Δεν έχει ακόμα κατακάτσει ο κουρνιαχτός από τον αποκεφαλισμό του καθηγητή Πατύ στο Παρίσι στις 16 του Οκτώβρη (2020) και στη συνέχεια το φόνο ή τον τραυματισμό ακόμα 20 ανθρώπων σε μια εκκλησία στη Νίκαια και μια συναγωγή στην Βιέννη και είναι φανερές οι πολιτικές συνέπειες αυτής της φρίκης, ανάλογες εκείνων που έχουν ακολουθήσει άλλες ανάλογες βαρβαρότητες: μια όξυνση των σχέσεων των ευρωπαϊκών δημοκρατιών με τις μουσουλμανικές χώρες του τρίτου κόσμου, και στη συγκεκριμένη περίπτωση η υπερόξυνση των σχέσεων ανάμεσα στη Γαλλία και την Τουρκία και των σχέσεων ανάμεσα στο γαλλικό κράτος και το κίνημα των Αδελφών Μουσουλμάνων (κυρίως το κεντρικό αιγυπτιακό) μέσα κι έξω από τη Γαλλία.
Πιστεύουμε ότι όπως και οι προηγούμενες τέτοιες αποκρουστικές δολοφονικές ομοβροντίες είναι και αυτή μέρος μιας σχεδιασμένης προβοκάτσιας. Ο μοναδικός ωφελημένος και άμεσα και στρατηγικά είναι ο φαινομενικά εντελώς μη εμπλεκόμενος ρώσικος σοσιαλιμπεριαλισμός που μέσα από τέτοιου είδους συγκρούσεις μεταξύ των εχθρών του αναλαμβάνει τον αγαπημένο του ρόλο του επιδιαιτητή. Στη συγκεκριμένη περίπτωση τα πολιτικά κέρδη της ρώσικης διπλωματίας είναι πελώρια σε δύο τομείς: Α. Η Τουρκία απομακρύνεται όσο ποτέ από το κέντρο της πολιτικής και στρατιωτικής ισχύος της ΕΕ που είναι η Γαλλία και πλησιάζει τη Ρωσία, Β. Αυτή η όλο και πιο φιλορώσικη Τουρκία γίνεται όσο ποτέ πριν ηγέτης και εκπρόσωπος του μουσουλμανικού τρίτου κόσμου, ιδιαίτερα μάλιστα της Μουσουλμανικής Αδελφότητας, που αποτελεί σημαντικό πολιτικό εκφραστή των νέων ανερχόμενων αστικών και μικροαστικών στρωμάτων σχεδόν σε όλες αυτές τις χώρες αυτές. Αν η Ρωσία μπορέσει να αποκτήσει στρατηγική επιρροή πάνω σε μια Αδελφότητα που επί δεκαετίες με λύσσα αντιμαχόταν και εκείνη απαντούσε στις επιθέσεις του αυτό θα το χρωστάει στην πολιτική τύφλα των δυτικών, ιδιαίτερα των γάλλων φιλελεύθερων ιμπεριαλιστών που είναι οι πιο επιρρεπείς από όλους τους άλλους στις πουτινικές προβοκάτσιες.
Γενικότερα η δυνατότητα της επιτυχίας μιας πολιτικής προβοκάτσιας βρίσκεται στο βάθος στις αδυναμίες του θύματος της. Αν το θύμα έχει υιοθετήσει την κατάλληλη πολιτική και ιδεολογική γραμμή ο κατάλληλος προβοκάτορας δεν θα αργήσει να το χτυπήσει αποτελεσματικά, ακόμα και να το εξοντώσει χάρη σε αυτήν. Αυτός είναι ένας κανόνας που την εφαρμογή του μπορεί κανείς να την διαπιστώσει σε κάθε μορφής παραπλάνηση όχι μόνο σε συλλογικό, αλλά ακόμα και σε ατομικό επίπεδο. Αν για παράδειγμα ένας άνθρωπος είναι παθολογικά εύπιστος αρκετά εύκολα μπορεί να βρεθεί ο απατεώνας που θα αξιοποιήσει το ελάττωμα του για να τον κατακλέψει, όπως αν αντίθετα είναι παθολογικά δύσπιστος και ανασφαλής, εύκολα μπορεί να βρεθεί κάποιος εχθρός του που θα τον σπρώξει με όπλο τη συκοφαντία, να εξοντώσει ακόμα και τον μοναδικό του φίλο.
Σήμερα οι δυτικοί ιμπεριαλιστές συμπεριφέρονται συλλογικά όπως περίπου συμπεριφέρεται ατομικά ένας άνθρωπος αυτής της δεύτερης κατηγορίας. Είναι πεισμένοι ότι κάποιες πρώην αποικιακές χώρες και οι αντίστοιχοι μεταναστευτικοί πληθυσμοί στο εσωτερικό τους συγκρούονται μαζί τους εξ αιτίας των καθυστερημένων ή αντιδραστικών θρησκευτικών τους πεποιθήσεων και όχι επειδή πολλές εθνικές και ταξικές διεκδικήσεις τους, συχνά δίκαιες παίρνουν σήμερα καθυστερημένη θρησκευτική μορφή χωρίς να είναι αντιδραστικές.
Αυτό το τελευταίο συμβαίνει τελευταία κατά κόρον επειδή τα προλεταριακά και συνεπή αστοδημοκρατικά αντιιμπεριαλιστικά κινήματα του τρίτου κόσμου δοκίμασαν μεγάλες ήττες μετά τη δεκαετία του 60. Αυτό οφείλεται στο ότι προλεταριάτο και μεσοστρώματα προδόθηκαν όχι μόνο από τις εθνικές αστικές τάξεις που πήραν την εξουσία μετά τα αντιαποικιακά κινήματα και συμβιβάστηκαν με τον ιμπεριαλισμό και το σοσιαλιμπεριαλισμό και μετατράπηκαν σε μεγαλοαστικές κρατικές ολιγαρχίες διαβρωμένες από αυτή τη συνεργασία (κυρίως στην Αίγυπτο, στη Συρία, στο Ιράκ και στο Ιράν) σε βάρος των λαών τους, αλλά προδόθηκαν κυρίως από την ψευτοαριστερά που συνεργάστηκε παντού με τα χειρότερα κομμάτια της αστικής τάξης και, κυρίως υπηρέτησε το σοσιαλιμπεριαλισμό. Το αποκορύφωμα αυτής της κατάπτωσης ήταν η υποστήριξη της ωμής χιτλερικού τύπου επίθεσης από τα έξω στον αφγανικό λαό στα 1980 από το ρώσικο νεοχιτλερισμό, όταν η «κομμουνιστική» ψευτοαριστερά» πρωταγωνίστησε στο ρόλο του μαχητικού και «πρωτοπόρου» κουίσλιγκ των κατοχικών δυνάμεων. Αυτή η συνεργασία ήταν ένα ασύλληπτης έκτασης και βάθους ιδεολογικό πλήγμα σε όλο τον μουσουλμανικό κόσμο, ένα πλήγμα όχι μόνο στον αθεϊσμό αλλά και σε απλές δημοκρατικές καταχτήσεις όπως ο χωρισμός της εκκλησίας από το κράτος. Έτσι παντού στο μουσουλμανικό κόσμο άρχισαν να παίζουν ηγετικό πολιτικό ρόλο σαν εκφραστές της λαϊκής οργής ενάντια στις ντόπιες νέες μεγαλοαστικές τάξεις, τον ιμπεριαλισμό και πιο πολύ το σοσιαλιμπεριαλισμό τα νέα ανερχόμενα αστικά και μορφωμένα μικροαστικά στρώματα (έμποροι, μικροβιοτέχνες , μηχανικοί, γιατροί). Αυτές οι τάξεις, αδύναμες και ενδιάμεσες στον κοινωνικό και ιστορικό τους ρόλο απάντησαν στον τριτοκοσμικό εκσυγχρονιστικό εθνικισμό, στον δυτικό ιμπεριαλιστικό φιλελευθερισμό (και το κοσμικό του κράτος), καθώς και στον ανατολικό σοσιαλιμπεριαλισμό (και τον ταχα «μαρξιστικό» αθεϊσμό του) αναζητώντας το κύρος που οι ίδιες σαν ενδιάμεση κοινωνική δύναμη δεν είχαν στο κύρος του θεού. Εννοείται ότι ο πιο κατάλληλος θεός για να παίξει αυτό το ρόλο στον μουσουλμανικό τρίτο κόσμο ήταν αυτός του «ένδοξου» Ισλάμ του 10ου έως τον 14o αιώνα.
Αυτού του είδους είναι η επιστροφή στη θρησκεία στην περίπτωση των συγκεκριμένων αντι-ιμπεριαλιστικών αστικών τάξεων που τυπικός τους εκπρόσωπος είναι η Μουσουλμανική Αδελφότητα με κέντρο της την Αίγυπτο.
