Ο Μαρξ το προόριζε σαν εισαγωγή για ένα μεγαλύτερο έργο που ποτέ δε γράφτηκε. Μετά το θάνατό του Ένγκελς η κόρη του Μαρξ, Ελεονόρα, ανέλαβε να ετοιμάσει τα κείμενα αυτά για έκδοση. Εκδόθηκαν για πρώτη φορά σα μπροσούρα στο Λονδίνο στα 1899, την επόμενη χρονιά απ’ το θάνατό της, με τον τίτλο «Μυστική Διπλωματία του 18ου αιώνα». Η μπροσούρα αποτελούνταν από έξι αντί για πέντε κεφάλαια, με το παρόν κεφάλαιο να είναι 5ο στη σειρά και την κατάληξή του να έχει περικοπεί. Το πλήρες κείμενο του κεφαλαίου αντλήσαμε από την αγγλική έκδοση των απάντων Μαρξ-Ένγκελς (τ. 15) των Lawrence & Wishart, που πραγματοποιήθηκε ανάμεσα στα 1975-2005.

Επειδή δεν μπορέσαμε να βρούμε μετάφραση της μπροσούρας αυτής στα ελληνικά μεταφράσαμε εμείς οι ίδιοι ένα από τα κεφάλαιά της που το θεωρούμε το σημαντικότερο από όλα, γιατί σε αυτό είδαμε να προσδιορίζεται με ακρίβεια και να αναλύεται με το βαθύ τρόπο που χαρακτηρίζει τη σκέψη του Μαρξ, ο γενετικός κώδικας της μοναδικής ιδιότητας του ρώσικου κράτους να επεκτείνεται, να αποκτάει πελώριες διαστάσεις και να επιδιώκει την παγκόσμια ηγεμονία όσο βρίσκεται στα χέρια της πολιτικής αντίδρασης, τότε του τσαρισμού, της πιο καθυστερημένης φεουδαρχίας, σήμερα του ρώσικου σοσιαλιμπεριαλισμού, του πιο παρασιτικού, του πιο επιθετικού, και του πιο αντεπαναστατικού ιμπεριαλισμού της ιστορίας.

