οι δυνάμεις της πολιτικής αντίδρασης, αυτές που χτυπούν ωμά τη δημοκρατική ενότητα της Ευρώπης και κυρίως εκθειάζουν ανοιχτά την πουτινική Ρωσία, κατήγαγαν μια συντριπτική νίκη σε βάρος των δυνάμεων που είναι στην κύρια πλευρά τους φιλοευρωπαϊκές δημοκρατικές, οι οποίες ωστόσο στην ηγεσία τους είναι και αυτές διαβρωμένες από τους φιλορώσους τύπου Ρέντζι που ηγούνται της λεγόμενης κεντροαριστερής συμμαχίας μέσα από το Δημοκρατικό κόμμα.

Έτσι πρώτο κόμμα ήρθε το λεγόμενο δήθεν αντισυστημικό ρωσόφιλο «Κίνημα των 5 Αστέρων» με πρωτοφανές ποσοστό ψήφων άνω του 32%, ενώ πρώτη πολιτική συμμαχία αναδείχτηκε ο λεγόμενος κεντροδεξιός συνασπισμός με 37%, στον οποίο εκτός από τη «Φόρτσα Ιτάλια» του κληρονόμου της χριστιανοδημοκρατίας Σ. Μπερλουσκόνι συμμετέχουν επίσης οι ανοιχτά ρωσόφιλες και φασιστικές «Λέγκα του Βορρά» του Μ. Σαλβίνι και τα «Αδέλφια της Ιταλίας» της Τζ. Μελόνι. Το ποιοτικά σημαντικό εδώ, και η πιο μεγάλη έκπληξη των εκλογών, είναι ότι η φασιστική «Λέγκα» πήρε την ηγεμονία από τη «Φόρτσα Ιτάλια» στο λεγόμενο κεντροδεξιό συνασπισμό κατακτώντας την τρίτη εκλογική θέση ιταλικού κόμματος με 17% έναντι 14% της τελευταίας.
Ο Μπερλουσκόνι, κυνηγημένος από τη Μέρκελ και τη γερμανική σοσιαλδημοκρατία έχει γίνει εδώ και καιρό εκπρόσωπος των συμφερόντων του πετρελαϊκού μονοπώλιου της ΕΝΙ, το οποίο συνεργάζεται στενά με το Κρεμλίνο και είναι υπέρ της εξάρτησης της ΕΕ από αυτό (δες παρουσία του Μπερλουσκόνι στα εγκαίνια του Blue Stream το 2005 και στη συμφωνία για τον South Stream το 2009). Έτσι ο Μπερλουσκόνι έγινε ο μεγαλύτερος πολέμιος των ευρωπαϊκών κυρώσεων κατά της Ρωσίας και κοκορευόταν για το ότι ο Πούτιν του πρότεινε τη ρωσική υπηκοότητα και τη θέση του υπουργού οικονομικών της κυβέρνησής του (The Telegraph, 23/7/15). Το χειρότερο είναι ότι ο Μπερλουσκόνι εμφανίζεται κατ ανάγκην σαν ο τελευταίος που παίζει ακόμα το ευρωπαϊκό χαρτί απέναντι στο ρατσιστικό αντιμεταναστευτικό, απροκάλυπτα ευρωσκεπτικιστικό και καθαρά ρωσόφιλο κόμμα του Σαλβίνι, ο οποίος δεν διστάζει να χαρακτηρίσει το ευρώ «έγκλημα κατά της ανθρωπότητας» και να δεσμεύεται ότι θα εργαστεί «έτσι ώστε η Ιταλία να αποκτήσει πραγματικές βουλευτικές εκλογές, τόσο ανοιχτές όσο είναι στη Ρωσία» των δολοφονημένων πολιτικών και δημοσιογράφων!!! Τέτοια ήταν η δυναμική του φασιστικού ρεύματος ώστε τις παραμονές των εκλογών στην πόλη Παβία οι κανονικοί ναζί και μουσολινικοί σήκωσαν εντελώς το κεφάλι και προέβησαν σε μια χυδαία εκστρατεία στοχοποίησης δημοκρατικού κόσμου τοιχοκολλώντας σε διάφορα σπίτια αυτοκόλλητα που έγραφαν «εδώ μένει ένας αντιφασίστας» (Nooz, 3/3).

Ανάλογα με τη «Λίγκα» χαρακτηριστικά παρουσιάζει και το «Κίνημα 5 Αστέρων» που ως το Γενάρη του ’18 ζητούσε δημοψήφισμα για το ευρώ ενώ συνεχίζει να εκφράζει ανοιχτά την υποστήριξή του στο πρόσωπο των Πούτιν και Τραμπ. Η διαφορά εδώ είναι ότι ο φασισμός καλλωπίζεται μέσω της προβολής ενός δήθεν «άμεσο-δημοκρατικού» προτύπου πολιτικής οργάνωσης μέσω του διαδικτύου, που στηρίζεται στην απέχθεια των μαζών στο εντελώς σάπιο και χρεωκοπημένο λεγόμενο κομματοκρατικό σύστημα, στην υπόσχεση για πάταξη της διαφθοράς, σε μια δήθεν οικολογική ευαισθησία, στην υπόσχεση δραστικής επίλυσης του μεταναστευτικού με μέτρα όπως είναι η αναθεώρηση του κανονισμού του Δουβλίνου κτλ.
