Εδώ και πολλά χρόνια η πορεία του γιορτασμού των επετείων του Πολυτεχνείου έχει πάψει να είναι αντιφασιστική. Αντίθετα έχει γίνει η πιο αντιπροσωπευτική εκδήλωση της πορείας της χώρας προς μια νέα δικτατορία που όμοια της αυτή δεν θα έχει ξαναζήσει.
Το 2022 η πορεία αυτή με τα συνθήματά της στεκόταν στο πλευρό της μεγαλύτερης επίθεσης που έχει γίνει σε χώρα μετά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, της ρωσικής χιτλερικού τύπου εισβολής στην Ουκρανία με στόχο την αποικιακή της προσάρτηση.
Η πορεία του Νοέμβρη του 2023, ένα χρόνο μετά, έρχεται να κάνει ένα ακόμα βήμα ποιοτικά ανώτερο: να γιορτάσει τα εγκλήματα των ναζιστών, των γενοκτόνων της Χαμάς, του εργαλείου του ρωσοκινέζικου χιτλερικού άξονα με αρχηγό της τη Ρωσία, που έσφαξε με τον πιο φρικτό, το πιο μαρτυρικό, τον πιο ανείπωτα κτηνώδη τρόπο 1200 Εβραίους του Ισραήλ προχωρώντας σε μία πρόβα Ολοκαυτώματος. Οι φίλοι του νεοχιτλερικού Άξονα χρησιμοποίησαν πέρυσι την επέτειο της εξέγερσης για να κρύψουν την υποστήριξη τους στους νεοχιτλερικούς πίσω από τον τότε κύριο εξωτερικό εχθρό αυτής της εξέγερσης, τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό λέγοντας ότι αυτός απείλησε και προκάλεσε τη Ρωσία. Τώρα κρύβονται πίσω από την καταπίεση που ασκεί το Ισραήλ στην Παλαιστίνη, αλλά πιο πολύ πίσω από τις ΗΠΑ που υποστηρίζουν το Ισραήλ. Βέβαια δεν λένε λέξη για το πόση ευθύνη έχει η πουτινική Ρωσία για την καταπίεση του Ισραήλ στην Παλαιστίνη μέσα από τη στήριξή της στους επικεφαλής αυτής της καταπίεσης επεκτατιστές Νετανιάχου και Λίμπερμαν, αλλά και στην πιο φιλορώσικη φασιστική τάση Τραμπ των ΗΠΑ που σπρώχνει τους επεκτατιστές σε μεγαλύτερη βία ενάντια στους Παλαιστίνιους στη Δυτική Όχθη και τώρα σε περισσότερους βομβαρδισμούς στη Γάζα. Εννοείται βέβαια ότι ποτέ δεν θα πουν ούτε λέξη για το ότι ο μεγαλύτερος καταπιεστής του παλαιστινιακού λαού εκεί που έχει την εξουσία, και την έχει μόνο στη βασανισμένη Γάζα, είναι ακριβώς η Χαμάς. Εκεί, στη Γάζα μόλις δυο μήνες πριν το πογκρόμ εκδηλώθηκε και ένα ηρωικό μαζικό κίνημα ενάντια στη δικτατορία της. Πραγματικά όχι μόνο δεν είναι η καταπίεση του Ισραήλ που προκαλεί τις κτηνωδίες της Χαμάς, αλλά είναι αυτές οι κτηνωδίες, κυρίως οι μαζικές δολοφονίες αμάχων που ικανοποιούν από την ίδρυση της Χαμάς έναν κύριο στόχο: να προβοκάρουν την κοινή γνώμη του Ισραήλ ώστε οι επεκτατιστές του να καταπιέζουν παραπάνω τους Παλαιστίνιους. Μόνο έτσι οι νεοχιτλερικοί του Κρεμλίνου χρησιμοποιούν αυτή την καταπίεση σαν πρόσχημα για να δυναμώνουν τη δικιά τους παγκόσμια πολιτική εκστρατεία κατά των Εβραίων, τάχα σαν σιωνιστών, ώστε να πραγματοποιήσουν κάποια στιγμή το μεγάλο όνειρο κάθε ναζιστικού ιμπεριαλισμού: να τους εξαφανίσουν από τη γη και μαζί τους κάθε δημοκράτη που αντιστέκεται στην ύψιστη αυτή μορφή κανιβαλισμού.
