ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ Η. ΖΑΦΕΙΡΟΠΟΥΛΟΥ ΓΡΑΜΜΑΤΕΑ ΚΕ ΟΑΚΚΕ ΣΤΗΝ EΡΤ ΣΤΙΣ 31 ΜΑΗ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΥΡΩΕΚΛΟΓΕΣ 2024
ΔΙΑΚΑΝΑΛΙΚΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΟΑΚΚΕ ΣΤΙΣ 26 ΜΑΗ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΥΡΩΕΚΛΟΓΕΣ 2024
ΝΕΑ ΑΝΑΤΟΛΗ
Νέα Ανατολή αρ.φ.559 (εδώ μπορείτε να βρείτε τα φύλλα από φ.486-Μάρτης 2013-και νεώτερα)
Που μπορείτε να βρείτε την έντυπη έκδοση της Νέας Ανατολής
Μπότα-Μαντέλα
Όταν σήμερα μια πολιτική προσωπικότητα εξυμνείται από όλους τους ισχυρούς της γης, δηλαδή από όλους τους ιμπεριαλιστές, που σημαίνει ακόμα και από τους πιο φασίστες, αυτό σημαίνει οπωσδηποτε ότι κάτι πολύ βρώμικο συμβαίνει με αυτήν. Ο Μαντέλα είναι η πιο τυπική και ακραία εκδήλωση αυτού του κανόνα.
Δεν έχουμε εδώ την πρόθεση να γράψουμε για τη ζωή του γενικά, αλλά πολύ σύντομα να σκιαγραφήσουμε την αλήθεια που κρύβουν οι ομόφωνοι αυτοί ύμνοι.
Ο Μαντέλα, σπουδαγμένος γιος ενός μαύρου διεφθαρμένου φυλάρχου, συνεργάτη των αποικιοκρατών, υπήρξε στέλεχος της νέας μαύρης αστικής τάξης, ηγέτης του νοτιοφρικάνικου σοσιαλφασισμού και ο μεγαλύτερος πράκτορας του ρώσικου σοσιαλιμπεριαλισμού στην Αφρική. Όσο περνάνε τα χρόνια η μορφή του, η ιδεολογία και η δράση του θα αμφισβητούνται σε βάθος, κυρίως γιατί το δημιούργημά του, η υποτίθεται αντιρατσιστική Νότια Αφρική, θα βυθίζεται στην παραγωγική καταστροφή, στη διαφθορά και στη βία. Ο θάνατος του Μαντέλα είναι μια μεγάλη απώλεια για τον κόσμο μόνο από μια άποψη: Δεν έδωσε την ευκαιρία στο λαό της Ν. Αφρικής και τους λαούς όλης της γης να συλλάβουν ολόπλευρα την ηγετική συμμετοχή του σε αυτήν την καταστροφική πορεία. Βέβαια υπήρξε ήδη αρκετός καιρός να αποκαλυφθούν τα δύο καθάρματα που ο Μαντέλα άφησε σαν διαδόχους του στην ηγεσία του ANC (του Εθνικού Αφρικανικού Κονγκρέσου) και της χώρας, ο διεφθαρμενος μαύρος μεγαλοαστός Μπέκι,και ο σοσιαλφασίστας βιαστής και βασανιστής Ζούμα
Ο Μαντέλα ξεκίνησε σαν στέλεχος στο ANC της πιο δεξιάς αντικομμουνιστικής τάσης του μαύρου εθνικισμού, ή αλλιώς αφρικανισμού, που δεν αποδεχόταν καμιά ενότητα με το επαναστατικό, τριτοδιεθνιστικό τότε ΚΚ της Νότιας Αφρικής. Το ΚΚ της Ν. Αφρικής (ΚΚΝΑ) ήθελε την εξουσία με επανάσταση, πράγμα που σήμαινε με ένοπλη σύγκρουση με την λευκή αποικιοκρατική μεγαλοαστική τάξη, απαλλοτρίωση της μεγάλης ιδιοκτησίας της και συντριβή του κράτους που κατείχαν αποκλειστικά οι λευκοί . Όμως το ΚΚΝΑ ήταν σε σύγκρουση-αν και μη ανταγωνιστική για πολλούς από αυτούς- και με τους μαύρους