ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΣΤΟ ΦΑΙΟ-«ΚΟΚΚΙΝΟ» ΦΑΣΙΣΜΟ ΠΟΥ ΣΑΜΠΟΤΑΡΕΙ ΤΗΝ ΠΑΡΑΓΩΓΗ ΚΑΙ ΕΤΟΙΜAΖΕΙ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ
ΔΕΝ ΘΑ ΑΠΟΤΡΕΨΟΥΝ ΟΙ ΕΚΛΟΓΕΣ ΤΗΣ 7 ΤΟΥ ΙΟΥΛΗ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΑΛΛΑ ΕΝΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ-ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ ΚΑΙ ΣΤΟ ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΟ ΣΑΜΠΟΤΑΖ ΤΩΝ ΦΑΙΟ-«ΚΟΚΚΙΝΩΝ»
ΣΤΗΝ ΚΑΛΠΗ ΔΗΛΩΣΗ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗΣ ΣΤΗΝ ΟΑΚΚΕ
Οι εκλογές της 7 του Ιούλη θα ανοίξουν μια νέα περίοδο για τη χώρα, όχι επειδή θα της δώσουν μια διέξοδο με τη σχετική αποδυνάμωση της φασιστικής συμμορίας που ηγείται του ΣΥΡΙΖΑ και την επιστροφή, με αυτοδυναμία ή όχι, της μισο-αστοδημοκρατικής ΝΔ στην κυβέρνηση της χώρας, αλλά επειδή θα αποδειχτεί για πρώτη φορά με απόλυτη σαφήνεια ότι όλος ο αστικός πολιτικός κόσμος ούτε θέλει ούτε μπορεί να αντιμετωπίσει την καταστροφική και υποδουλωτική επέλαση των νέων αφεντικών της χώρας που σύντομα θα αποδειχτεί ότι είναι ο ρώσικος και ο κινέζικος σοσιαλιμπεριαλισμός, κάτω από την πολιτική ηγεμονία του πρώτου.
Εκείνο στο οποίο θέλουμε να επιμείνουμε με το παρακάτω αναλυτικό προεκλογικό κείμενο μας είναι στο ότι η χώρα βρίσκεται σε έναν καταστροφικό δρόμο και ο λαός μας πρέπει να συνεγερθεί και να κάνει μια τιτάνια προσπάθεια για να εμποδίσει μια πρωτοφανή τραγωδία γι αυτόν που είναι εδώ και δεκαετίες δρομολογημένη. Αυτή η τραγωδία έχει δύο βασικές πλευρές: την οικονομική εξαθλίωση και τη φασιστική δικτατορία με κοινοβουλευτικό μανδύα. Αυτά τα δυο είναι δεμένα μεταξύ τους. Για να καταλάβει κανείς ποια δύναμη βρίσκεται πίσω από τη φασιστική απειλή πρέπει να ξεκινήσει από το να μελετάει την οικονομική καταστροφή που ήδη βρίσκεται σε εξέλιξη και που θα δυναμώσει επειδή κανένα από τα κόμματα που βρίσκονται στο κοινοβούλιο ή διεκδικούν μια θέση σε αυτό δεν θα κάνουν απολύτως τίποτα για να την εμποδίσουν. Διαφέρουν μόνο στο πόσο γρήγορα θα τη φέρουν.
Αν στ αλήθεια είχαν μια πρόταση διεξόδου θα αναγνώριζαν τι έφταιξε πραγματικά και η χώρα χρεωκόπησε το 2010 και θα επιχειρούσαν να το διορθώσουν. Τα ακροδεξιά κόμματα και οι ναζιστές, δηλαδή οι φαιοί φασίστες, καθώς και τα φασιστικά στην ηγεσία τους κόμματα που εμφανίζονται σαν «κόκκινα», δηλαδή ο ΣΥΡΙΖΑ, το ψευτοΚΚΕ και η εξωκοινοβουλευτική ουρά τους, δείχνουν σα φταίχτη όχι τη χρεωκοπία, αλλά τους ευρωπαίους δανειστές και τα μνημόνιά τους ή ακόμα πετάνε την μπάλα στην εξέδρα και αντί να εξηγήσουν γιατί η ελληνική χρεωκοπία ήταν η πιο παταγώδης στην ΕΕ και στον κόσμο ολόκληρο λένε ότι έφταιξε γι αυτήν η γενική κρίση του καπιταλισμού. Μάλιστα ισχυρίζονται ότι δεν έφερε η χρεωκοπία τα μνημόνια και την πείνα του λαού αλλά ότι τα μνημόνια έφεραν τη χρεωκοπία και την πείνα.
Από την άλλη το κόμμα της κλασικής αστικής τάξης, η ΝΔ αναγνωρίζει τη χρεωκοπία αλλά δείχνει σαν βασικό υπεύθυνο της χρεωκοπίας το αναποτελεσματικό και διεφθαρμένο κράτος.
Στην πραγματικότητα τόσο τα μνημόνια όσο και το αναποτελεσματικό και διεφθαρμένο κράτος δεν είναι αιτίες για τη χρεωκοπία και την οικονομική καταστροφή που ζει η χώρα μετά το 2010 αλλά απλά αποτελέσματα ενός βαθύτερου κακού. Γιατί μνημόνια είχαν κι άλλες χώρες της Ευρώπης, και από διεφθαρμένα και αναποτελεσματικά κράτη είναι γεμάτος ο πλανήτης. Όμως κανένα από αυτά τα κράτη δεν έχασε σε ελάχιστο χρόνο το 1/3 της βιομηχανίας του, ιδιαίτερα όλη σχεδόν τη βαριά βιομηχανία του χωρίς κανένα μεγάλο του πολιτικό και ιδεολογικό ρεύμα να ασχολείται σοβαρά με αυτό το ζήτημα, όπως δεν ασχολείται και με το ότι χρεωκοπεί η ηλεκτροπαραγωγική υποδομή του. Επίσης δεν υπάρχει σύγχρονο ανεπτυγμένο κράτος στο οποίο να έχει απότομα αχρηστευθεί πρακτικά και για μια δεκαετία όλο του το τραπεζικό σύστημα ως προς τον παραγωγικό δανειστικό του ρόλο.
Το βαθύτερο κακό που χρεωκόπησε τη χώρα και την κατατρώει από τότε και εξαθλιώνει το λαό της, και σίγουρα θα τον εξαθλιώσει πολύ περισσότερο είναι το συστηματικό πολιτικό σαμποτάζ που διεξάγεται από την εποχή της κυβέρνησης Α. Παπανδρέου για να τσακιστεί η ελληνική βιομηχανία, ιδιαίτερα η βαριά, για να τσακιστεί η τεχνολογικά ανεπτυγμένη και συγκεντρωμένη αγροτική παραγωγή, για να εξαφανιστεί σχεδόν η εφαρμοσμένη έρευνα, και για να σαπίσει η εκπαίδευση σε όλες τις βαθμίδες της ιδιαίτερα η μέση εκπαίδευση και μάλιστα η τεχνική.
Μέρος αυτού του παραγωγικού σαμποτάζ, είναι το οργανωμένο σάπισμα του κρατικού μηχανισμού. Ποτέ ασφαλώς o ελληνικός κρατικός μηχανισμός δεν ήταν αποτελεσματικός και έντιμος. Όμως μόνο από την εποχή του Α. Παπανδρέου και μετά, και με τη δραστήρια βοήθεια του ψευτοΚΚΕ και μετά του ΣΥΡΙΖΑ, προωθήθηκε μέσα στο κράτος με σύστημα η διαφθορά των δημόσιων υπαλλήλων, αρχίζοντας από αυτήν εκείνων που είχαν την εξουσία να δίνουν οικιστικές και βιομηχανικές άδειες, ενώ επίτηδες καταργήθηκε σταδιακά η αξιολόγηση των δημόσιων υπαλλήλων. Το αποτέλεσμα ήταν να δυναμώσει εκτός από τη διαφθορά και η μεγαλύτερη λούφα και τεμπελιά και έτσι μία πολύ μεγάλη μάζα δημοσίων υπαλλήλων να αχρηστευθεί, να παρασιτικοποιηθεί και να γίνει βραχνάς και βάρος για τον εργαζόμενο λαό και βδέλλα για όλη την κοινωνία.
Όμως το πολιτικό σαμποτάζ το βλέπει κανείς κύρια στη βιομηχανία. Η υλική βάση της ευημερίας όλων των λαών στο σύγχρονο κόσμο είναι η βιομηχανία. Κι όμως στην Ελλάδα εκστρατεύουν κυβερνήσεις, κόμματα, και κομματικές φράξιες συχνά μέσα από αυτοδιοικητικούς μηχανισμούς, οργανώσεις πολιτών κλπ για να ακυρώνουν βιομηχανικές ή τουριστικές επενδύσεις ή ακόμα και να κλείνουν υπάρχουσες βιομηχανίες. Αυτό το πετυχαίνουν με πολλούς τρόπους. Όπως για παράδειγμα ψηφίζουν νόμους ή τοπικά χωροταξικά που απαγορεύουν να εγκατασταθούν βιομηχανικές αλλά και μεγάλες τουριστικές επιχειρήσεις σε όλη την έκταση της χώρας. Ξεσηκώνουν κινήματα κατοίκων αφού κατάλληλοι κομματικοί τάχα «ανεξάρτητοι ειδικοί επιστήμονες» επισείουν ανύπαρκτες καταστροφές του περιβάλλοντος, της υγείας, των αρχαιοτήτων, του τοπίου ή τις μεγαλοποιούν σε ασύλληπτο βαθμό. Παράλληλα βάζουν δικούς τους ανθρώπους, ή πιέζουν ανθρώπους σε καίριες ελεγκτικές θέσεις στα υπουργεία, στους Δήμους, στο ΣτΕ, στην Ανεξάρτητη Αρχή ανταγωνισμού, να καθυστερούν ή να απορρίπτουν την αδειοδότηση επενδύσεων, ενώ οι φαιο-«κόκκινοι» κινούν και τους κομματικούς τους στρατούς βίας, για να τρομοκρατούν τους εργάτες και να καταστρέφουν εγκαταστάσεις. Μια άλλη από τις αγαπημένες μεθόδους των σαμποταριστών, όταν καταφέρνουν να ξεγελάσουν τους εργάτες, είναι να προωθούν απεργίες διαρκείας όταν γίνονται κάποιες απολύσεις σε μια βιομηχανία επειδή δεν πάει καλά μέχρι να την κλείσουν και να απολυθούν όλοι οι εργάτες. Όταν οι απεργοί αντιδρούν σε αυτό οι σαμποταριστές αρχίζουν τους τραμπουκισμούς στις γενικές συνελεύσεις για να πάει η πραξικοπηματική απεργία μέχρι το τέλος (κλασικό παράδειγμα η Χαλυβουργία Ασπροπύργου).
