δεν γινόταν λόγος για κάτι τέτοιο, εκτιμούσαμε ότι τα χημικά και το μετέωρο επαπειλούμενο χτύπημα του Ομπάμα στη Συρία θα δυνάμωναν το διεθνή διπλωματικό ρόλο της Ρωσίας σε μια πρωτοφανή κλίμακα αρχίζοντας από τους G20 στην Πετρούπολη.
Ο Πούτιν, θριαμβευτής, πέτυχε εκεί επί της ουσίας πλειοψηφία με τη θέση του ότι το όποιο χτύπημα επιτρέπεται, αλλά μόνο με την έγκριση του ΟΗΕ, δηλαδή της ίδιας της φασιστικής Ρωσίας και της ακολούθου της στο διπλωματικό πεδίο επίσης φασιστικής Κίνας.
Αποδείχτηκε για πρώτη φορά πόσο αφοσιωμένος και μέχρι αυτοθυσίας φίλος του Πούτιν, είναι ο Ομπάμα που οδήγησε για πρώτη φορά τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, να φανεί τόσο διπλωματικά ανίσχυρος και αμήχανος και να είναι αναγκασμένος να διαβουλεύεται με το ρώσικο σοσιαλιμπεριαλισμό για να αποσπάσει την έγκριση του Κογκρέσου, αλλάζοντας κάθε λίγο και λιγάκι θέσεις και αποφάσεις για τα πάντα. Ασφαλώς το ότι η αμερικανική υπερδύναμη ταπεινώνεται την ώρα που εξαγγέλλει μια άδικη και προβοκατόρικη επίθεση είναι κάτι καλό. Το κακό είναι ότι από αυτό δεν κερδίζουν προς το παρόν καθόλου οι ενδιαφερόμενοι λαοί, αλλά ο νέος Χίτλερ.
Οι άνθρωποι που καταγγέλλουμε εδώ και καιρό σαν τουλάχιστον ρωσόφιλους, αν όχι ρωσόδουλους οι Ομπάμα, Κέρυ, Χάγκελ, και η Χιλ. Κλίντον που δεν λείπει από καμιά γιορτή υπέρ του Κρεμλίνου συνεργάστηκαν αρμονικά και συντονισμένα για να μετατρέψουν σε λίγες μέρες και ώρες τον ως χθες παραμελημένο από όλους πρωτομάστορα της ιμπεριαλιστικής προβοκάτσιας και του πολλαπλού εισοδισμού, Αδόλφο Πούτιν, σε ρυθμιστή του μεσανατολικού, ίσως και παγκόσμιου γεωπολιτικού παιχνιδιού μέσω ΟΗΕ και G20, έχοντας εξαρτήσει αντικειμενικά (και μέσω Χεζμπολάχ) τόσο το στρατόπεδο Άσαντ, όσο και (μέσω των ιδεολογικά αντιδυτικών Κατάρ – τζιχαντιστών της Αλ Κάιντα) το στρατόπεδο της συριακής αντιπολίτευσης.
Η εντελώς ύποπτη ταυτόχρονη προσφυγή του Ομπάμα στο Κογκρέσο και ακόμη νωρίτερα του στερημένου πλέον από πολιτικό κύρος Κάμερον στη Βουλή των Κοινοτήτων φαίνεται ότι είχαν τελικώς ένα στόχο: να δοθεί ο χρόνος που χρειαζόταν ώστε να συνεδριάσει το G20 υπό τη γενική αρχηγία – επιστασία του Πούτιν σε ρωσικό έδαφος και από αυτήν να βγει διπλωματικά πανίσχυρος και ρυθμιστής οποιουδήποτε δυτικού επεμβατικού χτυπήματος ή απειλής χτυπήματος, στη Συρία.