Όμως τέτοια ρεύματα δεν είναι ενιαία. Για την ακρίβεια βρίσκονται μέσα τους όλες οι αποχρώσεις και οι πολιτικές στρατηγικές των ενδιάμεσων κοινωνικών τάξεων και στρωμάτων που αναφέραμε με αποτέλεσμα οι εσωτερικές αντιθέσεις τους να είναι ισχυρές οπότε ο μόνος παράγοντας που τις συγκρατεί χοντρικά είναι οι επιθέσεις που δέχονται από τον ιμπεριαλισμό και το σοσιαλιμπεριαλισμό. Ειδικά ο τελευταίος χτυπάει με λύσσα ό,τι είναι το πιο προοδευτικό μέσα τους και αποσπάει, διαφθείρει εντελώς και αξιοποιεί για λογαριασμό του ό,τι είναι το πιο αντιδραστικό. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα για το πιο κεντρικό και πιο μαζικό ρεύμα του νέου αυτού αντιιμπεριαλιστικού πολιτικού Ισλάμ, που είναι η Αιγυπτιακή Μουσουλμανική Αδελφότητα. Όμως από ό,τι είναι πιο μαύρο στην Μουσουλμανική Αδελφότητα έχει δημιουργηθεί ένας ανοιχτός πολιτικός σύμμαχος της Ρωσίας, η φασιστική παλαιστινιακή Χαμάς, ενώ από ό,τι το πιο ρατσιστικό, αντισημιτικό και τρομοκρατικό δημιουργήθηκε το τέρας που λέγεται Αλ Κάιντα καθώς και τα αποσπάσματά της τύπου ΙΣΙΣ. Μιλώντας χοντρικά μπορούμε να διακρίνουμε μέσα στην σημερινή Αδελφότητα ένα - τουλάχιστον ως πρόσφατα - πλειοψηφικό ρεύμα που εκπροσωπεί τα νέα αστικά στρώματα τα οποία ονομάζονται από τους αστούς κοινωνιολόγους σε όλο τον μουσουλμανικό κόσμο «νέα ευσεβής (η θρησκευόμενη) αστική τάξη». Αυτά τα στρώματα χαρακτηρίζονται από το συντηρητισμό στα ήθη της υπαίθρου από την οποία κυρίως προέρχονται, ιδιαίτερα σε ότι αφορά την ανεξαρτησία της γυναίκας, αλλά από την άλλη δέχονται την ανάγκη για την ανάπτυξη της επιστήμης και της τεχνικής οπότε και την ανάγκη για μόρφωση της γυναίκας, τη συμμετοχή της στην παραγωγική διαδικασία και μέχρι ενός σημείου στην πολιτική. Αυτό το πλειοψηφικό ρεύμα της Αιγυπτιακής Αδελφότητας (πλειοψηφικό σε όλη τη βόρεια Αφρική, ιδιαίτερα στην Τυνησία αλλά και στη Λιβύη) επιδιώκει συμμετοχή στο κοινοβουλευτικό παιχνίδι με δημοκρατικούς όρους. Από την άλλη η Αδελφότητα έχει μέσα της ένα υπεραντιδραστικό ρεύμα του πολιτικού Ισλάμ, το λεγόμενο κουτμπικό, με θεωρητικό του τον Σαγίντ Κουμπ (Sayyid Qutb) που υπήρξε ταυτόχρονα και ο μεγαλύτερος θεωρητικός όλης της Αδελφότητας από τον οποίο ποτέ η πλειοψηφία και καμιά ηγεσία της Αδελφότητας δεν έχει διαχωριστεί απόλυτα στο ιδεολογικό επίπεδο, ενώ πρακτικά έχει διαχωριστεί από πολύ νωρίς στο πολιτικό μέχρι του σημείου να τον διαγράψει. Ο Κουτμπ είναι η αποθέωση της ιδρυτικής κατάρας που δέρνει όχι μόνο το αραβικό πολιτικό ισλάμ, αλλά και τον αραβικό εθνικισμό γενικότερα. Αναφερόμαστε στον αντισημιτισμό που προκύπτει κυρίως από τη σύγκρουση του αραβικού εθνικισμού με το κράτος του Ισραήλ. Αυτού του είδους ο αντισημιτισμός γονιμοποιεί εύκολα στον αραβικό κόσμο την γενική αντισημιτική κλίση της μικροαστικής τάξης. Ακόμα περισσότερο αυτός ο αντισημιτισμός σε μια προηγούμενη φάση και συγκεκριμένα στις παραμονές του β παγκόσμιου πόλεμου βρήκε το πιο πρόσφορο έδαφος στον αντι-εβραϊσμό των αράβων φεουδαρχών, ιδιαίτερα αυτών της Παλαιστίνης. Κύριος εκπρόσωπός των τελευταίων ήταν ο Αμίν Αλ Χουσεϊνί, συνεργάτης της χιτλερικής Γερμανίας και η μοιραία ιδρυτική μορφή του παλαιστινιακού εθνικισμού, ιδιαίτερα της Φατάχ. Αυτόν τον εν μέρει μικροαστικό και εν μέρει φεουδαρχικό αντισημιτισμό αξιοποίησε ο χιτλερικός γερμανικός ιμπεριαλισμός εκμεταλλευόμενος κυρίως τον αντιαγγλικό και αντιγαλλικό αντι-ιμπεριαλισμό των αραβικών εθνικισμών για να δηλητηριάσει σε μικρότερο η σε μεγαλύτερο βαθμό όλα τα εθνικά κινήματα της εποχής και ακόμα πιο πολύ το πολιτικό ισλάμ. Δύσκολα θα βρει κανείς ηγέτες των αραβικών αντιιμπεριαλιστικών κινημάτων του μεσοπολέμου που να μην είναι εκείνη τουλάχιστον την περίοδο φιλοχιτλερικοί (πιο χαρακτηριστικές περιπτώσεις ο Νάσερ και το ιρακινό Μπάαθ). Ο Κουτμπ, όχι τυχαία ποτέ δεν υπήρξε ηγέτης της Αδελφότητας, αλλά διανοούμενος που προσχώρησε σε αυτήν κυρίως για να χτυπήσει την νασερική εθνική επανάσταση και με ιδιαίτερη λύσσα το εργατικό και κομμουνιστικό κίνημα της Αιγύπτου (https://www.amazon.com/Making-Arab-World-Nasser-Shaped/dp/0691167885). Αυτός εκπροσωπεί το μπόλιασμα του αραβικού εθνικού πανισλαμισμού με τον χιτλερικό ιμπεριαλιστικό, και γι αυτό γενοκτονικό αντισημιτισμό, και γενικότερα με την χιτλερικής έμπνευσης ιδεολογία της φυλετικής, εν προκειμένω θρησκευτικής-φυλετικής υπεροχής του Ισλάμ πάνω στην υπόλοιπη άπιστη ανθρωπότητα. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Κουτμπ ένωσε τον χιτλερικού τύπου πανισλαμισμό και αντισημιτισμό με τον πανισλαμισμό και τον φεουδαρχικού τύπου αντισημιτισμό του βασικού θεωρητικού του αντιδραστικού πανισλαμισμού, εκείνον του πακιστανού Μαουντούντι. Ο Κουτμπ πήρε από τον Μαουντούντι την ιδέα του τζιχάντ ενάντια στην εβραιοχριστιανική Δύση.
Ηταν κυρίως ο αντισημιτισμός της Μουσουλμανικής Αδελφότητας που επικεντρωνόταν στο Ισραήλ που προσδιόριζε για πολλά χρόνια την καταγγελτική στάση της ΟΑΚΚΕ απέναντι σε αυτήν και όλες τις τάσεις της και την χαρακτήριζε συλλήβδην σαν ισλαμοφασιστική. Αυτή τη θέση μας αρχίσαμε να την βάζουμε σε αμφισβήτηση από την εποχή της ενεργητικής υποστήριξης που έδωσαν για μια ολόκληρη εποχή σχεδόν όλα τα παρακλάδια της Αιγυπτιακής Μουσουλμανικής Αδελφότητας, ιδιαίτερα το πιο προοδευτικό από αυτά, το ΑΚΠ του Ερντογάν (που ουσιαστικά είναι το κόμμα της νέας μικρομεσαίας βιομηχανικής αστικής τάξης της Ανατολίας), στον εθνικο-απελευθερωτικό αγώνα του συριακού λαού. ενάντια στο κατοχικό καθεστώς Ασαντ-Ρωσίας-Ιράν. Αυτή η βοήθεια ήταν ιδιαίτερα αξιοσημείωτη από την ώρα που οι δυτικοί φιλελεύθεροι ιμπεριαλιστές εγκατέλειψαν αυτήν την ηρωική αντίσταση (14.000 είναι μόνο οι βασανισμένοι μέχρι θανάτου σύριοι δημοκράτες στις φυλακές κολαστήρια του Ασαντ) στο μαχαίρι του Πούτιν, για να συνεργαστούν μαζί του τάχα ενάντια στον ΙΣΙΣ.
Αργότερα η τρομοκρατική δικτατορία του ρωσόδουλου Σίσι πάνω στην Αιγυπτιακή Μουσουλμανική Αδελφότητα και τελικά η αντίσταση της Αδελφότητας της Λιβύης στον ρωσοκίνητο στρατό του Χαφτάρ μας υποχρεώσανε να εμβαθύνουμε περισσότερο στη φύση της Μ. Αδελφότητας και γενικότερα στη φύση των διαφορετικών ρευμάτων του πολιτικού Ισλάμ. Η ζωή δηλαδή μας είχε δείξει ότι δεν μπορεί να πάσχει από έναν πραγματικά χιτλερικού δηλαδή γενοκτονικού τύπου αντισημιτισμό ένα πολιτικό ρεύμα που στην πράξη συγκρούεται πιο πολύ από κάθε άλλο στον μουσουλμανικό κόσμο με την σημερινή καρδιά του ζωντανού χιτλερισμού και αντισημιτισμού, που είναι ο ρώσικος σοσιαλιμπεριαλισμός. (Σημείωση Ν. Ανατολής: από τότε που γράφτηκε αυτό το άρθρο η άθλια στάση της Δύσης και οι συνακόλουθες ήττες της Μ. Αδελφότητας επέτρεψαν στη Ρωσία να επιχειρήσει την προσέγγιση της) Δεν είναι τυχαίο μάλιστα ότι η πρώτη και πιο αποφασιστική ένοπλη αντίσταση από το πολιτικό Ισλάμ στο νεοχιτλερισμό της τότε ΕΣΣΔ ήταν στο Αφγανιστάν, όπου ο πιο προοδευτικός φορέας αυτής της αντίστασης , ήταν το Τζαμιάτ Ισλάμι του Μπουρχανουντί Ραμπανί που οι βάσεις της πολιτικής και της ιδεολογίας του βρισκόταν στην Αιγυπτιακή Αδελφότητα και όχι στα διδάγματα του εκπροσώπου της πακιστανικής νεοφεουδαρχίας Μαουντούντι. Σε αυτό το κόμμα ανήκε και ο σπουδαίος ισλαμοδημοκράτης τατζίκος στρατιωτικός ηγέτης της αφγανικής αντίστασης Αχμάντ Σαχ Μασούντ (AhmadShahMassoud) που δολοφονήθηκε από την KGB λίγο πριν από την προβοκάτσια των δίδυμων πύργων και την εισβολή των ΗΠΑ στο Αφγανιστάν.
Έτσι λοιπόν καταλήξαμε στο συμπέρασμα ότι ο αντισημιτισμός των πανισλαμιστών της Αδελφότητας, παρά την επιρροή που συνεχίζει να έχει πάνω της ο κουτμπισμός, είναι κυρίως μικροαστικού αντιδραστικού τύπου και πρέπει να διαχωριστεί τόσο από τον αντισημιτισμό φεουδαρχικού τύπου των πανισλαμιστών του Πακιστάν , όσο από τον φιλο-σοσιαλιμπεριαλιστικό γενοκτονικό αντισημιτισμό της Χαμάς, και πιο πολύ από εκείνον των κανίβαλων πανισλαμιστών τζιχαντιστών της Αλ Κάιντα και του Ίσις.
Οι τελευταίοι αντλούν από τον Κουτμπ το βασικό ιδεολογικό τους οπλοστάσιο αλλά τον ξεπερνάνε όπως θα δούμε παρακάτω εξ αιτίας της πρακτόρικα προβοκατόρικης φύσης τους. Αλλά και αυτοί δεν έχουν πέσει από τον ουρανό. Καθοδηγούνται πολιτικά μεν απόλυτα από τον ρώσικο σοσιαλιμπεριαλισμό αλλά αυτός απλά δούλεψε μέσα σε ιδεολογικά ρεύματα που έχουν προκύψει από άλλα μαζικά μη πρακτόρικα ριζοσπαστικά ρεύματα του πολιτικού Ισλάμ. Αυτά επίσης καταφύγανε στο αντισημιτικό και αντιδυτικό τζιχάντ και στο ιδεολογικό οπλοστάσιο του Κουτμπ αλλά εκφράζανε στην πραγματικότητα τις ριζοσπαστικές διαθέσεις της άνεργης και μισοάνεργης φτωχολογιάς των αραβικών μεγαλουπόλεων. Αυτά τα ρεύματα αρχικά ήταν μέσα στην Μ. Αδελφότητα της Αιγύπτου αλλά αποσχίστηκαν από αυτήν στις αρχές του 1990, (με την ενθάρρυνση του σοσιαλιμπεριαλισμού), κατηγορώντας την για την συμβιβαστική μετριοπαθή στάση της απέναντι στις κυρίαρχες αστικές φιλοδυτικές κρατικές εξουσίες. Κλασσικό τέτοιο ρεύμα ήταν η τρομοκρατική αιγυπτιακή Γκαμάα Αλ Ισλαμίγια (GammaaAlIslamiyya) που τσακίστηκε πολιτικά και διαλύθηκε οργανωτικά όταν άρχισε να σκοτώνει τουρίστες στην Αίγυπτο, οπότε και τον τουρισμό, και έτσι έγινε μισητή στις αιγυπτιακές μάζες.