Όταν συναντήσαμε αυτό το κείμενο πριν δύο περίπου χρόνια μείναμε κυριολεκτικά άναυδοι μπροστά στην ταυτότητα της επεκτατικής και ηγεμονιστικής στρατηγικής των ουσιαστικών ιδρυτών του αρχικού ρώσικου κράτους, του κράτους της Μοσχοβίας, του Ιβάν του Α΄, (του επονομαζόμενου Καλίτα) και του Ιβάν του Γ΄, με τον ιμπεριαλιστικό επεκτατισμό της σημερινής σοσιαλ-ιμπεριαλιστικής Ρωσίας. Ιδιαίτερα μείναμε εμβρόντητοι μπροστά στην τελευταία παράγραφο τoυ 4^ου κεφάλαιου που δημοσιεύουμε παρακάτω στην οποία ο Μαρξ συνοψίζει τον ιστορικό νόμο, ή αλλιώς τον γενετικό κώδικα της στρατηγικής αρχής της επέλασης κάθε ρώσικου επεκτατισμού και ηγεμονισμού γράφοντας τα εξής: «Μια απλή αντικατάσταση ονομάτων και ημερομηνιών θα αποδείξει με στοιχεία ότι ανάμεσα στην πολιτική του Ιβάν του Γ΄, και εκείνη της σύγχρονης Ρωσίας, υπάρχει όχι ομοιότητα αλλά ταυτότητα (η υπογράμμιση δική μας). Ο Ιβάν ο Γ΄, απ’ την πλευρά του, απλά τελειοποίησε την παραδοσιακή πολιτική της Μοσχοβίας, που του κληροδότησε ο Ιβάν ο Α΄, ο Καλίτα. Ο Ιβάν Καλίτα, ο σκλάβος των Μογγόλων, απόχτησε μεγαλείο μετερχόμενος την ισχύ του μεγαλύτερου εχθρού του, του Τάταρου, ενάντια στους μικρότερους εχθρούς του, τους ρώσους πρίγκιπες. Και δε μπορούσε να μετέλθει την ισχύ του Τάταρου παρά μόνο με ψεύτικα προσχήματα. Αναγκασμένος να υποκρύπτει μπροστά στους αφέντες του τη δύναμη που πραγματικά συγκέντρωνε, έπρεπε να θαμπώνει τους συν-υποτελείς του με μια δύναμη που δεν κατείχε. Για να λύσει το πρόβλημά του έπρεπε να επεξεργαστεί όλα τα τεχνάσματα της πιο ελεεινής δουλείας σ’ ένα σύστημα, και να εφαρμόσει αυτό το σύστημα με την υπομονετική εργασία του σκλάβου. Η ίδια η ανοιχτή βία μπορούσε να μπει σαν ίντριγκα μόνο μέσα σ’ ένα σύστημα ίντριγκας, διαφθοράς και υπόγειου σφετερισμού. Δε μπορούσε να χτυπήσει προτού να έχει δηλητηριάσει. Η μοναδικότητα του σκοπού έγινε γι’ αυτόν διπροσωπία δράσης. Για να καταπατά με τη δόλια χρήση μιας εχθρικής ισχύος, να αποδυναμώνει αυτή την ισχύ μέσω ακριβώς της χρήσης της, και να την ανατρέπει τελικά με τα αποτελέσματα που παράγονται μέσα από το δικό της μηχανισμό – αυτή την πολιτική εμπνεύστηκε ο Ιβάν Καλίτα από τον παράξενο χαρακτήρα τόσο της κυρίαρχης όσο και της υποτελούς φυλής. Η πολιτική του παρέμεινε ακόμα η πολιτική του Ιβάν Γ΄. Είναι ακόμα η πολιτική του Μεγάλου Πέτρου, και της σύγχρονης Ρωσίας, οποιεσδήποτε αλλαγές ονόματος, θέσης, και χαραχτήρα μπορεί να έχει υποστεί η χρησιμοποιηθείσα εχθρική ισχύς. Ο Μεγάλος Πέτρος είναι πράγματι ο εφευρέτης της σύγχρονης ρωσικής πολιτικής, αλλά έγινε τέτοιος μόνο ξεγυμνώνοντας την παλιά μοσχοβίτικη μέθοδο καταπάτησης από τον απλά τοπικό της χαραχτήρα και τις τυχαίες προσμίξεις της, διυλίζοντάς την σε μια περιεκτική φόρμουλα, γενικεύοντας το σκοπό της, κι εξυψώνοντας το αντικείμενό της από την ανατροπή συγκεκριμένων δοσμένων ορίων ισχύος στην προσδοκία απεριόριστης ισχύος. Μεταμόρφωσε τη Μοσχοβία σε σύγχρονη Ρωσία με τη γενίκευση του συστήματός της, και όχι με την απλή προσθήκη ορισμένων επαρχιών.

Για να ανακεφαλαιώσουμε. Είναι στο τρομερό και ελεεινό σχολείο της μογγολικής σκλαβιάς που ανατράφηκε και μεγάλωσε η Μοσχοβία. Συγκέντρωσε δύναμη μόνο μετατρεπόμενη σε βιρτουόζο στην τέχνη της υποτέλειας. Ακόμα και όταν χειραφετήθηκε, η Μοσχοβία συνέχισε να παίζει τον παραδοσιακό της ρόλο του σκλάβου ως αφέντης. Επί μακρόν ο Μεγάλος Πέτρος συνδύασε την πολιτική τέχνη του μογγόλου σκλάβου με την περήφανη φιλοδοξία του μογγόλου αφέντη, στον οποίον ο Τζένγκις Χαν είχε, με διαθήκη, κληροδοτήσει την κατάχτηση του κόσμου (η υπογράμμιση δική μας)».

Αν αλλάζοντας μερικά ονόματα στο παραπάνω κείμενο βρίσκεις σύμφωνα με το Μαρξ την ταυτότητα της πολιτικής των Ιβάν Α΄ και Γ΄, με την πολιτική του ρώσικου κράτους της εποχής του Μαρξ δηλαδή του 19^ου αιώνα, εμείς διαπιστώσαμε ότι βρίσκεις και την πολιτική της Ρωσίας του Πούτιν τον 21^ο αιώνα και προηγούμενα εκείνης του Γέλτσιν και προηγούμενα εκείνης του Γκορμπατσόφ και προηγούμενα εκείνης των Μπρέζνιεφ και Χρουστσόφ, δηλαδή και την πολιτική της Ρωσίας σε ένα μέρος του 20^ου αιώνα. Εκείνη την ταυτότητα που δεν βρίσκεις είναι με την εποχή της Ρωσίας των Στάλιν και Λένιν, επειδή την εξουσία στη Ρωσία είχε τότε μια βαθειά αντιτσαρική, δηλαδή ιδεολογικά εντελώς αντι-Καλίτα, εντελώς αντι-υποκριτική τάξη: το ρώσικο και γενικά το σοβιετικό επαναστατικό προλεταριάτο.