Ποιοι είναι οι σαμποταριστές
Ο γενάρχης του κυβερνητικού βιομηχανικού σαμποτάζ στην Ελλάδα είναι ο Ανδρέας Παπανδρέου, που ανακάλυψε άπειρες μεθόδους κλεισίματος βιομηχανιών πέρα από όσες περιγράψαμε, όλες με φιλολαϊκά και φιλεργατικά προσχήματα από τα οποία θα κρατήσουμε εκείνο με την υπερπλήρωση με προσωπικό πολλών κρατικών βιομηχανιών με ταυτόχρονη μείωση των κρατικών παραγγελιών σε αυτές ώστε να χρεωκοπήσουν ή να σαπίσουν φυτοζωώντας πχ ΠΥΡΚΑΛ, Πειραϊκή Πατραϊκή, κλπ Μετά τον Παπανδρέου πολιτικοί σαμποταριστές της βιομηχανίας ήταν οι πρωθυπουργοί, Σημίτης, Καραμανλής ο ανηψιός, Παπανδρέου γιός, Σαμαράς και Τσίπρας. Αλλά αυτό που διακρίνει το παραγωγικό σαμποτάζ επί των κυβερνήσεων ΝΔ και ΠΑΣΟΚ από εκείνο της εποχής ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι στη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ το σαμποτάζ το κάνει μια πολύ στενή ηγετική ομάδα γύρω από τον εκάστοτε πρωθυπουργό, ενώ στην περίοδο Τσίπρα όλο το στελεχικό δυναμικό του ΣΥΡΙΖΑ είναι πολιτικά και ιδεολογικά οικοδομημένο πάνω σε μια γραμμή λυσσαλέου χτυπήματος ειδικά της βιομηχανικής ανάπτυξης της χώρας.
Το πιο συμπαγές και πιο στρατηγικό, ιδεολογικά και πρακτικά κόμμα του πολιτικού σαμποτάζ είναι το ψευτοΚΚΕ, που μετά το 1990 ανέθεσε ένα μεγάλο μέρος από αυτή τη βρώμικη υπόθεση στον δήθεν οικολόγο ΣΥΡΙΖΑ. Διευκρινίζουμε εδώ, για όσους ανθρώπους δεν είναι εξοικειωμένοι με τις πολιτικο-ιδεολογικές θέσεις της ΟΑΚΚΕ ότι ονομάζουμε αυτό το κόμμα ψευτοΚΚΕ, όχι τόσο γιατί η ιδεολογικοπολιτική φυσιογνωμία και η πράξη του στην ουσία της είναι διαμετρικά αντίθετη με εκείνη του παλιού ηρωικού ΚΚΕ, δηλαδή αντιμαρξιστική και αντεργατική. Το λέμε γιατί η ηγεσία του από τα 1956 και μετά συνεργάστηκε με την ηγεσία του ΚΚ της Σοβιετικής Ένωσης για να διαλύσει με τη βία το παλιό ΚΚΕ που τα στελέχη του είχαν καταφύγει στην ΕΣΣΔ μετά τον εμφύλιο, ενώ αργότερα, επί Φλωράκη στήριξε πολιτικά την εξορία του ηγέτη του Ζαχαριάδη στη Σιβηρία και τελικά τη δολοφονία του στην εξορία λίγο μετά την εξέγερση της Νομικής και πριν την εξέγερση του Πολυτεχνείου. Από τότε αυτό το κόμμα υπηρετεί σε όλη του τη γραμμή το ρώσικο σοσιαλιμπεριαλισμό. Μιλάμε για σοσιαλιμπεριαλισμό και όχι απλά για ιμπεριαλισμό γιατί οι ηγέτες της Ρωσίας έχοντας ανατρέψει το σοσιαλισμό από τα μέσα ξέρουν καλύτερα από κάθε άλλη αστική τάξη να χρησιμοποιούν τη λαϊκή δυσφορία και τα λαϊκά κινήματα για να αποκτούν συμμάχους φασίστες δήθεν κόκκινους, ή και φαιούς σε χώρες του δυτικού ιμπεριαλιστικού ή του τρίτου κόσμου.
Ο ΣΥΡΙΖΑ στην ηγετική του συγκρότηση δεν είναι στην ουσία του κάτι άλλο από το ψευτοΚΚΕ. Για την ακρίβεια είναι ένα απόσπασμα από τα πιο ικανά σε διπροσωπία στελέχη της ηγεσίας του ψευτοΚΚΕ, το οποίο περιβλήθηκε τη δημοκρατική φορεσιά που του πρόσφεραν τα πιο φιλοκνίτικα στελέχη του φιλοευρωπαϊκού ΚΚΕεσ. Έτσι η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ μπόρεσε να χωθεί μέσα στο κράτος, μέσα στη δυτικόφιλη μεγαλοαστική τάξη και μέσα στα ευρωπαϊκά σαλόνια, για να υπηρετήσει από πιο καίριες, πιο διεθνείς θέσεις τα συμφέροντα της φασιστικής πουτινικής Ρωσίας. Στην ουσία ο ΣΥΡΙΖΑ πραγματοποιεί το μίνιμουμ πρόγραμμα καταστροφής και εθνικής υποτέλειας του ψευτοΚΚΕ χωρίς το τελευταίο να φθείρεται από τη συμμετοχή του στις κυβερνήσεις.
Το αποτέλεσμα του βιομηχανικού και γενικότερα του παραγωγικού σαμποτάζ ήταν να πέσει πολύ πριν την χρεωκοπία του 2009 η βιομηχανική παραγωγή (μεταποίηση) σε σχέση με το ΑΕΠ στο 8%, πιο κάτω από το μισό από κάθε άλλη ευρωπαϊκή χώρα (πλην της Κύπρου), την ίδια ώρα που η κατανάλωση της χώρας συντηριόταν ή και αυξανόταν με δανεικά. Έτσι εκτοξεύτηκε το έλλειμμα στο εξωτερικό εμπόριο, οπότε εκτοξεύτηκε και το κρατικό έλλειμμα. Έτσι ήρθε η χρεωκοπία του 2009 και τα εξαιτίας της μνημόνια από τους δανειστές. Μέσα στα μνημόνια ήταν, ανάμεσα στα άλλα, και η δέσμευση από το ελληνικό κράτος ότι θα δίνονται γρήγορα οι άδειες για επενδύσεις. Αλλά αυτή τη δέσμευση δεν την τήρησαν ποτέ οι κυβερνήσεις Παπανδρέου, Σαμαρά και Τσίπρα. Τήρησαν όλοι τους όμως ευχαρίστως τη δέσμευση να μειωθούν συντριπτικά οι μισθοί και συντάξεις και να αυξηθεί η φορολογία της. Αυτό άρεσε πολύ στις κυβερνήσεις των σαμποταριστών πρώτον γιατί έριξαν το βάρος της χρεωκοπίας και της οικονομικής εξουθένωσης της χώρας στους δανειστές, δηλαδή στην Ευρώπη και δεύτερον γιατί η απότομη μείωση της κατανάλωσης έφερε ένα βαρύ πλήγμα στη απροετοίμαστη γι αυτό ελληνική βιομηχανία. Αλλά και οι δυτικοί δανειστές δεν κάνανε ποτέ μεγάλο θέμα την καθυστέρηση και τη μη έγκριση της αδειοδότησης επιχειρήσεων, αφού γι αυτούς η κρίση στην Ελλάδα ήταν κρίση που οφειλόταν στη μεγάλη κατανάλωση της χώρας, ειδικά στους μεγάλους μισθούς σε σχέση με την παραγωγικότητα, και όχι στην εξαιρετικά χαμηλή παραγωγικότητα της εργασίας που οφειλόταν στο χαμηλό βαθμό εκμηχάνισης της παραγωγής λόγω του βιομηχανικού και γενικότερα του παραγωγικού σαμποτάζ.
Γι αυτό παρά την τρομακτική μείωση του όγκου των πραγματικών αμοιβών της εργασίας, στους οποίους συμπεριλαμβάνονται και οι συντάξεις και η περίθαλψη, έκλεισε μόνο στην Ελλάδα και όχι στις άλλες χρεωκοπημένες χώρες της ΕΕ (πχ Πορτογαλία, Ισπανία, Ιρλανδία) το 1/3 της βιομηχανίας. Αυτό οφείλεται στο ότι στη διάρκειά της χρεωκοπίας οι κυβερνήσεις Γ. Παπανδρέου, Σαμαρά και Τσίπρα, συνέχισαν και μάλιστα εντείνανε το σαμποτάζ. Έτσι ενώ άλλες χώρες της Ευρώπης, που είχαν χρεωκοπίες και μνημόνια διευκόλυναν το ντόπιο και το ξένο κεφάλαιο να επενδύσουν σε αυτές όταν έπεσαν τα μεροκάματα, και επίσης διευκόλυναν τις εξαγωγές όταν λόγω μείωσης των μισθών έπεσε η ντόπια κατανάλωση, στην Ελλάδα κάθε νέα σημαντική απόπειρα για επένδυση, ακόμα και αυτοκινητοβιομηχανιών σαν την Τέσλα ή τη Φολκσβάγκεν πιο πρόσφατα, αποκρούστηκε εγκληματικά όχι μόνο από τις κυβερνήσεις αλλά και από τις αντιπολιτεύσεις, ενώ οι επίσημοι κρατικοί εξαγωγικοί μηχανισμοί σαμποταρίστηκαν.
Χαρακτηριστικά όλες οι κυβερνήσεις της κρίσης όξυναν στο έπακρο μια ειδική μορφή σαμποτάζ, που τραυματίζει γενικά τη βιομηχανία αλλά σκοτώνει τη βαρειά, που είναι η αυξημένη κατά 30% τιμή βιομηχανικού ρεύματος για την Ελλάδα, σε σχέση με εκείνο των διεθνών ανταγωνιστών της. Αυτήν την αυξημένη τιμή την πέτυχαν με το πολύπλευρο σαμποτάρισμα της λιγνιτοπαραγωγής, με την ειδικά αυξημένη έως 30% για την Ελλάδα τιμή του ρώσικου φυσικού αερίου, με την υπερέμφαση στις πανάκριβες για μια εποχή κρίσης εναλλακτικές πηγές ενέργειας, και τελικά με το φόρτωμα στη ΔΕΗ και όχι στο κράτος του βάρους της άτυπης επιδότησης σε ρεύμα των πιο φτωχών νοικοκυριών ή συχνά και των τζαμπατζήδων. Έτσι έκλεισαν όλη σχεδόν τη Χαλυβουργία, ενώ είναι βυθισμένη στα χρέη η παραγωγή τσιμέντου και νικελίου. Μόνο στον ανατολικών συμφερόντων και κατατομής κρατικό ολιγάρχη Μυτιληναίο στον οποίο παρέδωσαν την αλουμίνα οι σαμποταριστές εξασφάλισαν σκανδαλωδώς φτηνό ρεύμα και τον απογείωσαν ακριβώς μέσα στην κρίση.
Πάντως σε επίπεδο σαμποτάζ η κυβέρνηση Τσίπρα οργίασε κάνοντας κάτι που καμιά κυβέρνηση δεν τόλμησε προηγούμενα. Με πρόσχημα ότι διαπραγματεύεται με την ΕΕ έκανε το δημοψήφισμα απάτη για να προκαλέσει τραπεζικό πανικό, με τον οποίο έκλεισε και στραγγάλισε τις τράπεζες και την τραπεζική πίστη δίνοντας ένα ασύλληπτο χτύπημα σε όλες τις επιχειρήσεις που είχαν κάνει μεγάλα επενδυτικά ανοίγματα πριν την κρίση, αλλά και στο ντόπιο τραπεζικό κεφάλαιο που από το 2015 διαλύθηκε σαν τέτοιο*. Επίσης έκανε και κάτι άλλο που καμιά κυβέρνηση δεν τόλμησε να κάνει σε τέτοια έκταση προηγούμενα: Επιτέθηκε με μανία στις μικρομεσαίες πιο παραγωγικές επιχειρήσεις, δηλαδή σε αυτές που προσπαθούσαν κάπως να εκσυγχρονιστούν και να αναπτυχθούν και τις τσάκισε στη φορολογία και στις αυξημένες ασφαλιστικές εισφορές. Στόχος της να τις συντρίψει ή να τις ρίξει στην παραοικονομία ώστε να είναι στο χέρι των ελεγκτικών μηχανισμών του κάθε φασισμού που θα συμπεριφέρεται ευνοϊκά στους ημέτερους και θα συντρίβει τους αντίπαλους του. Όπως θα δούμε παρακάτω τα ανατολικά νέα αποικιακά αφεντικά της χώρας δεν θέλουν έναν ανεπτυγμένο καπιταλισμό στη χώρα, ειδικά ένα πολυάριθμο και καταρτισμένο εργατικό δυναμικό, που θα αντιδράσει ορμητικά σε μια καταπίεση που θα είναι ταυτόχρονα ταξική και εθνική.
