Ήταν γραφτό λοιπόν από τα νύχια του να μη γλιτώσει και μία από τις πιο ευγενικές μορφές του ελληνικού κομμουνιστικού και λαϊκοδημοκρατικού κινήματος, ένας από τους καλύτερους που έπεσαν στον αγώνα για εθνική λευτεριά, λαϊκή δημοκρατία, τελικά για το σοσιαλισμό και το κομμουνιστικό, αταξικό μέλλον, ο κομμουνιστής Νίκος Μπελογιάννης.

Πριν από λίγες μέρες, ο προσωρινός ηγέτης όλου του ρώσικου σοσιαλφασιστικού απαράτ στη χώρα, ο «αριστερός» πρωθυπουργός Τσίπρας, μαζί με τον αρχηγό του πιο ιστορικού και ως το μεδούλι ρώσικου πρακτορείου, καθώς και μήτρας όλων των υπόλοιπων (ΣΥΡΙΖΑ, ΛΑΕ, ΝΑΡ κλπ.), τον Κουτσούμπα του ψευτοΚΚΕ, εγκαινίασαν στο πατρικό σπίτι του Μπελογιάννη στην Αμαλιάδα ένα μουσείο στη μνήμη του.

Έγνοια τους φυσικά δεν ήταν η ανάδειξη της φυσιογνωμίας και των ιδανικών του ήρωα για μια Ελλάδα ανεξάρτητη, αναπτυγμένη, λυτρωμένη από την εξάρτηση και τη μιζέρια, με το λαό ουσιαστικό αφέντη στην οικονομική και πολιτική ζωή της.

Αντίθετα, ο καθένας τους ανέλαβε να σκοτώσει από μία πλευρά του Μπελογιάννη. Για την ακρίβεια ο Τσίπρας ανέλαβε να «οικειοποιηθεί» και να ποδοπατήσει την πλατιά – μετωπική, δημοκρατική αντιφασιστική και εθνοανεξαρτησιακή πλευρά του, ενώ ο Κουτσούμπας, με ύφος χιλίων καρδιναλίων, την επαναστατική κομμουνιστική του.

Ο αντιδυτικός και τροτσκιστής «Μπελογιάννης» του σοσιαλφασισμού

Ο ταυτόχρονα «μνημονιακός» και αντιευρωπαίος Τσίπρας παρουσίασε λίγο ως πολύ τον Μπελογιάννη ως έναν πλατύ αγωνιστή που έδωσε μάχη για να πάψει η Ελλάδα να κυβερνάται, όπως είπε, «από ξένες δυνάμεις και όχι από τις νόμιμες ελληνικές κυβερνήσεις». Για το αφήγημα του κνίτη πρωθυπουργού, το «κακό» στην Ελλάδα του 1952 δεν είχε καθόλου μια εσωτερική – ελληνική πλευρά, που λεγόταν μοναρχοφασισμός, κράτος και παρακράτος των «αποκαθαρμένων» ταγματαλητών και χιτών. Ήταν μονάχα οι ξένοι, δηλαδή η ιμπεριαλιστική Δύση, που σκότωσε τον Νίκο Μπελογιάννη.

Γι’ αυτό και ο σημερινός αγώνας που συνεχίζει την παρακαταθήκη του Μπελογιάννη, όπως υπονόησε σαφώς ο Τσίπρας, είναι να αποφασίζει ο ίδιος μαζί με τον Καμμένο, ως νόμιμη κυβέρνηση και όχι οι - «εχθροί του έθνους» - δανειστές - από τους οποίους όμως ζητιανεύει συνεχώς και με θράσος χρήματα - για την πορεία της χώρας.