Είναι αλήθεια ότι εμείς, σαν ΟΑΚΚΕ, δεν ξεκινήσαμε από αυτό το κείμενο του Μαρξ για να φτάσουμε στο συμπέρασμα ότι η σημερινή Ρωσία «απόκτησε την πελώρια σημερινή ισχύ της μετερχόμενη την ισχύ του μεγαλύτερου εχθρού της ενάντια στους μικρότερους εχθρούς της», δηλαδή τη δύναμη των ΗΠΑ (αντί για εκείνη των Μογγόλων), ενάντια στους τριτοκοσμικούς εθνικιστές ηγέτες (αντί για τους ρώσους πρίγκηπες). Αυτό αρχίσαμε να το διαπιστώνουμε εδώ και 20 περίπου χρόνια μελετώντας την πικρή πείρα των λαών και των χωρών του τρίτου κόσμου με βασικά μας θεωρητικά εργαλεία τη λενινιστική θεωρία για τον ιμπεριαλισμό και την εξειδίκευση της για την σημερινή περίοδο -της ανάδειξης και του σοσιαλιμπεριαλισμού- που είναι η στρατηγική θεωρία του Μάο Τσε Τουνγκ για τους Τρείς κόσμους. Έτσι διαπιστώναμε ότι η νεοτσαρική Ρωσία χτύπησε τους μεγαλύτερους τριτοκοσμικούς μικροηγεμόνες, αρχικά τον Μιλόσεβιτς της Σερβίας, μετά τους Ταλιμπάν του Αφγανιστάν, μετά τον Σαντάμ του Ιράκ και μετά τον Καντάφι της Λιβύης χρησιμοποιώντας κυρίως τη δύναμη των ΗΠΑ (της τώρα κατερχόμενης ιμπεριαλιστικής υπερδύναμης στη θέση της κατερχόμενης Χρυσής Ορδής των Τατάρων του 12^ου αιώνα). Αυτές τις ΗΠΑ η μεταμπρεζνιεφική Ρωσία τις είχε προηγούμενα δηλητηριάσει (όπως οι Ιβάν τους Τατάρους) με τις προβοκάτσιες της Αλ Κάιντα και κυρίως με τους ανθρώπους της Κλίντον και Τένετ στην πολιτική ηγεσία και στις μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ αντίστοιχα. Αργότερα την πολιτική του Κλίντον την συνέχισε ο επίσης ρωσόφιλος Ομπάμα ο οποίος προετοίμασε, με την πολιτική του στο συριακό και με την άρνησή του να καταγγείλει στον αμερικανικό λαό την επέμβαση της Ρωσίας στις αμερικανικές εκλογές, την άνοδο του ξετσίπωτου ρωσόδουλου Τραμπ, που στην εξουσία τον ανέβασε ανάμεσα στα άλλα και η ίντριγκα και το πορτοφόλι των νέων Ιβάν.

Όταν τα διαπιστώναμε αυτά νομίζαμε, ως σχετικά πρόσφατα, ότι ο ρώσικος επεκτατισμός έκανε με όλα αυτά κάτι καινούργιο στην ιστορία του, κάτι που είναι ειδικό της σοσιαλιμπεριαλιστικής εποχής του. Αποδεικνύεται από αυτό το κείμενο του Μαρξ ότι απλά ακολουθούσε την δοκιμασμένη συνταγή των δύο μεσαιωνικών ιδρυτών της ρώσικης αυτοκρατορίας και την εξειδίκευε στις νέες συνθήκες. Για παράδειγμα η μέθοδος του εισοδισμού σε όλα τα αντίπαλα κράτη και κόμματα είναι μια σχετικά νεότερη μορφή επηρεασμού του εχθρού από τα μέσα που άρχισε να αναπτύσσεται από την τσαρική διπλωματία στον 19^ο αιώνα, αλλά η γενική αρχή επηρεασμού του εχθρού από τα μέσα είναι βασική στους Ιβάν από την πρώτη στιγμή της ύπαρξής τους, όπως φαίνεται στο κείμενο.

