Δεν είμαστε σε θέση να εκτιμήσουμε αυτή τη στιγμή αν ο Πούτιν έδωσε αυτό το χτύπημα περιμένοντας μια τέτοια απάντηση προκειμένου να βγάλει υπερβολικά μπροστά τη χώρα της Ευρώπης που μόνη και πολύ περισσότερο από κάθε άλλη αντιπαρατίθεται στην επιθετικότητά του τον τελευταίο καιρό, ή την έπαθε σαν τον υπάλληλό του, τον Σαββίδη που μπήκε με το περίστροφο στο γήπεδο νομίζοντας ότι όλα είναι δικά του πριν γίνουν δικά του.

Πάντως σε μια πρώτη φάση οι μεγάλες χώρες της Ευρώπης και οι ΗΠΑ συμπαραστάθηκαν στην Αγγλία. Αυτή η συμπαράσταση οφείλεται κατά τη γνώμη μας στη συσσωρευμένη οργή γενικότερα της ευρωπαϊκής κοινής γνώμης τόσο για τις δολοφονικές πρακτικές της πουτινικής Ρωσίας απέναντι στους πολιτικούς αντιπάλους της, όσο και μάλιστα κυρίως κατά των αμάχων στη Συρία. Πρέπει ωστόσο να παρατηρήσουμε ότι από την κοινή απάντηση Αγγλίας, Γαλλίας, Γερμανίας και ΗΠΑ έχει αφαιρεθεί το αγγλικό κεντρί δηλαδή η καθαρή αναγνώριση της ενοχής της Ρωσίας και η σαφής καταγγελία της.

Εξαιτίας της στάσης της κοινής γνώμης οι ρωσόφιλοι, ανοιχτοί και κρυφοί, δεν έχουν βγει ακόμα ισχυρά στο προσκήνιο να υποστηρίξουν το δολοφόνο αρχηγό τους, αλλά δεν θα αργήσουν να το κάνουν, οι πρώτοι (οι ανοιχτοί) αμφισβητώντας, όπως και η ίδια η Ρωσία, τα αστυνομικά και τεχνικά στοιχεία της υπόθεσης, και οι δεύτεροι (οι κρυφοί) προτρέποντας τις κυβερνήσεις σε ψυχραιμία και σύνεση.

Σε κάθε περίπτωση εκτιμάμε ότι αρκετά σύντομα όλοι οι δημοκρατικοί και ειρηνόφιλοι άνθρωποι σε όλη την Ευρώπη θα βρεθούν ξαφνικά μπροστά στο γεγονός ότι η Ρωσία του πουτινισμού είναι κάτι πολύ πιο επικίνδυνο από όσο νόμιζαν ως τώρα. Εκτός από αυτό, θα καταλάβουν ότι αυτός ο κίνδυνος δεν είναι κάτι που τους χτυπάει απ έξω, αλλά κάτι που βρίσκεται μέσα στις χώρες τους και βαθειά μέσα στους πολιτικούς και ιδεολογικούς τους μηχανισμούς εξουσίας. Θα καταλάβουν δηλαδή ότι πρόκειται για έναν παράγοντα που τις διασπάει εσωτερικά σε μια διάταξη που από τη μια μεριά έχει το σοσιαλφασιστικό φαιο-«κόκκινο» μέτωπο των κλασσικών φασιστών και των ψευτοαριστερών αποστατών πραξικοπηματιών και από την άλλη το ρευστό και γεμάτο αντιθέσεις μέτωπο της υπεράσπισης του πολιτικού δημοκρατισμού. Αναπόφευκτα στο εσωτερικό αυτού του δεύτερου μετώπου θα εμφανιστεί ανοιχτά και θα δυναμώσει η μεγάλη πάλη ανάμεσα στις εγκληματικά συμβιβασμένες και ακόμα συνεργαζόμενες με το ρωσοκινεζικό άξονα αστικές, μονοπωλιακές και μη, δυνάμεις από τη μια πλευρά, και στις λαϊκές, και αριστερές δυνάμεις που από τη φύση τους είναι αυτές που θα δείξουν αληθινή συνέπεια και θα σηκώσουν το βάρος της αντιφασιστικής πάλης από την άλλη. Είμαστε πεισμένοι ότι μέσα από αυτές τις δυνάμεις θα ξεπηδήσουν τα νέα μαζικά προλεταριακά επαναστατικά κόμματα που δεν θα αρκεστούν στο να συντρίψουν το νεοχιτλερικό άξονα και τους νεοδοσιλόγους του σε κάθε χώρα, αλλά θα προχωρήσουν στη μεγάλη μάχη να μην ξανα-υπάρξει φασισμός, που σημαίνει να μην υπάρξει γενικά η καπιταλιστική και ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα που τον γεννάει.

