Ταυτόχρονα έβαλε σε διαθεσιμότητα τους καθηγητές που υπηρετούσαν σε αυτούς τους τομείς ανοίγοντας το δρόμο για την απόλυσή τους.
Πριν από αυτήν την κατάργηση η ηγεσία της ΟΛΜΕ είχε καταρακώσει το ηθικό και κάθε κύρος του συλλογικού οργάνου των καθηγητών. Θυμόμαστε τις γενικές συνελεύσεις των καθηγητών οι οποίες έγιναν τις επόμενες μέρες από την απόφαση της κυβέρνησης για επιστράτευση και που έχοντας μετά από χρόνια υψηλά ποσοστά συμμετοχής αποφάσισαν, σύμφωνα με την πρόταση της ηγεσίας της ΟΛΜΕ, απεργία την πρώτη μέρα των πανελλαδικών εξετάσεων παρόλο που το κλίμα στην κοινωνία ήταν αρνητικό για τους καθηγητές. Τη επόμενη των συνελεύσεων η ΟΛΜΕ πραξικοπηματικά αποφάσισε ενάντια στις αποφάσεις των γ.σ. να μην γίνει η απεργία που η ίδια είχε προτείνει (!). Έδωσε έτσι μια νίκη στην κυβέρνηση ενάντια στους καθηγητές καταρρακώνοντας ακόμη πιο πολύ το ήδη πεσμένο ηθικό τους. Ήδη νωρίτερα η κυβέρνηση είχε ουσιαστικά απολύσει περίπου 10000 αναπληρωτές. Η σχολική χρονιά τελείωσε με ακόμη μια ήττα των καθηγητών.
Το 16ο συνέδριο της ΟΛΜΕ πραγματοποιήθηκε όταν τα σχολεία είχαν ήδη κλείσει για τις καλοκαιρινές διακοπές πέρα και μακριά από τους εργαζόμενους και φυσικά οι όποιες αποφάσεις του δεν εκφράζουν παρά μόνο τους συμμετέχοντες.
Έτσι η κυβέρνηση με τον αέρα στα πανιά της που φύσηξε η ΟΛΜΕ, προχώρησε και κατάργησε τους μισούς κλάδους της τεχνικής εκπαίδευσης και έβαλε σε διαθεσιμότητα 2100 περίπου καθηγητές που δίδασκαν σε αυτούς. Έδωσε έτσι ένα στρατηγικό χτύπημα στην τεχνική εκπαίδευση και στον ίδιο τον παραγωγικό ιστό της χώρας . Βεβαίως τον δρόμο και εδώ τον άνοιξε η ΟΛΜΕ η οποία εδώ και πολλά χρόνια ζητούσε την κατάργηση της τεχνικής εκπαίδευσης που εκφράζεται με το σύνθημα «12χρονη υποχρεωτική δημόσια εκπαίδευση». Μέσα στο καλοκαίρι η ΟΛΜΕ διοργάνωσε μερικές συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας ενάντια στις διαθεσιμότητες των καθηγητών της τεχνικής εκπαίδευσης προτάσσοντας το σύνθημα «όχι στις απολύσεις» και όχι όπως θα έπρεπε το σωστό σύνθημα «όχι στην κατάργηση της τεχνικής εκπαίδευσης» που σημαίνει ακριβώς όχι στο χτύπημα της παραγωγής. Αυτό το σωστό σύνθημα θα ένωνε τους καθηγητές με το λαό και τους γονείς, αφού και οι ίδιοι οι γονείς είναι επίσης σε μεγάλο βαθμό άνεργοι ακριβώς εξαιτίας του χτυπήματος της παραγωγής της χώρας. Οι συγκεντρώσεις αυτές είχαν ελάχιστη συμμετοχή καθηγητών. Έτσι οι χιλιάδες των αναπληρωτών βρίσκονται ήδη στον παγωμένο ωκεανό της ανεργίας και οι ευρισκόμενοι σε διαθεσιμότητα καθηγητες της τεχνικής εκπαίδευσης ήδη βρίσκονται στα βράχια πάνω από τον παγωμένο ωκεανό έτοιμοι να ριχτούν μέσα. Πως θα μπορούσε η ΟΛΜΕ να υπερασπιστεί πειστικά και αποτελεσματικά την τεχνική εκπαίδευση όταν η ίδια την χτυπάει ανοιχτά εδώ και χρόνια; Αυτή είναι η εφαρμογή στην εκπαίδευση του παραγωγικού σαμποτάζ που με πρωτοστάτες τους ΣΥΡΙΖΑ-ψευτοΚΚΕ πραγματοποιείται τα τελευταία τριάντα χρόνια στη χώρα και που την έχει οδηγήσει μαζί με τις κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ ή ΝΔ στην αποβιομηχάνιση και τη χρεοκοπία.
