Για πολλά χρόνια μέλος της πολιτικής ηγεσίας της Ζιμπάμπουε, ο πραξικοπηματίας υπήρξε παλιότερα επικεφαλής του υπουργείου κρατικής ασφάλειας κι απ’ το 2009 διαδοχικά υπουργός άμυνας, δικαιοσύνης και πρώτος αντιπρόεδρος του κράτους, και φέρει άμεση ευθύνη για το κλίμα τρομοκρατίας που έχει εγκαθιδρυθεί εκεί από το αντιλαϊκό καθεστώς.

Ακόμα χειρότερα αρκετά στοιχεία συνηγορούν στο ότι πίσω από τον Μνανγκάγκουα βρίσκονται τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα των κινέζων νεοαποικιοκρατών, οι οποίοι έχουν βάλει γερά το πόδι τους στη ρημαγμένη οικονομία της Ζιμπάμπουε (η Κίνα είναι ο μεγαλύτερος ξένος επενδυτής στη χώρα).

Η Καθημερινή της 27/11 γράφει σχετικά:

«Οι δηλώσεις του νέου προέδρου Μνανγκάγκουα ότι θα επαναφέρει τη χώρα στη διεθνή κοινότητα, η στάση του υπέρ της αποπληρωμής του χρέους της Ζιμπάμπουε στο ΔΝΤ και η ικανοποίηση που εξέφρασαν οι ΗΠΑ οδηγούν στο συμπέρασμα ότι η ανατροπή του Μουγκάμπε αποτελεί γεωπολιτική νίκη της Δύσης. Στην πραγματικότητα, η Κίνα είχε επίσης χάσει την υπομονή της, λόγω του νόμου του 2016 ο οποίος υποχρεώνει τους ξένους επενδυτές να παραχωρούν το 51% των μετοχών σε εταιρείες από τη Ζιμπάμπουε. Ο νόμος έπληξε ιδιαίτερα τις κινεζικές επενδύσεις στα ορυχεία διαμαντιών, με αποτέλεσμα η Κίνα να εκφράζει επισήμως και υψηλόφωνα τη δυσαρέσκειά της.

Ίσως δεν είναι τυχαίο ότι οι εξελίξεις που οδήγησαν στην αποπομπή του Μουγκάμπε ξεκίνησαν όταν ο στρατηγός Τσιουέγκα πάτησε το πόδι του στο αεροδρόμιο της πρωτεύουσας Χαράρε, επιστρέφοντας από ταξίδι στην Κίνα. Ο Μουγκάμπε, πιθανώς φοβούμενος ότι ο στρατηγός είχε λάβει το «πράσινο φως» από το Πεκίνο, διέταξε τη σύλληψή του. Ο Τσιουέγκα, που είχε ήδη ενημερωθεί, διέφυγε. Λίγες ώρες αργότερα, στρατιωτικές δυνάμεις περικύκλωναν το προεδρικό μέγαρο».

Μερικά ακόμα στοιχεία που μας δείχνουν ανατολικού τύπου επέμβαση είναι η λίγο πριν το πραξικόπημα φυγή του Μνανγκάγκουα στη Ν. Αφρική και η υποστήριξη που έλαβε αυτός από το πολιτικό καθεστώς της, ιδιαίτερα από το μαύρο ρατσιστή και ψευτοαριστερό πολιτικό ηγέτη Μαλέμα, καθώς και από το Κρεμλίνο: συγκεκριμένα ο ρώσος αναπληρωτής πρωθυπουργός Τρουτνιόφ κατηγόρησε το Μουγκάμπε ότι βάζει τον εαυτό του σε κίνδυνο με το να αγνοεί τα κοινωνικο-οικονομικά ζητήματα που εξαγρίωσαν και εξαθλίωσαν το λαό της χώρας. Άλλωστε, «Τρεις μέρες από το πραξικόπημα η Μόσχα δεν έχει καταδικάσει την αρπαγή της εξουσίας, κι αντί αυτού εξέφρασε τη δέσμευσή της για συνέχιση των επενδύσεών της» (IndraStra, 18/11).

Εχουμε κάθε λόγο να πιστεύουμε ότι από μια διεφθαρμένη φασιστική δικτατορία της ντόπιας αστικής τάξης πάμε σε μια πολύ πιο διεφθαρμένη φασιστική δικτατορία των ανατολικών νεοαποικιοκρατών. Τέτοιου είδους πραξικοπήματα παλατιού χωρίς καμιά συμμετοχή μαζών και χωρίς τη διαφωνία καμιάς υπερδύναμης, δείχνουν δουλειά της ρώσικης διπλωματίας. Αυτό είναι το τέλος των εθνικιστών δικτατόρων: Μισητοί από το λαό τους μετατρέπονται πριν κιόλας πέσουν σε άδεια πουκάμισα των χειρότερων ιμπεριαλιστών επεμβασιών.