Όμως οι φιλελεύθεροι αστοί στην κύρια πλευρά τους δεν κάνουν εύκολα τέτοιες ταξικές και πολιτικές διακρίσεις. Κάθε τζιχάντ τους είναι το ίδιο εχθρικό, όπως και κάθε αντιδυτικός πανισλαμισμός, όπως και κάθε αντισημιτισμός και κάθε ριζοσπαστικό πολιτικό Ισλάμ είναι γι αυτούς ένα συγκοινωνούν δοχείο, οπότε οτιδήποτε συντριβεί από όλα αυτά και από οποιονδήποτε πιστεύουν ότι είναι για καλό. Έτσι αντιμετωπίζουν σήμερα οι γάλλοι φιλελεύθεροι την Αδελφότητα και στη Γαλλία και στη Βόρεια Αφρική όταν δολοφονούνται από τον Ισις οι γάλλοι πολίτες: Από τον αντισημιτικό και αντιδυτικό πανισλαμισμό του Ίσις κινούνται γρήγορα μέσω Χαμάς στον αντίστοιχο της Αδελφότητας και από εκεί ξανά πίσω στον Σαγιντ Κουτμπ, στον Χατζ Αμιν Αλ Χουσεϊνί και μετά στον Χίτλερ και στους σύγχρονους διαδόχους τους Πούτιν και ΣΙ.
Για τους διαλεκτικούς υλιστές όμως όλες αυτές είναι μορφές μέσα από τις οποίες εκφράζονται διαφορετικά και μάλιστα διαρκώς πολιτικά εξελισσόμενες ταξικές δυνάμεις, που πρέπει να αναλυθούν και να μετατραπούν σε πολιτικές του συνειδητού προλεταριάτου και των λαών απέναντι σε εχθρικές, φιλικές ή ενδιάμεσες τάξεις σε τοπική αλλά και παγκόσμια κλίμακα.
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι Μαρξ και Ενγκελς αντιμετώπιζαν αλλιώς τον μικροαστικό αντισημιτισμό της εποχής τους, αλλιώς ο Λένιν το φεουδαρχικό-τσαρικό αντισημιτισμό και αλλιώς ο Στάλιν τον χιτλερικό αντισημιτισμό. Ο αντισημιτισμός είναι μια αρνητική μορφή σύγχρονης θρησκείας και όπως κάθε άλλη μπορεί να έχει διαφορετικό περιεχόμενο , δηλαδή μπορεί να σημαίνει το Σατανά για ξεχωριστές τάξεις ανάλογα με το αν πρόκειται για τη φεουδαρχική, για τη σύγχρονη μικροαστική ή για το κρατικοκαπιταλιστικό μονοπώλιο που επιδιώκει την βίαιη αναδιανομή του κόσμου. Ανάλογα, χωρίς βέβαια να έχει χαρακτηριστικά μιας θρησκείας, ισχύουν για τον πανισλαμισμό. Υπάρχει ο πανισλαμισμός των εθνικών αντιιμπεριαλιστικών επαναστάσεων του προηγούμενου αιώνα, ενώ υπάρχει την ίδια εποχή ο πανισλαμισμός των μουλάδων και των φεουδαρχών που είναι και αυτός αντιιμπεριαλιστικός αλλά ο Λένιν και η Τρίτη Διεθνής τον κατήγγειλαν σαν αντιδραστικό και τον πολέμησαν. Δες την 11η θέση παρ. 3 στο «Σχέδιο θέσεων του Λένιν για το εθνικό και αποικιακό ζήτημα για το Δεύτερο Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς» όπου τοποθετιέται με σαφήνεια η ανάγκη να καταπολεμηθούν εκείνα τα ρεύματα του Παν-ισλαμισμού «που συνδυάζουν το απελευθερωτικό κίνημα εναντίον του Ευρωπαϊκού και Αμερικάνικου ιμπεριαλισμού με την απόπειρα να δυναμώσουν τις θέσεις των Χάνων, των γαιοκτημόνων, των μουλάδων κλπ»
https://www.marxists.org/archive/lenin/works/1920/jun/05.htm
Έτσι σήμερα υπάρχει από τη μια, αν και πια ξεθωριασμένος ο πανισλαμισμός της Μουσουλμανικής Αδελφότητας, δηλαδή εκείνος των τριτοκοσμικών αστικών τάξεων των μουσουλμανικών χωρών που κρατάνε μια ταλαντευόμενη σχέση απέναντι στον ιμπεριαλισμό και στον σοσιαλιμπεριαλισμό, τη μια φορά μαχητικής αντίστασης, την άλλη συνδιαλλαγής και συνεργασίας, αλλά υπάρχει και ο φασιστικός πανισλαμισμός των ιρανών μουλάδων, της Χαμάς, του Ιλαμικού Τζιχάντ, της Αλ Κάιντα και του Ισις που βρίσκεται είτε σαν προβοκάτσια, είτε σαν πραγματικό πρόγραμμα στην υπηρεσία της πολεμικής κατακτητικής στρατηγικής του ρώσικου και κινέζικου σοσιαλιμπεριαλισμού πάντα κάτω από την ηγεσία του πρώτου από τους δύο.
Για μας η αιγυπτιακή Αδελφότητα είναι μια ενότητα αντιθέτων. Είτε θα υπερισχύσουν σε αυτήν οι σχετικά προοδευτικές και δημοκρατικές τάσεις της αν οι δυτικές αστικές δημοκρατίες την υπερασπίσουν απέναντι στην φασιστική τρομοκρατική δικτατορία Σίσι, είτε οι τελευταίες θα συνεργαστούν στενά με τον ρωσόφιλο δήμιο της Αδελφότητας Σίσι, όπως κάνει σήμερα σύσσωμη η φιλελεύθερη αστική τάξη της Γαλλίας συμπαρατασσόμενη με τους φασίστες της Λεπέν, για να εξοντώσου την Αδελφότητα. (Σημείωση Ν. Ανατολής: Σε αυτή την αντίθεση της Γαλλίας πατάνε οι Δένδιας-Μητσοτάκης για να στήσουν τις συμμαχίες τους με την κτηνώδη δικτατορία Σίσι χιλιάδες φορές πιο βάρβαρη από την αυταρχική διακυβέρνηση Ερντογάν που διαρκώς καταγγέλλουν).
Ακολουθώντας αυτήν ακριβώς την πολιτική, που προφανώς περίμεναν οι εντολείς του αποκεφαλιστή του καθηγητή Πατύ, η Γαλλία και ο αυστριακός σύμμαχός της Κουρτς στέλνουν στα νύχια της Ρωσίας όχι μόνο την Αιγυπτιακή αλλά όλα τα τοπικά κλαδιά μιας Αδελφότητας που το παγκόσμιο κέντρο της βρίσκεται στην Αίγυπτο αλλά η πολιτική της επιρροή είναι πελώρια μέσω τοπικών κομμάτων στα 1,5 δισεκατομμύρια των μουσουλμάνων. Αυτό το δώρο στη Ρωσία μπορεί να γίνει τόσο απευθείας, όσο και μέσω Ερντογάν ο οποίος σήμερα όχι μόνο είναι ο τελευταίος αρκετά ισχυρός προστάτης της αιγυπτιακής Αδελφότητας αλλά έχει καταστήσει την Τουρκία το πιο ασφαλές έδαφος (μαζί με το αγγλικό και περισσότερο από αυτό) για τους αιγύπτιους πολιτικούς πρόσφυγες της Αδελφότητας μετά το διωγμό τους από την Γαλλία.
Ηδη η αθλιότητα των δυτικών ιμπεριαλιστών, ιδίως των Γάλλων, έχει δυναμώσει μέσα στην αιγυπτιακή Μ. Αδελφότητα το αντιδυτικό ρεύμα οξύνοντας τις εσωτερικές της αντιθέσεις στα όρια της διάσπασης καθώς ένα κομμάτι το πιο νεολαιίστικο κατηγορεί την ηγεσία της για δημοκρατικές αυταπάτες και εμπιστοσύνη στον δυτικό δημοκρατισμό και την καλεί σε ένοπλη αντίσταση στην δικτατορία Σίσι.
Αντίθετα ακριβώς από τους δυτικούς ιμπεριαλιστές δρα η ρώσικη υπερδύναμη που πρόκυψε από την ικανότητα της ηγετικής της τάξης να μελετάει τόσο καλά τα πιο ανεπτυγμένα εχθρικά της πολιτικά επιτελεία ώστε να τα ανατρέπει μπαίνοντας μέσα τους. Είναι η μεγαλορώσικη αστική τάξη νέου τύπου που ανέτρεψε από τα μέσα τη σοβιετική εργατική εξουσία που ο δυτικός ιμπεριαλισμός απέτυχε να ανατρέψει με πολλαπλάσιες δυνάμεις από τα έξω. Αυτή η τάξη σήμερα μπορεί αρκετά εύκολα να οργανώσει με λίγους πράκτορές της έναν στενό, ναζιστικού τύπου αντισημιτικό στρατό δολοφόνων, που να σηκώνει μια μουσουλμανική σημαία η οποία να μοιάζει στη μορφή με αυτές των μαζικών μουσουλμανικών πολιτικών ρευμάτων που θέλει να καταστρέψει και να επιτίθεται στις δυτικές δημοκρατικές χώρες σκοτώνοντας μαζικά και με φρικαλέο τρόπο απλούς πολίτες τους, ανθρώπους του λαού κατά προτίμηση χριστιανούς. Έτσι μπορεί να κάνει αυτούς τους σε πτώση ιμπεριαλιστές και μάλιστα με την υποστήριξη των λαών τους να συγκρουστούν με όλο τον μουσουλμανικό τρίτο κόσμο καθώς και με τους μουσουλμανικούς μεταναστευτικούς πληθυσμούς μέσα στις δυτικές μητροπόλεις. Επίσης μπορεί να τους κάνουν να συγκρουστούν κυρίως με εκείνα τα κόμματα, κυβερνήσεις ή μαζικές αντιπολιτεύσεις του πολιτικού Ισλάμ που με όλες τις αδυναμίες, τις καθυστερήσεις και τις αντιδραστικές τους προκαταλήψεις αντιστέκονται στο ρώσικο σοσιαλιμπεριαλισμό, ο οποίος όχι τυχαία έχει επωφεληθεί πάνω απ όλους από το χτύπημα αυτών των πολιτικών δυνάμεων.
Ένας τέτοιος προβοκατόρικος δολοφονικός στρατός είναι η Αλ Κάιντα, της οποίας ο ΙΣΙΣ είναι απλά η πιο αποκρουστική παραλλαγή.