Έτσι οι δήθεν υποστηριχτές της εξέγερσης του Πολυτεχνείου βρίσκουν πάντα ένα τρόπο να κρυφτούν πίσω από άλλες αδικίες, πίσω από άλλες δυνάμεις για να πάρουν μαζί τους το λαό. Κι ενώ στην πρώτη περίπτωση της Ουκρανίας, η στάση τους αυτή τους αποκάλυπτε σαν φίλους των ρώσων νεοχιτλερικών, αλλά πιο έμμεσα γιατί λέγανε ότι δεν είναι ούτε με την Ουκρανία, ούτε με τη Ρωσία, τώρα τους αποκαλύπτει ανοιχτά σαν κάτι πολύ χειρότερο, σαν δραστήριους υποστηρικτές του γενοκτονικού αντισημιτισμού καθώς σηκώνουν τάχα τη σημαία του αντισιωνισμού για να καλέσουν σε εξόντωση του μόνου κράτους στον κόσμο που αποκαλούν δολοφονικό. Και τίποτα δεν ξεσκεπάζει τόσο πολύ την υποκρισία τους όσο ότι ποτέ δεν διαμαρτυρήθηκαν ούτε στάλα για τους πιο μαζικούς και απείρως πιο στοχευμένους αποκλειστικά κατά των αμάχων βομβαρδισμούς της Ρωσίας στο Γκρόζνι και στο Χαλέπι.
Αυτή η κατηφόρα των οργανωτών των γιορτασμών των επετείων της μεγάλης εξέγερσης προφανώς δεν έχει να κάνει με κάτι αρνητικό μέσα στο ίδιο το πνεύμα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, όπως διατείνονται πολλοί κλασικοί αντικομμουνιστές. Έχει ακριβώς αντίθετα τη ρίζα της στη σύγκρουση των διοργανωτών των γιορτασμών των επετείων με το πραγματικό Πολυτεχνείο, στο μίσος ενάντια στην ιστορική εξέγερση της 17 Νοέμβρη του 1973. Αυτοί που κρατάνε σήμερα τα λάβαρα της νέας δικτατορίας και του νέου φασισμού στον κόσμο είναι οι τότε αρνητές και υπονομευτές της εξέγερσης.
Αυτοί σύντομα μετά έγιναν και οι σφετεριστές της Εξέγερσης. Είναι το σημερινό ψευτοΚΚΕ, εκείνο που τότε στις 14 του Νοέμβρη του 1973 προσπάθησε με νύχια και με δόντια να εμποδίσει την κατάληψη και μάλιστα την κατήγγειλε ανοιχτά σαν έργο της χουντικής ΚΥΠ και είχε απειλήσει τις πρώτες της ώρες να την εμποδίσει ακόμα και με τη βία. Αυτό το έκανε γιατί οι ηγέτες του υποστήριζαν τη «φιλελευθεροποίηση» που επεδίωκε η κυβέρνηση Μαρκεζίνη, δηλαδή ένα πέρασμα σε έναν κοινοβουλευτισμό υπό τον έλεγχο της χούντας, η οποία εκείνη την περίοδο είχε αναζητήσει και είχε βρει διαύλους συνεννόησης με την υπό ρώσικη κυριαρχία ΕΣΣΔ για να αντιμετωπίσει τις ευρωπαϊκές πιέσεις, καθώς και τις πιέσεις του δημοκρατικού και αντιιμπεριαλιστικού κινήματος στο εσωτερικό των ΗΠΑ. Τότε το ψευτοΚΚΕ ήταν με ένα δευτερεύοντα εχθρό της ανθρωπότητας. Σήμερα αυτός ο δευτερεύοντας εχθρός έχει γίνει κύριος εχθρός του κόσμου.
