Τα “μυστήρια” όμως δεν σταματούν εκεί: αυτός ο -με δυτική φασάδα- τύπος εμφανίζεται, πριν ακόμη ανακοινώσει ότι διεκδικεί την ηγεσία του κόμματος, να δηλώνει σε συνέντευξη στον τηλεοπτικό σταθμό της Ναυτεμπορικής ότι ήταν ο Πολάκης και ο κομματικός “Τομέας Διαφάνειας” του οποίου αυτός ηγείτο μέχρι τον Φεβρουάριο που τον έφεραν στον ΣΥΡΙΖΑ (αργότερα ήταν υποψήφιος σε χαμηλή θέση στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας στις διπλές εκλογές Μαΐου - Ιουνίου), πράγμα που επιβεβαιώνεται όχι μόνο από τη σθεναρή υποστήριξη που του προσέφερε ο τελευταίος στην κούρσα για την ηγεσία, αλλά και από το γεγονός ότι διευθυντής του πολιτικού γραφείου του Κασσελάκη, μετά την εκλογή του, ανέλαβε ο δικηγόρος Καπνισάκης, συντοπίτης και των δυο τους και νομικός εκπρόσωπος του Πολάκη σε σειρά δικών.
Έτσι έχουμε το φαινομενικά σουρεαλιστικό φαινόμενο ο βασικός εκφραστής της πουτινικής, σκληρής σοσιαλφασιστικής και αντι-αστοφιλελεύθερης πραξικοπηματικής γραμμής στον ΣΥΡΙΖΑ μετά το 2015, Πολάκης, να πλασάρεται και να αναλαμβάνει επιτελάρχης ενός ανοιχτά ομοφυλόφιλου, αμερικανοτραφούς διακηρυγμένου φίλου (ή τέλος πάντων, σε κάθε περίπτωση, όχι εχθρού) του δυτικού τύπου κεφαλαίου, με την υποστήριξη μάλιστα του πιο λούμπεν, τάχα “σκληρού αντιμητσοτακικού” μηχανισμού του ΣΥΡΙΖΑ, με τους Βαξεβάνηδες και τους ανώνυμους λογαριασμούς προσωπολατρείας του Τσίπρα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης (facebook, twitter κλπ.). Από κοντά ακολουθεί αταλάντευτος στο πλευρό του “κομήτη” Κασσελάκη ο παλιός επιτελάρχης του Τσίπρα, Ν. Παππάς, που είχε αναλάβει τη διεκπεραίωση του πουτινικού τύπου ελέγχου των καναλιών από τη σοσιαλφασιστική εξουσία ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ. Αυτόν τον έλεγχο σίγουρα θα τον είχε πετύχει εάν δεν είχε αντισταθεί σε αυτήν λυσσαλέα μια μη ελεγχόμενη από το ρωσόδουλο πολιτικό καθεστώς κρίσιμη μάζα ανώτατων δικαστικών στο Συμβούλιο της Επικρατείας.
Το μπλοκ της συμμορίας Τσίπρα - Παππά - Πολάκη, λοιπόν, όχι μόνο πέτυχε μια φαινομενικά απροσδόκητη πολιτική νίκη στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ως πρώτη του δουλειά ανέλαβε να καθαρίσει το εσωκομματικό τοπίο από κάθε αντίδραση στη νέα κατάσταση, καρατομώντας ουσιαστικά το σύνολο κάθε άξιας λόγου εσωκομματικής αντιπολίτευσης και ωθώντας την προς την έξοδο. Αυτή τη ρήξη με κάθε εσωκομματική δημοκρατία δεν ανέλαβε να τη διεκπεραιώσει, ούτε φυσικά να μιλήσει δημόσια υπέρ της, ο πραγματικός αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ, Τσίπρας, αλλά ο “δυτικός, εφοπλιστής, φιλελεύθερος” Κασσελάκης, που ανέλαβε ευχαρίστως τον ρόλο του εκκαθαριστή φασιστικού τύπου και του ποδοπατητή κάθε έννοιας εσωκομματικής δημοκρατίας. Σύμβολο αυτής της γραμμής έγινε η ομιλία του στη συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ στις αρχές Νοεμβρίου, που ουσιαστικά οδήγησε σε άμεση αποχώρηση τα μισά μέλη αυτού του σώματος.
Πολλοί ξύνουν το κεφάλι τους με απορία με όλα αυτά. Όμως εδώ δεν έχουμε κάνουμε με μεταφυσικά και ανεξήγητα φαινόμενα, αλλά με το ξεδίπλωμα ενός σχεδίου που έχει μπει σε εφαρμογή, όπως πια φαίνεται, ήδη από το 2019 και που την εκτέλεσή του την επιτάχυνε η διπλή συντριβή του ΣΥΡΙΖΑ στις βουλευτικές εκλογές του Μαΐου και του Ιουνίου του 2023. Μαέστρος της πολύ προσεκτικά δουλεμένης “διάλυσης”, που δεν είναι στην πραγματικότητα διάλυση, αλλά προσεκτικός και στρατηγικός τεμαχισμός του ΣΥΡΙΖΑ είναι το ιερό τοτέμ σχεδόν όλων ανεξαιρέτως των τάσεων αυτού του κόμματος, το πουτινικό αντίστοιχο του Λαλιώτη και του Κώστα Καραμανλή του ανιψιού για τον χώρο της ψευτοαριστεράς, αλλά σε υπερθετικό βαθμό ο αρχηγός πασών των φραξιών του ΣΥΡΙΖΑ Τσίπρας. Αυτός, αντίθετα με τους Λαλιώτη και Καραμανλή τον Β’, είναι ταυτόχρονα και ο γενάρχης των Συριζαίων, είναι ο δηλαδή ο Καραμανλής ο Α’, αλλά και ο Α. Παπανδρέου τους. Και μάλιστα είναι κάτι ακόμα παραπάνω από εκείνους: είναι αυτός που έδωσε σε αυτούς τους μικροαστούς τη μεγαλύτερη ηδονή της ζωής τους, καθώς τους έφερε στην εξουσία όχι μόνο της μικρής χώρας τους, αλλά και στις αίθουσες συνεδριάσεων των υπουργικών συμβουλίων των Βρυξελλών..
