Σήμερα επειδή οι δυο νέοι χιτλερικού τύπου ιμπεριαλισμοί ο ρώσικος και ο κινέζικος έχουν προκύψει μέσα από την υφαρπαγή και την καταστροφή των δύο πρώτων μεγάλων προλεταριακών επαναστάσεων, έχουν διαστρεβλώσει και πολεμήσει λυσσασμένα από τα μέσα τον επαναστατικό μαρξισμό. Έτσι έχει μείνει σαν πιο άμεσος εχθρός τους σήμερα ο φιλελεύθερος δυτικού τύπου καπιταλισμός και ιμπεριαλισμός που κυβερνάει τις ανεπτυγμένες αστοδημοκρατικές χώρες της Ευρώπης που όπως είπαμε πιο πάνω θέλει πρώτες ο νεοχιτλερικός Άξονας να υποδουλώσει. Όμως στρατηγικά ο μεγαλύτερος εχθρός των νεοχιτλερικών είναι οι εργατικές τάξεις και οι λαοί μέσα στους οποίους είναι πάντα ζωντανός ο πιο βαθύς δημοκρατισμός και ο αντίστοιχος διεθνιστικός πατριωτισμός όσο και το πνεύμα της κοινωνικής ισότητας και δικαιοσύνης οπότε τελικά το πνεύμα και οι ιστορικές εμπειρίες της προλεταριακής επανάστασης.
Βέβαια οι πιο έμπειροι από τους αντισημίτες, όπως είναι στη χώρα μας ο πολιτικός ηγεμόνας τους το σεβαστό στην αστική τάξη ψευτοΚΚΕ, προσπαθούν να μην αποκαλυφθούν σαν τέτοιοι κυρίως για να καθησυχάζουν, όπως κάνουν και τα ρωσοκινέζικα αφεντικά τους, τους δυτικόφιλους αστούς. Γι αυτό, αντίθετα από τους μικροαστούς αντισημίτες ριζοσπαστικού “αριστερού” ή αναρχικού τύπου που δεν έχουν τέτοιες πολιτικές υποχρεώσεις και για αυτό είναι εκείνοι που εκτελούν όλους τους αντισημιτικούς τραμπουκισμούς, αυτοί αναγνωρίζουν την ύπαρξη του κράτους του Ισραήλ. Όμως ξεσκεπάζονται από το ότι κατηγορούν μόνο αυτό από όλα τα κράτη του κόσμου, ακόμα και από τα πιο επιθετικά ιμπεριαλιστικά της ιστορίας τα οποία έχουν εξοντώσει και βασανίσει δεκάδες εκατομμύρια λαών, ότι είναι ένα “κράτος δολοφόνος”. Για να περάσουν τη θέση ότι είναι τέτοιο από τη φύση του φροντίζουν συστηματικά να μην διαχωρίζουν τις κυβερνήσεις και τις πολιτικές του Ισραήλ από το λαό του. Επίσης για να γίνουν πιο πειστικοί στις αριστερές δημοκρατικές μάζες επικαλούνται το πως η φασιστική επεκτατική τάση μέσα στην ισραηλινή άρχουσα τάξη, η οποία αρνείται την ύπαρξη του παλαιστινιακού κράτους και καταπιέζει τον παλαιστινιακό λαό, ενισχύεται τα τελευταία χρόνια από τους φασίστες των ΗΠΑ και της Ευρώπης (που όμως οι πιο πολλοί ως πρόσφατα ήταν ανοιχτοί αντισημίτες και στην ουσία της πολιτικής τους παραμένουν τέτοιοι). Αποσιωπούν ωστόσο το γεγονός ότι αυτοί οι φασίστες είναι παντού φίλοι του Πούτιν και του Σι, δηλαδή των πολιτικών προστατών της Χαμάς και των στρατηγικών συμμάχων της, των μουλάδων του Ιράν. Στην πραγματικότητα οι στρατηγικά ρωσόφιλοι δυτικοί φασίστες δεν ενισχύουν τυχαία τους φασίστες στο Ισραήλ και όχι τους δημοκράτες. Τους ενισχύουν για να προβοκάρουν και να εκθέσουν το Ισραήλ στα μάτια των δύο δισεκατομμυρίων των μουσουλμανικών λαών και να δυναμώσουν σε αυτούς το αντιεβραϊκό μίσος που είχε πρωτοσπείρει στα αραβικά εθνικά κινήματα η χιτλερική Γερμανία εκμεταλλευόμενη την αντίθεση τους με την αγγλική αποικιοκρατία. Μετά πήραν τη σκυτάλη από τους χιτλερικούς οι μεγαλορώσοι παλινορθωτές του καπιταλισμού