Από τους δίδυμους πύργους στο Μπατακλάν
Είναι η Ρωσία και οι ιρανοί σύμμαχοί της αυτοί που χάρη στη σφαγή των Δίδυμων πύργων από την Αλ Κάιντα έχουν σήμερα το πάνω χέρι και στο Αφγανιστάν (Σημείωση Ν. Ανατολής. Αυτό γράφτηκε πριν την αποχώρηση των ΗΠΑ στο Αφγανιστάν οπότε το πάνω χέρι το έχει η ίδια η Ρωσία) και στο Ιράκ. Χάρη σε αυτήν την προβοκάτσια οι αμερικάνοι ιμπεριαλιστές εκστράτευσαν για να διαλύσουν τις εθνικιστικές και αυταρχικές αλλά σε μεγάλο βαθμό πολιτικά ανεξάρτητες και αντιστεκόμενες στον ιμπεριαλισμό και ειδικά στο ρώσικο σοσιαλιμπεριαλισμό κυβερνήσεις τους, κυρίως αυτήν των Ταλιμπάν στο Αφγανιστάν και μετά του Μπάαθ στο Ιράκ. Ακόμα περισσότερο είναι η Ρωσία που επωφελήθηκε από τις σφαγές του ΙΣΙΣ στη Γερμανία, στην Αγγλία και κυρίως στη Γαλλία (Σαρλί Εμπντό, Μπατακλάν, Νίκαια). Γιατί η Ευρώπη, ιδιαίτερα η Γαλλία, αλλά και οι ΗΠΑ αντί να αντιπαρατεθούν στην πουτινική Ρωσία και στο καθεστώς Ασαντ, που κατέσφαζαν τον επαναστατημένο συριακό λαό και τη δημοκρατική μουσουλμανική αντίσταση, ενώθηκαν με τους «ορθόδοξους χριστιανούς» και «κοσμικούς» σφαγείς Ασαντ και Πούτιν για να νικήσουν τους μουσουλμάνους προβοκάτορες του ΙΣΙΣ. Η λογική τους ως ιμπεριαλιστών επεμβασιών ήταν να μην αφήσουν την συριακή δημοκρατική και πατριωτική αντίσταση να συντρίψει εκείνη τον ΙΣΙΣ όπως και ήθελε και μπορούσε. Στην επιλογή τους αυτή έπαιξε σημαντικό ρόλο το ότι θεωρούσαν επισφαλή σύμμαχο ενάντια στον ΙΣΙΣ τις μετριοπαθείς ισλαμικές οργανώσεις της αντίστασης, οι οποίες προβοκάρονταν από την Αλ Κάιντα. Αυτή εκτός από το ανοιχτά κανιβαλικό τμήμα της τον ΙΣΙΣ, εμφανίστηκε με ένα άλλο απόσπασμά, αρχικά με το όνομα Αλ Νούσρα και αργότερα σαν «εθνοαπελευθερωτική» Χαγιάτ Ταχρίρ Αλ Σαμ, (ΗΤS) σαν μέρος της αντικατοχικής αντίστασης. Αυτό το απόσπασμα είχε τεράστιους υλικούς πόρους, δεχόταν τις λιγότερες ρωσο-ασαντικές επιθέσεις οπότε κέρδιζε εύκολα νέες στρατιωτικές θέσεις και από αυτές επιτιθόταν αδιάκοπα στις δημοκρατικές και μετριοπαθείς ισλαμικές οργανώσεις που βομβαρδίζονταν ανηλεώς από τη ρωσο-ασαντική αεροπορία. Ετσι η Αλ Κάιντα μπήκε μέσα στην αντίσταση σαν Χαγιάτ Ταχρίρ Αλ Σαμ (ΗΤS), την προβόκαρε, τσάκισε μαζί με τον εξωτερικό εχθρό το πιο δημοκρατικό κομμάτι της, (που ένα τμήμα της που στην κύρια πλευρά ανήκε στο ρεύμα της Μ. Αδελφότητας μπήκε κάτω από την προστασία της Τουρκίας και εξαρτήθηκε από αυτήν), και τελικά έγινε ο κυρίαρχος δυνάστης του μη υποταγμένου στον Ασαντ Ιντλίμπ. Στην πραγματικότητα είναι οι δυτικοί ιμπεριαλιστές που παραδώσανε τη δημοκρατική και πατριωτική αντίσταση στο μαχαίρι των πουτινικών σφαγέων και στην εσωτερική δικτατορία της Αλ Κάιντα-Αλ Νούσρα στην επαρχία Ιντλίμπ της Συρίας.
Σύμφωνα με την ίδια ανόητη γενικά αντιισλαμική λογική ενώθηκαν οι δυτικοί ιμπεριαλιστές, και μάλιστα με πάθος, με τους «κοσμικούς», τουρκοφάγους και ρωσόδουλους σοσιαλφασίστες του ΡΚΚ. Με αυτή τη συμμαχία τους μισοπαραδώσανε την τόσο ζωτική για την ενεργειακή και στρατιωτική άμυνα της Ευρώπης Τουρκία στα χέρια της Ρωσίας γιατί αυτή εμφανίστηκε σαν ένας μεσολαβητής μεταξύ ΡΚΚ και Τουρκίας και παρέδωσε στη δεύτερη μια λουρίδα συροκουρδικού εδάφους από όπου η Τουρκία έδιωξε το ΡΚΚ (που λειτουργούσε εκεί με μετωπικά του κυβερνητικά σχήματα). Είναι χάρη στο αντιΙΣΙΣ μέτωπο, χάρη στη γουρουνόπετση πολιτική τύφλα των δυτικών ιμπεριαλιστών και χάρη στην προεδρία του πουτινικού προβοκάτορα που λέγεται Τραμπ, που η Ρωσία ξεκίνησε τη σημερινή ηγεμονική της προέλαση σε όλη την πετρελαιοπαραγωγό Μέση Ανατολή, τη Βόρεια Αφρική και τελικά τον Καύκασο με την ηγεμονία της πάνω στο Αζερμπαϊτζάν, δηλαδή στο μόνο δρόμο που θα μετέφερε τους υδρογονάθρακες της Κασπίας στην ΕΕ παρακάμπτοντας τη Ρωσία.
Αναφέρουμε τα πιο χοντρά πολιτικά στοιχεία της ρώσικης προβοκάτσιας με την Αλ Κάιντα και τον ΙΣΙΣ και γενικά με οτιδήποτε έχει σχέση με φασιστική τρομοκρατία με ισλαμικό πρόσωπο (που πιο σύντομα την λέμε ισλαμοφασιστική τρομοκρατία), γιατί τα αστυνομικά στοιχεία που έχουν έρθει κατά καιρούς για τους δεσμούς της Αλ Κάιντα και του ΙΣΙΣ με το Ιράν και την υπό ρώσικη κατοχή Τσετσενία αντίστοιχα, είναι μεν πολύ ισχυρά, αλλά δεν επαρκούν να αποδείξουν από μόνα τους τη θέση μας ότι πίσω από την ισλαμοφασιστική τρομοκρατία είναι η πουτινική Ρωσία. Εννοείται βέβαια ότι αν η δυτική αστική τάξη δεν βρισκόταν σε τέτοια πολιτική παρακμή θα μπορούσε να αξιοποιήσει τις άφθονες μαρτυρίες που υπάρχουν, ιδιαίτερα μέσα από τα σπλάχνα της KGB και έχουν πληρωθεί με αίμα όπως αυτή που είναι και διασταυρωμένη, του δηλητηριασμένου με πολώνιο ρώσου δημοκράτη Λιτβινένκο (δες στο σχετικό λήμμα στο wikipediato κεφάλαιο allegations) και αφορά στον ουσιαστικό επικεφαλής και «θεωρητικό» της Αλ Κάιντα Zawahiri. Επειδή ο ιμπεριαλισμός χιτλερικού τύπου όντας οικονομικά πιο αδύναμος πρέπει να είναι πολεμικός, οπότε εξαιρετικά συγκεντροποιημένος πολιτικά, οι συνωμοσίες και οι αντίστοιχες πολεμικές τακτικές της παραπλάνησης και της παραπληροφόρησης των εχθρών του έχουν επιστημονικοποιηθεί από αυτόν. Σε αυτές ιδιαίτερα τις συνθήκες η πολιτική ανάλυση πρέπει κυρίως να στηρίζεται στα στοιχεία που μας δίνουν τα ανοιχτά και αναμφισβήτητα γεγονότα, εκείνα δηλαδή που μπορούν να έρχονται στην αντίληψη των μαζών που είναι εκείνες που δίνουν τελικά τις μεγάλες πολιτικές και, αν χρειαστεί, στρατιωτικές μάχες ενάντια στους εχθρούς τους.
Τα ανοιχτά πολιτικά στοιχεία είναι λοιπόν υπεραρκετά όχι μόνο ως προς το πιο βασικό, που είναι το ποιος επωφελείται αντικειμενικά από κάθε ισλαμοφασιστική τρομοκρατική ενέργεια, αλλά και ως προς το ποιος παράγοντας μπορεί να καθοδηγεί ιδεολογικά και πολιτικά έναν προβοκατόρικο πολιτικοστρατιωτικό οργανισμό. Γιατί άλλο πράγμα είναι ένας ιμπεριαλισμός να πληρώσει έναν στρατό απλών ποινικών δολοφόνων για να κάνει μια προβοκάτσια, πράγμα που τελικά αρκετά εύκολα έρχεται στο φως και τον εκθέτει, και άλλο να διεισδύσει σε ένα υπαρκτό μειοψηφικό ιδεολογικό ρεύμα, και να καταλαμβάνει την ηγεσία του έτσι ώστε κάθε χτύπημα του να δίνεται από ιδεολογικά αφοσιωμένους οπαδούς του οπότε δύσκολα μπορεί να αποκαλύπτεται ο καθοδηγητής ιμπεριαλισμός.
