τη δημοτική αστυνομία, τους φύλακες των σχολείων και ορισμένες ειδικότητες από τους καθηγητές τεχνικών λυκείων, ενώ ήδη ετοιμάζει και νέες φουρνιές. Όπως και με την ΕΡΤ, έτσι και εδώ η μεγαλύτερη τραγωδία είναι ότι οι υποτιθέμενοι προστάτες των υπαλλήλων, τα κόμματα της ψευτοαριστερής σοσιαλφασιστικής αντιπολίτευσης και τα συνδικάτα τους είναι οι βασικοί ωφελημένοι της διαδικασίας της εκτέλεσης. Μάλιστα έχουμε αποδείξει ότι οι κλάδοι που εξοντώνονται είναι, όχι τυχαία, αυτοί που ήθελε πάντα να καταργήσει η ψευτοαριστερά στα πλαίσια του παραγωγικού της σαμποτάζ (δες σχετικό άρθρο δημοσιευμένο στην ιστοσελίδα http://www.oakke.gr/esoteriki-politiki/item/230- και στο φ. 489 της Νέας Ανατολής). Επιπλέον η ψευτοαριστερά έχει και έναν άλλο πιο μακάβριο ρόλο, να αξιοποιήσει πολιτικά τους νεκρούς, δηλαδή να τους χρησιμοποιήσει για να φέρει το φασισμό στην εξουσία, φαιό και «κόκκινο» μαζί.
Θα αρχίσουμε με τους κυβερνητικούς εκτελεστές και μάλιστα με τους φιλελεύθερους τύπου Μητσοτάκη που έχουν αναλάβει να διεκπεραιώσουν με αίσθηση ιστορικής αποστολής αυτή τη βρωμοδουλειά. Βέβαια τις τελευταίες οριζόντιες εκτελέσεις δεν τολμήσανε να τις υπερασπίσουν εντελώς ανοιχτά, και γι αυτό την ευθύνη τους την ανάθεσαν στους επίσης γενικά φιλελεύθερους δανειστές. Λένε δηλαδή ότι βάζουν σε διαθεσιμότητα 15.000 ανθρώπους -με προοπτική για πολλούς από αυτούς μια απόλυση- με έναν ωμό, ξαφνικό τρόπο γιατί «έτσι μας ζήτησαν οι δανειστές». Οι δανειστές αναλαμβάνουν ευχαρίστως αυτή την πολιτική ευθύνη γιατί δεν τους πολυνοιάζει ούτε η διαδικασία των απολύσεων, ούτε το ποιοι ακριβώς και γιατί απολύονται. Εκείνο που τους νοιάζει είναι να χτυπηθεί με μερικές χιλιάδες ανθρωποθυσίες αυτό που οι έλληνες φιλελεύθεροι διατυμπανίζουν εδώ και αρκετές 10ετίες σαν τη βασική αιτία της κακοδαιμονίας της χώρας και της ίδιας της χρεωκοπίας της: το μεγάλο, μη παραγωγικό και διεφθαρμένο κράτος της που μάλιστα πιστεύουν ότι έχει οικοδομηθεί σαν τέτοιο εδώ και 200 χρόνια. Αυτοί δεν αναρωτιούνται για το ότι για μερικές δεκαετίες μετά τον πόλεμο παρά τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και τις δικτατορίες η χώρα αναπτυσσόταν βιομηχανικά και μάλιστα με γοργούς ρυθμούς, και δεν μπορούν να καταλάβουν ότι το ιδιαίτερα μεγάλο, μη παραγωγικό και διεφθαρμένο κράτος είναι ένα από τα συμπτώματα, και μάλιστα όχι το χειρότερο, μιας αρκετά πρόσφατης αρρώστιας. Αυτή λέγεται μεθοδική επίθεση στη σύγχρονη και μεγάλης κλίμακας παραγωγή από ένα κομμάτι, το πιο ισχυρό του πολιτικού συστήματος το καθοδηγημένο από μια νέα ιμπεριαλιστική υπερδύναμη, τη ρώσικη που γενικά με μεγάλη συμπάθεια βλέπουν. Αυτή η αρρώστια χτύπησε με ιδιαίτερη δύναμη ένα κράτος που πράγματι ιστορικά είχε κάποια τέτοια χαρακτηριστικά αλλά ποτέ σε τέτοια τερατώδη ποιότητα και ποσότητα.
Αλλά δεν είναι γι αυτή τη θεωρητική τους ανεπάρκεια που κυρίως πρέπει να κατηγορηθούν οι ντόπιοι και οι ξένοι δανειστές φιλελεύθεροι. Πρέπει να κατηγορηθούν, για το ότι δεν κούνησαν ούτε το δαχτυλάκι τους στα κοντά 4 χρόνια της ακήρυχτης χρεωκοπίας για να κάνουν λιγότερο διεφθαρμένο και πιο παραγωγικό αυτό το κράτος και αποφάσισαν μόνο να το μικρύνουν μέσω απολύσεων πάνω στην εφιαλτική ανεργία, και μάλιστα ειδικά στην περίπτωση της ΕΡΤ να συναινέσουν σε μια πράξη πρωτοφανούς φασιστικής λογοκρισίας για να πετύχουν αυτή τη μείωση.