Θα μπορούσε να σκεφτεί κανείς ότι, δεδομένης της προσπάθειας του Τσίπρα να χτίσει την «αντιδεξιά» ενότητα με το νεολαλιωτικό ΠΑΣΟΚ της Γεννηματά ενάντια στην - ως προς τη στελεχική και ψηφοφορική βάση της – φιλοδυτική ΝΔ, ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ θα επαναλάμβανε το πασοκικό αφήγημα της μεταπολίτευσης για τον Μπελογιάννη ως αποκλειστικό θύμα της κλασσικής Δεξιάς, το οποίο βέβαια μπατάρει από παντού, καθώς η εκτέλεση του λαϊκού ήρωα έγινε επί κυβέρνησης Πλαστήρα - ΕΠΕΚ (πολιτικού προγόνου της «Κεντροαριστεράς» και του ΠΑΣΟΚ).

Ωστόσο ο Τσίπρας έχει συμπήξει βαθιά ενότητα με μερικά από τα πιο μαύρα τμήματα της παλιάς δεξιάς καμαρίλας στη χώρα, όπως αυτά εκφράζονται από τον ρωσόφιλο εθνικοφασίστα Καμμένο (ΑΝΕΛ) και την πτέρυγα της Ν.Δ. που ελέγχει ο Καραμανλής ο Β΄ ο ανιψιός. «Καθαρό» αντιδεξιό μέτωπο αυτή τη στιγμή θα σήμαινε σύγκρουση στο εσωτερικό του αντιδυτικού, ευρύτερου σοσιαλφασιστικού στρατοπέδου, σύγκρουση δηλαδή του Τσίπρα με τα τμήματα της κλασσικής αντίδρασης που έχουν κινηθεί την τελευταία 25ετία προς τη Ρωσία. Οπότε, σαν άλλος σκηνοθέτης Βούλγαρης στην ταινία «Ψυχή Βαθιά», o φαιο-«κόκκινος» πρωθυπουργός ενώνεται με τους «ιστορικούς αντιπάλους» του στον εμφύλιο Καραμανλή – Καμμένο πάνω στη θεωρία ότι η ταξική και πολιτική σύγκρουση στην Ελλάδα της δεκαετίας του ’40 και του ‘50, ειδικά ο εμφύλιος, ήταν αλληλοφάγωμα στο οποίο μας έριξε η Δύση και για το οποίο ο τότε ντόπιος ακροδεξιός μοναρχοφασισμός είχε τάχα δευτερεύουσα ή και καθόλου ευθύνη.

Ο Κουτσούμπας παρουσίασε, από την πλευρά του, έναν Μπελογιάννη εκτός τόπου και χρόνου, ο οποίος, ως «καθαρός αντικαπιταλιστής» κοσμοδιορθωτής ή νεοκαλόγερος, πέθανε για αφηρημένα ιδανικά, των οποίων βέβαια ο ίδιος ο Κουτσούμπας και το ψευτοΚΚΕ είναι οι «γνήσιοι συνεχιστές»! Είναι χαρακτηριστικό ότι στην ομιλία του, ο αρχηγός του ψευτοΚΚΕ δεν έκανε καμία αναφορά στην πάλη των δύο αντίθετων στρατοπέδων της εποχής που έζησε και έδρασε ο Μπελογιάννης, περιοριζόμενος μόνο να τονίσει ότι ο τελευταίος ζει επειδή ζει «το κόμμα που τον ανέθρεψε», δηλαδή - τάχα - το κόμμα του Περισσού! Τι ιεροσυλία, τι βρώμικη διαστροφή, όταν κάθε άνθρωπος που ξέρει ένα δράμι ιστορία γνωρίζει ότι το ψευτοΚΚΕ των Κολιγιάννη – Φλωράκη – Φαράκου – Παπαρήγα-Κουτσούμπα είναι ένα νέο κόμμα που ιδρύθηκε το 1961, στο «8^ο Συνέδριο», αφού είχε διαλύσει όλες τις κομματικές οργανώσεις του παλιού ΚΚΕ σε Ελλάδα και ανατολική Ευρώπη και είχε διαγράψει ως ζαχαριαδικούς το 75% των πολιτικών προσφύγων – κομμουνιστών στις μόνες κομματικές οργανώσεις που διατήρησε, εκείνες στη Σοβιετική Ένωση.