Η ανάγκη για έναν “αποκαθαρμένο” μεγαλοαστικό “ΣΥΡΙΖΑ εξουσίας” με δυτική μάσκα
Η ήττα του ΣΥΡΙΖΑ από τη ΝΔ το 2019, μολονότι δεν ήταν στρατηγικά επικίνδυνη για τα συμφέροντα του ρώσικου σοσιαλιμπεριαλισμού στην Ελλάδα, από τη στιγμή που ο Μητσοτάκης είχε δώσει τις εξετάσεις του στη Μόσχα, προδίδοντας τον ίδιο τον πατέρα του, έδωσε στο Κρεμλίνο αλλά και στην ηγετική συμμορία Τσίπρα - Παππά - Πολάκη ένα χρήσιμο μάθημα: Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορούσε να λειτουργήσει σαν ένα μεγάλο κυβερνητικό κόμμα εξουσίας και ταυτόχρονα μιας καλυμένης ρωσόδουλης δικτατορίας μέσα στην καρδιά της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, αν δεν φαινόταν στα μάτια αυτών των δύο οργανισμών σαν ένα κανονικό δυτικό αστικό κόμμα. Η Ελλάδα έπαιζε δηλαδή μετά το 2018 έναν εξαιρετικά πολύτιμο ρόλο σαν ο βασικός εισοδιστής της Ρωσίας στην καρδιά της Δύσης (μιας και της είχε προσφέρει την Τουρκία στο πιάτο, ενώ προηγούμενα είχε κάνει το ίδιο με τη μισή Δημοκρατία της Μακεδονίας), ώστε να αφήσει αυτό το ρόλο σε φιλόδοξους μικροαστούς: αυτό σήμαινε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έπρεπε να γίνει ένα κόμμα ολόπλευρα αποδεκτό ή έστω πραγματικά ανεκτό από μεγάλα τμήματα της κλασικής, δυτικού τύπου μεγαλοαστικής τάξης της χώρας του, Δενμπορούσε δηλαδή πια να διατηρεί σε ισχυρές θέσεις εξουσίας τις μικροαστικού αντικαπιταλιστικού - αντιδυτικού (“αντινεοφιλελεύθερου”) τύπου συνιστώσες του. Είναι ακριβώς εκείνες που διατηρούσαν ήδη από την εποχή του ΣΥΝασπισμού της δεκαετίας του ‘90 και την επαφή με το εξαρχειακό και το ποινικό λούμπεν, καθώς και με το 17νοεμβρίτικο σοσιαλφασισμό και που, σε μεγάλο βαθμό, συνέχιζαν να στερούν από τον ΣΥΡΙΖΑ την εικόνα του “καθωσπρέπει” αστικού κόμματος στα μάτια των Ελλήνων μεγαλοαστών.
Γιατί μπορεί, για όποιον ξέρει δυο δράμια μαρξισμό, να φαντάζει γελοίο όσο και εξοργιστικό ο ΣΥΡΙΖΑ να θεωρείται ότι είχε την οποιαδήποτε πραγματική σχέση με προλεταριακό αντικαπιταλισμό ή με συνεπή διεθνισμό, ωστόσο για την εντελώς τυφλή στρατηγικά και ξεχωριστά αντιδραστική σε πολιτικό επίπεδο ελληνική αστική τάξη τα πάντα, από τον μπααθικό κρατικοκαπιταλισμό του Κουτσόγιωργα και του Τσοχατζόπουλου του ΠΑΣΟΚ και από τον πουτινικό “αντινεοφιλελευθερισμό” του Τσίπρα μέχρι τον κομμουνιστικό, προλεταριακό αντιιμπεριαλισμό της ΟΑΚΚΕ αποτελούν μία και μόνη κοινή συνισταμένη: τον “σοσιαλισμό”. Αυτός σημαίνει για τους Έλληνες αστούς που δεν έχουν ανώτερη συνείδηση για την τάξη τους πέραν εκείνης του μπακάλη, τον τρόμο της απώλειας, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, του δικού τους ιδιωτικού, εντελώς προσωπικού κεφαλαίου και όχι του με οποιονδήποτε τρόπο συλλογικού κεφάλαιου της τάξης τους, ή έστω του διευθυντικού-λειτουργικού ρόλου του. Γιατί μόνο αυτή η μορφή ιδιοκτησίας τους δίνει μια αίσθηση ηγετικής κοινωνικής θέσης για την οποία είναι διατεθειμένοι να παλέψουν με νύχια και με δόντια.
Τέτοιες προσπάθειες εξευμενισμού και κυρίως καθησυχασμού της μεγαλοαστικής τάξης είχε κάνει ο Τσίπρας και γενικά το ρωσόδουλο διακομματικό συντονιστικό κορυφής ήδη από την εποχή που στον ΣΥΡΙΖΑ συσπειρωνόταν ακόμη όλο το σοσιαλφασιστικό απαράτ πλην ψευτοΚΚΕ, δηλαδή όλες οι τάσεις που τώρα διασπώνται συν εκείνες των Βαρουφάκη, Ζωής Κωνσταντοπούλου και Λαφαζάνη. Τέτοια προσπάθεια κατευνασμού της κλασικής αστικής τάξης και του κράτους της, ειδικά του στρατού, ήταν η εκλογή του ανθρώπου του Κ. Καραμανλή, Παυλόπουλου, στην Προεδρία της Δημοκρατίας το Φλεβάρη του 2015, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ μπορούσε να εκλέξει “αριστερό” Πρόεδρο ακόμη με 120 ψήφους στη Βουλή στην 6η ψηφοφορία, αφού είχαν προηγηθεί εκλογές ακριβώς λόγω αδυναμίας εκλογής του Δήμα με 180 ψήφους από την κυβέρνηση Σαμαρά - Βενιζέλου. Τέτοια ήταν π.χ. η τοποθέτηση του πασόκου Ρουμπάτη στην ΕΥΠ, επίσης η τοποθέτηση του ρωσόδουλου μεν, αλλά προερχόμενου από την κλασσική σωβινιστική δεξιά Καμμένου (κι όχι κάποιου “αριστερού” συριζαίου) στο υπουργείο Εθνικής Άμυνας, οι διαρροές Καραμανλή υπέρ του “συμπαθούς μικρού” Τσίπρα, που καταπράυναν για ένα κρίσιμο διάστημα τον αντιτσιπρισμό της μεγάλης και μεσαίας αστικής τάξης το πρώτο εξάμηνο του 2015, η συγκυβέρνηση με τους ΑΝΕΛ που υποτίθεται ότι διασφάλιζε την “εθνικώς ορθή” γραμμή της κυβέρνησης Τσίπρα στα εθνικά, μειονοτικά κλπ. θέματα έναντι των “ύποπτων αντιεθνικιστικών” συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ. Τέτοιες πλευρές είχε και η συμμαχία με την καραμανλική πραξικοπηματική δεξιά φράξια μέσα στους δικαστικούς, με διεκπεραιωτή τον Παπαγγελόπουλο και δικαστική αρχηγό την ακροδεξιά Θάνου του Αρείου Πάγου, μολονότι αυτό το μέτωπο συμμαχίας δεν ήταν κυρίως προσποίηση, αλλά πραγματική προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ να αλώσει πραξικοπηματικά τη Δικαιοσύνη και γενικά τους “αρμούς της εξουσίας”, όπως ομολογούσε και ο ίδιος.