Δεν μειώνουν το κράτος για να μειώσουν τα έξοδά του αλλά για να να εκφοβίσουν τους υπαλλήλους
Πρέπει να τονίσουμε ότι ο λόγος που μειώνουν οι φιλελεύθεροι το κράτος δεν είναι να μειώσουν τα έξοδα του, δηλαδή το συνολικό όγκο της μισθοδοσίας των κρατικών υπαλλήλων. Αν το θέλανε αυτό θα μειώνανε τους μισθούς όλων των υπαλλήλων, όπως το είχανε κάνει τόσες φορές τα τελευταία χρόνια. Χοντρικά ο συνολικός όγκος των μισθών των υπαλλήλων τα 4 τελευταία χρόνια έχει μειωθεί πάνω από 50%, αν συμπεριληφθεί και η αύξηση της φορολογίας σε μισθούς και ακίνητα. Τώρα έχουν μείνει περίπου 700.000 υπάλληλοι. Το να απολυθούν ακόμα 15.000 από αυτούς σημαίνει μείωση του συνολικού όγκου μισθών κατά 15000/700000=2,15%. Αν ο μισθός όλων αυτών μειωνόταν κατά ένα ακόμη 2,15% δεν θα χρειαζόταν να ριχτούν στην παγωμένη θάλασσα της ανεργίας ή να απειληθούν ότι θα ριχτούν 15.000 άνθρωποι. Εμείς από την πλευρά μας το έχουμε πει και το ξαναλέμε ότι δε χρειαζόταν καμιά μείωση μισθών στο δημόσιο τομέα με την εξαίρεση των πολύ ψηλών μισθών των έξω από κάθε παραγωγική ανάγκη και των απατών τύπου πλασματικών υπερωριών. Εκείνο που χρειαζόταν ήταν το χτύπημα της διαφθοράς και της σπατάλης καθώς και της καθοδηγημένης από τα πάνω α-εργίας και λούφας μέσα από μια δημοκρατική αξιολόγηση. Αυτά τα μέτρα μαζί με την απελευθέρωση της σαμποταρισμένης παραγωγής και στον ιδιωτικό και στο δημόσιο τομέα θα μπορούσαν να εξασφαλίσουν στους δημόσιους υπάλληλους μια καλή μισθοδοσία ακόμα και μέσα στις συνθήκες της κρίσης.
Αν διαμαρτυρηθεί κανείς στους φιλελεύθερους γι αυτές τις απολύσεις που ισοδυναμούν με εκτελέσεις εκείνοι θα του απαντήσουν με το επιχείρημα: γιατί να εκτελούνται οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα και να μην εκτελούνται και στο δημόσιο; Μα ακόμα και στον ιδιωτικό τομέα ο εργοδότης, όταν πέφτουν δραματικά και για καιρό οι δουλειές για αντικειμενικούς λόγους, κάνει πρώτα πρόταση στους εργαζόμενους να μειωθούν οι ώρες εργασίας και συνακόλουθα οι μισθοί. Οι εργαζόμενοι, όταν δεν έχουν αρχηγούς κνίτες σαμποταριστές που θέλουν να κλείσουν το εργοστάσιο και ψάχνουν μια αφορμή για απεργία διαρκείας και όταν έχουν εγγυήσεις ότι μια νέα χαμηλή αμοιβή δεν θα συνεχιστεί ακόμα και αν ανεβούν οι δουλειές, συνήθως αποδέχονται αυτήν την πρόταση. Αλλά στο δημόσιο τομέα διώχνονται σήμερα άνθρωποι ανεξάρτητα από το αν έχουν ή όχι χρήσιμη κοινωνικά δουλειά να κάνουν.
Την πρόταση αυτή της μείωσης των μισθών όλων των υπαλλήλων προκειμένου να μην απολυθούν μερικές χιλιάδες από αυτούς δεν τη δέχονται στην ουσία οι σημερινοί αστο-φιλελεύθεροι, ντόπιοι και ξένοι, γιατί θεωρούν ότι η λούφα, η ανικανότητα και η διαφθορά οφείλονται στο βάθος στη μονιμότητα, δηλαδή στο ότι δεν λειτουργεί ο φόβος της απόλυσης όπως στον ιδιωτικό τομέα. Γι αυτούς από ιδεολογική θέση οι άνθρωποι δουλεύουν κυρίως με τη βία της όποιας εργοδοσίας. Και τούτο γιατί μπορούν να συλλάβουν σαν δουλειά των απλών χαμηλόβαθμων εργαζόμενων αυτήν που είναι μισητή επειδή είναι μονότονη, και καταναγκαστική, και όχι τη δουλειά που έχει δημιουργικό ενδιαφέρον.
