Χαλκοκονδύλη 35, τηλ-φαξ: 2105232553 email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

Είμα­στε στη φά­ση που η θε­ωρί­α του ε­πα­να­στα­τι­κού μαρ­ξι­σμού ναι μεν ε­ξακο­λου­θεί να εί­ναι θαμ­μέ­νη κά­τω α­πό τό­νους ά­γνοιας, δια­στρέ­βλω­σης και λά­σπης, ό­μως έ­χει αρ­χί­σει να γί­νε­ται πο­λύ πο­λυ­τι­μό­τε­ρη α­πό ό­σο πριν για­τί πολλοί κα­τα­πιε­σμέ­νοι άν­θρω­ποι, ι­διαί­τε­ρα στη χώ­ρα μας αλ­λά και πα­γκό­σμια αρ­χί­ζουν να βγαί­νουν α­πό μια αρ­κε­τά μα­κριά πε­ρί­ο­δο πο­λι­τι­κής α­πο­χαύ­νωσης στην ο­ποί­α τους έ­ρι­ξε μια α­ντί­στοι­χη πε­ρί­ο­δος σχε­τι­κής ι­μπε­ρια­λι­στι­κής στα­θε­ρο­ποί­η­σης και σχε­τι­κής ευ­η­με­ρί­ας, ι­διαί­τε­ρα στο Βορ­ρά. Αυ­τή η σχε­τι­κή ευ­η­με­ρί­α ή­ταν έ­να εί­δος οι­κο­νο­μικού α­νταλ­λάγ­μα­τος που πλή­ρω­σε η α­στι­κή τά­ξη για την α­πώ­λεια της πο­λι­τι­κής ε­ξου­σί­ας της ερ­γα­τι­κής τά­ξης στην ΕΣ­ΣΔ και στην Κί­να και τε­λι­κά για την α­πώ­λεια της α­νε­ξάρ­τη­της ορ­γα­νω­τι­κής δύ­να­μης, και της αυ­τό­νο­μης πο­λι­τι­κής σκέ­ψης του πα­γκό­σμιου συ­νει­δη­τού προ­λετα­ριά­του. Τώ­ρα αρ­χί­ζουν οι λα­οί να πλη­ρώ­νουν το βαρύ τί­μη­μα αυ­τής της α­πώ­λειας με την ά­νο­δο της φα­σι­στι­κής και σο­σιαλ­φα­σιστι­κής βαρ­βα­ρό­τη­τας πα­ντού. 

 Το συ­γκε­κρι­μέ­νο λοι­πόν φι­λο­σο­φι­κό κεί­με­νο του Μά­ο υ­πήρ­ξε ε­ξαι­ρε­τι­κά πο­λύ­τι­μος ο­δη­γός για την Ο­ΑΚ­ΚΕ στην ως τώ­ρα πο­ρεί­α της και πι­στεύ­ου­με πρέ­πει να με­λε­τιέ­ται σο­βα­ρά και μά­λι­στα ξα­νά και ξα­νά α­πό κά­θε ε­πανα­στά­τη.  Λέ­με ξα­νά και ξα­νά εν­νο­ώ­ντας ό­τι κάθε φο­ρά που δια­βά­ζει κα­νείς τέ­τοια κλασ­σι­κά κεί­με­να βρί­σκει μέ­σα τους νέ­ες πλου­σιό­τε­ρες α­πα­ντή­σεις σε νέ­α α­νώ­τε­ρα ε­ρω­τή­μα­τα που διαρ­κώς του βά­ζει η πεί­ρα της ζω­ής. 

Το δο­κί­μιο αυ­τό εί­ναι πο­λύ ε­πί­και­ρο για­τί οι πο­λι­τι­κές ε­ξε­λίξεις και στη χώ­ρα μας και πα­γκό­σμια, δη­λα­δή η γε­νι­κή κοι­νω­νι­κή πρα­κτι­κή έρχε­ται να κά­νει σή­με­ρα δύ­ο πράγ­μα­τα ταυ­τό­χρο­να:  Το έ­να  εί­ναι να ε­πα­λη­θεύσει τις α­να­λύ­σεις και τις προ­βλέ­ψεις μας που στηρί­χθη­καν στην πο­λύ­χρονη πρα­κτι­κή μας συμ­με­το­χή στην τα­ξι­κή πά­λη κά­τω α­πό το φως της μαρ­ξι­στικής-λε­νι­νι­στι­κής-μα­ο­ϊ­στι­κής θε­ω­ρί­ας, δη­λα­δή που εκ­πο­νή­θη­καν ε­νά­ντια στο δογ­μα­τι­σμό και στον ε­μπει­ρι­σμό. Το άλ­λο, και το ση­μα­ντι­κό­τε­ρο, εί­ναι να μας σπρώ­ξει στο να βά­λου­με τις ό­ποιες θε­ω­ρη­τι­κές μας κα­τα­χτή­σεις στην υ­πηρε­σί­α μιας νέ­ας πε­ριό­δου πρα­κτι­κής και θε­ω­ρη­τι­κής πά­λης που θα δο­θεί σε α­νώ­τε­ρο ε­πί­πε­δο, και που θα πε­ρι­λαμ­βά­νει την πά­λη για την α­πο­τρο­πή της ωμής φα­σι­στι­κής δι­κτα­το­ρί­ας και του πο­λέ­μου που ε­τοι­μά­ζουν οι σο­σια­λι­μπε­ρια­λι­στές και οι πρά­κτο­ρές τους στη χώ­ρα μας και πα­γκό­σμια και την πά­λη για την ί­δρυ­ση του νέ­ου κομ­μου­νι­στι­κού κόμ­μα­τος. 

Πρέ­πει να προ­σε­χτούν ι­διαί­τε­ρα τα ση­μεί­α του δο­κι­μί­ου στα ο­ποί­α ο Μά­ο φω­τί­ζει και α­να­πτύσ­σει το ση­μα­ντι­κό­τε­ρο ρό­λο που παί­ζει η πρά­ξη στο δια­λε­κτι­κό δί­πο­λο γνώ­ση-πρά­ξη. Α­πό τη μί­α η πρά­ξη εί­ναι ο πλου­σιό­τε­ρος και γο­νι­μό­τε­ρος δρό­μος για την τρο­φο­δο­σί­α του αν­θρώ­που με αι­σθη­τη­ρια­κά δε­δο­μέ­να α­πό τα ο­ποί­α ξε­κι­νά­ει η γνω­στι­κή λει­τουρ­γί­α και α­πό την άλ­λη εί­ναι ο με­γά­λος ε­λε­γκτής της α­λή­θειας που πε­ριέ­χει κά­θε γνώ­ση κα­θώς και ο προ­ω­θη­τής της πα­ρα­πέ­ρα α­νά­πτυ­ξής της. Φτά­νει να έ­χει κα­νείς κά­ποια ιδέ­α α­πό την κα­θο­δη­γη­τι­κή πο­ρεί­α του συγ­γρα­φέ­α στην κι­νέ­ζι­κη ε­πα­νά­στα­ση για να δια­πι­στώ­σει ό­τι αυ­τά που γρά­φει έ­χουν ε­πι­βε­βαιω­θεί ξα­νά και ξα­νά α­πό την πεί­ρα του αλ­λά εί­ναι και θε­ω­ρη­τι­κές α­να­πτύ­ξεις α­πό τον ί­διο, μέ­σα α­πό τους α­γώνες του κι­νέ­ζι­κου προ­λε­τα­ριά­του και της φτω­χής α­γρο­τιάς, της μαρ­ξι­στι­κής -λε­νι­νι­στι­κής δι­δα­σκα­λί­ας για τη γνώ­ση. Εί­ναι χα­ρα­κτη­ριστι­κό ε­κεί­νο το ση­μεί­ο στο ο­ποί­ο ο νε­α­ρός τό­τε Μά­ο α­να­φέ­ρε­ται στη διαρ­κή διόρ­θω­ση των ε­πα­να­στα­τι­κών σχε­δια­σμών και την α­νά­πτυ­ξή τους μέ­σα α­πό το λά­θος και α­πό την α­πο­τυ­χί­α, που ση­μαί­νει στη διόρ­θω­ση της πο­λι­τι­κής γραμ­μής μέ­σα α­πό την ε­πι­τυ­χη­μέ­νη ή ό­χι ε­φαρ­μο­γή της στην πρά­ξη. Αυ­τή εί­ναι η θε­ω­ρη­τι­κή συ­μπύ­κνω­ση του δρό­μου για την κα­τά­κτη­ση της θε­ω­ρη­τι­κής γνώ­σης που α­κο­λού­θη­σε ο ί­διος α­πό την αρ­χή της ε­πα­να­στα­τι­κής του πο­ρεί­ας ως την  τε­λευ­ταί­α του πνο­ή. 

Αυ­τό που πρέ­πει να κρα­τά­με στο μυα­λό μας στη ση­με­ρι­νή ε­πο­χή των πιο α­σύλ­λη­πτων και πρω­τό­φα­ντων αλ­λα­γών στην ι­στο­ρί­α του ι­μπε­ρια­λι­σμού εί­ναι ι­διαί­τε­ρα δύ­ο α­πο­σπά­σμα­τα α­πό αυ­τό το κεί­μενο. Το έ­να εί­ναι: «Στις συν­θή­κες της φε­ου­δαρ­χι­κής κοι­νω­νί­ας ή­ταν α­δύ­να­το να γνω­ρί­ζουν α­πό τα πριν οι άν­θρω­ποι τους νό­μους της κα­πι­τα­λι­στι­κής κοι­νω­νί­ας, ε­φό­σον ο κα­πιτα­λι­σμός δεν εί­χε κά­μει α­κό­μα την εμ­φά­νι­σή του και δεν υ­πήρ­χε μια α­ντί­στοι­χη πρα­κτι­κή. Ο μαρ­ξι­σμός δεν μπο­ρού­σε πα­ρά να εί­ναι προ­ϊ­όν της κα­πιτα­λι­στι­κής κοι­νω­νί­ας. Στην ε­πο­χή του φι­λε­λεύ­θε­ρου κα­πι­τα­λι­σμού ο Μαρ­ξ δεν μπο­ρού­σε να γνω­ρί­ζει α­πό τα πριν, συ­γκε­κρι­μέ­να, ο­ρι­σμέ­νους νό­μους, χα­ρακτη­ρι­στι­κούς της ε­πο­χής του ι­μπε­ρια­λι­σμού, ε­φό­σον ο ι­μπε­ρια­λισμός, σαν το α­νώ­τα­το στά­διο του κα­πι­τα­λι­σμού, δεν εί­χε κά­μει α­κό­μα την εμ­φά­νι­σή του ο­πό­τε έλ­λει­πε η α­ντί­στοι­χη πρα­κτι­κή? μό­νο ο Λέ­νιν και ο Στά­λιν μπό­ρε­σαν να α­να­λά­βουν αυ­τό το κα­θή­κον. Ο Μαρ­ξ, ο Έν­γκελ­ς, ο Λέ­νιν και ο Στά­λιν μπό­ρεσαν να δη­μιουρ­γή­σουν τη θε­ω­ρί­α τους, πέ­ρα α­πό τη με­γα­λο­φυ­ί­α τους, προ­παντός για­τί πή­ραν μέ­ρος προ­σω­πι­κά στην πρα­κτι­κή της τα­ξι­κής πά­λης και της ε­πι­στη­μο­νι­κής ε­μπει­ρί­ας της ε­πο­χής τους? χω­ρίς αυ­τήν την συν­θή­κη κα­μιά με­γα­λο­φυ­ί­α δεν θα μπο­ρού­σε να το κα­τα­φέ­ρει αυ­τό».