εθνικιστές που δεν ήθελαν συμμετοχή λευκών στο ANC. Το ΚΚΝΑ αντίθετα σαν διεθνιστικό και αντιρατσιστικό κόμμα ήταν υπέρ της ενότητας των φτωχών και μικρομεσαίων λευκών με τους μαύρους για την κοινωνική επανάσταση. Tα ηγετικά στελέχη του ΚΚΝΑ ήταν, οι περισσότεροι, μορφωμένοι λευκοί. Αυτή η αντίληψη έβρισκε αντίθετους του αφρικανιστές αστούς και μικροαστούς εθνικιστές του ANC, ιδιαίτερα τους πιο δεξιούς του. Πάντως υπήρχε πάντα κάτι βαθύ που ένωνε τους μαύρους εθνικιστές και το ANC και ήταν η κατ αρχήν ανάγκη συντριβής του κρατικού μηχανισμού του απαρτχάιντ, που ήταν ουσιαστικά ένας μηχανισμός των λευκών, καθώς και το πέρασμα της περιουσίας των πλούσιων λευκών κυρίως στην μαύρη εργαζόμενη μάζα.
Η γραμμή του ΚΚΝΑ άρχισε να μετατρέπεται από τη στιγμή που στην εξουσία του ΚΚΣΕ ήρθαν οι χρουστσφικοί ρεβιζιονιστές και σοσιαλφασίστες μετά το 1956, οπότε άρχισε να μεταρέπεται σταδιακά σε γραμμή ταξικής συνεργασίας με την λευκή μεγαλοαστική τάξη ώστε να μπορέσει το κομμουνιστικό κόμμα αντί να καταστρέψει το αποικιοκρατικό κράτος των λευκών, να μπει μέσα του και να το αλώσει για λογαριασμό της μαύρης αστικής τάξης και κυρίως του ρωσικου σοσιαλ-ιμπεριαλισμού. Όταν η γραμμή αυτή έγινε κυρίαρχη στο ΚΚΝΑ στα τέλη της δεκαετίες του 50, τότε μπήκε σε αυτό ο Μαντέλα και μάλιστα στα κρυφά από το κόμμα του, το ANC. Οι ρεβιζιονιστές ηγέτες του ΚΚΝΑ , όπως βέβαια και ο ίδιος, κρύψανε από τότε, δηλαδή επί πάνω από 50 χρόνια μεθοδικά και «μετά βδελυγμίας» την ένταξη του Μαντέλα στο ΚΚΝΑ. Αυτό έγινε γιατί του ανέθεσαν να χώσει το μικρό, ρεβιζιονιστικό πλέον, ΚΚΝΑ στο πολύ μαζίκό ANC και μετά να σύρει το δεύτερο στη διεθνή προδοτική γραμμή του ΚΚΣΕ για εισοδισμό στο αστικό κράτος. Δηλαδή οι προδότες κάνανε στη Νότια Αφρική αυτό που κάνανε παντού στον κόσμο, μόνο που στη ΝΑ αυτό σήμαινε κρυφή ταξική συνεργασία με το ρατσιστικό κράτος των λευκών. Αυτή η γραμμή εμφανίστηκε στο ΑΝC και άρχισε να κυριαρχεί σαν γραμμή τάχα ενάντια στο μαύρο εθνικισμό και σαν τάχα αντιρατσιστική ενότητα με τους λευκούς. Όταν το ρεβιζιονιστικό ΚΚΝΑ μπήκε στα τέλη της δεκαετίας του 1950 μέσα στο ANC σχημάτισε ένα ευρύτερο μέτωπο με το ΑΝC, με τους μετανάστες ινδούς και τους με τους λευκούς φιλελεύθερους στο όνομα της γενικής αντιρατιστικής ενότητας (πλατφόρμα Freedom Charter που πέρασε το 1959) . Αυτή η γραμμή, παρά τα πολύ θετικά δημοκρατικά μετωπικά στοιχεία της στο επίπεδο του μίνιμουμ προγράμματος έκρυβε έντεχνα τον μεγάλο στρατηγικό ταξικό συμβιβασμό των καταπισμένων μαύρων με το κράτος των λευκών ολιγαρχών ρατσιστών.