 Όταν αποκαλύπταμε επί 28 ολόκληρα χρόνια μόνοι μας σαν ΟΑΚΚΕ, εισπράττοντας τον χλευασμό σχεδόν από παντού περί γελοίας συνομωσιολογίας, ότι η Ρωσία του Γκορμπατσόφ και του Γέλτσιν συνέχισε να είναι μια υπερδύναμη που απλά έκανε τον «ψόφιο κοριό» για να αφοπλίσει πολιτικά και στρατιωτικά την ΕΕ και να αποπροσανατολίσει τον κυρίαρχο, αλλά ήδη σε πτώση ιμπεριαλισμό των ΗΠΑ, στρέφοντάς τον ενάντιά στον Τρίτο κόσμο και όχι πια ενάντια στην «διαλυμένη» ρώσικη αυτοκρατορία, νομίζαμε ότι αποκαλύπταμε ένα πρωτοφανές στρατηγικό τέχνασμα. Δεν ξέραμε ότι όσο θα επιδιώκει το όνειρό της παγκόσμιας ηγεμονίας κάθε ρώσικος ηγεμονισμός είναι αναγκασμένος όπως λέει ο Μαρξ στο παρακάτω κείμενο «να υποκρύπτει μπροστά στους αφέντες του τη δύναμη που πραγματικά συγκέντρωνε.. και να παίζει τον παραδοσιακό του ρόλο του σκλάβου ως αφέντης».

Με αυτήν την στρατηγική μπόρεσε η Ρωσία να καταγάγει τον διπλωματικό θρίαμβο να κερδίσει όλες τις χώρες του Τρίτου κόσμου των οποίων την ηγεσία εξαφάνισαν οι ΗΠΑ: Σερβία, Αφγανιστάν, Ιράκ, Λιβύη και τελικά και της Αιγύπτου όπου οι ΗΠΑ χτύπησαν αρχικά την ηγεσία Μουμπάρακ και μετά την ηγεσία Μόρσι για να έρθει τελικά σαν δικτάτορας ο ρωσόφιλος Σίσι. Είναι πολύ χαρακτηριστική η περίπτωση της Σερβίας όπου αρχικά ο «σοβιετικός» «δούλος» της Δύσης Καλίτα- Γκορμπατσόφ ύπουλα ξεσήκωσε τον για δεκαετίες νικημένο και κοιμισμένο σέρβικο σοβινισμό για να διαλύσει και να καταματώσει με επικεφαλής το Μιλόσεβιτς τη Γιουγκοσλαβία, ενώ μετά ο επόμενος «δούλος» της Δύσης ο ρώσος Καλίτα-Γέλτσιν κέρδισε τη Σερβία για πάντα αφήνοντας τον Κλίντον να της κόψει το Κόσσοβο και να αποκεφαλίσει τον εθνοσοβινιστή Μιλόσεβιτς για να βάλει ρωσόδουλους στην ηγεσία της χώρας.