Να γιατί σήμερα περισσότερο από ποτέ πρέπει να υπερασπίσουμε το αληθινό μήνυμα του Πολυτεχνείου. Η μεγάλη αυτή εξέγερση έδειξε ότι ένας μικρός λαός μπορεί αν στηριχθεί στις δυνάμεις του, μπορεί να ενώσει όλη τη δημοκρατία, όλη την πρόοδο, να απομονώσει τους φασίστες και τις ξενόδουλες πολιτικές δυνάμεις και να δώσει ένα μέλλον σε αυτό τον τόπο. Αυτή η εξέγερση ναι μεν δεν έριξε τότε τη δικτατορία γιατί οι οργανωμένες της δυνάμεις δεν ήταν ακόμα ισχυρές και πολιτικά ώριμες για να το κάνουν, αλλά αφαίρεσε από τη Χούντα κάθε πολιτική νομιμοποίηση, και έτσι όταν υπέστη την πανωλεθρία στην Κύπρο, δεν μπορούσε να κάνει οποιονδήποτε συμβιβαστικό ελιγμό και κατέρρευσε απολύτως ώστε να έρθει μια ουσιαστική δημοκρατική αλλαγή στην Ελλάδα. Όμως αυτή η αλλαγή είχε μέσα της από την αρχή ένα σκουλήκι που την κατάτρωγε και που τώρα έχει γίνει ένα τέρας. Ήταν η συμμαχία του κόμματος του ρωσικού σοσιαλιμπεριαλισμού (τότε στα πλαίσια μίας αντι-μαρξιστικής ΕΣΣΔ), του ψευτοΚΚΕ με έναν γόνο της μεγαλοαστικής τάξης τον Α. Παπανδρέου που επίσης είχε στρατολογηθεί από την ΕΣΣΔ. Αυτός πέτυχε να διαβρώσει τις πιο δημοκρατικές και αντιιμπεριαλιστικές τάσεις της μικρομεσαίας αστικής τάξης που σχημάτισαν το ΠΑΣΟΚ και αναγνώρισαν αυτόν τον διπρόσωπο σαν ηγέτη και επιδιαιτητή των αντιθέσεων τους. Έτσι αυτός και ο διάδοχός του Λαλιώτης πέτυχε να εκκαθαρίσει ό,τι προοδευτικό υπήρχε μέσα του. Η συμμαχία ψευτοΚΚΕ-ΠΑΣΟΚ μετά από μια πολύχρονη πάλη και διάφορες μεταμορφώσεις της (ένα απόσπασμα του ψευτοΚΚΕ έγινε Συνασπισμός και μετά ΣΥΡΙΖΑ) μπόρεσε να κάνει εισοδισμό και μέσα στην παλιά κλασική μεγαλοαστική τάξη, δηλαδή στη ΝΔ. Πάνω σε αυτό το πολιτικό έδαφος δημιουργήθηκε μια νέα φιλορώσικη ολιγαρχία και ασκήθηκε ακόμα και ανοιχτή βία, όπως η 17νοεμβρίτιη τρομοκρατία, η λούμπεν ψευτοαναρχική βία, η συνδικαλιστική βία και κυρίως οι αστυνομικού τύπου εκκαθαρίσεις στελεχών μέσω επιλεκτικών υπαρκτών ή ανύπαρκτων σκανδάλων. Τελικά στην ηγεσία της ΝΔ ανέβηκαν ρωσόφιλες ηγεσίες ντυμένες με ευρωπαϊκά ρούχα, αυτές των Καραμανλή β΄, Σαμαρά και Μητσοτάκη.
Έτσι χάρη και στην ξενόδουλη και δίχως χαρακτήρα ελληνική αστική τάξη επιβλήθηκε τελικά η ρωσόφιλη πολιτική στη χώρα σε δύο ζητήματα: α) Στην εξωτερική πολιτική όπου η Ελλάδα χρησίμευσε στη Ρωσία για να οξύνει τις σχέσεις κυρίως της Τουρκίας και μετά της Δημ. της Μακεδονίας με την ΕΕ και το ΝΑΤΟ ώστε να τις στείλει σε μεγάλο βαθμό στα χέρια της Ρωσίας. Για να πετύχει η Ελλάδα αυτό το στρατηγικό “άθλο” έπρεπε ή ίδια να μετατραπεί ολόκληρη σε ένα κράτος εισοδιστή για λογαριασμό της Ρωσίας εμφανιζόμενη στην μεν ΕΕ σαν φανατικά φιλοευρωπαϊκή χώρα, στο δε ΝΑΤΟ σαν απολύτως φιλοαμερικάνικη χώρα. β) Στην εσωτερική πολιτική όπου όλες οι διακομματικές ρωσόφιλες ηγεσίες χτύπησαν για δεκαετίες την ελληνική βιομηχανία και τη σύγχρονη τεχνολογικά ανεπτυγμένη γεωργία, με κάθε είδους περιβαλλοντικό και γραφειοκρατικό πρόσχημα. Επίσης τσακίσανε τη σύγχρονη τεχνική παιδεία, ιδιαίτερα τη μέση τεχνική. Ακόμα διαφθείρανε, υπερδιόγκωσαν και παρασιτικοποιήσανε στο έπακρο τη γραφειοκρατική μηχανή του δημοσίου μετατρέποντας την σε μια πελώρια βδέλλα σε βάρος όλου του έθνους, ενώ προώθησαν τη μικρή παραγωγή ιδιαίτερα στους λιγότερο παραγωγικούς τομείς δίνοντας της σαν αντάλλαγμα τη φοροδιαφυγή, και πάνω απ΄ όλα την πιο εξαντλητικά εργαζόμενη και κακά αμειβόμενη εργατική δύναμη της Ευρώπης. Εξαιτίας αυτής της υπερεκμετάλλευσης απολαμβάνει τεράστια κέρδη και το μεγάλο κεφάλαιο ντόπιο ή δυτικό στις υπηρεσίες ή στη βιομηχανία στο οποίο έχει επιτραπεί να επενδύσει, και ιδιαίτερα βέβαια πιο μεγάλα, τεράστια είναι τα κέρδη του ανατολικού ρωσοκινέζικου και υποταγμένου στα ίδια αυτά συμφέροντα κεφάλαιου.