Ειδικά ο ρώσικος σοσιαλιμπεριαλισμός έχει μακριά πείρα στον πολιτικό εισοδισμό και ειδικά στην χρησιμοποίηση τέτοιων ιδεολογικών ρευμάτων όχι μόνο για να κάνει προβοκάτσιες, αλλά για να δίνει και απευθείας –αλλά καλυμμένα ως προς την βαθύτερη προέλευση τους- δολοφονικά χτυπήματα στους εχθρούς του. Αυτό έκανε κατά κόρον στην πρώτη φάση της ανάπτυξης του στην οποία σαν ΚΚΣΕ-ΕΣΣΔ δηλαδή σαν σφετεριστής του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος μπόρεσε να ελέγξει σταδιακά όλα σχεδόν τα ρεύματα του, ιδιαίτερα τις πιο ξεκομμένες από τις μάζες «αριστερές» πραξικοπηματικές αναθεωρητικές φράξιές του που έβλεπαν σαν μια αποφασιστικής σημασίας μέθοδο επαναστατικής πάλης τη φυσική εξόντωση των οικονομικών και πολιτικών στελεχών του δυτικού ιμπεριαλισμού. Οι ιταλικές ερυθρές ταξιαρχίες, η γερμανική ΡΑΦ και πιο αποτελεσματικά η παρακρατική ελληνική 17Ν έγιναν έτσι άμεσα εργαλεία της σοσιαλιμπεριαλιστικής πολιτικής στις αντίστοιχες χώρες όποια και αν ήταν η εικόνα που είχαν τα ίδια τα μέλη τους για τη δράση αυτών των οργανώσεων. Όμως τα χτυπήματα αυτά δεν χρησιμοποιήθηκαν σαν προβοκάτσιες. Ο ρόλος αυτών των οργανώσεων ήταν να εξοντώνονται η να τρομοκρατούνται απευθείας τα οικονομικά ή πολιτικά στελέχη των αντικειμενικά αντιστεκόμενων στο σοσιαλιμπεριαλισμό τμημάτων της δυτικής αστικής τάξης ανοίγοντας το δρόμο προς την οικονομική και πολιτική εξουσία σε άλλα πιο φιλικά προς αυτόν τμήματα της αστικής τάξης. Ακριβώς επειδή ο ρόλος τους δεν ήταν η προβοκάτσια αυτά τα δολοφονικά αποσπάσματα δεν θέλανε να προκαλέσουν απώθηση στις πλατειές μάζες. Μάλιστα λέγανε σε αυτές: «Δεν τρομοκρατούμε εσάς τον απλό λαό, αλλά τους εκμεταλλευτές σας». Έτσι οι μάζες δεν απαίτησαν ποτέ οποιαδήποτε αντίποινα των αστικών τους τάξεων σε κομμουνιστές, πραγματικούς ή κάλπικους*.
Αντίθετα η ισλαμοφασιστική τρομοκρατία ακριβώς επειδή έχει ως τα σήμερα σαν κύριο ρόλο της την προβοκάτσια σκοτώνει με όσο πιο φρικαλέο τρόπο μπορεί απλούς ανθρώπους του λαού και μάλιστα όσο πιο μαζικά μπορεί στις μητροπόλεις των δυτικών ιμπεριαλιστικών ώστε να προκαλέσει το φόβο και το μίσος των πιο πλατειών μαζών αυτών των χωρών και στη συνέχεια αυτές οι μάζες όχι απλά να δέχονται αλλά και να πιέζουν τις κυβερνήσεις τους να κάνουν επεμβάσεις τιμωρίας στις τριτοκοσμικές μουσουλμανικές χώρες. Έτσι αυτές οι κυβερνήσεις συμπεριφέρονται όπως συνήθως συμπεριφέρεται ο ιμπεριαλισμός. Αφαιρούν από τις ίδιες τις μουσουλμανικές χώρες (πχ, Αφγανιστάν, Συρία, Ιράκ) το δικαίωμα να ξεκαθαρίσουν οι ίδιες τους προβοκάτορες τύπου ΙΣΙΣ, Αλ Κάιντα, και το κάνουν οι ίδιες με ανοιχτή στρατιωτική επέμβαση, καταργώντας την πολιτική ανεξαρτησία αυτών των χωρών. Έτσι τελικά στρέφουν τους λαούς εναντίον τους. Αυτό έγινε με πολύ χτυπητό τρόπο τελευταία στο Μαλί όπου μια αρχικά αρκετά δημοφιλής αντι-ισλαμοτρομοκρατική επέμβαση της Γαλλίας, μετατράπηκε αργότερα σε ένα λαϊκό αντι-γαλλικό κίνημα με φόντο το οποίο η Ρωσία έκανε ένα φασιστικό πραξικόπημα και πήρε την εξουσία. Ήδη χάρη σε μια δυτική ιμπεριαλιστική επέμβαση, όχι αντιισλαμική αλλά αντιΚανταφική «δημοκρατική», η Ρωσία είχε πάρει την μισή εξουσία στη Λιβύη. Τώρα με ανάλογους χειρισμούς απέναντι σε μια πιο έμμεση δυτική ανάμειξη και με εφαλτήριο ένα υπονομευμένο εξ αρχής δημοκρατικό κίνημα, που έδιωξε τον εθνικιστή δικτάτορα Μπασίρ, η πουτινική Ρωσία ελέγχει τώρα και το Σουδάν.
Το γενικό πλεονέκτημα του ρώσικου ιμπεριαλισμού σε σχέση με τους παλιούς και σε πτώση δυτικούς ιμπεριαλιστές είναι ότι αυτός δουλεύει κυρίως από τα μέσα, δηλαδή μέσα από ντόπιες πολιτικές, συνήθως μάλιστα με πατριωτική όψη, δυνάμεις και βέβαια πάνω απ όλα μέσα στους ίδιους τους κανίβαλους ισλαμο-τρομοκράτες. Ετσι όταν έρχεται η ανοιχτή βίαιη επέμβαση από τους δυτικούς ιμπεριαλιστές, οι ρώσοι ιμπεριαλιστές ντυμένοι σαν πατριώτες ή σαν δημοκράτες είναι πανέτοιμοι να αξιοποιήσουν την παλλαϊκή και πανεθνική δυσαρέσκεια.
Το κλειδί για την κατανόηση του προβοκατόρικου ισλαμοφασισμού είναι ο πολιτικός αυτοκτονισμός του
Το πιο χαρακτηριστικό στοιχείο που μας δείχνει ότι η ισλαμοφασιστική τρομοκρατία έχει σήμερα σαν κύριο πολιτικό της περιεχόμενο την προβοκάτσια αποδεικνύεται από το ότι είναι η μόνος στρατός της ιστορίας που δρα πολιτικά για την ήττα του. Δεν είναι δυνατόν ένας στρατός σαν αυτόν του ΙΣΙΣ να έχει σαν πραγματικό του στόχο την κυριαρχία στην Μέση Ανατολή και στον πλανήτη, όπως διατείνεται, όταν την ίδια ώρα που επελαύνει νικηφόρα στη Συρία και στο Ιράκ αποφασίζει να διαπράξει μαζικές σφαγές αθώων στην Ευρώπη, που το μόνο προφανές τους αποτέλεσμα είναι ότι όλη η Ευρώπη, μαζί και οι δυο υπερδυνάμεις θα επέμβουν στην Μέση Ανατολή και θα εξαφανίσουν σε ελάχιστο χρόνο όλον αυτόν τον προελαύνοντα στρατό. Πάντα οι στρατοί που θέλουν την εξουσία σε μια χώρα προσπαθούν να κερδίσουν την παγκόσμια κοινή γνώμη. Η Αλ Κάιντα και ο ΙΣΙΣ προσπαθούν να την χάσουν στρέφοντας την εναντίον του εαυτού τους**.
Αυτή η αυτοκαταστροφική λογική βρίσκεται μέσα στο πολιτικό πρόγραμμα των προβοκατόρων, που είναι μια υπεραντιδραστική και αποκρουστική, ακόμα και για τον πιο καθυστερημένο πολιτικά σύγχρονο άνθρωπο, ουτοπία: η επιστροφή στο πολεμικό κατακτητικό Ισλάμ του μεσαίωνα που σε περίοπτη θέση έχει την δουλοκτησία των γυναικόπαιδων των νικημένων αλλοθρήσκων. Αυτή η αυτοκαταστροφική λογική διαπερνάει και τον μεμονωμένο «μαχητή» αυτού του στρατού σε ατομικό επίπεδο που στόχος του είναι να γίνει μάρτυρας δηλαδή να αυτοκτονήσει σκοτώνοντας και κατά προτίμηση κόβοντας κεφάλια αλλοθρήσκων με το μαχαίρι του. Με αυτόν τον τρόπο ο δολοφόνος πιστεύει ότι εξασφαλίζει μια αιώνια ευτυχία στον άλλο κόσμο. Στην πραγματικότητα αυτό το αυτοκτονικό στοιχείο σύμφωνα με τους μελετητές των πολυάριθμων ρευμάτων του πολιτικού ισλάμ, ανάμεσα στους οποίους ο πιο βαθύς κατά τη γνώμη μας είναι ο OlivierRoy, δεν υπάρχει σαν τέτοιο ούτε στο πνεύμα ούτε στο γράμμα της μουσουλμανικής θρησκείας με την έννοια ότι ο στρατιώτης του μεσαιωνικού ισλάμ γινόταν μάρτυρας όταν πέθαινε στον ιερό πόλεμο αλλά καθόλου δεν επεδίωκε τον θάνατο καθώς η αυτοκτονία ήταν αντίθετη με τις αρχές και της ισλαμικής όπως κάθε άλλης μαζικής θρησκείας που θέλει τους λαούς να επιζούν και στον πόλεμο να νικάνε.
Το πλατύ ιδεολογικό ρεύμα μέσα στο οποίο κολυμπάει η ισλαμοφασιστική τρομοκρατία δεν είναι το ανατολίτικο παραδοσιακό ισλάμ, είναι ο εντελώς σύγχρονος φασιστικός και σοσιαλφασιστικός μηδενισμός, δηλαδή η ολοκληρωτική άρνηση της σημερινής κοινωνίας όχι επειδή κυριαρχεί σε αυτήν ακόμα το παλιό, δηλαδή ο καπιταλισμός που πεθαίνει, αλλά επειδή είναι μέσα της πολύ ζωντανό το καινούργιο, δηλαδή οι επαναστατικές παραγωγικές δυνάμεις και το ακόμα πιο επαναστατικό στις δυνατότητές του σύγχρονο προλεταριάτο με τη μεγάλη δημοκρατική απελευθερωτική κουλτούρα του. Αυτή, αν και δεν είναι κυρίαρχη σήμερα λόγω των πισωγυρισμάτων των προλεταριακών επαναστάσεών, οπωσδήποτε όμως είναι ζωντανή και ριζωμένη μέσα του χάρη σε αυτές και χάρη στα μεγάλα δημοκρατικά αντιφασιστικά και αντιαποικιακά κινήματα του. Τον μηδενισμό λοιπόν αυτού του είδους, που είναι πάντα και μάλιστα είναι κυρίως ένας αντεργατισμός μπορεί κανείς να τον συναντήσει με ισλαμική μορφή, όπως άλλωστε και με μαρξιστική-αντικαπιταλιστική, αλλά και με αναρχική μορφή, με οικολογική, ή και με άλλες, υβριδικές, κυρίως μικροαστικές μορφές.
Επειδή οι μάζες γενικά είναι σε αντίθεση με την αστική τάξη, και επειδή στις δυτικές αστοδημοκρατίες, ο κυρίαρχος αστός είναι ο φιλελεύθερος, οι φασίστες και σοσιαλφασίστες μηδενιστές που προσλαμβάνει για την τρομοκρατική βία του ο ρώσικος νεοχιτλερισμός υψώνουν κυρίως την αντιφιλελεύθερη σημαία. Έχουν δηλαδή σαν κύριο εχθρό τους τον φιλελεύθερο αστό και ποτέ τον ρώσο και μάλιστα ποτέ τον κινέζο, τον εντελώς φασίστα, εντελώς ωμό και απόλυτα αντεργάτη αστό. Έτσι αυτού του είδους η άρνηση της σύγχρονης κοινωνίας δεν είναι η άρνηση στην ουσία του αστού ηγέτη της αλλά κυρίως της μεγάλης μάζας αυτής της κοινωνίας που είναι ο σήμερα απλά δημοκράτης και αύριο ξανά και βαθύτερα συνειδητός επαναστάτης προλετάριος. Γι αυτό οι ισλαμοφασίστες ευχαρίστως σφάζουν το προλεταριάτο, τον απλό λαό δηλαδή στη Δύση ή στον μουσουλμανικό κόσμο θεωρώντας τον αλλοτριωμένο και πουλημένο στον φιλελεύθερο καπιταλισμό ή στην κρατική φιλελεύθερη εξουσία. Και τον σφάζουν εννοείται πολύ πιο εύκολα από όσο τον μεγαλοαστό επειδή είναι εντελώς ανοχύρωτος χωρίς ιδιωτική φρουρά, σε μια αγορά, σε μια αίθουσα ποπ συναυλιών, σε μια εκκλησία ή σε μια συναγωγή.
