Χαλκοκονδύλη 35, τηλ-φαξ: 2105232553 email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

Οι τελευταίες δημοσκοπήσεις πριν από τις γαλλικές προεδρικές εκλογές βρίσκουν στις πρώτες θέσεις προτίμησης έναν τουλάχιστον υφεσιακό απέναντι στο ρωσοκινεζικό άξονα υποψήφιο, ο οποίος ωστόσο σε επίπεδο ανοιχτής πολιτικής πλατφόρμας είναι ευρωπαϊκού προσανατολισμού, τον Εμανουέλ Μακρόν, ακολουθούμενο από τρεις ανοιχτούς φίλους της ρώσικης υπερδύναμης και των κτηνωδών επεμβάσεών της στον κόσμο, τους Λεπέν, Φιγιόν και Μελανσόν.

Από τα πρώτα άρθρα πολιτικής ανάλυσης του γαλλικού τύπου μετά το τέλος των πρόσφατων συγκρούσεων που ακολούθησαν τη δολοφονία του έφηβου Ναέλ από την αστυνομία μπορεί κανείς να συμπεράνει ότι αυτές απομονώθηκαν από τη μεγάλη πλειοψηφία του γαλλικού λαού και τροφοδότησαν το δίπολο φασισμού – σοσιαλφασισμού. Μάλιστα ενώ ήταν κυρίως αυθόρμητες βοήθησαν συντριπτικά τον κλασικό φασισμό.

Στις 20 Απρίλη «έσκασε» η είδηση ότι Τσίπρας και Μακρόν έχουν συμφωνήσει στην παραχώρηση στην Ελλάδα με τη μέθοδο της χρονομίσθωσης δύο σύγχρονων γαλλικών φρεγατών τύπου FREMΜ, οι οποίες θα ενταχθούν έως τον Αύγουστο στο Πολεμικό Ναυτικό. Την είδηση επιβεβαίωσε ο Φώτης Κουβέλης προσθέτοντας ότι σε δεύτερο χρόνο η Ελλάδα θα αποκτήσει μια ακόμα φρεγάτα τύπου FREMΜ

 H επίσκεψη Μακρόν στην Αθήνα είναι ίσως το πιο μεγάλο δείγμα της παρακμής του γαλλικού ιμπεριαλισμού ο οποίος για τα δικά του περιορισμένα συμφέροντα βάζει ένα μπουρλότο στην ΕΕ και ειδικά στην καρδιά της που είναι η Ευρωζώνη αγκαλιάζοντας με θέρμη τον πιο ξεδιάντροπο εκβιαστή και διασπαστή της, τον εντολοδόχο και υπηρέτη του κύριου εχθρού όλης της Ευρώπης, που είναι η πουτινική Ρωσία.

Χρειάστηκε να μελετήσουμε ένα αρκετά μεγάλο πλήθος από στοιχεία, δημοσιογραφικές ανταποκρίσεις και αναλύσεις, κυρίως του γαλλικού τύπου, για να σχηματίσουμε μια πρώτη εικόνα για την πολιτική και κοινωνική φύση αυτού του κινήματος, που ήδη έχει επιδράσει καίρια στις πολιτικές εξελίξεις στη Γαλλία και πιθανότατα θα επιδράσει και στις ευρωπαϊκές. Θα μπορέσουμε κάποια στιγμή να έχουμε και μια πιο βαθειά κατανόηση για αυτές τις εξελίξεις καθώς είναι μεγάλος ο πλούτος του υλικού που συνεχίζει να έρχεται στο φως της δημοσιότητας για μια σύγκρουση που έχει προκαλέσει βαθιά εντύπωση και μεγάλα ερωτηματικά στη γαλλική κοινωνία.

Οι Γάλλοι εργαζόμενοι είναι δίκαια και πλειοψηφικά οργισμένοι από την προσπάθεια του Μακρόν και της κυβέρνησης της πρωθυπουργού Μπορν να αυξήσουν την κατώτατη ηλικία για συνταξιοδότηση από τα 62 στα 64 χρόνια.

Το μέτρο αυτό χτυπάει πρώτα και κύρια το καθ’ αυτό προλεταριάτο που ξεκινάει νωρίς τον εργασιακό του βίο, χωρίς τη μεταβατική περίοδο των πανεπιστημιακών σπουδών και που είναι το σχετικά πιο κακοπληρωμένο και το πιο σκληρά εργαζόμενο. Απ’ αυτούς ζητάει ο Μακρόν να δουλέψουν περισσότερα χρόνια για να μπορούν να πάρουν μια πλήρη σύνταξη, προκειμένου να μην επιβαρυνθεί η ανταγωνιστικότητα του γαλλικού μονοπωλιακού κεφάλαιου στο διεθνή ανταγωνισμό του τόσο με τα αντίστοιχα στις υπόλοιπες χώρες του δυτικού τύπου καπιταλισμού (χοντρικά οι χώρες της G7 μαζί με τη Νότια Κορέα και την Αυστραλία), αλλά και με τη σοσιαλιμπεριαλιστική Κίνα και τις αναδυόμενες καπιταλιστικές οικονομίες του Τρίτου Κόσμου (Ινδία, Βραζιλία, Νότια Αφρική κλπ).