Τον λέμε ψευτοαναρχισμό και όχι αναρχισμό όχι γιατί δεν έχουμε κολοσσιαίες διαφορές αρχών και με τους κλασσικούς εκπροσώπους του αναρχικού ρεύματος, αλλά γιατί στη συγκεκριμένη περίπτωση πρόκειται για εντελώς κρατικό, για την ακρίβεια παρακρατικό ρεύμα στο πλαίσιο του ενιαίου σοσιαλφασιστικού μπλοκ. Ως τέτοιο εννοούμε το μπλοκ που ενώνει ψευτοαριστερούς, ψευτοκομμουνιστές και ψευτοαναρχικούς που σε επίπεδο ηγεσίας είναι ακροδεξιοί και φασίστες, υπηρέτες του ανερχόμενου, φασιστικού ιμπεριαλιστικού μπλοκ Ρωσίας – Κίνας. Αυτό ισχύει ακόμη και αν στη βάση καθοδηγάνε και ορισμένους τίμιους αγωνιστές, ακόμη και αυτοθυσιακούς ανθρώπους, που απλώς πέφτουν σε βαρύ ιδεολογικό και πολιτικό λάθος στρατοπέδου σε μια τόσο συγχυσμένη εποχή.

Με τον Ρουβίκωνα ασχολούμαστε όχι γιατί έχει δείξει το οποιοδήποτε δείγμα ιδεολογικής σπιρτάδας ή πρωτότυπης ανάλυσης. Όλη η αναλυτική γραμμή του είναι δανεισμένη από το οπλοστάσιο των ΣΥΡΙΖΑ – ΛΑΕ – ψευτοΚΚΕ – ΑΝΤΑΡΣΥΑ περί κυριαρχίας του δυτικού κεφάλαιου και «δυτικοφιλελεύθερης κατοχής» στην Ελλάδα, γραμμή την οποία δεν υπερασπιζόταν ποτέ ο κλασσικός αναρχισμός στη χώρα μας και την οποία εισήγαγε, μέσω του κινήματος υπέρ της «17 Νοέμβρη» στο αναρχικό ρεύμα η «Αντιεξουσιαστική Κίνηση» του φιλοσυνασπισμαίου Σκυφτούλη από το 2002 και δώθε.

Ασχολούμαστε μαζί του γιατί η όλη του δραστηριότητα το τελευταίο διάστημα δείχνει ότι το καθεστώς ενδεχόμενα τον προετοιμάζει για ηγέτη ενός κινήματος των κολασμένων προλετάριων και ημιαπασχολούμενων που σπέρνει στο διάβα του το ρώσικο απαράτ του σαμποτάζ και της καταστροφής. Με δυο λόγια, οι σοσιαλφασίστες για άλλη μια φορά ετοιμάζονται να ορίσουν τους εμπρηστές του δάσους ως επικεφαλής της επιχείρησης πυρόσβεσης.

Τι είναι ο Ρουβίκωνας

Η αυτοαποκαλούμενη «Αναρχική Ομάδα Ρουβίκωνας» εμφανίζεται περίπου το 2014. Ωστόσο, η ομάδα αρχίζει ουσιαστικά τη δράση της, μαζί με μια σειρά αυτοαποκαλούμενων «αναρχικών – κομμουνιστικών» πρωτοβουλιών το πρώτο εξάμηνο της ανοιχτά σοσιαλφασιστικής διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, το 2015.