Είναι χαρακτηριστικό ότι ο Ομπάμα, ο πλέον εξυπηρετικός προς τη Ρωσία ηγέτης των ΗΠΑ μαζί με τον Κλίντον, παρακάμπτοντας και το ζήτημα Σνόουντεν, το οποίο αποτέλεσε επίσης διπλωματική ταπείνωση για τις ΗΠΑ (άσχετα από την πραγματική αθλιότητα των ηλεκτρονικών παρακολουθήσεών τους), έστησε «στα όρθια» μια ολόκληρη 20λεπτη κουβέντα-συνάντηση με τον Πούτιν για το συριακό, ενώπιον των άλλων 18 ηγετών, την οποία στη συνέχεια χαρακτήρισε «ειλικρινή και παραγωγική». Επίσης στη συνέχεια μπροστά τάχα στις κατάλληλα υποδαυλισμένες από τον ίδιο δυσκολίες του Ομπάμα να περάσει στο Κογκρέσο το μονομερές χτύπημα στον Άσαντ, έκανε ο Κέρυ ένα «σχήμα λόγου» περί αναστολής του χτυπήματος αν ο Άσαντ συναινούσε να παραδώσει τα χημικά του και, ω του θαύματος, αμέσως ο Πούτιν έκανε το «σχήμα λόγου» δικιά του πρόταση, που σαν από τηλεπάθεια την υιοθέτησαν μονομιάς ο Ομπάμα, ο Χάγκελ, η Κλίντον και ξαφνικά βρέθηκαν όλοι, μαζί με τον Άσαντ, να δίνουν όλη την εξουσία στις επιτροπές του ΟΗΕ για τα χημικά, δηλαδή στη Ρωσία, που μόνη αυτή μπορεί να ελέγχει σήμερα τέτοια συναινετικά όργανα του ΟΗΕ, όπως είναι άλλωστε και οι διάφοροι Μπαν Κι Μούν, Μπραχίμι και Σία. Κυρίως όμως μόνο η ρώσικη διπλωματία μπορεί να βρίσκεται στο έδαφος της Συρίας και να ψάχνει για χημικά, είτε έχοντας προσβάσεις στο καθεστώς Άσαντ, είτε ταυτόχρονα στη συριακή αντιπολίτευση μέσω τζιχαντιστών και Κατάρ, ενώ οι ΗΠΑ, μισητές από τις αραβικές και μουσουλμανικές μάζες, θα σκοτώνουν είτε θα απειλούν από αέρος. Το πιο πρωτοφανές πάντως και πιο σημαντικό είναι ότι ο Πούτιν θα μπορεί να μπει απευθείας στο εσωτερικό πολιτικό παιχνίδι των ΗΠΑ ενθαρρύνοντας, αποθαρρύνοντας τη μια ή την άλλη φράξια των ρεπουμπλικάνων ή των δημοκρατικών με τις αλλεπάλληλες προτάσεις και τους εκβιασμούς που θα κατεβάζει σε σχέση με τη στρατιωτική και διπλωματική εμπλοκή των ΗΠΑ.
Δεν μπορούμε να ξέρουμε αν τελικά θα δοθεί ένα αμερικανικό χτύπημα «ρώσικου τύπου» που θα αποδυναμώνει στρατιωτικά το καθεστώς Άσαντ, αλλά και θα εκθέτει και θα χειραγωγεί την αντιπολίτευση. Το σίγουρο είναι ότι διαρκώς και ο μεν και οι δε θα εκβιάζονται από τη Ρωσία. Ο ένας μέσα από τον έλεγχο των χημικών του, ο άλλος η συριακή αντιπολίτευση, ιδιαίτερα η ατίθαση απέναντι σε Ρωσία και ΗΠΑ Σαουδική Αραβία, πάλι μέσω κάθε υποψίας της Ρωσίας για ύπαρξη χημικών, που η ίδια θα μπορεί να τοποθετεί μέσω των πρακτόρων της σε όποιον θέλει να ενοχοποιήσει. Ήδη η Ρωσία διαδίδει ότι μπορεί να υπάρξει χημικό προβοκατόρικο χτύπημα από τη συριακή αντιπολίτευση στο Ισραήλ που θα χρεωθεί στον Άσαντ. Δηλαδή η αραβο-ισραηλινή διένεξη, η πιο κεντρική στον κόσμο και πιο περίπλοκη από κάθε άλλη μπορεί να μπει στο κέντρο της ρώσικης διαιτησίας και του δικού της κυνηγιού μαγισσών χάρη σε λίγα μπετόνια αέριο.