Τι σχέση έχει αυτό το κόμμα-έκτρωμα, πιστός υπηρέτης της σοσιαλιμπεριαλιστικής Ρωσίας, εχθρός της επανάστασης, κάθε λαϊκής  αλλά και αστικής δημοκρατίας, με το κόμμα που ανάθρεψε τον Μπελογιάννη και τον έκανε αυτό που ήταν, αυτό για το οποίο θυσιάστηκε; Τι σχέση έχει το ψευτοΚΚΕ με το διεθνιστικό, επαναστατικό ΚΚΕ του Νίκου Ζαχαριάδη, δηλαδή το κόμμα – πρωτοπόρο του αντιφασισμού, της εθνικοαπελευθερωτικής πάλης, των λαϊκοδημοκρατικών εξελίξεων μετά την Κατοχή, της αναγνώρισης της ύπαρξης και των δικαιωμάτων των εθνικών μειονοτήτων, τελικά της σοσιαλιστικής – αντιιμπεριαλιστικής επανάστασης του ΔΣΕ;

Προφανώς για τον Κουτσούμπα ο Μπελογιάννης σήμερα θα πήγαινε αντιπρόσωπος στις φαρσοκωμικές «εκλογές» των ναζιστών πρακτόρων του Πούτιν στο κατεχόμενο Ντονέτσκ, όπως έκαναν πρόσφατα εκπρόσωποι του ψευτοΚΚΕ, μαζί με όλο το φασιστικό βόθρο και ακροδεξιό υπόκοσμο της Ευρώπης, δηλαδή με τους πολιτικούς απογόνους των δολοφόνων του.

Ο Κουτσούμπας σκηνοθέτησε μάλιστα μαζί με τον Τσίπρα και μια παράσταση με το ατομικό περίστροφο του Μπελογιάννη, που βρίσκεται στην κατοχή του ψευτοΚΚΕ και το οποίο εκτέθηκε στα εγκαίνια του μουσείου, αλλά στη συνέχεια ο Περισσός το πήρε πίσω «για λόγους ασφαλείας». Οι δύο σοσιαλφασίστες ηγέτες εμφανίστηκαν στις κάμερες να συζητούν για το όπλο, το οποίο το ψευτοΚΚΕ κρατάει ως δική του ιδιοκτησία, προφανώς γιατί υποτίθεται ότι κρατάει και το μονοπώλιο της «ένοπλης πάλης». Μιας ένοπλης πάλης που δεν θα έχει καμία σχέση με το αντιφασιστικό και επαναστατικό α’ και β’ αντάρτικο στο οποίο πήρε μέρος ο Μπελογιάννης, αλλά θα είναι το τελικό πραξικόπημα των σοσιαλφασιστών για την ολοκλήρωση της ρωσόδουλης δικτατορίας τους.

Η ενότητα Τσίπρα – Κουτσούμπα

Εκείνο που προκάλεσε έκπληξη σε ορισμένους παρατηρητές ήταν ότι για πρώτη φορά βγήκε στο παλκοσένικο η (όλο και λιγότερο) κρυφή ενότητα του κνίτη πρωθυπουργού με το βαθύ καθοδηγητή του, με την πολιτική μάνα του ΣΥΡΙΖΑ, που είναι το ψευτοΚΚΕ.

Πολλοί καλοπροαίρετοι άνθρωποι, που πιστεύουν ότι είναι, και μερικές φορές είναι πραγματικά αριστεροί, και που ακολουθούσαν πολιτικά τον ΣΥΡΙΖΑ και την πολιτική γραμμή και ανάλυσή του τα τελευταία χρόνια, θεωρούσαν το ψευτοΚΚΕ υπονομευτή του αντιδυτικού – αντιΠΑΣΟΚ-ΝΔ «αγώνα», καθώς ο Περισσός φρόντιζε να μένει έξω από κάθε αντιμνημονιακό, «αντινεοφιλελεύθερο» μέτωπο λόγω τάχα σκέτου «αντικαπιταλισμού», αποδυναμώνοντας τη δυναμική του. Οι άνθρωποι αυτοί ποτέ δεν πρόσεξαν ότι όλη η θεωρία με την οποία ο ΣΥΡΙΖΑ δυνάμωσε και ανήλθε στην εξουσία είναι απλούστατα η γραμμή της προηγούμενης ιστορικής φάσης του ψευτοΚΚΕ, δηλαδή η «φλωρακική» - εμφανιζόμενη σαν αντιιμπεριαλιστική μετωπική πλευρά του.