Αυτή η πολιτική είχε στόχο η χώρα μας να απομακρυνθεί υλικά από την Ευρώπη, και να παραδώσει βασικές της υποδομές στο ρωσοκινεζικό Άξονα, βασικά τα λιμάνια της και σύντομα βασικούς της ενεργειακούς αγωγούς. Ταυτόχρονα το ίδιο αυτό καθεστώς έχει παραδώσει ένα όλο και πιο μεγάλο κομμάτι του πολιτικού εποικοδομήματος της σε εντελώς ρωσόφιλα αντιευρωπαϊκά και σκοταδιστικά, φασιστικά και ναζιστικά κόμματα που δυναμώνουν διαρκώς εξαιτίας του γεγονότος ότι οι πραγματικά αριστερές και αντιιμπεριαλιστικές διαθέσεις μέσα στο λαό που επιζούν ακόμα κυρίως από την πολιτική και πολιτιστική παράδοση παλιότερων μεγάλων λαϊκών αγώνων δηλητηριάζονται από το ψευτοΚΚΕ αλλά και από τον ΣΥΡΙΖΑ. Αυτά τα κόμματα στα βασικά πολιτικά και ιδεολογικά ζητήματα έχουν την ίδια γραμμή με τους φασίστες και ναζήδες: Μίσος στην αστική δημοκρατία από τα δεξιά, μίσος στη δημοκρατική και εθελοντική Ευρωπαϊκή ενοποίηση, συμπάθεια έως και λατρεία στους ανατολικούς φασισμούς, ταύτιση των παραγωγικών δυνάμεων και της νέας τεχνολογίας με την καπιταλιστική χρήση τους, ανοιχτή ή ανομολόγητη δυσπιστία ή χτύπημα σε αυτές, συνωμοσιολογικός αντιαμερικανισμός και αντισημιτισμός ντυμένος αντισιωνισμός.
Το τελευταίο μεγαλύτερο ποιοτικό άλμα στον εκφασισμό της πολιτικής ζωής είναι η παράδοση του σοσιαλφασιστικού ΣΥΡΙΖΑ από τη συμμορία Τσίπρα, Πολάκη, Παππά σε ένα φαντασμένο, τυχοδιωκτικό, χωρίς δικές του πραγματικές δυνατότητες να είναι σ΄ αυτή τη θέση και γι΄ αυτό εντελώς επικίνδυνο στοιχείο σαν τον Κασσελάκη. Σε αυτόν έχουν αναθέσει να κάνει με τη φορεσιά του αμερικάνου αυτό που οι μικροαστοί αντικαπιταλιστές του τύπου της Ομπρέλας και των “6 + 6”, που κατέστρεψαν την παραγωγή της χώρας και σάπισαν το δημόσιο δεν είχαν φαίνεται ούτε το θράσος, ούτε τον αδίστακτο και αρπακτικό χαρακτήρα για να κάνουν. Στόχος της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ με το νέο της μανδύα είναι να πετύχει αυτό που μένει να γίνει η χώρα: μια ανατολικού τύπου δικτατορία που με ευρωπαϊκή και αμερικάνικη άδεια, θα επιταχύνει την εκκαθάριση των τελευταίων ψηγμάτων αστικής δημοκρατίας που υπάρχουν στην ήδη διαβρωμένη και υπερσυντηρητική δικαιοσύνη για να εγκατασταθούν σε αυτή ελεγχόμενοι από το καθεστώς φασίστες και σοσιαλφασίστες και να μπορέσουν έτσι να ασκήσουν οι ρωσόφιλοι τη δικτατορία τους ώστε να έχει κοινοβουλευτική μορφή. Κυρίως θέλουν να τιμωρήσουν και να ελέγξουν τη Δικαιοσύνη επειδή αυτή, αν και δεξιά συντηρητική, έχει σταθεί εμπόδιο στην καταστροφική πολιτική τους. Έτσι πχ είναι το ΣτΕ που εμπόδισε τον Τσίπρα να κλείσει τα κανάλια το 2016, ή να κλείσει στη φυλακή με τη συνομωσία της Νοβάρτις τους πολιτικούς του αντιπάλους, όπως προηγούμενα εμπόδισε να εφαρμοστεί η απαγόρευση να στήνονται οι ανεμογεννήτριες σε δάση που εκείνοι καίνε. Αυτό πάντως που θέλουν πάνω απ΄ όλα είναι να ελέγξουν και τα ΜΜΕ που μέχρι σήμερα διατηρούν κάποια ανεξαρτησία από το ρωσόφιλο καθεστώς και μπορούν να μεταδίδουν το τι συμβαίνει στον κόσμο και στη χώρα χωρίς την έγκρισή του.
