«ο μεγαλύτερος και πιο άμεσος πολιτικός κίνδυνος για την Τουρκία, αλλά και την Ευρώπη είναι να θεωρήσει το μέτωπο των νικητών ότι η κύρια διεθνής πηγή του πραξικοπήματος εναντίον τους είναι οι ΗΠΑ του Ομπάμα, και να κινηθεί προς τη Ρωσία παρά και τη δικιά της εχθρικά «ουδέτερη» στάση στη διάρκεια του πραξικοπήματος.

Το λέ­με αυ­τό για­τί εί­ναι ο Ο­μπά­μα που ως τώ­ρα πει­σμα­τι­κά, πα­ρά τις ε­πα­νει­λημ­μέ­νες εκ­κλή­σεις της Ά­γκυ­ρας, και τα ά­φθο­να στοι­χεί­α για τον πρα­ξι­κο­πη­μα­τι­κό του χα­ρα­κτή­ρα του Γκιου­λέν, τον φι­λο­ξε­νεί και τον προ­στατεύ­ει και αρ­νεί­ται α­κό­μα και τώ­ρα δα να τον πα­ραδώ­σει στην Τουρ­κί­α για να δι­κα­στεί, βά­ζο­ντας μια νέ­α σει­ρά ό­ρων και προ­ϋ­πο­θέ­σε­ων. Ό­λη η ως τώ­ρα ι­στο­ρί­α του φι­λο­ρώ­σου προ­βο­κά­το­ρα Ο­μπά­μα, και των φί­λων του προ­βο­κα­τό­ρων του ζεύ­γους Κλί­ντον, εί­ναι να ε­πι­τί­θε­νται ου­σια­στι­κά α­πρό­κλη­τα σε χώ­ρες και λα­ούς του Τρί­του Κό­σμου, ε­νο­χο­ποιώ­ντας γι αυ­τό στα μά­τια τους κύ­ρια τη Δύ­ση έ­τσι ώ­στε να εμ­φα­νίζουν α­ντι­κει­με­νι­κά στους λα­ούς αυ­τούς σαν φίλους τους την α­νοι­χτά α­ντι­δυ­τι­κή Ρω­σί­α και τη σύμ­μα­χό της Κί­να και να τους σπρώ­χνουν στην α­γκα­λιά αυ­τού του πο­λε­μι­κού ά­ξο­να.

Μά­λι­στα δεν μπο­ρού­με να α­πο­κλεί­σου­με η Ρω­σί­α να έ­παι­ξε ε­δώ, ό­πως το συ­νη­θί­ζει άλ­λω­στε και στα δύ­ο α­ντί­θε­τα εν­δε­χό­με­να αυ­τού του πρα­ξι­κοπή­μα­τος. Το σα­φώς κα­λύ­τε­ρο γι αυ­τήν ή­ταν το πρα­ξι­κό­πη­μα να πε­τύ­χει ο­πό­τε η Τουρ­κί­α θα γι­νό­ταν με τη βί­α στα­δια­κά έ­να ρώσικο ε­ξάρ­τη­μα. Το χει­ρό­τερο γι αυ­τήν εν­δε­χό­με­νο ή­ταν το πρα­ξι­κό­πη­μα να α­πο­τύ­χει αλ­λά την ευ­θύ­νη για αυ­τό να την πά­ρουν οι Η­ΠΑ μέ­σω Γκιου­λέν, ο­πό­τε η Τουρ­κί­α θα πλη­σί­α­ζε με τη θέ­λη­σή της τον ά­ξο­να, χω­ρίς ω­στό­σο να γί­νει υ­πο­τε­λής σε αυ­τόν, ό­πως αν το πρα­ξι­κό­πη­μα νι­κού­σε”.

Σή­με­ρα, 15 μέ­ρες με­τά το πρα­ξι­κό­πη­μα ό­λα δεί­χνουν ό­τι η πα­ρα­πά­νω δεύ­τε­ρη ε­ναλ­λα­κτι­κή της ρώ­σι­κης στρα­τη­γι­κής εί­ναι αυ­τή που ό­λο και δυ­ναμώ­νει σαν πι­θα­νό­τη­τα με­τά το πρα­ξι­κό­πη­μα. Πραγ­μα­τι­κά τό­σο οι Η­ΠΑ του Ο­μπάμα, ό­σο και οι η­γε­σί­ες των με­γά­λων ευ­ρω­πα­ϊ­κών κρα­τών και των θε­σμών της Ε­Ε, και μά­λι­στα κυ­ρί­ως αυ­τές, έ­χουν κά­νει τα πάντα για να ε­πι­βε­βαιώ­σουν τη θέ­ση που λυσ­σα­λέ­α προ­ω­θεί η ρώ­σι­κη δι­πλω­μα­τί­α και οι φί­λοι της Ρω­σί­ας μέ­σα στην Τουρ­κί­α, οι α­νοι­χτοί και οι κα­λυμ­μέ­νοι ευ­ρα­σια­τι­στές, ό­τι το πρα­ξι­κό­πη­μα το έ­κα­ναν οι Γκιου­λε­νι­κοί ως ε­ντο­λο­δό­χοι των Η­ΠΑ αλ­λά και με τη συ­μπα­ρά­σταση της Ε­Ε. Αυ­τή η α­ντί­λη­ψη εί­ναι πια κυ­ρί­αρ­χη και στις το­ποθε­τή­σεις η­γε­τι­κών στε­λε­χών του κυ­βερ­νη­τι­κού κόμ­μα­τος, στον κυ­βερ­νη­τικό τύ­πο, και υ­πο­νο­εί­ται έμ­με­σα πλην σα­φώς στις τε­λευ­ταί­ες το­πο­θε­τή­σεις του ίδιου του Ερ­ντο­γάν.

Το με­γά­λο κα­κό δεν εί­ναι ό­τι οι Η­ΠΑ δεν δί­νουν το φα­σί­στα και προ­βο­κά­το­ρα Γκιου­λέν στην Τουρ­κί­α, αλ­λά ό­τι τό­σο οι Η­ΠΑ, ό­σο κυ­ρί­ως η Ευ­ρώ­πη α­πό την πρώ­τη στιγ­μή με­τά το πρα­ξι­κό­πη­μα ε­κεί­νο που κά­να­νε κε­ντρι­κό ζή­τημα και το κά­νουν πια με ό­λο και με­γα­λύ­τε­ρο πάθος δεν ή­ταν το αι­μα­το­κύ­λισμα του η­ρω­ι­κού τούρ­κι­κου λα­ού α­πό τους πρα­ξι­κο­πη­μα­τί­ες, αλ­λά οι διώ­ξεις κα­τά των πρα­ξι­κο­πη­μα­τιών, που τά­χα ο­δη­γούν σε μια α­λη­θι­νή δι­κτα­το­ρί­α την Τουρ­κί­α ο­πό­τε αυ­τή πρέ­πει να τε­θεί ου­σια­στι­κά ε­κτός Ευ­ρώ­πης, ι­διαί­τε­ρα αν ε­φαρ­μο­στεί η θα­να­τι­κή ποι­νή για κά­ποιους α­πό αυ­τούς.

