Χαλκοκονδύλη 35, τηλ-φαξ: 2105232553 email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

Η πα­ρέμ­βα­ση του ΕΡ­ΓΑΣ εί­χε πο­λύ θε­τι­κή α­πή­χη­ση στους ά­νερ­γους της Ζώ­νης που έ­χουν α­πελ­πιστεί βλέ­πο­ντας ε­δώ και τρί­α χρόνια τη Ζώ­νη ά­δεια α­πό κα­ρά­βια.

 Η  προ­κή­ρυ­ξη αυ­τή δεν α­πο­τε­λεί μό­νο μια α­κό­μα α­πο­κά­λυ­ψη του καί­ριου ρόλου του ψευ­τοΚ­ΚΕ  στη διά­λυ­ση της Ζώ­νης για την πα­ρά­δο­σή της στην Κί­να αλ­λά α­πο­τε­λεί και έ­ναν α­πο­λο­γι­σμό των τε­λευ­ταί­ων χρό­νων δρά­σης του ΕΡ­ΓΑΣ αλλά και του με­γά­λου κι­νή­μα­τος της “Αυ­το­οργά­νω­σης”. Η Προ­κή­ρυ­ξη ε­ξη­γεί πως αυ­τόν τον α­γώ­να τον χτύ­πη­σε α­πό τα έ­ξω και α­πό τα μέ­σα το με­γά­λο α­φε­ντικό της Ζώ­νης, το ψευ­τοΚ­ΚΕ με τη βί­α και τη συ­κο­φα­ντί­α και πως α­πό τα μέ­σα τον χτύ­πη­σαν με ό­πλο την προ­βο­κά­τσια τα τσι­ρά­κια της κλασ­σι­κής μι­κρο­μεσαί­ας ερ­γο­δο­σί­ας, που στην κο­ρυ­φή της συ­νερ­γά­ζε­ται με το ψευ­τοΚ­ΚΕ.

Οι ερ­γά­τες αρ­χί­ζουν να βγά­ζουν τα συ­μπε­ρά­σμα­τά τους α­πό την πά­λη που έδω­σε ό­λα αυ­τά τα χρό­νια ο ΕΡ­ΓΑΣ μέ­σα στη Ζώ­νη και τη βλέ­πουν να δι­καιώ­νε­ται μέ­σα α­πό την κα­τα­στρο­φή που έ­φε­ραν στη Ζώ­νη οι σο­σιαλ­φα­σί­στες, ε­νώ φα­νερός σαν υ­πε­ρεκ­με­ταλ­λευ­τι­κός έ­χει αρ­χίσει να γί­νε­ται και ο ρό­λος της ΚΟ­ΣΚΟ στο λι­μά­νι. Γι αυ­τό ο ΕΡ­ΓΑΣ ξα­να­ρί­χνει πιο έ­ντο­να τη γραμ­μή στους ανέρ­γους ερ­γά­τες της Ζώ­νης να συ­σπει­ρω­θούν στην “Αυ­το­ορ­γά­νω­ση” και να φτιά­ξουν το δι­κό τους Σω­μα­τεί­ο Ζώ­νης που θα τε­λειώ­σει με το σα­μπο­τάζ, θα ξανα­φέ­ρει τα πλοί­α στο λι­μά­νι και θα ε­ξα­σφα­λί­σει σύγ­χρο­νες αν­θρώ­πι­νες και όχι κι­νέ­ζι­κες συν­θή­κες δου­λειάς και πλη­ρω­μής.

ΕΡΓΑΣ

ΟΧΙ ΣΤΟΝ ΤΑΦΟ ΜΕ ΤΟ ΠΑΜΕ.

ΟΧΙ ΣΤΗ ΣΚΛΑΒΙΑ ΜΕ ΤΗΝ ΚΟΣΚΟ.

ΝΑ ΖΩΝΤΑΝΕΨΟΥΜΕ ΤΗΝ «ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ».

ΝΑ ΦΕΡΟΥΜΕ ΠΙΣΩ ΤΑ ΚΑΡΑΒΙΑ

Έ­χουν πε­ρά­σει 3 μή­νες α­πό τό­τε που τε­λεί­ω­σαν οι ε­κλο­γές του Συνδι­κά­του Με­τάλ­λου και στη Ζώ­νη ε­πι­κρα­τεί η σιω­πή του τά­φου. Η διοί­κη­ση του ΠΑ­ΜΕ α­φού κα­τά­φε­ρε να ε­ξο­ντώ­σει κά­θε α­ντι­πο­λί­τευ­ση με ψέ­μα­τα, τρα­μπου­κισμούς και με τις φα­σι­στι­κές δια­γρα­φές των με­λών του ΕΡ­ΓΑΣ, τώ­ρα μπο­ρεί να θριαμ­βο­λο­γεί ό­τι πέ­τυ­χε το στό­χο της που ή­ταν να κα­τα­ντή­σει τους με­ταλ­λερ­γά­τες, μα­στό­ρους ι­κα­νούς και πε­ρι­ζή­τη­τους α­νά τον κό­σμο, σε σκιά του ε­αυ­τού τους που στε­νά­ζουν στην α­νερ­γί­α, την πεί­να και την α­πό­γνω­ση.  Ακό­μα και τα α­πλά μέ­λη του ΠΑ­ΜΕ η διοί­κη­ση τα έ­ρι­ξε στην α­νερ­γί­α.