Αυτό το τέχνασμα το διαισθάνθηκαν οι πιο συνεπείς ριζοσπάστες οπαδοί του αντιαποικιοκρατικού σοσιαλισμού μέσα στο ANC, δηλαδή η αριστερά του ΑΝC, που ήθελε την ταξική ρήξη με την λευκή αστική τάξη και το κράτος της, και αποχώρησε από αυτό το 1959 σαν μειοψηφία. Αυτοί δημιούργησαν ένα νέο αντιαπαρτχάιντ κόμμα των μαύρων αγωνιστών, διάδοχο του ANC, το PΑC (Pan Αfricanist Congress).
Το PAC συνέχισε και κλιμάκωσε την προηγούμενη γραμμή ρήξης του ΑNC και η μαζική μετωπική δράση του χτυπήθηκε άσχημα από το καθεστώς στη μεγάλη σφαγή του Σάπερβιλ το 1960, που έγινε αφετηρία της ένοπλης αμφισβήτησης του καθστώτος αυτού από όλους τους μαύρους αγωνιστές. Η ξεχωριστή βία ωστόσο των λευκών ρατσιστών ενάντια στο PAC κρύφτηκε και τότε και μέτα από την, πάντως μικρότερη, βία τους ενάντια και στο ANC. Και τα δύο κόμματα πέρασαν μετά το 1961 στο αντάρτικο. Το PAC μπήκε με ορμή σε όλα τα ζητήματα στον πραγματικό αντιαποικιακό αγώνα στην Αφρική και στράφηκε στην εξωτερική του πολιτική ενάντια και στις υπερδυνάμεις, ιδιαίτερα ενάντια στο ρώσικο σοσιαλιμπεριαλισμό, και μάλιστα στάθηκε στο πλευρό της μαοικής Κίνας. Αντίθετα το ANC, στου οποίου την ηγεσία τελικά ανέβηκε ο Μαντέλα, έγινε ένα απόλυτο όργανο της ρώσικης παγκόσμιας διπλωματικής μηχανής.
Τελικά επικράτησε το ANC κυρίως για ένα λόγο, γιατί το στήριξε σε όλη τη γραμμή διπλωματικά, πολιτικά και στρατιωτικά η ΕΣΣΔ. Όλα ήταν στη διάθεσή του γιατί μόνο η Ρωσία έπαιζε δυνατά και μέσα στα αφρικανικά αντιαποικιακά κινήματα, και μέσα στους τριτοκοσμικούς εθνικισμούς και φασισμούς, και κυρίως μέσα στους δυτικούς φιλελεύθερους ιμπεριαλιστές, που είχαν δεσμούς βαθειούς με τους ηγέτες του Απαρτχάιντ. Ειδικά στους δυτικούς ιμπεριαλιστές ο διπρόσωπος Μαντέλα εμφανιζόταν σαν φιλελεύθερος ανθρωπιστής και όταν ήταν έξω, και βέβαια όταν ήταν μέσα στη φυλακή, όπου τον κρατούσαν ζωντανό- και μάλιστα αργότερα και σε πολύ καλές συνθήκες επικοινωνίας με το κόμμα του- οι λευκοί ρατσιστές. Αντίθετα οι δυτικοί ιμπεριαλιστές και οι λευκοί ρατσιστές άσκησαν όλη τους τη βία στο PAC σε συνεργασία με τους σοσιαλιμπεριαλιστές. Τελικά το PAC διαλύθηκε σαν μαζικό κόμμα, όπως και το αντάρτικό του, αλλά αυτό δεν οφείλεται τόσο στις πελώριες πολλαπλές εξωτερικές πιέσεις που του ασκήθηκαν , αλλά στις εσωτερικές διασπάσεις και κυρίως στον βαθύ ιδεολογικό αποπροσανατολισμό που ήταν η μοίρα που είχαν όλα τα επαναστατικά κόμματα μετά την άνοδο των ρεβιζιονιστών-σοσιαλφασιστών στην ηγεσία του ΚΚ Κίνας, οπότε και την πτωση του μεγάλου αυτού οχυρού της παγκόσμιας προλεταριακής επανάστασης.