Ο μοναδικός λόγος που το ψευτοΚΚΕ επέμεινε όλη την τελευταία 7ετία των μνημονίων στη φαινομενικά αντιΣΥΡΙΖΑ γραμμή του ήταν βασικά ότι η ηγεσία του Περισσού γνώριζε το σενάριο των κατοπινών κάθε φορά εξελίξεων, όπως φυσικά γνώριζε και τη βούληση των καθοδηγητών - δικών της και του ΣΥΡΙΖΑ - από το Κρεμλίνο η Ελλάδα να παραμείνει στην Ε.Ε. και στην Ευρωζώνη για να την υπονομεύει από τα μέσα. Ο ΣΥΡΙΖΑ, που είναι όχημα ευκαιρίας και μιας χρήσης (σε αντίθεση με το «αιώνιο» ψευτοΚΚΕ, που δεν θέλει να καεί πολιτικά από τώρα ώστε να μπορεί να ανεβεί αργότερα στην κυβέρνηση με το μεγάλο ρώσικο σοσιαλφασιστικό πραξικόπημα που θα το φέρει για τα καλά στην εξουσία δίπλα στους άλλους φαιο-«κόκκινους» πράκτορες), έπρεπε να διεκπεραιώσει ένα φαινομενικά αντιφατικό καθήκον: να φουντώσει μέσα στις μάζες τον έξαλλο, φασιστικού τύπου αντιδυτικισμό, το μίσος για την Ευρώπη, αλλά τελικά να μείνει σαν καρκίνος μέσα σε αυτήν, δηλαδή τελικά να κάνει τη «μνημονιακή» στροφή του. Κάτι τέτοιο όμως μοιραία θα τον εξέθετε (και έτσι έγινε) ως κολοτούμπα, ως αφερέγγυο, ως κατά κάποιο τρόπο αστό πολιτικάντη, και μάλιστα ακόμα χειρότερο από αυτούς τους τελευταίους.

Το κόμμα – μάνα, το ψευτοΚΚΕ, που όλοι οι αστοί, από την πιο μαύρη ακροδεξιά αντίδραση μέχρι τον ίδιο το ΣΥΡΙΖΑ και την εξωκοινοβουλευτική ουρά του, το αντιμετωπίζουν με δέος και «σεβασμό», δεν είχε κανένα λόγο να χαλάσει τη μόστρα του άοκνου αγωνιστή, του «αιώνιου αντικαπιταλιστή», έστω ρομαντικού και λίγο αδύναμου στην τρέχουσα πολιτική, για να μπλέξει με μνημόνια και να παζαρεύει με τον Τόμσεν και τον Ντάισελμπλουμ για καμιά μονάδα πάνω ή κάτω στις περικοπές συντάξεων, όπως ο Τσίπρας. Έπρεπε να μείνει άμωμο και άσπιλο στον υποτιθέμενο «αντικαπιταλισμό» του, «δικαιωμένο» από την οικονομική καταστροφή στην οποία το ίδιο, με το παραγωγικό σαμποτάζ του, συνέβαλε όσο λίγοι.

Γι’ αυτό το ψευτοΚΚΕ ψήφισε άκυρο στο φασιστικό δημοψήφισμα - φάρσα του Τσίπρα το 2015, αποδυναμώνοντας το αντιευρωπαϊκό «Όχι», γι’ αυτό και η μόνη θέση του που έχει κάποια επίδραση στην τρέχουσα πολιτική (και που κάνει πολλούς να ξύνουν τα κεφάλια τους) είναι ουσιαστικά η παραμονή της Ελλάδας στην Ευρωζώνη, αφού, όπως λέει ο Κουτσούμπας, «αποχώρηση από την Ευρωζώνη χωρίς λαϊκή εξουσία είναι προς το συμφέρον τμημάτων του κεφαλαίου».