Όμως φάνηκε ότι από τη μια τα αποτυχημένα πραξικοπηματικά παιχνίδια με κανάλια και Δικαιοσύνη δημιούργησαν αντισυσπειρώσεις μέσα στην αστική τάξη και στο κράτος, δυναμώνοντας πρόσκαιρα μέσα στη ΝΔ και σε έναν βαθμό και στο ΠΑΣΟΚ τις αντιΣΥΡΙΖΑ και αντικειμενικά μη ρωσόδουλες τάσεις. Την ίδια στιγμή, η φορολογική και εισφορολογική (με την κατάλληλη χρήση του έτσι κι αλλιώς αντιδραστικού μνημονίου) Τσίπρα στους μικροαστούς ελευθεροεπαγγελματίες για να χρηματοδοτήσει την πολιτική εξάρτηση μέσω κρατικών επιδομάτων τόσο της κρατικής υπαλληλίας όσο και της άνεργης φτωχολογιάς κόστισε τελικά πολιτικά στον ΣΥΡΙΖΑ περισσότερα απ’ όσα του απέφερε. Η φασιστική αποκτήνωση που έδειξε όλος ο προπαγανδιστικός μηχανισμός των συριζαίων στην τραγωδία - μαζική δολοφονία ανθρώπων στο Μάτι και τελικά και η απώλεια των εθνικιστών με τη βρώμικη, ρώσικου τύπου “αντιεθνικιστική” στροφή των Πρεσπών (που τελικά διέσπασε τη Δημοκρατία της Μακεδονίας και έδωσε τους εθνικιστές του VMRO στη Μόσχα) έβαλαν το τελευταίο καρφί στο φέρετρο της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ και στο τέλος του σκέτου ΣΥΡΙΖΑ.
Όμως και στην αντιπολίτευση του 2019-2023, ο Τσίπρας προσπαθούσε να ισορροπεί από τη μία πλευρά ανάμεσα στην κυβερνητική πατίνα που ήθελε να ξαναδώσει στο κόμμα του μέσα από τη μετατροπή του -στη μορφή- σε κλασσικό μεγαλοαστικό κυβερνητικό κόμμα (υποψηφιότητες “προσωπικοτήτων” του χώρου του θεάματος τύπου Γεωργούλη, Ραλλίας Χρηστίδου, Θρασκιά, προσπάθεια για κάθοδο του μπασκετμπολίστα Παππά στο δήμο Αθηναίων, απορρόφηση ακροδεξιών ΑΝΕΛιτών όπως η μοναρχική Κουντουρά, του στενού συνεργάτη του Καραμανλή, Αντώναρου, του απόστρατου ναυάρχου Αποστολάκη κλπ.) και από την άλλη πλευρά στο χάιδεμα του ποινικού λούμπεν όταν αυτό έσπαγε τη Νέα Σμύρνη το 2020 ενάντια στα μέτρα για τον κορονοϊό ή στην ανοιχτή υιοθέτηση του Κουφοντίνα και της “απεργίας πείνας” του το 2021. Στη δεύτερη γραμμή πρωτοστατούσαν κυρίως οι μικροαστοί της “Ομπρέλας” και σε δεύτερο πλάνο οι Τζανακόπουλοι και οι Ηλιόπουλοι των 6+6*.
Ταυτόχρονα, μεταξύ των δύο εκλογών του 2023, όταν ο Μητσοτάκης χτύπησε τον ΣΥΡΙΖΑ με αντιδραστική δεξιά επιχειρηματολογία για το μειονοτικό της Θράκης, ο Φίλης της “Ομπρέλας” βγήκε και ψέλλισε, έστω με το γνωστό μεσοβέζικο συριζέικο τρόπο του, δυο κουβέντες υπεράσπισης του εθνικού αυτοπροσδιορισμού της τουρκικής μειονότητας, χωρίς φυσικά να τολμήσει, ως μικροαστός αντιεθνικιστής και όχι ως συνεπής διεθνιστής που δεν είναι, να μιλήσει ανοιχτά για ανάγκη αναγνώρισης του εθνικού χαρακτήρα της. (Εννοείται ότι όταν με την ίδια ευκαιρία έπιασε ξώφαλτσα η συζήτηση και την καταραμένη μακεδονική εθνική μειονότητα, οι “αντιεθνικιστικές” φράξιες του ΣΥΡΙΖΑ δεν έβγαλαν λέξη. Τη μειονότητα αυτή τολμούν και την χειροκροτούν μόνο όταν της μιλάνε στο αυτί, δηλαδή εκτός ΜΜΕ και δημοσιότητας, για να μην θίξουν την “ψυχή του έθνους”).
Ήταν φανερό πια (και από το φετινό διπλό εκλογικό αποτέλεσμα) ότι το ρώσικο μαζικό κυβερνητικό πολυεργαλείο στην Ελλάδα, που με τόσο κόπο στήνει η Μόσχα από το 1989 για να αντικαταστήσει το κάπως “εθνικούλι” ΠΑΣΟΚ, ο ΣΥΝ των Φλωράκη-Κύρκου-Δαμανάκη που έγινε μετέπειτα ΣΥΡΙΖΑ των Κωνσταντόπουλου-Αλαβάνου-Τσίπρα και πάλευε για χρόνια να μεγαλώσει σε πολιτική απήχηση, δηλαδή η κυβερνητική “ρεαλιστική” μεταμφίεση του ψευτοΚΚΕ, κινδύνευε με απαξίωση μεγαλύτερη από εκείνη που επέτρεπαν τα συμφέροντα του ρώσικου σοσιαλιμπεριαλισμού στην Ελλάδα. Χρειαζόταν έτσι μια νέα επιχείρηση τύπου 2008-2011, όταν ο τότε ΣΥΡΙΖΑ είχε τριχοτομηθεί σε ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ των Τσίπρα - Λαφαζάνη, ΔΗΜΑΡ του Κουβέλη και ΜΑΑ του Αλαβάνου, με έμπιστους του σοσιαλφασισμού αρχηγούς σε όλες τις διασπώμενες τάσεις, ώστε να μην ξεμυτίσουν ρεύματα που, όσο κι αν ήταν μικροαστικά αντιδραστικά, θα έβγαιναν ίσως έξω από το πεντάγραμμο της ρώσικης αντιευρωπαϊκής στρατηγικής**. Το ζήτημα ήταν πάντα όσοι δεν είναι “Ρώσοι” να μην αυτονομηθούν, να έχουν πάντα “Ρώσο”, δηλαδή καθεστωτικό σοσιαλφασίστα αρχηγό.
Η παραίτηση του Τσίπρα από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ δεν έγινε κυρίως, όπως νομίζουν πολλοί, υπό την πίεση των μικροαστών της Ομπρέλας και των 6+6, που ένιωσαν ίσως ότι ήρθε η ώρα να πάρουν πίσω το κόμμα τους από τους ανακυκλωμένους πασόκους και τους ανελίτες-αντώναρους. Άλλωστε, αυτοί οι γενικά χωρίς αρχές τύποι που τώρα αποχωρούν από τον ΣΥΡΙΖΑ, συνυπήρχαν άνετα με όλο αυτό το σκυλολόι τυχοδιωκτών όσο τους ένωνε η συγκολλητική ουσία της εξουσίας ή έστω της προοπτικής της εξουσίας, χωρίς μάλιστα να αρθρώνουν λέξη είτε κατά όλων αυτών, είτε κατά του “τοτέμ” όλων τους, Τσίπρα, που υποδυόμενος τον νέο Αντρέα Παπαντρέου, ακόμα και στον τόνο της φωνής, τους είχε οδηγήσει στα υπουργεία και στα μεγαλοαστικά σαλόνια.