Το ίδιο διαλύθηκε αργότερα, κάτω από ανάλογες πιέσεις και ένα άλλο λιγότερο ριζοσπαστικό κίνημα των μαύρων αγωνιστών, που βγήκε όμως και αυτό ενάντια στην ταξική προδοσία των ηγετών του ΚΚΝΑ και του ANC: το Kίνημα της Mαύρης Συνείδησης με εμπνευσμένο αρχηγό τον Στήβεν Μπικο. Αυτό το κίνημα που αποκορυφώθηκε με την εξέγερση του Σοβέτο το 1976 δεν είχε σοσιαλιστικό περιεχόμενο και ήταν ρεφορμιστικό στη μορφή του, αλλά, όπως και το PAC ήταν στην ουσία του επαναστατικό γιατί ήταν αντίθετο στις αυταπάτες για απελευθέρωση των μαύρων μέσα από μια συγκυβέρνηση τους με τον λευκό φιλεύθερο αστισμό. Όχι τυχαία ο Μπίκο δολοφονήθηκε το 1977 από το ίδιο το καθεστώς του Απαρτχάιντ την ώρα που ήταν κρατούμενός του. Οι απίστευτες διώξεις εναντίον αυτού του κiνήματος μετα το Σοβέτο και ο αποκεφαλισμός του, σε συνδυασμό βέβαια με τις ρεφορμιστικές του αυταπάτες το διέλυσαν, και τα λείψανά του τα καταβρόχθισε το , όχι τυχαία «πάντα νικηφόρο», αλλά όλο και λιγότερο μαζικό και με κύρος μέσα στις μάζες ANC.
Να πως δεν έμειναν πολλοί μάρτυρες των προδοσιών του ANC για να λένε τι έκαναν οι άνθρωποί του Μαντέλα στο αντάρτικο του ΑΝC -που είχε βάσεις κυρίως στην κατεχόμενη από τον ρώσικο σοσιαλιμπεριαλισμό και τους κουβανούς μισθοφόρους του Αγκόλα- όπου βασάνιζαν, συχνά μέχρι θανάτου, κάθε «αντιφρονούντα» σαν ένοχο κατασκοπείας. Αυτός ήταν ένας από τους λόγους γιατί ποτέ το αντάρτικο του ANC δεν απόχτησε μαζική βάση στη Νότια Αφρική.
Μόνο όποιος μελετήσει την ιστορία του Μαντέλα και του ANC κάτω από το φως της παγκόσμιας ταξικής πάλης μπορεί να καταλάβει τι σημαίνει η άνοδος του Μαντέλα και του ΑΝC στην εξουσία. Γι αυτή την άνοδο χρειάστηκαν να περαστούν από την αντίδραση τρία στρατηγικά ορόσημα του περασμένου αιώνα: Το ένα ήταν η παλινόρθωση του καπιταλισμού και η άνοδος των σοσιαλφασιστών στην εξουσία της ΕΣΣΔ το 1956, το δεύτερο ήταν η αντίστοιχη άνοδος στην Κίνα το 1978, και το τρίτο ήταν η στρατηγική μεταμφίεση της ΕΣΣΔ σε πεθαμένη «φιλελεύθερη» αυτοκρατορία στα 1989, την ώρα που γενιόταν σαν νεοτσαρική και ταυτόχρονα σαν νεο-χτλερική η Ρωσία των Γέλτσιν-Πούτιν. Μέσα από αυτήν την μεταμφίεση της σε ψόφιο κοριό η καγκεμπίτικη Ρωσία έστειλε παντού στον κόσμο στρατιές έμπειρων πρακτόρων και φίλων της να κάνουν εισοδισμό για λογαριασμό της και να πάρουν πανίσχυρες θέσεις μέσα στα κέντρα εξουσίας των αποχαυνωμένων δυτικών ιμπεραλιστών σε συμμαχία με το άλλο νέο «φιλελεύθερο» έκτρωμα, την φασιστική Κίνα.