Εκτός από την μηδενιστικού τύπου λατρεία του θανάτου, άλλα δυο στοιχεία που ξεχωρίζουν εντελώς τον ισλαμοφασισμό από μια αναβίωση του μεσαιωνικού ισλάμ είναι ο σύγχρονος γενοκτονικός αντισημιτισμός και ο αντιδυτικισμός που εκφράζονται σαν καταγγελία των εβραίων και των χριστιανών «σταυροφόρων» αντίστοιχα. Κανένα από αυτά τα δυο στοιχεία δεν είναι στοιχεία αναβίωσης κάποιου ισλαμικού μεσαίωνα. Αντίθετα είναι στοιχεία που η ρωσόδουλη ισλαμοφασιστική τρομοκρατία τα έχει πάρει από την πιο δεξιά τάση της σύγχρονής ισλαμικής αντίδρασης, που με τη σειρά της τα έχει πάρει απευθείας από τον χιτλερισμό, μεταφράζοντας την άρεια υπεροχή σε υπεροχή του ισλάμ και υιοθετώντας στον πυρήνα της την φιλοσοφική διδασκαλία του Νίτσε και κυρίως του ναζιστή «φιλοσόφου» Χάιντεγκερ.
Αλλά ας έρθουμε στο σημείο αυτό στο ερώτημα που θα έχει ο αναγνώστης από την αρχή γιατί τώρα και όχι χθες και γιατί κυρίως στη Γαλλία και όχι αλλού χτύπησαν οι ισλαμοφασίστες. Ας δούμε τα γεγονότα.
Ας αρχίσουμε λοιπόν πάλι από το τέλος, από το πολιτικό αποτέλεσμα των δολοφονιών. Το γενικό αποτέλεσμα είναι ότι συσσωρεύτηκε μπόλικη ακόμα πυρίτιδα στο μεγάλο βαρέλι της αντίθεσης των παλιών δεύτερης γραμμής ευρωπαίων ιμπεριαλισμών, ιδιαίτερα του γαλλικού, με τον μουσουλμανικό τρίτο κόσμο. Είναι ο τελευταίος που πέρα από το βάθος του των 1,5 δισεκατομμυρίων του φυλάει τις πύλες της Ευρώπης απέναντι στις δυνάμεις του ρωσοκινεζικού άξονα από την πλευρά της Αφρικής και της Ασίας εκεί από όπου περνάνε οι καρωτίδες της που κουβαλάνε τις στρατηγικές πρώτες ύλες για τη βιομηχανική ζωή της. Όμως το βασικό είναι η μετά από αυτόν τον αποκεφαλισμό και χάρη σε αυτόν υπερόξυνση των γαλλο-τουρκικών σχέσεων. Ηδη αυτή η όξυνση είχε γίνει κεντρική για τις ευρωτουρκικές σχέσεις και αφορούσε αρχικά τη Λιβύη, ενώ σύντομα επεκτάθηκε με την ελληνο-γαλλική αντιτουρκική συμμαχία στην Ανατολική Μεσόγειο.
Πριν λοιπόν από τον αποκεφαλισμό του Πατύ ο Ερντογάν είχε εξαγγείλει μια σειρά διοικητικά μέτρα ενάντια στο εξτρεμιστικό Ισλάμ που όμως χτυπούσαν ένα μεγάλο μέρος του μουσουλμανικού πληθυσμού της Γαλλίας
Ασφαλώς καμιά άλλη δύναμη στον κόσμο δεν έχει να κερδίσει τόσα πολλά, δηλαδή να αποσπάσει τόσο πολύ μελλοντικό θάνατο από τόσο λίγο που μόλις έδωσε, όσο η πουτινική Ρωσία. Αυτό δεν είναι ένα επίτευγμα για το οποίο χρειάστηκε να αφιερώσει οποιαδήποτε ενέργεια. Πρόσφερε απλά έναν καταλύτη, έναν πυροκροτητή προκειμένου να πετύχει να απελευθερωθεί η ενέργεια δύο μεγάλων εχθρών του ρωσοκινεζικού Άξονα, αυτή της Ευρώπης και αυτή του μουσουλμανικού Τρίτου κόσμου, που αντί να ενωθούν ενάντια στον προβοκάτορα αλληλομαχαιρώνονται για το θρίαμβό του.
Ας δούμε την αλληλουχία των γεγονότων: Στις 2 Σεπτέμβρη άρχισε στο Παρίσι η δίκη των συνενόχων για τη μεγάλη σφαγή από τους ισλαμοναζήδες των συντακτών του σατιρικού CharlieHebdo το 2015, αυτή που οδήγησε τελικά στην αντιΙΣΙΣ συμμαχία της Δύσης με Πούτιν-Ασαντ. Με αυτήν την ευκαιρία το CharlieHebdo δημοσίευσε κάποιες από τις γελοιογραφίες με τον Μωάμεθ για τις οποίες είχε γίνει η σφαγή. Την ίδια μέρα κιόλας καταδίκασε τη δημοσίευση κάνοντας την διεθνές ζήτημα η κυβέρνηση του Ιμραν Καν, του πρώτου ρωσόφιλου πρωθυπουργού του Πακιστάν. Πρόκειται για κάτι πρωτοφανές επειδή η Ρωσία παίζει ιστορικά πάνω στον πακιστανο-ινδικό ανταγωνισμό υποστηρίζοντας την Ινδία. Αμέσως μετά την ανακοίνωση αυτή οργανώνεται μια αντιγαλλική διαδήλωση στο Πακιστάν. Και ενώ από άλλες μουσουλμανικές χώρες δεν εκδηλώνεται κάποια αντίδραση, στις 10 του Σεπτέμβρη η Αλ Κάιντα κάνει έκκληση για εκδίκηση κατά του σατιρικού περιοδικού και ακολουθούν και άλλες από φιλικές της οργανώσεις. Στις 25 του Σεπτέμβρη ένας ισλαμοφασίστας από το Πακιστάν τραυματίζει με έναν μπαλτά δύο γάλλους πολίτες κοντα στα παλιά γραφεία του CharlieHebdo. Αυτή η κίνηση αναζωπυρώνει όλους τους παλιούς τρόμους της Γαλλίας και μέσα σε αυτό το κλίμα στις 2 του Οκτώβρη ο Μακρόν ανακοινώνει τη στρατηγική του ενάντια σε αυτό που ονομάζει «ισλαμικό αποσχιστισμό» και τον δένει με την τρομοκρατία. Στον όρο «αποσχιστισμός» (separatismislamique) περιλαμβάνει όλες εκείνες τις αντιλήψεις και πρακτικές που έρχονται σε σύγκρουση με τις αντιλήψεις του κοσμικού κράτους και αφορούν κυρίως στο διαχωρισμό των φύλων και γενικά στον υποβιβασμό της θέσης της γυναίκας. Από πολιτική άποψη ωστόσο τα κεντρικά πυρά στρέφονται ενάντια στους Αδελφούς Μουσουλμάνους γιατί σε αυτούς αφορούν τα τρία πιο βασικά διοικητικά μέτρα που συνοψίζουν την αντι-αποσχιστική πολιτική : α) το να πάψουν οι ιμάμηδες να έρχονται από άλλες χώρες που σήμερα είναι κυρίως εκείνες που είναι ισχυρά τα πολιτικά ρεύματα της Αδελφότητας (Τουρκία, Τυνησία, Μαρόκο) αλλά να εκπαιδεύονται θρησκευτικά σε ειδικούς γαλλικούς θεσμούς, β) να σταματήσει πρακτικά η εκπαίδευση των μαθητών στο σπίτι (που επιτρέπεται στη Γαλλία) γιατί τη χρησιμοποιεί και μια μικρή μειονότητα μουσουλμάνων για τα παιδιά τους για να μειώσουν το ρόλο της κοσμικής εκπαίδευσης πάνω τους, και γ), και το σοβαρότερο να εμποδίζεται με «πολύ ισχυρούς ειδικούς μηχανισμούς» αυτό που ο Μακρόν ονόμασε «πραξικοπηματισμό», δηλαδή το να παιρνει θέσεις στις πολιτιστικές ενώσεις και στα τζαμιά το ριζοσπαστικό Ισλάμ. Αυτό το αποκαλεί μεταρρύθμιση του Ισλάμ.
Και τα τρία αυτά μέτρα είναι διοικητικά κατασταλτικά και ειδικά στην περίπτωση γ) έχουν σαν συνέπεια να μπουν κάτω από κρατικό έλεγχο οι εσωτερικές διαδικασίες ανάδειξης οργάνων στις μουσουλμανικές ενώσεις και στα τζαμιά. Η Μουσουλμανική Αδελφότητα με τον επικεφαλής στην Ευρώπη καταδίκασε με ένταση και σωστά στις 5 του Οκτώβρη τα μέτρα Μακρόν σαν αποδοκιμασία όλου του μουσουλμανικού κόσμου. Ακολούθησε την επόμενη μέρα ο Ερντογάν σαν ο ισχυρότερος αρχηγός κράτους που υποστηρίζει την Μουσουλμανική Αδελφότητα και κατηγόρησε σαν καθαρή πρόκληση την αναφορά του Μακρόν ότι η μουσουλμανική θρησκεία είναι σε κρίση και ότι θα μεταρρυθμίσει το Ισλάμ στη Γαλλία, και του συνιστά να συμπεριφέρεται προσεκτικά και όχι «σαν αποικιακός κυβερνήτης».
Μέχρι εδώ έχουμε μια όξυνση, δηλαδή συσσώρευση πυρίτιδας στις σχέσεις Γαλλίας- Τουρκίας και Μουσουλμανικής Αδελφότητας, αλλά αυτή είναι μια όξυνση κυρίως στο εσωτερικό της Γαλλίας και δεν έχει αποκτήσει σε διεθνές επίπεδο ανταγωνιστικά χαρακτηριστικά. Δεν έχει κάνει ανταγωνιστική τη σχέση Γαλλίας-Τουρκίας που είναι ήδη άγρια παροξυμένη στην Ανατολική Μεσόγειο με κέντρο τη Λιβύη, δευτερευόντως στη Συρία με το ΡΚΚ και τριτευόντως στα ελληνο-τουρκικά, ( Σημείωση Ν.Ανατολής: Από τότε οι Δένδιας-Μητοστάκης την έχουν κάνει κύρια) ούτε έχει γίνει μια γενική σύγκρουση Γαλλίας-Μουσουλανικού κόσμου.