Η τιμωρία των πραξικοπηματιών όρος για δημοκρατικές εξελίξεις

Πραγ­μα­τι­κά ε­κεί­νο που θα μπο­ρού­σε να κα­τα­λά­βει έ­νας τούρ­κος πολί­της που κα­τέ­βη­κε να α­ντι­με­τω­πί­σει ά­ο­πλος τα ταν­κς στις 15 Ιού­λη και που γι αυ­τό εί­χε μα­ζί του ό­λη την τουρ­κι­κή κοι­νή γνώ­μη, εί­ναι ό­τι Η­ΠΑ και η Ε­Ε θα προ­τι­μού­σαν μια νί­κη πα­ρά μια ήτ­τα των πραξι­κο­πη­μα­τιών, πράγ­μα που δίκαια το­νί­ζει ό­λο και πιο έ­ντο­να ο ί­διος ο Ερ­ντο­γάν.

Αυ­τή δεν εί­ναι ού­τε κα­τά διά­νοια στά­ση δη­μο­κρα­τών. Ε­μείς ε­δώ στην Ελ­λά­δα ξέ­ρου­με τι ση­μαί­νει να μέ­νουν α­τι­μώ­ρη­τα τα στε­λέ­χη ε­νός φα­σιστι­κού πρα­ξι­κο­πή­μα­τος. Το ζού­με ή­δη τώ­ρα με την τρο­μα­κτι­κή α­να­βί­ω­ση του κλα­σι­κού χου­ντο­φα­σι­σμού στη χώ­ρα μας. Τί­πο­τα δεν έ­δει­ξε τό­σο τον α­ντι­δημο­κρα­τι­κό χα­ρα­κτή­ρα της πλειο­ψη­φί­ας του ελ­λη­νι­κού α­στι­κού πο­λι­τι­κού κό­σμου, ό­σο το ό­τι ε­μπό­δι­σε την βα­θιά και ε­κτε­τα­μέ­νη α­πο­χου­ντο­ποί­η­ση, δηλα­δή την τι­μω­ρί­α των χου­ντι­κών και το ξω­πέ­ταγ­μα ό­λων των χι­λιά­δων φι­λο­χουντι­κών α­πό το κρά­τος, ιδιαί­τε­ρα α­πό το στρα­τό, την α­στυ­νο­μί­α, τη δι­καιοσύ­νη, και την εκ­παί­δευ­ση. Δεν εί­ναι τυ­χαί­ο ό­τι αυ­τό ή­ταν το πά­γιο αί­τη­μα όλου του α­ντι­φα­σι­στι­κού στρα­το­πέ­δου στη με­τα­πο­λί­τευ­ση και η αι­τί­α της μεγα­λύ­τε­ρης σύ­γκρου­σης μέ­σα στα Πα­νε­πι­στή­μια. Για­τί το α­ντι­φα­σι­στι­κό στρα­τό­πε­δο με ε­πι­κε­φα­λής την α­ρι­στε­ρά (τα τό­τε ε­πα­να­στα­τι­κά ΕΚ­ΚΕ και ΟΜ­ΛΕ, κα­θώς και το α­ρι­στε­ρό τό­τε ΚΚΕ­εσ) α­παι­τού­σαν το διώ­ξι­μο των φα­σι­στών καθη­γη­τών, ε­νώ το ψευ­τοΚ­ΚΕ τρα­μπου­κί­ζο­ντας α­σύ­στο­λα κα­τά­φε­ρε να τους κρα­τήσει, πλην ε­λα­χί­στων, στα Πα­νε­πι­στή­μια α­ντα­μοι­βό­με­νο γι αυ­τό στη συ­νέ­χεια με θέ­σεις στο δι­δα­κτι­κό προ­σω­πι­κό. Ε­πί­σης δεν υ­πήρ­ξε πιο ε­πί­μονο και πιο παλ­λα­ϊ­κό δη­μο­κρα­τι­κό σύν­θη­μα με­τά την πτώ­ση της δι­κτα­το­ρί­ας α­πό την α­παί­τη­ση για τη θα­να­τι­κή κα­τα­δί­κη των αρ­χι­πρα­ξι­κο­πη­μα­τιών. Και ό­ταν οι πρω­ταί­τιοι κα­τα­δι­κά­στη­καν σε θά­να­το, υ­πήρ­ξε πε­λώ­ρια ορ­γή του δη­μο­κρα­τικού κό­σμου για το ό­τι ο Κα­ρα­μαν­λής μετέ­τρε­ψε την κα­τα­δί­κη α­πό θά­να­το σε ισό­βια.

Βέ­βαια στην πε­ρί­πτω­ση της Τουρ­κί­ας δεν έ­χου­με μια ε­γκα­τε­στη­μένη δι­κτα­το­ρί­α που κα­τα­πί­ε­σε για χρό­νια το λα­ό της ό­πως έ­γι­νε στην Ελ­λά­δα, όμως έ­χου­με ε­πί­δο­ξους δι­κτά­το­ρες που μό­νο μέ­σα σε μια βρα­διά δεν δί­στα­σαν να δο­λο­φο­νή­σουν εν ψυ­χρώ δύο περίπου ε­κα­το­ντά­δες ά­οπλων πο­λι­τών που διαμαρ­τυ­ρή­θη­καν ει­ρη­νι­κά ε­νά­ντιά τους. Α­νά­λο­γη κτη­νω­δί­α κα­τά α­μά­χων δη­μοκρα­τών τις τε­λευ­ταί­ες δε­κα­ε­τί­ες μό­νο ο κι­νέ­ζι­κος φα­σι­σμός έ­χει να ε­πι­δείξει με τη με­γά­λη σφα­γή του στην Τιεν Αν Μεν.

Ε­μείς εί­μα­στε α­ντί­θε­τοι με την ε­πι­βο­λή της θα­να­τι­κής ποι­νής κύρια α­πό την ά­πο­ψη της πο­λι­τι­στι­κής προ­ό­δου, αλ­λά ε­πί­σης για­τί εί­ναι πιο χρή­σι­μοι οι δια­πι­στω­μέ­νοι ε­χθροί του λα­ού να δου­λεύ­ουν στην πα­ρα­γω­γή πα­ρά να γί­νο­νται μάρ­τυ­ρες στα μά­τια έ­στω με­ρι­κών μειοψη­φιών του λα­ού που τους πι­στεύ­ουν. Ό­μως ό­ταν οι ε­χθροί του λα­ού βά­φουν α­πρό­κλη­τα τα χέ­ρια τους, και μα­ζι­κά, με αί­μα του λα­ού και αυ­τός ζη­τά­ει την τι­μω­ρί­α τους για να κα­θη­συ­χα­στεί ό­τι έ­να τέ­τοιο έ­γκλη­μα δεν θα ε­πα­να­λη­φθεί, τό­τε η θα­να­τι­κή ποι­νή, όσο και αν είναι πάντα αποφευκταία, δεν μπο­ρεί και να α­πο­κλει­στεί α­πό θέ­ση δη­μο­κρα­τι­κής αρ­χής.