Γι αυτό δεν τους φτάνει ούτε καν το να αποσύρονται από την ενεργή δράση οι δημόσιοι υπάλληλοι εθελοντικά (με το 1 πρόσληψη προς 10 απολύσεις) παρόλο που και έτσι πέφτει ο συνολικός όγκος των μισθών καθώς οι συντάξεις είναι χαμηλότερες από τους μισθούς. Αυτοί θέλουν τις απολύσεις για να συνετίσουν το πλήθος όλων των υπαλλήλων ώστε να δουλεύει. Γι αυτό τις απολύσεις δεν τις θεωρούν σαν μέθοδο για μείωση των εξόδων, αλλά τις θεωρούν διαρθρωτική αλλαγή, δηλαδή τις θέλουν καταρχήν σαν μια διαδικασία κατά την οποία οι εργαζόμενοι θα φοβούνται την ανώτερη κρατική εξουσία και ιεραρχία και έτσι θα δουλεύουν καλύτερα. Επίσης τη θέλουν δευτερευόντως και σαν μια διαδικασία κατά την οποία η πολιτική εξουσία και τα κόμματα εξουσίας θα συνετιστούν τάχα καθώς δεν θα μπορούν πια να εξαγοράζουν ψήφους τοποθετώντας και προστατεύοντας τους δικούς τους ανθρώπους στο δημόσιο. Νομίζουν ότι έτσι θα χτυπηθεί αυτό που ονομάζουν πελατειακό κράτος. Αλλά αυτό όχι μόνο δεν θα χτυπηθεί με αυτόν τον τρόπο αλλά θα δυναμώσει γιατί ως τώρα το πελατειακό κράτος είχε το δικαίωμα μόνο της πρόσληψης ενώ τώρα θα έχει και το ακόμα πιο κρίσιμο δικαίωμα της απόλυσης. Ο ΑΣΕΠ που προβάλλεται σαν επιχείρημα σύντομα θα γίνει και αυτός μια πολιτικά ελεγχόμενη διαδικασία, καθώς ήδη μπαίνουν στη μέση προφορικές εξετάσεις.
Οι απολύσεις είναι βία κρατικοφασιστικού ανατολικού τύπου
Γι αυτό οι ξένοι και ντόπιοι φιλελεύθεροι θέλουν ανθρωποθυσίες και στον ιδιωτικό και στο δημόσιο τομέα. Αν όμως μελετήσει κανείς περισσότερο το ζήτημα θα διαπιστώσει ότι η θέση ότι η εργασία πρέπει να έχει απόλυτα καταναγκαστικό χαρακτήρα δεν είναι αυτή του πιο σύγχρονου κεφάλαιου. Αυτό το κεφάλαιο, ειδικά στις βιομηχανικά ανεπτυγμένες χώρες και ιδιαίτερα μετά τον β΄ παγκόσμιο πόλεμο, που συνεπήρε σε σοσιαλιστικές και εθνικο-δημοκρατικές επαναστάσεις τη μισή γη, συνειδητοποίησε ότι οι άμεσοι παραγωγοί για να κάνουν πιο σύνθετες εργασίες και για να δουλεύουν πιο αποδοτικά και ποιοτικά θέλουν εκτός από τον καπιταλιστικό καταναγκασμό και κάποια στοιχειώδη κίνητρα, υλικά, αλλά και ηθικά. Έτσι αναζήτησαν για αρκετά χρόνια μεταξύ 1950-1990 με πιο μεθοδικό και με πιο επιστημονικό τρόπο τέτοια κίνητρα (πχ total quality management). Όμως η τακτική του βούρδουλα, που σε αρκετό βαθμό ανέκοψε την παραγωγική πρόοδο στην κλασσική βιομηχανία (εννοούμε αυτήν εκτός της πληροφορικής), έγινε ξανά αποδοτική και γι αυτό κυρίαρχη μετά την ήττα των πρώτων εργατικών εξουσιών στην ΕΣΣΔ και ιδιαίτερα στην Κίνα. Είναι ιδιαίτερα οι κινέζοι προδότες του κομμουνισμού και παλινορθωτές του καπιταλισμού που μετά τα 1990 γύρισαν πίσω τον τροχό της ιστορίας καθώς μπόρεσαν να ασκήσουν τόσο πολύ καταναγκασμό στη δουλειά των κινέζων εργατών και με τόσο χαμηλές απολαβές σε σχέση με τις σύγχρονες παραγωγικές δυνάμεις που κινούσαν, ώστε κάνανε ξανά σε παγκόσμια κλίμακα πιο συμφερτική την πιο μονότονη, βαριά, εντατικοποιημένη και ανθυγιεινή δουλειά σε σχέση με εκείνη που έχει κάπως πιο ανθρώπινα, πιο δημιουργικά και ποιοτικά χαρακτηριστικά. Την κάνανε τόσο αποδοτική ώστε και οι δυτικοί καπιταλιστές ιδρύσανε εταιρίες κάτεργα στην Κίνα και σε άλλες φασιστικές και εξαθλιωμένες χώρες του τρίτου κόσμου κλείνοντας τις δικές τους στη Δύση. Αυτό βέβαια το πέτυχαν οι κινέζοι σοσιαλφασίστες κυρίως στους κλάδους της πιο απλής χειρωνακτικής και όχι της πιο σύνθετης εργασίας, ιδιαίτερα της πνευματικής. Γι αυτό οι κινέζοι καπιταλιστές κρατικοφασιστικού τύπου είναι υποχρεωμένοι για να υπάρχουν τεχνολογικά να κλέβουν παραγωγικά μυστικά (πατέντες) από τους δυτικούς ανταγωνιστές τους. Αυτές οι πατέντες παρήχθησαν γενικά στις δυτικές χώρες από τους πολύ πιο ακριβοπληρωμένους και ειδικευμένους εργαζόμενους που μπορούν όμως να αποδίδουν παραγωγικά μόνο σε συνθήκες σχετικής προσωπικής και πολιτικής ελευθερίας.