στην μετά το 1956 ΕΣΣΔ . Είναι αυτό το μίσος που οι επεκτατικές ηγετικές φράξιες του Ισραήλ με την αντιπαλαιστινιακή τους βία ειδικά στη Δυτική όχθη εδώ και τρεις δεκαετίες δυναμώνουν, ενισχύοντας έτσι τους νεοχιτλερικούς αντισημίτες της Χαμάς. Στην ουσία μάλιστα εξευτελίζουν την εθνικοανεξαρτησιακή πτέρυγα του παλαιστινιακού εθνικού κινήματος που παρά το παλιό αντισημιτικό δηλητήριο που είχε κληρονομήσει από τους παλαιστίνιους ηγέτες σύμμαχους του Γ Ράιχ, δέχτηκε στα 1990 τη συνύπαρξη με το Ισραήλ. Επιπλέον αυτοί οι φασίστες προβοκάρουν το Ισραήλ και μάλιστα πιο πολύ τις δυτικές δημοκρατίες που το υποστηρίζουν καθώς τις απομονώνουν γενικότερα από τους λαούς του Τρίτου Κόσμου, πέρα από τους αραβομουσουλμανικούς, με το ρατσιστικό μίσος που τρέφουν ενάντια γενικά στους τριτοκοσμικούς μετανάστες. Ταυτόχρονα έτσι διασπούν και τις εργατικές τάξεις στις δυτικές αστοδημοκρατικές χώρες και φασιστικοποιούν ένα τμήμα τους. Αυτή τη διάσπαση και τον εκφασισμό τμημάτων της εργατικής τάξης στις ΗΠΑ και στην Ευρώπη τις βοηθάνε με τη σειρά τους οι “αριστεροί” αντισημίτες, που είναι στην πράξη φίλοι του ρωσοκινεζικού άξονα και οι οποίοι ρίχνουν το προβοκατόρικο αντεργατικό σύνθημα σε αυτές τις χώρες “ανοιχτά σύνορα για όλους” πράγμα που βοηθάει επίσης το σπάσιμο του μεροκάματου προς όφελος των πιο εκμεταλλευτικών δυτικών αφεντικών και πολιτικά των ανοιχτών ρατσιστών τύπου Τραμπ και Λεπέν. Έτσι στην πράξη οι φασίστες ψεύτικοι και όψιμοι φίλοι του Ισραήλ από την μια μεριά και οι “αριστεροί” ανοιχτοί αντισημίτες από την άλλη ενισχύουν τον αντισημιτισμό παγκόσμια καθώς και το μίσος στις δυτικές αστοδημοκρατίες οι οποίες κυρίως υπερασπίζουν την ύπαρξη του Ισραήλ.
Η υπανθρωποποίηση σήμερα των αντι-αντισημιτών ως “σιωνιστικών σκουπιδιών”, δηλαδή ως υπερασπιστών του τάχα “κράτους δολοφόνου” καλλιεργεί ένα νέο μίσος ενάντια στη συντριπτική πλειοψηφία των Εβραίων όλου του κόσμου που υπερασπίζουν αυτό το κράτος επειδή το ίδρυσαν (και αυτή την ίδρυση την αναγνώρισε σύσσωμη η ανθρωπότητα που νίκησε το χιτλερικό κανιβαλισμό) ως καταφύγιο τους απέναντι στο Ολοκαύτωμα και στους αντισημίτες. Στην πραγματικότητα ωστόσο αυτού του είδους ο “αντισιωνισμός” προετοιμάζει πολιτικά το δικαίωμα στην εξόντωση όλων των δημοκρατών στον κόσμο που όπως είναι φυσικό υπερασπίζουν σαν ζήτημα αρχής την ύπαρξη όλων των κρατών πόσο μάλλον του κράτους καταφύγιου των Εβραίων. Αυτού δηλαδή του είδους ο “αντισιωνισμός” δεν έχει να κάνει με μια οποιαδήποτε αριστερή πάλη ενάντια σε κάθε εβραϊκό εθνικισμό που απομόνωνε την εβραϊκή διασπορά μέσα στα επιμέρους εθνικά κράτη και στα αντίστοιχα προλεταριακά κινήματα, αλλά προετοιμάζει ιδεολογικά το έδαφος για ένα νέο Ολοκαύτωμα που αυτή τη φορά το προωθεί ο νεοχιτλερικός Άξονας Ρωσίας-Κίνας σαν ενοποιητική σημαία του παγκόσμιου υποδουλωτικού αποικιακού του πολέμου κυρίως ενάντια στις καπιταλιστικά ανεπτυγμένες αλλά στρατιωτικά και πολιτικά αδύναμες “φιλοσιωνιστικές” αστικές δημοκρατίες της Ευρώπης και της Ανατολικής Ασίας.