Στην αρχή λοιπόν της εποχής του ψόφιου κοριού, το 1994, δηλαδή λίγο μετά το υποτιθέμενο τέλος του ψυχρού πολέμου ανέβηκε στην εξουσία ο διπρόσωπος Μαντέλα, το ΚΚΝΑ και το ANC που στο μεταξύ είχαν εγκαταλείψει και την στοιχειώδη απαίτηση για εθνικοποίηση της μεγάλοαστικής λευκής αποικιοκρατικής ιδιοκτησίας. Αυτη η άνοδος ήταν ο μαζικός εισοδισμός της σοσιαλφασιστικής μαύρης αστικής τάξης μέσα στο κράτος των λευκών ολιγαρχών, για τη σταδιακή πολιτική και οικονομική άλωση από αυτούς αυτού του κράτους. Αυτή η άλωση που συνεχίζεται στο όνομα των φτωχών μαύρων κατοίκων της χώρας, ήδη έχει μετατρέψει αυτήν την μαύρη αστική τάξη σε μαύρη συνδιοικούσα ολιγαρχία. Αυτή επειδή την εξουσία της την χρωστάει στους ρώσους σοσιαλιμπεραλιστές έχει γίνει μια κομπραδόρικη, μια πρακτόρικη, μια υποιμπεριαλιστική ολιγαρχία, που όμοιά της σε διαφθορά, σε κτηνωδία, σε υποκρισία, σε λεηλασία και σε παραγωγικό σαμποτάζ δεν πρέπει να υπάρχει στον κόσμο. Αυτή η τάξη με πατριάρχη τον Νελσον Μαντέλα βρίσκεται τώρα στην αρχή μόνο της αποκάλυψής της. Προς το παρόν η σαπίλα φαίνεται μόνο στους διαδόχους -πολιτικούς και φυσικούς, δηλαδή στους συγγενείς- του ηγέτη. (Δες ειδικά την κατά συρροή δολοφόνο, πρώην σύζυγο και στενή πολιτική σύντροφό του Μαντέλα Γουίνι , που αυτός άργησε πολύ να χωρήσει). Όμως η σαπίλα φαίνεται και στην συνεχιζόμενη και αυξανόμενη αθλιότητα της μαύρης φτωχολογιάς , την αυξανόμενη ταξική και φυλετική απόκλιση και το αυξανόμενο ρατσιστικό μίσος . Υπάρχουν αναφορές ότι οι μαύροι και οι λευκοί εργαζόμενοι δεν κάθονται στο ίδιο τραπέζι στη δουλειά για να κολατσίσουν μαζί.