Γενικά μεταφέροντας τις επενδύσεις τους στην Κίνα, οι δυτικοί καπιταλιστές αυξάνουν τη μισθολογική πίεση στο αμερικάνικο και ευρωπαϊκό προλεταριάτο και ρίχνουν και εκεί τους μισθούς, και μειώνουν τα εργατικά δικαιώματα, ενώ με την πελώρια και απότομη πτώση της ζήτησης άρχισαν τα οικονομικά κραχ στη Δύση, όπως αυτό του 2008. Ειδικά η αμερικάνικη αστική τάξη έχει χτυπήσει βάναυσα τα εργασιακά δικαιώματα και έχει εξαθλιώσει, όσο καμιά άλλη στη Δύση την ανειδίκευτη εργατική της τάξη. Αυτή η κατρακύλα μπορεί να αντιμετωπιστεί μόνο με όξυνση της ταξικής πάλης στις δυτικές χώρες και ταξική αλληλεγγύη στους εργάτες της Κίνας, αλλά οι ψευτοκομμουνιστές και οι σοσιαλδημοκράτες εργατοπατέρες στις χώρες αυτές ζητάνε να πληρώνει το κράτος τους εργάτες μέσα από το κρατικό έλλειμμα, δηλαδή με δανεικά από άλλους καπιταλιστές και δεν καθοδηγούν απεργίες μέσα στη χώρες τους ούτε, το χειρότερο, βοηθάνε το δημοκρατικό και ταξικό κίνημα στην Κίνα!!! Έτσι οι δυτικοί καπιταλιστές επενδύουν εδώ και 20 χρόνια στην Κίνα και όχι στις χώρες τους όπου υπάρχουν κατά κανόνα πολλαπλάσια ψηλότεροι μισθοί και εργατικά δικαιώματα από ότι στην Κίνα.
Κανένα λοιπόν δυτικό, κυρίως αμερικάνο αλλά και ευρωπαίο αστό δεν το νοιάζει που η Ελλάδα μπορεί να γίνει ένα απέραντο κινέζικο κάτεργο και μάλιστα κυριολεκτικά. Ίσα-ίσα τρελαίνονται αν αυτό συμβεί και το επιδιώκουν. Αυτό μάλιστα το ονομάζουν αναδιάρθρωση στα εργασιακά. Οι έλληνες φιλελεύθεροι και αυτοί της κυβέρνησης, και αυτοί της «Δράσης» ιδιαίτερα, είναι τούτης εδώ της κατηγορίας και μάλιστα είναι οι χειρότεροι αυτής της κατηγορίας. Γιατί οι δυτικοί όμοιοί τους τουλάχιστον μεταφέρουν στον τρίτο κόσμο το οργιώδες πάθος τους για υπερκέρδη από την υπερεκμετάλλευση της εργασίας, όπως ακριβώς οι δυτικοί παιδεραστές που πάνε σε τριτοκοσμικές χώρες για να ικανοποιήσουν το τερατώδες πάθος τους. Όμως, οι έλληνες φιλελεύθεροι χειροκροτούν με συγκίνηση που δεν κρύβεται την πρωτοφανή για ευρωπαϊκή χώρα γαλέρα που στήσανε οι κινέζοι φασίστες δουλοκτήτες στον Πειραιά και μέσω της οποίας αποσπούν αυτοί και μόνο πελώρια υπερκέρδη. Έτσι έχουν γίνει και άμισθοι υπηρέτες ακόμα αυτών των φασιστών για να ικανοποιήσουν τον πόθο τους για μια υπόδουλη εργατική τάξη.