Όλο αυτό το βαθύ χτύπημα που περιγράψαμε παραπάνω και που δόθηκε στον παραγωγικό κορμό της χώρας ιδιαίτερα μετά τη χρεωκοπία, βρίσκει την έκφραση του σε ένα ειδικά ελληνικό φαινόμενο, που είναι η διαρκής πτώση μετά το 2011 του υπάρχοντος πάγιου παραγωγικού κεφάλαιου της χώρας. Δηλαδή όχι μόνο οι νέες επενδύσεις σε πάγια πέσανε από 57 δις Ευρώ το 2008 σε 20 δις το 2014 (!) και χοντρικά δεν ανέβηκαν από τότε, αλλά κάθε χρόνο μετά το 2011 μειώνονται τα υπάρχοντα παραγωγικά πάγια κατά 9 δις Ευρώ κατά μέσο οδό, γιατί οι νέες επενδύσεις σε πάγια (ο λεγόμενος ακαθάριστος σχηματισμός παγίου κεφαλαίου) είναι μικρότερος ακόμα και από τις όλο και μειούμενες αποσβέσεις. Η χώρα δηλαδή τρώει τις σάρκες της, πράγμα που κρύβεται από μια μικρή αύξηση του ΑΕΠ και από μια αύξηση στις εξαγωγές, τα οποία οφείλονται κυρίως στην εξοντωτική δουλειά των εργαζομένων σε συνθήκες μείωσης του πραγματικού μεροκάματου, δηλαδή στη φθορά και των ζωντανών δυνάμεων της εργασίας εκτός από την φθορά των άψυχων στοιχείων της. Στη φθορά αυτή πρέπει να προσθέσει κανείς την έξοδο από τη χώρα στην περίοδο της χρεωκοπίας 300.000 ειδικών, κυρίως τεχνικών.
Αυτή η καταστροφική και βασανιστική πορεία δεν πρόκειται να ανακοπεί από τις σημερινές πολιτικές δυνάμεις, κοινοβουλευτικές και εξωκοινοβουλευτικές πλην της ΟΑΚΚΕ, γιατί καμιά τους σε ηγετικό επίπεδο δεν μπορεί, και κυρίως δεν θέλει, να εκπληρώσει το βασικό όρο αυτής της ανακοπής που είναι ένα μεγάλο κύμα βιομηχανικών και ευρύτερα παραγωγικών επενδύσεων. Αυτό συμβαίνει γιατί όλες αυτές οι δυνάμεις υποστηρίζουν τη στρατηγική πρόσδεση της χώρας στον ανερχόμενο στον κόσμο και ειδικά στην περιοχή μας πολιτικοστρατιωτικό ιμπεριαλιστικό άξονα Ρωσίας –Κίνας. Αυτός ο άξονας, επειδή είναι ακόμα αδύναμος οικονομικά σε σχέση με τους δυτικούς ανταγωνιστές του, δεν μπορεί να κυριαρχήσει σε μια σχετικά ανεπτυγμένη ευρωπαϊκή χώρα αν δεν συντρίψει βίαια εκείνες τις παραγωγικές δυνάμεις, κυρίως τις βιομηχανικές που ξεφεύγουν από τον έλεγχο του, και δεν επεκτείνει αυτόν τον έλεγχο στις στρατηγικές υποδομές και στη γη της.
Οι εκχωρήσεις στο ανατολικό κεφάλαιο και τους δυτικούς φίλους του
Να γιατί στην περίοδο της κρίσης, περίοδο του πιο δραστήριου και πιο εγκληματικού σαμποτάζ καθώς αυτό οδηγεί στην απόλυτη απόγνωση ένα περίπου εκατομμύριο ανέργους, το διακομματικό πολιτικό καθεστώς, με φανατικότερο εκπρόσωπο σε αυτό το ζήτημα την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ προχώρησε σε μερικές μεγάλες εκχωρήσεις σε ξένα κεφάλαια που είναι τόσο στρατηγικές και τόσο σκανδαλώδεις που λύνουν το αίνιγμα για ποιον δουλεύουν από δεκαετίες τώρα και ποιον εξυπηρετούσαν και εξυπηρετούν οι σαμποταριστές είτε σαν πρωθυπουργοί είτε σαν αντιπολιτευτικά κόμματα.
Αν κοιτάξουμε ποιοι αγοράζουν για ένα κομμάτι ψωμί τις στρατηγικές υποδομές της χώρας και ποιοι αγοράζουν τα σπίτια των κατοίκων της στα χρόνια της κρίσης, δηλαδή ποιοι ιμπεριαλιστές επωφελούνται, και μάλιστα σε βάθος από την ελληνική χρεωκοπία, θα ανακαλύψει ότι αυτοί δεν είναι παρά δευτερευόντως οι γερμανοί ιμπεριαλιστές, αλλά κυρίως οι τάχα αμέτοχοι του αίματος ανατολικοί υποτιθέμενοι φίλοι μας και στενοί μεταξύ τους στρατηγικοί σύμμαχοι Ρώσοι και Κινέζοι ιμπεριαλιστές, αμφότεροι φασίστες και άγριοι καταπιεστές των λαών τους και στην περίπτωση της Ρωσίας και ξένων λαών.
Για όσους έχουν κάποια ιδέα για το τι γίνεται στο σύγχρονο κόσμο, αυτό δεν είναι καθόλου περίεργο καθώς το ανερχόμενο και πιο συμπαγές ιμπεριαλιστικό μπλοκ είναι το ρωσοκινέζικο, ενώ το κατερχόμενο και σε διαδικασία διάσπασης είναι το ευρωαμερικανικό. Εκείνο που είναι περίεργο και θα καταπλήξει πολλούς στο μέλλον είναι με πόσο αθόρυβο και καλυμμένο τρόπο το ανατολικό μπλοκ, βασικά ο διπλωματικός ηγεμόνας του η Ρωσία, έχει χωθεί στην Ελλάδα εδώ και δεκαετίες, πόσο έχει αποκτήσει κυρίαρχα και πιστά εσωτερικά πολιτικά προγεφυρώματα και πιστούς κρατικοδίαιτους κρατικούς ολιγάρχες και πως τώρα δρέπει τους καρπούς αυτής της υπομονετικής ύπουλης δουλειάς του.
Έτσι, φαινομενικά ξαφνικά, το κρατικό κινέζικο μονοπώλιο που λέγεται Κόσκο απέκτησε ουσιαστικά για ένα κομμάτι ψωμί το μεγαλύτερο λιμάνι μας, το μόνο στην αποκλειστική διαχείρισή τους και μάλιστα με αποικιακούς όρους σε όλη την Ευρώπη.
Πιο υπόκωφα και με κάλυψη από όλα τα κόμματα, το μεγαλύτερο κινέζικο μονοπώλιο του ηλεκτρισμού πήρε μέσα στην κρίση ουσιαστικά και το εθνικό ηλεκτρικό δίκτυο της χώρας μας, τον ΑΔΜΗΕ, δηλαδή το ενεργειακό κυκλοφορικό της σύστημα. Για να μην φαίνεται ότι μια ξένη χώρα ελέγχει αυτό το κυκλοφορικό, και για να πληρώσει και λίγα η Κίνα αγόρασε μόνο το 24% του ΑΔΜΗΕ. Όμως το ελληνικό κράτος, εν προκειμένω η κυβέρνηση Τσίπρα έδωσε στο κινέζικο κράτος δικαίωμα βέτο σε όλες τις αποφάσεις του ΔΣ, δηλαδή την πρακτική ιδιοκτησία. Έτσι η πρώτη απόφαση του ΑΔΜΗΕ ήταν, αντί να αναλάβουν ευρωπαϊκά κεφάλαια να κατασκευάσουν με μια ευρωπαϊκή επιδότηση τουλάχιστον 200 εκατομμυρίων Ευρώ τον ηλεκτρικό αγωγό Κρήτης Αθήνας που θα γίνει μέσα στη θάλασσα, να αναθέσουν αυτόν τον αγωγό στον ίδιο τον ΑΔΜΗΕ, οπότε και στην Κίνα, με κινέζικα δανεικά. Το πιο βασικό για την Κίνα, είναι ότι αυτός ο αγωγός θα είναι τμήμα του ηλεκτρικού αγωγού Κύπρου-Ευρώπης, δηλαδή των διευρωπαϊκών ηλεκτρικών δικτύων στα οποία το κινέζικο κράτος δεν είχε ως τώρα καμιά απολύτως δυνατότητα εισόδου.
Ακόμα πιο δόλια η ρωσοκινέζικη συμμαχία αγόρασε το λιμάνι της Θεσσαλονίκης. Επικεφαλής αλλά σαν ιδιοκτήτης μιας μειοψηφίας μετοχών είναι ο πουτινικός κρατικοολιγάρχης Σαββίδης, που έχει φροντίσει να αγοράσει προηγούμενα την ψυχολογική καρδιά της συμπρωτεύουσας, τον ΠΑΟΚ, με χαρισμένα από το ελληνικό διακομματικό καθεστώς ένα μεγάλο μέρος από τα χρωστούμενα του, όπως του χαρίστηκαν και τα πρόστιμα από το λαθρεμπόριο της ΣΕΚΑΠ. Το βασικό για τη Ρωσία είναι να μπορεί ο κρατικός ολιγάρχης της να αγοράζει ό,τι αξίζει σε ακίνητα και ό,τι αξίζει σε πολιτική επιρροή στο λιμάνι που μπορεί να αποτελέσει χερσαία διέξοδο της Ρωσίας στη Μεσόγειο και πολιτικό κέντρο στην περιοχή όπου δεσπόζει η λεγόμενη «κιβωτός της ορθοδοξίας», για την ακρίβεια ένα βασικό συμβολικό όπλο της ρώσικης πολεμικής στρατηγικής του ορθόδοξου Τόξου, που λέγεται Άγιο Όρος.
Ο Σαββίδης και οι έλληνες συνεργάτες του, κυρίως η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, για να μην ανησυχήσει η Δύση, έδωσε την πλειοψηφία των μετοχών του λιμανιού σε ένα γαλλικό και ένα γερμανικό κεφάλαιο, πίσω όμως από τα οποία κρύβεται αντίστοιχα ένα κινέζικο κεφάλαιο και ένας στενός συνεργάτης των ρώσων ολιγαρχών.
