Ειδικά η αδυναμία της κυβέρνησης Μπορν να περάσει το νομοσχέδιο από την Εθνοσυνέλευση (όπου έχει σχετική αλλά όχι απόλυτη πλειοψηφία) και τελικά η χρήση του άρθρου 49 παράγραφος 3 του γαλλικού συντάγματος, που σημαίνει ουσιαστικά έγκριση του νόμου με διάταγμα, με μόνη συνταγματική διέξοδο για να ακυρωθεί την πτώση της κυβέρνησης με πρόταση μομφής (απορρίφθηκε οριακά με 9 ψήφους διαφορά), εξόργισε ακόμη περισσότερο τους Γάλλους εργαζόμενους. Κι αυτό γιατί ήταν γνωστή από όλες τις έρευνες κοινής γνώμης κι από τη συμμετοχή που είχαν μέχρι την ημέρα της ψηφοφορίας τόσο οι απεργίες όσο και οι διαδηλώσεις η σχεδόν πάνδημη αντίδραση στη «μεταρρύθμιση» (σε ποσοστά πάνω από 75%). Κι αυτό μολονότι ο Μακρόν τη ζυμώνει και επιχειρηματολογεί υπέρ της αναγκαιότητας της αύξησης του ορίου ηλικίας ήδη από την πρώτη του πενταετή θητεία (2017-2022), ενώ την περιέλαβε και στο πρόγραμμα της δεύτερης πενταετίας του, που άρχισε την άνοιξη του ‘22.
Οι απεργίες έχουν αγκαλιάσει το μεγαλύτερο μέρος του (ιδιαίτερα μεγάλου στη Γαλλία) δημόσιου τομέα της οικονομίας, αλλά και μεγάλο μέρος του ιδιωτικού, ενώ σε αυτές συμμετέχουν όλες οι μεγάλες συνδικαλιστικές οργανώσεις, δηλαδή και η σοσιαλδημοκρατική CFDT, που εκπροσωπεί πια το μεγαλύτερο τμήμα των εργαζόμενων στον ιδιωτικό τομέα (έχει ξεπεράσει σε μέλη την πάλαι ποτέ πανίσχυρη και με ισχυρές ψευτοκομμουνιστικές - σοσιαλφασιστικές πλευρές CGT, που διατηρεί ωστόσο κι εκείνη ισχυρή εκπροσώπηση και στο δημόσιο και σε μεγάλα εργοστάσια).
Το γεγονός ότι την εκπροσώπηση της εξέγερσης των Γάλλων εργαζόμενων σε κεντρικό πολιτικό επίπεδο έχει αναλάβει η υπό σοσιαλφασιστική ηγεμονία τετρακομματική συμμαχία NUPES, με γενικό πολιτικό αρχηγό το ρωσόδουλο σοσιαλφασίστα Μελανσόν (και παραπίσω οι κλασσικοί ακροδεξιοί της Λεπέν) δεν αποτελεί συγχωροχάρτι, αλλά κάνει ακόμη μεγαλύτερες τις ευθύνες του ταξικά αντιδραστικού αστού Μακρόν. Γιατί αυτός, την ίδια ώρα που αποτελεί μέσα στις δυτικές ηγεσίες την πιο υφεσιακή φωνή απέναντι στον Πούτιν και στη χιτλερικού τύπου εισβολή του στην Ουκρανία, καλώντας συνεχώς σε διαπραγματεύσεις μαζί του, έρχεται ταυτόχρονα να δώσει ένα χτύπημα στην καρδιά της ευρωπαϊκής αντισοσιαλιμπεριαλιστικής ενότητας, διασπώντας αντί να ενώνει το γαλλικό λαό. Δίνει έτσι στον Πούτιν για ακόμη μία φορά, με δίαυλο τους πράκτορες ή έστω τους αφοσιωμένους φίλους της Ρωσίας στο εσωτερικό της Γαλλίας, το ρόλο του «προστάτη των Ευρωπαίων φτωχών» ενάντια στις «αδηφάγες νεοφιλελεύθερες αστικές τάξεις της Δύσης».
