Επειδή οι φασίστες ιμπεριαλιστές δεν μπορούν να αποδείξουν πως όλοι αυτοί οι εχθροί έχουν ένα κοινό σχέδιο, μιας και η απλή εμπειρία των μαζών τις διδάσκει ότι όλοι αυτοί έχουν μεταξύ τους έντονους, συχνά αιματηρούς τοπικούς και διεθνείς ανταγωνισμούς, προσφέρουν στους λαούς μια βασική εξήγηση για το πως είναι κατορθωτή μια δόλια ενότητα όλων αυτών των αντίπαλων δυνάμεων: Αυτή είναι η συνομωσία των εβραίων, ειδικά των πλούσιων Εβραίων για να αποκτήσουν παγκόσμια κυριαρχία σπέρνοντας τη διχόνοια. Στην πιο σύγχρονη της μορφή αυτή η συνομωσία των πλούσιων Εβραίων ονομάζεται Σιωνιστική. Γιατί για τους αντισημίτες οι πλούσιοι Εβραίοι είναι οι μόνοι πλούσιοι που βρίσκονται μέσα σε όλα τα έθνη, χωρίς να ανήκουν τάχα σε αυτά ενώ έχουν ισχυρές θέσεις οικονομικής και πολιτικής εξουσίας μέσα τους. Μάλιστα ειδικά σαν τραπεζίτες είναι ιδιοκτήτες εκείνου του κεφάλαιου που έχει τα πιο παγκόσμια χαρακτηριστικά. Έτσι οι αντισημίτες τους κατηγορούν ότι λόγω της κοινής φυλετικής και θρησκευτικής καταγωγής τους είναι οι μόνοι πλούσιοι στον κόσμο που είναι σε θέση και να συλλάβουν και να πραγματοποιήσουν ένα συνωμοτικό σχέδιο για να καταχτήσουν την παγκόσμια κυριαρχία σε βάρος όλων των εθνών και κρατών παρόλο που η δύναμη του εβραϊκού κεφάλαιου είναι σε ποσοστό ελάχιστη μέσα σε κάθε μεγάλη ιμπεριαλιστική χώρα. Κατηγορούν δηλαδή το μεγάλο εβραϊκό κεφάλαιο ότι αποτελεί το μόνο φυλετικά οργανωμένο κεφάλαιο μεταξύ όλων των κεφαλαίων και τον πιο οργανωμένο και ισχυρό ιμπεριαλισμό μεταξύ όλων των ιμπεριαλισμών. Είναι δηλαδή γι αυτούς η εβραϊκή συνομωσία ένας υπεριμπεριαλισμός που ενώ ο ίδιος δεν έχει καμιά πατρίδα, θέλει να υποδουλώσει όλες τις πατρίδες. Μετά από αυτή τη διαπίστωση, που την υποστηρίζουν ριζωμένες προκαταλήψεις στις μάζες μέσα από αιώνες κηρυγμάτων από παπάδες, διώξεις από μυστικές αστυνομίες, θυμωμένα πογκρόμ από φοβισμένους όχλους δεσποτικών καθεστώτων, φασιστικές γενοκτονίες και σήμερα «αντιιμπεριαλιστικές» διαδηλώσεις σοσιαλφασιστών, κάθε κρατικο-μονοπωλιακός ιμπεριαλισμός μπορεί να ισχυριστεί ότι είναι αυτός εναντίον του οποίου κυρίως συνωμοτεί αυτός ο παγκόσμιος εχθρός, οπότε έχει όχι μόνο το δικαίωμα αλλά και την υποχρέωση να καλέσει όλα τα έθνη, τις φυλές, τους λαούς και, τα κράτη που τόσο ζωτικά απειλούνται από το σιωνιστικό υπεριμπεριαλισμό, να προλάβουν τους συνωμότες και να τους εξαφανίσουν. Με αυτόν τον τρόπο κάθε υπερσυγκεντρωμένος καπιταλισμός, δηλαδή κάθε καπιταλισμός πολεμικού τύπου, που είναι ο μόνος που μπορεί να συγκεντρώνει στα ίδια χέρια την πολιτική-αστυνομική, οικονομική, και στρατιωτική εξουσία, και γι αυτό είναι ο μόνος που είναι σε θέση να συνωμοτεί και μάλιστα σε πλανητική κλίμακα, επιλέγει να κρύβεται πίσω από τη φανταστική συνομωσία των Εβραίων, ή στη σύγχρονη ψευτομαρξιστική γλώσσα πίσω από τη συνωμοσία των Σιωνιστών. Αυτός είναι ο πιο σύντομος πολιτικός δρόμος για να συγκεντρώνει κάθε φασισμός τις μάζες στο πλευρό του σε μια Διεθνή των φασιστών για να εξαπολύσει σε συμμαχία με τους ομολόγους του ιμπεριαλιστές φασίστες το δικό του πόλεμο για την παγκόσμια κυριαρχία.