Στις υπόλοιπες αγορές υποδομών, οι οποίες έγιναν μετά τα μνημόνια φαίνονται να είναι μόνοι τους οι ευρωπαίοι μονοπωλιστές. Αυτό το χρησιμοποιούν οι διακινητές της θεωρίας ότι οι ευρωπαίοι χρεωκόπησαν τη χώρα για να την αγοράσουν. Όμως επιβεβαιώνεται αντίθετα η θέση της ΟΑΚΚΕ ότι πάλι ο βασικός ωφελημένος από αυτές της αγορές, είναι ο ρωσοκινεζικός άξονας. Αυτός ενδιαφέρεται για ένα πράγμα βασικά: για τα ελληνικά ενεργειακά και συγκοινωνιακά δίκτυα που είναι τμήμα των ευρωπαϊκών. Ειδικά η Ρωσία ενδιαφέρεται πάνω από όλα για τα δίκτυα φυσικού αερίου με τα οποία εξαρτά καίρια την ευρωπαϊκή οικονομία και μάλιστα την καρδιά της που είναι η γερμανική. Γι αυτό το σκοπό, όπως και στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης, οι κυβερνήσεις της κρίσης έδωσαν τα δίκτυα αερίου που δεν είχε ήδη η Ρωσία σε δυτικές εταιρείες που είναι εξαρτημένες επιχειρηματικά από τη Ρωσία ή συνεργάζονται στενά με αυτήν ώστε να μπορεί η ίδια να χώνεται στα ευρωπαϊκά δίκτυα χωρίς η Ευρώπη να ανησυχεί.
Έτσι πάνω στην κρίση οι κυβερνήσεις των σαμποταριστών έδωσαν τον ΤΑΠ, (αγωγό φυσικού αερίου από το Αζερμπαϊτζάν που παρέκαμπτε τη Ρωσία και υποτίθεται θα εξασφάλιζε την ανεξαρτησία της Ευρώπης από το ρώσικο φυσικό αέριο), σε ένα κονσόρτσιουμ τριών ευρωπαϊκών εταιριών με επικεφαλής την ιταλική ΕΝΙ, οι οποίες είναι όλες πολύ στενά δεμένες με τα συμφέροντα της Γκάζπρομ και συγκρούονται με όσους στην ΕΕ θέλουν να απεξαρτηθούν από αυτήν. Στην συνέχεια ο ΣΥΡΙΖΑ, αφού ματαίωσε την αγορά της ΔΕΣΦΑ από το αρκετά ανεξάρτητο από τη Ρωσία Αζερμπαϊτζάν, την έδωσε και αυτήν, στο κονσόρτσιουμ της ΕΝΙ!!! Δηλαδή έδωσε όλο το ελληνικό δίκτυο φυσικού αερίου στους πιο στενούς φίλους της Γκάζπρομ στην Ευρώπη.
Κάτι ανάλογο έγινε με τους ελληνικούς σιδηροδρόμους. Αυτούς τους αγόρασε για 40εκ Ευρώ, όσο κάνει δηλαδή το μισό Ντυνάν, η εταιρεία των ιταλικών κρατικών σιδηροδρόμων, μόλις το ρώσικο κράτος απέσυρε την προσφορά του που ήταν 400 εκ. Ευρώ!!! Αλλά μία μέρα πριν υπογράψουν οι ιταλικοί κρατικοί σιδηρόδρομοι τη συμφωνία εξαγοράς με το ελληνικό κράτος, υπέγραψαν και μια συμφωνία με τους ρώσικους σιδηροδρόμους ότι από δω και μπρος θα συνεργάζονται στα ευρωπαϊκά σιδηροδρομικά δίκτυα!!! Ακόμα και τα 14 γερμανικά αεροδρόμια με τα οποία οι Σαμαράς και Τσίπρας εξευμένισαν τους γερμανούς μονοπωλιστές, για τα ανοίγματά τους στους ρωσοκινέζους, τα έδωσαν στη Φράπορτ. Η Φράπορτ είναι η εταιρεία που η Ρωσία της ανέθεσε να χτίσει το νέο αεροδρόμιο της στην Αγία Πετρούπολη. Ωστόσο για να μην αφήσουν τίποτα στην τύχη έβαλαν μέτοχο και αντιπρόεδρο στην ελληνική επένδυση έναν από τους αφοσιωμένους ανθρώπους της Γκάζπρομ στην Ελλάδα, τον Κοπελούζο. Θυμόμαστε ότι ανάλογα είχαν επιβάλει στη Διεύθυνση της των μεταλλείων χρυσού της Κασσάνδρας που αγόρασαν οι καναδοί τον επίσης παλιό συνεργάτη της Ρωσίας κρατικοολιγάρχη Μπόμπολα. Ο Μπόμπολας ανέλαβε τις κερδοφόρες εργολαβίες και την πρόσληψη του προσωπικού και το ελληνικό κράτος ανέλαβε να μην βγάλουν ποτέ οι καναδοί χρυσό και να βυθιστούν στις ζημιές όπως και οι προκάτοχοί τους. Οι σαμποταριστές έχουν πιο πολλούς λόγους να μη φερθούν έτσι στους γερμανούς επενδυτές, κυρίως γιατί τους έχουν πιο πολλή ανάγκη, αλλά σε ποιο βαθμό θα επωφεληθούν και εσωτερικά από αυτούς είναι κάτι που δεν έχει φανεί προς το παρόν.
Τέλος στο ζήτημα των εκχωρήσεων δημόσιου πλούτου στο ανατολικό κεφάλαιο να αναφέρουμε την παράδοση του ΟΠΑΠ, δηλαδή ενός οργανισμού που εμπλέκεται στην κατανομή ισχύος ανάμεσα στους εξαιρετικού πολιτικού βάρους ποδοσφαιρικούς οπαδικούς στρατούς, σε τσέχικα και ρώσικα κεφάλαια.
Όμως πιο σημαντικό από πολιτική άποψη από όσα είπαμε ως τώρα για το ποιος επωφελείται από τη χρεωκοπία της χώρας και τη μεταβίβαση πλούτου στην περίοδο της χρεωκοπίας είναι το πέρασμα χιλιάδων κατοικιών κυρίως σε κινέζους και ρώσους ιδιοκτήτες και όχι σε δυτικούς. Για να διευκολύνουν αυτό το πέρασμα, στην πραγματικότητα αυτή την αρπαγή, το ελληνικό πολιτικό καθεστώς όχι μόνο καθιέρωσε τη χρυσή βίζα με τα πιο λίγα λεφτά, και μάλιστα με καθόλου έλεγχο στο πόθεν έσχες και στις κομπίνες για το τεχνητό φούσκωμα του ποσού, όχι μόνο έδωσε τους πιο ευνοϊκούς όρους ιθαγένειας για τους νέους ιδιοκτήτες, αλλά, επειδή στην Ελλάδα κανείς δεν πουλάει το σπίτι του ακόμα και σε κρίση, ακόμα και σε πόλεμο, το υποτελές στα νέα ρωσοκινέζικα αφεντικά πολιτικό καθεστώς επέβαλε έναν τόσο ψηλό ΕΝΦΙΑ, ιδιαίτερα στους μεσαίους ιδιοκτήτες ώστε οι πιο οικονομικά στριμωγμένοι να υποχρεωθούν να παραδώσουν τα σπίτια τους στη ρωσοκινέζικη αστική τάξη.
Κεντρικός ωστόσο στρατηγικός στόχος του ρωσοκινέζικου στρατηγικού άξονα είναι να χρησιμοποιήσει και ήδη χρησιμοποιεί τη ρημαγμένη Ελλάδα σαν διπλωματική και οικονομική βάση μέσα από την οποία θέλει να επηρεάσει τις εξελίξεις τόσο στην ΕΕ όσο και στο ΝΑΤΟ. Γι αυτό Ρωσία και Κίνα θέλουν οπωσδήποτε την Ελλάδα μέσα και στα δύο όργανα. Γι αυτό έχουν αναθέσει στον ΣΥΡΙΖΑ να είναι ο διπλωματικός τους αντιπρόσωπος μέσα στην ΕΕ και μέσα στο ΝΑΤΟ, γι αυτό και τα δύο άλλα αφοσιωμένα στη Ρωσία του Πούτιν κόμματα, το ψευτοΚΚΕ και η Χρυσή Αυγή παρά τον φανατικό στρατηγικό αντιδυτικισμό τους θέλουν και αυτά την Ελλάδα μέσα στην ΕΕ. Το ρόλο του όψιμου φίλου της Δύσης τον παίζει τόσο καλά ο ΣΥΡΙΖΑ, ειδικά ο Τσίπρας, ώστε ακόμα και όταν υποστηρίζει τον Μαδούρο, ακόμα και όταν δίνει κεντρικό τηλεοπτικό κανάλι στη Ρωσία δηλαδή στο Σαββίδη ο οποίος ανοιχτά τον εκθειάζει, οι φιλελεύθεροι της Δύσης τον λατρεύουν. Τόσο που οι δανειστές που μετράνε όλη την ώρα το δημόσιο χρέος της χρεωκοπημένης χώρας του επιτρέπουν να αδειάζει τα κρατικά ταμεία ώστε να ξαναεκλεγεί. Βέβαια ο Τσίπρας τους είχε κερδίσει από την ώρα που κανείς άλλος όσο αυτός δεν έχει εξασφάλισει τόση πολιτική ησυχία για τόσα πολλά χρόνια κυρίως για την υπερεκμετάλλευση των μισθωτών από τα οποία και η δυτική αλλά και η ντόπια αστική τάξη, όση δεν έχει καταστραφεί, γοητεύεται. Ιδιαίτερα ωστόσο τον λατρεύουν από τότε που νομίζουν ότι με τις Πρέσπες έδωσε τη Δημοκρατία της Μακεδονίας οπότε και τα Βαλκάνια στη Δύση.
Όμως εκείνο που έκανε ο Τσίπρας με τις Πρέσπες ήταν να χώσει μια ακόμα ορθόδοξη βαλκανική χώρα μέσα σε ένα ΝΑΤΟ, το οποίο, βρίσκεται σε πολιτική κρίση μετά την άνοδο του ρωσόφιλου και αντιευρωπαίου Τραμπ και στο οποίο οι αποφάσεις παίρνονται με μακρές διαβουλεύσεις με στόχο την ομοφωνία. Η Δημοκρατία της Μακεδονίας ενώ ήταν φιλοδυτική έχει πια σε μεγάλο βαθμό διαβρωθεί από τη Ρωσία. Αυτό το τελευταίο έχει συμβεί επειδή η Δύση, χάρη στις πιέσεις των ελλήνων εθνικιστών και κυρίως των ρωσόφιλων, δεν αναγνώρισε στη γειτονική χώρα το κρατικό όνομα που της αναγνώρισαν από την πρώτη στιγμή η Ρωσία και η Κίνα ακριβώς για να την απορροφήσουν. Όμως το βασικότερο, που πέτυχε ο Τσίπρας με τις Πρέσπες ήταν ότι σιγούρεψε στους δυτικούς την αυταπάτη ότι η Ελλάδα είναι τάχα μια τόσο ασφαλής πολιτικά και στρατιωτικά βάση τους στα Βαλκάνια ώστε να μπορούν να πιέζουν όσο θέλουν την Τουρκία για να ρίξει τον Ερντογάν ώστε αυτός να πέσει με ορμή στην αγκαλιά της Ρωσίας. Είναι γι αυτό σοβαρό πολιτικό λάθος να θεωρεί κανείς ότι ο Τσίπρας είναι ένας τοπικός αναλώσιμος απατεώνας. Είναι ένας διεθνής απατεώνας μακροπρόθεσμα πολύτιμος για τα κεντρικά πολιτικοστρατιωτικά και οικονομικά παιχνίδια που παίζουν τα αφεντικά του τόσο στην Ευρώπη όσο και στη Μέση Ανατολή.
