Δεν υπάρχει πιο χτυπητή απόδειξη του αντικομμουνιστικού, μάλιστα του φασιστικού χαρακτήρα της ηγεσίας του κόμματος αυτού από τη θέση που λαμβάνει σε όλα τα λεγόμενα «εθνικά» ζητήματα, κυρίως στο μακεδονικό (στο οποίο έχουμε αναφερθεί διεξοδικά) και στα ελληνοτουρκικά.
Οι κνίτες δολοφόνοι κάθε μαρξισμού, αν και κάλυψαν το 1974 την τουρκική εισβολή στην Κύπρο, όπως ακριβώς και η μπρεζνιεφική «ΕΣΣΔ» - Ρωσία, γρήγορα άλλαξαν – στη μορφή – τη γραμμή τους και σε συνεργασία με τον κρυφοσύντροφό τους Αντρέα Παπανδρέου έγιναν μάστορες της «αντιτουρκικής εθνικής ενότητας», που έσπρωξε όλη την αστική τάξη να θεωρεί θέσφατο τον κίνδυνο εξ Ανατολών. Αυτό το ήθελε πολύ η Μόσχα για να πάψει η νατοϊκή Ελλάδα την παλιά, αντισλάβικη εθνικιστική γραμμή του από βορρά κινδύνου, που αντικειμενικά έμπαινε εμπόδιο στους νέους Τσάρους, παρά την ιδεολογική υπεραντιδραστικότητα των κινήτρων της.
Όλη – όλη η τοποθέτηση του ψευτοΚΚΕ στα ελληνοτουρκικά τις τελευταίες δεκαετίες ήταν ότι η Ελλάδα είναι μονίμως σε άμυνα από την «επιθετική Τουρκία» και ότι η Δύση, προφανώς από κάποιον μυστηριώδη «ανθελληνισμό», στηρίζει πάντα τις «άδικες τουρκικές απαιτήσεις και προκλήσεις». Η λύση που πρόκρινε το ψευτοΚΚΕ σε όλα αυτά δεν ήταν συνήθως ο πόλεμος με την Τουρκία, αφού πετούσε και κανένα «αντιπολεμικό» ή και «διεθνιστικό» τσιτάτο για φιλία των δύο λαών. Οι άνθρωποι άλλωστε δεν υπήρξαν ποτέ (έστω και αντιδραστικοί) εθνικιστές αφού είναι πράκτορες ενός ιμπεριαλισμού.
Η λύση, πάντα σύμφωνα με τον Περισσό, ήταν η απομάκρυνση της Ελλάδας από την ΕΟΚ - Ε.Ε. και το ΝΑΤΟ και είτε η ουδετεροποίηση (αυτό το έλεγαν οι φλωρακικοί όσο υπήρχε ακόμα η ΕΣΣΔ, για να μην φοβίζουν το ζωντανό τότε, παλιού τύπου αντικομμουνισμό), είτε αργότερα ο προσανατολισμός σε «συνεργασίες με άλλες χώρες», που συνήθως ομολογείται ανοικτά πως είναι η Ρωσία και οι δορυφόροι της (αυτή είναι η νέα γραμμή, σήμερα που η νεοτσαρική Ρωσία δεν φοβίζει, αντιθέτως γοητεύει κάθε ναζιστή, φασίστα και κλασσικό αντικομμουνιστή).
Στο πλαίσιο της νεοτροτσκιστικής (στη μορφή) κατεύθυνσης που πήρε το ψευτοΚΚΕ τη δεκαετία του 2000 και ειδικά πάνω στην κρίση, προκειμένου να αφήσει όλο το χώρο στο μετωπικό ΣΥΡΙΖΑ να πάρει κόσμο, ψηφοφόρους και τελικά την εξουσία παρέα με τους ακροδεξιούς ΑΝΕΛ, αλλά κυρίως να μπορεί το ίδιο το ψευτοΚΚΕ να παίζει κεντρίστικα εξ ίσου με όλα τα ρεύματα της αστικής τάξης και βασικά με την πιο δυτική ΝΔ και έτσι να χώνεται βαθύτερα στο κράτος, ο Περισσός εκπόνησε μια υποτίθεται σούπερ διεθνιστική γραμμή περί απόρριψης κάθε «πατριωτικού πολέμου» και μετατροπής του σε εμφύλιο. Η θέση αυτή μάλιστα είχε γίνει σημείο αιχμής στην κριτική που ασκούσαν στην ηγεσία Παπαρήγα – Κουτσούμπα οι φλωρακικοί τους σύντροφοι, οι «δεξιοί – μετωπικοί» κνίτες, είτε είχαν εγκαταλείψει το ψευτοΚΚΕ για μικρές φράξιες που συνεργάζονταν με ΣΥΡΙΖΑ/ΛΑΕ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ, είτε παρέμεναν μέσα στις γραμμές του ως «εσωκομματική αντιπολίτευση».