Αυτήν την αντισημιτική μορφή χρησιμοποίησε αναγκαστικά και ο πρώτος μετά το γερμανικό χιτλερικού τύπου ιμπεριαλισμός, ο σοβιετικός σοσιαλιμπεριαλισμός. Επικεφαλής του ήταν οι μεγαλορώσοι αναθεωρητές του μαρξισμού Σουσλόφ, Χρουστσόφ και Μπρέζνιεφ, που εκδήλωσαν τον αντισημιτισμό τους με “αριστερή” μορφή πριν καν πάρουν την εξουσία στην ΕΣΣΔ και παλινορθώσουν τον καπιταλισμό. Δηλαδή αντί να καλέσουν σε μια παγκόσμια επίθεση ενάντια σε όλους τους Εβραίους, πράγμα που θα τους στιγμάτιζε σαν ρατσιστές και χιτλερικούς στις δημοκρατικές μάζες κάλεσαν σε μια παγκόσμια επίθεση τάχα μόνο ενάντια στους αρχηγούς των πλούσιων που ήταν οι πλούσιοι Εβραίοι που ήταν οι Σιωνιστές, και τους οποίους κατηγόρησαν ότι έκαναν βάση του μελλοντικού παγκόσμιου πολέμου τους ένα κράτος ιμπεριαλιστικό, αντικομμουνιστικό, αντισοβιετικό, και αποικιοκρατικό. Έτσι κιόλας από το 1948 εξαπέλυσαν μια λυσσασμένη υπονομευτική επίθεση ενάντια στη διεθνιστική γραμμή της σταλινικής ηγεσίας του ΚΚΣΕ λίγο αφότου αυτή αναγνώρισε το Ισραήλ στα 1947. Για να μην προδώσουν τον αντισημιτισμό τους, έδωσαν σε αυτόν αρχικά μορφή λενινιστικής αντισιωνιστικής κριτικής, δηλαδή την ξεκίνησαν με κάθε κάλυψη και προσοχή αλλά την ανέπτυξαν με τους διάφορους “θεωρητικούς” του μπρεζνιεφικού καθεστώτος σε ένα ολοκληρωμένο αντισημιτικό σύστημα στις αρχές της δεκαετίας του 1980. Έτσι ισχυρίστηκαν ότι αντίθετα με τη χιτλερική Γερμανία, αυτοί σαν σοβιετική Ένωση -ουσιαστικά σαν ψευτοκομμουνιστική Ρωσία- δεν έχουν τίποτα απολύτως ενάντια στους Εβραίους γενικά, ούτε ειδικά στους αστούς Εβραίους, αλλά μόνο ενάντια σε εκείνους τους αστούς εβραίους που είναι Σιωνιστές. Αλλά το Σιωνισμό, που οι λενινιστές τον είχαν κριτικάρει σαν μια μορφή αστικού εθνικισμού, οι αντισημίτες τον εμφάνισαν σαν αυτό που ποτέ δεν ήταν, μια συνομωσία για την παγκόσμια κυριαρχία των Σιωνιστών σαν πλούσιων Εβραίων. Δέστε και αυτό το πολύ διαφωτιστικό (Soviet Conspiracist Antizionism in Contemporary Left-Wing Discourse).