Η παραίτηση του ασύλληπτου αυτού ρωσόδουλου πραξικοπηματιστή έγινε στην κύρια πλευρά για να ανοίξει τον ασκό του Αιόλου της εσωκομματικής σύγκρουσης, που θα οδηγούσε στην αποκάθαρση του ΣΥΡΙΖΑ από εκείνου του είδους τον μικροαστικό “αντικαπιταλισμό” ή καλύτερα “αντινεοφιλελευθερισμό” που τον έκανε ύποπτο στη μεγαλοαστική τάξη και του στερούσε τα ταξικά εκείνα στηρίγματα στο εσωτερικό της χώρας που του είναι απαραίτητα για να επιστρέψει κάποια στιγμή στην εξουσία, μόνος ή το πιθανότερο σε συμμαχία με άλλες δυνάμεις, για να πραγματώσει το μόνο πραγματικό πολιτικό του σχέδιο, πέρα από τις κάλπικες “φιλολαϊκές” διακηρύξεις και φιοριτούρες του: τη δικτατορία στα ΜΜΕ και στη Δικαιοσύνη, που θα ανοίξει το δρόμο τελικά σε μια “κοινοβουλευτικού” τύπου, πουτινική διχτατορία ψευτοαριστερών και κλασικών φασιστών, ένα πρελούδιο της οποίας πήραν όλοι οι δημοκράτες την περίοδο 2015-2019.
Γι΄ αυτό ο Τσίπρας οδήγησε την Αχτσιόγλου να μην κάνει ουσιαστικά προεκλογική εκστρατεία για την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, αφού εκείνη μάλλον νόμιζε ότι ο ίδιος είχε στη μάχη μονάχα το “κουτσό άλογο” Ν. Παππά, τον κατάδικο του Ειδικού Δικαστηρίου, οπότε η νίκη της θα ήταν υποτίθεται εύκολη και πανηγυρική. Γι’ αυτό ο Τσίπρας κατέβασε απέναντί της, σε συνεργασία με τον Πολάκη, τον Κασσελάκη λίγες μέρες πριν από τον α’ γύρο, έτσι που να μην ξέρει από πού της ήρθε το αμόνι στο κεφάλι και να μην υπάρχει δυνατότητα η Αχτσιόγλου να συγκροτήσει μέτωπο εναντίον του “κομήτη” προκειμένου να τον αποδομήσει πολιτικά. Γι’ αυτό όλος ο συντριπτικά πλειοψηφικός μηχανισμός των αφοσιωμένων βουλευτών του Τσίπρα και του ανώνυμου οργανωμένου του βόρβορου στο Ίντερνετ, που ορκιζόταν και ορκίζεται ακόμα στο όνομα του, στήριξε και στηρίζει τον Κασσελάκη με μια και μόνη φανατική επωδό: ότι η Ομπρέλα κι από πίσω η Αχτσιόγλου έσκαβαν το λάκκο του μεγάλου ηγέτη Τσίπρα, που αν δεν ήταν όλοι αυτοί θα είχε ξαναγίνει πρωθυπουργός, αλλά τώρα ο Κασσελάκης θα πάρει εκδίκηση στο όνομά του. Πρόκειται για ατόφια τραμπική, πουτινικού συνωμοσιολογικού τύπου επιχειρηματολογία και πολιτική λογική.
Ο Κασσελάκης έδωσε δείγματα γραφής του νέου “κυβερνητικού” ΣΥΡΙΖΑ, με τρεις κυρίως κινήσεις πριν και μετά την εκλογή του στην προεδρία:
1. με τη ρητορική για “πατριωτική Αριστερά”, στην οποία επιμένει πολύ για να θυμίζει κάτι ανάλογο του “πατριωτικού ΠΑΣΟΚ” των δεκαετιών του 80 και του 90, που πρακτικά σημαίνει ρήξη με τον έστω και τροτσκιστικού τύπου δήθεν “αντιεθνικισμό” της Ομπρέλας και σε δεύτερο πλάνο των Τζανακόπουλων και της Αχτσιόγλου. Η σύγκρουση αυτή είχε γίνει και επί Τσίπρα, όταν οι Πολάκηδες θέλησαν να περάσουν τη γραμμή της κριτικής στη “μειοδοτική Δεξιά που εκχωρεί τα εθνικά μας δίκαια στους Τούρκους”, που βρήκε έντονη και κάθετη αντίθεση από τους Φίλη - Τσακαλώτο. Πλέον, έχοντας δίπλα του τον πρώην αρχηγό ΓΕΕΘΑ Αποστολάκη, ο Κασσελάκης θα πρωτοστατεί στην γραμμή της εθνικής ρητορείας, ακόμα και αντιτούρκικης - που θα συνδυάζεται φυσικά όποτε χρειάζεται με τις ρώσικου τύπου “προσεγγίσεις Αθήνας - Άγκυρας”, οι οποίες χρησιμοποιούνται και ως στάχτη στα μάτια των Αμερικανών.
2. Με την ομιλία στο ΣΕΒ στην οποία διακήρυξε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι εχθρός του κεφάλαιου, αλλά το θεωρεί “εργαλείο για ευημερία, για μείωση των τεράστιων ανισοτήτων μέσω μιας ισχυρής ανάπτυξης”. Ήδη οι πολιτικά “οξυδερκέστατοι” οικονομικά φιλελεύθεροι τύπου Στ. Μάνου, Μ. Ξαφά, Γρ. Βαλλιανάτου (ο τελευταίος, εκτός από οικονομικά φιλελεύθερος, είναι και πολιτικά δημοκράτης και πραγματικός φίλος των εθνικών μειονοτήτων) έχουν καταθέσει μέσω διαδικτύου τα “σέβη” τους στον Κασσελάκη, παίρνοντας το μέρος του καλυμμένου τραμπικού αυτού φασίστα έναντι των εσωκομματικών του αντιπάλων, καθώς πιθανότατα θεωρούν ότι θα μετατρέψει το ΣΥΡΙΖΑ σε “φιλικό προς την οικονομία της αγοράς κόμμα”, ανοίγοντας τον δρόμο στην “ανάπτυξη” που ματαίως εδώ και δεκαετίες όλοι αυτοί ονειρεύονται. Αυτή η ανάπτυξη βέβαια πάντα σπάει τα μούτρα της στο ρώσικο παραγωγικό σαμποτάζ δυτικοφανών και ευρωπαιοφανών τύπων, τύπου Σημίτη, Γ. Παπανδρέου, Μητσοτάκη του Β’ κλπ και μεθαύριο Κασσελάκη, που όλους τους οι οικονομικά (και κάποια και πολιτικά) φιλελεύθεροι τους έχουν κατά καιρούς αποθεώσει, κάνοντας αργότερα μάταιες αυτοκριτικές γι’ αυτό.
3. Με την απάντησή του, πριν ακόμη την εκλογή του, σε οπαδό του που του ζήτησε να ξεδοντιάσει τα ανεξάρτητα ΜΜΕ και το δικαστικό σώμα. «Αν καταφέρεις να ξεδοντιάσεις αυτό το σύστημα των δικαστικών και δημοσιογράφων, τότε θα πάει μπροστά η χώρα», του είπε, για να απαντήσει ο κ. Κασσελάκης: «Εγώ γουστάρω, εντάξει; Εγώ γουστάρω, αλλά πρέπει να ψηφίσετε την Κυριακή, πρέπει να ψηφίσετε την Κυριακή». Αυτή είναι η πιο σημαντική και πιο αποκαλυπτική του τοποθέτηση από την πρώτη στιγμή που εμφανίστηκε στο πολιτικό στερέωμα της χώρας και δείχνει τη βαθύτερη στόχευσή του.