Τώρα οι καθηγητές, πρώτοι αυτοί της τεχνικης εκπαίδευσης και μετά όλοι οι αλλοι, πάνε για απόλυση, για εξαθλίωση και για μεγάλη καταπίεση από το νέο φαιο-«κόκκινο» φασιστικό πολιτικό καθεστώς. Πρέπει να πουν λοιπόν «όχι στην κατάργηση της τεχνικής εκπαίδευσης και στις απολύσεις των καθηγητων της» και μετά «όχι στις απολύσεις» γενικά. Αλλά για να κάνουν αγώνα γι αυτά και να νικήσουν πρέπει να τους υποστηρίξουν οι γονείς και οι μαθητές, δηλαδή να σπάσουν την πολιτική απομόνωση. Για να το πετύχουν αυτό πρέπει να κάνουν αυτοκριτική που στην ουσία σημαίνει να αλλάξουν την αντίληψη που έχουν για τη σχέση με την κοινωνία και στην πράξη σημαίνει να απαλλαχτούν από την νοοτροπία της ΟΛΜΕ και την ίδια τη σημερινή ηγεσία της ΟΛΜΕ. Αλλιώς νίκη δεν υπάρχει. Πρώτα λοιπόν μιλάμε στους γονείς και τους μαθητές και τους πείθουμε γιατί ο αγώνας ενάντια στις απολύσεις είναι δίκαιος και μετά πάμε σε απεργίες διαρκείας κλπ.
Αυτό σημαίνει καταρχήν σύγκρουση σε όλες τις ΕΛΜΕ και σε όλα τα σχολεία με την γραμμή και την ηγεσία της ΟΛΜΕ και η ανάδειξη νέων ανθρώπων, νέας συνδικαλιστικής ηγεσίας μέσα από αυτήν την σύγκρουση. Αυτή η μαζική κριτική στην ως τώρα ΟΛΜΕ είναι η ουσία της άμυνας στην πολιτική κατάργησης της τεχνικής εκπαίδευσης και εκφασισμού των σχολείων. Πρώτα δηλαδή χρειάζεται ένα εσωτερικό κίνημα στους καθηγητές για την αλλαγή της ΟΛΜΕ, παράλληλα με την καταγγελία της κυβερνητικής πολιτικής και μετά ένα μακρύ και μαζικό απεργιακό κίνημα ενάντια στην κυβέρνηση.
Είναι η ηγεσία της ΟΛΜΕ υπό την ιδεολογικοπολιτική ηγεμονία των ψευτοΚΚΕ - ΣΥΝ που άφησε με σύστημα τα σχολεια να σαπίζουν αρνούμενη οποιαδήποτε μορφής αξιολόγηση όχι μόνο από το υπουργείο παιδείας αλλά κυρίως από τους γονείς και τους μαθητές. Έτσι οι μαθητές της γενικής παιδείας πλήρωναν στα φροντιστήρια χιλιάδες ευρώ για να συμπληρώσουν τις γνώσεις τους και να περάσουν την πόρτα της ανώτατης εκπαίδευσης και οι μαθητές της τεχνικής εκπαίδευσης (ΕΠΑΛ και ΕΠΑΣ) αποκτούσαν ένα χαρτί που τυπικά τους κατοχύρωνε επαγγελματικά δικαιώματα αλλά ουσιαστικά ήταν απλά ένα χαρτί που πιστοποιούσε ελάχιστες γνώσεις για μια θέση στην παραγωγή. Παραγωγή που επίσης σαμπόταραν τα κόμματα της ΟΛΜΕ. Έτσι οι γονείς σταδιακά απομακρύνθηκαν από τα σχολεία μη συμμετέχοντας στη ζωή τους όχι μόνο γιατί κανείς δεν ζήτησε τη γνώμη τους αλλά και γιατί ένοιωθαν το σχολείο και τους καθηγητές τους ξένους προς αυτούς, πληρώνοντας ταυτόχρονα και τη μάθηση των παιδιών τους στα φροντιστήρια. Η ΟΛΜΕ ποτέ δεν φρόντισε όλοι οι παράγοντες του σχολείου να ενωθούν, να συζητήσουν και να παλέψουν για ένα άλλο δημοκρατικό και παραγωγικό σχολείο. Ποτέ δεν έβαλαν για συζήτηση στο σχολείο-και φυσικά ποτέ δεν πάλεψαν-να αλλάξει το παπαγαλίστικο μη πειραματικό μη πρακτικό περιεχόμενο των σπουδών και το αντίστοιχο αναλυτικό