Και επειδή ο Κουτσούμπας ξέρει ότι σοσιαλιστική επανάσταση δεν είναι καθόλου επί θύραις, αποδεικνύεται τελικά ότι η μόνη του θέση για τις άμεσες εξελίξεις είναι ακριβώς ταυτόσημη με τις θέσεις Πούτιν – Τσίπρα: η Ευρώπη είναι αστική, αντιδραστική, νεοφιλελεύθερη, ό,τι χειρότερο επί της Γης, πρέπει να τη μισούμε βαθιά και κάποια στιγμή να ξεκαθαρίσουμε μαζί της, αλλά στο σήμερα η έξοδος της Ελλάδας από Ε.Ε. και Ευρωζώνη είναι λάθος ή και έγκλημα.

Για την ανύπαρκτη «αντίθεση» Ζαχαριάδη – Μπελογιάννη

Ένα τμήμα της διανόησης, κυρίως της φιλοευρωπαϊκής που έχει καταγωγή από τα μη ρωσόδουλα τμήματα του πάλαι ποτέ «Κ»Κεσωτερικού ή από τη σοσιαλδημοκρατία, βγήκε να «υπερασπιστεί» τον Μπελογιάννη από τις κραυγές της κλασσικής δεξιάς αντίδρασης, που βρήκε ευκαιρία να πετάξει την πέτρα της κατά του ήρωα. Το τμήμα αυτό των διανοουμένων διακίνησε γενικά τη θεωρία ότι ο Μπελογιάννης ήταν «εθνικός κομμουνιστής», στο βάθος αναθεωρητής δεξιού ρεβιζιονιστικού τύπου, που τον θυσίασε με δόλο ο «σταλινικός και δεσποτικός» γραμματέας του αληθινού ΚΚΕ Νίκος Ζαχαριάδης.

Έτσι αυτή η πολιτικά αδύναμη διανόηση, που σε ένα κομμάτι της είναι δημοκρατική, νομίζει ότι ξεμπερδεύει με το ζήτημα, κρατώντας το φως του παραδείγματος του Μπελογιάννη και πετώντας το «σκότος» του «σταλινισμού». Αν ωστόσο ήταν πολιτικά έντιμη, (αυτό ισχύει για όσους δεν πάσχουν μέσα της από την άγνοια της προκατάληψης), θα έπρεπε να αναγνωρίσει ότι η γραμμή του πλατιού πατριωτικού και δημοκρατικού μετώπου ενάντια στο μοναρχοφασισμό και τους Αμερικάνους ιμπεριαλιστές που ήρθε να δουλέψει ο Μπελογιάννης στην Ελλάδα το 1950, πριν τη σύλληψή του, ήταν ακριβώς η γραμμή του ΚΚΕ και βέβαια του Ζαχαριάδη, μετά τη στρατιωτική ήττα του 1949.

Η γραμμή αυτή σχηματοποιήθηκε στην ίδρυση της Ενιαίας Δημοκρατικής Αριστεράς (ΕΔΑ), που σήμαινε ταυτόχρονα Ειρήνη – Δημοκρατία – Αμνηστία και η οποία οδήγησε, στις εκλογές του 1956, στο κοινό κατέβασμα της Δημοκρατικής Ένωσης, κοινού σχήματος της ΕΔΑ με όλα τα κόμματα του Κέντρου, ακόμη και με το μικρό δεξιό Λαϊκό Κόμμα ενάντια στην ΕΡΕ του Καραμανλή του Α’, με πρόγραμμα εκδημοκρατισμού της πολιτικής ζωής. Οι εκλογές εκείνες, τις οποίες η Δημοκρατική Ένωση κέρδισε, χάθηκαν μονάχα από το πρωτόγνωρα καλπονοθευτικό σύστημα που έδωσε με λιγότερες ψήφους πλειοψηφία εδρών στην ΕΡΕ.