Αυτά όλα τα πετυχαίνει το σπίρτο που πέφτει στην πυριτιδαποθήκη 10 μέρες μετά, στις 16 του Οκτώβρη όταν αποκεφαλίζεται από ένα μέλος του ΙΣΙΣ , ο καθηγητής ιστορίας Σαμουέλ Πατύ που μέσα στο κλίμα των ημερών έδειξε σε ένα γυμνάσιο του Παρισιού μερικά από τα σκίτσα του Μωάμεθ από το CharlieHebdo. Πολύ αποκαλυπτικό είναι το πολιτικό κανάλι μέσα από το οποίο πέρασε αυτή η δολοφονία. Αυτή δεν θα γινόταν αν το μάθημα που έδωσε με τα σκίτσα ο Πατύ δεν γινόταν ευρύτερα γνωστό πέρα από έναν μικρό κύκλο μουσουλμάνων γονιών της τάξης του Πατύ, που διαμαρτυρήθηκαν στην διεύθυνση του σχολείου αν ο γονιός που κίνησε αυτή την διαμαρτυρία δεν ήταν σε επαφή με έναν Ιμάμη που ξεκίνησε εκστρατεία στα Μέσα κοινωνικής δικτύωσης για την απόλυση του Πατύ. Αυτός δεν ήταν ένας τυχαίος Ιμάμης αλλά ο θρησκευτικός εκπρόσωπος της Χαμάς στη Γαλλία (!) ονόματι Σεφριουί. Χάρη σε αυτήν την εκστρατεία ήρθε από τον ΙΣΙΣ η εντολή για τη δολοφονία. Το ότι η Χαμάς ήταν ένας βασικός κρίκος στη δολοφονία έδωσε στον Μακρόν ένα ισχυρό αλλά βρώμικο επιχείρημα να εκστρατεύσει ενάντια σε όλη τη Μουσουλμανική Αδελφότητα, που είναι όπως είπαμε στην αρχή αυτού του κειμένου μια χαλαρή πολυεθνική ένωση με κέντρο της την Αιγυπτιακή Μουσουλμανική Αδελφότητα. Μιλάμε για βρώμικο επιχείρημα γιατί η Χαμάς είναι τυπικά ένας από τους κλάδους της Αδελφότητας, καθώς είναι ο μόνος βίαιος και γενοκτονικά αντισημιτικός και γι αυτό ο μόνος που η Δύση έχει χαρακτηρίσει σαν τρομοκρατικό. Όχι τυχαία είναι και ο μόνος ανοιχτά ρωσόφιλος και στην πράξη ρωσόδουλος.
Είναι λοιπόν χάρη σε αυτό το χτύπημα, που ενοχοποιεί όλη τη Μ. Αδελφότητα, που όλη η Γαλλία εξεγείρεται ενάντια στο «πολιτικό Ισλάμ που σκοτώνει» αλλά πρακτικά ενάντια στη Μουσουλμανική Αδελφότητα. Μετά από αυτό η γαλλική κυβέρνηση κάνει ένα διπλό ποιοτικό άλμα: Με την πολιτική της κάλυψή φωταγωγούνται δημόσια κτίρια με σκίτσα σαν κι αυτά που προκάλεσαν τον αποκεφαλισμό. Ταυτόχρονα αφού κλείνει την «Συλλογικότητα, Σεΐχης Γιασίν», και το Τζαμί του Παντέν, όπου κηρύσσει ο Σεφριουί και ελέγχει η Χαμάς, λίγες μέρες μετά ανακοινώνει ότι θα κλείσει τη μεγαλύτερη μη κυβερνητική οργάνωση για τα δικαιώματα των μουσουλμάνων στην Γαλλία, την Συλλογικότητα Ενάντια στην Ισλαμοφοβία, (CCIF)που σύμφωνα με όλες τις σχετικές αναφορές είναι στενά δεμένη και κατ άλλους έχει ιδρυθεί από την Μ. Αδελφότητα.
Η απάντηση, ειδικά για την ανάρτηση των σκίτσων στα δημόσια κτίρια είναι θυελλώδης και γενική στο μουσουλμανικό κόσμο ενώ επικεφαλής της μπαίνει ορμητικά η Τουρκία. Αλλά εδώ δεν πρόκειται απλά για τον Ερντογάν αλλά όλα τα κόμματα του τουρκικού κοινοβουλίου πλην του φιλοκουρδικού στηρίζουν στο σημείο αυτό τον Ερντογάν και μαζί του καταδικάζουν τη Γαλλία, ενώ ο τουρκικός τύπος αποσιωπά τον αποκεφαλισμό του Πατύ ώστε το μίσος του τουρκικού λαού προς τη Γαλλία σαν ένα τυπικά κοσμικό ευρωπαϊκό κράτος να δυναμώνει. Ο Ερντογάν καταγγέλλει τον Μακρόν σαν παράφρονα και μπαίνει επικεφαλής μιας διεθνούς αντιγαλλικής εκστρατείας στο μουσουλμανικό κόσμο προτείνοντας μποϋκοτάζ στα γαλλικά προϊόντα. Αργότερα θα κατηγορήσει τον Μακρόν για αντιμουσουλμανισμό χιτλερικού τόπου βάζοντας τον Εβραίο της Γερμανίας του 1933 δίπλα στον μουσουλμάνο της Γαλλίας του 2020, δηλαδή προσφέρει στις μουσουλμανικές μάζες ιδεολογική τροφή για ένα ρατσιστικό μίσος ενάντια στη Δύση, ανάλογο με εκείνο των ρωσόφιλων αντισημιτών «αριστερού» και δεξιού τύπου που με επικεφαλής την γενοκτονική Χαμάς κατηγορούν το Ισραήλ ότι αντιμετωπίζει με ναζιστική νοοτροπία τους Παλαιστίνιους και το Ισλάμ. Η πουτινική Ρωσία ενώ στους δυτικούς παριστάνει τον προστάτη των χριστιανών απέναντι στο Ισλάμ, στο Ισλάμ παριστάνει τον προστάτη τους απέναντι στους δυτικούς χριστιανούς και εβραιόφιλους αποικιοκράτες. Είναι χαρακτηριστικό που ο εγκάθετος του Πούτιν πρόεδρος της Τσετσενίας σαδιστής-βασανιστής Καντίροφ επεφύλαξε κηδεία ήρωα για το δολοφόνο του καθηγητή Πατύ δηλώνοντας ότι ήταν η Γαλλία που τον έσπρωξε στην τρομοκρατία! Γίνονται μεγάλες αντιγαλλικές διαδηλώσεις σε πολλές χώρες, το μποϋκοτάζ έχει αρκετή επιτυχία και ο κίνδυνος να απομονωθεί η Γαλλία στο μουσουλμανικό τρίτο κόσμο είναι τόσο μεγάλη που τα γαλλικά μονοπώλια υποχρεώνουν τον Μακρόν να αναδιπλωθεί. Έτσι αυτός δίνει συνέντευξη στο μεγάλης απήχησης στο μουσουλμανικό κόσμο διεθνές δημοσιογραφικό όργανο του Κατάρ, της δεύτερης μετά την Τουρκία χώρας που στηρίζει τη μουσουλμανική αδελφότητα (!), όπου ουσιαστικά ζητάει συγγνώμη, λέγοντας ότι καταλαβαίνει τα αισθήματα των μουσουλμάνων γι αυτά τα σκίτσα και δηλώνει ότι δεν υποστήριξε την προβολή τους αλλά απλά δεν μπορούσε να την εμποδίσει.
Όμως ο Μακρόν προχωράει σε απόλυτη ρήξη με τον Ερντογάν με αφορμή την εξύβριση του από αυτόν, ανακαλεί τον γάλλο πρεσβευτή στην Τουρκία και κηρύσσει στα πλαίσια της ΕΕ για πρώτη φορά ανοιχτά έναν ανένδοτο για να επιβληθούν αυστηρές κυρώσεις κατά της Τουρκίας, ειδικά την πώληση όπλων, πράγμα που ως τότε δεν επέτρεπαν κυρίως η Γερμανία, η Ιταλία και η Ισπανία. Λίγο μετά στις 29 του Οκτώβρη ένας ισλαμοφασίστας σκοτώνει τρεις πιστούς καθολικούς σε μια εκκλησία στη Νίκαια. Το γαλλο-τουρκικό ρήγμα βαθαίνει.