Κι όλα αυτά, ο Κασσελάκης τα συνδυάζει με την ανοιχτή εσωκομματική διχτατορία, που τη διακήρυξε πριν τις διασπάσεις Τσακαλώτου - Αχτσιόγλου και που τώρα, μετά την αποχώρηση των δύο μεγάλων αντιπολιτευτικών τάσεων, είναι αρκετά εύκολη στον εναπομείναντα κομματικό μηχανισμό του ΣΥΡΙΖΑ, κρατώντας όλα τα κρατικά - καθεστωτικά προνόμια (όνομα, γραφεία, χρηματοδότηση). Αυτά είναι που δίνουν το στίγμα του Κασσελάκη, δηλαδή το στίγμα του πάτρωνά και άμεσου προϊσταμένου του, του Τσίπρα.
Αυτή την εκκαθάριση ο Τσίπρας θα μπορούσε βέβαια να την κάνει παραμένοντας αρχηγός και μετά τη συντριπτική του ήττα (και άνετα, με την έννοια ότι λογικά θα κέρδιζε, ίσως περισσότερο κι από τον Κασσελάκη, την πλειοψηφία των μελών του κόμματος, ειδικά εκείνων του δίευρου). Έτσι όμως θα έπρεπε να συγκρουστεί μετωπικά τόσο με την Ομπρέλα όσο και (κυρίως) με τα πολιτικά “παιδιά” του της τάσης Αχτσιόγλου. Θα έχανε έτσι τη δυνατότητα να εκπληρώσει τον νέο, αναβαθμισμένο ρόλο του ως αρχηγός πασών των φραξιών, δηλαδή εκείνον που παίζει εδώ και δεκαετίες ο Λαλιώτης στον ευρύτερο χώρο του ΠΑΣΟΚ και ο Κ. Καραμανλής από το 1997 και πιο πολύ από το 2009 σε εκείνον της ΝΔ. Ο ρόλος του δεν είναι να φαίνεται ανοιχτά να διασπάει, αλλά αντίθετα να μοιάζει να “ενοποιεί” τους πάντες, στον χειρότερο βέβαια δυνατό παρονομαστή.
Ο καθοριστικός ρόλος Τσίπρα στη μορφή της διάσπασης
Είναι χαρακτηριστικό ότι όσο ο Κασσελάκης κλιμάκωνε τον δικτατορικό διασπαστισμό του με τις αντικαταστατικές κινήσεις του και την προαναγγελία διαγραφών ιστορικών στελεχών του κόμματός του μέσω Twitter από το εξοχικό του στις ΗΠΑ (!), ο Τσίπρας, ο οποίος ήταν ο μόνος που είχε το κομματικό κύρος να υψώσει την τήρηση του καταστατικού ως καταφύγιο στις διαλυτικές συνθήκες μετά από μια βαριά πολιτική ήττα, είχε πάθει αφωνία. Τέτοια “περίεργη” δήθεν αφωνία είχε πάθει και ο Καραμανλής όταν ο Σαμαράς ποδοπάταγε το καταστατικό της ΝΔ το 2009 για να βγει πρόεδρος, επίσης με ψηφοφόρους του δίευρου και σκότωνε πολιτικά τη δυτικόφιλη Μπακογιάννη αντί να διεκδικήσει να εκλεγεί, όπως προβλεπόταν καταστατικά, στο κομματικό συνέδριο.
Η Ομπρέλα είναι η μόνη τάση που δε χρωστούσε την πολιτική της ύπαρξη στον Τσίπρα, αφού αποτελείται κυρίως από παλιά στελέχη του “Κ”Κεσωτερικού - Ανανεωτική Αριστερά, μετέπειτα ΑΚΟΑ του Μπανιά, που ήταν η κάπως λιγότερο επιρρεπής προς τη Ρωσία φράξια του “Κ”Κεσωτερικού που δεν ακολούθησε τον Κύρκο στη δημιουργία της ΕΑΡ και στην ένωση με το ψευτοΚΚΕ το 1989. Στη συνέχεια, βέβαια, ήδη από το 1991-92, οι περισσότεροι ηγέτες αυτού του ρεύματος εγκατέλειψαν τον Μπανιά και στρουγγίστηκαν στον ΣΥΝ. Αυτήν ακριβώς λοιπόν την τάση, που άλλωστε ήταν εκείνη που του ασκούσε και τη μόνη κάπως σοβαρή πολιτική κριτική εντός ΣΥΡΙΖΑ από το 2019 και μετά, ο Τσίπρας την άφησε τελείως ακάλυπτη στον πραξικοπηματισμό του Κασσελάκη, επιτρέποντας στον τραμπικό φασίστα διάδοχό του να την πετάξει σαν την τρίχα από το ζυμάρι, χωρίς να κουνήσει ο ίδιος ούτε το μικρό του δαχτυλάκι. Της είχε δώσει άλλωστε, στο πρόσωπο του Τσακαλώτου, τη θέση του Υπουργού Οικονομικών κατά τη μνημονιακή εποχή της διακυβέρνησής του, ακριβώς για να την εξευτελίσει και να την αναγκάσει να υπερασπίζεται περικοπές λαϊκών εισοδημάτων, άρα να μην μπορεί και να του ασκεί κριτική από τα “αριστερά”.
Η συγκεκριμένη τάση, από γενική στρατηγική άποψη, αν και έχει ανθρώπους με ορισμένες - έστω ελάχιστες - δημοκρατικές πλευρές και ήταν ιστορικά σίγουρα η λιγότερο τραμπούκικη και σοσιαλφασιστική του ΣΥΡΙΖΑ, είναι ταυτόχρονα ως η πιο μικροαστική ταυτόχρονα η από ιδεολογία πιο αντιβιομηχανική και αντιαναπτυξιακή. Διεκπεραίωνε επίσης με το μεγαλύτερο πάθος για 30 χρόνια την τροτσκιστική-φιλελεύθερη προβοκάτσια των ανοιχτών συνόρων για τους οικονομικούς μετανάστες χωρίς χαρτιά, που αποτέλεσε το λίπασμα του χρυσαυγιτισμού και της ρατσιστικής διάσπασης μέσα στην εργατική τάξη της χώρας, όπως κατάγγελλε η ΟΑΚΚΕ πρωτοπόρα ήδη από το 1993 στο πλαίσιο του αντιρατσιστικού κινήματος. Είναι επίσης αυτή η ίδια τάση που υπεράσπιζε με το μεγαλύτερο στόμφο τους 17Νοεμβρίτες και τους αναρχοφασίστες έγκλειστους στις φυλακές, παρά μάλιστα την εθνικιστική αντιτούρκικη ρητορική του Κουφοντίνα, που βρίσκονταν στο σημείο αυτό στον αντίποδα των θέσεων των Ομπρελέων. Φαίνεται όμως ότι την Ομπρέλα την ένωνε με τους αντιτούρκους (στην πραγματικότητα ρωσόδουλους) Κουφοντίνες ο ιστός του αντιδραστικού μικροαστικού αντικαπιταλισμού, δηλαδή της αντίθεσης στο κλασσικό ιδιωτικού τύπου μεγάλο κεφάλαιο, κυρίως το πιο παραγωγικό βιομηχανικό.