Αυτό που δεν συγχωρεί στο βάθος αυτού του τύπου η διανόηση στον Νίκο Ζαχαριάδη είναι ότι το δημοκρατικό μέτωπο δεν το έκανε, όπως οι μετά το 1956 προπάτορες του «Κ»Κεσωτερικού, με όρους υποταγής στο Κέντρο και στη λιγότερο αντιδραστική αστική τάξη, με δηλώσεις μετανοίας και προσπάθεια κατάληψης του αστικού κράτους με διείσδυση σε αυτό σε συμμαχία με «δημοκρατικά» τμήματα της αστικής τάξης, αλλά με όρους ταξικής και επαναστατικής πολιτικής ανεξαρτησίας. Αυτή τη γραμμή σαμπόταρε αντικειμενικά ο Νίκος Πλουμπίδης, κομματικός υπεύθυνος της Αθήνας, ο οποίος φέρει μεγάλη ευθύνη και για τη σύλληψη και για την εκτέλεση του Νίκου Μπελογιάννη, αφού από τη μια δεν τηρούσε τους συνωμοτικούς κανόνες της παράνομης δουλειάς και από την άλλη παραβίαζε την κομματική γραμμή, μπαίνοντας σε παζάρια δίχως αρχές με μικροαστούς και αστούς δημοκράτες παράγοντες, αγνοώντας τις σχετικές εντολές της καθοδήγησης του ΚΚΕ.

Η μεγαλύτερη ευθύνη του Πλουμπίδη ήταν ότι δεν έβαλε ενώ μπορούσε το φυλακισμένο Μπελογιάννη - αρχηγό όλου του παράνομου μηχανισμού του ΚΚΕ στην Ελλάδα - υποψήφιο της ΕΔΑ για τις εκλογές του 1952 υποκύπτοντας στις πιέσεις των μικροαστών συνοδοιπόρων της ΕΔΑ με επικεφαλής τον πατέρα του Λεωνίδα Κύρκου, Μιχάλη. Αν ο Μπελογιάννης έμπαινε υποψήφιος στα ψηφοδέλτια της ΕΔΑ και εκλεγόταν βουλευτής, η εκτέλεση του θα ήταν πολιτικά σχεδόν αδύνατη.

Είναι γεγονός ότι μετά από αυτή τη στάση του Πλουμπίδη, σε μια εποχή βαθιάς παρανομίας στην Ελλάδα, γενικής όξυνσης του αντικομμουνισμού σε ολόκληρη τη Δύση (μακαρθισμός) και μιας εκστρατείας κομματικών εκκαθαρίσεων - συχνά με αμφίβολες σουσλοφικής και χρουστσοφικής έμπνευσης καταγγελίες- στο χώρο της ΕΣΣΔ και των λαϊκών δημοκρατιών, το ΚΚΕ προχώρησε στη λαθεμένη εκτίμηση ότι ο Πλουμπίδης ήταν χαφιές της αντίδρασης (εκτίμηση στην οποία βοήθησε και ο ίδιος, στέλνοντας γράμματα στην Ασφάλεια εκτός γραμμής και αναλαμβάνοντας επικίνδυνες ατομικές πρωτοβουλίες). Αυτό όμως το λάθος, όχι ασυγχώρητο για τις συνθήκες της παρανομίας και για την εποχή, είναι ο ρεβιζιονισμός τύπου «Κ»Κεσ., η κάθε λογής σοσιαλδημοκρατία και ο κάθε τροτσκισμός, που το έχουν μεγεθύνει και το έχουν κάνει σημαία του πιο λυσσαλέου αντιζαχαριαδισμού, για να αντιπαραβάλουν τον Ζαχαριάδη στον Μπελογιάννη και να καταγγείλουν ότι ο δεύτερος ήταν ουσιαστικά θύμα του πρώτου.