Αλλά η Γαλλία στην αντιτουρκική (και ακόμα περισσότερο στην αντι-Αδελφότητα) της εκστρατεία έχει ως τώρα μαζί της μόνο την Ελλάδα και την Κύπρο, που δεν έχουν το κύρος που χρειάζεται για να αλλάξουν συσχετισμούς στην ΕΕ επειδή αυτές οι δύο χώρες έχουν από σοβινιστική ιδιοτέλεια και, κυρίως χάρη στις ραδιουργίες των ρωσόδουλων κυβερνητών τους, υπονομεύσει εδώ και δεκαετίες κάθε λύση στο κυπριακό και στο Αιγαίο. Έτσι κυρίως εμποδίστηκε η Τουρκία από το να μπει στην ΕΕ και στη συνέχεια με την ευρωπαϊκή έμμεση υποστήριξη του αιματηρού πραξικοπήματος των γκιουλενιστών το 2016 και την ανοιχτή υποστήριξη του ΡΚΚ, έπεσε στα νύχια της Μόσχας που της πρόσφερε το γλυκό παραισθησιογόνο της υπο-ιμπεριαλιστικής επέκτασης και επέμβασης. Η πολιτική του γαλλο-ελληνικού αντι-τουρκικού μετώπου εκτός από το να δίνει δώρο στη Ρωσία την Τουρκία κάνει κι άλλες δυο ζημιές στην Ευρώπη. Η πρώτη είναι ότι αφήνει στο απυρόβλητο τον αληθινό κύριο εχθρό της Ευρώπης τη Ρωσία επιτρέποντάς του μάλιστα να παίζει το ρόλο του επιδιαιτήτη μεταξύ Δύσης και Τουρκίας (Αυτό έγινε ανοιχτά στο Ναγκόρνο Καραμπάχ), και ο δεύτερος ότι διασπά τόσο την ΕΕ όσο όσο και το ΝΑΤΟ, ανάμεσα σε αυτούς που προσπαθούν να βρουν μια συνεννόηση με την Τουρκία, τουλάχιστον στα σημεία που οι διεκδικήσεις της είναι δίκαιες, (πχ στην υφαλοκρηπίδα κάτω από το Καστελόριζο και στο Βόρειο Αιγαίο, στο μοίρασμα υδρογονανθράκων στους τουρκοκύπριους και στη βοήθεια στην νόμιμη και σχετικά δημοκρατική κυβέρνηση της Λιβύης), και σε εκείνους που θέλουν μια ρήξη μαζί της υποστηρίζοντας και εκείνες από τις ελληνικές και κυπριακές διεκδικήσεις που είναι άδικες η καταχρηστικές (Υφαλοκρηπίδα, παντού 12 μίλια στο Αιγαίο, αρχειακή στρατιωτικοποίηση όλων των νησιών)
Η ουσιαστική άρση της διπλωματικής μοναξιάς της Γαλλίας στην ΕΕ, δεν άργησε να έρθει: Ήταν η αποκρουστική δολοφονία 4 αμάχων και 23 τραυματισμών από έναν πάνοπλο ισλαμοναζιστή του ΙΣΙΣ στην Βιέννη στις 3 του Νοέμβρη, την ώρα που η Βιέννη δεν είχε κάποιο ιδιαίτερο ιστορικό ισλαμικής τρομοκρατίας. Αυτή η δεύτερη εντυπωσιακή κτηνωδία μέσα σε έναν μήνα έβαλε στον αντιτουρκικό και ιδιαίτερα στον αντι-Αδελφότητα αγώνα (όπου ο Μακρόν βρίσκεται σε πιο δύσκολη θέση γιατί καμιά δυτική χώρα δεν συμμερίζεται μια τέτοια κρατική επέμβαση στη θρησκευτική ζωή και τα ήθη του μουσουλμανικού πληθυσμού) μια βόρεια ανεπτυγμένη χώρα όπως είναι η Αυστρία του Κουρτς. Ο Κουρτς είναι ο πιο πιστός πουτινικός του Βορρά της ΕΕ, πρώτος στην όξυνση των σχέσεων του Βορρά με το Νότο και της ομάδας του Βίζεγκραντ με την υπόλοιπη ΕΕ, πρώτος στην υπεράσπιση της ευρωπαϊκής ακροδεξιάς και στη διάσπαση της ΕΕ με εργαλείο το μεταναστευτικό, και δεύτερος μετά την Ελλάδα στο να αποθαρρύνονται οι ευρωπαϊκές κυρώσεις στη Ρωσία. Όμως κανένας Κουρτς δεν θα μπορούσε ως τώρα να πάρει μια ολόκληρη Αυστρία σε μια αντιτουρκική και μάλιστα αντι-Αδελφότητα περιπέτεια αν δεν είχε μαζί του το λαό της χώρας του. Η σφαγή της Βιέννης του την έδωσε. Είναι χαρακτηριστικό που ο Κουρτς αμέσως προχώρησε σε μια ανοιχτή αστυνομική εκστρατεία ερευνών κατά των κοινοτήτων της Μ. Αδελφότητας στην Αυστρία που καμιά σχέση σύμφωνα με την ίδια την αστυνομία δεν έχουν με τη δολοφονία. Την επόμενη μέρα κιόλας ο Μακρόν ταξίδεψε στη Βιέννη για να συντονίσουν οι δυο χώρες τα βήματά τους στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο. Μάλιστα ενώ η Γαλλία έχει την ηγεσία του ντουέτου στην αντιτουρκική εκστρατεία, είναι ο Κουρτς που μπήκε επικεφαλής στο στρατηγικά ακόμα πιο σημαντικό σκέλος της εκστρατείας: στο να κηρυχτεί τρομοκρατική οργάνωση η Μουσουλμανική Αδελφότητα, πράγμα που ως τώρα η Δύση το αρνείται, παρά τις επίμονες προσπάθειες του ρωσόδουλου Τραμπ να το πετύχει. Το να κηρυχτεί η Αδελφότητα τρομοκρατική οργάνωση από τη Δύση σημαίνει να κηρυχτούν παράνομα όχι μόνο στις δυτικές χώρες, αλλά κυρίως στον μουσουλμανικό τρίτο κόσμο μαζικά πολιτικά ρεύματα στα οποία η μουσουλμανική Αδελφότητα έχει βαθιά ιδεολογική απήχηση.
Αυτά είτε θα συντριβούν, είτε θα καταφύγουν για προστασία στον Αξονα και τελικά να παραδοθούν σε αυτόν. Το πως θα κινηθεί στο μέλλον η μουσουλμανική Αδελφότητα είναι ζήτημα τόσο ζωτικό για την Ευρώπη όσο και το πως θα κινηθεί η Τουρκία ενώ και τα δυο αυτά ζητήματα είναι άμεσα δεμένα μεταξύ τους και γι αυτό άλλωστε τα δένουν οι προβοκατόρικες επιθέσεις. Το ιδιαίτερο της σημερινής διεθνούς συγκυρίας είναι ότι αυτό το κλειδί βρίσκεται κυρίως στα χέρια της Τουρκίας. Το να κυνηγάει σήμερα η Δύση την Αδελφότητα σημαίνει να την εξαρτάει απόλυτα από την Τουρκία, και όσο αυτή κινείται προς τον Αξονα με την ίδια ταχύτητα θα κινείται και η Αδελφότητα.
Πρέπει εδώ να ξεκαθαρίσουμε ότι η Μουσουλμανική Αδελφότητα δεν είναι μια συγκεντρωμένη διεθνής πολιτική δομή. Είναι αντίθετα ένα πολύ χαλαρό, πλατύ και εξαιρετικά πολύμορφο άθροισμα από εθνικά κόμματα που το καθένα έχει τη δικιά του στρατηγική και τακτική η οποία ξεχωρίζει όλο και περισσότερο από εκείνες των υπολοίπων στο βαθμό που τα μουσουλμανικά κράτη αναπτύσσονται με ξεχωριστούς και αποκλίνοντες οικονομικούς, κοινωνικούς και πολιτικούς ρυθμούς. και στο βαθμό που αυτά τα πολιτικά ρεύματα και κόμματα έχουν διαφορετική δύναμη και ρόλο σε κάθε χώρα. Ένας βασικός πιστεύουμε λόγος, πέρα από τον προφανή πολιτικοστρατιωτικό-γεωγραφικό, που η Ρωσία δίνει τόση σημασία στο να κερδίσει την Τουρκία, και μάλιστα την Τουρκία ειδικά του Ερντογάν και του AKP (Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης) και όχι απλά την Τουρκία των βαθύτερα ρωσόφιλων Κιλιτντζάρογου (Λαϊκό Ρεπουμπλικανικό Κόμμα), της Αχτσενέρ (Καλό Κόμμα), και του HDP (μετωπικό φιλοΡΚΚ κόμμα) είναι γιατί χάρη στους Ερντογάν-ΑΚΡ, η Τουρκία είναι σήμερα το μόνο ασφαλές πολιτικό καταφύγιο της Μουσουλμανικής Αδελφότητας και μάλιστα καταφύγιο του υπό φασιστικό τρομοκρατικό διωγμό κέντρο της που είναι η Αιγυπτιακή Αδελφότητα. Το ΑΚΡ του Ερντογάν αποτελεί όχι μόνο ένα από τα παρακλάδια της Μουσουλμανικής Αδελφότητας στον μουσουλμανικό κόσμο, όχι μόνο εκείνο που έχει πολιτική εξουσία σε μια χώρα των G20 και του ΝΑΤΟ, αλλά είναι η μόνη ισχυρή κρατική εξουσία που (μαζί με το Κατάρ) στήριξε το διεθνές κέντρο της Αδελφότητας που βρίσκεται στην Αίγυπτο όταν αυτό δέχτηκε την επίθεση της τρομοκρατικής δικτατορίας Σίσι με την ανοχή ή και την υποστήριξη της Δύσης. Το ότι η Δύση εγκατέλειψε ευχαρίστως ένα πολιτικό ρεύμα σαν αυτό της Αδελφότητας, που ήρθε νόμιμα και δημοκρατικά στην εξουσία, στο λεπίδι, στα κάτεργα και στα βασανιστήρια μιας τόσο κτηνώδους δικτατορίας που η Αίγυπτος δεν έχει ξαναδεί στην ιστορία της, είναι από μόνο του ένα κάλεσμα στους μουσουλμανικούς λαούς να διαλέξουν το δρόμο της πολιτικής αντίδρασης.
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
* Είναι χαρακτηριστικό πως η ελληνική αστική τάξη για να υπερασπίσει πολιτικά τα θύματα της αναγκάστηκε να επικαλεστεί το μόνο άμεσο θύμα της 17Ν που ανήκε στα φτωχά στρώματα, τον Αξαρλιάν (γιατί το μεγάλο αλλά έμμεσο θύμα της είναι η ίδια η εργατική τάξη και ο ελληνικός λαός, πράγμα που δεν θα αργήσει να γίνει φανερό). Είναι χαρακτηριστικό πως το μαζικό κόμμα του σοσιαλφασισμού, το ψευτοΚΚΕ και αργότερα ο ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ ποτέ δεν κατήγγειλαν τη σοσιαλφασιστική τρομοκρατία συμπαραστεκόμενα στα θύματα της, αλλά πάντα της απηύθυναν (και της απευθύνουν) την κατηγορία ότι τέτοιες πράξεις είναι προβοκάτσιες δηλαδή σχεδιασμένες για να φέρνουν αντίποινα της αστικής τάξης σε βάρος του δικού τους κάλπικου κομμουνιστικού κινήματος, πράγμα που ποτέ δεν έγινε. (Πχ για προβοκάτσια κατηγόρησε πρόσφατα το ψευτοΚΚΕ τους σοσιαλφασίστες που κρέμασαν την ναζιστικού τύπου επιγραφή στο λαιμό του πρύτανη της ΑΣΟΕΕ. Τη λέμε ναζιστικού τύπου όχι γενικά επειδή είναι εξευτελιστική της προσωπικότητας του θύματος, καθώς και εξεγερμένοι λαοί έχουν χρησιμοποιήσει και αυθόρμητες μορφές εξευτελιστικής τιμωρίας των μισητών εχθρών τους. Αυτό πχ έγινε σε χώρες της ναζιστικής κατοχής ενάντια σε συνεργάτες της, όπως και στη διάρκειά της κινέζικης πολιτιστικής επανάστασης. Εμείς σαν μαοϊστές κομμουνιστές, παρόλο που κατανοούμε τέτοιες αυθόρμητες αντιδράσεις θα προσπαθούμε να αποτρέψουμε τις καταπιεσμένες μάζες από τέτοιες τιμωρίες γιατί αυτές ισοδυναμούν με βασανισμό, με τον οποίο είμαστε αντίθετοι από θέση αρχής. Ονομάζουμε τους εξευτελισμούς της ΑΣΟΕΕ ναζιστικού τύπου γιατί οι πλατειές μάζες δεν βλέπουν στο θύμα τους κανέναν καταπιεστή τους, ενώ βλέπουν στους θύτες μια αγέλη θρασύδειλων βασανιστών, που ανεξάρτητα από τη συνείδηση τους εφαρμόζουν το φασιστικό νεοαποικιακό παραγωγικό και επιστημονικό μορφωτικό σαμποτάζ του ψευτοΚΚΕ-ΣΥΡΙΖΑ).
** Είναι χαρακτηριστικό ότι το μόνο παρακλάδι της Αλ Κάιντα που έκανε πολιτική μαζών ήταν η Αλ Νούσρα (τώρα Χαγιάτ Ταχρίρ Αλ Σαμ). Έτσι μπήκε μέσα στη συριακή πατριωτική αντίσταση και στη συνεχεια απέσπασε την πολιτική εξουσία στην Ιντλίμπ. Όμως για να το πετύχει αυτό έχει αποκηρύξει την Αλ Κάιντα και από υπερασπιστής του παγκόσμιου ισλαμικού εμιράτου αυτοανακηρύχθηκε σε συριακή εθνικοαπελευθερωτική δύναμη.