Στην πραγματικότητα η παραπάνω δήθεν αντισυστημική φρασεολογία υπονοεί πολιτικές καταστροφής, όπως είναι η επιδίωξη να μεταφερθεί το ανεξέλεγκτο μεταναστευτικό ρεύμα (και συνεπώς το εθνο- ρατσιστικό ρεύμα που τρέφεται από αυτό) από την περιφέρεια στο κέντρο της Ευρώπης, ή η υλοποίηση μιας πολιτικής υπανάπτυξης που σημαίνει το χτύπημα των μεγάλων έργων και της βαριάς βιομηχανίας, και κυρίως η φασιστική εξόντωση πολιτικών αντιπάλων μέσα από την αναμόχλευση πολιτικά επιλεγμένων υπαρκτών ή μη σκανδάλων. Κυρίως όμως ο πυρήνας του φασισμού αυτού του μικροαστικού στην κοινωνική βάση του μορφώματος (που είναι ωστόσο μεγαλοαστικό μονοπωλιακό στην ηγεσία του) έγκειται στη διακηρυγμένη απέχθειά του για τα πολιτικά κόμματα η οποία στηρίζεται στην αντίληψη ότι μπροστά στο έθνος όλες οι ταξικές αντιθέσεις της κοινωνίας πρέπει να εξαφανίζονται, και ότι η εσωκομματική δημοκρατική οργάνωση, οι ζυμώσεις και οι αποφάσεις μέσα στα διάφορα πολιτικά και μαζικά μετωπικά όργανα, πρέπει να αντικατασταθούν από άμεσες ηλεκτρονικές ψηφοφορίες της βάσης η οποία μόνο ακούει επιχειρήματα που τα μοιράζει μια σκοτεινή πάμπλουτη ηγεσία που ελέγχει τους ιντερνετικούς μηχανισμούς του Κόμματος. Μ’ αυτόν ακριβώς το «δημοκρατικό» τρόπο αποφασίστηκε η συμμετοχή του «Κινήματος» στην ομάδα «Ελευθερία και Δημοκρατία» του ευρωκοινοβουλίου στο πλάι βρετανών, σουηδών και γάλλων ακροδεξιών και με τον ίδιο αυτό τρόπο εκλέγονται και ορισμένοι ισόβιοι δικτάτορες σε άλλα μέρη του κόσμου.

Εκεί όμως που τα φαινομενικά άσχετα μεταξύ τους ανερχόμενα κόμματα συμπλέουν απροκάλυπτα είναι στις προνομιακές σχέσεις που και τα δύο διατηρούν με τη ρωσική ιμπεριαλιστική υπερδύναμη που είναι το λίκνο κάθε σύγχρονου φασισμού και ναζισμού. Τα κόμματα αυτά έχουν πιαστεί να διατηρούν απευθείας επαφές με την πολιτική ηγεσία του Κρεμλίνου: τον Ιούνη του ’16 ο βουλευτής των «5 Αστέρων» Μάνλιο ντι Στεφάνο είχε προσφωνήσει το συνέδριο του ρωσικού κυβερνώντος κόμματος (Ενωμένη Ρωσία), ενώ το Μάρτη του ’17 ο Σαλβίνι συναντιόταν με το ρώσο ΥΠΕΞ Λαβρόφ στη Μόσχα, όπου και υπέγραφε σύμφωνο συνεργασίας μεταξύ «Λίγκας» και «Ενωμένης Ρωσίας» του Πούτιν. Τόσο η Λίγκα όσο και τα 5 Αστέρια υποστηρίζουν τις ωμές στρατιωτικές εισβολές των ρώσων χίτλερ, όπως ήταν π.χ. ο διαμελισμός της Ουκρανίας. Η πλειονότητα των μελών ιταλικής αντιπροσωπείας που επισκέφτηκε την κατεχόμενη Κριμαία τον Οκτώβρη του ’16 ήταν μέλη της «Λέγκας», και μάλιστα το στέλεχός της Κλαούντιο ντ’ Αμίκο συμμετείχε σαν παρατηρητής στο «δημοψήφισμα» που έγινε για να δικαιολογηθεί η προσάρτησή της στο Κρεμλίνο (Financial Times, 6/3/17). Με τη σειρά του ο ντι Στεφάνο, που είναι και ο εκπρόσωπος των 5 Αστέρων για τις εξωτερικές υποθέσεις, μιλώντας στο συνέδριο της «Ενωμένης Ρωσίας» χαρακτήρισε τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία «αποτέλεσμα της ανάμιξης της ΕΕ και των ΗΠΑ στις υποθέσεις της Ρωσίας», απαίτησε να αρθούν οι κυρώσεις σε βάρος της, τάχθηκε κατά της επέκτασης του ΝΑΤΟ στα ανατολικά και ζήτησε πιο στενές πληροφοριακές σχέσεις μεταξύ ΕΕ-Ρωσίας. Είναι ο ίδιος που εξυμνούσε την ισοπέδωση του Χαλεπιού στη Συρία από τα ρωσικά χιτλερικά βομβαρδιστικά σαν δήθεν «απελευθέρωση» της πόλης στα τέλη του ’16 (The Guardian, 5/1/17).