Η θέση είχε διατυπωθεί ως εξής στα προσυνεδριακά κείμενα του «19ου» συνεδρίου του ψευτοΚΚΕ και εγκρίθηκε αυτούσια, παίρνοντας προγραμματικό χαρακτήρα:
(Θέση 60): «Οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις στην περιοχή αυξάνουν τους κινδύνους τοπικών πολεμικών συγκρούσεων που θα πάρουν γενικότερο χαρακτήρα, αφού στην ευρύτερη περιοχή συγκρούονται ιμπεριαλιστικά κέντρα και ι­μπεριαλιστικές δυνάμεις και μάλιστα σε συνθήκες αλλεπάλληλων κρίσεων που πλήττουν και το σκληρό πυρήνα της ιμπεριαλιστικής πυραμίδας. Μια τέτοια περίπτωση, στις σύγχρονες συνθήκες, με ενεργητική συμμετοχή της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ, προϋποθέτει όξυνση των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών στην περιοχή που δεν μπορούν να λυθούν με μη στρατιω­τικά μέσα. Συνεπάγεται σπάσιμο συμμαχιών, σοβαρές αλλαγές και αναδια­τάξεις μέχρι και ισχυρές φυγόκεντρες τάσεις στα πλαίσια όχι μόνο της ΕΕ αλλά και του ΝΑΤΟ, γενικότερη αναδιάταξη συμμαχιών.
Μέσα στα ενδεχόμενα για τη στάση της αστικής τάξης της Ελλάδας, μέ­ρους των πολιτικών της εκπροσώπων, είναι και να επιδιώξει συμμετοχή στο πλευρό μιας άλλης ισχυρής ιμπεριαλιστικής δύναμης, ακόμα και ανάλογα με τις συνθήκες να επιδιώξει τη μετατροπή του αμυντικού πολέμου σε ε­πιθετικό.
Αν δεχτεί επίθεση η Ελλάδα από γειτονική χώρα ή και από άλλη χώρα της περιοχής ή αν επιτεθεί πρώτη μέσα σε συμμαχία ή όχι, το Κόμμα σε κάθε περίπτωση πρέπει να ηγηθεί στην αυτοτελή οργάνωση της εργατικής - λα­ϊκής αντίστασης και να συνδεθεί η αντίσταση με την πάλη για ολοκληρωτι­κή ήττα της αστικής τάξης, εγχώριας και ξένης ως εισβολέα. Με την πρω­τοβουλία και καθοδήγηση του Κόμματος να συγκροτηθεί εργατικό - λαϊκό μέτωπο με όλες τις μορφές δράσης, με σύνθημα: Ο λαός θα δώσει την ε­λευθερία και τη διέξοδο από το καπιταλιστικό σύστημα που, όσο κυριαρχεί, φέρνει τον πόλεμο και την «ειρήνη» με το πιστόλι στον κρόταφο».
Ταυτόχρονα βέβαια παράλληλα με αυτές τις «ντούρες» τάχα διεθνιστικές θέσεις του, το ψευτοΚΚΕ συνέχιζε να έχει άριστες σχέσεις με παπάδες, αστυνομικούς, καραβανάδες, απόστρατους, στους οποίους μάλιστα στήνει εδώ και χρόνια μετωπικές οργανώσεις. Ιδιαίτερα σε αυτό το κομμάτι δουλεύει με την αντιδραστική ορθόδοξη σκοταδίστρια Λιάνα Κανέλλη, συνεργαζόμενη βουλευτίνα του επί 20ετία.
Μόλις λοιπόν έσκασε η πρόσφατη ρωσοκινούμενη ελληνοτουρκική «ένταση», που στην κύρια πλευρά πυροδοτείται με εργαλείο τον ελληνοκυπριακό φιλορωσικό άξονα και μόνο δευτερευόντως από τις όψιμες σοβινιστικές διεκδικήσεις της Τουρκίας στις ελληνικές βραχονησίδες , το ψευτοΚΚΕ θυμήθηκε «ξαφνικά» την ΑΑΔΜική, «μετωπική» του πλευρά, την απώλεια της οποίας τόσο πολύ είχε θρηνήσει κάθε κνίτης που πήγε να κρυφτεί κάτω από τα φτερά του Τσίπρα ή του Λαφαζάνη, αναζητώντας αντιδυτικά μέτωπα. Θυμήθηκε τον «αιώνιο» αντιτουρκικό αγώνα και την «υπεράσπιση της πατρίδας και των συνόρων». Διοργάνωσε μάλιστα και συγκεντρώσεις, με αφορμή την προβοκάτσια Τραμπ με τους βομβαρδισμούς – παρωδία στη Συρία, στις οποίες έβαζε και το ζήτημα της «τουρκικής επιθετικότητας και προκλητικότητας», που φυσικά «την κινεί το NATO», ενώ μόνο η Ρωσία εξασφάλισε για την Τουρκία την άδεια να εισβάλει στην Αφρίν.