ΟΛΑ ΤΑ ΚΑΝΟΥΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΣΚΟ

Νο­μί­ζουν ό­τι νί­κη­σαν τον ΕΡ­ΓΑΣ που ή­ταν η μό­νη ορ­γα­νω­μέ­νη α­ληθι­νή τους α­ντι­πο­λί­τευ­ση. Έ­τσι τώ­ρα κά­νουν κά­ποιες α­σή­μα­ντες κι­νη­το­ποι­ήσεις μό­νο για μι­κρο-ε­λε­η­μο­σύ­νες α­πό το κρά­τος, αλ­λά και αυ­τό το κά­νουν για τα μά­τια. Στην ου­σί­α α­φή­νουν τους ερ­γά­τες να πε­θαί­νουν ή­συ­χα-ή­συ­χα. Το μό­νο που κά­νουν με πά­θος εί­ναι κά­θε δύ­ο χρό­νια ε­κλο­γές στο δι­κό τους σω­ματεί­ο -φά­ντα­σμα για να μα­ζεύ­ουν έ­δρες για να παίρ­νει το κόμ­μα τους  και οι ίδιοι θέ­σεις στην Ο­μο­σπον­δί­α Με­τάλλου, στο Ερ­γα­τι­κό Κέ­ντρο Πει­ραιά, στη ΓΣΕ­Ε κλπ. Ο βα­θύς ό­μως και α­νο­μο­λό­γη­τος στό­χος τους εί­ναι να πα­ρα­δώ­σουν τη Ζώ­νη στους κι­νέ­ζους. Το ί­διο θέ­λουν να κά­νουν και οι άλ­λες κρα­τι­κές κομ­μα­τι­κές πα­ρα­τά­ξεις. Εί­δα­με πως ό­λες τους πα­ρα­δώ­σα­νε ευ­χα­ρί­στως την προβλήτα 2 στην Κί­να. Αυ­τό εί­ναι το με­γα­λύ­τε­ρο και χει­ρό­τε­ρο κά­τερ­γο της Ελ­λά­δας, ό­που ό­λα τα ερ­γα­τι­κά δι­καιώ­μα­τα έ­χουν κα­τα­πα­τη­θεί και πρώ­το απ ό­λα το δι­καί­ω­μα του συν­δι­κα­λι­σμού. Γι αυ­τό το κά­τερ­γο δεν μι­λά­ει και δεν οργα­νώ­νει κα­μιά  δια­μαρ­τυ­ρί­α και α­περ­γί­α ούτε το ΠΑ­ΜΕ, ού­τε η ΓΣΕ­Ε, ού­τε ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, ού­τε η ΠΑ­ΣΚΕ, ού­τε η ΔΑ­ΚΕ, ού­τε βέ­βαια οι να­ζί χρυ­σαυ­γί­τες, οι πιο ανοι­χτοί φί­λοι της Ρω­σί­ας και γι αυ­τό φί­λοι και της συμ­μά­χου της Κί­νας. Είναι φα­νε­ρό ό­τι ό­λοι αυ­τοί εί­ναι με την ΚΟ­ΣΚΟ α­φού κά­θε τό­σο βγαί­νει η εί­δηση στις ε­φη­με­ρί­δες ό­τι η ΚΟ­ΣΚΟ θα πά­ρει τον ΟΛ­Π, ο­πό­τε και τη Ζώ­νη, και αυ­τοί κά­νουν σαν να μην τρέ­χει τί­πο­τα.

Για να δώ­σει τη Ζώ­νη στην ΚΟ­ΣΚΟ η διοί­κη­ση του Συν­δι­κά­του με­τάλλου έ­κα­νε ό­τι μπο­ρού­σε για να μην πα­τά­ει κα­ρά­βι στο Πέ­ρα­μα, α­φού έ­κα­νε α­περγί­α ...για αυ­ξή­σεις α­κό­μα και το 2010 την ώ­ρα που το με­ρο­κά­μα­το εί­χε κα­τα­στραφεί πα­ντού στη χώ­ρα και στη Ζώ­νη ή­ταν και εί­ναι ό­λοι ά­νερ­γοι. Εί­ναι πρώτη φο­ρά στην πα­γκό­σμια ι­στο­ρί­α που ά­νερ­γοι κά­νουν α­περ­γί­α για αυ­ξή­σεις. Αυ­τό χώ­ρια α­πό το α­γα­πη­μέ­νο τους σπορ, που ή­ταν να κα­τα­κρα­τούν ή να α­πει­λούν τους πε­λά­τες της Ζώ­νης με την κα­τα­κρά­τη­ση των πλοί­ων  τους.