Το άλ­λο α­πό­σπα­σμα που κλεί­νει συ­μπε­ρα­σμα­τι­κά ό­λο το δο­κί­μιο εί­ναι το ε­ξής:

 «Α­πό την πρα­κτι­κή να α­να­κα­λύ­πτου­με τις α­λή­θειες, και α­κό­μα από την πρα­κτι­κή να ε­πι­βε­βαιώ­νου­με τις α­λή­θειες και να τις α­να­πτύσ­σου­με. Να ξε­κι­νά­με α­πό την αι­σθη­τη­ρια­κή γνώ­ση για να υ­ψω­θού­με ε­νερ­γά στη λο­γι­κή γνώ­ση, με­τά να ξε­κι­νά­με α­πό τη λο­γι­κή γνώ­ση για να κα­θο­δη­γού­με δρα­στή­ρια την ε­πα­να­στα­τι­κή πρα­κτι­κή για να με­τα­σχη­μα­τί­σου­με τον υ­πο­κει­με­νι­κό και α­ντι­κει­με­νι­κό κό­σμο. Η πρα­κτι­κή, η γνώ­ση, με­τά ξα­νά η πρα­κτι­κή και η γνώση. Αυ­τή η κυ­κλι­κή μορ­φή δεν έ­χει τέ­λος, και ε­πί πλέ­ον, σε κά­θε κύ­κλο, το περιε­χό­με­νο της πρα­κτι­κής και της γνώ­σης υ­ψώ­νε­ται σε έ­να α­νώ­τε­ρο ε­πί­πε­δο». 

Μπο­ρεί να δει κα­νείς πως αυ­τά τα λό­για του νε­α­ρού τό­τε Μά­ο βρήκαν την ε­πα­λή­θευ­σή τους πολ­λές δε­κα­ε­τί­ες με­τά ό­ταν και ο ί­διος χρειά­στη­κε να α­να­πτύξει τις θε­ω­ρη­τι­κές α­να­κα­λύ­ψεις του Λέ­νιν και με­τά του Στά­λιν για την πε­ρί­ο­δο του ι­μπε­ρια­λι­σμού α­κρι­βώς ε­πει­δή ο τε­λευ­ταί­ος συ­νέ­χι­σε να ε­ξε­λίσ­σε­ται με διαρ­κώς νέ­ες και πιο α­νε­πτυγ­μέ­νες μορ­φές ως τα σή­με­ρα.

 

Πως φτάσαμε στη θεωρία του μαρξισμού-λενινισμού-μαοϊσμού μέσα από τις μεγάλες στροφές της ταξικής πάλης

 

Ο Λέ­νιν εί­ναι ο ι­δρυ­τής της μαρ­ξι­στι­κής θε­ω­ρη­τι­κής α­νά­λυ­σης του κα­πι­τα­λι­σμού για α­νώ­τε­ρο στά­διο του αυ­τό του ι­μπε­ρια­λι­σμού, και κα­θοδή­γη­σε πρα­κτι­κά το πα­γκό­σμιο προ­λε­τα­ριά­το και τους λα­ούς ε­νά­ντια ταυτό­χρο­να και στα δύ­ο ι­μπε­ρια­λι­στι­κά στρα­τό­πε­δα που πο­λέ­μη­σαν α­νάμε­σά τους για το μοί­ρα­σμα των α­ποι­κιών προ­κα­λώ­ντας τον α΄ πα­γκό­σμιο πό­λεμο. Α­να­λύ­ο­ντας τον ι­μπε­ρια­λι­σμό ο Λέ­νιν συ­νέ­λα­βε τη δυ­να­τό­τη­τα της νί­κης της ε­πα­νά­στα­σης κατ αρ­χήν σε μια χώ­ρα και μά­λι­στα ό­χι α­νε­πτυγ­μέ­νη κα­πιτα­λι­στι­κά ε­ξαι­τί­ας της ό­ξυν­σης των εν­δο-ι­μπε­ρια­λι­στι­κών α­ντι­θέ­σε­ων. Στη βά­ση αυ­τή α­νέ­πτυ­ξε τη στρα­τη­γι­κή και τα­κτι­κή της ρώ­σι­κης ε­πα­νά­στα­σης που γεν­νή­θη­κε μέ­σα α­πό αυ­τόν τον πό­λε­μο. 

Ό­μως ο Λέ­νιν δεν ή­ταν κα­θό­λου υ­πο­χρε­ω­μέ­νος να προ­βλέ­ψει και ακό­μα λι­γό­τε­ρο να α­να­λά­βει να α­ντι­με­τω­πί­σει το γε­γο­νός ό­τι οι νι­κη­μέ­νοι ιμπε­ρια­λι­στές του ε­νός στρα­το­πέ­δου μα­ζί με την Ια­πω­νί­α θα δο­κί­μα­ζαν 23 χρόνια με­τά έ­να νέ­ο πα­γκό­σμιο πό­λε­μο με τον ο­ποί­ο θα ε­πε­δί­ω­καν ό­χι α­πλά έ­να νέ­ο μοί­ρα­σμα των α­ποι­κιών αλ­λά να με­τα­τρέ­ψουν τη μεν σο­σια­λι­στι­κή ΕΣ­ΣΔ σε α­ποι­κί­α δού­λων ε­ξο­ντώ­νο­ντας μά­λι­στα φυ­σι­κά τα μέ­λη του κομ­μου­νι­στι­κού κόμ­μα­τος, τις δε ευ­ρω­πα­ϊ­κές ι­μπε­ρια­λι­στι­κές χώ­ρες σε μι­σο­α­ποι­κί­ες. Ή­ταν το σοβιε­τι­κό ε­πα­να­στα­τι­κό προ­λε­τα­ριά­το που εί­χε την υ­πο­χρέ­ω­ση να απα­ντή­σει στα ι­διαί­τε­ρα πο­λι­τι­κά προ­βλή­μα­τα που έ­βα­ζε η νέ­α αυ­τή φά­ση του ι­μπε­ρια­λι­σμού με­τά το θά­να­το του Λέ­νιν. Ή­δη ο ε­πό­με­νος η­γέ­της του σο­βιετι­κού προ­λε­τα­ριά­του και τε­λι­κά και του πα­γκό­σμιου, ο Στά­λιν εί­χε α­να­πτύ­ξει τη θε­ω­ρί­α της σο­σια­λι­στι­κής ε­πα­νά­στα­σης σε μια χώ­ρα με τη θε­ω­ρί­α και της οι­κο­δό­μη­σης του σο­σια­λι­σμού σε μια μό­νο χώ­ρα. Η τε­λευ­ταί­α δεν θα είχε προ­κύ­ψει χω­ρίς την πο­λύ ο­δυ­νη­ρή ε­μπει­ρί­α του λυσ­σα­λέ­ου ι­μπε­ρια­λι­στικού α­πο­κλει­σμού της ΕΣΣΔ με­τά το 1917 αλ­λά και χω­ρίς τη θε­τι­κή ε­μπει­ρί­α του πο­λι­τι­κού και πα­ρα­γω­γι­κού εν­θου­σια­σμού του σο­βιε­τι­κού προ­λε­τα­ριά­του που έ­κα­νε δυ­να­τή μια τέ­τοια οι­κο­δό­μη­ση. Χά­ρη σε αυ­τή τη θε­ω­ρί­α και την α­ντίστοι­χη πρα­κτι­κή πά­λη ο Στά­λιν έ­βα­λε τη βά­ση για τη νι­κη­φόρα πο­λι­τι­κο-οι­κο­νο­μι­κή και στρα­τιω­τι­κή ά­μυ­να της ΕΣ­ΣΔ στην κα­το­πι­νή ε­πί­θε­ση της ναζι­στι­κής ι­μπε­ρια­λι­στι­κής α­ντε­πα­νά­στα­σης. Αλ­λά  η κο­σμο­ϊ­στο­ρι­κή αυ­τή νίκη θα ή­ταν α­δύ­να­τη αν ο Στά­λιν, με συ­νερ­γά­τη του τον Γ. Δη­μη­τρόφ, δεν εκ­πο­νούσε τη στρα­τη­γι­κή θε­ω­ρί­α του πα­γκό­σμιου α­ντι­φα­σι­στι­κού με­τώ­που στο ο­ποί­ο κά­λε­σε πο­λύ πριν α­πό τον πα­γκό­σμιο πό­λε­μο να συμ­με­τά­σχουν και τις νική­τριες χώ­ρες του πρώ­του ι­μπε­ρια­λι­στι­κού πο­λέ­μου, δη­λα­δή αν δεν προσ­διόρι­ζε στην ου­σί­α σαν κύ­ριο ε­χθρό του πα­γκό­σμιου προ­λε­τα­ριά­του το έ­να α­πό τα δύ­ο ι­μπε­ρια­λι­στι­κά στρα­τό­πε­δα. Βέ­βαια αυ­τές οι χώ­ρες δεν έ­σπευ­σαν να μπουν σε έ­να τέ­τοιο μέ­τω­πο αλ­λά εί­τε κρά­τη­σαν ου­δέ­τε­ρη στά­ση ή και προσπά­θη­σαν να κα­τευ­νά­σουν τη χι­τλε­ρι­κή Γερ­μα­νί­α σε βά­ρος άλ­λων χω­ρών ή και της ί­διας της ΕΣ­ΣΔ. Ό­μως τε­λι­κά υ­πο­χρε­ώ­θη­καν σε συμ­με­το­χή σε αυ­τό το μέτω­πο. Ό­σοι, με πρώ­τους τους τρο­τσκι­στές, δεν κα­τα­λά­βα­νε τη δια­φο­ρε­τι­κή φύση του δεύ­τε­ρου πα­γκό­σμιου πο­λέ­μου σε σχέ­ση με τον πρώ­το και που ή­ταν οι ίδιοι που α­ντι­τά­χθη­καν στη θε­ω­ρί­α και πρα­κτι­κή του σο­σια­λι­σμού σε μια χώ­ρα, βρέ­θηκαν ου­σια­στι­κά στο φι­λο­να­ζι­στι­κό στρα­τό­πε­δο. Αν ο Στά­λιν υ­ιο­θετού­σε τις α­πό­ψεις τους ο κό­σμος θα εί­χε βυ­θι­στεί στη χει­ρό­τε­ρη βαρ­βα­ρό­τητα. 