Όμως ο Μπελογιάννης και ο Ζαχαριάδης βρίσκονται αποδειγμένα εντελώς στην ίδια πλευρά του ιστορικού χαρακώματος με μια πελώρια αμοιβαία εμπιστοσύνη. Και αυτό το απέδειξε όχι μόνο ο Ζαχαριάδης που διάλεξε ανάμεσα σε όλα τα στελέχη του ΚΚΕ να ορίσει ηγέτη του κόμματος στην Ελλάδα τον Μπελογιάννη, αλλά το απέδειξε και ο Μπελογιάννης που αρνήθηκε να χρησιμοποιήσει το γράμμα Πλουμπίδη προς την εισαγγελία – όπου προσφερόταν να παραδοθεί για να σωθεί ο Μπελογιάννης - για να πετύχει έτσι αναψηλάφιση της δίκης του και ίσως σωτηρία της ζωής του.

Για τη φυσιογνωμία του Μπελογιάννη και τα χτυπήματα δεξιών και φιλελεύθερων

Χρησιμοποιώντας την ψεύτικη «υιοθεσία» του Νίκου Μπελογιάννη από ψευτοαριστερούς και ψευτοκομμουνιστές, βγήκε, όπως είπαμε και παραπάνω, και ο κλασσικός αντικομμουνισμός να μας θυμίσει ότι ο εκτελεσμένος αγωνιστής του ΚΚΕ ήταν οπαδός του Στάλιν, της δικτατορίας του προλεταριάτου, άρα εχθρός της δημοκρατίας και τελικά ότι δικάστηκε ως κατάσκοπος της ΕΣΣΔ στην Ελλάδα και όχι για τις ιδέες του. Αυτό ήταν το πνεύμα της τοποθέτησης του Τασούλα της Ν.Δ. στη σχετική συζήτηση στη Βουλή, καθώς και το καθοδηγητικό νήμα των τοποθετήσεων των κλασσικών δεξιών και των πιο δεξιών στοιχείων ανάμεσα στους φιλελεύθερους στο Διαδίκτυο. (Για τα γαβγίσματα ενάντια στο Μπελογιάννη των ναζήδων χρυσαυγιτών, δηλαδή των πολιτικών απογόνων των ταγματασφαλιτών δεν χρειάζεται σχόλιο).

Το συγκεκριμένο ρεύμα θα πρέπει κάποτε να απαντήσει παστρικά γιατί οι πολιτικοί του πρόγονοι δεν έπιασαν το χέρι της συμφιλίωσης που τους έτεινε το ΚΚΕ, με επικεφαλής του το Νίκο Ζαχαριάδη, όλη την περίοδο 1945-1946, αλλά και γιατί, αντίθετα, έκαναν ό,τι μπορούσαν με την ακροδεξιά λευκή τρομοκρατία στα χωριά και τις πόλεις ώστε να οδηγήσουν το ΚΚΕ στη μόνη λύση για να υπερασπιστεί την τιμή και την αξιοπρέπεια του ίδιου και των δημοκρατικών πολιτών, δηλαδή στον β’ ένοπλο αγώνα, μετά από εκείνον της Κατοχής.

Ακόμη και αν το ΚΚΕ έκανε δεξιά και «αριστερά» λάθη στην περίοδο πριν και κατά το Δεκέμβρη του ’44, απότοκα της δεξιάς γραμμής κάποιων ισχυρών καθοδηγητικών στελεχών στην ηγεσία του κόμματος και του ΕΑΜ – ΕΛΑΣ (Σιάντος, Παρτσαλίδης, Βελουχιώτης κλπ.), όλοι σχεδόν οι ιστορικοί των δημοκρατικών ρευμάτων αποδέχονται ότι η πρωτόφαντη τρομοκρατία μετά τη Βάρκιζα και η χάλκευση των εκλογικών καταλόγων ενόψει των εκλογών του 1946 έκλειναν κάθε δρόμο για δημοκρατικές εξελίξεις, λαϊκή ομόνοια, συμφιλίωση και ανάταξη της χώρας. Οι ακροδεξιές συμμορίες, οι ΜΑΥδες και όλο το βρωμερό χίτικο απαράτ που πολεμούσε δίπλα στον κυβερνητικό στρατό του μοναρχοφασισμού και όχι ο ΔΣΕ έκοβαν τα κεφάλια των αγωνιστών και τα επιδείκνυαν, έσφαζαν γυναικόπαιδα, εφάρμοζαν μαζικά την οικογενειακή ευθύνη και το κάψιμο σπιτιών και χωριών.  