πρόγραμμα, και πάλεψαν με λύσσα να μην προσαρμοστεί η τεχνική εκπαίδευση στις ανάγκες της παραγωγής όπως είναι ο κοινωνικός της ρόλος και τελικά να μην υπάρξει η τεχνική εκπαίδευση. Αντίθετα με ψευτοταξικά συνθήματα όπως «όχι στο σχολείο της αγοράς» ή «όχι στους ταξικούς φραγμούς στη μόρφωση» εμπόδισαν κάθε εκσυγχρονισμό της εκπαίδευσης, κάθε παραγωγική προσαρμογή που επιχειρούσε μερικές φορές η φιλελεύθερη αστική τάξη. Ξύνοντας την γενικά μικροαστική φύση του καθηγητή μιλούν πάντα για την «αξιοπρέπειά του» την οποία δεν αποτιμούσαν ανάλογα με το κύρος του σαν διαφωτιστή αλλά με την αμοιβή του. Μάλιστα ακόμα και σήμερα προβάλλουν το εξωπραγματικό αίτημα των 1400 ευρώ κατώτατο μισθό την ίδια ώρα που η χώρα έχει χρεοκοπήσει και οι μισοί γονείς των μαθητών είναι στην ανεργία.
Είναι πια σήμερα ολοφάνερο ότι χρειάζεται μια άλλη πολιτική στους καθηγητές της μέσης εκπαίδευσης που να αντιπαρατίθεται σε όλη τη γραμμή της ΟΛΜΕ. Μια γραμμή που θα καταρρίπτει όχι μόνο τα αντιδραστικά της αιτήματα αλλά και τις αντιδραστικές της μορφές πάλης. Αυτές που αποφασίζονται με τραγικά άμαζες γενικές συνελεύσεις και που συνήθως εκβιάζουν το λαό και τους ίδιους τους καθηγητές.
Είναι βασικό ζήτημα η ειλικρινής και βαθιά αυτοκριτική των καθηγητών, κυρίως των συνδικαλιστών, απέναντι σε γονείς και μαθητές και τελικά σε όλη την κοινωνία για την κατάσταση που επικρατεί στα σχολεία και για τη δική τους στάση απέναντι σε αυτήν.
Πρώτο αίτημα πρεπει να είναι η υπεράσπιση της τεχνικής εκπαίδευσης και γενικά της εκπαίδευσης του πειραματισμού και της πράξης με την ανάπτυξή της και την προσαρμογή της στις σύγχρονες παραγωγικές ανάγκες. Επειδή όμως στη χώρα συντελείται εδώ και χρόνια ένα πελώριο παραγωγικό σαμποτάζ, οι καθηγητές μαζί με το λαό πρέπει να υπερασπίσουν τη παραγωγή με όλες τους τις δυνάμεις ενάντια στους σαμποταριστές. Αυτή είναι η πρώτη απαραίτητη πάλη που θα μπορεί να τους ενώσει με το λαό, τους γονείς και τους μαθητές.
Δεύτερο αίτημα πρέπει να είναι η αποδοχή δημοκρατικής αξιολόγησης. Είναι ανεπίτρεπτο σε σύγχρονες κοινωνίες να μην γίνεται στοιχειώδης αξιολόγηση του διδακτικού έργου σε μια κατεύθυνση βελτίωσής του. Και ιδιαίτερα η αξιολόγηση από γονείς και κυρίως από τους μαθητές που είναι και η κύρια δύναμη μέσα στο σχολείο. Η αυταρχική πλευρά της αξιολόγησης που ενυπάρχει στο αστικό καθεστώς θα λυθεί με την ταξική πάλη ανάμεσα στους παράγοντες του σχολείου και την αστική τάξη.
Για να προωθηθούν αυτά τα δύο βασικά αιτήματα πρέπει σε κάθε σχολείο, σε κάθε ΕΛΜΕ να συγκροτηθεί αντιπολίτευση που να αντιπαλέψει την καταστροφική κυριαρχία της ΟΛΜΕ και τελικά να την ανατρέψει και στην γραμμή και οργανωτικά. Μόνο τότε οι καθηγητές και η μέση εκπαίδευση με μια άλλη δημοκρατική ΟΛΜΕ θα μπορέσουν να σταθούν δίπλα και μαζί με το λαό και τους μαθητές.