Μέ­σα α­πό αυ­τή την νι­κη­φό­ρα θε­ω­ρί­α και πρα­κτι­κή της λε­νι­νι­στικής και στα­λι­νι­κής Γ΄ Διε­θνούς γεν­νή­θη­κε η λα­ϊ­κή δη­μο­κρα­τι­κή και με­τά σοσια­λι­στι­κή ε­ξου­σί­α στην Κί­να, κα­θώς και οι λα­ϊ­κές δη­μο­κρα­τί­ες της Ευ­ρώ­πης και δη­μιουρ­γή­θη­κε το σο­σια­λι­στι­κό στρα­τό­πε­δο. 

Ό­μως ο Στά­λιν, ό­πως και ό­λη η τρί­τη Διε­θνής, ε­νώ διεί­δαν με με­γάλη ο­ξυ­δέρ­κεια την αυ­ξα­νό­με­νη έ­ντα­ση της ε­ξω­τε­ρι­κής ι­μπε­ρια­λι­στι­κής περι­κύ­κλω­σης και τις ε­σω­τε­ρι­κές της συ­νέ­πειες για την ΕΣ­ΣΔ δεν μπό­ρε­σαν να συλ­λά­βουν δια­λε­κτι­κά το γε­γο­νός ό­τι η τα­ξι­κή πά­λη ο­ξυ­νό­ταν και α­πό καθα­ρά ε­σω­τε­ρι­κούς λό­γους μέ­σα στην ΕΣ­ΣΔ, ι­διαί­τε­ρα μέ­σα α­πό το πε­λώ­ριο και πο­λύ­πλο­κο κί­νη­μα της κολ­λε­κτι­βο­ποί­η­σης, και ό­τι μια α­στι­κή τά­ξη νέ­ου τύ­που γεν­νιό­ταν μέ­σα σε αυ­τήν. Έ­τσι τε­λι­κά αυ­τή συ­γκρο­τή­θη­κε πο­λι­τι­κά και μά­λι­στα συ­νω­μο­τι­κά μέ­σα στο ί­διο το πο­λι­τι­κό κόμ­μα του προ­λε­τα­ριά­του, κα­τέ­λα­βε κε­ντρι­κές η­γε­τι­κές θέ­σεις σε αυ­τό και στα 1956 α­νέ­τρε­ψε την ε­ξου­σί­α της ερ­γα­τι­κής τάξης χω­ρίς αυ­τή στο με­γά­λο της ό­γκο να συλ­λά­βει την ποιο­τι­κή αλ­λα­γή που συ­ντε­λέ­στη­κε σε βά­ρος της. Πά­ντως και αν τα διέ­κρι­ναν όλα αυ­τά α­πό πιο νω­ρίς οι ε­πα­να­στά­τες η­γέ­τες του ΚΚΣΕ με ε­πι­κε­φα­λής τον Στά­λιν, δεν θα μπο­ρού­σαν α­πό τα πριν να ξέ­ρουν ό­τι αυ­τή η τά­ξη α­φού θα κα­τελάμ­βα­νε πρα­ξι­κο­πη­μα­τι­κά την ε­ξου­σί­α θα με­τέ­τρε­πε την ΕΣ­ΣΔ σε μια ι­μπε­ριαλι­στι­κή χώ­ρα με μορ­φή α­ντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή και ου­σί­α χι­τλε­ρι­κή, ό­τι με τη βο­ή­θεια της α­με­ρι­κά­νι­κης υ­περ­δύ­να­μης και των άλ­λων δυ­τι­κών ι­μπε­ρια­λι­στών θα ε­ξα­πέ­λυε μια α­ντε­παναστα­τι­κή λαί­λα­πα που θα κα­τά­φερ­νε να με­τατρέ­ψει πα­ντού (με την ε­ξαί­ρε­ση, σε πρώ­τη φά­ση, της Κί­νας) τα προ­λε­τα­ρια­κά κόμμα­τα σε σο­σιαλ-φα­σι­στι­κά, ό­τι θα υ­πο­νό­μευε τις προ­λε­τα­ρια­κές και λα­ϊ­κές δη­μο­κρα­τι­κές ε­πα­να­στά­σεις σε ό­λο τον κό­σμο, ό­τι θα τις με­τέ­τρε­πε, όσο μπο­ρού­σε, στο α­ντί­θε­τό τους και τε­λι­κά ό­τι θα υ­ψω­νό­ταν α­πέ­να­ντι στους δυτι­κούς ι­μπε­ρια­λι­στές σαν ο βα­σι­κός α­νοι­χτός ι­μπε­ρια­λι­στής α­ντα­γω­νι­στής τους ζη­τώ­ντας για μια α­κό­μα φο­ρά έ­να νέ­ο χι­τλε­ρι­κού τύ­που ξα­να­μοί­ρα­σμα του κό­σμου. 

Τις θε­ω­ρη­τι­κές βά­σεις για την α­νά­λυ­ση αυ­τής της δια­δι­κα­σί­ας της πα­λι­νόρ­θω­σης που ο­δή­γη­σε σε μια νέ­α φά­ση στην ε­ξέ­λι­ξη του ι­μπε­ρια­λισμού και του σο­σια­λι­μπε­ρια­λι­σμού τις έ­βα­λε ο Μά­ο Τσε Τουν­γκ. Αυ­τός ή­ταν ο ηγέ­της του μό­νου προ­λε­τα­ριά­του, του κι­νέ­ζι­κου, που έ­μει­νε όρ­θιο για πολ­λά χρό­νια με­τά την ε­πί­θε­ση των πα­λι­νορ­θω­τών της ΕΣ­ΣΔ. Για να λύ­σει το πρα­κτι­κό ζή­τη­μα της ά­μυ­νας της κόκ­κι­νης Κί­νας α­πέ­να­ντι στην πα­λι­νόρ­θω­ση ο Μά­ο α­νέ­πτυ­ξε το μαρ­ξι­σμό-λε­νι­νι­σμό με δύ­ο με­γά­λες θε­ω­ρη­τι­κές α­να­κα­λύ­ψεις. Η μί­α, η ση­μα­ντι­κό­τε­ρη, εί­ναι η θε­ω­ρί­α της συ­νέ­χι­σης της ε­πα­νά­στα­σης κάτω α­πό τις συν­θή­κες της δι­κτα­το­ρί­ας του προ­λε­τα­ριά­του που το ΚΚ Κί­νας την έ­βα­λε σε πρά­ξη με τη με­γά­λη προ­λε­τα­ρια­κή πο­λι­τι­στι­κή ε­πα­νά­στα­ση, και η άλ­λη εί­ναι η στρα­τη­γι­κή θε­ω­ρί­α των 3 κό­σμων που ή­ταν ου­σια­στι­κά και η βά­ση της ε­ξωτε­ρι­κής πο­λι­τι­κής του ΚΚ Κί­νας με­τά τη ρώ­σι­κη ει­σβο­λή στην Τσεχο­σλο­βα­κί­α το 1968. 