Το δικαίωμα γι' αυτήν την εξόντωση το οικοδομεί πολιτικά ο ρωσοκινεζικός Άξονας χρησιμοποιώντας τώρα πια σαν βασικό προπαγανδιστικό εργαλείο του τους χιλιάδες νεκρούς αμάχους της Γάζας. Τους χρησιμοποιεί σαν απόδειξη της θεωρίας του μοναδικού “κράτους δολοφόνου” και του ξεχωριστού και ειδικού εγκληματικού χαρακτήρα των “σιωνιστών” υπερασπιστών του. Όμως η φύση και αυτού του πολέμου, όπως και κάθε άλλου, δεν κρίνεται από τη σύγκριση του αριθμού των νεκρών αμάχων της κάθε πλευράς αλλά και από το αν ο θάνατος των αμάχων της κάθε πλευράς είναι ή όχι αποτέλεσμα μιας στοχευμένης και μάλιστα ευρύτερης γενοκτονικής λογικής, που στην προκείμενη περίπτωση δεν είναι τοπική αλλά παγκόσμια. Και αυτή η λογική υπάρχει στο πρόγραμμα της Χαμάς, στην πρακτική της στην επίθεση της 7 Οκτώβρη 2023 που ήταν στοχευμένη θανάτωση και εξευτελισμός και ομηρία αμάχων καθώς και στο εθνοεκκαθαριστικό σύνθημα του παγκόσμιου αντισημιτικού κινήματος “ελεύθερη Παλαιστίνη από τον ποταμό ως τη θάλασσα”. Αλλά η πιο ουσιώδης διαφορά που έχει το αντισημιτικό κίνημα ενάντια στο Ισραήλ και στους Εβραίους κατοίκους του από τις πιο δεξιές, επεκτατικές ακόμα και φασιστικές ρατσιστικές τάσεις της ισραηλινής ακροδεξιές ενάντια στους παλαιστίνιους είναι ότι αυτές οι τάσεις αντιστοιχούν σε ένα αντιδραστικό τοπικό, εθνοσοβινιστικό κίνημα όπως υπάρχουν εκατοντάδες στον κόσμο γιατί οι κυρίαρχες αστικές τάξεις έχουν μέσα τους η κάθε μια στο δικό της εθνικό κράτος το δικό της επεκτατικό κανιβαλικό όνειρο ενώ το αντισημιτικό γενοκτονικό κίνημα είναι παγκόσμιο και δεν αφορά έναν τοπικό επεκτατισμό ή υποδούλωση. Δεν υπάρχει κανένα παγκόσμιο κίνημα για την εξόντωση των Παλαιστίνιων ενώ το κίνημα για την εξόντωση των Εβραίων στον β παγκόσμιο και των “σιωνιστών” δηλαδή των φίλων του εβραϊκού “κράτους δολοφόνου” στον γ παγκόσμιο που μόλις ξεκίνησε είναι επίσης παγκόσμιο. Γιατί όπως εξηγήσαμε είναι ένα κίνημα για την παγκόσμια τρομοκρατική κυριαρχία ενός ιμπεριαλιστικού συνασπισμού πάνω σε όλους τους λαούς και όλες τις χώρες και όχι μόνο ένα κίνημα ενάντια στο Ισραήλ.