Εδώ όμως δεν έχουμε να κάνουμε με μια αποδοκιμασία από πλευράς Τσίπρα-Κασσελάκη αυτών των αρνητικών πλευρών της Ομπρέλας, αλλά το τσάκισμά της για τα λίγα δευτερεύοντα θετικά της, δηλαδή για την έστω και καθυστερημένη και όψιμη αντίθεσή της στο χυδαίο, λούμπεν αντιεμβολιαστικό σοσιαλφασισμό του Πολάκη, στον αντιτούρκικο και αντιμειονοτικό σωβινισμό, στη σοσιαλφασιστική “δημοσιογραφία” των σκανδάλων τύπου Βαξεβάνη, στον συνωμοσιολογικού τύπου αντιμητσοτακισμό (που τον χρησιμοποιεί άλλωστε κι ο ίδιος ο Μητσοτάκης για να εγκλωβίζει δημοκράτες στη ΝΔ). Μ’ ένα σμπάρο, δυο τριγώνια: Με την απομάκρυνση της Ομπρέλας και ο Τσίπρας - Κασσελάκης δεν θα έχει να απολογείται στην αστική τάξη για τα “αντικαπιταλιστικά” και “εθνικώς ύποπτα” καμώματα της Ομπρέλας, και ταυτόχρονα θα μπορεί να κάνει “αντιμητσοτακισμό” τύπου Πολάκη - Βαξεβάνη χωρίς εσωκομματικές περισπάσεις και συμβιβασμούς, ενώ η Ομπρέλα θα συνεχίσει ως μικροαστικός στρατός τον αντιδυτικού σαμποταριστικού τύπου “αντικαπιταλισμό” της, αλλά και τον ρόλο του προστάτη και συνηγόρου του λούμπεν αναρχοφασισμού που αρέσει μεν τόσο πολύ στον Τσίπρα, αλλά που δεν πρέπει πια να τον χρεώνεται καθόλου ο ίδιος κι ο Κασσελάκης.
Το μόνο και βασικό αίνιγμα, λοιπόν, στην υπόθεση “πολυδιάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ”, δεν ήταν βέβαια η αποχώρηση - εκδίωξη της Ομπρέλας. Ήταν και είναι η πορεία και η στάση της ομάδας Αχτσιόγλου - Τζανακόπουλου - Ηλιόπουλου - Χαρίτση και η απέναντί τους στάση του Τσίπρα.
Οι κεντριστές της Αχτσιόγλου και η “τριανδρία” Ανδρουλάκη - Κασσελάκη - Χαρίτση
Αυτούς τους τελευταίους ο πολιτικός πατέρας τους ή έστω μεγάλος αδελφός τους, Τσίπρας, τους άφησε έκθετους και τους εξευτέλισε περισσότερο κι από εκείνους της Ομπρέλας, που στο κάτω - κάτω ποτέ δεν ήταν στενοί προσωπικοί του φίλοι και συνεργάτες, γιατί αυτοί, σε αντίθεση με τους Τσακαλώτους, προαλείφονταν ουσιαστικά για κουμανταδόροι του ΣΥΡΙΖΑ της μετά-Τσίπρα εποχής, με επίδοξη αρχηγό τους την Αχτσιόγλου.
Οι 6+6 κουβαλούσαν σε μεγάλο βαθμό τον μικροαστικό “αντινεοφιλελευθερισμό” και κάποιον από τον αντιεθνικισμό της Ομπρέλας, ήταν όμως ταυτόχρονα και “κυβερνητικοί ρεαλιστές”, είχαν δηλαδή (ή νόμιζαν πως είχαν στα μάτια του Τσίπρα) την πατίνα να παίξουν με όρους εξουσίας και ηγεσίας, έχοντας τους Τσακαλώτους ως μια φιλική τους, λίγο πιο “αριστερή” συμπολίτευση.
Γι’ αυτούς λοιπόν στην πραγματικότητα το χαστούκι των Τσίπρα - Πολάκη - Παππά με την προώθηση Κασσελάκη στην κομματική ηγεσία ήταν πιο σκληρό και ταπεινωτικό. Φυσικά μέσα στην πολιτική τυφλωμάρα και αντιδραστικότητά τους, το καλύτερο που σκέφτηκαν να φωνάξουν την ημέρα της ήττας τους έξω από την Κουμουνδούρου ήταν το σχεδόν κνίτικο “μέχρι τις Βρυξέλλες να ακουστεί καλά, δε θα ξεμπερδέψετε με την Αριστερά”, λες και ο Πολάκης που τους πήρε το κόμμα ήταν κάποιος Ευρωπαίος φιλελεύθερος! Είναι αλήθεια όμως ότι η μορφή Κασσελάκη βόλευε πολύ ώστε οι μικροαστοί αυτοί να θεωρήσουν ότι εκείνος που τους κατατρόπωσε δεν ήταν αυτό που έβλεπαν μπροστά στα μάτια τους, δηλαδή η συμμορία Τσίπρα, αλλά ο εχθρός κάθε μικροαστού αντικαπιταλιστή, η “αιώνια” Δύση και το κεφάλαιό της και μάλιστα η Αμερική αυτοπροσώπως! Είναι η γνωστή τακτική της Ρωσίας “σκούπα - φαράσι”, δηλαδή η Δύση δίνει το χτύπημα στην ελιά και η Ρωσία μαζεύει τον καρπό, μόνο που εδώ είναι η Ρωσία που δίνει και το χτύπημα, ως Τσίπρας - Πολάκης, είναι ντυμένη Δύση, δηλαδή Κασσελάκης.
Σε κάθε περίπτωση πάντως, και σε αντίθεση με την Ομπρέλα, οι 6+6 δεν βγήκαν στα ΜΜΕ να καταγγείλουν τον Κασσελάκη, πόσο μάλλον έστω με κάποια αιχμή ή υπαινιγμό τον Τσίπρα, όπως έκαναν οι Τσακαλώτος, Φίλης, ακόμη και ο (χειρότερος και πιο ύποπτος για σκληρό σοσιαλφασισμό μέσα στην Ομπρέλα) Σκουρλέτης, που άθελα ή θελημένα αποκάλυψαν ότι δημοσιογραφικά τσιράκια του Τσίπρα “έτρεχαν” ανώνυμους λογαριασμούς στο Twitter που στήριξαν με πάθος και με ύβρεις τον Κασσελάκη-Πολάκη στην εσωκομματική κούρσα.