Σύμ­φω­να με την πρώ­τη α­να­κά­λυ­ψη η πο­λι­τι­κή πά­λη του προ­λε­τα­ριάτου κά­τω α­πό την κα­θο­δή­γη­ση του κομ­μου­νι­στι­κού κόμ­μα­τος ε­νά­ντια στην α­στι­κή τά­ξη νέ­ου τύ­που και τους εκ­προ­σώ­πους της μέ­σα στο κόμ­μα δεν φτά­νει να δί­νε­ται βα­σι­κά μέ­σα στο κόμ­μα, ι­διαί­τε­ρα στα η­γε­τι­κά του όρ­γα­να, ό­πως δό­θη­κε στην ΕΣ­ΣΔ, ι­διαί­τε­ρα στην τε­λευ­ταί­α με­τα­πο­λε­μι­κή φά­ση πριν την παλι­νόρ­θω­ση, αλ­λά να δί­νε­ται κάτω α­πό κομ­μα­τι­κή κα­θο­δή­γη­ση κυ­ρί­ως α­πό τις ί­διες τις πλα­τιές κομ­μα­τι­κές και ε­ξω­κομ­μα­τι­κές μά­ζες μέ­σα α­πό α­νοι­χτά και θυελ­λώ­δη κι­νή­μα­τα κρι­τι­κής και αυ­το­κρι­τι­κής. Στό­χος αυ­τών των κι­νη­μά­των δεν εί­ναι τό­σο η διόρ­θω­ση των λα­θών των κομ­μα­τι­κών στε­λε­χών που έ­χουν πά­ρει τον κα­πι­τα­λι­στι­κό δρό­μο και ού­τε καν η α­πο­μά­κρυν­ση α­πό το κόμ­μα των πιο ε­χθρι­κών και α­διόρ­θω­των α­στι­κών στοι­χεί­ων α­νά­με­σα σε αυτά, αλ­λά η α­νά­πτυ­ξη του πο­λι­τι­κού και ι­δε­ο­λο­γι­κού ε­πι­πέ­δου των μα­ζών μέ­σα α­πό την ί­δια την πρα­κτι­κή πο­λι­τι­κή τους ε­μπει­ρί­α ό­πως γί­νε­ται στην κλασ­σι­κή προ­ε­πα­να­στα­τι­κή τα­ξι­κή πά­λη αλ­λά χω­ρίς τον αι­μα­τη­ρό γε­νι­κά αντα­γω­νι­στι­κό χα­ρα­κτή­ρα της τε­λευ­ταί­ας. Για να διευ­κο­λυν­θεί η πά­λη των γραμ­μών και να μειω­θούν οι μά­ταιοι και βλα­πτι­κοί α­ντα­γω­νι­σμοί ώ­στε οι άν­θρω­ποι να μπο­ρούν να α­σκήσουν και να δε­χτούν την κρι­τι­κή, ο Μά­ο έ­κα­νε με σα­φή­νεια το σπου­δαί­ο και καί­ριο δια­χω­ρι­σμό α­νά­με­σα στις α­ντι­θέ­σεις στους κόλ­πους του λα­ού και ε­κεί­νες α­νά­με­σα στο λα­ό και τον ε­χθρό. Κά­θε κρι­τι­κή δη­λα­δή πρέ­πει να ξε­κι­νά­ει με πρό­θε­ση τη διόρ­θω­ση των λα­θών και την ε­πί­τευ­ξη α­νώ­τε­ρης ε­νό­τη­τας μέ­σα στο κόμ­μα και στις μά­ζες και ό­χι τη συντρι­βή του φο­ρέ­α της λα­θε­μέ­νης θέ­σης. Διορ­θώ­νο­ντας το βα­σι­κό λά­θος του Στά­λιν, ο Μά­ο δεν αρ­κέ­στη­κε στο να πε­τύ­χει χά­ρη και στο δι­κό του πε­λώ­ριο κύρος, μια ε­νό­τη­τα στο ΚΚ Κί­νας με την εύ­κο­λη αυ­το­κρι­τι­κή του φο­ρέ­α μιας λα­θε­μέ­νης θέ­σης, αλ­λά με την α­νά­δει­ξη των με­γά­λων ι­δε­ο­λο­γι­κο-πο­λι­τι­κών αντι­θέ­σε­ων που βρί­σκο­νται πί­σω α­πό μια τέ­τοια θέ­ση, α­ντι­θέ­σε­ων οι ο­ποί­ες δια­περ­νούν το κόμ­μα και την κοι­νω­νί­α και οι ο­ποί­ες ξε­περ­νιού­νται μέ­σα α­πό μια μα­κριά, κα­τά κύ­μα­τα και ε­πώ­δυ­νη δια­δι­κα­σί­α ε­νό­τη­τας-κρι­τι­κής-ε­νότη­τας στην ο­ποί­α να ε­μπλέ­κο­νται και οι ί­διες οι μά­ζες. Κά­θε άλ­λη κομ­μα­τι­κή και παλ­λα­ϊ­κή ε­νό­τη­τα έ­ξω α­πό την α­ντί­λη­ψη της συ­νέ­χι­σης της τα­ξι­κής πά­λης μέ­σα στην κοι­νω­νί­α και μέ­σα στο κόμ­μα είναι για το μα­ο­ϊ­σμό ε­πί­πλα­στη και ε­ξαι­ρε­τι­κά προ­σω­ρι­νή και εύ­θραυ­στη. Αλ­λά α­κό­μα και αν μια κρι­τι­κή απο­δει­χτεί στην πρά­ξη χω­ρίς α­ντί­κρυ­σμα, δη­λα­δή αν η α­ντί­θε­ση που βρί­σκε­ται α­πό κά­τω της εί­ναι α­ντί­θε­ση με τον ε­χθρό, α­κό­μα και τό­τε, ε­φό­σον ο ε­χθρός δεν ορ­γανώ­νει έ­νο­πλη α­ντε­πα­νά­στα­ση και δεν δια­πράτ­τει τέ­τοιου εί­δους ε­γκλή­μα­τα, δεν ε­ξο­ντώ­νε­ται. Έ­τσι δεν α­κο­λου­θού­νται ή πε­ριο­ρί­ζο­νται στο ελά­χι­στο πρα­κτι­κές της σο­βιε­τι­κής ε­πα­να­στα­τι­κής δι­κτα­το­ρί­ας του προ­λετα­ριά­του να τι­μω­ρού­νται α­κό­μα και με θά­να­το πο­λι­τι­κά στελέ­χη του κόμ­μα­τος, δί­χως να έ­χει α­πο­δει­χτεί πέ­ρα α­πό κά­θε αμ­φι­βο­λί­α στις κομ­μα­τι­κές και ε­ξω­κομ­μα­τι­κές μά­ζες η βί­αι­η α­ντε­πα­να­στα­τι­κή τους πρό­θε­ση και δρά­ση. Στο ση­μεί­ο αυ­τό πά­τη­σαν οι χρου­στσο­φι­κοί πα­λι­νορ­θω­τές και οι δυ­τι­κοί α­ντι­κομ­μου­νι­στές για να διο­γκώσουν και να δια­στρε­βλώ­σουν με α­σύλ­λη­πτο τρό­πο την τα­ξι­κή φύ­ση αυ­τής της βί­ας και να κα­τα­συ­κο­φα­ντή­σουν την ΕΣ­ΣΔ σαν μια τε­ρα­τώ­δη φα­σι­στι­κή δι­κτα­το­ρί­α και τον Στά­λιν σαν έ­ναν αι­μο­δι­ψή α­πόλυ­το μο­νάρ­χη. 

Με τη δεύ­τε­ρη θε­ω­ρη­τι­κή του α­νά­πτυ­ξη ο Μά­ο προ­χώ­ρη­σε πα­ρα­πέ­ρα τη στρα­τη­γι­κή του λε­νι­νι­στι­κού και στα­λι­νι­κού ε­νιαί­ου με­τώ­που για το σπά­σι­μο της ι­μπε­ρια­λι­στι­κής πε­ρι­κύ­κλω­σης αυ­τή τη φο­ρά της κόκ­κι­νης Κί­νας με­τά τη ρώ­σι­κη πα­λι­νόρ­θω­ση. Αυ­τή η στρα­τη­γι­κή θε­ω­ρία, που συ­νέ­θε­τε στις νέ­ες συν­θή­κες τις 4 με­γά­λες βα­σι­κές α­ντι­θέ­σεις του ι­μπε­ρια­λι­στι­κού κό­σμου (α­ντί­θε­ση ι­μπε­ρια­λι­σμός-λα­οί, εν­δο-ι­μπε­ρια­λι­στι­κές α­ντι­θέ­σεις, α­ντίθε­ση α­στι­κή τά­ξη-προ­λε­τα­ριά­το στις κα­πι­τα­λι­στι­κά α­νε­πτυγ­μέ­νες χώ­ρες, κα­πι­τα­λι­στι­κό-σο­σια­λι­στι­κό στρα­τό­πε­δο), α­ντι­στοι­χού­σε στη νέ­α φά­ση της ιμπε­ρια­λι­στι­κής υ­περ­συ­γκέ­ντρω­σης ι­σχύ­ος σε δύ­ο υ­περ­δυ­νά­μεις, στις Η­ΠΑ και στη Ρω­σί­α. Α­πέ­να­ντι σε αυ­τές ο Μά­ο α­να­κά­λυ­ψε ό­τι  υ­ψω­νό­ταν σε γε­νι­κό στρα­τη­γι­κό ε­πί­πεδο, ε­κτός α­πό την Κί­να, μια νέ­α με­γά­λη διε­θνής δύ­να­μη που ήταν οι χώ­ρες του Τρί­του κό­σμου, που ή­ταν στην πλειο­ψη­φί­α τους οι χώ­ρες που με­τά τον β΄ πα­γκό­σμιο εί­χαν βγει α­πό την α­ποι­κιο­κρα­τί­α και έ­παιρ­ναν το δρό­μο της ε­θνι­κής κα­πι­τα­λι­στι­κής ή λα­ϊ­κο­δη­μο­κρα­τι­κής α­νά­πτυ­ξης και σε κά­θε πε­ρί­πτω­ση το δρό­μο της πο­λι­τι­κής α­νε­ξαρ­τη­σί­ας α­πό τον ι­μπε­ρια­λισμό. Αυ­τό το στρα­τό­πε­δο, στο ο­ποί­ο ο Μά­ο έ­ντασ­σε και την ί­δια την Κί­να, το έβα­λε στο κέ­ντρο της στρα­τη­γι­κής του ε­νιαί­ου με­τώ­που ε­νά­ντια στις δύ­ο υ­περδυ­νά­μεις με αιχ­μή το ρώ­σι­κο σο­σια­λι­μπε­ρα­λι­σμό που α­πό τό­τε κα­τήγ­γει­λε σαν χι­τλε­ρι­κού τύ­που και τον ο­ποί­ο σε ό­τι α­φο­ρού­σε την Κί­να, τον θε­ω­ρού­σε σαν με­γα­λύ­τε­ρο ε­χθρό α­νά­με­σα στις δύ­ο υ­περ­δυ­νά­μεις. Ε­πί­σης στο ε­νιαί­ο αντι­υ­περ­δυ­να­μι­κό μέ­τω­πο συ­μπε­ριέ­λα­βε και τις ι­μπε­ρια­λι­στι­κές χώρες δεύ­τε­ρης γραμ­μής (τις τό­τε δυ­τι­κές χώ­ρες της Ευ­ρώ­πης, την Ια­πω­νί­α, τον Κα­ναδά, και την Αυ­στρα­λί­α) κα­θώς η ί­δια αυ­τή ι­μπε­ρια­λι­στι­κή υ­περ­συ­γκέ­ντρω­ση, που έ­φε­ρε στο ι­στο­ρι­κό προ­σκή­νιο τις δύ­ο ι­μπε­ρια­λι­στι­κές υ­περ­δυ­νά­μεις, α­νέ­δει­ξε α­ντι­κει­με­νι­κά σε πρώ­το πλά­νο και τις α­ντι­θέ­σεις αυ­τών των υπερ­δυ­νά­με­ων με τις πο­λύ πιο α­δύ­να­μες χώ­ρες του δεύ­τε­ρου κό­σμου που υ­φί­στανται τις ε­πεμ­βά­σεις και την πί­ε­ση των πρώ­των. 

Η με­γά­λη προ­λε­τα­ρια­κή πο­λι­τι­στι­κή ε­πα­νά­στα­ση και η πο­λι­τι­κή του ε­νιαί­ου με­τώ­που ε­νά­ντια στις δύ­ο υ­περδυ­νά­μεις κα­θυ­στέ­ρη­σαν την καπι­τα­λι­στι­κή πα­λι­νόρ­θω­ση της Κί­νας και έ­δω­σαν α­θά­να­τα μα­θή­μα­τα στις μελλο­ντι­κές προ­λε­τα­ρια­κές ε­ξου­σί­ες, αλ­λά  δεν ή­ταν δυ­να­τό α­πό μό­νες τους να την ε­μπο­δί­σουν. 