Αυτό μάλιστα είναι και γελοίο την ώρα που μια σειρά έλληνες ιδιώτες κεφαλαιούχοι, συνήθως πολιτικά φιλελεύθεροι, διαβαίνουν τις πύλες των φυλακών επειδή οι σαμποταριστές τους έχουν σκοτώσει παραγωγικά ή με την υπερφορολόγηση ή τους κλείνουν μέσα για πολιτικούς λόγους με καταδίκες αμφίβολης ή και ανύπαρκτης νομιμότητας (πχ Παπαγεωργόπουλος).
Να γιατί οι φιλελεύθεροι δεν νοιάζονται που οι απολύσεις στο δημόσιο δεν γίνονται παρά σε ελάχιστες περιπτώσεις με κριτήριο την πάλη ενάντια στην ανατολικού τύπου κρατική διαφθορά. Θα μπορούσαν δηλαδή οι δήμιοι που τις πραγματοποιούν να έχουν ξεκινήσει από τις απολύσεις τουλάχιστον των λεγόμενων επίορκων, δηλαδή των αποδειγμένα διεφθαρμένων. Αυτές δεν τις ξεκίνησαν όχι γιατί δεν προλάβαιναν, ή επειδή κάποιος Μανιτάκης ή κάποια πειθαρχικά τους καθυστέρησαν. Αν ήθελαν ο Μανιτάκης του Συνασπισμού-ΔΗΜΑΡ θα είχε φύγει κλωτσηδόν και ένας νέος νόμος θα είχε φτιαχτεί ώστε να απολύεται αυτός που έχει αποδειχθεί δικαστικά σαν διεφθαρμένος και ας μείνει μετά να αποδείξει στο όποιο πειθαρχικό, ότι δεν του άξιζε αυτή η έξοδος. Είναι χαρακτηριστικό ότι δεν πήραν ακόμα ούτε ένα ουσιαστικό μέτρο ενάντια στη διαφθορά, όπως είναι ο έλεγχος των τραπεζικών καταθέσεων όλων των υπαλλήλων που υπηρετούν σε πόστα διαφθοράς (πχ εφορίες, πολεοδομίες, δασαρχεία, γεωτεχνικές υπηρεσίες, αρχαιολογίες κλπ) και των στενών συγγενών τους. Μάλιστα ειδικά η οικονομική κρατική διαφθορά συνεχίστηκε και κορυφώθηκε και έχει γίνει πιο αφόρητη σήμερα σύμφωνα με τις εμπειρίες των συναλλασσομένων με το κράτος, επειδή ακριβώς μειώθηκαν οι οικονομικές δραστηριότητες και οι ίδιοι διεφθαρμένοι υπάλληλοι έχουν να μοιραστούν μικρότερη λεία. Το ότι αυτές οι απολύσεις είναι ανατολικού κρατικοφασιστικού τύπου, φανερώνεται στην περίπτωση της ΕΡΤ, όπου το ουσιαστικό ήταν η λογοκρισία και η φίμωση σε βάρος των δημοσιογράφων του προγράμματος και των ειδήσεων από την κυβέρνηση και η οποία είχε επιχειρηθεί προηγούμενα με άλλα μέσα αλλά δεν μπορούσε να επιτευχθεί.
Και για να ξέρουμε που θα ρίχνουμε τα κύρια πυρά μας η ανοχή της διαφθοράς δεν είναι βασική ιδιότητα των φιλελεύθερων, είναι ύψιστη πολιτική απαίτηση των σοσιαλφασιστών. Αυτοί, που διοικούν τη χώρα σαν Σαμαράς, Βενιζέλος, ΣΥΡΙΖΑ και ψευτοΚΚΕ, θέλουν οπωσδήποτε το κράτος των διεφθαρμένων και των λουφαδόρων. Και το θέλουν επειδή αυτό θα είναι διεφθαρμένο σαν εκείνο της Ρωσίας και της Κίνας. Και μάλιστα όχι μόνο, αλλά κράτος αποικιοκρατούμενο από τη Ρωσία και την Κίνα, δηλαδή όχι απλά διεφθαρμένο, αλλά διεφθαρμένο στην υπηρεσία αποικιοκρατών.