Το κάλπικο και υποκριτικό επιχείρημα σχετικά με τις προγραφές

Τα α­νά­λο­γα ι­σχύ­ουν για το ε­πι­χεί­ρη­μα των δυ­τι­κών προ­στα­τών των πρα­ξι­κο­πη­μα­τιών ό­τι οι χι­λιά­δες διω­κό­με­νοι ή­ταν προ­γραμμέ­νοι και α­πλά ο Ερ­ντο­γάν έ­ψα­χνε μια α­φορ­μή για να τους εκ­κα­θα­ρί­σει. Αυ­τός εί­ναι κα­θα­ρός φι­λο-γκιου­λε­νι­σμός κα­θώς ση­μαί­νει προ­σποί­η­ση ά­γνοιας για το πό­σο πε­λώ­ριο σε έ­κτα­ση και δύ­να­μη μέ­σα στο τουρ­κι­κό κρά­τος εί­ναι αυ­τό το δί­κτυο, και σή­με­ρα ει­δι­κά μέ­σα στο στρα­τό (πράγ­μα που α­να­γνω­ρί­ζουν ό­λες οι σο­βα­ρές εκ­θέ­σεις και των δυ­τι­κών α­να­λυ­τών πχ https://www.project-syndicate.org/commentary/turkey-coup-erosion-of-law-by-dani-rodrik-2016-07), και για το πό­σο έ­χει δια­πρά­ξει όρ­για κη­ρύσ­σο­ντας ε­δώ και χρό­νια αρ­χι­κά πο­γκρόμ φα­σι­στι­κών α­σύλ­λη­πτα προ­βο­κα­τό­ρι­κων εκ­κα­θα­ρί­σε­ων στο κε­μα­λι­κό κο­σμι­κό στρα­τό­πε­δο και με­τά α­ντί­στοι­χο πό­λε­μο στο κυ­ρί­αρ­χο ι­σλα­μι­κό ερ­ντο­γα­νι­κό στρα­τό­πε­δο. Μά­λι­στα το ό­τι το μπλοκ Ερ­ντο­γάν κέρ­δι­σε τη ση­με­ρι­νή νί­κη ε­νά­ντια στους πρα­ξι­κο­πη­μα­τί­ες ο­φεί­λε­ται, σε ό­τι α­φο­ρά την α­προ­θυ­μί­α πολ­λών στρα­τιω­τι­κών να συ­νερ­γα­στούν μα­ζί τους, στο ό­τι έ­βγα­λε α­πό τις φυ­λα­κές και α­θώ­ω­σε τους κε­μα­λι­κούς α­ξιω­μα­τι­κούς θύ­μα­τα του πο­γκρόμ του Γκιου­λέν.

Ση­μαί­νει ό­τι με τα πα­ρα­πά­νω λό­για μας α­πο­κλεί­ου­με ό­τι το μπλοκ του Ερ­ντογάν θα ε­πι­χει­ρή­σει στο μέλ­λον να χρη­σι­μο­ποι­ή­σει τη ση­με­ρι­νή του α­ντι­φα­σι­στι­κή νί­κη για να κα­τα­φέ­ρει έ­να νέ­ο πλήγ­μα ε­να­ντί­ον της τούρ­κι­κης δη­μο­κρα­τί­ας; Α­σφα­λώς δεν μας δί­νει εγ­γυ­ή­σεις δημο­κρα­τι­σμού έ­να ρεύ­μα της ε­θνι­κι­στι­κής τουρ­κι­κής α­στι­κής τά­ξης, που προ­ω­θεί μια έ­στω με­τριο­πα­θή μορ­φή του πο­λι­τι­κού ι­σλάμ σε βά­ρος του κο­σμι­κού χα­ρα­κτή­ρα του τουρκι­κού κρά­τους, που δια­τη­ρεί φι­λι­κό­τα­τες σχέ­σεις με τους ι­σλα­μο­φα­σί­στες α­ντι­ση­μί­τες της Χα­μάς, και το ο­ποί­ο, πα­ρά τις πρό­σφα­τες α­ντι­στά­σεις στην που­τι­νι­κή Ρω­σί­α, ε­πε­δί­ω­ξε και έ­κα­νε για χρό­νια α­ντι­δυ­τι­κές συμ­μα­χίες μα­ζί της. Ού­τε α­κό­μα μπο­ρού­με να α­πο­κλεί­σου­με, ι­διαί­τε­ρα α­πό την ώ­ρα που οι ευ­ρω­πα­ϊ­κές η­γε­σί­ες υ­πο­στη­ρί­ζουν τους γκιου­λε­νι­κούς, ό­τι ο Ερ­ντογάν δεν θα ε­πι­χει­ρή­σει να εκ­κα­θα­ρί­σει με­τά τους γκιου­λε­νι­κούς και ό­λο το φι­λο­ευ­ρω­πα­ϊ­κό ρεύ­μα μέ­σα στο στρα­τό και ευ­ρύ­τε­ρα στο κρά­τος, ο­πό­τε οι προ­βλέ­ψεις για μια ερ­ντο­γα­νι­κή δι­κτα­το­ρί­α πι­θα­νά να α­πο­δει­χτούν μια αυ­τοε­πι­βε­βαιού­με­νη προ­φη­τεί­α.