Μί­α βα­σι­κή αι­τί­α γι αυ­τό πέ­ρα α­πό τις πο­λι­τι­κές και πο­λι­τι­στικές α­δυ­να­μί­ες του νε­α­ρού α­κό­μα κι­νέ­ζι­κου ε­πα­να­στα­τι­κού προ­λε­τα­ριά­του, ήταν ό­τι αυ­τό δεν εί­χε α­ντι­κει­με­νι­κά τον και­ρό, ό­πως και η ί­δια η μα­ο­ϊ­στι­κή α­ρι­στε­ρά του κόμ­μα­τος, να α­φο­μοιώ­σει γρή­γο­ρα τα πο­λι­τι­κά δι­δάγ­μα­τα από την ε­ξαι­ρε­τι­κά πο­λύ­πλο­κη πά­λη γραμ­μών της πολι­τι­στι­κής ε­πα­νά­στα­σης. Αυ­τή η α­ρι­στε­ρά εί­χε α­πέ­να­ντί της τους α­σύλ­λη­πτα δι­πρό­σω­πους, κα­λο­διαβα­σμέ­νους α­πό τους ρώ­σους πα­λι­νορ­θω­τές και με πολ­λές μορ­φές, «α­ρι­στε­ρές» και δε­ξιές, κι­νέ­ζους σο­σιαλ­φα­σί­στες που πά­ντα  πα­ρι­στά­να­νε ό­τι ή­ταν πιο «κομ­μα­τι­κοί» α­πό εκεί­νην. Εί­ναι έ­να με­γά­λο και ε­ντε­λώς υ­πο­χρε­ω­τι­κό έργο για το ε­πα­να­στα­τι­κό κί­νη­μα να με­λε­τή­σει βα­θειά και να βγά­λει με­γά­λα μα­θή­μα­τα α­πό την ε­μπει­ρί­α της πο­λι­τι­κής πά­λης στην πο­λι­τι­στι­κή ε­πα­νά­σταση και α­πό τα λά­θη της πραγ­μα­τι­κής α­ρι­στε­ράς του ΚΚ Κί­νας σε αυτήν*. 

Ει­δι­κά πρέ­πει να α­να­λυ­θεί ο τρό­πος με τον ο­ποί­ο οι σο­σιαλ­φα­σίστες κα­τά­φε­ραν στα­δια­κά, χά­ρη στις προ­βο­κά­τσιες του «α­ρι­στε­ρού» σο­σιαλ­φα­σι­σμού του Λιν Πιά­ο και α­ξιο­ποιώ­ντας την α­πο­μό­νω­ση μέ­σα στις μά­ζες και μέ­σα στο κόμ­μα του μι­κρο­α­στι­κού α­ρι­στε­ρού οπ­πορ­τουνι­σμού των «τεσ­σάρων», να συ­σπει­ρώ­σουν ε­κτός α­πό τους δε­ξιούς οπ­πορ­του­νι­στές και έ­να μέ­ρος α­πό το α­μή­χα­νο κέ­ντρο του κόμ­μα­τος ε­νά­ντια στην πραγ­μα­τι­κή μα­ο­ϊ­στι­κή αρι­στε­ρά και τε­λι­κά ε­νά­ντια στην ί­δια την πο­λι­τι­στι­κή ε­πα­νά­στα­ση στη μοιραί­α για την πα­λι­νόρθω­ση του κα­πι­τα­λι­σμού 3η ο­λο­μέ­λεια της ΚΕ, που βγή­κε α­πό το 11ο συ­νέ­δριο, το Μάρ­τη του 1978. Δέ­κα χρό­νια με­τά οι σο­σιαλ­φα­σί­στες με επι­κε­φα­λής τον Τε­γκ ά­σκη­σαν την α­νοι­χτή δι­κτα­το­ρί­α τους με το πρα­ξι­κό­πη­μα της Τιεν Αν Μεν συ­ντρί­βο­ντας ή πα­ρα­με­ρί­ζο­ντας παράλ­λη­λα τους μη σο­σιαλφα­σί­στες δε­ξιούς οπ­πορ­του­νι­στές και α­στο­φι­λε­λεύ­θε­ρους με τους ο­ποί­ους συ­νερ­γά­στη­καν για να νι­κή­σουν την μα­οι­στι­κή α­ρι­στε­ρά.

Ε­πί­σης έ­νας άλ­λος βα­θύ­τε­ρος και α­ντι­κει­με­νι­κός λό­γος που έ­κανε δυ­να­τή την πα­λι­νόρ­θω­ση ή­ταν η δι­πλή σο­σια­λι­μπε­ρια­λι­στι­κή και δυ­τι­κή ι­μπε­ρια­λι­στι­κή (αυ­τής κυ­ρί­ως οι­κο­νο­μι­κή) πε­ρι­κύ­κλω­ση της κόκ­κι­νης Κί­νας. Αυ­τοί οι ι­μπε­ρια­λι­σμοί, με τα ψευ­το­κομ­μου­νι­στι­κά αλλά και με τα σο­σιαλδη­μο­κρα­τι­κά τους κόμ­μα­τα, κόμ­μα­τα της που­λη­μέ­νης σε αυ­τούς ερ­γα­τι­κής α­ρι­στο­κρα­τί­ας εί­χαν α­πο­διορ­γα­νώ­σει ορ­γα­νω­τι­κά, πο­λι­τι­κά και ι­δε­ο­λο­γικά το τό­τε δυ­τι­κό προ­λε­τα­ριά­το, και εί­χαν στο­μώ­σει τα τα­ξι­κά-διε­θνι­στι­κά και δη­μο­κρα­τι­κά α­ντα­να­κλα­στι­κά του. Αυ­τό ε­πέ­τρε­ψε στους κι­νέ­ζους σο­σιαλ-φα­σί­στες πα­λινορ­θω­τές σε συ­νερ­γα­σί­α με τους ρώ­σους δα­σκά­λους τους, αλλά και με την α­πό­λυ­τη κα­τα­νό­η­ση των δυ­τι­κών φι­λε­λεύ­θε­ρων ι­μπε­ρια­λι­στών να πνί­ξουν στο αί­μα την ι­στο­ρι­κή ε­ξέ­γερ­ση της Τιεν Αν Μεν. Αυ­τή η ε­ξέ­γερ­ση, πα­ρά τα αρ­κε­τά α­στο­δη­μο­κρα­τι­κά στοι­χεί­α στη μορ­φή της, ή­ταν στο βάθος της η ύ­στα­τη προ­λε­τα­ρια­κή έκ­φρα­ση και η συ­νέ­χεια της πο­λι­τι­στι­κής ε­πανά­στα­σης. Εί­ναι στην ε­ξέ­γερ­ση της Τιεν Αν Μεν που κυ­ρί­ως εκ­δη­λώ­νε­ται πρακτι­κά η κι­νέ­ζι­κη α­πό τη ρώ­σι­κη πα­λι­νόρ­θω­ση η ο­ποί­α δεν συ­νά­ντη­σε πο­τέ απέ­να­ντι της έ­να σταθ­μό παλ­λα­ϊ­κής ε­ξέ­γερ­σης που να δια­χω­ρί­ζει ο­ρι­στι­κά και κυ­ρί­ως φα­νε­ρά την ε­πο­χή της ερ­γα­τι­κής α­πό την ε­πο­χή της νε­ο-κα­πιτα­λι­στι­κής φα­σι­στι­κής ε­ξου­σί­ας. Με­τά την Τιεν Αν Μεν οι α­πο­μο­νω­μέ­νοι τότε α­πό τον κι­νέ­ζι­κο λα­ό κι­νέ­ζοι σο­σιαλ­φα­σί­στες στη­ρί­χθη­καν κυ­ριο­λε­κτικά στην ε­ξου­σί­α χά­ρη στην πε­λώ­ρια οι­κο­νο­μι­κή βο­ή­θεια που τους έ­δω­σαν οι δυ­τι­κοί μο­νο­πω­λι­στές κα­θώς α­πο­δέ­χτη­καν την έκ­κλη­ση του Τε­γκ Σιά­ο Πι­γκ και με­τέ­φε­ραν τε­ρά­στια πα­ρα­γω­γι­κά κε­φά­λαια στην Κί­να με­τα­τρέ­πο­ντάς την σε έ­να πα­γκό­σμιο βιο­μη­χα­νι­κό ερ­γα­τι­κό κά­τερ­γο, κέ­ντρο της διε­θνούς εκμε­τάλ­λευ­σης, α­να­το­λι­κής και δυ­τι­κής. Αυ­τή η εκ­με­τάλ­λευ­ση τι­μω­ρεί σή­με­ρα το δυ­τι­κό προ­λε­τα­ριά­το κα­θώς γκρέ­μι­σε και γκρε­μί­ζει, με τους ό­λο και σχετι­κά πιο χα­μη­λούς μι­σθούς του, τη μί­α με­τά την άλ­λη ό­λες τις πο­λι­τι­κές και οι­κο­νο­μι­κές καταχτή­σεις του. Τε­λι­κά θα πλη­ρώ­σουν το δι­κό τους τί­μη­μα και τα ί­δια τα δυ­τι­κά α­φε­ντι­κά που ή­δη οι κι­νέ­ζοι μο­νο­πω­λι­στές τα εκ­βιάζουν οι­κο­νο­μι­κά-πι­στω­τι­κά για να πε­τύ­χουν πο­λι­τι­κο­στρα­τιω­τι­κά και δα­σμο­λο­γι­κά α­νταλ­λάγ­μα­τα.

 

Η εξέλιξη του ιμπεριαλισμού και της ταξική πάλης συνεχίζεται με νέα άλματα και αλλαγές

 