Όμως αυτός που πληρώνει σήμερα ακριβά το τίμημα της στρατηγικής του ρωσοκινεζικού φασιστικού άξονα στην Ελλάδα δεν είναι η Δύση, είναι ο ελληνικός λαός και γενικά η χώρα. Το τίμημα αυτής της στρατηγικής είναι το συνεχιζόμενο σαμποτάζ των παραγωγικών δυνάμεων που δεν ανήκουν στο φασιστικό Άξονα και τους φίλους του, οπότε και η υποτέλεια και η λεηλασία της από το φασιστικό άξονα των υποδομών της σε συνεργασία με τους ντόπιους συνεργάτες τους καθώς και με τα πιο φιλικά τους δυτικά μονοπώλια, και βέβαια η εξαθλίωση του ελληνικού λαού ιδιαίτερα αυτή των εργαζόμενων που τα πραγματικά μεροκάματά τους έχουν συντριβεί, αφού η εντατικοποίηση της δουλειάς όσων δουλεύουν και οι απλήρωτες υπερωρίες τους έχουν φτάσει σε ασύλληπτα επίπεδα, ενώ οι άνεργοι είναι στην απελπιστική κατάσταση να επιβιώνουν από τους συγγενείς τους και να περιμένουν τα επιδόματα των σαμποταριστών δήμιων τους.
Η ΚΟΣΚΟ δείχνει τη φύση των νέων αφεντικών
Φτάνει να δει κανείς το πως συμπεριφέρεται η ΚΟΣΚΟ στον Πειραιά και πως συμπεριφέρονται απέναντι της όλες οι πολιτικές δυνάμεις για να καταλάβει κανείς τι σημαίνει ιμπεριαλισμός με αποικιακά χαρακτηριστικά και τι περιμένει σε λίγο όλη τη χώρα. Γι αυτό θα μας επιτρέψετε να επιμείνουμε λίγο παραπάνω σε αυτό το φαινομενικά μερικό ζήτημα.
Η ΚΟΣΚΟ με διάφορα τεχνάσματα δεν κάνει τις προβλήτες, ούτε τις δεξαμενές που όφειλε να κάνει για να δώσει ζωή στην επισκευαστική Ζώνη του Περάματος. Δηλαδή παραβιάζει ωμά τη συμφωνία που υπέγραψε για να πάρει το λιμάνι κι όμως εκτός από την ΟΑΚΚΕ κανένα κόμμα δεν διαμαρτύρεται γι αυτό. Αντίθετα όλα τη δικαιολογούν, ενώ οι κυβερνήσεις και οι πολεοδομίες της δίνουν σε χρόνο μηδέν τις άδειες για να χτίσει ότι συμφέρει τα κινέζικα βιομηχανικά μονοπώλια, δηλαδή τις προβλήτες και τους θεόρατους γερανούς για τα εμπορευματοκιβώτια, ώστε να μεταφέρει γρήγορα τα προϊόντα τους στο κέντρο της Ευρώπης
Έτσι έχουμε την αντίφαση η ΚΟΣΚΟ να περηφανεύεται διεθνώς για τα πελώρια κέρδη της από τις προβλήτες και την ίδια ώρα το Πέραμα που ζούσε πάντα από την Επισκευαστική Ζώνη, και απλώνεται ακριβώς πάνω από τα εμπορευματοκιβώτια, να πεινάει βυθισμένο στην πιο μεγάλη ανεργία.
Γιατί όπως είπαμε είναι στη φύση του ρωσοκινέζικου ιμπεριαλιστικού σχεδιασμού για την Ελλάδα αυτή να λειτουργήσει σαν πολιτική βάση και χώρος διέλευσης οπότε και ελέγχου των πανευρωπαϊκών δικτύων ενέργειας και μεταφορών εμπορευμάτων και προσώπων. Ένας τέτοιος στρατηγικός σχεδιασμός όχι μόνο δεν χρειάζεται καθόλου τη βιομηχανική και τη γενικότερη παραγωγική ανάπτυξη της χώρας μας, αλλά αυτή του είναι ουσιωδώς εχθρική ακόμα και αν βρίσκεται κάτω από την ιδιοκτησία των ίδιων των ρωσοκινέζων μονοπωλιστών. Αυτό γιατί η βιομηχανία παράγει μια εργατική τάξη που στη συγκεκριμένη περίπτωση θα συνδυάζει την οικονομική ταξική πάλη της με την εθνική αντιιμπεριαλιστική πάλη. Και αυτή θα είναι πολύ οξύτερη από όση αυτή με το δυτικό κεφάλαιο. Αυτό γιατί το κινέζικο κεφάλαιο στηρίζεται για την κερδοφορία του σε σχέση με το ανταγωνιστικό του δυτικό κεφάλαιο κύρια στο χαμηλό μεροκάματο και στη συνδικαλιστική και πολιτική δικτατορία που σαν κρατική εξουσία ασκεί. Σέβεται το μεροκάματο και τα συνδικαλιστικά δικαιώματα στη Δύση μόνο όταν αγοράζει βιομηχανίες αιχμής για να αποσπάσει την τεχνολογία τους. Όμως όταν επενδύει στην Ελλάδα των υποτακτικών της οι εργασιακές συνθήκες γίνονται αυτόματα κινέζικες, γιατί η επένδυση είναι αποικιακού τύπου.
Απόδειξη ότι μόλις η ΚΟΣΚΟ πάτησε το πόδι της στο λιμάνι, μετέτρεψε τις προβλήτες της σε επίσημες εργασιακές γαλέρες μοναδικές για μεγάλο εργοτάξιο ακόμα και στην Ελλάδα της κρίσης, ενώ με την ΚΟΣΚΟ στο λιμάνι έστησε η ΧΑ στη Ζώνη το πρώτο ρατσιστικό στην Ελλάδα και γι αυτό παράνομο, ακριβώς δίπλα στα γραφεία του κλαδικού σωματείου του ΠΑΜΕ το οποίο ανέχεται τελείως γι αυτό το αίσχος. Όχι τυχαία η ΧΑ παίζει ρόλο στις προσλήψεις της ΚΟΣΚΟ ενώ η κινέζικη πρεσβεία την προσκαλεί και η πρέσβειρα φωτογραφίζεται δίπλα στους ναζιστές Ταυτόχρονα στο χώρο των κοντέινερ στα ΣΕΜΠΟ πάγωσε εκεί κάθε αγώνας, από τους ίδιους εκείνους που με επικεφαλής το ΠΑΜΕ και το ΣΥΡΙΖΑ κάνανε κάθε τόσο μακρόχρονες απεργίες για αύξηση των μισθών, ώστε να φύγουν από τη διεκδίκηση του λιμανιού οι ανταγωνιστές της ΚΟΣΚΟ, κυρίως η ελβετική MSC. Βέβαια το ΠΑΜΕ για να ξεκαρφωθεί στα μέλη και στους οπαδούς του, που παίρνουν τη φιλεργατική του δημαγωγία τοις μετρητοίς, έστησε εναντίον της κάνα δυο κούφιες 24 απεργίες. Τα ίδια κάνει τώρα και στην Επισκευαστική Ζώνη όπου επίσης κυριαρχεί η χειρότερη εκμετάλλευση και τα εντελώς σπασμένα μεροκάματα. Κι όμως ακριβώς εκεί το ΠΑΜΕ, για να ερημώσει από καράβια την Επισκευαστική Ζώνη ώστε να παραδοθεί στην ΚΟΣΚΟ, οργάνωνε πριν δέκα χρόνια αλλεπάλληλες απεργίες διαρκείας που είχαν την εξής παγκόσμια πρωτοτυπία: δεν άφηναν τα καράβια που είχαν έρθει για επισκευή να φύγουν όταν άρχιζε η απεργία για να πάνε αλλού. Σαν να απεργεί ένα συνεργείο αυτοκινήτων για δύο μήνες και οι απεργοί να κρατούν μέσα τα αυτοκίνητα.
Το ότι για να αγοράσουν στην Ελλάδα αυτές οι δύο μεγάλες δυνάμεις χρειάστηκε το μακροχρόνιο βιομηχανικό σαμποτάζ και μετά η χρεωκοπία ώστε να καταρρεύσουν οι μεγάλες ελληνικές και δυτικές βιομηχανίες, λέει πολλά για τη φύση αυτού του κεφάλαιου και λέει ακόμα περισσότερα για τη φύση των ελληνικών κυβερνήσεων και κομμάτων που έκαναν για χρόνια το σαμποτάζ της βιομηχανίας,
Η φασιστική δικτατορία με κοινοβουλευτικό μανδύα
Αυτά όλα δεν μπορούν να συνεχίζονται για πολύ καιρό χωρίς πολιτική βία, δηλαδή χωρίς τελικά οι ξένες φασιστικές μεγάλες δυνάμεις που ελέγχουν ήδη καίρια πολιτικά και οικονομικά σημεία στήριξης στη χώρα μας να μην ασκήσουν έναν πιο ανοιχτό ταξικό και εθνικό εξαναγκασμό. Γιατί μπορεί σήμερα ο ελληνικός λαός να βλέπει κυρίως τους δανειστές, και ειδικά τη Γερμανία σαν τον κύριο υπαίτιο της δυστυχίας του αλλά αυτό οφείλεται λιγότερο στην αθλιότητα και τα λάθη των δυτικών μονοπωλιστών που διοικούν την ΕΕ και πολύ περισσότερο στη μακρόχρονη προπαγανδιστική δουλειά που έχουν κάνει σε αυτόν τον τομέα οι ρωσόφιλοι που είναι οι αληθινοί υπαίτιοι της ελληνικής τραγωδίας με το παραγωγικό σαμποτάζ που για τόσα χρόνια έχουν οργανώσει και συνεχίζουν να καθοδηγούν. Όλους αυτούς τους λέμε φαιο-«κόκκινους», (το κόκκινους με εισαγωγικά), γιατί είναι είτε κλασικοί φασιστές, είτε φασίστες με αριστερή μάσκα αφού από κοινού εναντιώνονται στον πολιτικό δημοκρατισμό, υποστηρίζουν ανοιχτά ή έμμεσα τη Ρωσία του Πούτιν όταν καταργεί με τα τανκς την εθνική ανεξαρτησία και την κρατική κυριαρχία και εδαφική ακεραιότητα άλλων χωρών όπως της Τσετσενίας, της Ουκρανίας και της Γεωργίας, η τις πνίγει στο αίμα όπως κάνει στη Συρία, ενώ εναντιώνονται με λύσσα στην μόνη δημοκρατική και εθελοντική ένωση χωρών που είναι η ΕΕ.