Έτσι τους κατηγόρησαν ότι εμφανίστηκαν σαν θύματα των ναζί, αλλά ήταν τάχα οι ίδιοι συνεργάτες των ναζί και ότι μετά την ήττα τους έγιναν απλοί πράκτορες του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού και ότι εξαπατώντας την παγκόσμια κοινή γνώμη, αλλά και τον αμερικάνικο λαό, καθώς και τους ίδιους τους απλούς εβραίους έστησαν ένα κράτος στην Παλαιστίνη που δεν ήταν ένα εθνικό κράτος Εβραίων που ήθελαν με αυτόν τον τρόπο να αμυνθούν απέναντι στον πραγματικό κίνδυνο μιας εξοντωτικής εκστρατείας χιτλερικού τύπου, αλλά μια βάση του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού. Δηλαδή είπαν ότι το Ισραήλ ήταν ένα αποικιοκρατικό δημιούργημα στον αραβικό κόσμο ένα κράτος ρατσιστικής υπεροχής και αποικιακής εκμετάλλευσης των Παλαιστίνιων και τέλος και ακόμα βαθύτερα μια βάση για την παγκόσμια κυριαρχία του σιωνισμού, στην ουσία μέσα από την κυριαρχία του μεγάλου εβραϊκού κεφάλαιου στον ίδιο τον αμερικάνικο και γενικά στον δυτικό ιμπεριαλισμό.
Για να προβάλουν αυτές τις αντισημιτικές απόψεις, ιδιαίτερα για τη φύση του Ισραήλ, οι ρώσοι σοσιαλιμπεριαλιστές έκρυψαν από τις αριστερές μάζες του πλανήτη – και συνήργησαν σε αυτή την απόκρυψη λόγω του ανοιχτού αντικομμουνισμού τους οι δυτικοί φιλελεύθεροι αστοί - ότι την πιο σκληρή πάλη για να αναγνωριστεί το Ισραήλ από τον ΟΗΕ δεν την έδωσε καμιά ιμπεριαλιστική χώρα αλλά ακριβώς η σοσιαλιστική ΕΣΣΔ κάτω από την ηγεσία του Στάλιν. Αυτό το έκανε η ΕΣΣΔ όχι μόνο σαν απάντηση στο χιτλερικό Ολοκαύτωμα αλλά και ενάντια στην αγγλική αποικιοκρατία που συμμάχησε με τους Άραβες φεουδάρχες ενάντια στο Ισραήλ. Επίσης το έκανε πιέζοντας την πιο κρίσιμη στιγμή τους ιμπεριαλιστές των ΗΠΑ που δεν ήθελαν μια σύγκρουση με την αγγλοαραβική συμμαχία, και τέλος το έκανε ενάντια στη φεουδαρχική ηγεσία του Παλαιστινιακού εθνικού κινήματος που στον β΄ παγκόσμιο είχε πολεμήσει στο πλευρό του Χίτλερ σαν οργανωτής των μουσουλμανικών Waffen SS, και που μετά είχε επιτεθεί στο πλευρό του εγγλέζικου ιμπεριαλισμού και των Αραβικών μοναρχιών για να σβήσει το Ισραήλ από το Χάρτη μόλις αυτό αναγνωρίστηκε από τον ΟΗΕ. Ιδιαίτερα οι «αριστεροί» αντισημίτες κρύβουν ότι ήταν η Λαϊκή Δημοκρατία της Τσεχοσλοβακίας που σε συμφωνία με την ΕΣΣΔ έδωσε στο Ισραήλ τα όπλα που χρειαζόταν και κανείς άλλος δεν του έδινε για να αντιμετωπίσει το 1948 την πιο κρίσιμη για την ύπαρξή του παναραβική επίθεση. Αυτός είναι ο λόγος που ανάμεσα στις αλλεπάλληλες αντισημιτικές, τάχα αντισιωνιστικές, σκευωρίες που έστησε η κλίκα Χρουστσόφ, Σουσλόφ, Μπρέζνιεφ για να ανεβεί στην εξουσία της ΕΣΣΔ αξιοποιώντας την ταξική πάλη στο εσωτερικό του σοσιαλιστικού στρατοπέδου, η πιο αιματηρή ήταν η εκτέλεση του διεθνιστή γραμματέα του ΚΚ Τσεχοσλβακίας Σλάνσκυ και άλλων 10 εβραίων στελεχών του. Αυτή η συμμορία δεν άργησε να προχωρήσει σύντομα μετά το θάνατο του Στάλιν, στην κατασυκοφάντηση και εκτέλεση του Μπέρια, του πιο διορατικού και αποφασισμένου εχθρού του μεγαλορώσικου σοβινισμού και του αντισημιτισμού μέσα στην ηγεσία του ΚΚΣΕ.