Ό­μως ο ι­μπε­ρια­λι­στι­κός κό­σμος δεν μέ­νει α­πλά στην ε­πο­χή της κινέ­ζι­κης πα­λι­νόρ­θω­σης. Συ­νε­χί­ζει α­στα­μά­τη­τα και μπρο­στά στα μά­τια μας να αλ­λά­ζει κα­θη­με­ρι­νά και νέ­ες μορ­φές του α­να­δύ­ο­νται σε ό­λα τα ε­πί­πε­δα, κυρί­ως στο οι­κο­νο­μι­κό-τε­χνο­λο­γι­κό, αλ­λά και στο δι­πλω­μα­τι­κό και στρα­τιωτι­κό και νέ­ες με­γά­λες δυ­νά­μεις έρ­χο­νται στο φως και νέ­οι συ­σχε­τι­σμοί δύνα­μης, ο­πό­τε νέ­α προ­βλή­μα­τα αλ­λά και νέ­ες ευ­και­ρί­ες δη­μιουρ­γού­νται για τους λα­ούς και τις κα­τα­πιε­ζό­με­νες χώ­ρες. Σή­με­ρα η ρώ­σι­κη υ­περ­δύ­να­μη έ­χει πολ­λα­πλα­σιά­σει τη δύ­να­μή της κα­θώς έ­χει βρει σαν ταί­ρι της τη δι­κιά της α­ντί­στοι­χη «αυ­το­κρα­το­ρι­κή Ια­πω­νί­α» που βρή­κε η χι­τλε­ρι­κή Γερ­μα­νί­α στα 1942, δη­λα­δή την Κί­να. Οι Η­ΠΑ εί­ναι σε διαρ­κή και ό­λο και πιο έ­ντο­νη πτώ­ση οι­κονο­μι­κά (α­πό με­γα­λύ­τε­ρη δα­νεί­στρια που ή­ταν για πολ­λά χρό­νια με­τά το β΄ παγκό­σμιο έ­χει γί­νει η πιο με­γά­λη χρε­ώ­στρια χώ­ρα) και α­κό­μα πε­ρισ­σό­τε­ρο εί­ναι σε πτώ­ση πο­λι­τι­κο-δι­πλω­μα­τι­κά, ό­που α­ντι­με­τω­πί­ζει α­πώ­λεια θέ­σε­ων τη μια με­τά την άλ­λη (Ι­ράκ, Αφ­γα­νι­στάν, Αί­γυ­πτο, Τυ­νη­σί­α). Η στρα­τη­γι­κή συμ­μα­χί­α Ρω­σί­ας-Κί­νας υ­πό τη στρα­τιω­τι­κο-δι­πλω­μα­τική η­γε­μο­νί­α της πρώ­της α­πο­θρα­σύ­νει και τις δύ­ο αυ­τές νε­ο­χι­τλε­ρι­κές δυ­νά­μεις και φέρ­νει πιο κοντά έ­ναν τρί­το πα­γκό­σμιο πό­λε­μο μέ­σα α­πό τον ο­ποί­ο αυ­τές θα ε­πι­χει­ρή­σουν να με­τα­τρέ­ψουν σε α­ποι­κί­ες την Ευ­ρώ­πη η πρώ­τη και την Ια­πω­νί­α η δεύ­τε­ρη κα­θώς και μια σειρά χώ­ρες του Τρί­του κό­σμου στη Βό­ρεια Α­φρι­κή, στη Μέ­ση Α­να­το­λή και στην Ά­πω Α­σί­α. Α­πό την άλ­λη ό­μως έ­χουν α­να­δυ­θεί μέ­σα α­πό τον παλιό Τρί­το κό­σμο νέ­ες ι­σχυ­ρές βιο­μη­χα­νι­κές χώ­ρες που βα­δί­ζουν στο δρό­μο του ι­μπε­ρια­λι­σμού, ό­πως η Ιν­δί­α, το Με­ξι­κό, η Βρα­ζι­λί­α, η Νό­τια Κο­ρέ­α, η Νότια Α­φρι­κή και άλ­λες. Αυ­τές α­πό τη μια εκ­με­ταλ­λεύ­ο­νται ε­πί­σης τον υ­πό­λοιπο Τρί­το κό­σμο, α­πό την άλ­λη μοι­ραί­α θα α­ντι­στέ­κο­νται στον Ά­ξο­να και στις ΗΠΑ, ό­πως θα α­ντι­στέ­κο­νται και οι βυ­θι­σμέ­νες στην κερ­δο­σκο­πι­κή χαύ­νω­ση των χρη­μα­τι­στι­κών μονο­πω­λί­ων τους δευ­τε­ρο­κο­σμι­κές α­στο­δη­μο­κρα­τί­ες.

Ό­μως το πιο με­γά­λο και­νούρ­γιο, αυ­τό που δει­λά ξε­προ­βάλ­λει  τις δύ­ο τε­λευ­ταί­ες δε­κα­ε­τί­ες εί­ναι οι α­στο­δη­μο­κρα­τι­κές ε­ξε­γέρ­σεις που ξεσπά­νε κά­θε τό­σο κυ­ρί­ως στη σφαί­ρα ε­πιρ­ρο­ής των α­να­το­λι­κών φα­σι­σμών. Αυ­τό ση­μαί­νει ό­τι σε βά­θος χρό­νου ού­τε οι α­να­το­λι­κοί κρατι­κο­φα­σι­στι­κοί και μι­λι­τα­ρι­στι­κοί ι­μπε­ρια­λι­σμοί, ού­τε οι δυ­τι­κοί φι­λε­λεύ­θε­ροι χρη­μα­τι­στι­κοί ι­μπε­ρια­λι­σμοί, ως τώ­ρα συ­νερ­γά­τες των πρώ­των ε­νά­ντια στον Τρί­το Κόσμο, δεν θα κι­νού­νται για πο­λύ α­πε­ρί­σπα­στοι α­πό τις με­γά­λες προ­λε­τα­ριακές και λα­ϊ­κές δη­μο­κρα­τι­κές ε­πα­να­στά­σεις που σά­ρω­σαν τον πλα­νή­τη τον προη­γού­με­νο αιώ­να. Γι αυ­τό οι α­ντι­δρα­στι­κοί δη­μο­σιο­λό­γοι, α­κα­δη­μα­ϊ­κοί και μη χτυ­πά­νε πια ό­χι μό­νο τον Στά­λιν (πα­ρά το ό­τι τα σο­βιε­τι­κά αρ­χεί­α που έ­χουν α­νοί­ξει τα τε­λευταί­α χρό­νια και νέ­ες με­λέ­τες α­πο­κα­λύ­πτουν ό­λο και περισ­σό­τε­ρο σαν α­πό­λυ­τα α­να­ξιό­πι­στο ψεύ­τη και συ­κο­φά­ντη τον Χρου­στσόφ στον ο­ποί­ο κυ­ρί­ως εί­χε στη­ρι­χθεί ό­λη η δυ­τι­κή σο­βιε­το­λο­γί­α), αλ­λά με αυ­ξα­νόμε­νη μα­νί­α και τον Μά­ο Τσε Τουν­γκ που τον βγά­ζουν α­κό­μα με­γαλύτε­ρο «γε­νο­κτό­νο» α­πο­δί­δο­ντάς του ελ­λεί­ψει ε­παρ­κών νε­κρών και τους λι­μούς που εξό­ντω­σαν δε­κά­δες ε­κα­τομ­μύ­ρια κι­νέ­ζων (οι ο­ποί­οι ό­μως πα­ρα­δό­ξως ε­ξα­κο­λου­θούν να τον α­γα­πούν).

 Ή­δη ε­νώ­νο­νται πολ­λά α­ντι­κει­με­νι­κά στοι­χεί­α-προ­ϋ­πο­θέ­σεις για μια νέ­α σει­ρά ε­πα­να­στα­τι­κών ε­ξε­γέρ­σε­ων, κα­θώς η πα­γκό­σμια οι­κο­νο­μι­κή κρί­ση που ξε­κί­νη­σε το 2008 εί­ναι στρα­τη­γι­κού-δο­μι­κού χα­ρα­κτή­ρα για ό­λο τον ιμπε­ρια­λι­σμό α­να­το­λι­κό και δυ­τι­κό και δεν θα αρ­γήσει να βα­θύ­νει α­γκα­λιάζο­ντας τε­λι­κά και την Κί­να ε­νώ και οι φα­σι­σμοί που ε­ξα­πο­λύ­ο­νται α­πό τον Ά­ξο­να κυ­ρί­ως στον Τρί­το κό­σμο θα δυ­να­μώ­νουν, ό­πως θα δυ­να­μώ­νουν και οι δυτι­κές ι­μπε­ρια­λι­στι­κές ε­πεμ­βά­σεις που σε με­γά­λο βαθ­μό προ­κα­λού­νται ή ενι­σχύ­ο­νται α­πό τους ρώ­σους αρ­χι­προ­βο­κά­το­ρες. Ή­δη νέ­α α­ντι­φα­σι­στι­κά κι­νήμα­τα, ό­πως αυ­τά των πορ­το­κα­λί ε­πανα­στά­σε­ων και τώ­ρα αυ­τά ε­νά­ντια στους ι­σλα­μο­φα­σί­στες που πα­γί­δευ­σαν τους α­ρα­βι­κούς λα­ούς με τις ψευ­το-«α­νοίξεις» τους αρ­χί­ζουν να φέρ­νουν μα­ζι­κά τους λα­ούς ξα­νά στο προ­σκή­νιο. 

Αν τα κι­νή­μα­τα που έρ­χο­νται δεν α­πο­τρέ­ψουν τον πό­λε­μο και το φασι­σμό τό­τε αυ­τοί θα σύ­ρουν ο­πωσ­δή­πο­τε στην πο­λι­τι­κή δρά­ση πο­λύ πιο πλα­τειές μά­ζες, ι­διαί­τε­ρα τη βιο­μη­χα­νι­κή ερ­γα­τι­κή τά­ξη που, ό­χι μό­νο στο δεύ­τερο κό­σμο αλ­λά και στο βιο­μη­χα­νι­κό Τρί­το κό­σμο εί­ναι πια ε­ξαι­ρε­τι­κά πολυά­ριθ­μη. Η νέ­α πα­γκό­σμια ερ­γα­τι­κή τά­ξη βρί­σκε­ται μά­λι­στα πια πο­λύ πιο ψη­λά πο­σο­τι­κά και ποιο­τι­κά α­πό το ε­πί­πε­δο στο ο­ποί­ο βρι­σκό­ταν πριν α­πό τον πρώ­το και το δεύ­τε­ρο πα­γκό­σμιο η ρώ­σι­κη και η κι­νέ­ζι­κη α­ντί­στοι­χα. Δη­λαδή η ση­με­ρι­νή ερ­γα­τι­κή τά­ξη ε­κτός α­πό πο­λύ πιο πο­λυά­ριθ­μη εί­ναι και πο­λύ πιο μορ­φω­μέ­νη σε σχέ­ση με τό­τε. Βέ­βαια η α­στι­κή τά­ξη συ­νε­χί­ζει να σπου­δάζει χι­λιά­δες φο­ρές κα­λύ­τε­ρα τα δι­κά της παι­διά και τους ει­δι­κούς της και ε­πί­σης να ε­πι­λέ­γει, να μορ­φώ­νει με υ­πο­τρο­φί­ες και δά­νεια και να α­στο­ποιεί, ό­σο της εί­ναι δυ­να­τό, τα κα­λύ­τε­ρα τα­λέ­ντα μέ­σα α­πό τα φτω­χά και με­σαία στρώ­μα­τα του λα­ού. Ό­μως με την πο­λύ ε­κτε­τα­μέ­νη σχε­δόν κα­θο­λι­κή γε­νι­κή εκπαί­δευ­ση που έ­χει ορ­γα­νώ­σει ο σύγ­χρο­νος κα­πι­τα­λι­σμός για τις δι­κές του πα­ρα­γω­γι­κές α­νά­γκες έ­χει δη­μιουρ­γή­σει ε­κα­τομ­μύ­ρια και δι­σε­κα­τομ­μύ­ρια ερ­γα­ζο­μέ­νων που έ­χουν τις στοι­χειώ­δεις γνώ­σεις για να φέ­ρουν σε πέ­ρας το πιο κρί­σι­μο κα­θή­κον της ερ­γα­τι­κής ε­ξου­σί­ας στο ε­πί­πε­δο της πα­ρα­γω­γής που εί­ναι ο έ­λεγ­χος και η κα­τα­γρα­φή των προ­ϊ­ό­ντων της δου­λειάς τους. Εί­ναι χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό ό­τι  η ρώ­σι­κη ε­πα­νά­στα­ση δεν διέ­θε­τε πα­ρά ε­λά­χι­στους εργάτες που να ξέ­ρουν α­νά­γνω­ση και γρα­φή, τό­σους λί­γους που τε­λι­κά ο Λένιν α­να­γκά­στη­κε να πε­ρά­σει το 1918 α­πό τη γραμ­μή της συλ­λο­γι­κής διοί­κη­σης στη μο­νο­πρό­σω­πη διοί­κη­ση των βιο­μη­χα­νι­κών μο­νά­δων, δη­λα­δή να δώ­σει ξα­νά εξου­σί­α στους λι­γό­τε­ρο ε­χθρι­κούς στην ερ­γατι­κή ε­ξου­σί­α, α­στούς μά­να­τζερ. Ε­πί­σης με την ό­λο και μα­ζι­κό­τε­ρη α­νώ­τα­τη εκ­παί­δευ­ση  και τη διά βί­ου εκ­παί­δευ­ση ο σύγ­χρο­νος κα­πι­τα­λι­σμός έ­χει φτιά­ξει ε­κα­τομ­μύ­ρια ει­δι­κών της έρευ­νας και της πα­ρα­γω­γής ώ­στε να τους ρί­χνει μι­σθο­λο­γι­κά στο ε­πί­πε­δο του προ­λε­τα­ριάτου και μι­σο­προ­λε­τα­ριά­του. Έ­να με­γά­λο μέ­ρος α­πό αυ­τούς τους ει­δι­κούς το δί­χως άλ­λο θα στα­θούν τώ­ρα δί­πλα στο κα­θαυ­τό βιο­μη­χα­νι­κό προ­λε­τα­ριά­το στην ε­ξου­σί­α του ό­πως ή­δη το δεί­χνουν πολ­λοί α­περ­για­κοί αγώ­νες στη Δύ­ση. 