Όμως η ζωή θα δείχνει όλο και περισσότερο στον ελληνικό λαό ότι τα νέα αφεντικά και οι νέοι δυνάστες του είναι οι ρωσοκινέζοι μονοπωλιστές και νέο-αποικιοκράτες, οπότε θα ξεκινήσει μοιραία η αντίστασή του σε αυτούς και πιο πολύ στους εγκαθέτους τους στη χώρα, οι οποίοι ήδη στήνουν τις βάσεις μιας δικτατορίας η οποία όμως δεν θέλουν να φαίνεται ωμά σαν τέτοια, γιατί αλλιώς θα δυσκολευτεί η Ελλάδα να βρίσκεται μέσα στην ΕΕ. Δηλαδή τα νέα αφεντικά χρειάζονται μια δικτατορία με κοινοβουλευτικό μανδύα, πράγμα που τόσο καλά ξέρει να κάνει ο πουτινισμός. Αυτό σημαίνει ότι τυπικά θα υπάρχουν ελεύθερες εκλογές, αλλά αν υπάρχει έλεγχος της δικαιοσύνης και έλεγχος της τηλεόρασης αυτό μπορεί να κάνει δυνατό και τον έλεγχο του κοινοβουλίου. Αυτό συμβαίνει σήμερα στη Ρωσία. Γιατί μια ελεγχόμενη δικαιοσύνη μπορεί να καταδικάσει όποιον πολιτικό αντίπαλο, όποιον οικονομικό παράγοντα και όποιο μεμονωμένο θεσμικό όργανο θέλουν να εξοντώσουν οι φασίστες και σοσιαλφασίστες που έχουν την εξουσία, ενώ τα τηλεοπτικά κανάλια που διαμορφώνουν την κοινή γνώμη μπορούν, αν ελεγχθούν, μαζί με μια τέτοια δικαιοσύνη να καθορίσουν τις κοινοβουλευτικές πλειοψηφίες και να πνίξουν τις μειοψηφικές φωνές. Πιο δύσκολος είναι ο έλεγχος των συνδικάτων και των πολιτικών κομμάτων αλλά αν δεν υπάρχει δημοσιότητα το φασιστικό κράτος και το παρακράτος με τους τραμπουκικούς στρατούς τους θα μπορούν να εκκαθαρίζουν τα συνδικάτα και να τρομοκρατούν τα δημοκρατικά πολιτικά κόμματα και τις πραγματικά αριστερές οργανώσεις και τους μεμονωμένους αντιφασίστες.
Ήδη οι υποτακτικοί της Ρωσίας που είναι η ηγεμονική δύναμη στο νέο εξουσιαστικό μπλοκ στην Ελλάδα, πέρα από τα ισχυρά φασιστικά στελέχη μέσα σε στα μισοδημοκρατικά κόμματα της αστικής τάξης, όπως στη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ έχουν ετοιμάσει τρία δικά τους κόμματα μασίφ φασιστικά σε επίπεδο ηγεσίας και τρεις στρατούς βίας, ουσιαστικά παρακρατικούς για να επιτεθούν στο λαό που θα θελήσει δημοκρατία και εθνική ανεξαρτησία. Πρόκειται για τα κόμματα και τους στρατούς της Χρυσής Αυγής, του ψευτοΚΚΕ και του ΣΥΡΙΖΑ.
Η ΧΑ είναι ένα κόμμα κανιβαλικό, ρατσιστικό και στα στελέχη και στη βάση του. Τα τάγματα εφόδου της έχουν γυμναστεί πάνω στα σώματα των μεταναστών και των δραστήριων αντιφασιστών για να ασκήσουν τα πιο κτηνώδη καθήκοντα μιας φασιστικής δικτατορίας,. Το ειδικό καθήκον τους είναι να δουλέψουν στην αστυνομία και στο στρατό και να ετοιμάσουν αποσπάσματα νεοταγματασφαλιτών, ιδιαίτερα στην περίπτωση που η χώρα εμπλακεί σε έναν άδικό πόλεμο για λογαριασμό του νεοχιτλερικού άξονα. Αυτό το αποδεικνύει η ανοιχτή υποστήριξη που έδωσε στη χιτλερική συμμορία πάνω στη σύλληψη της ο θεωρητικός του ρώσικου νεοχιτλερικού ιμπεριαλισμού και μιλιταρισμού και για χρόνια στενός σύμβουλος του Πούτιν Αλεξάντερ Ντούγκιν. Σήμερα η ΧΑ εμφανίζεται διωκόμενη και ιδιαίτερα στοχευμένη από το ΣΥΡΙΖΑ αλλά ουσιαστικά προστατεύεται από αυτόν καθώς τα 4 κυβερνητικά κανάλια που μπορούσαν να καταρρακώσουν το κύρος της ΧΑ με μεγάλες ανταποκρίσεις, παρουσιάσεις και αναλύσεις της Δίκης την έχουν κρύψει εντελώς όπως και η κυβέρνηση Σαμαρά προηγούμενα. Μάλιστα η ΝΔ ακολουθώντας τον Σαμαρά στη φασιστική γραμμή του στο μακεδονικό βοήθησε στην αναβίωση του εθνοφασισμού και στο μεγάλωμα της πολιτικής βάσης των ναζί στην νεολαία.
Το ψευτοΚΚΕ είναι φασιστικό στην ηγεσία και στα περισσότερα στελέχη του. Τα μέλη της βάσης του έχουν μάθει να περιφρονούν τις πλατειές μάζες και την πολιτική δημοκρατία, αλλά δεν είναι υποχρεωτικά φασίστες, ενώ αρκετοί ψηφοφόροι του είναι παραπλανημένοι αριστεροί. Το κόμμα αυτό τσακίζει κάθε δημοκρατία στα συνδικάτα και γι αυτό θέλει μόνο τα κλαδικά που μπορεί να τα ελέγχει λόγω των πολλών κομματικών μελών του και όχι τα επιχειρησιακά σωματεία που λόγω του πραξικοπηματισμού και της αντιδημοκρατίας δεν μπορεί να τα ελέγχει. Υποδειγματικό φασιστικό σωματείο του ψευτοΚΚΕ είναι το πανελλαδικό κλαδικό του Μετάλλου με έδρα τον Πειραιά, όπου ασκεί ωμή βία και απροκάλυπτη νοθεία και μέσω του οποίου ασκούσε έλεγχο της επισκευαστικής Ζώνης Περάματος, κάνοντας εκβιαστικές συναλλαγές με την εργοδοσία μέσα από τις κρατικές επιτροπές υγιεινής και ασφάλειας που ελέγχει. Μόλις πήρε η Κίνα τη Ζώνη και με την έγκρισή της στήσανε και οι ναζί της ΧΑ ένα παράνομο ρατσιστικό σωματείο.
Το μεγάλο βήμα στον ανοιχτό φασισμό το έκανε πρόσφατα όταν άρχισε να χρησιμοποιεί τον στρατό των τραμπούκων του με απόλυτη κρατική κάλυψη, για να διαλύει συνδικαλιστικά συνέδρια δευτεροβάθμιων σωματείων και τελικά το ίδιο το συνέδριο της ΓΣΕΕ πράγμα που το έκανε δυο φορές με την απόλυτη κάλυψη της κυβέρνησης, της αστυνομίας και της Δικαιοσύνης και την ουσιαστική αποδοχή αυτού του πραξικοπήματος από όλη την αντιπολίτευση. Το ότι σύσσωμο το κράτος και μάλιστα η Δικαιοσύνη αποδέχτηκε αυτή την επαναλαμβανόμενη βία και κατ αρχήν καθαίρεσε την ηγεσία της ΓΣΕΕ, αποδεικνύει ότι το ψευτοΚΚΕ δεν είναι μόνο ένα αστικό κόμμα αλλά η συμπύκνωση της αστικής εξουσίας στη χώρα, και ότι ο φασιστικός στρατός του έχει από δω και μπρος το ελεύθερο για νέα βία για την απόκτηση της απόλυτης εξουσίας κατ αρχήν στα συνδικάτα.
Στόχος του ψευτοΚΚΕ είναι, μέσα από τον φασιστικό έλεγχο των συνδικάτων, να υποχρεώσει κάθε εργοδοσία να ενταχθεί στο πλάνο εξουσίας των αφεντικών του. Ταυτόχρονα όντας το μεγαλύτερο οργανωμένο κόμμα της χώρας μπορεί να χρησιμοποιήσει την κινητοποιήσιμη μάζα του, κατά τα άλλα εξαιρετικά μειοψηφική στο λαό, για να την εμφανίσει σαν λαϊκή εξέγερση για ένα πολιτικό η ακόμα και στρατιωτικό τάχα αντικαπιταλιστικό και αντιιμπεριαλιστικό πραξικόπημα. Στην ουσία η βίαιη κατάργηση του Συνεδρίου και της ηγεσίας της ΓΣΕΕ από το ψευτοΚΚΕ και το κράτος είναι η πρώτη πράξη της εισαγωγής της χώρας στο δρόμο της κοινοβουλευτικής δικτατορίας.
Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι φασιστικός στα ηγετικά στελέχη του, έχει μπόλικους καιροσκόπους αστούς νέους τύπου σε όλη του την ιεραρχία, και έχει στον κόσμο που το υποστηρίζει αρκετούς δημοκράτες. Όμως είναι τακτικά το πιο επικίνδυνο από τα τρία φασιστικά κόμματα γιατί τη βία του μπορεί να την ασκεί κύρια μέσα από την κρατική εξουσία που διαθέτει από όπου παραβιάζει κάθε νομιμότητα και επιχειρεί δραστήριες εκκαθαρίσεις μέσα στο δικαστικό σώμα, εκβιάζοντας, και πιέζοντας με κάθε τρόπο τους δικαστικούς που του αντιστέκονται. Ταυτόχρονα πάλι με πραξικοπηματικές παράνομες μεθοδεύσεις και με μια νομοθεσία που πέρασε στη Βουλή αλλά συνάντησε τις αντιστάσεις της πλειοψηφίας των δικαστών του ΣΤΕ, αύξησε την επιρροή του στα υπάρχοντα τηλεοπτικά κανάλια, έκλεισε το κανάλι της πιο ευρωπαιόφιλης και ανοιχτά αντιπουτινικής μερίδας της άρχουσας τάξης, το ΜΕΓΚΑ, και έδωσε πανελλαδικής εμβέλειας κανάλι, στο ΟPΕΝ του Σαββίδη, δηλαδή στην ίδια την πουτινική Ρωσία η οποία ρίχνει όλο το αναγκαίο χρήμα για να μπορεί να το κάνει απευθείας κέντρο της προπαγάνδας της στην Ελλάδα.