Εκείνο το εξάμηνο της ανοιχτά ρώσικης αντιευρωπαϊκής πορείας των Τσιπροκαμμένων, ο Ρουβίκωνας περιορίστηκε να στηρίζει την κυβερνητική «διαπραγμάτευση», διοργανώνοντας πορείες στη γερμανική πρεσβεία και σηκώνοντας ουσιαστικά τη σημαία της «εθνικής ανεξαρτησίας ενάντια στον Σόιμπλε», παρά το γεγονός ότι στα κείμενά του προσπαθούσε να τηρήσει κάποιες «αναρχικές» αποστάσεις από την κυβέρνηση. Οι σύμμαχοί του βέβαια δεν τηρούσαν καν αυτές. Η ανάλυσή του, ωστόσο, για τα αίτια της κρίσης και της φτώχειας στη χώρα μας ήτανε καρμπόν εκείνης του ψευτοΚΚΕ στρατηγικά και των ΛΑΕ – Κωνσταντοπούλου τακτικά, δηλαδή ήταν η ανάλυση του Κρεμλίνου, απλώς μεταφρασμένη σε «αναρχική» γλώσσα.

Η ανοιχτά κυβερνητική φάση του Ρουβίκωνα ολοκληρώθηκε με την επίθεσή του στους διαδηλωτές του «Μένουμε Ευρώπη» στο Σύνταγμα, στις 30 του Ιούνη του 2015. Παρά το γεγονός ότι η ηγετική γραμμή συγκρότησης των συγκεκριμένων διαδηλώσεων προετοίμαζε την «ευρωπαϊκή» μεταμόρφωση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, σ’ αυτές κινητοποιήθηκε σε γενικές γραμμές μια αστοδημοκρατική μάζα, ταξικά αστική και μικροαστική, που διαισθανόταν ωστόσο το σοσιαλφασιστικό κυβερνητικό εσμό να οδηγεί τη χώρα προς τον τυραννικό αυταρχισμό τύπου Πούτιν και Μαδούρο και ήθελε να διαδηλώσει την αντίθεσή της.

Εκεί λοιπόν ο Ρουβίκωνας έπαιξε ανοιχτά τον ρόλο του παρακρατικού βαστάζου της κυβέρνησης, συμμετέχοντας στη «μάχη» της τρομοκράτησης των αντιπάλων του Τσίπρα και της ηγετικής συμμορίας των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.

Η στροφή και η νέα φάση

Νομίζουμε πάντως ότι η σημαντικότερη φάση της ιστορίας του Ρουβίκωνα στο πλαίσιο του καθεστωτικού σοσιαλφασιστικού ρεύματος, και μάλιστα με φιλοδοξίες να γίνει μαζικός και να παίξει ρόλο, είναι χοντρικά αυτή που άρχισε μετά τη δεύτερη νίκη και τη «σταθεροποίηση» των μεταμφιεσμένων σε «υποταγμένους στην Ευρώπη» ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ στην εξουσία μετά το Σεπτέμβρη του 2015.

Ο Ρουβίκωνας ξεπλύθηκε γρήγορα από τον πολιτικό εξευτελισμό να έχει στηρίξει πολιτικά ως «αναρχισμός» μια κυβέρνηση που τελικά τα βρήκε – φαινομενικά – σε όλα με τους Ευρωπαίους «εχθρούς», καθώς περιορίστηκε να κάνει μια καταδρομική επιχείρηση στο Μαξίμου όπου κατηγορούσε με τρικάκια τον Τσίπρα για «κολοτούμπα», μέσα στο καλοκαίρι του ’15, επάνω στη φωτιά της υπογραφής του τρίτου μνημόνιου.

Από κει και πέρα, ο Ρουβίκωνας λάνσαρε συστηματικά τη γραμμή των καταδρομικών επιθέσεων σε γραφεία κρατικών οργανισμών και ιδιωτικών εταιρειών, όπου προβαίνει συνήθως σε πράξεις συμβολικής καταστροφής, με μια γραμμή «ζορό – τιμωρού».

Οι κινήσεις και τα πλήγματά του είναι προσεκτικά επιλεγμένα σε μια προσπάθεια διαφοροποίησης από την κλασσική αντιαστυνομική αναρχική δραστηριότητα, ώστε ο Ρουβίκωνας να παρουσιάζεται τάχα γειωμένος σε ζητήματα που αφορούν την πλατιά μάζα του λαού και όχι στενά το χώρο του «κινήματος».