Σε κάθε περίπτωση είναι ένα εξαιρετικό πράγμα το ότι εκδηλώθηκε με τόση ένταση μια πρώτη πράξη αντίστασης στους νεοχιτλερικούς από μια ευρωπαϊκή χώρα, έστω και αν δεν μπορεί κανείς να υπολογίζει στη σταθερότητα της τάξης που καθοδηγεί τώρα δα αυτήν την αντίσταση, και έστω αν αυτή εκδηλώνεται τόσο αργά, δηλαδή έστω αφού εγκαταλείφθηκαν η μεν Γεωργία και Ουκρανία στον εδαφικό ακρωτηριασμό από το τέρας, η δε Συρία στην εφιαλτική φρίκη των ατέλειωτων βομβαρδισμών και των επιθέσεων με χημικά όπλα που της κόστισαν τουλάχιστον 400.000 νεκρούς, έστω αφού ένα πουτινικό ενεργούμενο έγινε πρόεδρος των ΗΠΑ, έστω αφού η ίδια η Βρετανική αστική τάξη σε συμμαχία με τον φασίστα Φάρατζ ακρωτηρίασε την ΕΕ, έστω αφού οι Τσίπρας, Ορμπάν, Ζέμαν, Κουρτς, Σαλβίνι και Γκρίλο έχουν γραπώσει ή πρόκειται να γραπώσουν μια σειρά πρωθυπουργίες της ΕΕ, έστω αφού η Τουρκία, η πύλη της Ευρώπης προς τους υδρογονάνθρακες, έχει μισοπροσχωρήσει στο νεοχιτλερικό άξονα, έστω, το τραγικότερο απ’ όλα, αφού ο ρωσόδουλος τροτσκιστής Κόρμπυν είναι έτοιμος να καταλάβει την ίδια τη βρετανική πρωθυπουργία, σαν δήθεν αρχηγός των φτωχών της.

Όλη αυτή η εγκληματική αδιαφορία του δυτικού ιμπεριαλισμού και γενικά των δυτικών αστικών τάξεων που κυβερνάνε τις ευρωπαϊκές δημοκρατίες, απέναντι στην εδώ και χρόνια εκδηλωμένη βία του νεοχιτλερικού άξονα, θα πληρωθεί σκληρά και αρκετά σύντομα, αλλά έτσι γίνεται η εκπαίδευση των λαών και των χωρών, που ευτυχώς η ιστορία έχει αποδείξει ότι μπορεί να είναι εξαιρετικά ταχύρρυθμη. Άλλωστε όπως διαπιστώνει ο Κλαούζεβιτς και όπως θα το περίμενε κανείς σύμφωνα με τους νόμους της διαλεκτικής, όπου μια δύναμη εμφανιστεί ξαφνικά και καταλάβει έναν πελώριο χώρο, αμέσως θα σημειωθεί μια ταχύτατη αναδιάταξη δυνάμεων και θα σχηματιστεί ένας αντίστοιχα ισχυρός πόλος απέναντί της. Η μακρόχρονη συνωμοτική δουλειά με στόχο τον αιφνιδιασμό δίνει ένα μεγάλο πλεονέκτημα στον κάθε επιθετιστή, αλλά δεν μπορεί να αποφασίσει για την έκβαση καμιάς ιστορικής αναμέτρησης που κρίνεται τελικά από το πως θα συμπεριφερθεί απέναντι στον επιθετιστή η πλειοψηφία των 500 εκατομμύριων κατοίκων της Ευρώπης και όλου του πλανήτη.