Ό­μως κά­τω α­πό τις ση­με­ρι­νές πε­ρι­στά­σεις μό­νο συ­νει­δη­τοί προ­βο­κά­το­ρες θα ε­ξο­στρά­κι­ζαν τον Ερ­ντο­γάν α­πό την Ευ­ρώ­πη ε­πει­δή χτύ­πη­σε τον Γκιου­λέν ε­νώ τον εκ­θειά­ζα­νε ό­ταν συμ­μα­χού­σε μα­ζί του ως το 2013 ε­να­ντί­ον του κο­σμι­κού κε­μα­λι­σμού. Ε­πί­σης μό­νο τέ­τοιοι θα τον χτυ­πού­σαν ε­νώ α­ντι­στε­κό­ταν στους σφα­γείς Πού­τιν, Ά­σα­ντ, και Σί­σι, την ώ­ρα που οι ί­διοι συ­νερ­γά­ζο­νταν και συ­νερ­γά­ζο­νται θερ­μά μα­ζί τους. Στην ου­σί­α μό­νο ορ­κι­σμέ­νοι ε­σω­τε­ρι­κοί ε­χθροί μιας δη­μο­κρα­τι­κής Ε­νω­μέ­νης Ευ­ρώ­πης θα ε­πι­τί­θο­νταν τώ­ρα δα στην κατ ε­ξο­χήν χώ­ρα κλει­δί για την ά­μυ­να της την ώ­ρα που αυ­τή η χώ­ρα α­ντι­στά­θη­κε νι­κη­φό­ρα σε μια φα­σι­στι­κή ε­πί­θε­ση λέ­γο­ντας ό­τι η πη­γή του φα­σι­σμού βρί­σκε­ται στην ο­λο­κλή­ρω­ση και στα­θε­ρο­ποί­η­ση αυ­τής της νί­κης. Αν αυ­τό δεν εί­ναι σπρώ­ξι­μο των μα­ζών που με αί­μα α­ντι­στά­θη­καν στους πρα­ξι­κο­πη­μα­τί­ες σε μια α­συμ­φι­λί­ω­τη έ­χθρα με την Ευ­ρώ­πη, δη­λα­δή σπρώ­ξι­μο στην α­γκα­λιά του νε­ο­χι­τλε­ρι­κού στρα­το­πέ­δου, τό­τε τι εί­ναι;

Βέ­βαια η σκο­τει­νή πο­λι­τι­κο-ι­δε­ο­λο­γι­κή πη­γή αυ­τού του δυ­τι­κού χτυ­πή­μα­τος στον Ερ­ντο­γάν, που μά­λι­στα γί­νε­ται με φι­λε­λεύ­θε­ρη δη­μο­κρα­τι­κή προ­βιά, φα­νε­ρώ­νε­ται πο­λύ κα­θα­ρά αν ψά­ξει κα­νείς να βρει ποιοι εί­ναι οι ευ­ρω­παί­οι η­γέ­τες που πρω­τα­γω­νι­στούν α­πό την πρώ­τη στιγ­μή στην ου­σια­στι­κή αυ­τή συ­νη­γο­ρί­α υ­πέρ των πρα­ξι­κο­πη­μα­τι­κών. Τό­τε θα δει ό­τι εί­ναι οι ί­διοι που α­παι­τούν α­πό την Ε­Ε να στα­μα­τή­σουν οι κυ­ρώ­σεις κα­τά της Ρω­σί­ας για το Ου­κρα­νι­κό, δη­λα­δή οι Στα­ϊν­μά­γερ, Κουρ­τς (Υ­ΠΕΞ της Αυ­στρί­ας), Γιουν­κέρ, Ρέ­ντζι, και βέ­βαια η Μο­γκε­ρί­νι, δη­λα­δή οι πιο χτυ­πη­τοί ρω­σό­φι­λοι της Ε­Ε.

Άλλη μια φορά σκούπα-φαράσι

Και αυ­τό το κά­νουν ε­ντε­λώς συ­νει­δη­τά α­πό την ώ­ρα που η Ρω­σί­α, α­φού βέ­βαια το πρα­ξι­κό­πη­μα α­πέ­τυ­χε, βγή­κε να εκ­φρά­σει την υ­πο­στή­ρι­ξη της στον Ερ­ντο­γάν και να τον κα­λέ­σει στη Μό­σχα δεί­χνο­ντας την Δύ­ση σαν προ­στά­τιδα του Γκιου­λέν ο­πό­τε και σαν α­λη­θι­νή υ­παί­τια του πρα­ξι­κο­πή­μα­τος. Δη­λαδή την ώ­ρα που οι ρω­σό­φι­λοι της Δύ­σης έ­παι­ζαν το ρό­λο της “σκού­πας” ε­νά­ντια στον Ερ­ντο­γάν ε­πα­λη­θεύ­ο­ντας στην τούρ­κι­κη κοι­νή γνώ­μη ό­τι σύσ­σω­μη η Δύση εί­ναι ο κύ­ριος ε­χθρός της, η ί­δια η Ρω­σί­α έ­παι­ζε τον α­γα­πη­μέ­νο της ρό­λο του “φα­ρα­σιού” για να ρου­φή­ξει την Τουρ­κί­α στη νε­ο­χι­τλε­ρι­κή ευ­ρα­σια­τι­κή κα­τα­βό­θρα της. Μά­λι­στα ο Πού­τιν δεν ά­φη­σε το ρό­λο του φα­ρα­σιού α­πο­κλει­στι­κά στην με­τα-πρα­ξι­κο­πη­μα­τι­κή φά­ση, αλ­λά ό­πως α­πο­δεί­χτη­κε εί­χε στεί­λει στην Τουρ­κί­α λί­γες μέ­ρες πριν το πρα­ξι­κό­πη­μα, για να συ­να­ντη­θεί με στε­λέχη του ΑΚ­Π, το δε­ξί του χέ­ρι, το “θε­ω­ρη­τι­κό” του ευ­ρα­σια­τι­σμού Ντού­γκιν. Το τι τον έ­στει­λε να κά­νει το μά­θα­με την ε­πό­με­νη μέ­ρα της εκ­δή­λω­σης του πρα­ξικο­πή­μα­τος ό­ταν βγή­κε στο CNN Turk ο δή­μαρ­χος της Κων/λης Γκιο­κτσέκ, ο ο­ποί­ος εμ­φα­νί­ζε­ται σαν έ­νας α­πό τους η­γέ­τες της 15 Ιού­λη κα­τά των ταν­κς, και δή­λωσε ό­τι εί­χε συ­να­ντη­θεί λί­γο πριν το πρα­ξι­κό­πη­μα με α­πε­σταλ­μέ­νο του Πού­τιν ο ο­ποί­ος τον εί­χε ε­νη­με­ρώ­σει ό­τι αυ­τοί που εί­χαν ρί­ξει το ρώ­σι­κο α­ε­ρο­πλάνο το εί­χαν κά­νει για να χα­λά­σουν τις σχέ­σεις Ρω­σί­ας-Τουρ­κί­ας (http://www.protothema.gr/world/article/595586/tourkia-metaxu-ton-praxikopimation-kai-o-pilotos-pou-katerripse-to-rosiko-su-24/). Δή­λω­σε δη­λα­δή ό­τι “αυ­τή η “πα­ράλ­ληλη δο­μή” (δη­λα­δή οι γκιου­λε­νι­στές) χά­λα­σε τις σχέ­σεις μας με τη Ρω­σί­α. Ήταν το συμ­βάν (με το α­ε­ρο­σκά­φος) στο ο­ποί­ο συμ­με­τεί­χε έ­νας α­πό τους πι­λό­τους αυ­τής της “δο­μής”, και το λέ­ω ε­κα­τό τοις ε­κα­τό”, προ­σθέ­το­ντας τα ε­ξής: “Ο πι­λό­τος αυ­τός ή­ταν έ­νας α­πό αυ­τούς που συμ­με­τεί­χαν στο πρα­ξι­κό­πη­μα. Μέ­χρι σή­με­ρα δεν το λέ­γα­με, το κρα­τού­σα­με μυ­στι­κό. Αλ­λά ε­γώ, ο Με­λίχ Γκιο­κτσέκ, σας λέ­ω ό­τι τις σχέ­σεις μας με τη Ρω­σί­α την χά­λα­σαν αυ­τοί οι πα­λιάν­θρω­ποι”....Χθες εί­χα ε­πι­σκέ­πτη α­πό την Ρω­σί­α, έ­να σύμ­βου­λο του Πού­τιν, ο ο­ποί­ος έχει την ί­δια ά­πο­ψη” χω­ρίς να α­να­φέ­ρει το ό­νο­μα του. Πράγ­μα­τι α­νά­με­σα στους συλ­λη­φθέ­ντες γκιου­λε­νι­κούς α­ξιω­μα­τι­κούς ή­ταν και οι πι­λό­τοι που έ­ριξαν το ρώ­σι­κο α­ε­ρο­πλά­νο.