Η γραμμή του Ρουβίκωνα σε αυτές τις παρεμβάσεις είναι από πάνω έως κάτω ο μικροαστικός στη μορφή και εντελώς δεξιός – σοσιαλφασιστικός στην ουσία «αντικαπιταλισμός» που δίδαξε στη χώρα μας το ψευτοΚΚΕ και ο Αντρέας Παπαντρέου και εκλαΐκευσαν πρόσφατα ο ΣΥΡΙΖΑ και οι κολαούζοι του στην «εθνοπατριωτική» δεξιά και την εξωκοινοβουλευτική «αριστερά». Επιθέσεις στο ΤΑΙΠΕΔ που «ξεπουλάει τη δημόσια περιουσία σε ιδιώτες κατ’ εντολή των δανειστών», επιθέσεις στον ΑΔΜΗΕ για «φτηνό ρεύμα για το λαό», επιθέσεις στα γραφεία των ελεγκτών εισιτηρίων στα λεωφορεία «για δωρεάν μεταφορές για τη φτωχολογιά», επιθέσεις σε συμβολαιογραφικά γραφεία που «βγάζουν στο σφυρί το σπίτι του βιοπαλαιστή».

Επίθεση στο Πρώτο Θέμα, τάχα για τον παλαιότερο φιλοχρυσαυγιτισμό του, αλλά στην πραγματικότητα για τη θέση του ενάντια στους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, αφού με τη «Χρυσή Αυγή» ο Ρουβίκωνας βρέθηκε χωρίς να βγάλει άχνα στο ίδιο αντιευρωπαϊκό μετερίζι το καλοκαίρι του 2015 στο φασιστικό δημοψήφισμα – φάρσα του Τσίπρα.

Το Μάρτιο του 2016, σε εκδήλωση ενάντια στις «μαφίες των Εξαρχείων», ο Ρουβίκωνας κάνει ένα κομβικό βήμα με παρέλαση ενόπλων με περίστροφα μελών του μέσα στην πλατεία Εξαρχείων ως «λαϊκών περιφρουρητών», σε μια «εικόνα από το μέλλον», όπως δήλωσε ο ίδιος. Οι Ρουβικωναίοι απέφυγαν ωστόσο να εξηγήσουν πώς τα Εξάρχεια, στα χρόνια της κυριαρχίας τους, από μια συνοικία όπου το κοινό ποινικό έγκλημα ήταν εντελώς περιθωριακό λόγω συλλογικής κουλτούρας, έχουν καταστεί χώρος διαγκωνισμού μαφιών, προστατών, εμπόρων ναρκωτικών και ενόπλων «λαϊκών περιφρουρητών», που όλως τυχαίως χαίρουν πλήρους καθεστωτικής ασυλίας.

Την ώρα που ο Ρουβίκωνας εμφανίζεται να έχει σπάσει τη στενή ενασχόλησή του με την αντιαστυνομική βία και να ασχολείται τάχα «με όσα πονάνε τη φτωχολογιά και το λαό», δηλαδή με καθημερινά ζητήματα, δεν ξεχνάει να εκφράζει συνεχώς με ενέργειες και εκδηλώσεις την αλληλεγγύη του στα ιδεολογικά του αδέλφια, δηλαδή στο σοσιαλφασίστα δολοφόνο Κουφοντίνα και στους μηδενιστές, μισάνθρωπους φιλοναζιστές της «Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς».

Η κρατική ασυλία

Το κλειδί για να αποκωδικοποιήσει κανείς το πόσο κρατικό – παρακρατικό ρεύμα είναι ο Ρουβίκωνας είναι τόσο το πόσο απόλυτα ενταγμένη στο καθεστωτικό αφήγημα είναι η δράση του.