Βέβαια ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι το πρώτο φασιστικό κόμμα που αποσπάει κρατική εξουσία και τη χρησιμοποιεί με αφάνταστη αποτελεσματικότητα για να προωθήσει τις θέσεις των ιμπεριαλιστικών αφεντικών του. Η πρωτοτυπία του είναι ότι εδώ και δεκαετίες έχει στη διάθεσή του έναν πολύμορφο φασιστικό στρατό η καλύτερα στρατούς της σχετικά πιο ανοιχτής ακόμα και ένοπλης βίας, για τους οποίους όπως είναι φυσικό δεν παίρνει ποτέ ούτε την πολιτική, ούτε ακόμα περισσότερο την οργανωτική ευθύνη, όπως σε ένα βαθμό κάνει το ψευτοΚΚΕ για τον δικό του στρατό. Οι στρατοί που υπηρετούν τον ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να έχουν, και το πιθανότερο οργανωτικά έχουν την καθοδήγηση τους εκτός ΣΥΡΙΖΑ, αλλά πολιτικά κάθε ίνα της βίας τους λειτουργεί υπέρ του. Από την πλευρά του ο ΣΥΡΙΖΑ πάντα καταδικάζει στη μορφή τη δράση των στρατών του. Απλά μέσα από τις αναρίθμητες συνιστώσες και τα εξειδικευμένα στελέχη του αναγνωρίζει αυτούς τους στρατούς σαν λαϊκούς αγωνιστικούς που απλά κάνουν λάθος, και έτσι αναλαμβάνει την ιδεολογική και νομική κάλυψη τους. Μάλιστα αφού ήρθε στην εξουσία εξασφαλίζει και την αστυνομική και τη δικαστική τους προστασία, αναβαθμίζοντάς τους αντικειμενικά από παρακρατικούς σε κρατικούς στρατούς. Το κοινό πολιτικό χαρακτηριστικό όλων αυτών των στρατών είναι ότι εμφανίζονται σαν «αριστεροί» με την αναρχική ή την κομμουνιστική έννοια επειδή εκτελούν την βαθειά γραμμή, την στρατηγική γραμμή του ΣΥΡΙΖΑ η οποία, όπως είπαμε είναι ίδια με την στρατηγική γραμμή του ψευτοΚΚΕ. Δηλαδή ασκούν τη βία τους επιλεκτικά ακριβώς πάνω στα τμήματα της αστικής τάξης, του κράτους, η του ιμπεριαλισμού που ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει κάθε φορά να τρομοκρατεί αλλά δεν μπορεί να το κάνει ανοιχτά όσο δεν θέλει να χαλάσει την εισοδιστική τακτική που επιβάλει στον ίδιο να φαίνεται όσο πρέπει δεξιός, δηλαδή μεγαλοαστικός, φιλελεύθερος, συμβιβασμένος και πάνω απ όλα πουλημένος στους δυτικούς ιμπεριαλιστές. Για παράδειγμα ένας άλλος, σχετικά μαζικός, ψευτοαναρχικός στρατός χρειαζόταν να εξυπηρετήσει το ΣΥΡΙΖΑ για να ασκηθεί η κατάλληλη βία ακόμα και στους μεταλλωρύχους της Κασσάνδρας ώστε οι Καναδοί να μην προχωρήσουν στη μεταλλουργία χρυσού, ωσότου έρθει ο ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση και πρακτικά την απαγορεύσει. Ένας άλλος πιο παράνομος στρατός έπρεπε ξαφνικά να εμφανιστεί για να τρομοκρατήσει με μια βόμβα την δικαστίνα Τσατάνη ώστε να προχωρήσει στις διώξεις που απαιτούσε φορτικά από αυτήν ο υφυπουργός του ΣΥΡΙΖΑ Παπαγγελόπουλος και άλλη μια στον αντεισαγγελέα Ντογιάκο που διακαώς ήθελε να τον ξεφορτωθεί ο ΣΥΡΙΖΑ ιδιαίτερα από την ώρα που έβγαλε ολόκληρη τη Χρ. Αυγή εγκληματική συμμορία και όχι ένα μέρος της, δηλαδή τη συμμορία Μιχαλολιάκου, όπως θέλει ο ΣΥΡΙΖΑ. Τέλος ένας άλλος στρατός εμφανίστηκε την ώρα που χρειάστηκε να τρομοκρατηθεί ο ΣΚΑΙ την ίδια ώρα που δεχόταν τα λυσσαλέα πολιτικά πυρά και το εμπάργκο του ΣΥΡΙΖΑ, που δηλαδή βρισκόταν στο ίδιο δρόμο του κλεισίματος που είχε αποφασίσει ο ΣΥΡΙΖΑ για το ΜΕΓΚΑ. Τέλος είναι άλλου είδους στρατός αυτός του Ρουβίκωνα που ασκεί μελετημένη σε ένταση βία, σπασίματα και εξευτελισμούς ενάντια σε πρόσωπα, εταιρείες και κρατικούς θεσμούς, που ο ίδιος δικάζει και καταδικάζει, και που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο είναι στόχοι της πολιτικής προπαγάνδας του ΣΥΡΙΖΑ. Ταυτόχρονα ο Ρουβίκωνας είναι και ένας πολιτικός μηχανισμός που με τη δράση του σαν ταξικός σωτήρας επιχειρεί να συσπειρώσει γύρω από τη βαθειά στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ, οπότε και του ψευτοΚΚΕ, ένα κομμάτι του σκληρά εκμεταλλευόμενου προλεταριάτου του ιδιωτικού τομέα, που δεν έχει συνδικαλιστική οργάνωση. Το ότι ο Ρουβίκωνας εμφανίζεται ανοιχτά σαν πολιτικός στρατός του αρχιδεκαεφτανοεμβρίτη Κουφοντίνα την ίδια ώρα που αυτός έχει μαζί του τον Άρειο Πάγο, κόντρα στους πρωτοδίκες του Βόλου είναι η δεύτερη μεγάλη ένδειξη μετά τον ξυλοδαρμό και την καθαίρεση της ΓΣΕΕ ότι η Ελλάδα έχει μπει για τα καλά στο δρόμο της φασιστικής κοινοβουλευτικής δικτατορίας. Το λέμε αυτό γιατί δεν υπήρξε ποτέ ούτε μια σφαίρα της 17Ν που δεν κατευθύνθηκε ενάντια σε ένα θύμα της που δεν ήταν ταυτόχρονα πολιτικός στόχος των εγκαθέτων της ρώσικης υπερδύναμης της χώρας. Οι φίλοι του Κουφοντίνα στην εξουσία είναι ο ρώσικος φασισμός στην εξουσία.
Πολλοί προοδευτικοί άνθρωποι μπερδεύονται από τις αντιθέσεις, καμιά φορά και βίαιες, που εκδηλώνονται ανάμεσα σε αυτούς τους τρεις στρατούς και στα τρία κόμματα που τους καθοδηγούν, ειδικά από την αντίθεση ΣΥΡΙΖΑ - ψευτοΚΚΕ από μια μεριά και ΧΑ από την άλλη. Αυτή όμως η αντίθεση είναι πραγματική μόνο στη βάση αλλά όχι στην ηγεσία. Στην ηγεσία υπάρχει μια κοινή και αδιαίρετη στρατηγική και οι λίγες μεταξύ τους συγκρούσεις οφείλονταιαπό τη μια στο συμπληρωματικό και εξειδικευμένο ρόλο που παίζει ο καθένας από αυτούς στα πλαίσια της κοινής στρατηγικήςκαι από την άλλη στο ότι ακριβώς αυτές οι συγκρούσειςκαλύπτουν αυτή την κοινή στρατηγική και κυρίως την κοινή πρακτική σε καίρια πολιτικά ζητήματα στα μάτια της βάσης τους.
Όμως η βαθύτερη ενότητα των τριών στρατών αποκαλύπτεται 1) όταν από κοινού σαμποτάρουν κάθε ντόπια ή δυτική παραγωγική επένδυση στρατηγικής σημασίας (δες πχ Χαλυβουργία Ασπροπύργου, Χρυσός Χαλκιδικής, Επένδυση στο Ελληνικό) και ταυτόχρονα υποστηρίζουν με την πράξη τους κάθε ρωσοκινέζικη αποικιακή αρπαγή στη χώρα και κάθε ρεμούλα, 2) όταν από κοινού ψηφίζουν για να χάνουν τα τηλεοπτικά κανάλια οι ντόπιοι μεγαλοαστοί εχθροί τους και να τα παίρνουν κυρίως τα ρώσικα αφεντικά τους, ενώ υποστηρίζουν όλες τις εκκαθαρίσεις στη Δικαιοσύνη και 3) όταν από κοινού υποστηρίζουν κάθε προσάρτηση και γενοκτονική επίθεση του ρωσοκινεζικού Άξονα απέναντι σε εξεγερμένους λαούς και κυρίαρχες χώρες. Όμως αυτό που τους προδίδει και τους ενοποιεί βαθύτερα, όπως κάθε γνήσιο φασίστα, είναι όταν με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο, δειλά ή με θράσος, συλλογικά ή με επιμέρους στελέχη τους ανάλογα με τη στιγμή και τις ανάγκες των συμμαχιών τους εκδηλώνουν τον κανιβαλισμό τους, δηλαδή τον αντισημιτισμό τους, που μετά τον β παγκόσμιο κρύβεται πίσω από τη θέση της κατάργησης που σημαίνει την εξαφάνιση του κράτους του Ισραήλ, που γι αυτό το λόγο αυτό και μόνο αυτό ονομάζεται δολοφονικό, την ώρα που οι φόνοι του ωχριούν μπροστά σε εκείνους των υπερδυνάμεων, ιδιαίτερα της ρώσικης.
Δεν είναι μάλιστα καθόλου τυχαίο που ένα από τα πολιτικά προστατευόμενα από το ΣΥΡΙΖΑ αποσπάσματα της σοσιαλφασιστικής βίας στη χώρα οι λεγόμενοι «Πυρήνες της φωτιάς (ΣΠΦ)» δείχνουν σε προκήρυξη τους ανοιχτά την ιδεολογική τους εκτίμηση στο ναζιστικό και αντισημιτικό απόσπασμα των μαύρων κρίνων του παλιού ναζιστή συνεργάτη του Μιχαλολιάκου Καλέντζη.
Παρά το ότι δεν κατεβαίνει, δήλωση υποστήριξης στην ΟΑΚΚΕ στην κάλπη
Ας μας συγχωρέσουν οι άνθρωποι που διαβάζουν αυτό το προεκλογικό κείμενο, για το ότι είναι τόσο μακροσκελές. Κάναμε όμως αυτήν την επιλογή γιατί θελήσαμε να δώσουμε μια εικόνα για την κατάσταση της χώρας και κυρίως για τον κίνδυνο δικτατορίας που δεν είναι καθόλου συνηθισμένο να ακούει κανείς και που αν δινόταν με λιγότερα επιχειρήματα και παραδείγματα θα μπορούσε να εμφανιστεί σαν παρόδοξη η υπερβολική.
Μόνο έτσι μπορούμε όμως να περάσουμε σε συγκεκριμένες πολιτικές προτάσεις, πράγμα που μπορούμε να το κάνουμε με σχετικά μεγαλύτερη συντομία, γιατί στην συγκεκριμένη ιστορική στιγμή η κατανόηση της πραγματικότητας είναι το πιο δύσκολο κομμάτι του μεγάλου δρόμου που πρέπει να διανύσουμε για να την ανταλλάξουμε
Για μας λοιπόν το βασικό καθήκον της φάσης που διανύουμε είναι η αντίσταση και η παρεμπόδιση της φασιστικής δικτατορίας που έρχεται και η οποία είναι και η απαραίτητη προϋπόθεση για να μπορούν οι μάζες να κινηθούν και να ανατρέψουν τόσο την πολιτική του βιομηχανικού σαμποτάζ, που σκοτώνει φυσικά και ψυχολογικά την εργατική τάξη και τον ελληνικό λαό ευρύτερα, όσο και την πολιτική της αρπαγής των στρατηγικών υποδομών και της αποικιοποίησης της χώρας από τον ρωσοκινέζικο νεοχιτλερικό άξονα.
Η μέθοδος για την αντίσταση στο φασισμό έχει εμβαθυνθεί θεωρητικά και έχει γίνει πράξη από τα αντιφασιστικά κινήματα του μεσοπολέμου κάτω από την καθοδήγηση της Τρίτης Διεθνούς. Είναι η μέθοδος του ενιαίου αντιφασιστικού μετώπου που για να είναι αποτελεσματικό πρέπει να στηρίζεται στο ενιαίο ταξικό μέτωπο της εργατικής τάξης, δηλαδή το μέτωπο της αντίστασης της απέναντι στην εργοδοσία, ιδιαίτερα στην πιο καταπιεστική και εκμεταλλευτική.