Καθόλου τυχαία δεν ήταν λοιπόν η αποκάλυψη για τη διεξαγωγή μιας ηλεκτρονικής εκστρατείας επέμβασης του Κρεμλίνου υπέρ αυτών των δυνάμεων στις ιταλικές εκλογές. όπως αναφέρει η El Pais στις 1/3: «Σύμφωνα με την ανάλυση 1.055.774 αναρτήσεων από 98.191 προφίλ κοινωνικών δικτύων στα οποία η EL PAIS είχε πρόσβαση, ένα δίκτυο ακτιβιστών κατά της μετανάστευσης και κατά των ΜΚΟ μοιράζεται συνδέσμους ιστοριών που δημοσιεύει κυρίως το Sputnik, ένας οργανισμός μέσων ενημέρωσης που ανήκει στη ρωσική κυβέρνηση και λειτουργεί στα ιταλικά μεταξύ άλλων γλωσσών, προκειμένου να προπαγανδίσει μια πλαστή εικόνα της Ιταλίας. Σύμφωνα μ’ αυτό το σενάριο, η χώρα έχει κατακλυστεί από πρόσφυγες που ευθύνονται για την ανεργία και τον πληθωρισμό, εν μέσω μιας κρίσης που απλά χειροτερεύει εξαιτίας της παθητικής στάσης φιλοευρωπαίων πολιτικών· τελικά, η ίδια η Ευρωπαϊκή Ένωση υποδείχνεται σαν υπαίτιος.
Ορισμένα παραδείγματα ιστοριών που χρησιμοποιεί το Sputnik περιλαμβάνουν: “Το 2065, το ποσοστό μεταναστών στην Ιταλία μπορεί να ξεπερνά το 40% του συνολικού πληθυσμού”, και “Μεταναστευτικό χάος, η έναρξη του κοινωνικού πολέμου”».
Έτσι ενισχύθηκαν υπόγεια η Λίγκα του (πρώην ψευτοαριστερού) Σαλβίνι στο βιομηχανικό βορρά και τα 5 Αστέρια στον υπανάπτυχτο νότο που πλήττεται από την ανεργία. Τα κόμματα αυτά πάτησαν πάνω σε πραγματικά προβλήματα των μαζών (ανεργία, εγκληματικότητα, φόροι, γραφειοκρατία) διοχετεύοντας τη δυσαρέσκειά τους σε μια ρατσιστική, φασιστική και φιλορωσική κατεύθυνση. Εκμεταλλεύτηκαν ακόμα την ευρωπαϊκή ανικανότητα λόγω πολιτικής μυωπίας και ταξικής αναλγησίας για τη διαχείριση μεγάλης κλίμακας ρωσοκίνητων προβοκατσιών (π.χ. μεταναστευτική έκρηξη, ελληνική ακήρυχτη χρεοκοπία) για να δώσουν μια «λύση» που ακούει στο όνομα πουτινική Ρωσία.
Η ήττα των φιλοευρωπαϊκών δυνάμεων στην Ιταλία δείχνει ολοκάθαρα τη χρεωκοπία της φιλελεύθερης πολιτικής των δυτικών μονοπωλίων, που είναι εγγενώς αντιλαϊκά και δεν προσφέρουν καμιά ουσιαστική λύση στο ζήτημα της χειροτέρευσης των υλικών συνθηκών διαβίωσης των λαϊκών μαζών αλλά ούτε και θέλουν να αντιτάξουν κάποια σοβαρή αντίσταση στον παγκόσμια επιτιθέμενο ρωσοκινεζικό νεοναζιστικό άξονα. Αυτό θα το διασφάλιζε η ύπαρξη και ισχυροποίηση μιας πραγματικής κομμουνιστικής αριστεράς, που θα αγωνιζόταν με συνέπεια ενάντια στο καταστροφικό ανερχόμενο μέτωπο ψεύτικου «κόκκινου» και φαιού φασισμού. Αυτή η αριστερά οπωσδήποτε θα συγκροτηθεί μέσα στη σκληρή περίοδο που διανύουμε ακριβώς κόντρα στην παγκόσμια φιλοπουτινική σοσιαλφασιστική ψευτοαριστερά.