Ο Κουτσούμπας πρωτοστάτησε σε κατασκευή πολεμικής ατμόσφαιρας στις μάζες με συνεντεύξεις για «αναπόφευκτο θερμό επεισόδιο με την Τουρκία» (http://www.real.gr,18/4/2018), ενώ συναντήθηκε με τον σύντροφό του, ντουγκινικό κνίτη υπουργό Εξωτερικών Κοτζιά στον Περισσό (ως καθωσπρέπει «εθνικό» κόμμα) για τα «εθνικά θέματα» με Μακεδονία (ΠΓΔΜ για τους κνίτες) και Τουρκία.
Ο Παφίλης μάλιστα, παλιά καραβάνα του ψευτοΚΚΕ και κοινοβουλευτικός του εκπρόσωπος, τόσο επί φλωρακικού ενιαίου ΣΥΝ όσο και στην τωρινή «επαναστατική» του εποχή, έφτασε να επαναλάβει στη Βουλή, με αφορμή το ζήτημα του ονόματος της Δημοκρατίας της Μακεδονίας, ότι «στόχος όλων των κινήσεων είναι η περικύκλωση της Ρωσίας και το πνίξιμο της Σερβίας, ώστε να ενταχθεί στο NATO και να αποκλειστεί η ρώσικη επιρροή στα Βαλκάνια» (!!!!) (https://www.youtube.com/watch?v=3OZGiUUU6m8 ).
Τέτοια ξετσιπωσιά από τον «κομμουνιστή» βουλευτή, που ομολόγησε βέβαια τους δεσμούς του υποτιθέμενου «εξευρωπαϊσμένου» σέρβικου τσέτνικ καθεστώτος των Βούτσιτς – Νίκολιτς – Σέσελι με τη φασιστική Μόσχα του Πούτιν, δεσμούς που ο αμετανόητος κνίτης αντιδραστικός θεωρεί «θετικότατους» και τους υπερασπίζεται αφού τάχα ο σέρβικος λαός βρίσκεται σε κίνδυνο!
Ο Πούτιν, μετά τη στέψη Τραμπ, βαδίζει ολοταχώς προς τον παγκόσμιο πόλεμο και τη διεκδίκηση όχι απλώς σφαιρών επιρροής, αλλά της παγκόσμιας κανιβαλικής ηγεμονίας του υπερσυγκεντρωμένου ρωσοκινέζικου κρατικομονοπώλιου. Τους κλασσικούς ναζιστές και φασίστες τους έχει έτσι κι αλλιώς δίπλα του, χωρίς πολλές προσποιήσεις. Το πολύ να τους ντύνει «απλούς συντηρητικούς δεξιούς πατριώτες».
Τα «αριστερά» όμως τσιράκια του θα παίρνουν όλο και περισσότερο δύο μορφές: εκείνη του τροτσκιστή αντιεθνικιστή ψευτοδιεθνιστή, ο οποίος θα παίρνει ουσιαστικά το μέρος του φασιστικού ιμπεριαλισμού, καλώντας τον να συντρίψει την «αστική πατρίδα», όπως έγινε και στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Και εκείνη του μετωπικού αντιδυτικού «αντιιμπεριαλιστή», που δε μένει στον «στείρο αντικαπιταλισμό», αλλά δέχεται συμμαχίες με αστούς ενάντια «στο νεοφιλελεύθερο δυτικό τέρας». Το ψευτοΚΚΕ στην Ελλάδα είναι η μάνα και των δύο γραμμών και είναι έτοιμο να πάρει όποια από τις δύο μορφές χρειάζεται, σε κάθε φάση της ρώσικης στρατηγικής. Καθήκον των πατριωτών, των δημοκρατών, των αντιφασιστών και πραγματικών διεθνιστών αντιιμπεριαλιστών είναι να αποκαλύψουν την απόλυτα οπορτουνιστική φύση αυτού του αντιμαρξιστικού εκτρώματος, το οποίο είναι τόσο δίχως αρχές που υποδύεται το επαναστατικό κόμμα των εργαζομένων, έχοντας όλη την αστική τάξη και τα στελέχη των κατασταλτικών μηχανισμών του αστικού κράτους να «αναγνωρίζουν» και να «σέβονται τη συνέπειά του».