Τώρα είμαστε σε θέση να καταλάβουμε ότι ακόμα και η μεγαλύτερη νίκη του ρώσικου σοσιαλιμπεριαλισμού, που είναι η πολιτική συντριβή του επαναστατικού σοβιετικού (και αργότερα σε συμμαχία με τους κινέζους σοσιαλφασίστες και του κινέζικου) προλεταριάτου και ο εξανδραποδισμός των κομμουνιστικών κομμάτων και των εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων όλου του πλανήτη από τα 1956 ως τα 1964, πραγματοποιήθηκε με τη μορφή του Ιβάν Καλίτα ως δούλου, δηλαδή με τη μορφή του δήθεν υποτακτικού στους αντικομμουνιστές ιμπεριαλιστές των ΗΠΑ Χρουστσόφ, που τάχα εγκατέλειψε την προλεταριακή επανάσταση για χάρη των δυτικών, ενώ απλά συμμάχησε μαζί τους ενάντια στη σοβιετική εξουσία και στο παγκόσμιο κομμουνιστικό και δημοκρατικό κίνημα. Μόνο αφού αυτό το αισχρό έργο ολοκληρώθηκε με σχετική επιτυχία (αφού έμεινε για λίγα χρόνια ακόμα όρθια η μαοϊκή Κίνα) ήρθε στη συνέχεια μετά το 1964 σαν δήθεν αρχηγός της μεγάλης αντεπίθεσης του ταπεινωμένου παγκόσμιου προλεταριάτου και των λαών του Τρίτου Κόσμου κατά της «Χρυσής Ορδής» των ΗΠΑ, ο Ιβάν ο Γ΄, ο «αριστερός και σταλινικός» Μπρέζνιεφ. Εκείνο το πρόσωπο που αποκαλύπτει την ενότητα της εποχής του σχετικά πιο «δούλου» Χρουστσόφ με την εποχή του σχετικά πιο «αφέντη» Μπρέζνιεφ (γιατί σε κάθε στιγμή ο ρόλος του αφέντη και του δούλου συνυπάρχουν ακόμα και τώρα επί Πούτιν) είναι ο κοινός αληθινός αρχηγός της νεοτσαρικής Αυτοκρατορίας αρχιπαλινορθωτής, εξαπατητής του Ζντάνοφ, Σουσλώφ. Το ίδιο γίνεται αργότερα όταν η Μπρεζνιεφική τακτική πέφτει σε αδιέξοδο οπότε το παιχνίδι του «δούλου» απέναντι στις ΗΠΑ, Καλίτα το παίζει ο Γκορμπατσόφ για να ακολουθήσει με ενδιάμεσο τον Γέλτσιν και τον ίδιο τον Πούτιν (μέχρι την προσάρτηση της Κριμαίας), η εποχή του «εκδικητή» Πούτιν ενάντια στην δήθεν ταπείνωση του ρώσικου λαού από τις ΗΠΑ και ενάντια στην αληθινή ταπείνωση των λαών του τρίτου κόσμου από αυτές. Ο νυν «αφέντης» και πρώην «δούλος» Πούτιν πετυχαίνει την πρώτη μεγάλη νίκη της αυτοκρατορίας - που ως την Κριμαία παρίστανε τον ψόφιο κοριό - στην Συρία ενάντια στους διπλωματικά περικυκλωμένους και κυρίως δηλητηριασμένους από τα μέσα από τη Μοσχοβία ΗΠΑ και ΕΕ.

Σαν έλληνες αριστεροί, αλλά και σαν αληθινοί πατριώτες και δημοκράτες θα πρέπει να σκεφτούμε με αφορμή αυτό το κείμενο πόσο καλά δασκαλεμένοι είναι να παίζουν τον ρόλο του δούλου απέναντι στους εχθρούς τους, και οι τοπικοί ιθαγενείς πράκτορες της νέας Μοσχοβίας. Είναι πραγματικά ασύλληπτο πόσο ο Τσίπρας, αυτός ο νεαρός γόνος της ξενόδουλης μεγαλοαστικής τάξης που θήτευσε από μικρός στην καλύτερη σχολή πρακτόρων των νέων Ιβάν Καλίτα, που είναι το ψευτοΚΚΕ, ξέρει να παριστάνει τόσο καλά το δούλο της Ευρώπης, ιδιαίτερα της Γερμανίας και ταυτόχρονα να φθείρει τα δήθεν αφεντικά του εμφανίζοντάς τα σαν υπεύθυνα της πείνας του ελληνικού λαού για την οποία ευθύνεται ο ίδιος και το πολυπρόσωπο ρώσικο διακομματικό μπλοκ που σαμποτάρει μεθοδικά και ύπουλα την παραγωγή της χώρας επί δεκαετίες πριν την κρίση και με ξεχωριστή ένταση μετά από αυτήν. Έτσι το μπλοκ αυτό των αληθινών δούλων ετοιμάζει τον ελληνικό λαό για τη στιγμή που θα τον καλέσει να συνταχθεί με το στρατό της «μεγάλης εκδίκησης» του ευρασιατιστή αφέντη Πούτιν ενάντια στην Δύση.