Η καλύτερη απόδειξη για αυτό βρίσκεται στο ότι η ευαισθησία των αντισημιτών για τους νεκρούς άμαχους της Γάζας είναι σκανδαλώδικα επιλεκτική και γι αυτό υποκριτική. Γιατί δεν διαδήλωσαν ποτέ ενάντια στους Σέρβους επεκτατιστές εθνοεκκαθαριστές για τους περισσότερους νεκρούς αμάχους της Βοσνίας, ή πιο πρόσφατα ενάντια στους γενοκτονικούς βομβαρδισμούς του Άσαντ που προκάλεσαν εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς αμάχους. Κυρίως δεν διαδήλωσαν ποτέ ενάντια στους ρώσους γενοκτόνους που προκάλεσαν στην προσαρτημένη από τους ίδιους Τσετσενία πολλαπλάσιους σε ποσοστό του συνολικού πληθυσμού σε σχέση με τη Γάζα νεκρούς αμάχους (300000 σε σύνολο 800000 κατοίκων).
Το διπλό παιχνίδι του ρωσόφιλου πολιτικού καθεστώτος αιτία της υπόγειας σοσιαλφασιστικής δικτατορίας μέσα κι έξω από τα Πανεπιστήμια
Οι αντισημίτες του ΕΚΠΑ στην ανακοίνωση τους κατηγορούν τη Βάνα Νικολαΐδου ότι τολμάει να τοποθετείται δημόσια σε αμφιθέατρα, κοινωνικά δίκτυα και εκδηλώσεις με την ιδιότητα της ως καθηγήτρια του ΕΚΠΑ ως «κύριος πρεσβευτής του σιωνισμού» στηρίζοντας το «κράτος-δολοφόνο» και ότι καλύπτεται (!) πίσω από το δικαίωμα στην «ελευθερία του λόγου» που της εξασφαλίζει η ακαδημαϊκή κοινότητα (!!!). Δηλαδή καλούν την ακαδημαϊκή κοινότητα και το κράτος να της κλείσουν το στόμα, δηλαδή να την καταργήσουν σαν καθηγήτρια. Και η ακαδημαϊκή κοινότητα και το κράτος ναι μεν δεν την έχουν καταργήσει ως τώρα αλλά στην πραγματικότητα με τη στάση τους προετοιμάζουν εδώ και χρόνια το έδαφος γι αυτό. Γιατί επιτρέπουν πολιτικά να κλιμακώνεται μια όλο και πιο αιχμηρή και όλο και πιο πολιτικά αναπάντητη μορφή βίας ενάντια της που γι αυτό είναι στην ουσία της καθεστωτική.
Το πρόβλημα δηλαδή πια δεν είναι με τους λίγους αντισημίτες που επιτέθηκαν στη Νικολαΐδου. Το πρόβλημα είναι ότι εκτός από μία λιτή ανακοίνωση καταδίκης από το Τμήμα της Φιλοσοφικής του ΕΚΠΑ κανείς πρύτανης, καμιά σύγκλητος κανένας φοιτητικός σύλλογος και καμμιά φοιτητική παράταξη δεν κινητοποιήθηκε για την ελευθερία του λόγου της συγκεκριμένης καθηγήτριας. Το χειρότερο δεν μίλησε ως τώρα κανένας εκπρόσωπος της κυβέρνησης και κανένα κοινοβουλευτικό κόμμα. Όλοι αυτοί αντίθετα με τη στάση τους έχουν καλύψει σκανδαλωδώς την εκφοβιστική αυτή επίθεση σαν μία συνηθισμένη “φοιτητική” διαμαρτυρία. Παρόλα αυτά αρκετοί δημοσιογράφοι κατάγγειλαν την επίθεση, ενώ την καταδίκασε το Κεντρικό Ισραηλιτικό Συμβούλιο που νιώθει άμεσα το ενάντια σε ποιον στρέφονται τέτοιου είδους επιθέσεις. Το μεγάλο δηλαδή πρόβλημα είναι ότι το πολιτικό σύστημα και τελικά το ελληνικό κράτος κάλυψαν πολιτικά αυτή την επίθεση.