 

Η ΛΑΣΠΗ ΣΤΟΝ ΕΡΓΑΣ

Ε­πει­δή τους έ­χου­με ξε­σκε­πά­σει ε­κα­τό φο­ρές και ε­πει­δή τώ­ρα α­πο­δει­κνύ­ε­ται κα­θα­ρά ό­τι εί­χα­με δί­κιο που λέ­γα­με για χρό­νια ό­τι εί­ναι σα­μπο­τα­ρι­στές, η διοί­κη­ση έ­βγα­λε πά­νω στις ε­κλο­γές μια προ­κή­ρυξη που έ­ρι­ξε λά­σπη στον ΕΡ­ΓΑΣ. Βέ­βαια α­πό τη μια λέ­νε ό­τι ε­ξου­δε­τέ­ρω­σαν τον ΕΡ­ΓΑΣ, α­πό την άλ­λη συ­νε­χί­ζουν να τον χτυ­πά­νε για­τί τον βλέ­πουν στον ύ­πνο τους. Και αυ­τό για­τί κα­νείς δεν πι­στεύ­ει τις λά­σπες τους. Ό­λοι ξέ­ρουν ποιος εί­ναι ο ΕΡ­ΓΑΣ και ό­λοι ξέ­ρουν ποιοι εί­ναι αυ­τοί οι ί­διοι. Το θρά­σος τους εί­ναι α­πύθ­με­νο, να κα­τη­γο­ρού­νε ε­μάς για πού­λη­μα αυ­τοί που που­λή­σα­νε τό­σες φο­ρές τον Κλά­δο, μέ­χρι ο­χτά­ω­ρο πή­γα­νε να πε­ρά­σου­νε το ’95 με τον Καλο­γε­ρί­δη και θα το πε­τύ­χαι­ναν αν δεν έ­βρι­σκαν μπρο­στά τους μια ε­ξέ­γερση των ερ­γα­ζο­μέ­νων ε­να­ντί­ον τους με ε­πι­κε­φα­λής τον ΕΡ­ΓΑΣ. Α­πο­κα­λούν ε­μάς ερ­γο­δο­τι­κούς ό­ταν ό­λοι ξέ­ρουν ποιος ή­ταν ο χει­ρό­τε­ρος ρου­φιά­νος της εργο­δο­σί­ας ό­λα τα χρό­νια: ή­ταν τα μέ­λη της Διοί­κη­σης που κυ­ριαρ­χού­σαν στο Συν­δι­κά­το και πολ­λοί ή­ταν ερ­γο­δη­γοί, και προ­σλάμ­βα­ναν και διώ­χνα­νε ό­ποιον ή­θε­λαν. Αυ­τήν την ε­πί­θε­ση ε­να­ντί­ον μας την κά­νουν για να σκο­τώ­σουν την ελ­πί­δα και η ελ­πί­δα στο Πέ­ρα­μα ο­νο­μά­ζε­ται ΕΡ­ΓΑΣ και «Αυ­το­ορ­γά­νω­ση». Μά­λι­στα τώ­ρα α­πο­δει­κνύ­ε­ται πό­σο δί­κιο εί­χα­με που προ­σπα­θή­σα­με να φτιά­ξου­με το Σω­μα­τεί­ο Ζώ­νης. Α­πλά πιά­νο­νται α­πό τη με­γά­λη προ­βο­κά­τσια που έ­κα­νε ο πα­λιός δι­κός τους, ο Σε­ρε­βέ­τας μα­ζί με έ­ναν α­πο­στά­τη και προ­δό­τη της «Αυ­το­ορ­γά­νω­σης», τον Κα­νά­κη που πή­γε με την ερ­γο­δο­σί­α και τε­λικά έ­παι­ξε το παι­χνί­δι του ΠΑ­ΜΕ. Θυ­μί­ζου­με τα γε­γο­νό­τα και πό­σο σκλη­ρή πάλη έ­δω­σε ο ΕΡ­ΓΑΣ να ε­μπο­δί­σει την προ­βο­κά­τσια των Κα­νά­κη- Σε­ρε­βέ­τα.

 

Η ΜΑΧΗ ΤΟΥ ΕΡΓΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΑΞΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΕΡΓΑΤΩΝ ΣΤΗ ΖΩΝΗ

Πριν α­πό 3 χρό­νια, πολ­λοί συ­νά­δελ­φοι μα­ζί με τον ΕΡ­ΓΑΣ δη­μιούρ­γησαν έ­να κί­νη­μα ερ­γα­τι­κής δη­μο­κρα­τί­ας, την «Αυ­το­ορ­γά­νω­ση των ερ­γα­τών της Ζώ­νης» με έ­να στό­χο: Να συ­σπει­ρω­θού­με ό­λοι οι ερ­γα­ζό­με­νοι για να φτιά­ξου­με Σω­μα­τεί­ο Ζώ­νης, ώ­στε να α­πο­φα­σί­ζου­με ε­μείς ποια Διοί­κη­ση θα ε­κλέγου­με και ό­χι οι φερ­τοί ψη­φο­φόροι του ΠΑ­ΜΕ, οι ά­σχε­τοι με τη Ζώ­νη. Μό­λις φτιά­ξα­με την «Αυ­το­ορ­γά­νω­ση» που δού­λευε πράγ­μα­τι με δη­μο­κρα­τι­κό τρό­πο κα­λέ­σα­με τον κλά­δο να γί­νει αυ­τή πλειο­ψη­φί­α στη Ζώ­νη, δη­λα­δή να μα­ζέ­ψει υπο­γρα­φές, και α­φού γί­νει πλειο­ψη­φί­α να ι­δρύ­σει έ­να σω­μα­τεί­ο Ζώ­νης. Κα­λέσα­με και τη Διοί­κη­ση του Συν­δι­κά­του Ζώ­νης και το ΠΑ­ΜΕ να πά­με ό­λοι μα­ζί σε αυ­τή τη δη­μο­κρα­τι­κή και α­να­γκαί­α συν­δι­κα­λι­στι­κή αλ­λα­γή, ό­πως έ­χουν ό­λοι οι χώ­ροι δου­λειάς.