Την ί­δια ώ­ρα οι μό­νες κρα­τι­κές και μι­σο­κρα­τι­κές δυ­νά­μεις στον κό­σμο που στά­θη­καν α­νοι­χτά στο πλευ­ρό του Ερ­ντο­γάν το βρά­δυ της 15 Ιού­λη ή­ταν τα δύ­ο τσι­ρά­κια της Ρω­σί­ας στη Μέ­ση Α­να­το­λή, το Ι­ράν και η Χα­μάς -αν και το Ι­ράν μό­νο δύ­ο ώ­ρες α­φό­του εί­χε εκ­δη­λω­θεί το πρα­ξι­κό­πη­μα και ό­που ή­δη η πλά­στιγ­γα έ­γερ­νε προς τον Ερ­ντο­γάν. Αυ­τές οι δύ­ο δυ­νά­μεις εί­χαν α­να­λά­βει να παί­ξουν το ρό­λο του προ­ω­θη­μέ­νου φί­λου την ώ­ρα που τα άλ­λα δύ­ο τσι­ρά­κια της Ρω­σί­ας ο Ά­σα­ντ ό­σο και ο Σί­σι έ­βγαι­ναν-και μά­λι­στα ο δεύ­τε­ρος στο Συμβού­λιο Α­σφα­λεί­ας του Ο­Η­Ε- α­νοι­χτά υ­πέρ του πρα­ξι­κο­πή­μα­τος. Σύμ­φω­να με την ει­δη­σε­ο­γρα­φί­α που έ­χου­με υπ ό­ψη μας α­νά­λο­γη στά­ση κρά­τη­σε και η Σα­ουδι­κή Α­ρα­βί­α και τα Α­ρα­βι­κά Ε­μι­ρά­τα. Αλ­λά αυ­τό το τε­λευ­ταί­ο μπο­ρεί να βρει την ε­ξή­γη­σή του με το ό­τι πριν κιό­λας το πρα­ξι­κό­πη­μα η α­πο­μό­νω­ση του Ερ­ντογάν α­πό την Ρω­σί­α και τη Δύ­ση, τον εί­χε ρί­ξει στα ε­νερ­γεια­κά και πο­λι­τι­κά δί­χτυα του Ι­ράν, πράγ­μα που ή­δη είχε προ­κα­λέ­σει το σπά­σι­μο του Τουρ­κο-Σα­ου­δα­ρα­βι­κής συμ­μα­χί­ας.

Ό­μως αυ­τό που μα­θαί­νει και ζει με­τά τις 15 του Ιού­λη ο τουρ­κι­κός λαός εί­ναι ό­τι ε­να­ντί­ον του εί­ναι ο Γκιου­λέν και η Δύ­ση και ό­τι υ­πέρ του εί­ναι η Ρω­σί­α και οι φί­λοι της Ι­ράν και Χα­μάς, που εί­ναι τά­χα α­ντι­γκιου­λε­νι­κοί. Για­τί θα πρέ­πει να πα­ρα­κο­λου­θεί κα­νείς αρ­κε­τά στε­νά τη ρώ­σι­κη δι­πλω­ματί­α για να ξέ­ρει ό­τι ο τά­χα δυ­τι­κός Γκιου­λέν εί­ναι έ­νας ευ­ρα­σια­τι­στής όπως α­πο­δει­κνύ­ε­ται α­πό τις θέ­σεις που έ­χουν α­ναρ­τη­θεί πολ­λά χρό­νια πριν από την σύ­γκρου­ση του με τον Ερ­ντο­γάν στην ε­πί­ση­μη ι­στο­σε­λί­δα του, ό­πως το κεί­με­νο που έ­χει γρα­φτεί α­πό τον Erkam Tufan Aytav γε­νι­κό γραμ­μα­τέ­α της Πλατ­φόρ­μας Δια­λό­γου για την Ευ­ρα­σί­α, ορ­γά­νω­σης του δι­κτύ­ου της κοι­νό­τη­τας Γκιου­λέν, αρ­χι­συ­ντά­κτη του πε­ριο­δι­κού Διά­λο­γος για την Ευ­ρα­σί­α (DA) και έ­χει δη­μοσιευ­τεί στην ε­φη­με­ρί­δα Ζα­μάν του Γκιου­λέν στις 04.12.2007 (http://en.fgulen.com/press-room/columns/2537-it-is-time-to-embrace-eurasia).