Στο παρακάτω άρθρο δίνουμε κεντρική σημασία στη σύγκληση της «Γενεύης 2» σαν του ευρύτερου στόχου του κοινού διπλωματικού παιχνιδιού Πούτιν-Ομπάμα μέσα από τη συριακή κρίση. Τη σημασία της την τόνισε ξανά προχθές η επικεφαλής σύμβουλος Εθνικής Ασφαλείας της προεδρίας Ομπάμα, Ράις την ώρα της αποδοχής της πρότασης Πούτιν για τα χημικά. Πράγματι τίποτα δεν εμποδίζει οι συζητήσεις και οι εκβιασμοί μέσω ΟΗΕ για τα χημικά να γίνουν ο βασικός μοχλός που θα επιταχύνει τη διαδικασία διεθνοποίησης του Συριακού εμφυλίου, δηλαδή της «Γενεύης 2».
Το σίγουρο είναι ότι από εδώ και εμπρός θα δούμε πράγματα που δεν έχουμε ξαναδεί σε ότι αφορά τους τοπικούς μεσανατολικούς και τους παγκόσμιους συσχετισμούς. Το νεοχιτλερικό μέτωπο Ρωσίας-Κίνας θα ενισχυθεί και οι συνθήκες για μια πελώρια πετρελαϊκή κρίση και μετά για έναν τρίτο παγκόσμιο πόλεμο θα ενισχυθούν όσο ποτέ. Τις πιο σημαντικές αντιστάσεις πάντως απέναντι σε αυτόν τον άξονα αυτήν την εποχή θα πρέπει να τις περιμένουμε όχι από τους δυτικούς ιμπεριαλιστές-επεμβασίες, αλλά από τις χώρες και τους λαούς της περιοχής και όλου του τρίτου κόσμου, που βλέπουν πιο μακριά γιατί δεν τυφλώνονται από τον οικονομισμό το σύμφυτο με το πανίσχυρο χρηματιστικό κεφάλαιο των δυτικών και την παράλληλη αδιαφορία τους για τους λαούς. Το κακό με τους τριτοκοσμικούς αστούς είναι ότι αρκετοί από αυτούς, αντί να στηρίζονται στις δυνάμεις τους και τις ενωμένες δυνάμεις του τρίτου κόσμου ζητάνε σωτήριες επεμβάσεις από τους δυτικούς ιμπεριαλιστές. Η παρούσα κρίση και οι γελοίες ταλαντεύσεις των τελευταίων σε αυτή θα γκρεμίσει, νομίζουμε, αρκετές αυταπάτες.
Το βασικό ωστόσο δεν είναι το αν και πότε θα φαγωθεί ο Άσαντ και οι όποιες εθνοανεξαρτησιακές τάσεις εντός της συριακής αντιπολίτευσης και θα φτιαχτεί η νέα ρώσικη στην ουσία και βαθιά διχασμένη νέα Συρία. Το βασικό είναι αν αυτή η άλωση της Συρίας θα επιτευχθεί μέσα από μια Γενεύη 2, δηλαδή από μια Διεθνή Συνδιάσκεψη στην οποία η ρώσικη διπλωματία θα κινεί τα νήματα για την παρόξυνση και τον έλεγχο όλων των αντιθέσεων σε όλο τον ενεργειακά και στρατηγικά καίριο για όλη τη γη αραβικό και μουσουλμανικό κόσμο.