Η δυσκολία της σημερινής εποχής σε σχέση με εκείνη της Τρίτης Διεθνούς είναι ότι οι μεν φασίστες και ναζιστές είναι όπως και τότε φανεροί εχθροί της δημοκρατίας,αλλά οι ψευτοαριστεροί φασίστες τύπου ΣΥΡΙΖΑ, ψευτοΚΚΕ φαίνονται λιγότερο σαν τέτοιοι. Έτσι σήμερα το αντιφασιστικό μέτωπο θέλει βαθειά, επίμονη και μακράς πνοή πολιτική δουλειά για να πραγματοποιηθεί, ακριβώς επειδή η ψευτοαριστερά το διασπά και το αποπροσανατολίζει. Το πιο δύσκολο για τους πραγματικούς αντιφασίστες σήμερα είναι να αποδείξουν ότι οι ηγεσίες κομμάτων σαν τον ΣΥΡ ΙΖΑ, και το ψευτοΚΚΕ δεν είναι ιδεολογικοί απόγονοι της αντιφασιστικής αριστεράς του μεσοπολέμου, αλλά των πολιτικών αποσπασμάτων του γερμανικού ιμπεριαλιστικού μονοπώλιου. Ο κάθε τίμιος αριστερός μπορεί ωστόσο να δει ένα πράγμα, ότι στην πράξη, συχνά και στα λόγια, αυτοί δεν μισούν και δεν αντιπαλεύουν σήμερα τίποτα τόσο πολύ όσο τον αστικό δημοκρατισμό ακόμα και σε συμμαχία με τους ναζιστές, ενώ πάντα οι πραγματικοί κομμουνιστές υπεράσπιζαν τον αστικό δημοκρατισμό όταν αυτός δεχόταν την βία κάθε είδους φασιστών. Ο αστικός δημοκρατισμός μπορεί να χρησιμοποιηθεί σαν άδεια μορφή ώστε να γίνει εχθρικός προς τους κομμουνιστές μόνο σε συνθήκες επανάστασης οπότε γίνονται και αυτοί προς αυτόν. Όμως ποτέ δεν υπήρξε προεπαναστατική περίοδος όπου για επαναστάτες πέρναγαν τραμπούκοι με σιδερολοστούς που έπαιρναν την εξουσία στα συνδικάτα χάρη στα δικαστήρια, στην αστυνομία και στις κυβερνήσεις που την ίδια στιγμή τις κατήγγειλαν υποκριτικά για αντιλαϊκές, ενώ αυτές τους προστάτευαν για να δέρνουν τους ρεφορμιστές. Ούτε μέτραγαν ποτέ για επαναστάτες διαδηλωτές που καίγανε και σπάγανε ανενόχλητοι επί 10 μέρες στο κέντρο της πρωτεύουσα μια χώρας, για να έρθει το ανώτατο δικαστήριό της να τους δώσει ικανοποίηση σε έκτακτη σύγκλιση καταδικάζοντας τους παρακάτω δικαστές που τόλμησαν να τους αρνηθούν το αίτημα.
Όμως το βασικότερο δεν είναι οι ιστορικές εμπειρίες των λαών. Το βασικό είναι ότι ηδη οι πλατειές εργαζόμενες και δημοκρατικές μάζες αρχίζουν να βλέπουν από την άμεση εμπειρία τους την αντεργατική, αυταρχική, και σε επιμέρους ζητήματα και φασιστική φύση της ψευτοαριστεράς. Γι αυτό άλλωστε το ενιαίο αντιφασιστικό μέτωπο, δηλαδή το μέτωπο όλων των δημοκρατικών ανθρώπων αλλά και το ενιαίο αντιφασιστικό μέτωπο, δηλαδή το πλατύ μέτωπο όλων των εργαζομένων στους χώρους δουλειάς ενάντια στην άγρια καταπίεση που ήδη δέχονται παντού, θα κάνουν με ακόμα μεγαλύτερη έμφαση από όσο στο μεσοπόλεμο τη διάκριση ανάμεσα στην ηγεσία και τη βάση της ψευτοαριστεράς.
Από την άλλη όταν μιλάμε για ενιαίο αντιφασιστικό μέτωπο δεν σημαίνει ότι σε αυτό μπορούν να περιληφθούν σήμερα τα μισοδημοκρατικά κόμματα της αστικής τάξης, όπως είναι η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ η άλλα μικρότερα όπως το Ποτάμι, σαν τέτοια παρόλο που οι περισσότεροι ψηφοφόροι τους αλλά και αρκετά στελέχη τους είναι δημοκρατικά και το αντιφασιστικό μέτωπο πρέπει να κάνει σε αυτούς κάλεσμα συμμετοχής. Ο λόγος είναι ότι οι ηγέτες αυτών των κομμάτων και η πλειοψηφία των στελεχών τους στηρίζουν ουσιαστικά η προωθούν δραστήρια την πολιτική των φαιο«κόκκινων» και του φασιστικού ρωσοκινεζικού άξονα. Είναι με λίγα λόγια συνεργάτες των φασιστών και μάλιστα μέλη του κρατικού μηχανισμού που αυτός έχει στήσει τα τελευταία χρόνια.
Αυτός ο τελευταίος είναι και ο λόγος που δεν πρέπει οι δημοκρατικοί άνθρωποι που απεχθάνονται τον ΣΥΡΙΖΑ να έχουν την αυταπάτη ότι η ΝΔ η το ΠΑΣΟΚ θα τον ανατρέψουν. Αυτό όχι μόνο και όχι τόσο γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ έχει στήσει σε μεγάλο βαθμό το φασιστικό κράτος και παρακράτος του και έχει στα χέρια του γερούς μοχλούς οικονομικής, πολιτικής, και διοικητικής εξουσίας, αλλά γιατί και ο Μητσοτάκης και η Γεννηματά, είναι ουσιαστικά μόστρες δύο κομμάτων που την αληθινή εξουσία τους την έχουν οι Καραμανλής και Λαλιώτης αντίστοιχα, δηλαδή οι πιο σταθεροί φίλοι του ΣΥΡΙΖΑ που όπως οι επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ είναι πιστοί υπηρέτες της ρώσικης υπερδύναμης. Το μόνο καλό που μπορεί να κάνει η πτώση το ΣΥΡΙΖΑ, που για να είναι καλό πραγματικά δεν πρέπει να πάνε καλά οι δύο του πραγματικοί στρατηγικοί του σύμμαχοι, δηλαδή η ΧΑ και το ψευτοΚΚΕ, είναι να καθυστερήσει σε κάποιο βαθμό η άλωση του κράτους από το φασισμό. Όμως το αντάλλαγμα για μια κυβέρνηση ΝΔ είναι αυτή να χάσει κάθε λαϊκή υποστήριξη γιατί αρκετά σύντομα θα καταρρεύσει το οικονομικό της πρόγραμμα περί επενδύσεων και κάθε δημοκράτης μέσα της θα κυνηγηθεί άγρια από το θυμωμένο πλήθος που οι φασίστες ξέρουν να ξεσηκώνουν.
Αυτό που θέλουμε εδώ να πούμε είναι ότι αληθινή κυβερνητική εναλλακτική στο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να προκύψει μόνο μετά από ένα πολύ μαζικό και πολιτικά συνειδητοποιημένο αντιφασιστικό κίνημα που να ξέρει καλά που το πάνε τα τρία φασιστικά κόμματα, αλλά και οι φίλοι τους μέσα στη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, δηλαδή ποιος είναι το νέο ιμπεριαλιστικό αφεντικό της χώρας, και, κυρίως, αυτό το μέτωπο να μιλάει βαθιά στην εμπειρία και τους πόθους του εργαζόμενου λαού. Όλα θα κριθούν από το πόσο γρήγορα θα μπορέσει να οργανωθεί σε κάθε χώρο δουλειάς, (αλλά και σε κάθε επαγγελματικό σωματείο, ακόμα και σε κάθε σύλλογο γειτονιάς) ένας λαϊκός αντιφασιστικός πυρήνας ανοιχτός σε κάθε δημοκράτη εργαζόμενο που θα προσπαθήσει, αντιπαλεύοντας με βαθιά δημοκρατία στις γραμμές του κάθε σεχταρισμό, να παλέψει ενάντια στην υπερεκμετάλλευση και στην εξόντωση στη δουλειά και ταυτόχρονα ενάντια στο παραγωγικό και επιστημονικό-εκπαιδευτικό σαμποτάζ, και να εξηγήσει υπομονετικά ξανά και ξανά τις πολιτικές θέσεις του ενιαίου αντιφασιστικού μετώπου και να κερδίσει την μεγάλη πλειοψηφία. Μόνο έτσι, στηριγμένος στις δικές του οργανωμένες δυνάμεις θα μπορέσει ο λαός μας, έχοντας επικεφαλής του το βιομηχανικό προλεταριάτο και με μέθοδο του το αντιφασιστικό μέτωπο να σώσει την χώρα φτάνοντας ακόμα και σε μια μορφή αντιφασιστικής κυβέρνησης, η όπως έλεγε ο Δημητρόφ κυβέρνηση αντιφασιστικής δημοκρατίας που δεν θα είναι σοσιαλιστική αλλά θα έχει σα στόχο της να εμποδίσει την άνοδο του φασισμού. Σε αυτή του την προσπάθεια το αντιφασιστικό μέτωπο μπορεί να αξιοποιήσει κάποια μειοψηφικά τμήματα της αστικής τάξης που θέλουν να αντισταθούν στο σαμποτάζ και τη δικτατορία, ξέροντας ότι η αστική τάξη σαν τέτοια στην πλειοψηφία της θα έχει την τάση να συνεργάζεται με τους φασίστες σαμποταριστές και τους ξένους προστάτες τους.
Για να κάνουμε σαφές το πόσο πολύ πιστεύουμε ότι η μόνη διέξοδος για τη χώρα είναι η γραμμή που μόλις αναφέραμε, και εφόσον όπως είπαμε δεν μπορούμε να κατεβούμε σε αυτές τις εκλογές, καλούμε όσους συμφωνούν με αυτήν την κατεύθυνση πάλης να ρίξουν στην κάλπη το λευκό ψηφοδέλτιο που μοιράζεται μαζί με τα άλλα στις εφορευτικές και να γράψουμε πάνω τη λέξη ΟΑΚΚΕ με ένα σφυροδρέπανο στη αρχή. Τυπικά αυτό είναι ένα άκυρο ψηφοδέλτιο αλλά ουσιαστικά είναι μια δήλωση που κάνει η ΟΑΚΚΕ, και που ζυμώνει κάθε ψηφοφόρος της στο λαό ότι η ΟΑΚΚΕ παλεύει τη μόνη σωστή συνολική πολιτική γραμμή διεξόδου για τη χώρα και γι αυτό πρέπει αυτή αποφασιστικά να υποστηριχθεί και να δυναμώσει σε όλα τα επίπεδα. Η ανάπτυξη της ΟΑΚΚΕ είναι μια πολιτική ανάγκη για τη χώρα και γι αυτό μπορεί τώρα να ξεκινήσει ουσιαστικά, επειδή μόλις τώρα μετά από 40 ολόκληρα χρόνια παραγωγικού σαμποτάζ, ιδιαίτερα βιομηχανικού αρχίζει να φαίνεται ποιοι επωφελήθηκαν από αυτήν την υλική οπισθοδρόμηση της χώρας και έχουν αρχίσει να αρπάζουν ό,τι αξίζει σε αυτήν, ενώ ταυτόχρονα οι πολιτικοί τους φίλοι και εκπρόσωποι επιχειρούν άλματα προς την πολιτική δικτατορία.
*Από τότε οι τράπεζες περάσανε στον έλεγχο κυρίως δυτικών hedgefunds, που όμως ακόμα δεν έχουν πάρει πίσω τα λεφτά τους γιατί οι τράπεζες παραμένουν υπερχρεωμένες λόγω συγκεκριμένου αλλά και γενικότερου παραγωγικού σαμποτάζ. Το σε ποιο κεφάλαιο θα καταλήξουν τελικά οι είναι κάτι που θα κριθεί αργότερα..