Ε­δώ δια­βά­ζου­με α­νά­με­σα σε άλ­λα: “Ε­νώ οι τα­πει­νω­τι­κές συ­μπε­ρι­φορές της Δύ­σης α­πέ­να­ντί μας τρό­χισαν την ό­ρε­ξη των συ­ντη­ρη­τι­κών μας για το ο­θω­μα­νι­κό μας πα­ρελ­θόν, έ­στρε­ψαν τους ε­θνι­κι­στές προς την Ευ­ρα­σί­α. Δυστυ­χώς ό­μως δεν εί­μα­στε μια ο­μά­δα αν­θρώ­πων που θα μπο­ρού­σα­με να δού­με την Ευ­ρα­σί­α α­πό μια ρε­α­λι­στι­κή και υ­γι­ή πλευ­ρά. Βλέ­πο­ντας την Ευ­ρα­σί­α α­πό την πλευ­ρά της ε­χθρό­τη­τας προς τη Δύ­ση, δη­λα­δή α­πό την ά­πο­ψη του παν-τουρ­κισμού, ή α­πό την πλευ­ρά της ε­χθρό­τη­τας με τη Ρω­σί­α, έ­χου­με α­πο­τύ­χει να α­να­πτύ­ξου­με τις σχέ­σεις με την Ευ­ρα­σί­α στην α­παι­τού­με­νη έ­κτα­ση. Σή­με­ρα η με­γαλύ­τε­ρη δύ­να­μη στην Ευ­ρα­σί­α εί­ναι η Ρω­σί­α. Δεν μπο­ρού­με να βα­σί­ζου­με τις σχέ­σεις μας με αυ­τή τη χώ­ρα σε προ­κα­τα­λή­ψεις που προ­έρ­χο­νται α­πό την ιστο­ρί­α (εν­νο­εί τη στρα­τη­γι­κή σύ­γκρου­ση του τσα­ρι­σμού με το ο­θω­μα­νι­κό κράτος). Εί­ναι α­δύ­να­τον να ε­γκα­θι­δρύ­σου­με ι­σχυ­ρούς δε­σμούς με την πε­ριο­χή πα­ρα­μελώ­ντας τη Ρω­σί­α”. (Το πα­ρα­πά­νω α­πό­σπα­σμα έ­χει δη­μο­σιευ­τεί το 2013 στην ι­στο­σε­λί­δα της Ο­ΑΚ­ΚΕ http://www.oakke.gr/component/k2/item/224, σε έ­να κεί­με­νο α­νά­λυ­σης που σή­με­ρα ε­πιβε­βαιώ­νε­ται).

Σε αυ­τό το α­πό­σπα­σμα φαί­νε­ται μέ­σα σε λί­γες γραμ­μές η κρι­τι­κή που α­πευ­θύ­νει το ρω­σό­φι­λο ρεύ­μα Γκιου­λέν στους νέ­ο-ο­θω­μα­νούς και στους ε­θνι­κι­στές πα­ντουρ­κι­στές, να πά­ψουν να συ­γκρού­ο­νται με την Ρω­σί­α, δη­λα­δή την καρ­διά του ευ­ρα­σια­τι­σμού. Βέ­βαια α­πό τό­τε το ρεύ­μα Γκιου­λέν εμ­φα­νί­ζε­ται σαν φι­λι­κό και προς την Δύ­ση, για την α­κρί­βεια σαν γέ­φυ­ρα Δύ­σης-Ρω­σί­ας. Βε­βαί­ως ο Πού­τιν για να ξε­καρ­φω­θεί για τις σχέ­σεις του με τον Ι­μά­μη στους τούρ­κους ε­θνι­κι­στές και α­νοι­χτούς ευ­ρα­σια­στι­στές, κυ­ρί­ως, για να τον κά­νει α­ξιό­πι­στο σύμ­μα­χο στα μά­τια της Δύ­σης, δη­λα­δή α­πο­τε­λε­σμα­τι­κό ει­σο­δι­στή, έ­χει δια­λύ­σει κιό­λας α­πό το 2006 τα ι­δρύ­μα­τα του Γκιου­λέν στη Ρω­σί­α (στο ί­διο άρ­θρο της Νέ­ας Α­να­το­λής).

Αλ­λά το να α­να­σύ­ρει κα­νείς τώ­ρα τα πιο λε­πτά κρυμ­μέ­να ση­μεί­α α­πό τα πα­λιά κεί­με­να των γκιου­λε­νι­στών εί­ναι κά­τι το πο­λύ πιο δύ­σκο­λο α­πό το α­να­σύ­ρει α­πό τη μνή­μη του τα τρα­ντα­χτά πα­σί­γνω­στα και α­νοι­χτά πο­λι­τι­κά μέ­τω­πα του κι­νή­μα­τος της Τα­ξίμ του 2013, ό­που ο ρω­σό­φι­λος και φί­λος του Ά­σαντ Κι­λι­ντζά­ρο­γλου εί­χε μπει ε­πι­κε­φα­λής, δί­πλα στους γκιου­λε­νι­κούς, στον αγώ­να για την πτώ­ση του Ερντο­γάν. Τώ­ρα πα­ρι­στά­νει τον πρω­το­πό­ρο α­ντι­γκιου­λε­νι­κό και στη­ρί­ζει τον Ερ­ντο­γάν, ό­πως φαι­νο­με­νι­κά α­κό­μα πιο πα­ρά­ξε­να τον στη­ρί­ζει και το σε αι­μα­τη­ρή στρα­τιω­τι­κή α­ντι­πα­ρά­θε­ση μα­ζί του ΠΚΚ. Αλλά τί­πο­τα πα­ρά­ξε­νο. Το 2013 στην Τα­ξίμ ο Κι­λι­ντζά­ρο­γλου, αλ­λά έμμε­σα και το ΠΚΚ. έ­κα­ναν δί­πλα στον Γκιου­λέν τη σκού­πα ε­νά­ντια στον Ερ­ντο­γάν. Τώ­ρα κάνουν το φα­ρά­σι, ο­πό­τε στέ­κο­νται ε­νά­ντια στον Γκιου­λέν. Οι ρό­λοι αυ­τών των υ­πο­τα­κτι­κών του Πού­τιν έ­χουν αλ­λά­ξει, αλ­λά η στρα­τη­γι­κή δεν έ­χει αλ­λά­ξει.

Α­πλά παί­ζε­ται τώ­ρα δα μπρο­στά στα μά­τια μας με α­σύλ­λη­πτη ε­νάρ­γεια στην Τουρ­κί­α το ί­διο παι­χνί­δι που παί­χτη­κε με το Ι­ράκ, ό­που η Ρω­σί­α έ­σπρω­χνε τον Μπους με τους δι­κούς της Μπλερ, Κλί­ντον, Τέ­νετ, Ελ Μπα­ρα­ντέ­ι (της Διε­θνούς Ε­πι­τρο­πής Α­το­μι­κής Ε­νέρ­γειας), να ει­σβά­λει στο Ι­ράκ και η ί­δια, κυ­ρί­ως μέ­σω του Ι­ράν, απορροφούσε το Ιράκ. Το ί­διο έ­κα­νε με τη Λι­βύη αρ­γό­τε­ρα ό­που έ­κα­νε το φί­λο του Κα­ντά­φι την ώ­ρα που εν­θάρ­ρυ­νε τους Ο­μπάμα και Σαρ­κο­ζύ να τον σκο­τώ­σουν κά­νο­ντας α­πο­χή στο Συμ­βού­λιο Α­σφα­λεί­ας. Το ί­διο ου­σια­στι­κά έ­κα­νε η Ρωσί­α και προ­η­γού­με­να στο Αφ­γα­νι­στάν και πιο προ­η­γού­με­να στο Κόσ­σο­βο ό­που ο Κλί­ντον έ­παι­ξε τη σκού­πα με τη βο­ή­θεια του UCK ε­νώ η ί­δια η Ρω­σί­α του Γέλ­τσιν έ­γι­νε το φα­ρά­σι που τε­λι­κά μά­ζε­ψε μέ­σα του ό­λη τη Σερ­βί­α και πρώ­τους και κα­λύ­τε­ρους τους τσα­κι­σμέ­νους εθνο­σοβι­νι­στές του Μι­λό­σε­βιτ­ς.