Μπορεί ο κάθε Ρουβίκωνας να ποζάρει σαν επαναστάτης όταν δέρνει ελεγκτές, καθώς κανένα μαζικό κόμμα δεν έχει εξηγήσει στο λαό ότι την κρατική ρεμούλα των συμμοριών του σοσιαλφασισμού στους οργανισμούς δημόσιων λεωφορείων, τώρα που πια τέλειωσαν τα τζάμπα ευρωπαϊκά δανεικά, αναγκαστικά οι κυβερνήτες τη μετακυλύουν στον επιβάτη με αύξηση του εισιτήριου. Ακόμα περισσότερο κανείς - εκτός από τη με τόσο περιορισμένα προπαγανδιστικά μέσα ΟΑΚΚΕ - δεν έχει εξηγήσει στο λαό ότι το σαμποτάζ στις αστικές συγκοινωνίες αυτή την εποχή δεν έχει κανέναν άλλο στόχο από το να τις κάνει τόσο ζημιογόνες στη λειτουργία τους ώστε να αγοραστούν τζάμπα από τους ανατολικούς κρατικοκαπιταλιστές στα πλαίσια των λεγόμενων «ιδιωτικοποιήσεων», που επιβάλλουν στην ταλαίπωρη χώρα μας οι ηλίθιοι όσο και αντιδραστικοί δυτικοί φιλελεύθεροι προς μεγάλη χαρά των ρωσόδουλων πρακτόρων που την κυβερνούν και οι οποίες είναι κρατικοποιήσεις υπέρ των ρωσοκινέζικων κρατικοφασιστικών μονοπωλίων.

Μπορεί ο κάθε Ρουβίκωνας να παρουσιάζεται σαν επαναστάτης όταν δέρνει τον ΑΔΜΗΕ για το ρεύμα που άρχισε πια να το κόβει χωρίς έλεος στη φτωχολογιά, αφού κανείς δεν έχει μιλήσει στο λαό για το πώς οι κυβερνήσεις και ειδικά εκείνη των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ καταχρέωναν τη ΔΕΗ, αφήνοντας ανέγγιχτους τους μπαταχτσήδες, αντί να επιδοτούν με λεφτά από τον κρατικό προϋπολογισμό το ρεύμα των πραγματικά φτωχών, ώστε και αυτοί να έχουν φως και η εταιρεία να μην καταρρεύσει υπό το βάρος των χρεών όλα τα τελευταία χρόνια, με αποτέλεσμα ήδη να αρχίσει να την αγοράζει τζάμπα, ξεκινώντας ακριβώς από τον ΑΔΜΗΕ, η Κίνα.

Μπορεί τελικά ο κάθε Ρουβίκωνας να εμφανίζεται σαν επαναστάτης σπάζοντας για λίγες ώρες το ΤΑΙΠΕΔ «ενάντια στο ξεπούλημα στους ξένους», γιατί και πάλι κανένα από τα μαζικά, καθεστωτικά κόμματα δεν εξήγησε στο λαό ότι όλοι οι αγώνες «κατά των ιδιωτικοποιήσεων» τόσα χρόνια ήταν στην πραγματικότητα «αγώνες» ώστε τμήματα της κρατικής περιουσίας να μην περάσουν στο ντόπιο ή δυτικό ιδιωτικό κεφάλαιο, και τελικά με πρόσχημα τη χρεοκοπία και τα μνημόνια, να τα αγοράσουν όλα κοψοχρονιά οι COSCO, οι Σαββίδηδες, οι Κοπελούζοι, οι Μπόμπολες και γενικά το αποικιοκρατικό κρατικο-φασιστικό ρωσοκινέζικο κεφάλαιο και οι ντόπιοι κολαούζοι και εκπρόσωποί του.