Αλλά και στην περίοδο αμέσως μετά την υποχώρηση του ΔΣΕ στην Αλβανία και μέχρι την εκτέλεση Μπελογιάννη, ποιος εφάρμοζε γραμμή δημοκρατικού μετώπου, καταλλαγής, δημοκρατίας και αμνηστίας και ποιος σκότωνε στο σωρό με θανατικές καταδίκες αγωνιστές που είχαν πολεμήσει και είχαν χύσει αίμα για τη λευτεριά της Ελλάδας κατά των ναζιφασιστών της Γερμανίας και της Ιταλίας, ως τμήμα του παγκόσμιου αντιφασιστικού μετώπου;

Τα στρατοδικεία του μοναρχοφασισμού το 1950 - 1955 δίκαζαν σε εξοντωτικές ποινές ακόμη και ανθρώπους που δεν είχαν πάρει μέρος στον εμφύλιο, μόνο με την υπόνοια κάποιας συμμετοχής τους στο ΕΑΜ – ΕΛΑΣ, δηλαδή στον τιτάνιο αντιφασιστικό αγώνα για τη λευτεριά της Ελλάδας. Ποιος λοιπόν ήταν ο πραγματικός, ο βαθύς, ο μαχητικός υπερασπιστής της δημοκρατίας, η οποία για να είναι τέτοια πρέπει να αναγνωρίζει τουλάχιστον ως νόμιμο πολιτικό ρεύμα τους κομμουνιστές (οπαδούς της πιο πλέριας πολιτικής και κοινωνικής δημοκρατίας); Οι πολιτικοί πρόγονοι των υβριστών του Μπελογιάννη ή ο ίδιος και το ρεύμα  ιδεών που εξέφραζε;

Κι ακόμα: είναι ο Μπελογιάννης ή οι πολιτικοί πατέρες των σημερινών υβριστών του που συνεργάστηκαν ασμένως με τα χειρότερα ταγματαλήτικα, φιλοχιτλερικά κατακάθια κατά τη διάρκεια του εμφύλιου πολέμου κι αργότερα; Τα δημοκρατικά διαπιστευτήρια κερδίζονται στην πράξη, με βάση τη συγκεκριμένη πρακτική δράση κάθε ρεύματος και όχι με βάση αφηρημένες, γενικές διακηρύξεις που δεν αξίζουν ούτε το χαρτί πάνω στο οποίο είναι γραμμένες. Στην πραγματικότητα αυτοί οι αστοί φιλελεύθεροι που καταγγέλλουν ακόμα σήμερα τον Μπελογιάννη και το ιστορικό, αληθινό κομμουνιστικό κόμμα που έβγαλε αυτόν και τόσους άλλους πιο άγνωστους μάρτυρες - και ξέρουν πολύ καλά τη διαφορά του από τους σημερινούς βολεμένους τραμπούκους του ψευτοΚΚΕ με τα μεγαλύτερα, πλουσιότερα και πιο θωρακισμένα γραφεία της χώρας - απλά μισούν από βαθειά πεποίθηση και στρατηγικό, αλλά και άμεσο υλικό συμφέρον την επαναστατική εργατική τάξη.

Πολλοί από αυτούς μισούν και τον Τσίπρα που τους τρώει αργά αργά το συκώτι με τη βοήθεια του Κουτσούμπα, αλλά ποτέ δεν έχουν μια λέξη συμπάθειας να πουν για να ανακουφιστούν έστω για μια στιγμή, έστω για μια ανάσα οι καταραμένοι προλετάριοι στις νέες γαλέρες, τις δικές τους και εκείνες του φαιο-«κόκκινου» φασισμού.