Αυ­τό το α­πλου­στευ­τι­κό σχή­μα σκού­πα-φα­ρά­σι με το ο­ποί­ο συ­νο­ψί­ζουμε ό­σο μπο­ρού­με πιο πα­ρα­στα­τι­κά την ρώ­σι­κη στρα­τη­γι­κή της κα­τά τμή­μα­τα κα­τα­βρό­χθι­σης των ε­χθρών της, κρύ­βει μέ­σα της την ε­ξής πο­λύ­πλο­κη δι­πλή απαί­τη­ση: τον ρώ­σι­κο πο­λι­τι­κό ει­σο­δι­σμό και στους δύ­ο πό­λους του σχή­μα­τος και στη συ­νέ­χεια να μπει σε κί­νη­ση το δί­πο­λο μέ­σω μιας σει­ράς α­πό πε­τυ­χημέ­νες προ­βο­κά­τσιες.

Έ­τσι ε­κτι­μά­με ως αυ­τή τη στιγ­μή και με τους πα­ρό­ντες διε­θνείς συσχε­τι­σμούς ό­τι η κύ­ρια βρα­χυ­πρό­θε­σμη τά­ση στις με­τα­πρα­ξι­κο­πη­μα­τι­κές εξω­τε­ρι­κές κι­νή­σεις και προ­σα­να­το­λι­σμούς της Τουρ­κί­ας θα εί­ναι α­πο­μά­κρυν­ση α­πό τη Δύ­ση, ι­διαί­τε­ρα μά­λι­στα η α­πο­μά­κρυν­ση α­πό την γε­μά­τη προ­βοκά­το­ρες Ευ­ρώ­πη, και προ­σέγ­γι­ση στην Ρω­σί­α και στον νε­ο­χι­τλε­ρι­κό ά­ξο­να ευρύ­τε­ρα. Αυ­τός μά­λι­στα εί­ναι και ο λό­γος που η ελ­λη­νι­κή κυ­βέρ­νη­ση μι­λά­ει μια δι­πλή γλώσ­σα κύ­ρια ό­μως φι­λι­κή α­πέ­να­ντι στον Ερ­ντο­γάν: την ευ­ρω­πα­ϊ­κή γλώσ­σα του τύ­που δεν σας δί­νου­με τους ο­κτώ στρα­τιω­τι­κούς για­τί δε­σμευόμα­στε α­πό τα αν­θρώ­πι­να δι­καιώ­μα­τα για τα ο­ποί­α πα­θιά­ζο­νται οι εταί­ροι μας και τη ρώ­σι­κη γλώσ­σα του τύ­που εί­μα­στε ε­να­ντί­ον των 8 για­τί εί­ναι πρα­ξικο­πη­μα­τί­ες. Σε αυ­τήν την κα­τεύ­θυν­ση μι­λά­ει και η ρώ­σι­κη ναυαρ­χί­δα στη χώρα μας, το ψευ­τοΚ­ΚΕ που δη­λώ­νει με α­να­κοί­νω­ση της ΚΕ του, ό­τι ναι μεν “α­παιτεί­ται πε­ραι­τέ­ρω διε­ρεύ­νηση των γε­γο­νό­των και στοι­χεί­ων” σε ό­τι α­φο­ρά τη σύ­γκρου­ση των δύ­ο α­στι­κών στρα­το­πέ­δων στην Τουρ­κί­α, αλ­λά δεν πρό­κει­ται για “στη­μέ­νο πρα­ξι­κό­πη­μα”, ό­τι αυ­τό το πρα­ξι­κό­πη­μα οι Η­ΠΑ και οι άλ­λες ΝΑΤΟι­κές δυ­νά­μεις το εί­δαν θε­τι­κά και ό­τι στις ε­ξη­γή­σεις γι αυ­τή τη στά­ση τους “πρέ­πει να συ­νυ­πο­λο­γι­στούν οι κι­νή­σεις της τουρ­κι­κής η­γε­σί­ας, το τελευ­ταί­ο διά­στη­μα, για ε­ξο­μά­λυν­ση των σχέ­σε­ων με τη Ρω­σί­α και το Ισ­ρα­ήλ”.

Αλ­λά οι χώ­ρες και οι λα­οί δεν εί­ναι σκου­πί­δια. Οι α­ντι­στά­σεις τριτο­κο­σμι­κού τύ­που στην Τουρ­κί­α δεν θα στα­μα­τή­σουν.