Εκκαθαρίσεις με βρώμικα και προσχηματικά κριτήρια για το νέο κράτος των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ-ψευτοΚΚΕ-Χρ. Αυγής
Δηλαδή και αυτές οι απολύσεις που έχουν προαναγγελθεί και αυτές που έρχονται δεν έχουν σαν στόχο να τρομοκρατήσουν τους διεφθαρμένους και τους λουφαδόρους αλλά να τρομοκρατήσουν όλους τους άλλους υπαλλήλους που στην πλειοψηφία τους δεν είναι διεφθαρμένοι, ούτε συστηματικοί λουφαδόροι. Γι αυτό εμπόδισε ο Μανιτάκης τις απολύσεις των «επιόρκων» ώστε να γίνουν τελικά οι απολύσεις που επιλέχτηκαν με κριτήρια που εξυπηρετούν τους ΣΥΡΙΖΑ-ψευτοΚΚΕ (Δημοτική αστυνομία, Καθηγητές ειδικών λυκείων, ΕΡΤ που είχε σε σημαντικό βαθμό φιλο-ευρωπαϊκή πολιτικο-ιδεολογική γραμμή) και τελικά με τέτοιο τρόπο, που να φαίνεται εντελώς αυθαίρετος έτσι ώστε κανείς να μην αισθάνεται ασφαλής, δηλαδή όχι μόνο οι 15.000 ή 25.000 που μπαίνουν σε διαθεσιμότητα, αλλά όλοι οι 700.000 δημόσιοι υπάλληλοι. Αν πάρουμε υπόψη μας ότι κάθε υπάλληλος τρέφει άλλα 3, 4 άτομα της οικογένειάς του, τότε 2.500.000 άτομα θα τρέμουν από δω και μπρος ότι η κάθε πολιτική εξουσία θα μπορεί όποτε θέλει και με όποιο πρόσχημα θέλει να καταστρέψει εντελώς τη μισοκαταστραμμένη ζωή τους. Αυτή η αυθαίρετη κυριαρχία της πολιτικής εξουσίας πάνω στις ζωές του 1/4 του πληθυσμού της χώρας είναι ένας από τους προάγγελους του μεγάλου φασισμού που έρχεται με την όψη και με το χέρι των ηλίθιων και μοιραίων φιλελεύθερων αντεργατών.
Εδώ δηλαδή έρχεται ο ωμός φαιο-«κόκκινος» φασισμός, κυρίως αυτός του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και του ψευτοΚΚΕ και της ΑΝΕΛ και των ναζί της ΧΑ να διεκδικήσει τους απολυμένους σαν σωτήρας τάχα ή σαν εκδικητής κατά της υποτιθέμενης αστικής δημοκρατίας που τους σκοτώνει. Δεν νομίζουμε ότι είναι τυχαίο ότι τρεις βασικοί κλάδοι δημοσίων υπαλλήλων που έχουν επιλεγεί για απολύσεις από τη ρωσόδουλη κυβερνητική ηγεσία Σαμαρά-Βενιζέλου (ΕΡΤ, Δημοτικοί υπάλληλοι, Καθηγητές) έχουν σαν συνδικαλιστικούς εκπροσώπους τους τρεις τυπικές σοσιαλφασιστικές ομοσπονδίες: τις ΠΟΣΠΕΡΤ, ΠΟΕ-ΟΤΑ και ΟΛΜΕ. Οι Σαμαράς-Βενιζέλος επιτίθενται δηλαδή μετωπικά στους υπαλλήλους και αυτοί τρέχουν αλαφιασμένοι να σωθούν και πέφτουν στα νύχια των σοσιαλφασιστών. Αυτοί θα εξασφαλίσουν ΠΡΩΤΟΝ ώστε οι άμεσα απειλούμενοι με απόλυση, οι 700.000 έμμεσα απειλούμενοι και τα 2,5 εκατομμύρια αγωνιούντες συγγενείς τους να μπουν πολιτικά κάτω από την επιρροή των μεγάλων αφεντικών τους, δηλαδή των ρωσοκινέζων που ως συνήθως κρύβονται πίσω από την υποτιθέμενα φιλοευρωπαϊκή κυβέρνηση και κυρίως την ανίκανη να καταλάβει ΕΕ, και ΔΕΥΤΕΡΟΝ και το κυριότερο θα εξασφαλίζουν ώστε οι όποιες απολύσεις, διαθεσιμότητες, νέες προσλήψεις κλπ να συναποφασίζονται με κριτήρια και όρους που θα θέτουν οι ομοσπονδίες προστάτες του ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΜΕ κλπ. Αυτό μας το απέδειξε μεγαλόπρεπα η ΕΡΤ όπου οι ίδιοι οι απολυμένοι υπάλληλοι έχουν χαθεί από το παιχνίδι γιατί δεν υπάρχουν μαζικές συνελεύσεις σωματείων βάσης που να διαπραγματεύονται με την κυβέρνηση, και έτσι γίνονται συνομιλητές-διαπραγματευτές της κυβέρνησης οι προδότες ηγέτες της ΠΟΣΠΕΡΤ που έσυραν τους απολυμένους στο ΣτΕ, και μετά ονόμασαν την απόφαση του ΣτΕ που επιδοκίμαζε τις απολύσεις νίκη των εργαζομένων.