Η «Αυ­το­ορ­γά­νω­ση» μά­ζε­ψε πολ­λές ε­κα­το­ντά­δες υ­πο­γρα­φές αλ­λά το ΠΑ­ΜΕ έ­κα­νε δυο πράγ­μα­τα ταυ­τό­χρο­να: πρώ­το έ­ρι­ξε με μα­νί­α τη λά­σπη ό­τι θέ­λα­με δυο σω­μα­τεί­α στη Ζώ­νη και δεύ­τε­ρο άρ­χι­σε τη βί­α, κατ’ αρ­χήν με α­πει­λές, ό­τι ό­ποιος υ­πο­γρά­ψει με την «Αυ­το­ορ­γά­νω­ση» θα μπει σε δυ­σμέ­νεια για τη δου­λειά και τε­λι­κά άρ­χι­σε τους ω­μούς τρα­μπου­κι­σμούς και ξυ­λοδαρμούς ε­νά­ντια στους συ­να­δέλ­φους της «Αυ­το­ορ­γά­νω­σης».

Έ­τσι οι υ­πο­γρα­φές άρ­χι­σαν να μα­ζεύ­ο­νται πιο δύ­σκο­λα. Ό­μως μα­ζεύ­ο­νταν. Ε­κεί­νη την ώ­ρα μια ο­μά­δα συ­να­δέλ­φων στην «Αυ­το­ορ­γά­νω­ση» με ε­πι­κεφα­λής τον Κα­νά­κη άρ­χι­σαν να ζη­τά­νε να κα­τα­τε­θούν οι  υ­πο­γρα­φές στο Πρωτο­δι­κεί­ο και να ι­δρυ­θεί α­μέ­σως συν­δι­κά­το Ζώ­νης, για­τί έ­λε­γαν ό­τι ο κό­σμος δεν έρ­χε­ται να υ­πο­γρά­ψει, για­τί δεν πι­στεύ­ει ό­τι η «Αυ­το­ορ­γά­νω­ση» εί­ναι α­πο­φα­σι­σμέ­νη να δη­μιουρ­γή­σει το Σω­μα­τεί­ο Ζώ­νης. Ο ΕΡ­ΓΑΣ δια­φω­νού­σε έ­ντο­να και ε­πί­μο­να με αυ­τή τη θέ­ση και εί­χε την πλειο­ψη­φί­α της «Αυ­το­ορ­γάνω­σης» μα­ζί του. Ό­μως  έ­μει­νε κά­ποια στιγ­μή μειο­ψη­φί­α για­τί πολ­λοί συ­νά­δελφοι πί­στε­ψαν τον Κα­νά­κη ό­τι αν κα­τα­τε­θεί το κα­τα­στα­τι­κό στο Πρω­το­δι­κεί­ο τό­τε θα γρα­φτούν ό­λοι οι συ­νά­δελ­φοι. Τό­τε για να μεί­νει ε­νω­μέ­νη η «Αυ­τοορ­γάνω­ση» ο ΕΡ­ΓΑΣ ζή­τη­σε και πέ­τυ­χε έ­να πράγ­μα α­πό τους υ­πό­λοι­πους συ­να­δέλ­φους του Συ­ντο­νι­στι­κού της «Αυ­το­ορ­γά­νω­σης» που ή­θε­λαν κα­τά­θεση του κα­τα­στα­τι­κού: Ό­τι πο­τέ δεν θα πρέ­πει αυ­τό το κα­τα­στα­τι­κό να ενερ­γο­ποι­η­θεί και να ε­κλε­γεί Διοί­κη­ση Σω­μα­τεί­ου Ζώ­νης αν δεν μπει προ­η­γού­με­να σε αυ­τό η πλειο­ψη­φί­α της Ζώ­νης. Για­τί, έ­λε­γε ο ΕΡ­ΓΑΣ, αν υ­πάρχουν δύ­ο συν­δι­κά­τα, τό­τε οι ερ­γά­τες θα εί­ναι οι μι­σοί με τους τρα­μπού­κους εκ­με­ταλ­λευ­τές του ΠΑ­ΜΕ, που ή­ταν η με­γα­λύ­τε­ρη, νέ­ου τύ­που κομ­μα­τι­κή ερ­γο­δο­σί­α, και οι άλ­λοι μι­σοί θα γί­νουν όρ­γα­να της κλασ­σι­κής ερ­γο­δο­σί­ας των ερ­γο­λά­βων που θα ε­λέγ­χει το νέ­ο Συν­δι­κά­το Ζώ­νης. Ό­λοι οι συ­νά­δελ­φοι της Αυ­το­ορ­γά­νω­σης το δέ­χτη­καν αυ­τό και η «Αυ­το­ορ­γά­νω­ση» έ­βγα­λε ε­πα­νει­λημμέ­νες προ­κη­ρύ­ξεις που τό­νι­ζε αυ­τό το πράγ­μα: Πο­τέ δυο Σω­μα­τεί­α. Μά­λι­στα η «Αυ­το­ορ­γά­νω­ση» εί­πε ό­τι ό­σο δεν υ­πάρ­χει το Σω­μα­τεί­ο Ζώ­νης το μό­νο Σω­μα­τεί­ο που έ­χου­με θα εί­ναι το υ­πάρ­χον Συν­δι­κά­το Με­τάλ­λου. 