Όμως το χειρότερο που κάνει ο μεγάλος εσωτερικός εχθρός της εξέγερσης του Πολυτεχνείου που σήμερα είναι ο επικεφαλής της διαδικασίας της επιβολής μιας νέας δικτατορίας που θα γίνει στο όνομα και αυτής της εξέγερσης, είναι το χτύπημα της εργατικής τάξης, της μόνης τάξης που μπορεί να εμποδίσει αυτή τη δικτατορία από την ώρα που ένα-ένα τα τμήματα της αστικής τάξης υποκύπτουν στη ρωσική πολιτική και που η μικροαστική τάξη δεν έχει το χαρακτήρα να αντισταθεί σε μια τέτοια πλειοψηφία. Το μόνο κόμμα που δεν χτυπάει η αστική τάξη αλλά ίσα-ίσα το σέβεται, είναι το ψευτοΚΚΕ, ενώ αν ήταν επαναστατικό θα άκουγε κυρίως κατάρες από αυτή. Το πιο βαθύ μίσος του ψευτοΚΚΕ είναι προς την εργατική τάξη επειδή δεν της αναγνωρίζει το δικαίωμα να έχει τους δικούς της πλατιούς δημοκρατικούς συνδικαλιστικούς οργανισμούς που μέσα τους δοκιμάζονται τα πραγματικά εργατικά κόμματα. Όλα τα αστικά πολιτικά κόμματα έχουν σήμερα πουλημένους συνδικαλιστικούς στρατούς, αλλά οι σοσιαλφασίστες είναι μακράν οι χειρότεροι αντεργάτες. Γιατί θέλουν τα πλατιά εργατικά, τα συνδικαλιστικά όργανα να είναι δικά τους κομματικά όργανα διυλισμένα από τις αντίπαλες θέσεις και να αποτελούνται μόνο από εργάτες πειθήνιους σ αυτούς. Και θέλουν να είναι πειθήνια κατ΄ αρχήν για να μην οργανώνουν όλους τους εργαζόμενους σε κάθε χώρο δουλειάς υπομονετικά ταξικά και ενωτικά ώστε να αντισταθούν στην εργοδοσία και στη μεγάλη, αλλά ιδιαίτερα στη μικρομεσαία που τη χρειάζονται οι σοσιαλφασίστες του ψευτοκΚΕ για να συμμετέχει στον πολιτικό της στρατό. Θέλουν τη μικρομεσαία αστική τάξη κυρίως ενάντια στο ντόπιο και το μεγάλο δυτικό κεφάλαιο που είναι παραγωγικό βιομηχανικό και μπορούν να την κερδίσουν και γιατί της κάνουν ανοιχτά πολιτικά πλάτες στη φοροδιαφυγή, και μέσω των επιθεωρήσεων εργασίας που ελέγχουν και πάνω απ΄ όλα επειδή μόνο οι σοσιαλφασίστες μπορούν να κρατήσουν χαμηλό το μεροκάματο καθώς μπορούν να υπονομεύσουν από τα μέσα τη συνδικαλιστική οργάνωση της εργατικής τάξης που κατά 90% δουλεύει σε αυτές τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις. Όλη τους η δράση είναι να κάνουν 24ωρες κούφιες απεργίες 3, 4 φορές το χρόνο και το να διαμαρτύρονται ουσιαστικά στο κράτος μόνο όταν απολύονται δικοί τους συνδικαλιστές, ή για να μην ανοίξουν τα εργοστάσια που οι ίδιοι φροντίζουν να μείνουν κλειστά πχ Λάρκο.