Εδώ δεν πρέπει να μας μπερδεύει το γεγονός ότι μπαίνουν τελευταία από την κυβέρνηση και τον εκτελεστή Μητσοτάκη μετά τα πρώτα οριζόντια πογκρόμ κάποια κριτήρια για τις απολύσεις δήθεν αντικειμενικά, με μόρια κλπ. Αυτά τα κριτήρια είναι αντικειμενικά εκ των υστέρων και γι αυτό είναι πολύ αυθαίρετα, δηλαδή πολιτικά υποκειμενικά. Όταν ένας άνθρωπος δουλεύει 30 χρόνια στο δημόσιο και έρχονται και του λένε ότι πρέπει να απολυθεί γιατί του λείπει η εξέταση του ΑΣΕΠ, και τα μάστερ και τα διδακτορικά, δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να ποδοπατούν τα ουσιαστικά του προσόντα, δηλαδή τις πρακτικές επιδόσεις του στη δουλειά του, την εντιμότητα, τη συλλογικότητά του, τη γνώση του αντικειμένου, την πείρα του, το κύρος, του επικαλούμενοι το προπατορικό του αμάρτημα. Μόνο διεστραμμένοι γραφειοκράτες και σαμποταριστές της παραγωγής θα μπορούσαν να αξιολογούν εργαζόμενους για τέτοια τέως τυπικά τους προσόντα, δηλαδή αυτά που αντιστοιχούσαν στην εποχή που προσλήφθηκαν, και όχι για τα ζωντανά διαπιστωμένα προσόντα τους μετά από χρόνια δουλειάς και να τους απολύουν όταν τους λείπουν τα πρώτα. Δηλαδή αντί τα καθάρματα αυτά να προχωρήσουν επιτέλους μετά από 5 χρόνια όπου διαρκεί η κρίση σε μια όσο πιο αντικειμενική γίνεται και πιο δημοκρατική αξιολόγηση των εργαζομένων βρίσκουν εκ των υστέρων δικαιολογίες για απολύσεις. Εδικά είναι εξοργιστικοί όταν επικαλούνται για την απόλυση το ότι η πρόσληψη του υπαλλήλου έγινε χωρίς ΑΣΕΠ. Αυτή η αναδρομική τιμωρία, κρύβει από κάτω της την εκκαθάριση όσων υπαλλήλων προσλήφθηκαν από κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ ακόμα και όταν αυτοί έχουν τις πιο εξαιρετικές πρακτικές επιδόσεις. Αυτή είναι στην ουσία πολιτική εκκαθάριση του κρατικού μηχανισμού για να ανοίξει ο δρόμος στο νέο κράτος των σοσιαλφασιστικών κομμάτων. Επίσης είναι τεράστιας πολιτικής σημασίας και εξαιρετικά επικίνδυνο το κριτήριο που βάζει η κυβέρνηση για τα αρνητικά μόρια και την απόλυση στην οποία οδηγούν πάλι αναδρομικά τα οποιαδήποτε πειθαρχικά παραπτώματα. Αφού δεν προσδιορίζεται ότι αυτά αφορούν διαφθορά και συστηματικές κοπάνες, τότε αφορούν ποινές που έχουν επιβληθεί σε ανθρώπους που ύψωσαν το ανάστημά τους σε κρατικές μαφίες ή πλήρωσαν για αμέλειες ή βρωμιές άλλων. Από δω και μπρος οι νέες κομματικές διοικητικές αρχές του νέου φασιστικού κράτους που ετοιμάζεται θα επισείουν πειθαρχικές ποινές για ψύλλου πήδημα που θα ανοίγουν το δρόμο σε απολύσεις.
Πραγματικά κινήματα κατά των φασιστικών απολύσεων που να κατακτούν τη συμπάθεια του λαού, και όχι τα προβοκατόρικα και «για τα μάτια» των ΣΥΡΙΖΑ-ψευτοΚΚΕ
Αν δεν αντισταθούμε σε αυτές τις απολύσεις και σκεφτούμε όπως πολύς κόσμος, δηλαδή ότι είναι καλό η αδιάφορη απέναντι στο λαό και συχνά εκμεταλλευτική κρατική υπαλληλία να πληρώσει και αυτή με απολύσεις, θα εισπράξουμε στο μέλλον την πιο εχθρική και την πιο εκμεταλλευτική και διεφθαρμένη υπαλληλία που έχουμε ζήσει ως τώρα. Δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε ότι η μονιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων ήταν μια δημοκρατική απάντηση του 19ου αιώνα στο νεοελληνικό κράτος των κομματικών συμμοριών που μετά από κάθε εκλογική μάχη έδιωχναν τους υπαλλήλους που είχαν διορίσει τα προηγούμενα κόμματα και έτσι η δημόσια διοίκηση γινόταν ένα λάφυρο αυτών των συμμοριών που κυνηγούσαν τους πολίτες των αντίθετων φρονημάτων. Σε αυτό το κράτος του 19ου αιώνα θέλουν να μας ξαναπάνε τα φαιο-«κόκκινα» κόμματα, αλλά στην πιο σύγχρονη, στη μετεμφυλιακή και μάλιστα στη νεοναζιστική-νεοαποικιακή μορφή του. Γι αυτό πρέπει να αντισταθούμε πραγματικά στις απολύσεις και όχι με τις ξεπουληματικές 24ωρες απεργίες και με άλλες μορφές πάλης άμαζες ή αντιπαθητικές στις μάζες (πχ μπούκες σε υπουργεία, στείρες καταλήψεις χωρίς λαϊκές πρωτοβουλίες όπως έγινε τελικά στη ΕΡΤ) που τις διαλέγουν επίτηδες οι ψευτοαριστεροί «φίλοι» των απολυμένων δημοσίων υπαλλήλων ακριβώς γιατί είναι προβοκαρισμένες από παλιά. Εννοούμε από τότε που οι ψευτοαριστερές συνδικαλιστικές ηγεσίες έσπρωχναν τη δημόσια υπαλληλία σε κινήματα «αξιοπρέπειας», δηλαδή σε οικονομικές διεκδικήσεις πάνω από εκείνες των σκληρά εργαζομένων του ιδιωτικού τομέα πληθυσμού ενώ ταυτόχρονα διατηρούσαν για τη μεγάλη μάζα των δημοσίων υπαλλήλων το δικαίωμα και στη λούφα και στη διαφθορά.