Η πολιτική κάλυψη τέτοιων επιθέσεων αποκαλύπτει έναν υπόγειο αλλά πολύ ισχυρό κρατικό και διακομματικό αντισημιτισμό και μια ακήρυκτη σοσιαλφασιστική κοινοβουλευτική δικτατορία η οποία κρύβεται εσκεμμένα όχι μόνο από τους δημοκράτες της χώρας μας αλλά κυρίως από την πλειοψηφία των λαών της Ευρώπης. Αυτή η διπλή πολιτική οφείλεται στο ότι όσο σε ηγετικό επίπεδο οι ελληνικές κυβερνήσεις των τριάντα τουλάχιστον τελευταίων χρόνων είναι φιλικές προς την πουτινική Ρωσία και την Κίνα του Ξι, τόσο θέλουν αυτό να μένει κρυμμένο κυρίως από τις ευρωπαϊκές και γενικότερα από τις δυτικές δημοκρατίες επειδή στρατιωτικά και πολιτικά αυτές οι κυβερνητικές ηγεσίες δουλεύουν μέσα τους και εναντίον τους. Δηλαδή η επίσημη Ελλάδα ιδίως με τη σημερινή κυβέρνηση του “φιλελεύθερου” Μητσοτάκη προσποιείται την ακραιφνή ευρωπαϊκή χώρα και μάλιστα την αντιπουτινική, τη φιλο-ουκρανική, τη φιλο-ισραηλινή κλπ, αλλά η ίδια αυτή κυβέρνηση και τα διάφορα δήθεν φιλοευρωπαϊκά κόμματα της αντιπολίτευσης δεν απαντάνε ποτέ συγκεκριμένα και δεν επιχειρηματολογούν ποτέ ενάντια σε όλους αυτούς, κόμματα, τύπο και ηλεκτρονικές πύλες που προωθούν τις φιλορώσικες και αντιουκρανικές, τις αντισημιτικές και φιλοχαμασίτικες θέσεις. Έτσι αυτές κερδίζουν σταδιακά την ελληνική κοινή γνώμη ενώ η μητσοτακική ηγεσία της κυβέρνησης δεν έχει κανένα απολύτως πρόβλημα με αυτό. Ίσα-ίσα δεν κρύβει την αγάπη της για το πιο αντιουκρανικό και πιο αντι-ισραηλινό, στην ουσία αντισημιτικό κόμμα που είναι το ψευτοΚΚΕ ενώ δεν απαντάει ποτέ στην ελεεινή ρωσοκινέζικη προπαγάνδα των κρατικο-ολιγαρχών τύπου Μαρινάκη και Μελισσανίδη. Το κάνει αυτό η συγκεκριμένη κυβέρνηση γιατί σε ότι αφορά ιδιαίτερα την εξωτερική της πολιτική είναι υποταγμένη στο φιλορώσικο-φιλοκινέζικο δίδυμο Καραμανλή-Σαμαρά. Αυτό το δίδυμο έδωσε την εξουσία στο πολύ μειοψηφικό φιλελεύθερο ρεύμα για να καθησυχάζει μεν τη Δύση αλλά να μπορεί το ίδιο το ίδιο να ελέγχει μέσω του υποτακτικού του Μητσοτάκη τη γενική κατεύθυνση της εξωτερικής πολιτικής. Μόνο έτσι μπορεί η ελληνική διπλωματία να δουλεύει απερίσπαστη μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση και ταυτόχρονα να την υπονομεύει στέλνοντας τα Βαλκάνια όσο περισσότερο μπορεί στην αγκαλιά της Ρωσίας και της Κίνας. Έτσι η επίσημη Ελλάδα πέρα από το ότι κάνει ότι μπορεί για να υπονομεύει τις κυρώσεις στην Ρωσία και στην Κίνα ή να δίνει τα λιμάνια της στις δυο αυτές χώρες, θέλει να χώσει μέσα στην Ευρώπη την πουτινική Σερβία, να κρατάει έξω από την ΕΕ τη φιλοδυτική Αλβανία, και πάνω απ' όλα να στείλει μια ώρα αρχύτερα τη Βόρεια Μακεδονία και κυρίως την όλο και πιο διαβρωμένη από τους ρωσόφιλους της Γαλάζιας Πατρίδας και τον αντισημιτισμό