Μια από τις μεγάλες ιδεολογικές εκστρατείες που κάνανε αυτοί οι χιτλερικού τύπου φασίστες, όπως τους κατήγγειλε ο Μάο Τσε Τουνγκ στα 1968, ήταν να δώσουν ένα εντελώς ξεδιάντροπα αντισημιτικό περιεχόμενο, διαστρεβλώνοντας τη λενινιστική κριτική απέναντί στο σιωνισμό. Ο σιωνισμός δηλαδή η ίδρυση εβραϊκού κράτους στο χώρο της Παλαιστίνης ήταν για τους λενινιστές μια αδιέξοδη αστική μορφή που πήρε η απόπειρα των εβραϊκών μαζών για να λύσουν το ζήτημα των αντισημιτικών, κυρίως των τσαρικών πογκρόμ. Όμως στη διαδρομή του ο σιωνισμός έκφρασε και διαφορετικά ρεύματα, ανάμεσά τους και προοδευτικά, ακόμα και αριστερά φιλομπολσεβίκικα, και ταυτόχρονα άλλα ακροδεξιά και φασιστικά (όπως είναι ο αναθεωρητικός σιωνισμός του Ζαμποτίνσκυ και των διαδόχων του με χειρότερο ως τώρα στην εξουσία τον Νετανιάχου). Μάλιστα είναι αυτόν τον τελευταίο που ενίσχυσαν με κάθε τρόπο οι διάδοχοι των «αριστερών» αντισημιτών, οι πιο κλασικοί φασίστες Γέλτσιν και ιδίως ο Πούτιν όταν μετά τα 1990 απαλλάχτηκαν από την υποχρέωση να φαίνονται αριστεροί. Έτσι προσφέραν στη διεθνή κοινή γνώμη το είδος της Εβραϊκής καταπιεστικής αντιπαλαιστινιακής εξουσίας που είχε ανάγκη ο αντισημιτισμός τους, δηλαδή βοήθησαν στην άνοδο και σταθεροποίηση στην εξουσία στο Ισραήλ του φασιστικού σιωνισμού με δυο τρόπους: πρώτον άμεσα προσφέροντας στο Ισραήλ ένα εκατομμύριο σοβιετικούς εβραίους δουλεμένους σε μια ακροδεξιά αντιπαλαιστινιακή γραμμή και ενισχύοντας άμεσα την επιθετικότητα του Νετανιάχου τόσο με τον ίδιο τον Πούτιν όσο και μέσω της προεδρίας Τραμπ και δεύτερον με την απόλυτη στήριξη της νεοαναζιστικής γενοκτονικής συμμορίας της Χαμάς, μέσω της αντισημιτικής βίας της οποίας σκοτώσανε κάθε φιλοπαλαιστινιακό ρεύμα στο Ισραήλ και κάθε απόπειρα συνύπαρξης των δύο εθνών και κρατών.
Στην πραγματικότητα είναι η Ρωσία που στήριξε όλο το προπαγανδιστικό οικοδόμημα που έχει κατασκευαστεί από τα δύο συμπληρωματικά φασιστικά ρεύματα για την ισραηλο-παλαιστινική σύγκρουση και για τα οποία η αντίθετη πλευρά δαιμονοποιείται ακριβώς για να καταστραφούν τα δυο ρεύματα ειρήνης και οι δυο χώρες. Με την ενίσχυση των δύο φαινομενικά αντίθετων φασισμών δημιουργείται από τη μια πλευρά μια φτωχιά Παλαιστίνη σκλαβωμένη από το πλούσιο εβραϊκό και δυτικό Ισραήλ, και από την άλλη αυτό το δεύτερο απειλείται πραγματικά από ένα νέο Ολοκαύτωμα, που ο νεοναζιστικός άξονας Ρωσίας-Κίνας το δικαιολογεί αφού αυτό θα οφείλεται στο ότι έτσι θα πάρει εκδίκηση για λογαριασμό των Παλαιστίνιων ο παγκόσμιος Νότος.