 

Η ΥΠΟΝΟΜΕΥΣΗ ΤΗΣ «ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗΣ» ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΑΝΑΚΗ ΚΑΙ ΤΟ ΣΕΡΕΒΕΤΑ

Μό­λις το Πρω­το­δι­κεί­ο ε­νέ­κρι­νε το κα­τα­στα­τι­κό, πράγ­μα­τι η «Αυτο­ορ­γά­νω­ση» με ο­μό­φω­νες α­πο­φά­σεις δεν το ε­νερ­γο­ποί­η­σε. Ό­μως με­τά α­πό κά­ποιο χρό­νο και ε­νώ η «Αυ­το­ορ­γά­νω­ση» α­πευ­θυ­νό­ταν στους συ­νά­δελ­φους υ­πο­μονε­τι­κά και άρ­χι­σε να μα­ζεύ­ει και άλ­λες υ­πο­γρα­φές, το ΠΑ­ΜΕ έ­κα­νε αι­μα­τηρή ε­πί­θε­ση στην «Αυ­το­ορ­γά­νω­ση» που μοί­ρα­ζε στην Πύ­λη προ­κη­ρύ­ξεις. Η «Αυτο­ορ­γά­νω­ση» κα­τήγ­γει­λε σε όλο τον Πει­ραιά αυ­τή τη βί­α. Λί­γο με­τά ο Κα­νάκης άρ­χι­σε ξα­νά να ζη­τά­ει να ε­νερ­γο­ποι­η­θεί το κα­τα­στα­τι­κό πο­δο­πα­τώ­ντας ό­πως συ­νή­θι­ζε τις προ­η­γού­με­νες α­πο­φά­σεις του Συ­ντο­νι­στι­κού. Τό­τε, λες και δου­λεύ­α­νε συ­νεν­νο­η­μέ­να, η διοί­κη­ση του Συν­δι­κά­του Με­τάλ­λου, διέγρα­ψε α­πό το Συν­δι­κά­το τα μέ­λη του ΕΡ­ΓΑΣ και άλ­λους συ­να­δέλ­φους της «Αυ­το­οργά­νω­σης» σαν φι­λο­ερ­γο­δο­τι­κούς χω­ρίς α­πό­φα­ση Γε­νι­κής Συ­νέ­λευ­σης και χω­ρίς α­πο­λο­γί­α. Ταυ­τό­χρο­να ο Κα­νά­κης άρ­χι­σε τις ύ­που­λες ε­πι­θέ­σεις στο συνά­δελ­φο Δ. Γουρ­νά και πέ­τυ­χε να κα­τα­ψη­φιστεί ο συ­νά­δελ­φος και να υ­ποχρε­ω­θεί να α­πο­χω­ρή­σει α­πό το Συ­ντο­νι­στι­κό, αλ­λά ό­χι α­πό την «Αυ­το­ορ­γά­νωση». Ο ΕΡ­ΓΑΣ κα­τήγ­γει­λε αυ­τή την αι­σχρή δια­σπα­στι­κή στά­ση του Κα­νά­κη και έμει­νε στο Συ­ντο­νι­στι­κό με τα υ­πό­λοι­πα μέ­λη του για έ­να διά­στη­μα κά­νο­ντας ό­τι μπο­ρούσε για να μην ε­νερ­γο­ποι­η­θεί το Σω­μα­τεί­ο, α­φού η Αυ­το­ορ­γά­νωση δεν ή­ταν πλειο­ψη­φί­α. Πράγ­μα­τι τα μέ­λη του ΕΡ­ΓΑΣ κα­τά­φε­ραν να στα­μα­τήσουν την ο­μά­δα του Κα­νά­κη και η «Αυ­το­ορ­γά­νω­ση» έ­βγα­λε μια α­κό­μα προ­κή­ρυ­ξη που ε­πέ­με­νε ό­τι χω­ρίς πλειο­ψη­φί­α δεν υ­πάρ­χει Σω­μα­τείο Ζώ­νης.