Τουρκία στα νύχια του Πούτιν. Η ίδια κάνει πως θέλει την ειρήνη με την Τουρκία αλλά από κάτω αφήνει σύσσωμη την ελληνική κοινή γνώμη να διαμορφώνεται από τους τουρκοφάγους και τον υπουργό άμυνας να βρίσκει διαρκώς τρόπους για να οξύνει τις εντάσεις στο Αιγαίο. Την ίδια στιγμή επίσης αφήνει εντελώς αναπάντητους τους ρωσόφιλους να δηλητηριάζουν το λαό με τον πιο αντιδραστικό αντιευρωπαϊσμό, το φιλοπουτινισμό και τον αντισημιτισμό για να μπορέσουν να σύρουν την κατάλληλη στιγμή τη χώρα στο πλευρό του νεοχιτλερικού Άξονα στον πόλεμο και στη δικτατορία που ετοιμάζει. Μόνο δίνοντας βάσεις στο ΝΑΤΟ ενώ στέλνει τη συνείδηση του λαού στη Ρωσία μπορεί το ελληνικό κράτος από τη μία να προωθεί την αντισημιτική βία και προπαγάνδα και από την άλλη όχι απλά να έχει την ανοχή αλλά και την αγάπη του Ισραήλ. Η απέραντη σιωπή και η ασυλία όταν κάθε τέτοια επίθεση εκδηλώνεται (δες πογκρόμ 7 Μάη του 2024 ενάντια σε τουρίστες από το Ισραήλ στην Αθήνα) και όταν διαδίδεται κάθε αντισημιτικός λίβελλος, ιδιαίτερα η σιωπή απέναντι στην ασταμάτητη προπαγάνδα του ψευτοΚΚΕ ενάντια στο «κράτος-δολοφόνο», φέρνει στο στόχαστρο των αντισημιτών κάθε παράταιρη φωνή ιδιαίτερα μέσα στα υπόδουλα πια στον πουτινισμό και στον αντιευρωπαϊσμό ουσιαστικά κνιτοκρατούμενα και υπό σοσιαλφασιστική τρομοκρατική κατοχή πανεπιστήμια. Γι αυτό εκτιμάμε πολύ τη θαρρετή φωνή της δημοκρατικής καθηγήτριας Βάνας Νικολαΐδου που πρώτα είχε το σθένος να αντιταχθεί στην ανακήρυξη του Πούτιν σαν επίτιμου διδάκτορα του Πανεπιστημίου Αθήνας, μετά βρέθηκε ξανά στο στόχαστρο των ΕΑΑΚ τον Μάρτη του 2023 και πιο έντονα από ποτέ βρίσκεται σήμερα στο στόχαστρο επειδή καταγγέλλει τους αντισημίτες και γενικότερα μια εφιαλτική και πιστεύουμε πρωτοφανή για την Ευρώπη κατάργηση της ελευθερίας του λόγου στα Πανεπιστήμια ( https://www.youtube.com/watch?v=Nx1_2rYIkTg ). Γι αυτό, παρόλο που δεν συμφωνούμε μαζί της στο ότι οποιαδήποτε αστυνομικά και διοικητικά μέτρα θα μπορούσαν να επιβάλουν τη δημοκρατία στα Πανεπιστήμια χωρίς ένα μαζικό λαϊκό αντιφασιστικό κίνημα έξω και μέσα σε αυτά, στεκόμαστε αποφασιστικά στο πλευρό της και καλούμε κάθε δημοκράτη να κάνει το ίδιο.
Πρέπει να καταλάβουμε ότι επιθέσεις τέτοιου είδους στα πανεπιστήμια και κυρίως η άλωση και η φασιστική κατοχή της μεγαλύτερης ομοσπονδίας εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα στη χώρα που έγινε πρόσφατα από τους αντισημίτες του ψευτοΚΚΕ μετά από πάμπολλες φασιστικές επιθέσεις στα συνδικαλιστικά όργανα της χώρας και μετά την παράλυση της ηγεσίας της ΓΣΕΕ μπροστά σε αυτή την καθεστωτική αντισυνδικαλιστική βία αποδεικνύουν ότι ο δρόμος του υπόκωφου εκφασισμού της χώρας φτάνει πια σε ένα σημείο καμπής.