Εκείνο που δε μπορεί με τίποτα να εξηγήσει ωστόσο ο «επαναστάτης» Ρουβίκωνας, που κατά τα άλλα θέλει να πλασάρεται σαν ο «αναρχικός» που «επιτέλους έβαλε μυαλό και δένεται με τη μάζα, ασχολούμενος με τα καθημερινά της προβλήματα κι όχι μόνο με τις μολότοφ στην αστυνομία», είναι το πώς χαίρει μιας τόσο προκλητικής και ολοφάνερης ασυλίας από το κράτος, την αστυνομία και γενικά τους μηχανισμούς καταστολής επί ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.

Η ασυλία φάνηκε για πρώτη φορά όταν, τον Απρίλιο του 2015, η φιλοναζίστρια Κωνσταντοπούλου, που δεν έκανε άλλη δουλειά από το να υπερασπίζεται τους Κασιδιαραίους, υπερασπίστηκε την εισβολή του Ρουβίκωνα στο προαύλιο της Βουλής και τον αποκλεισμό της εισόδου της, με αιτήματα δικαστικής υπεράσπισης των ΣΠΦ.

Φάνηκε όμως από εκεί και πέρα – και ακόμη περισσότερο – στην πλήρη κρατική απάθεια των «μνημονιακών» ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ σε όλες τις καταδρομικές «αντιμνημονιακές» επιθέσεις του Ρουβίκωνα, που πλήθυναν μετά το Σεπτέμβρη του ’15.

Ποιος αντικαθεστωτικός επαναστάτης και φίλος του λαού θα αντιμετωπιζόταν με τόση αβρότητα από την τάχα «υποταγμένη στους δανειστές που φτωχαίνουν το λαό» κυβέρνηση, την ώρα που υποτίθεται ότι της αντιπαρατίθεται σε όλη τη γραμμή, από τους πλειστηριασμούς και τις ιδιωτικοποιήσεις μέχρι το ενεργειακό, τις μεταφορές και τα εργασιακά;

Σε ποια καπιταλιστική χώρα του πλανήτη είχαν ποτέ οι επαναστάτες, οι ριζοσπάστες, οι ανατροπείς κομμουνιστές (αλλά και πραγματικοί αναρχικοί) απέναντί τους μια αστυνομία και ένα κράτος γεμάτο κατανόηση και αβρότητα για τις επαναστατικές και λαϊκές τους κινητοποιήσεις;

Μήπως στην Ελλάδα οι κομμουνιστές και οι σύμμαχοί τους πατριώτες, δημοκράτες, αντιιμπεριαλιστές και αριστεροί του μεσοπολέμου, της Κατοχής, του Εμφυλίου, της μοναρχοφασιστικής μετεμφυλιακής περιόδου, της χούντας ή της πρώιμης μεταπολίτευσης αντιμετωπίστηκαν ποτέ με κατανόηση από τους χαφιέδες, τους παρακρατικούς τραμπούκους, την αστυνομία και τη χωροφυλακή;

Αντιθέτως. Το αστικό και πουλημένο στους ιμπεριαλιστές «προστάτες» κράτος ποδοπάταγε με ευχαρίστηση κι αυτόν ακόμα τον τυπικό αστικοδημοκρατικό νόμο (όποτε αυτός ίσχυε και δεν ήταν και τυπικά καταργημένος) και ξυλοφόρτωνε, φυλάκιζε, βασάνιζε ή και σκότωνε τους αγωνιστές για το δίκιο και το ψωμί του λαού. Κι αυτό ακόμη κι όταν εκείνοι είχαν δίπλα τους μαζικά τον ίδιο το λαό, πεισμένο και οργανωμένο για μάχη.