Αλ­λά πέ­ρα α­πό την εκ­παί­δευ­ση η σύγ­χρο­νη ερ­γα­τι­κή τά­ξη έ­χει τώρα πρό­σβα­ση σε πε­λώ­ρια α­το­μι­κά και συλ­λο­γι­κά μέ­σα ε­πι­κοι­νω­νί­ας και πλη­ροφό­ρη­σης χά­ρη στη με­γα­λύ­τε­ρη τε­χνο­λο­γι­κή ε­πα­νά­στα­ση που γέν­νη­σε ο ι­μπερια­λι­σμός, κυ­ρί­ως μέ­σα α­πό κα­πι­τα­λι­στι­κές χώ­ρες με συνθή­κες σχε­τι­κού εσω­τε­ρι­κού πο­λι­τι­κού δη­μο­κρα­τι­σμού, την ε­πα­νά­στα­ση της πλη­ρο­φο­ρι­κής και του ί­ντερ­νετ. Αυ­τή η τε­χνο­λο­γι­κή ε­πα­νά­στα­ση έ­κα­νε δυ­να­τό το σπά­σι­μο της ί­διας της πα­ρα­γω­γι­κής δια­δι­κα­σί­ας σε πολ­λά δια­φο­ρε­τι­κά πα­ρα­γω­γι­κά προ­τσές που το κα­θέ­να τους συ­ντε­λεί­ται ό­χι σε έ­να ερ­γο­στά­σιο μιας χώ­ρας αλλά σε δια­φο­ρε­τι­κές χώ­ρες, ό­πως πχ στην α­ε­ρο­ναυ­πη­γι­κή ό­που οι μη­χα­νές ενός αίρ­μπας κα­τα­σκευά­ζο­νται στην Αγγλί­α, τα η­λε­κτρο­μη­χα­νο­λο­γι­κά του στη Γερ­μα­νί­α και ο α­ε­ρο­δυ­να­μι­κός του σχε­δια­σμός και η συ­ναρ­μο­λό­γη­ση στη Γαλλί­α. Αυ­τή η λει­τουρ­γί­α θα δυ­να­μώ­σει στο μέλ­λον τις δυ­να­τό­τη­τες της διεθνι­κής συν­δι­κα­λι­στι­κής ορ­γά­νω­σης των ερ­γα­τών ό­σο πο­τέ πριν. Α­νά­λο­γα συμ­βαί­νουν και με την ε­νό­τη­τα των ε­πι­στη­μό­νων α­φού στη θέ­ση του με­μο­νω­μένου πα­νε­πι­στη­μια­κού ή βιο­μη­χα­νι­κού ερ­γα­στη­ρί­ου του πε­ρα­σμέ­νου αιώ­να τώρα χτί­ζο­νται γι­γα­ντιαί­α διε­θνή ε­ρευ­νη­τι­κά ερ­γα­στή­ρια α­φού τα ε­πι­μέ­ρους κρά­τη και κε­φά­λαια έ­χουν α­δυ­να­μί­α να ε­ξα­σφα­λί­σουν τα τε­ρά­στια πια κεφά­λαια που χρειά­ζο­νται για πει­ρά­μα­τα σαν και αυ­τά του CERN. Αυ­τή ό­λη η δια­δι­κα­σί­α συν­δυα­σμέ­νη με την κοι­νή πα­γκό­σμια γλώσ­σα που έ­δω­σαν δυο με­γάλοι η­γε­μο­νι­κοί ι­μπε­ρια­λι­σμοί, ο αγ­γλι­κός και ο α­με­ρι­κά­νι­κος, δεν μπο­ρεί πα­ρά να ε­νο­ποι­ή­σει πα­ρα­πέ­ρα τους κοι­νούς τα­ξι­κούς α­γώ­νες και τη διά­δοση της ε­πα­να­στα­τι­κής θε­ω­ρί­ας ό­ταν η που­λη­μέ­νη συν­δι­κα­λι­στι­κή ερ­γα­τι­κή α­ρι­στο­κρα­τί­α δεν θα μπο­ρεί πια να τους συ­γκρα­τεί. 

Αλ­λά πέ­ρα α­πό την πο­λι­τι­στι­κή μόρ­φω­ση και ε­πι­κοι­νω­νί­α της παγκό­σμιας ερ­γα­τι­κής τά­ξης νο­μί­ζου­με ό­τι έ­να με­γά­λο και καί­ριο διε­θνή ρό­λο προ­ο­ρί­ζε­ται να παί­ξει η κι­νέ­ζι­κη ερ­γα­τι­κή τά­ξη. Αυ­τή ό­χι μό­νο γνώ­ρι­σε το σο­σια­λι­σμό προ­η­γού­με­να - αν και δεν πρό­λα­βε να χαρεί τις α­νε­πτυγ­μέ­νες πα­ρα­γω­γι­κές δυ­νά­μεις που έ­στη­σε με τον ι­δρώ­τα το δι­κό της και ε­κεί­νον της σύμ­μα­χής της φτω­χής α­γρο­τιάς - έ­κα­νε ε­πί δύ­ο δε­κα­ε­τί­ες ε­ντα­τι­κά μα­θή­ματα στο σχο­λεί­ο του πιο α­νε­πτυγ­μέ­νου και ταυ­τό­χρο­να του πιο σά­πιου και εκμε­ταλ­λευ­τι­κού κα­πι­τα­λι­σμού, ε­νώ πο­τέ δεν έ­πα­ψε να ε­ξε­γεί­ρε­ται (πά­νω α­πό 70.000 ε­ξε­γέρ­σεις ση­μειώ­νο­νται κά­θε χρόνο στην Κί­να). Έ­τσι δια­θέ­τει τώ­ρα πια, μπρο­στά στο εν­δε­χό­με­νο μιας νέ­ας ε­πα­νά­στα­σης, και την πεί­ρα και τις παρα­γω­γι­κές δυ­νά­μεις που χρειά­ζο­νται για μια νέ­α ε­ξου­σί­α της, πο­λύ πιο βα­θειά και πο­λύ πιο στα­θε­ρή α­πό ό­σο πριν ό­ταν η Κί­να έ­βγαι­νε πά­μπτω­χη α­πό τη μισο­φε­ου­δαρ­χί­α και την ι­μπε­ρια­λι­στι­κή λε­η­λα­σί­α. Βέ­βαια τα μι­ση­τά ση­μερι­νά α­φε­ντι­κά της έ­χουν δου­λέ­ψει πο­λύ τον κι­νέ­ζι­κο σο­βι­νι­σμό (Χαν) και θα ε­πι­χει­ρή­σουν να τη ρί­ξουν σε φα­σι­στι­κό πό­λε­μο αν η οι­κο­νο­μι­κή κρί­ση α­γκαλιά­σει την Κί­να, αλ­λά κά­θε τέ­τοιος πό­λε­μος δεν μπο­ρεί πο­τέ να εί­ναι νι­κηφό­ρος και σε αυ­τήν την πε­ρί­πτω­ση έ­να προ­λε­τα­ριά­το που έ­χει δι­δα­χτεί το λε­νι­νι­σμό και το μα­ο­ϊ­σμό θα βρει σύ­ντο­μα τι πρέ­πει να κά­νει για να τον σταμα­τή­σει. 