Στο τέλος αυτού εδώ του σύντομου σημειώματός μας για τα τόσο πολύτιμα διδάγματα αυτής της ανάλυσης του Μαρξ πρέπει να τονίσουμε πόσο βαθιά είναι θεμελιωμένη στην ιστορική πορεία των νέων τσάρων η λύσσα τους ενάντια σε κάθε δημοκρατισμό. Αυτό φαίνεται από την συντριβή και την απόλυτη υποδούλωση από τον Ιβάν τον Γ΄, της μεγάλης και παλιότερης εστίας προόδου και δημοκρατίας μέσα στο ρώσικο κράτος, που ήταν το εμπορικό και ανοιχτό στον έξω κόσμο Νόβγκοροντ. Στην μακρόχρονη και αποφασιστικής σημασίας μάχη που έδωσε το Νόβγκοροντ για να υπερασπίσει την ελεύθερη ύπαρξή του πρέπει να δούμε ότι το πιο αδύνατο σημείο του που αξιοποίησε ο βάρβαρος εχθρός του για να το διασπάσει ήταν η εσωτερική του ταξική πάλη. Αρχικά αυτό προσεταιρίστηκε τους πληβείους της πόλης, δηλαδή την φωτοχολογιά, ενάντια στους ευγενείς για να κλείσει τελικά την επίθεση του για την καταστροφή της πόλης με την συντριβή των πληβείων σε συνεργασία με τους ευγενείς.

Αν βάλουμε στη θέση του Νόβγκοροντ τη σημερινή Ευρώπη, το δημοκρατικό αυτό ακρωτήρι της υπό ρωσοκινέζικη ηγεμονία απέραντης Ευρασίας, μπορούμε να καταλάβουμε γιατί ο ρώσικος σοσιαλιμπεριαλισμός επιχειρεί σήμερα με τους πράκτορες και τους φίλους του, που είναι παντού οι κλασσικοί και οι ψευτοαριστεροί φασίστες, να χρησιμοποιήσει την ευρωπαϊκή φτωχολογιά ενάντια στην αστική της ηγεσία για τους δικούς του υπεραντιδραστικούς στόχους. Αυτό όπως και στο μεσαιωνικό Νόβγκοροντ δεν το κάνει δηλαδή για να οδηγήσει τους πληβείους στην πάλη για μια πιο δημοκρατική πολιτική εξουσία, αλλά για να ανεβάσει στην εξουσία τους φασίστες αστούς φίλους της, που στη συνέχεια σε συμμαχία με την πλειοψηφία της αστικής της τάξης θα συντρίψουν για τα καλά τους πληβείους και μαζί τους κάθε δημοκρατισμό, κάθε ελευθερία και κάθε ανθρώπινη ζωή για τη φτωχολογιά. Γι αυτό το ευρωπαϊκό προλεταριάτο πρέπει να διεκδικεί τα ταξικά δικαιώματα του όχι σε ενότητα αλλά σε πλήρη σύγκρουση με τους φασίστες που το διεθνές τους κέντρο είναι ο υπό ρώσικη ηγεμονία ρωσοκινεζικός νεοχιτλερικός άξονας.

Ελπίζουμε ότι ο αναγνώστης που παρακολουθεί εδώ και χρόνια τις αναλύσεις της ΟΑΚΚΕ και τις βλέπει να επαληθεύονται προς το παρόν κυρίως μέσα από αλλεπάλληλες ήττες των χωρών του Τρίτου κόσμου αλλά και της χώρας μας από τον άξονα, θα δει σ’ αυτό το κείμενο του Μαρξ μια ακόμα επιβεβαίωση αυτών των αναλύσεων αλλά κυρίως έναν υπέροχο οδηγό για την βαθύτερη κατανόηση της δράσης του κύριου εχθρού με στόχο την αντιμετώπιση και την κατανίκησή του. Επιμένουμε σε αυτό το τελευταίο σημείο γιατί ένας μεγάλος κίνδυνος είναι να δει κανείς κάτω από το φως αυτού εδώ του κειμένου την σημερινή προέλαση της Ρωσίας, αυτού του τερατώδους και πανούργου εχθρού, σαν αναπόφευκτα νικηφόρα. Στην πραγματικότητα όταν ο Μαρξ εύρισκε το νόμο κίνησης της τσαρικής διπλωματίας και αποκάλυπτε την ασύλληπτη ισχύ της, τόσο ασύλληπτη ώστε πολλοί τον κατηγορούσαν για συνωμοσιολογικές εμμονές με αυτήν, λίγοι θα μπορούσαν να φανταστούν ότι η ίδια η αποκάλυψη αυτής της ισχύος και κυρίως η αποκάλυψη της ταξικής αδυναμίας που έκρυβε αυτή πίσω της, δηλαδή η εναντίωση σε αυτή του διεθνούς προλεταριακού και δημοκρατικού κινήματος της Ευρώπης και της ίδιας της Ρωσίας, θα οδηγούσε τον τσαρικό γίγαντα σε συντριβή από ένα επαναστατικό στρατό με αρχηγό κάποιον ελάχιστα γνωστό μαρξιστή που λεγόταν Λένιν.