Στο ση­μεί­ο αυ­τό ό­μως μπή­κε στο Συ­ντο­νι­στι­κό ο Σε­ρε­βέ­τας που παρά­στη­σε ξαφ­νι­κά τον θερ­μό ο­πα­δό της «Αυ­το­ορ­γά­νω­σης», ε­νώ ως τό­τε ή­ταν φανα­τι­κός ε­χθρός κά­θε ι­δέ­ας για να φτια­χτεί Σω­μα­τεί­ο Ζώ­νης. Αυ­τός λει­τούρ­γη­σε σαν κα­θα­ρός προ­βο­κά­το­ρας και μα­ζί με τον Κα­νά­κη και με ε­λά­χι­στους άλ­λους, που με την πα­θη­τι­κό­τη­τα τους εί­χαν α­πο­μα­ζι­κο­ποι­ή­σει την «Αυ­το­οργά­νω­ση», προ­χώ­ρη­σαν σε ε­κλο­γές, πράγ­μα στο ο­ποί­ο έ­σπρω­χνε ε­πί­σης την ομά­δα Κα­νά­κη-Σε­ρε­βέ­τα και  η ερ­γο­δο­σί­α.

Τό­τε με προ­κή­ρυ­ξή τους στη Ζώ­νη α­μέ­σως τα μέλη του ΕΡ­ΓΑΣ μέσα στην «Αυ­το­ορ­γά­νω­ση» κα­τήγ­γει­λαν αυ­τές τις ε­κλο­γές σαν κί­νη­ση διά­σπασης και υ­πέρ της ερ­γο­δο­σί­ας και υ­πέρ του ΠΑ­ΜΕ. Αυ­τές οι ε­κλο­γές α­πο­δεί­χτηκαν μια πα­ρω­δί­α αλ­λά έ­δω­σαν στο σω­μα­τεί­ο του ΠΑ­ΜΕ της βί­ας και της νο­θεί­ας το δι­καί­ω­μα να εμ­φα­νιστεί σαν προ­στά­της των ερ­γα­τών και να δι­καιο­λογή­σει τον τρα­μπου­κι­σμό της. Το α­πο­τέ­λε­σμα ή­ταν α­φού κά­να­νε την πα­λιο­δουλειά αυ­τή υ­πέρ του ΠΑ­ΜΕ και υ­πέρ της ερ­γο­δο­σί­ας ο Κα­νά­κης με το Σε­ρε­βέ­τα εξα­φα­νί­στη­καν α­πό το Πέ­ρα­μα.

 

ΔΕΝ ΘΑ ΜΑΣ ΣΩΣΟΥΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΚΑΙ ΑΝΤΙΠΟΛΙΤΕΥΣΗ, ΟΥΤΕ ΒΕΒΑΙΑ ΟΙ ΝΑΖΙΣΤΕΣ

Τώ­ρα νο­μί­ζουν στον Πε­ρισ­σό ό­τι πέ­τυ­χε το σχέ­διό τους η Ζώ­νη να ρη­μά­ξει ώ­στε να την πά­ρουν οι Κι­νέ­ζοι. Ε­μείς δεν πρέ­πει να δε­χτού­με αυ­τή τη μοί­ρα που μας ε­πι­φυ­λάσ­σουν. Η Ζώ­νη μπο­ρεί να σω­θεί και α­πό την α­νερ­γί­α και α­πό τη σκλα­βιά και να μεί­νει στα χέ­ρια του ως τώ­ρα ελ­λη­νι­κού ΟΛ­Π, αρ­κεί ε­μείς να πά­ρου­με τα πράγ­μα­τα στα χέ­ρια μας. Μπο­ρού­με να ξα­να­ζω­ντα­νέψου­με την «Αυ­το­ορ­γά­νω­ση» και να την κά­νου­με πο­λύ με­γά­λη. Πο­λύ πιο με­γά­λη πά­ντως α­πό το ΠΑ­ΜΕ που έ­χει τώ­ρα μα­ζί του μό­νο τους λί­γους εγκά­θε­τους και ό­σους φο­βού­νται να πά­ρουν την τύ­χη τους στα χέ­ρια τους. Αρ­κεί να έρ­θουν στην αρ­χή λί­γοι συ­νά­δελ­φοι, με­τά θα βρού­με και τους άλ­λους που εί­ναι  α­πο­γο­η­τευ­μέ­νοι. Θα τους βρού­με και θα τους φέ­ρου­με μα­ζί μας. Και αν αρ­χί­σου­με να δυ­να­μώ­νου­με θα έρ­θουν ό­λοι μα­ζί μας. Θα γί­νου­με ε­κεί­νο το με­γά­λο ρεύ­μα που εί­ναι σύμ­φω­νο με την καρ­διά μας και με το μυα­λό μας και ό­χι να μέ­νου­με ά­βου­λοι σα δού­λοι του ΠΑ­ΜΕ σή­με­ρα και της ΚΟ­ΣΚΟ αύ­ριο ή να ελ­πί­ζου­με στην ερ­γο­δο­σί­α που τε­λι­κά έ­παι­ξε ά­θλιο ρό­λο σε βά­ρος της «Αυ­το­ορ­γά­νω­σης».