Αναγκαίο όσο ποτέ ένα αντιφασιστικό μέτωπο στη χώρα μας και σε όλη την Ευρώπη ενάντια στο νεοχιτλερικό Άξονα Ρωσίας-Κίνας ιδιαίτερα μετά την άνοδο του ρωσόδουλου Τραμπ στην προεδρία των ΗΠΑ
Ένα τέτοιο αντιφασιστικό κίνημα είναι ακόμα περισσότερο αναγκαίο μετά την άνοδο στην ηγεσία των ΗΠΑ ενός φασίστα πολιτικού και ιδεολογικού αδελφού του Πούτιν και του Σι. Αν προσέξει κανείς θα διαπιστώσει ότι οι πράξεις του Τραμπ έχουν ένα διπλό αποτέλεσμα: από τη μια κάνει σε μια σειρά χώρες και λαούς τόσο αποκρουστικές και επίφοβες τις ΗΠΑ ώστε τις οδηγεί στο να μειώνουν τις αντιστάσεις τους στη Ρωσία και την Κίνα είτε ακόμα τις σπρώχνει στην αγκαλιά τους.
Από την άλλη όποια πολιτική δύναμη της Δύσης είναι κλασικά φασιστική ακροδεξιού τύπου παίρνει μια τεράστια ώθηση από την προεδρία Τραμπ στο να συνεχίσει με περισσότερη ορμή σε συμμαχία με τα δυο αυτά παγκόσμια κέντρα του φασισμού και της πολιτιστικής οπισθοδρόμησης.
Πιστεύουμε ότι όσο περνάει ο καιρός θα φαίνεται πιο καθαρά ότι ο Τραμπ λειτουργεί αντικειμενικά σαν κράχτης, δηλαδή σαν προβοκάτορας υπέρ της Ρωσίας και της Κίνας και όχι σαν ένας νέος ανταγωνιστικός τους φασιστικός πόλος. Η άνοδος του πχ σημαίνει για τη δικιά μας χώρα ότι από την μια θα δυναμώσουν κυρίως οι κλασικοί ανοιχτοί φασίστες και συντηρητικοί τύπου Βελόπουλου, Νατσιού και Λατινοπούλου που ανήκουν πιο στενά ή πιο πλατιά στο φιλορώσικο μπλοκ και από την άλλη η τάχα φιλοευρωπαϊκή “αριστερά” ήδη έχει αρχίσει να καλεί σε παγκόσμια αντιφασιστική συμμαχία ενάντια στις ΗΠΑ του Τραμπ που σημαίνει συνεργασία με τη Ρωσία και κυρίως την Κίνα. Το ίδιο βέβαια το πολιτικό πρακτορείο της Ρωσίας, το ψευτοΚΚΕ δεν εγκαταλείπει τη γενική του δημαγωγική γραμμή “κάτω όλοι οι ιμπεριαλιστές” όποτε κάτω εξίσου ΗΠΑ και ΕΕ, αλλά και αυτό δεν χάνει την ευκαιρία να συγκεντρώνει τα πυρά του ενάντια στην πιο ναζιστική εκδοχή της προεδρίας Τραμπ που είναι ο Μασκ για να δυναμώσει την αντιαμερικάνικη αιχμή της πολιτικής του.
Αυτή είναι λοιπόν η ώρα για να δυναμώσει η αντιφασιστική ενότητα του λαού μας ενάντια στο νεοχιτλερικό Άξονα Ρωσίας-Κίνας και στη φασιστική προβοκατόρικη προεδρία Τραμπ. Ειδικά θα πρέπει να δυναμώσει η αντιφασιστική ενότητα των λαών και των χωρών της Ευρώπης. Αυτή απειλείται ταυτόχρονα: πρώτα και άμεσα από το συγκεκριμένο και ζωντανό κατακτητικό πόλεμο που έχει ξεκινήσει εναντίον της και περιορίζεται ακόμα στο ανατολικό της σύνορο εξαιτίας της γενναιότητας της ουκρανικής αντίστασης πατριωτών και δεύτερον πιο έμμεσα αλλά πιο επικίνδυνα από την πολιτική και κατά συνέπεια ενεργειακή περικύκλωση της από το Νότο εξαιτίας του αντισημιτικού γενοκτονικού πολέμου που ξεκίνησαν οι νεοχιτλερικοί της Χαμάς, της Χεζμπολάχ και των Χούθι με τη στήριξη του Ιράν ενάντια στο Ισραήλ. Όπως όμως αναλυτικά έχουμε εξηγήσει ο πόλεμος αυτός ενώ είναι δίκαιος αμυντικός από την πλευρά Ισραήλ σε ότι αφορά τη συντριβή των γενοκτόνων αντισημιτών διεξάγεται με έναν τέτοιο τρόπο στρατιωτικά από τον IDF και κυρίως με έναν τέτοιο τρόπο πολιτικά από την κυβέρνηση Νετανιάχου και τους ακροδεξιούς κόντρα γενικά στην Παλαιστίνη και ειδικά ενάντια στη Δυτική Όχθη και στην Παλαιστινιακή Αρχή και σε κάθε προοπτική παλαιστινιακού κράτους ώστε να οδηγεί σε πολιτικές νίκες τους αντισημίτες και τον Άξονα και σε πολιτικές ήττες και διπλωματική απομόνωση το Ισραήλ και τις αστικές δημοκρατίες που το υποστηρίζουν.