Ο Μακρόν αδυνατίζει έτσι και τη λαϊκή υποστήριξη στην πάντα κρίσιμη για τα ευρωπαϊκά πολιτικά πράγματα Γαλλία για την εθνικοαπελευθερωτική πάλη της Ουκρανίας αλλά και για την αντίσταση στην ακόμα πιο ύπουλη ενεργειακή πολιορκία της Ευρώπης. Την ώρα που ο εντελώς ξετσίπωτος πια χαφιές της Ρωσίας Τραμπ στην Αμερική ζυμώνει το «όχι άλλα λεφτά στην Ουκρανία την ώρα που ο Αμερικανός εργαζόμενος χτυπιέται από τον πληθωρισμό», είναι βέβαιο ότι οι κάθε λογής μελανσονικοί και λεπενικοί λακέδες θα ζυμώνουν επίσης στο ίντερνετ και στο δρόμο ακριβώς το ίδιο: «ο μεγαλοαστός Μακρόν είναι γαλαντόμος με την Ουκρανία με τα λεφτά μας, την ώρα που μας βάζει να δουλεύουμε ως τα γεράματα».
Ήδη η ρωσική κρατική τηλεόραση, αυτό το χαμαιτυπείο «σύγχρονου» χιτλερικού λόγου και πολεμοχαρών κραυγών, πανηγυρίζει για την εσωτερική κρίση στην Ευρώπη. Κι όλα αυτά την ίδια ώρα που μονάχα την τελευταία δεκαετία το καθεστώς Πούτιν και απόλυσε μαζικά δημοσίους υπαλλήλους και αύξησε τα όρια συνταξιοδότησης στη Ρωσία, χωρίς ουσιαστικά να ανοίξει μύτη.
Οι ευρωπαϊκές αστικές τάξεις, ανεξάρτητα από τη δημαγωγία των Ρώσων ναζί, είναι πράγματι αδηφάγες - και το δείξανε κυρίως με το πόσο λάτρεψαν τόσο το φτηνό ρωσικό φυσικό αέριο για δεκαετίες, αγνοώντας το νεοτσαρικό - νεοχιτλερικό έκτρωμα που γεννιόταν με τη βοήθεια της ενεργειακής προσόδου, αλλά κυρίως με το πόσο λάτρεψαν τη φτηνή εργατική σάρκα που τους πρόσφερε ο Κινέζος αρχιδουλοκτήτης του πλανήτη, αμέσως αφότου συνέτριψε με τα τανκς το 1989 τη δημοκρατική εξέγερση της Τιεν Αν Μεν. Εδώ και χρόνια αυτές οι αστικές τάξεις ονειρεύονται ή προσπαθούν, άλλη περισσότερο και άλλη λιγότερο, να κινεζοποιήσουν - όσο τις παίρνει με βάση τους ταξικούς συσχετισμούς - και τις συνθήκες δουλειάς και συνταξιοδότησης κυρίως του ευρωπαϊκού προλεταριάτου (οι Αμερικανοί εργάτες, μολονότι έχουν κάπως καλούς μισθούς, έτσι κι αλλιώς δεν απολαμβάνουν σειρά παροχών κρατικής υγείας και ασφάλισης - το λεγόμενο κοινωνικό μισθό - που κατακτήθηκαν κατά τις πλημμυρίδες των εργατικών και αντιφασιστικών αγώνων στην Ευρώπη).
Οι Ευρωπαίοι και Έλληνες συνειδητοί ταξικά εργάτες και πιο πλατιά οι Ευρωπαίοι και Έλληνες δημοκράτες δεν πρέπει λοιπόν να αντιμετωπίσουν με καχυποψία ή άρνηση το κίνημα των Γάλλων συναδέλφων τους, μόνο για το λόγο ότι το εκμεταλλεύεται κατάλληλα ο μεγαλύτερος εχθρός των εργαζομένων και συνολικά της πολιτισμένης ανθρωπότητας, δηλ. ο ρώσικος νεοναζισμός.
Εντελώς αντίθετα, οι δυτικού τύπου αστικές τάξεις και οι πολιτικοί τους εκπρόσωποι, τύπου Μακρόν, θα πρέπει να καταλάβουν ότι οι μέρες της αφθονίας των κερδών τους, που τα βάσισαν ακριβώς στο διπλό υφεσιασμό τους απέναντι στο δικέφαλο ρωσοκινεζικό τέρας, έχουν τελειώσει μετά το ανοιχτό - κι όχι πια καλυμμένο, όπως μέχρι πρόσφατα - κάλεσμα του Πούτιν και του Σι Τζινπίνγκ για ξαναμοίρασμα του πλανήτη. Πρώτη ωμή πράξη πραγματοποίησης αυτού του καλέσματος υπήρξε το απρόκλητο πολυαίμακτο γιουρούσι της Ρωσίας στην ανεξάρτητη Ουκρανία. Γι’ αυτό το τέλος της περιόδου ευδαιμονίας του δυτικού κεφάλαιου δεν φταίει σε κάθε περίπτωση καθόλου το δυτικό προλεταριάτο, που ΚΑΙ σκληρά δούλεψε παράγοντας αυτά ακριβώς τα υπερκέρδη, ΚΑΙ τη σχετική ή και απόλυτη χειροτέρευση των όρων δουλειάς, αμοιβής, αλλά και ανάπαυσης στα γηρατειά του είδε, προκειμένου τα δυτικά μονοπώλια να «ανταγωνίζονται» την κινεζική απάνθρωπα αντεργατική δικτατορία, με τη δουλοκτητική απαγόρευση της απεργίας και τα - για δεκαετίες - μεροκάματα πείνας (που μόνο τώρα τελευταία έχουν αρχίσει να αυξάνονται λόγω μείωσης του εφεδρικού στρατού από τις αγροτικές περιοχές της Κίνας).