Συ­νά­δελ­φοι, μην πε­ρι­μέ­νε­τε α­πό άλ­λες δυ­νά­μεις που φα­ντά­ζουν τά­χα δυ­να­τό­τε­ρες α­πό ε­σάς του ί­διους. Μην πε­ρι­μέ­νε­τε α­πό την κυ­βέρ­νη­ση των Σα­μα­ρά, Βε­νι­ζέ­λου, Κου­βέ­λη. Δεί­ξα­νε τι ψεύ­τες εί­ναι. Υ­πο­σχέ­θη­καν τα καλύ­τε­ρα και φέ­ρα­νε τα χει­ρό­τε­ρα και θα φέ­ρουν α­κόμα χει­ρό­τε­ρα, για­τί κάνουν σα­μπο­τάζ στη βιο­μη­χα­νί­α. Μην πε­ρι­μέ­νε­τε α­πό τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Αυ­τός έ­κα­νε τό­σα χρό­νια πλά­τες στο ΚΚΕ και στο ΠΑ­ΜΕ με τους Κα­ρα­γιαν­νά­κη­δες, Λια­κό­πουλους και Σια. Αυ­τοί μας θά­ψα­νε. Με­γα­λύ­τε­ροι σα­μπο­ταρι­στές της Βιο­μη­χανί­ας στην Ελ­λά­δα α­πό το ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και το λε­γό­με­νο ΚΚΕ δεν υ­πάρ­χει. Δέ­στε τι κάνουν τώ­ρα δα στο χρυ­σό στη Χαλ­κι­δι­κή.

Και βέ­βαια μην πε­ρι­μέ­νε­τε α­πό τη να­ζι­στι­κή «Χρυ­σή Αυ­γή». Ε­κτός που εί­ναι με­γά­λη και αι­ώ­νια ξε­φτί­λα να θέ­λουν ερ­γά­τες να σω­θούν α­πό να­ζιστές, αυ­τοί κά­νουν τον πα­τριώ­τη αλ­λά ποιος πα­τριώ­της θα ζη­τού­σε να έρ­θει ο ρώ­σι­κος στρα­τός να ε­γκα­τα­στα­θεί στην Ελ­λά­δα ό­πως ζη­τά­νε με πά­θος αυτοί; Δεν εί­ναι τυ­χαί­ο ό­τι και αυ­τοί σα­μπο­τά­ρουν τώ­ρα το χρυ­σό, ό­πως σα­μπότα­ραν λί­γο πριν και τη Χα­λυ­βουρ­γί­α, ό­πως σα­μπο­τά­ρα­νε και την ε­κτρο­πή του Α­χε­λώ­ου και ό­λα τα με­γά­λα πα­ρα­γω­γι­κά έρ­γα. Και ποιος άν­θρω­πος που α­γα­πάει τη Ζώ­νη θα έ­ρι­χνε την ευ­θύ­νη της κα­τα­στρο­φής της στους με­τα­νά­στες; Στ αλή­θεια πι­στεύ­ε­τε ό­τι κα­τα­στρα­φή­κα­με στη Ζώ­νη α­πό τους με­τα­νά­στες; Το κακό που έ­κα­ναν οι κυ­βερνή­σεις και η ψευ­το­α­ρι­στε­ρά που ά­φη­σαν ε­πί­τηδες α­νοι­χτά τα σύ­νο­ρα σε κα­ρα­βιές με­τα­νά­στες εί­ναι ό­τι τους ρί­ξα­νε στην α­γο­ρά ερ­γα­σί­ας για τζά­μπα εκ­με­τάλ­λευ­ση ο­πό­τε σπά­σα­νε τα με­ρο­κά­μα­τα σε μαύ­ρα και κα­νο­νι­κά, ο­πό­τε δυ­να­μώ­σα­νε το ρα­τσι­σμό. Πρέ­πει λοι­πόν να λέ­με ό­χι στα α­νοι­χτά σύ­νο­ρα που τα ή­θε­λε ι­διαί­τε­ρα η ψευ­το­α­ρι­στε­ρά, αλ­λά στην πρά­ξη τα ή­θε­λαν και τα άλ­λα κόμ­μα­τα. Τα α­νοι­χτά σύ­νο­ρα ει­δι­κά τώ­ρα με την πε­λώ­ρια α­νερ­γί­α εί­ναι έ­γκλη­μα ό­χι μό­νο για τους έλ­λη­νες ερ­γά­τες αλ­λά και για τους ε­γκα­τε­στη­μέ­νους πα­λιούς μετα­νά­στες. Αλ­λά ε­δώ στη Ζώ­νη χάρη στον ΕΡ­ΓΑΣ δεν α­φή­σα­με να σπά­σουν τα με­ρο­κά­μα­τα λό­γω με­τα­να­στών.  Άλ­λω­στε οι συ­νά­δελ­φοι μας με­τα­νά­στες της Ζώ­νης μας φταί­ξα­νε που φύ­γαν τα πλοί­α α­πό τη Ζώ­νη; Με­ρι­κοί συ­νά­δελ­φοι λέ­νε: «ό­χι δεν φταί­γα­νε οι με­τα­νά­στες, αλλά τώ­ρα πρέ­πει να φύ­γουν α­πό τη χώ­ρα μα­ζί με τα παι­διά τους για να δουλέ­ψου­με ε­μείς α­φού οι δου­λειές εί­ναι λί­γες». Το θέ­μα εί­ναι ποιος έ­φται­ξε και λι­γό­στε­ψαν οι δου­λειές και το πως θα γί­νουν πολ­λές. Για­τί αν κοι­τά­με ποιος θα πά­ρει τις ό­λο και πιο λί­γες δουλειές που α­πο­μέ­νουν  στο τέ­λος, με­τά τους με­τα­νά­στες, θα αρ­χί­σου­με να τρώ­με ο έ­νας τον άλ­λο. Θα λέ­με πχ να δου­λεύ­ουν μό­νο οι κα­λοί μα­στό­ροι. Με­τά θα λέ­με να δου­λεύ­ουν μό­νο αυ­τοί που έ­χουν παι­διά και τε­λι­κά μό­νο αυ­τοί που εί­ναι χρυ­σαυ­γί­τες «πα­τριώ­τες» και ρατσι­στές.