Αποδείχτηκε ότι εκείνη η συντριβή των τσάρων ήταν αρκετή για να τους θάψει για πάντα σαν φεουδάρχες αλλά όχι και σαν ηγέτες του ρώσικου ιμπεριαλισμού, που μπόρεσε σε μια καλά οργανωμένη αντεπίθεσή του να ξαναπάρει την εξουσία σε ένα πολύ ανώτερο, πολύ πιο οργανωμένο και πολύ πιο επιστημονικό επίπεδο και να δοκιμάσει να πραγματοποιήσει ξανά το παλιό όνειρο των τσάρων για παγκόσμια ηγεμονία.

Μόνο που τώρα οι Ιβάν Καλίτα με τα πυρηνικά δεν θα μπορούν να εξαπατούν τόσο κόσμο σε τόσα πολλά μέτωπα και για πολύ καιρό, γιατί ο κόσμος έχει τώρα γίνει πολύ μικρός, πολύ μορφωμένος και πολύ καλά ηλεκτρονικά διασυνδεδεμένος ώστε καμιά απάτη τους, καμιά ίντριγκα, κανένας χάκερ, κανένας χρηματισμός, καμιά Αλ Κάιντα, κανένας Τραμπ και σύντομα καμιά Μέρκελ, κανένας Σταϊνμάγερ, κανένας Γιουνκέρ και καμιά Μογκερίνι, δεν θα μπορούν να κρύβουν για πολύ τα εγκλήματα και τις κτηνωδίες τους, επειδή τώρα επιτίθενται ανοιχτά. Ήδη μετά την Κριμαία και μετά το Χαλέπι, μετά τους Τραμπ και μετά τους Μαδούρο, οι λαοί αρχίζουν να παρακολουθούν τον Καλίτα-Πούτιν. Ιδιαίτερα οι μικρές ακόμα αριστερές και δημοκρατικές πρωτοπορίες αρχίζουν να τον ψάχνουν πολύ προσεκτικά και ο διεθνής κνίτης δεν μπορεί να κρύβει από αυτές και να αντιστρέφει την διεθνή πραγματικότητα. Τελικά αυτό που θα καταφέρουν αυτοί οι ξαναζωντανεμένοι βρυκόλακες είναι να μετατρέψουν την αλαζονική επέλασή τους, επέλαση της παγκόσμιας καθυστέρησης και του κάθε αναθαρρημένου κανιβαλισμού που έχουν σαν επικεφαλής τους τον αντεστραμμένο μαρξισμό, σε κάλεσμα συσπείρωσης της παγκόσμιας προόδου που δεν μπορεί να λειτουργήσει χωρίς να έχει επικεφαλής της έναν αναγεννημένο και πιο μαζικοποιημένο από ποτέ μαρξισμό-λενινισμό-μαοϊσμό.

Αυτό το μαύρο μέτωπο δουλεύει κοντολογής για την πρόοδο. Με τη βία του βέβαια φέρνει μεγάλο πόνο στους λαούς και θα φέρει μεγαλύτερο, αλλά αυτός ο πόνος οδηγεί αναπόφευκτα τις μάζες στο να θεραπευτούν όχι μόνο από το φασισμό που τους πονάει άμεσα αλλά και από την βαριά καπιταλιστική αρρώστια όχι μόνο της Ανατολής αλλά και της Δύσης και του Νότου που έδωσε σ’ αυτά τα καθάρματα την δύναμη να σκοτώνουν επαναστάσεις καθώς και, στην περίπτωση της Κίνας τα κεφάλαια, για να γίνονται οι δυνάστες ηγέτες της, οι μεγαλύτεροι και πιο βάρβαροι εκμεταλλευτές του πλανήτη.