Όμως η μαύρη κομπραδόρικη αστική τάξη για να επιζήσει και να εκτελέσει το καταστροφικό πρόγραμμά της είναι υποχρεωμένη να κάνει πολύ χειρότερα. Κυρίως είναι υποχρεωμένη ρίξει τη χώρα σε εμφύλιο, που σε μαγάλο βαθμό πιστεύουμε ότι θα είναι ένας ρατσιστικός εμφύλιος. Αυτά τα καθάρματα δηλαδή, επειδή κάνουν ρώσικου, δηλαδή «αριστερού» τύπου παραγωγικό σαμποτάζ (δες Ελλάδα) σε όποιο «λευκό» παραγωγικό κεφάλαιο δεν μπορούν να πάρουν στα χέρια τους, ρίχνουν σε παραγωγική παρακμή όλη τη χώρα, ενώ παράλληλα καταφεύγουν σε όλο και μεγαλύτερο πλιάτσικο για να πετχύχουν τον πλουτισμό των συμμοριών τους που τους κρατάνε στην εξουσία. Με όλα αυτά αρχίζουν να υπερχρεώνουν τη χώρα. Ταυτόχρονα οι μαύρες καταπιεσμένες μάζες ήδη ξεσηκώνονται και θα ξεσηκώνονται παραπάνω επειδή δεν αντέχουν την προκλητική υποβάθμιση της ζωής τους, και την ταξική ανισότητα, οπότε και την προδοσία πό τους μαύρους ηγέτες τους. Έτσι αυτοί είναι υποχρεωμένοι να κινηθούν στα χνάρια του σοσιαλφασίστα Μουγκάμπε της Ζιμπάμπουε: Δηλαδή να χρησιμοποιήσουν τον μαύρο ρατσισμό όπως και το απαραίτητο «θεωρητικό» συμπλήρωμά του, τον αντισημιτισμό, για να ρίξουν όψιμα στους «μη συνεργαζόμενους» λευκούς τα δικά τους εγκλήματα. Προμηνύματα αυτής της τροπής των πραγμάτων την βλέπουμε στην προβοκατόρκη βία στις απεργίες των ορυχείων και σε σοσιαλφασιστικά στοιχεία τύπου Μαλέμα. (Δες άρθρο της Νέας Ανατολής: http://www.oakke.gr/na479/nafriki479.htm...)
Επειδή από την αρχή αυτό ήταν το σχέδιο των διεφθαρμένων ηγετών, ο αρχηγός τους Μαντελα απομακρύνθηκε έγκαιρα από την πρακτική διαχειρηση του κράτους. Αυτός έπρεπε να διαφυλαχτεί σαν η παγκόσμια εικόνα της αγνότητας του νέου καθεστώτος, για την οποία εικόνα πάντα θα ισχυρίζεται το νέο καθεστώς και οι ρώσοι προστάτες του ότι την πρόδωσαν οι ανίκανοι επίγονοι . Ετσι θα πνιγεί σε ένα βαθμό από τα μάτια των λαών και ειδικά του νοτιοαφρικανικού το βαθύ ,το ουσιαστικό ταξικό, το παγκόσμιου βεληνεκούς έγκλημα που γέννησε αυτήν την εκτρωματική εξουσία, δηλαδή η μεγάλη ταξική προδοσία των ηγεσιών του ΚΚΝΑ και του ANC καθ υπαγόρευση των ηγεσιών του ΚΚΣΕ ,και του ΚΚ Κίνας που πρωτοστάτησαν στην ήττα του παγκόσμιου επαναστατικού προλεταριάτου και που σε λίγο θα ηγηθούν, ήδη ηγούνται, μια ς μάταιης αλλά πολύ αιματηρής εκστρατείας για την καταστροφή κάθε προόδου.
Αυτήν την προδοσία γιορτάζουν πάνω από το φέρετρο του μεγάλου διπρόσωπου, αγκαλιασμένοι πριν από την κόλαση που φέρνουν, οι δυτικοί φιλελεύθεροι αντικομμουνιστές, οι ανατολικοί ρωσόδουλοι εισοδιστές που είναι επικεφαλής αυτών των φιλελεύθερων, (Ομπαμα, Καμερον. Ρουσ’εφ, Ολλάντ), και και βέβαια όλοι οι καθαροί σοσιαλφασίστες της γης. Η κατανυκτική αυτή σύναξη των μεγαλύτερων εκμεταλλευτών και καταπιεστών των λαών είναι η απόδειξη του πραγματικά μικρού βάρους του νεκρού.