Επειδή αυτοί οι αγώνες δεν εξασφάλιζαν την αυθόρμητη συμφωνία του λαού ακολουθούσαν μορφές πάλης που οδηγούσαν σε πολυήμερη ακόμα και πολύμηνη ομηρία του λαού, ιδίως στις ΔΕΚΟ και στην εκπαίδευση. Τώρα, που είναι η πρώτη φορά που τα συνδικάτα του δημοσίου πρέπει να υπερασπίσουν τους άδικα, μαζικά και φασιστικά διωγμένους δημοσίους υπαλλήλους, και που πρέπει να πάνε σε μακρόχρονους αποφασιστικούς αγώνες που να πείθουν το λαό δεν το κάνουν: Μόνο λένε «βοηθήστε το ΣΥΡΙΖΑ να έρθει στην εξουσία», αλλά χωρίς καν να δεσμεύονται για την επαναπρόσληψη των απολυμένων. Στην ουσία δεσμεύονται για το αντίθετο αφού ο Τσίπρας έφτασε στο σημείο να πει ότι όταν ένα δάσος καίγεται δεν μπορεί τα δέντρα να ξαναφυτευτούν μονομιάς. Βεβαίως εδώ δεν πρόκειται για κάψιμο αλλά για ξερίζωμα και τα ξεριζωμένα δέντρα ξαναφυτεύονται αν δεν πεθάνουν στο μεταξύ. Αλλά και πως θα μπορούσαν αυτοί να πείσουν το λαό να υποστηρίξει σήμερα οποιαδήποτε διατήρηση δημόσιου υπαλλήλου στη θέση του ή ακόμα περισσότερο επαναπρόσληψη του όταν εκείνο που θέλει να ακούσει είναι τουλάχιστον ένα πράγμα: αυτοκριτική τη δημοσιο-υπαλληλίας για τη λαθεμένη στάση της απέναντι στο λαό όλες αυτές τις δεκαετίες και απαίτηση της για δημοκρατική αξιολόγηση της και για διαφάνεια και για λαϊκό έλεγχο σε όλες τις λειτουργίες της. Αυτό σημαίνει πάνω απ όλα αξιολόγηση και έλεγχος από τα κάτω, από το κοινό, από τους πολίτες, σε όλα τα επίπεδα. Σε ότι αφορά πχ τους εκπαιδευτικούς, αξιολόγηση και έλεγχος από τους γονείς και τους μαθητές, σε ότι αφορά το νοσηλευτικό προσωπικό από τους ασθενείς και τους συγγενείς τους, σε ότι αφορά τις επιθεωρήσεις εργασίας, τις εφορίες, τις πολεοδομίες, τα δασαρχεία κλπ έλεγχος από τα εργατικά και τα επαγγελματικά συνδικάτα, από δημοκρατικές πρωτοβουλίες πολιτών. Αυτά όλα βέβαια σημαίνουν μια επανάσταση στις συνειδήσεις αλλά χωρίς αυτήν δεν υπάρχει άμυνα ούτε για τους υπό εκτέλεση δημόσιους υπάλληλους ούτε για το λαό.
Αλλά οι συνειδήσεις αλλάζουν επαναστατικά όταν ο εχθρός αρχίζει ξαφνικά να ξεπερνάει τα παλιά του όρια, και δεν επιτρέπει στο λαό να ζει όπως πριν. Αυτή η διαδικασία έχει ξεκινήσει μέσα στα κοσμοϊστορικά αν και αρνητικά γεγονότα που ζούμε. Ο λαός τώρα έχει δύο δρόμους ή να ακολουθήσει τους φαιο-«κόκκινους» φασίστες νομίζοντας ότι αντιστέκεται στο παλιό ή να καταλάβει ότι αυτοί είναι το παλιό και να περάσει στην πραγματική, στη δημοκρατική αντίσταση σε αυτούς. Σε κάθε περίπτωση ο τελικός δρόμος που θα ακολουθήσει μετά από τους οποιουσδήποτε αρχικούς πειραματισμούς και ταλαντεύσεις του θα είναι ο δεύτερος.