Αν λοιπόν οι αστικές τάξεις των αστοδημοκρατικών καπιταλιστικών χωρών θέλουν πραγματικά να αντισταθούν στο τέρας που βομβαρδίζει νοσοκομεία και βιάζει παιδιά, χτες στην Τσετσενία και στη Συρία, σήμερα στην Ουκρανία κι αύριο πιθανότατα στο κέντρο της Ευρώπης, αυτό πρακτικά σημαίνει μείωση των κερδών τους, διαμόρφωση όρων δημοκρατικής πολεμικής οικονομίας, κυρίως στο πεδίο της ενέργειας, των προϊόντων μαζικής κατανάλωσης, καθώς και του αμυντικού εξοπλισμού και διατήρηση ή και βελτίωση όσο είναι μπορετό σε αυτές τις συνθήκες των όρων τουλάχιστον ζωής και δουλειάς για την πλατιά μάζα του εργαζόμενου λαού.
Αυτοί είναι μίνιμουμ όροι για τη συγκρότηση πατριωτικών - αντιφασιστικών μετώπων σε κάθε χωριστά παρμένη δημοκρατική χώρα για το ξεσκέπασμα της δημαγωγίας των σοσιαλναζήδων πρακτόρων της Μόσχας, τόσο χρυσαυγίτικου - λεπενικού όσο και κνιτοσυριζαίικου - μελανσονικού τύπου.
Πιο ειδικά για τη Γαλλία και τους Μελανσόν - Λεπέν, άλλωστε, δεν είναι απίθανο να εκμεταλλευτούν την πολιτική κρίση που έχει δημιουργήσει ο ίδιος ο κοντόθωρος Μακρόν για να του θέσουν όρους υπαγορευμένους από τον Πούτιν, ζητώντας του μεγαλύτερο πούλημα της Ουκρανίας και υποχωρήσεις προς το αφεντικό τους στη Μόσχα, ώστε εκείνοι με τη σειρά τους να προσπαθήσουν να «μαζέψουν» το κίνημα και να του προσφέρουν λίγους ακόμη ανέφελους μήνες ή χρόνια στην εξουσία.
Σοσιαλφασίστες και ναζιφασίστες, εξάλλου, υποδύονται ανέξοδα τους φίλους της φτωχολογιάς απέναντι στη «λαίλαπα» της πράγματι αντιλαϊκής πολιτικής του δυτικού κεφάλαιου, μεθαύριο όμως θα χτυπήσουν αυτή την ίδια φτωχολογιά όχι με απλό οικονομικό φτώχεμα τύπου Μακρόν, το οποίο στο κάτω-κάτω, λόγω των δημοκρατικών κατακτήσεών τους, οι μάζες μπορούν και αντιπαλεύουν με συνδικαλιστικά και πολιτικά μέσα, αλλά με κνούτο και με σφαίρες, σαν ταγματασφαλίτες του ρωσοκινέζικου Άξονα. Η εμπειρία του πόσο ωμά έχουν συκοφαντήσει τόσο οι ψευτοαριστεροί κνίτες και κνιτοειδείς κάθε είδους, όσο και οι κλασικοί ναζιφασίστες τον ηρωικό ουκρανικό λαό που αγωνίζεται με το όπλο στο χέρι για τη λευτεριά του, καθώς και του πόσο αναίσχυντα επινοούν καθημερινά δικαιολογίες και τερατώδη ψέματα για να καλύπτουν τα ρώσικα πολεμικά εγκλήματα τον τελευταίο χρόνο, πρέπει να αποτελούν τροχιοδεικτική βολή για κάθε δημοκρατικό και ανήσυχο άνθρωπο ως προς τι πρόκειται να ακολουθήσει.