Αντίθετα, οι Αχτσιόγλου - Ηλιόπουλος - Τζανακόπουλος - Χαρίτσης “φέρθηκαν σαν κύριοι” όπως πάντα. Κρύφτηκαν από τα ΜΜΕ όλη την περίοδο της εσωκομματικής σύγκρουσης κι αμέσως μετά την αποχώρησή τους και την αναγγελία ότι ετοιμάζουν δικό τους κόμμα, ξεκαθάρισαν ότι δεν θα ασχοληθούν περαιτέρω με τον Κασσελάκη, αφού μόνος αντίπαλός τους είναι ο Μητσοτάκης! Αυτό κάποιος καλοπροαίρετος θα έλεγε ότι το κάνουν για να προστατευτούν από την κριτική Κασσελάκη-Πολάκη ότι με τη διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ βοηθάνε το Μητσοτάκη. Ωστόσο, αν σκεφτεί κανείς πιο βαθιά, θα δει ότι, ακόμα και με την ψευτοαριστερή λογική των 6+6, ότι δηλαδή ο Κασσελάκης είναι τάχα νεοφιλελεύθερος Αμερικάνος που χαντακώνει την Αριστερά και βοηθάει έτσι την κλασσική δεξιά και το Μητσοτάκη να κυριαρχήσουν, το σύνθημά τους θα έπρεπε να είναι “θάνατος στον Κασσελάκη, τον φίλο του Μητσοτάκη μες στην Αριστερά” κι από κοντά το “κάτω ο Τσίπρας που μας φόρεσε αυτόν τον πράκτορα καπέλο” κι όχι φυσικά το “εμπρός μαζί με τον Κασσελάκη να ρίξουμε τον Μητσοτάκη”. Η γραμμή “δεν ασχολούμαστε με Κασσελάκη - Πολάκη, γιατί ο εχθρός είναι άλλος” θυμίζει πολύ ύποπτα τη “βελούδινη” διάσπαση Τσίπρα - Κουβέλη το 2010, τη γεμάτη κοπλιμέντα και αλληλοαναγνώριση των δύο ρευμάτων. Τότε, με όλη την αστική τάξη καταγοητευμένη από τη “σώφρονα ΔΗΜΑΡ” των Κύρκου - Κουβέλη, η ΟΑΚΚΕ είχε, μόνη αυτή, προβλέψει ότι η ΔΗΜΑΡ, τουλάχιστον σαν ηγεσία, θα ήταν ένας ολόιδια βρώμικος σοσιαλφασιστικός ΣΥΡΙΖΑ, απλώς με μεγαλοαστική γραβάτα, δηλ. μια μετάσταση του ΣΥΡΙΖΑ στην φιλοευρωπαϊκή αριστερή δημοκρατία και διανόηση. Δεν χρειάζεται εδώ να θυμίσουμε ποιον από τους δύο (τους αστοφιλελεύθερους ή την προλεταριακή κομμουνιστική ΟΑΚΚΕ) δικαίωσε η ζωή - ο Κουβέλης και ο διάδοχός του, Θεοχαρόπουλος, είναι σήμερα μέλη της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ του Κασσελάκη!
Ο Τσίπρας πραγματοποίησε λοιπόν συνάντηση με τον “επιτελάρχη” των 6+6 Ηλιόπουλο, όπου υποτίθεται τον πίεσε να παραμείνουν στο κόμμα, ωστόσο τελικά όπως φάνηκε επρόκειτο απλώς για κάλυψη ώστε ο αρχηγός πασών των φραξιών να κρατάει επαφές, αλλά και τον ρόλο του τοτέμ τόσο για τον “κυβερνητικό” ΣΥΡΙΖΑ του Κασσελάκη, στον οποίο άλλωστε και παραμένει μέλος και βουλευτής, όσο και για το “αριστερό” θραύσμα των 11 βουλευτών, στο οποίο θα στρουγγιστούν 6+6 και Ομπρέλα, με αρχηγούς τους πρώτους. Όχι τυχαία μαζί με τους 6+6 αποχώρησαν (ή μάλλον εξωθήθηκαν στην έξοδο) και οι Τούρκοι μειονοτικοί βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, αφήνοντας ελεύθερο τον Κασσελάκη να παριστάνει, μαζί με Πολάκη - Αποστολάκη, τον σκληρό αντιτούρκο πατριώτη.
Όχι τυχαία επίσης, αρχηγός της κοινής κοινοβουλευτικής ομάδας 6+6 και Ομπρέλας θα αναλάβει ο “δεξιός - ρεαλιστής κυβερνητικός” των 6+6 Χαρίτσης, δηλαδή η γέφυρα των “αριστερών” με τον “κυβερνητικό ΣΥΡΙΖΑ” του Κασσελάκη και όχι η “αριστερή” Αχτσιόγλου, που φαίνεται ότι για κάποιους λόγους στην καλύτερη περίπτωση κρίθηκε ανεπαρκής για ηγετικό ρόλο στο ρώσικο παιχνίδι ή, στη χειρότερη, κρατιέται ως εφεδρεία για το μέλλον.
Όλα αυτά έρχονται τη στιγμή που το ΠΑΣΟΚ - ΚΙΝΑΛ του Ανδρουλάκη ξεπερνά για πρώτη φορά εδώ και 11 χρόνια τον ΣΥΡΙΖΑ στις δημοσκοπήσεις, ενώ μέχρι τη στιγμή που γράφεται αυτό το άρθρο το κοινό κόμμα 6+6 - Ομπρέλας δεν έχει συγκροτηθεί και μετρηθεί δημοσκοπικά.
Τι γίνεται λοιπόν; Άφησε η Ρωσία στην άκρη ένα σχέδιο 30 ετών, το αραβούργημα της, τον ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ, που το ξεκίνησε επί Γκορμπατσόφ, την ώρα δηλαδή που ξεκινούσε τον εισοδισμό στη Δύση, με τη δημιουργία τότε από τους Φλωράκη - Κύρκο του ΣΥΝ (μετέπειτα ΣΥΡΙΖΑ) ως “πλατιού κυβερνητικού” ψευτοΚΚΕ; Θα αφήσει η Μόσχα το εθνικομικροαστικό ΠΑΣΟΚ του Ανδρουλάκη, ακόμη κι αν ο τελευταίος είναι πια, όπως φαίνεται, κανονικό τσιράκι του αρχιερέα της ρώσικης ίντριγκας Λαλιώτη, να γίνει ξανά ο αντίπαλος πόλος της ΝΔ και να έχει να ανησυχεί για τον κάθε παραγωγιστή Κωνσταντινόπουλο ή οποιοδήποτε άλλο πασοκικό στέλεχος θα κινείται έξω από τη σκληρή ρώσικη σαμποταριστική γραμμή;
Αυτό δε το πιστεύουμε καθόλου. Αντίθετα, πιστεύουμε ότι το μέτωπο που διαφάνηκε στον β’ γύρο των περιφερειακών και δημοτικών εκλογών, δηλαδή η πλατιά συσπείρωση από το τροτσκιστικό ΣΕΚ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, τους Κουφοντιναίους και τους αναρχικούς των Εξαρχείων που δε θέλουν το μετρό μέχρι το σύνολο του ΣΥΡΙΖΑ, του ΠΑΣΟΚ και των ρωσόφιλων καραμανλικών “ανταρτών” της ΝΔ, μαζί βέβαια (σιωπηλά) και με τους ναζί του Κασιδιάρη, στο όνομα τάχα της αντιμετώπισης της “μονοκρατορίας” Μητσοτάκη, είναι το μέτωπο του μέλλοντος. Πρόκειται για το πλατύ φαιο-”κόκκινο” μέτωπο της Ρωσίας, σε μια εποχή που ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ, ούτε κάποιο από τα θραύσματά του δε μπορεί να συσπειρώσει από μόνο του πλατιές μάζες, όπως την περίοδο της βαθιάς οικονομικής κατακρήμνισης του 2012-2015.