Ση­μαί­νουν τα πα­ρα­πά­νω ό­τι η κί­νη­σή της Τουρ­κί­ας προς τον ά­ξο­να εί­ναι στρα­τη­γι­κά α­νε­πί­στρε­πτη; Δεν το πι­στεύ­ου­με κα­θό­λου πα­ρά την κα­λο­στη­μέ­νη προ­βο­κά­τσια. Οι χώ­ρες και οι λα­οί δεν εί­ναι σκου­πί­δια για να στέ­κονται με α­δρά­νεια μπρο­στά στις κά­θε λο­γής κυκλωτικές κινήσες των ιμπεριαλιστών. Α­ντί­θε­τα έχουν μια ι­σχυ­ρή ό­σο και α­πρό­βλε­πτη ε­σω­τε­ρι­κή δυ­να­μι­κή πά­νω στην ο­ποί­α τόσο συ­χνά οι ι­μπε­ρια­λι­στές σπά­νε τα μού­τρα τους ό­σο πε­ρί­τε­χνοι και αν είναι οι υ­πο­λο­γι­σμοί τους. Για αυ­τό το λό­γο γρά­ψα­με ό­τι εί­ναι πο­λύ προ­τι­μό­τερο που η κυ­βέρ­νη­ση Ερ­ντο­γάν και ο τούρ­κι­κος λα­ός α­πο­τρέ­ψα­νε το πρα­ξι­κόπη­μα. Για­τί αν ε­πι­κρα­τού­σε θα εί­χα­με μια Τουρ­κί­α φι­λο­δυ­τι­κή στη μορ­φή που ό­πως η Αί­γυ­πτος με τη βί­α αλ­λά και σε πο­λι­τι­κή σύγ­χυ­ση θα κι­νιό­ταν προς την Α­να­το­λή. Α­ντί­θε­τα σή­με­ρα, ό­σο και αν πέ­σει η Τουρ­κί­α στην πα­γί­δα της οι­κειο­θε­λούς συ­μπό­ρευ­σης με τον ά­ξο­να θα έ­χει μέ­σα της πο­λύ πε­ρισ­σό­τε­ρη δύ­να­μη και αυ­το­πε­ποί­θη­ση σα λα­ός και σα χώ­ρα να α­πο­φα­σί­ζει για το μέλ­λον της συ­γκρουό­με­νη ενδεχόμενα κάποια στιγμή και με τους α­να­το­λι­κούς προ­στά­τες της. Έ­χου­με την ε­ντύ­πωση μάλι­στα ό­τι το ε­σω­τε­ρι­κό ρω­σό­φι­λο μέ­τω­πο της Τουρ­κί­ας δη­λα­δή οι Κιλι­ντζά­ρο­γλου, Ο­τσα­λάν, συν οι “α­ρι­στε­ροί” Ευ­ρα­σια­τι­στές των Πε­ρι­ντσέκ, συν οι διά­φο­ροι σο­σιαλ­φα­σί­στες θα εί­ναι μεν στο πλευ­ρό του Ερ­ντο­γάν σε κά­θε α­ντι­δυ­τι­κή πρα­κτι­κή του στο ε­σω­τε­ρι­κό και το ε­ξω­τε­ρι­κό, αλ­λά αστα­μά­τη­τα θα κοι­τά­νε να τον α­πο­δυ­να­μώ­σουν σε κά­θε α­νε­ξάρ­τη­τη φι­λο­τρι­τοκο­σμι­κή του κί­νη­ση, που μοι­ραί­α θα συ­νε­χί­ζε­ται και να τον συ­ντρί­ψουν. Γιατί πο­τέ αυ­τοί και ο Πού­τιν δεν θα α­πο­δε­χτούν μια λί­γο πο­λύ α­νε­ξάρ­τη­τη γραμμή σε μια ι­σχυρή και με χα­ρα­κτή­ρα βιο­μη­χα­νι­κή χώ­ρα του τρί­του κό­σμου. Δεν μπο­ρεί να δη­μιουρ­γεί α­σφά­λεια σε τέ­τοια α­φε­ντι­κά ο τρό­πος με τον ο­ποί­ο οι σύ­ριοι πρό­σφυ­γες της Τουρ­κί­ας α­ντα­πο­κρί­θη­καν στο κά­λε­σμα του Ερ­ντο­γάν και κα­τέ­βη­καν μα­ζι­κά στους δρό­μους δί­πλα στους τούρ­κους δη­μο­κράτες για να δώ­σουν την μά­χη ε­νά­ντια στα ταν­κς, α­ντα­πο­δί­δο­ντας τη α­πο­φα­σι­στι­κή στή­ρι­ξη που αυ­τός έ­δω­σε στην α­ντιΆ­σα­ντ α­ντί­στα­ση τους, ε­νώ α­ντευ­χα­ρι­στώντας τους με τη σει­ρά του ο Ερ­ντο­γάν τους υ­πο­σχέ­θη­κε να τους δώ­σει την τουρκι­κή υ­πη­κο­ό­τη­τα. Α­νά­λο­γα πχ θα δη­μιουρ­γεί τέ­τοιες α­να­σφά­λειες στη Ρω­σί­α και το συμ­μα­χι­κό μέ­τω­πο που εκ­δη­λώ­θη­κε με­τά το πρα­ξι­κό­πη­μα ό­ταν το γε­νι­κά φι­λο­δυ­τι­κό Α­ζερ­μπα­ϊ­τζάν, που έ­χει τη στή­ρι­ξη της Τουρ­κί­ας ε­νά­ντια στην προ­σάρ­τη­ση του Να­γκόρ­νο Κα­ρα­μπάχ α­πό την σύμ­μα­χη της Ρω­σί­ας Αρ­μενί­α, α­πα­γό­ρευ­σε συ­νέ­ντευ­ξη του Γκιου­λέν α­πό έ­να α­ζέ­ρι­κο κα­νά­λι, στέλ­νοντας σα­φές μή­νυ­μα στή­ρι­ξης στον Ερ­ντο­γάν.

Η τε­λευ­ταί­α με­γά­λη δη­μο­κρα­τι­κή πα­τριω­τι­κή νί­κη της Τουρ­κί­ας, ό­πως πρό­σφα­τα η νί­κη της προ­σφυ­γής της προ­η­γού­με­νης κυ­βέρ­νη­σης των Φι­λιπ­πίνων κα­τά της Κί­νας για τον θα­λάσ­σιο ε­πε­κτα­τι­σμό της, ό­πως προ­η­γού­με­να η ως το θά­να­το α­ντί­στα­ση των Κα­ντά­φι, Σα­ντάμ, Ο­μάρ στους ε­πεμ­βα­σί­ες κλπ, όλα αυτά απο­δει­κνύ­ουν ό­τι οι τρι­το­κο­σμι­κές α­στι­κές τά­ξεις με ό­λες τις α­θλιό­τη­τες τους ε­ξα­κο­λου­θούν στην πα­γκό­σμια πο­λι­τι­κή σκη­νή να βρί­σκο­νται σε γε­νικές γραμ­μές πιο α­ρι­στε­ρά α­πό τους δυ­τι­κούς ι­μπε­ρια­λι­στές και βέ­βαια α­πό τις α­ντε­στραμ­μέ­νες “α­ρι­στε­ρές” στην υ­πη­ρε­σί­α των νε­ο­χι­τλε­ρι­κών προ­δο­τών της Μό­σχας και του Πε­κί­νου, αυ­τών των λυσ­σα­σμέ­νων αρ­νη­τών του μαρ­ξι­στικού δια­φω­τι­σμού και κά­θε δια­φω­τι­σμού. Ώ­σπου να φτιά­ξουν και να δυ­να­μώσουν τα νέ­α δι­κά τους ερ­γα­τι­κά και λα­ϊ­κά κόμ­μα­τα, δη­λα­δή τα κόμ­μα­τα της άρνη­σης της προ­δο­σί­ας, ή, αλλιώς της “άρ­νη­σης της άρνη­σης”, οι λα­οί θα α­κο­λου­θούν τα πιο προ­ο­δευ­τι­κά ή έ­στω τα λι­γό­τε­ρο αντιδραστικά κομ­μά­τια της α­στι­κής τά­ξης κυ­ρί­ως στον τρί­το κό­σμο ό­που εί­ναι α­κό­μα από τα πράγ­μα­τα πολύ ζω­ντα­νά τα ε­θνι­κά α­ντι­ι­μπε­ρια­λι­στι­κά, ο­πό­τε και α­ντι­κειμε­νι­κά δη­μο­κρα­τι­κά α­ντα­να­κλα­στι­κά των λα­ών.