Βέβαια τα πράγματα είναι ακριβώς ανάποδα: Το Ισραήλ και η Παλαιστίνη όπως έχουν διαμορφωθεί σαν έθνη στην εποχή του ιμπεριαλισμού και της προλεταριακής επανάστασης δεν μπορεί να υπάρξει το ένα χωρίς να υπάρξει το άλλο. Ο μόνος παράγοντας που μπορεί να αναιρέσει αυτή την αναγκαιότητα είναι μια πελώρια ιμπεριαλιστική βία που επί χρόνια ξετυλίγεται και κλιμακώνεται, ενόσω και τα δυο έθνη αναπτύσσονται κοινωνικά και πολιτικά μέσα από σκληρούς εσωτερικούς αλλά και εξωτερικούς ταξικούς αγώνες. Εδώ και χρόνια δοκιμάζουν το καθένα τη δική του ιστορική οπισθοδρόμηση αλλά οι λαοί τους δεν έχουν πει την τελευταία τους κουβέντα. Μάλιστα παρά την τωρινή διεθνή και εσωτερική πολιτική υπεροχή των ναζί της Χαμάς την πιο συγκλονιστική απόσταση στο δρόμο της προόδου τη διάνυσε το παλαιστινιακό εθνικό κίνημα. Αυτό χρειάστηκε να περάσει μια μακριά, εξαιρετικά πολύπλοκη και τελικά πολύ άνιση εσωτερική και εξωτερική πάλη ενάντια στην αρχικά φεουδαρχική ηγεσία του, ενάντια στις αραβικές κρατικές επεμβάσεις χειραγώγησής του, ενάντια στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό στην εποχή της ανόδου του, και κύρια ενάντια στους πράκτορες του ρώσικου νεοχιτλερισμού που το έσπρωχναν και το σπρώχνουν στην αντισημιτική τρομοκρατία για να το εκθέτουν σε πολιτικές ήττες και να απομακρύνεται από το στόχο της κρατικής ανεξαρτησίας. Έτσι συνέχισε να συνθλίβεται από τη γενικά κυρίαρχη δεξιά του σιωνισμού η οποία συμμαχούσε ως τα 1990 κυρίως με τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και μετά τα 1990 από τη σιωνιστική ακροδεξιά που συμμαχούσε με τη Ρωσία των Γέλτσιν και Πούτιν και τον φιλικό της Τραμπ.
Μετά τις 7 του Οκτώβρη σε αυτή την τρομερή δίνη έχει συρθεί και το Ισραήλ. Αυτό αντιμετωπίζει τον δικό του κίνδυνο εκφασισμού και κυρίως του νέου Ολοκαυτώματος από τον σε επίθεση ρωσοκινεζικό νεοχιτλερικό Αξονα. Γι αυτό η ασφάλεια του δεν βρίσκεται στον πόλεμο με τους Παλαιστίνιους, αλλά στην ενότητα μαζί τους και με τον αραβομουσουλμανικό κόσμο και πάνω απ όλα στην ενότητα με την παγκόσμια δημοκρατική κοινή γνώμη σε συνδυασμό με μια πολιτικοστρατιωτική πάλη με τους ναζί της Χαμάς τέτοια που να εξασφαλίζει αυτή την ενότητα. Μόνο έτσι μπορεί να δοθεί ο μακρόχρονος πόλεμος με τη Χαμάς. Γιατί τόσο από ουσιαστική πρακτική άποψη, όσο κυρίως από πολιτική τα λαγούμια της Χαμάς τελειώνουν στα υπόγεια του Κρεμλίνου.
Για ένα μεγάλο διάστημα, όχι μακρύ η μάχη μαζί της θα είναι κυρίως πολιτική και ιδεολογική ενάντια στον σύγχρονο αντισιωνιστικό αντισημιτισμό και κυρίως θα είναι ενάντια στον ρωσοκινεζικό νεοχιτλερικό άξονα, που θα νικηθεί μόνο από την παγκόσμια αντίσταση των λαών στα αδιανόητα σε όγκο και σε ποιότητα εγκλήματα που ετοιμάζει.