Μιλάμε δηλαδή για ένα τυπικό ή άτυπο μέτωπο ενός αποκαθαρμένου (ίσως πιο πολύ από κάθε άλλη φορά από το 1974) από πραγματικούς ευρωπαϊστές ή εθνικιστές -παραγωγιστές ΠΑΣΟΚ του Ανδρουλάκη, διοικούμενο κυρίως από τη στενή ομάδα αυτού του τελευταίου, με κυρίαρχη όμως πολιτικά την ανοιχτά υπέρ ΣΥΡΙΖΑ φράξια Λαλιώτη - Γ. Παπανδρέου, σε πρώτο πλάνο με τους μικροαστούς “αριστερούς σοσιαλδημοκράτες” των 6+6 υπό τον Χαρίτση, αλλά σε δεύτερο χρόνο και με τους Κασσελάκη - Πολάκη, όσο θα περνά ο καιρός και θα υποχωρεί το μίσος των πασόκων για τις ταπεινώσεις που υπέστησαν για μια δεκαετία από τους Πολακαίους. Αυτή είναι μια τέλεια ευρωπαιοφανής μεταμφίεση του σοσιαλφασιστικού μπλοκ, ακριβώς την εποχή που η Ελλάδα έχει γίνει τελείως αμερικανοευρωπαϊκή στη μορφή (με έμβλημα τον υποτιθέμενο “άμεμπτο αμερικανόφιλο στην εξωτερική πολιτική και ευρωπαιόφιλο στην οικονομία” Μητσοτάκη), ενώ είναι πιο ρώσικη από ποτέ στην ουσία, όπως έδειξε η διακομματική σιγή νεκροταφείου για τον χιτλερικού τύπου πόλεμο της Ρωσίας κατά της Ουκρανίας στις εκλογές του Μάη-Ιούνη σε όλα τα προεκλογικά τραπέζια και τώρα δα η ξαφνική διακομματική κήρυξη πολέμου στην πιο αντιπουτινική χώρα της παλιάς Δύσης, Αγγλία, τάχα για τα μάρμαρα, στο πλευρό της Ζαχάροβα.
Ένα ΠΑΣΟΚ τόσο “ευρωπαϊκό” που για να ψηφίσει ευρωμνημόνιο πήγε από το 44% στο 4% και μετά αναστήθηκε, ένας Αμερικάνος φίλος του “παραγωγικού κεφάλαιου” Κασσελάκης και ένας “ρεαλιστής κυβερνητικός” Χαρίτσης, αρχηγός με γραβάτα των λίγο άτακτών αλλά πάντως σωφρόνων πρώην συριζαίων, μπορούν κατά τη γνώμη μας άνετα να διαμορφώσουν ένα «αντιδεξιό” μπλοκ διεκδίκησης της εξουσίας, παρά τις δυσκολίες που τους βάζει ο εκλογικός νόμος (αφού δεν προβλέπει μπόνους για τους εκλογικούς συνασπισμούς και, με τα σημερινά δεδομένα, κανένας τους δεν έχει τα φόντα να βγει πρώτο κόμμα, να πάρει το μπόνους και να καλέσει μετά τους άλλους συνεργασία). Αυτά όμως λύνονται. Μέχρι τις επόμενες εκλογές, πολλά μπορεί να χουν αλλάξει, ειδικά σε εποχές παραμονών γενικευμένου πολέμου όπως αυτός ετοιμάζεται πυρετωδώς από τον ρωσοκινέζικο Άξονα.
Όμως το βασικό για το ελληνικό ρωσόφιλο μπλοκ είναι να χτυπήσει τα ανεξάρτητα ΜΜΕ και τους δικαστές χωρίς να κινδυνεύσει να απομονωθεί από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ. Κι αυτό γιατί η Ρωσία χρειάζεται μέσα στη Δύση την Ελλάδα κι όχι έξω από αυτήν ώστε να μπορεί να συνεχίζει με επιτυχία να την χρησιμοποιεί σαν στρατηγικό δούρειο ίππο. Μόνο χρησιμοποιώντας το βέτο της Ελλάδας μέσα στο ΝΑΤΟ και στην ΕΕ πέτυχε η Ρωσία να κόψει το δρόμο της Τουρκίας και της Δημ. της Μακεδονίας προς την Ευρώπη και ουσιαστικά να μισο-απορροφήσει. Το ίδιο επιχειρεί η Ελλάδα τελευταία και με την Αλβανία βάζοντας βέτο στην πορεία της προς την ΕΕ βρίσκοντας, όπως και με τους προηγούμενους, τις κατάλληλες ανεξάντλητες αφορμές για εχθρότητα. Γι αυτό τον ύψιστο “εθνικό” λόγο πρέπει κάθε φασιστικό χτύπημα στο εσωτερικό του ευρύτερου κρατικού μηχανισμού να δίνεται ως ένα δυτικού τύπου φιλελεύθερο-σοσιαλδημοκρατικό “αντιολιγαρχικό και αντι-διαφθορά” πλήγμα, που θα το δώσουν κάποιοι υποτιθέμενοι άμεμπτοι ως προς τους δεσμούς τους με τη Δύση και με τη Δημοκρατία ηγέτες.
Και ποιος είναι πιο δυτικός από τον “Ευρωπαίο σοσιαλδημοκράτη, 10 χρόνια ευρωβουλευτή” Ανδρουλάκη, αλλά ΚΥΡΙΩΣ ποιος είναι πιο δυτικός και πιο ανακουφιστικός για Ουάσινγκτον και Βρυξέλλες από τον απόλυτο “δυτικό” Αμερικάνο τραπεζίτη και εφοπλιστή Κασσελάκη και (σε δεύτερο πλάνο) από τον “ρεαλιστή” αλλά και ¨αριστερό” γραβατοφόρο Χαρίτση;
Όποιος πάλι, στέλεχος ή τάση, βγαίνει εκτός γραμμής σε αυτή την άτυπη ή ακόμα και τυπική συμμαχία, θα νουθετείται ή θα καρατομείται στο όνομα της “αντιδεξιάς και αντινεοφιλελεύθερης ενότητας” από τη συμμαχία των ανοιχτών πια φίλων Τσίπρα - Γ. Παπανδρέου (Λαλιώτη) μέσω του τρικέφαλου τέρατος Ανδρουλάκη - Κασσελάκη - Χαρίτση, ενώ την κρίσιμη στιγμή ο Καραμανλής και ο ακροδεξιός μηχανισμός του θα μπορεί να καταφέρει τα κατάλληλα πισώπλατα μαχαιρώματα - χτυπήματα σε ό,τι ευρωπαϊκό και παραγωγικό έχει μείνει στη ΝΔ και ακολουθάει κατά πόδας τον τάχα “φιλελεύθερο” Μητσοτάκη.