Αντίθετα, οι κάθε λογής «Ρουβίκωνες», παρά το γεγονός ότι δρούνε ως καταδρομικά αποσπάσματα τραμπούκων, χωρίς ποτέ να ξεχωρίζουν υπαλλήλους και λαό από στελέχη και υπευθύνους, τρομοκρατώντας, σπάζοντας και καταστρέφοντας έξω από κάθε οργανωμένη ή και αυθόρμητη κίνηση της μάζας, αντιμετωπίζουν πάντα προσαγωγές λίγων ωρών, διώξεις για πλημμελήματα που θα εκδικαστούν μετά από χρόνια και το ίδιο βράδυ είναι ελεύθεροι στα Εξάρχεια να περηφανεύονται για τα κατορθώματά τους και να στρατολογάνε νεολαίους με τις «ηρωικές» κρατικές περγαμηνές τους, έχοντας ουσιαστικά ΣΥΡΙΖΑΝΕΛίτικη ασυλία.

Ποιος επαναστάτης ή ριζοσπάστης θα είχε στη θέση τους τέτοια ελευθερία κινήσεων, αν δεν ήταν κανονικότατα ενταγμένος στο κυρίαρχο στο κράτος πολιτικό και ιδεολογικό ρεύμα της εποχής του;

Ο Ρουβίκωνας μιλάει λίγο, αλλά οι σύμμαχοί του πολύ

Θα ρωτήσει κανείς καλοπροαίρετα: μα ποια είναι η πηγή της ασυλίας του Ρουβίκωνα; Από πού και ως πού δηλαδή ο «επαναστάτης αναρχικός» σπάστης του ΤΑΙΠΕΔ έχει σχέση με τον συριζαίο πρωθυπουργό συνομιλητή του Σόιμπλε, που υπογράφει τα μνημόνια δύο – δύο και συνομιλεί «σε πολύ καλό κλίμα» με τον Τραμπ, τη Μέρκελ, το Μακρόν και γενικά τους ηγέτες του ιμπεριαλιστικού κόσμου;

Το μυστικό βρίσκεται στο ευρύτερο ρεύμα στο οποίο εντάσσεται ο Ρουβίκωνας, ήδη από το πρώτο εξάμηνο του 2015: εκεί πρωτοστατούνε και βρίσκονται δίπλα του η «Κόκκινη Γραμμή – Ομάδα για την Εργατική Αντεπίθεση» και η λεγόμενη «Αντι-ΕΕ», που παλαιότερα ονομαζόταν «Συνέλευση Αναρχικών Κομμουνιστών για την Ταξική Αντεπίθεση ενάντια στην Ε.Ε.» και πλέον ονομάζει «Ταξική Αντεπίθεση (Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστών».

Η πρώτη βρίσκεται στην πρωτοπορία υπεράσπισης της ρώσικης κατοχής της ανατολικής Ουκρανίας, ενώ η δεύτερη στην πρωτοπορία της χρήσης της ιστορίας του πραγματικού ΚΚΕ, του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και του ΔΣΕ για τη δικαίωση των σημερινών δραστηριοτήτων του σοσιαλφασισμού. Κοινός στόχος τους να μπολιάσουν το εξεγερτικό, νεολαιιίστικο ρεύμα των Εξαρχείων με το δεξιό, πραξικοπηματικό πνεύμα των οπορτουνιστών και διασπαστών του παλιού, αληθινού ΚΚΕ Βελουχιώτη και Βαφειάδη, με τα «εξτρεμιστικά – αναρχίστικα» λάθη στελεχών της ΟΠΛΑ στην Κατοχή, όπως τα χαρακτήρισε το 1952, στα «Προβλήματα Καθοδήγησης του ΚΚΕ» ο Νίκος Ζαχαριάδης και τελικά με το μονόμπαντα αντιδυτικό μπρεζνιεφικό και πουτινικό «αντιιμπεριαλισμό».

Ο Ρουβίκωνας αποφεύγει να μιλάει εμφατικά υπέρ των Ρώσων κατοχικών εθνομπολσεβίκων του Ντονέτσκ και για «κομμουνιστική» ιστορία, ακριβώς γιατί εκεί συναντά αντιθέσεις από την κλασσική βάση του αναρχισμού. Μιλάει συνήθως αποφατικά - αρνητικά, χτυπώντας αποκλειστικά Δύση, για την Ουκρανία και αφήνει τους ανοιχτούς ύμνους στη Ρωσία και στο βελουχιωτικό κατσαπλιαδισμό στους «κομμουνιστές» και «αναρχοκομμουνιστές» συμμάχους του, με τους οποίους συνυπογράφει συνήθως κοινές διακηρύξεις.