Στο βά­θος τον μό­νο που βο­η­θά­νε ό­λοι οι πα­ρα­πά­νω, κυ­βέρ­νη­ση και αντι­πο­λί­τευ­ση, εί­ναι τα ρώ­σι­κα συμ­φέ­ρο­ντα. Κοι­τάξ­τε ποιος α­γο­ρά­ζει τώ­ρα τζά­μπα την Ελ­λά­δα. Δεν α­γο­ρά­ζει τις βα­σι­κές ε­πι­χει­ρή­σεις της κα­μιά Γερ­μανί­α και κα­μιά Τρό­ι­κα. Αυ­τοί υ­πο­γρά­φουν την πεί­να του λα­ού αλ­λά δεν α­γορά­ζουν. Τη χώ­ρα την α­γο­ρά­ζει τζά­μπα η Ρω­σί­α, (Πει­ραιώς, Α­ΤΕ, Δω­δώ­νη, ετοι­μά­ζε­ται να πά­ρει τη ΔΕ­ΠΑ και τη ΔΕ­ΣΦΑ και α­γο­ρά­ζει φτη­νά με­γά­λης α­ξί­ας γη σε ό­λη την Ελ­λά­δα, ε­νώ οι δυ­τι­κές τρά­πε­ζες φεύ­γουν), την α­γο­ρά­ζουν φτηνά και οι σύμ­μα­χοί της Ρω­σί­ας, η Κί­να και το Κα­τάρ. Ω­ραί­ο μέλ­λον θα έ­χουμε ό­ταν οι κι­νέ­ζοι και οι ρώ­σοι φα­σί­στες και τα τσι­ρά­κια τους θα μας έ­χουν για κλω­τσιές.

 

ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΘΑΝΑΣΙΜΗ ΑΝΑΜΟΝΗ.  ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΟΛΛΟΙ. ΝΑ ΠΙΣΤΕΨΟΥΜΕ ΣΤΙΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΜΑΣ

Η λύ­ση εί­ναι μί­α: Όχι άλ­λη α­να­μο­νή στη Ζώ­νη. Ό­χι να περι­μέ­νου­με να σω­θού­με α­πό τους υ­πο­τί­θε­ται δυ­να­τούς. Πι­στέψ­τε στις δυ­νά­μεις σας και σε κα­νέ­να ΠΑ­ΜΕ, κα­νέ­ναν ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, κα­μιά ερ­γο­δο­σί­α, κα­μιά κυ­βέρ­νηση και κα­μιά Τρό­ι­κα. Αυ­τοί ό­λοι σή­με­ρα εί­ναι για κα­κό. Πάρ­τε τη Ζώ­νη στα χέρια σας. Η ε­πι­σκευ­ή πλοί­ων εί­ναι μια ε­ξα­γω­γι­κή βιο­μη­χα­νί­α. Εί­μα­στε δί­πλα στη θά­λασ­σα και τα κα­ρά­βια έ­χουν προ­πέ­λες και έρ­χο­νται και φεύ­γουν. Έ­τσι και κα­τα­φέ­ρου­με να δου­λέ­ψου­με θα παίρ­νου­με το με­ρο­κά­μα­τό μας. Ά­μα τη ζωντα­νέ­ψου­με τη Ζώ­νη και τη φυ­λά­ξου­με θα ζή­σου­με. Μην πε­ρι­μέ­νε­τε άλ­λο. Μην α­φή­νε­τε τα παι­διά σας να πε­θά­νουν. Με μια γε­ρή «Αυ­το­ορ­γά­νω­ση» θα έ­χουμε σύ­ντο­μα, αν το θέ­λου­με, έ­να Σω­μα­τεί­ο Ζώ­νης α­φού το κα­τα­στα­τι­κό υ­πάρ­χει. Ό­λα μπο­ρούν να γί­νουν καλ­λί­τε­ρα αρ­κεί να θέ­λου­με. Και θα γί­νου­με πολ­λοί αρχίζο­ντας α­πό λί­γους ξα­νά αλ­λά α­πο­φα­σι­σμέ­νους. Και τους σκάρ­τους τους ξέ­ρου­με. Με­τά οι λί­γοι θα γί­νουν πε­ρισ­σό­τε­ροι και αν αυ­τό συμ­βεί θα εί­ναι χιο­νο­στι­βά­δα. Και μια χιο­νο­στι­βά­δα δεν τη στα­μα­τά­ει κα­μιά κυ­βέρ­νη­ση.

Πέραμα,13 Μάρτη 2013

-Δημοσιεύτηκε στο φ. 487 της Νέας Ανατολής-