Δεν μπορεί με λίγα λόγια σήμερα να υπάρξει νίκη ενάντια στον αντισημιτισμό, ούτε άμυνα απέναντι στη Ρωσία και στην Κίνα αν δεν δει κανείς το γενοκτονικό αντισημιτισμό σαν αιχμή του δόρατος του παγκόσμιου νεοχιτλερικού Άξονα, που σημαίνει αν παράλληλα με τους σοσιαλφασίστες “αριστερούς” αντισημίτες, που αποτελούν σήμερα σε όλες τις χώρες του κόσμου τον πιο μαζικό αντισημιτικό φιλοπουτινικό στρατό, δεν διαχωριστεί αποφασιστικά και τελικά δεν κόψει το δρόμο της πολιτικής προβοκάτσιας στους ακροδεξιούς και φασίστες δήθεν φίλους του Ισραήλ. Η στρατιωτική σωτηρία τόσο του Ισραήλ όσο και των ευρωπαϊκών δημοκρατιών που παλεύουν για την άμυνα και την ύπαρξη του θα είναι αδύνατη αν δεν συνδυάζεται με την έμπρακτη προσπάθειά τους να πείσουν τους λαούς όλου του κόσμου ότι κάνουν ότι μπορούν για να δώσουν στο παλαιστινιακό έθνος το δικαίωμα της ανεξάρτητης κρατικής ύπαρξης. Μόνο αν αποδεικνύουν στην πράξη και διαρκώς ότι την ευθύνη για την υπονόμευση αυτής της ανεξαρτησίας την έχουν οι αντισημίτες γενοκτόνοι και οι διεθνείς προστάτες τους θα μπορούν να συγκροτήσουν ένα παγκόσμιο αντιφασιστικό οπότε και αντι-αντισημιτικό μέτωπο. Εννοείται ότι αν οι ίδιοι οι παλαιστίνιοι δεν μπορέσουν να απαλλαχτούν από τους γενοκτόνους αντισημίτες δικτάτορες μέσα τους και κυρίως από τη ρωσοκινέζικη καταστροφική διεθνή “προστασία” απ έξω τους, παλαιστινιακό κράτος δεν μπορεί να ιδρυθεί. Αλλά αυτή την ευθύνη πρέπει να πάψει να την αναλαμβάνει ή έστω να τη μοιράζεται μαζί τους το Ισραήλ και ακόμα λιγότερο οι αστοδημοκρατικές χώρες του κόσμου και το παγκόσμιο αντιφασιστικό μέτωπο.
Με λίγα λόγια ο αντισημιτισμός θα νικηθεί σε έναν πολύ μακρόχρονο σκληρό και γεμάτο πόνο αγώνα όσο οι αντι-αντισημίτες σε όλο τον κόσμο και τα αντιφασιστικά μέτωπα θα αποδεικνύουν στους λαούς το βαθύ δημοκρατισμό και το διεθνισμό τους σε όλα τα μέτωπα πάλης από την υλική επιβίωση των λαών ως όλα τα πολιτικά δικαιώματα και κάθε αγώνα για την κοινωνική και εθνική απελευθέρωση. Αυτός ο διεθνιστικός δημοκρατισμός που θα συντρίψει τους νέους Χίτλερ θα είναι ταυτόχρονα και το αληθινό καταφύγιο των Εβραίων απέναντι στους οργανωτές του νέου Ολοκαυτώματος.