Σε αυτό το σημείο βρίσκεται η ταύτιση Ρουβίκωνα και συντροφιάς, ΛΑΕ, ψευτοΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ και όλου του εσμού, από τις κυβερνητικές κορυφές μέχρι τις εσχατιές της «επαναστατικής ερήμου» του σοσιαλφασισμού: στην κοινή παγκόσμια και εσωτερική στρατηγική και στους κοινούς κύριους εχθρούς («νεοφιλελευθερισμός», Δύση, ΝΔ, αστική μισοδημοκρατία), τους οποίους αυτό το σκυλολόι δεν πολεμάει από τα αριστερά, όπως η ΟΑΚΚΕ, αλλά από τα δεξιά, δηλαδή τους πολεμάει γιατί αποτελούν σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό εμπόδια στην προέλαση των νέων Χίτλερ του Κρεμλίνου και των συμμάχων τους, τα συμφέροντα των οποίων υπηρετούν.

Αρχηγός του «νέου εργατικού κινήματος»;

Έτσι επιστρέφουμε ξανά στην αρχή: στη σαμποταρισμένη από τις ρωσόδουλες πολιτικές ηγεσίες της χώρα, όπου τα εργοστάσια κλείνουν με ρυθμό καθόδου χιονοστιβάδας, η εργατική τάξη και η καθημαγμένη φτωχολογιά βρίσκει πια καταφύγιο στις ελάχιστες, κατακερματισμένες δουλειές τύπου ντιλίβερι, στις οποίες τα αφεντικά, εντελώς αποχαλινωμένα λόγω της τεράστιας ανεργίας, δεν τηρούν πολλές φορές ούτε τις στοιχειώδεις πρόνοιες της όποιας εργατικής νομοθεσίας έχουν αφήσει όρθιες οι σοσιαλφασίστες (σε συμμαχία σε αυτό με τους τρελαμένους για εργατικές γαλέρες δυτικοφιλελεύθερους).

Εκεί λοιπόν, με τους ντιλιβεράδες και κούριερ να λιώνουν με ζέστη και με κρύο για ένα φτωχό μεροκάματο σε μια χώρα που αιμορραγεί παραγωγικά, με τον κίνδυνο για τη ζωή και τη σωματική τους ακεραιότητα πάνω από τα κεφάλια τους σε κάθε διανομή, ο Ρουβίκωνας, δηλαδή ο Έλληνας «αναρχικός» εκπρόσωπος των Ρώσων ταγματασφαλητών στην ανατολική Ουκρανία και των συριζολαφαζαναίων εκμεταλλευτών μέσα στα Εξάρχεια, γίνεται ξαφνικά ηγέτης αυτού του πράγματι χαρακτηριστικού τμήματος των σύγχρονων κολασμένων, σπάζοντας τη Speedex και τα Mikel, τάχα για να «εκδικηθεί» για τον όντως τραγικό θάνατο προλετάριων διανομέων με τα μηχανάκια τους στους δρόμους της Αθήνας.