Σήμερα λοιπόν η πάλη για την πολιτική δημοκρατία είναι και πάλη για το ψωμί του λαού. Και αντίστροφα η συνεπής πάλη των δημοκρατών αντιφασιστών για να καταχτήσει ο εργαζόμενος λαός τις στοιχειωδώς ανθρώπινες συνθήκες δουλειάς και τη στοιχειώδη αξιοπρεπή διαβίωση για τον ίδιο και τα παιδιά του είναι προϋπόθεση για να ανακοπεί ο δρόμος προς τη δικτατορία. Αυτό σημαίνει δυο πράγματα: πάλη ενάντια στο σαμποτάζ και πάλη για καλύτερο μεροκάματο. Για να αναγκαστούν οι σαμποτέρ να δώσουν άδεια για βιομηχανικές και γενικά τεχνολογικά προωθημένες επενδύσεις, χρειάζεται οι εργαζόμενες μάζες να υποχρεώσουν την αστική τάξη και τις κυβερνήσεις να δώσουν ανθρώπινα μεροκάματα, αρχίζοντας από το κατώτατο. Αλλιώς οι μάζες θα κινηθούν για να βρουν το δίκιο τους στον πόλεμο και στη δικτατορία που ετοιμάζουν οι φασίστες και σοσιαλφασίστες φίλοι του Άξονα. Γιατί είναι οι ίδιοι που για λογαριασμό του ρώσικου αφεντικού καταστρέφουν τις παραγωγικές δυνάμεις της χώρας και την έχουν καταντήσει έναν παραγωγικό ουραγό της Ευρώπης. Θέλουν να μένουν μέσα σε αυτή την Ευρώπη μόνο για να την υπονομεύουν και να εξαθλιώνουν την εργατική τάξη, να τη φτάνουν σε κατάσταση απελπισίας, ώστε να μπορέσουν να αντιρροπήσουν το γεγονός ότι έχουν καταστρέψει τις σύγχρονες παραγωγικές δυνάμεις και τη σύγχρονη τεχνολογικά αναπτυγμένη βιομηχανία.
Αυτοί όλοι που παριστάνουν τους πατριώτες, τους δημοκράτες και τους αριστερούς, είναι οι επικεφαλής της νέας δικτατορίας. Εκείνο που ενώνει όλους τους φασίστες είναι το ρωσόφιλο αποκτηνωμένο καθεστώς, που έχει μέσα του από τους ναζί χρυσαυγίτες και ναζί Κασιδιάρηδες, τη Νίκη, το Βελόπουλο, τους τραμπούκους της οπαδικής εξέδρας στις ομάδες που ελέγχουν οι Μελισανίδηδες, οι Σαββίδηδες, οι Μαρινάκηδες, έως το μπλοκ της ψευτοαριστεράς, και τους λούμπεν ψευτοαναρχικούς και χούλιγκαν. Αυτή είναι η δικτατορία που ετοιμάζεται και αυτές οι δυνάμεις που στηρίζουν το καθεστώς που τη φέρνει θα παρελάσει στην πορεία του Πολυτεχνείου και φέτος. Είμαστε έξω από αυτούς και ενάντια σε αυτούς. Ο λαός αυτής της χώρας απέδειξε στην εξέγερση του Πολυτεχνείου ότι δεν αγαπάει να του κλείνουν με τη βία το στόμα και να του απαγορεύουν τη σκέψη. Πάλη για τη δημοκρατία και πάλη για το ψωμί, ενάντια στο παραγωγικό σαμποτάζ και για ουσιαστικές αυξήσεις και ελαφρύνσεις σε αυτούς που υποφέρουν περισσότερο, αντίσταση στο φασισμό και στο σοσιαλφασισμό. Να υπερασπιστούμε το Αληθινό Δημοκρατικό Πολυτεχνείο ενάντια στο Ψεύτικο Πολυτεχνείο του σοσιαλφασισμού.
Αθήνα, 17 Νοεμβρίου 2023