Ο Ρουβίκωνας, δηλαδή, εκπρόσωπος των θυτών, γίνεται εκπρόσωπος και αρχηγός των θυμάτων και των φίλων τους. Γιατί πόσοι ντιλιβεράδες θα γλίτωναν την αγριανθρωπιά του μικρού, μεσαίου και μεγάλου αφεντικού, που τους στέλνει τρέχοντας για διανομή με διαλυμένο μηχανάκι, χωρίς στολή και σέρβις, με ψίχουλα για αμοιβή, εάν είχαν εναλλακτική δουλειάς σε άλλους, παραγωγικούς και πολύ καλύτερα αμειβόμενους σε μια χώρα χωρίς ρώσικο παραγωγικό σαμποτάζ κλάδους της οικονομίας;

Πόσο εύκολα θα έβρισκε διαθέσιμους εργαζόμενους ο εργοδότης που ζητάει δούλους χωρίς δικαιώματα για τις διανομές, εάν οι φίλοι του Ρουβίκωνα, οι συριζαίοι σαμποταριστές δε διέλυαν πριν, με τη βοήθεια των φίλων τους πρωθυπουργών, αλλά κυρίως αφού ανέλαβαν την εξουσία, όλο τον παραγωγικό ιστό της χώρας, οδηγώντας την ανεργία στο 25%; Δεν τσάκισαν έτσι κάθε έννοια εργατικού συνδικαλισμού και διεκδίκησης, αφού το κάθε αφεντικό και ο κάθε επίδοξος βασανιστής εργαζομένων ξέρει ότι μπορεί να ζητήσει σχεδόν τα πάντα, αφού απ’ έξω περιμένουν εκατοντάδες χιλιάδες πεινασμένοι για ένα έστω και πενιχρό μεροκάματο χωρίς δικαιώματα, ασφάλιση, σωματική ασφάλεια;

Το γεγονός ότι η αντιπροσωπεία του Σωματείου (Συνέλευσης) Βάσης Εργαζόμενων Οδηγών Δικύκλου (ΣΒΕΟΔ), που υπάρχει από το 2006 και το οποίο είχε πολεμηθεί λυσαλλέα από το ψευτοΚΚΕ για να μη γίνει δεκτό σαν μέλος του Εργατικού Κέντρου Αθήνας (ΕΚΑ), έγινε ξαφνικά πανηγυρικά δεκτό, με υποσχέσεις εκπλήρωσης των αιτημάτων του, από τον γ.γ. του υπουργείου Εργασίας, τον γλοιώδη πρώην ΔΗΜΑΡίτη και νυν «σκληρό» ΣΥΡΙΖΑίο Ανδρέα Νεφελούδη, μετά τη δημόσια έκφραση αλληλεγγύης του Ρουβίκωνα στην απεργία των ντιλιβεράδων – κούριερ στις 25 του Μάη, κάτι πρέπει να λέει σε αυτό το τμήμα της εργατικής τάξης.

Αυτός που σήμερα δίνει εύκολες «νίκες», που δεν έχουνε βγει από τη ζωή και από μακροχρόνιες, κοπιαστικές και ατελείωτες ζυμώσεις και αγώνες, ακριβώς λόγω των προσβάσεων που έχει στο συριζανελίτικο καθεστώς, αύριο θα αποδειχθεί χωρίς αμφιβολία δήμιος αυτού του μικρού, στα σπάργανα κινήματος αυτού του πολυδιασπασμένου από τη φύση του, λόγω των πάμπολλων μικρών και μεσαίων αφεντικών, κλάδου.

Κι αυτό γιατί ο κάθε κρατικός Ρουβίκωνας είτε θα πετάξει από την ηγεσία του κινήματος των ντιλιβεράδων όσους αναρχικούς και αναρχοσυνδικαλιστές εννοούν αυτά που λένε, δηλαδή τους ταξικά γνήσιους και θα μετατρέψει ακόμα και τίμιους ανθρώπους σε εφεδρεία για τις τραμπούκικες καταδρομικές καθεστωτικές βρωμιές του, είτε, αν δεν τα καταφέρει, θα τους εγκαταλείψει την κρίσιμη στιγμή και θα τους παραδώσει βορά στην ταξική εκδίκηση της πιο κτηνώδους εργοδοσίας, αφού θα έχει κάνει τη σκοτεινή πολιτική δουλειά του και τις στρατολογίες του.