Τα α­νά­λο­γα ι­σχύ­ουν σε με­γά­λο βαθ­μό σε πα­γκό­σμια κλί­μα­κα. Για­τί πα­ντού οι κα­τα­πιε­σμέ­νοι κυ­ρί­ως α­πό τους α­να­το­λι­κούς φα­σι­σμούς λα­οί εξε­γεί­ρο­νται και διαρ­κώς προ­δί­νο­νται α­πό τους δυ­τι­κούς ψευ­το­δη­μο­κρά­τες μο­νο­πω­λι­στές και στους ε­σω­τε­ρι­κούς δη­μο­κρα­τι­κούς και στους ε­θνο­α­νε­ξαρτη­σια­κούς α­γώ­νες τους (Τσε­τσε­νί­α, Βο­σνί­α, Ου­κρα­νί­α, Γε­ωργί­α, Ζι­μπά­μπουε, Βιρ­μα­νί­α, Ι­ράν κλπ). Έ­τσι  και αυ­τοί, κα­θώς και οι ό­λο και πε­ρισ­σό­τε­ρο πο­δοπα­τη­μέ­νοι οι­κο­νο­μι­κά και α­πό τους δυ­τι­κούς μο­νο­πω­λι­στές λα­οί του δεύ­τερου και του τρί­του κό­σμου, θα α­να­γκα­στούν να στη­ρι­χθούν τε­λι­κά στις δυ­νάμεις τους. Αυ­τό ση­μαίνει ό­τι θα α­να­ζη­τή­σουν ό­χι μό­νο νέ­ες κα­τευ­θύν­σεις για τα κι­νή­μα­τά τους αλ­λά θα α­να­ζη­τή­σουν βα­θύ­τε­ρες ε­ξη­γή­σεις για το πως πρό­κυ­ψαν τέ­τοιες οι­κο­νο­μι­κές κρί­σεις, τέ­τοιοι φα­σι­σμοί και τέ­τοιοι πόλε­μοι και τό­τε θα α­να­ρω­τη­θούν ξα­νά και σε πιο πλα­τειά κλί­μα­κα τι έγι­νε με τις προ­η­γού­με­νες νι­κη­μέ­νες ε­πα­να­στά­σεις τους. Μέ­σα σε τέ­τοιες συν­θή­κες δεν υ­πάρ­χει πε­ρί­πτω­ση και ο ελ­λη­νι­κός λα­ός να μεί­νει ά­ναυ­δος να τον βυ­θίζουν στην ά­βυσ­σο της πεί­νας και του φα­σι­σμού μια χού­φτα πρά­κτο­ρες και τα τσι­ρά­κια τους. Σε αυ­τή τη φά­ση ακο­λου­θεί γε­νι­κά τους σο­σιαλ­φα­σί­στες και τους φα­σί­στες α­πα­τε­ώ­νες, αλ­λά αυ­τό θα συμ­βαί­νει μό­νο ό­σο οι νε­ο­τσα­ρικοί προ­βο­κά­το­ρες θα κρύ­βο­νται εύ­κο­λα πί­σω α­πό τους ευ­ρω­παί­ους ι­μπε­ρια­λιστές μο­νο­πω­λι­στές που ευ­χα­ρί­στως και η­λι­θί­ως υ­πο­γρά­φουν την πεί­να και την κατα­στρο­φή της ζω­ής του λα­ού μας. Αλ­λά κά­ποια στιγ­μή, ή­δη έ­χουν αρ­χίσει να το κά­νουν, οι σο­σια­λι­μπε­ρια­λι­στές θα δεί­ξουν τα μού­τρα τους κα­θώς θα α­γο­ρά­ζουν τζά­μπα τη χώ­ρα και θα συρ­μα­το­φρά­ζουν και θα φυ­λά­νε με τους τρα­μπού­κους τους τη λεί­α τους. Δεν αρ­γεί πο­λύ η ώ­ρα που ο ελ­λη­νι­κός λα­ός θα κα­θα­ρί­σει με τους νέ­ους Τσά­ρους που στην πα­λιά τους έκ­δο­ση τον φόρ­τω­σαν ι­στο­ρι­κά με την πιο ξε­νό­δου­λη ί­σως α­στι­κή τά­ξη του κό­σμου και στην πιο και­νούρ­για έκ­δο­σή τους αιχ­μα­λώ­τι­σαν τον πρώ­το γνή­σιο πα­τριω­τι­κό και ταξι­κά ε­πα­να­στατι­κό στρα­τό του και ε­ξό­ρι­σαν και τε­λι­κά δο­λο­φό­νη­σαν το μεγα­λύ­τε­ρο η­γέ­τη του,  Ν. Ζα­χα­ριά­δη. 

 

Τη νύχτα βλέπουμε πιο μακριά ή η ανάγκη για νέα εμβάθυνση στη θεωρία και στην πρακτική του μαρξισμού-λενινισμού-μαοϊσμού

 

Οι  α­ντι­κομ­μου­νι­στές, ι­διαί­τε­ρα οι δυ­τι­κοί, κά­νουν το μοι­ραί­ο λά­θος να νο­μί­ζουν  ό­τι η δι­κτα­το­ρί­α του προ­λε­τα­ριά­του πέ­θα­νε ε­πει­δή αυτοί κα­τα­φέ­ρα­νε να δώ­σουν με­ρι­κά προ­σω­ρι­νά οι­κο­νο­μι­κά α­νταλ­λάγ­μα­τα στο δυ­τι­κό κυ­ρί­ως προ­λε­τα­ριά­το και με­ρι­κές κά­τω α­πό την ε­πα­να­στα­τι­κή πί­ε­ση αυ­τού του προ­λε­τα­ριά­του πο­λι­τι­κές ε­λευ­θε­ρί­ες που δεν ή­ταν πο­λύ ε­πι­κίν­δυνες για τους ί­διους μό­νο όσο θα διαρ­κού­σαν αυ­τά τα υ­λι­κά α­νταλ­λάγ­μα­τα. Στη πραγ­μα­τι­κό­τη­τα η προ­λε­τα­ρια­κή ε­πα­νά­στα­ση νι­κή­θη­κε μό­νο προ­σω­ρι­νά και α­πό έ­ναν ε­χθρό που βγή­κε α­πό το κέ­ντρο της πρώ­της κομ­μου­νι­στι­κής ε­πανά­στα­σης και ο ο­ποί­ος για να πε­τύ­χει το στό­χο της τσα­ρι­κής-ι­μπε­ρια­λιστικής πα­λι­νόρ­θω­σης α­να­γκά­στη­κε να α­νε­βά­σει την πο­λι­τι­κή προ­βο­κά­τσια, την ι­δε­ο­λο­γι­κή με­ταμ­φί­ε­ση, την πιο αι­σχρή συ­κο­φα­ντί­α και πά­νω α­πό ό­λα τον τρο­τσκι­στι­κό ει­σο­δι­σμό στο ύ­ψος της ε­πι­στή­μης. Έ­μα­θε δη­λα­δή να διεισ­δύ­ει ό­χι πια μό­νο σε κυ­βερ­νή­σεις, ό­πως ε­πί παλιών Τσά­ρων, αλ­λά και σε κά­θε κόμμα, ι­διαί­τε­ρα στα ε­πα­να­στα­τι­κά. Ό­μως, λει­τουρ­γώ­ντας έ­τσι, υ­πο­χρε­ώ­νει τους νέ­ους ε­πα­να­στά­τες πα­ντού στον κό­σμο να με­λε­τή­σουν και αυ­τοί βα­θιά το σύ­νο­λο της κά­θε ε­θνι­κής πο­λι­τι­κής σκη­νής και το κά­θε κά­πως ση­μα­ντι­κό πο­λιτι­κό-ιδε­ολο­γι­κό ρεύ­μα σε ε­θνι­κό και σε πα­γκό­σμιο ε­πί­πε­δο και κυ­ρί­ως να με­λε­τή­σουν και να ε­ξη­γή­σουν την τα­κτι­κή και τη στρα­τη­γι­κή των σο­σιαλ­φασι­στών στο προ­τσές της πα­λι­νόρ­θω­σης στην ΕΣ­ΣΔ και στην Κί­να. 

Οι α­ντι­δρα­στι­κοί, και πρώ­τοι οι σο­σιαλ­φα­σί­στες υ­πο­τι­μούν τη θε­τι­κή πλευ­ρά που κρύ­βει αυ­τή η πα­ρα­τε­τα­μέ­νη σχε­τι­κή νύ­χτα για την κομ­μουνι­στι­κή ε­πα­νά­στα­ση που ξε­κι­νά­ει α­πό την ά­νο­δο των σο­σιαλ­φα­σι­στών της Κίνας στην ε­ξου­σί­α στα 1978 ως τα σή­με­ρα. Δεν έ­χουν προ­σέ­ξει ό­τι μό­νο η νύ­χτα επι­τρέ­πει στον άν­θρω­πο να βλέ­πει πο­λύ μα­κριά. Το φως του ή­λιου μοιά­ζει με το λα­μπρό φως της νί­κης. Βλέ­πει  κα­νείς κα­θα­ρά με αυ­τό αλ­λά βλέ­πει μό­νο σε μι­κρές και με­σαί­ες α­πο­στά­σεις πά­νω στη γη. Ό­μως τα πιο μα­κρι­νά ά­στρα και οι γα­λα­ξί­ες φαί­νο­νται και με­λε­τιού­νται στις πιο σκο­τει­νές νύ­χτες και τα πιο δυ­να­τά τη­λε­σκό­πια εί­ναι χτι­σμέ­να στις πιο ψη­λές και α­πό­μα­κρες βουνο­κορ­φές ή τα­ξι­δεύ­ουν με δο­ρυ­φό­ρους στο α­στρο­φώ­τι­στο διά­στη­μα. Με λί­γα λόγια ο πιο κο­ντι­νός μας ή­λιος πρέ­πει να χα­θεί για έ­να διά­στη­μα για να μπο­ρέσουν να μας «μι­λή­σουν» και οι πιο μακρινοί και πιο γι­γα­ντιαί­οι ή­λιοι. Α­κό­μα και ως χθες στα τα­ξί­δια του πά­νω στη γη, ο άν­θρω­πος προ­σα­να­το­λι­ζό­ταν κα­λά χά­ρη στον πο­λι­κό α­στέ­ρα, δη­λα­δή έ­ναν ή­λιο με 6 φο­ρές πιο με­γά­λη μά­ζα α­πό το δι­κό μας και 2.200 φο­ρές λα­μπρό­τε­ρο, που μό­νο τη νύ­χτα μπο­ρού­με να δούμε. 

Οι νί­κες ε­πα­λη­θεύ­ουν τις πα­λιές βε­βαιό­τη­τες, αλ­λά οι νέ­ες βε­βαιό­τη­τες δεν προ­έρ­χο­νται κυ­ρί­ως α­πό τις νί­κες αλ­λά α­πό τις ήτ­τες. Το πιο γόνι­μο πε­ρι­βάλ­λον για την ε­πι­στη­μο­νι­κή αμ­φι­βο­λί­α και την έ­ρευ­να το γεν­νάνε στην ε­πι­στή­μη κυ­ρί­ως οι α­πο­τυ­χί­ες, που στην ε­πι­στή­μη της τα­ξι­κής πά­λης ο­νο­μά­ζο­νται ήτ­τες. Ό­σο πιο με­γά­λες εί­ναι οι α­πο­τυ­χί­ες και πιο μα­κρό­χρονα τα α­πο­τε­λέ­σμα­τά τους τό­σο πιο με­γά­λη η ε­πι­στη­μο­νι­κή αμ­φι­βο­λί­α, ο­πό­τε και η έ­ρευ­να, ο­πό­τε τό­σο πιο μα­κρύ εί­ναι το άλ­μα σε α­νώ­τε­ρα ε­πί­πε­δα της α­λήθειας, δη­λα­δή το άλ­μα σε νέ­ες, στα­θε­ρό­τε­ρες και βα­θύ­τε­ρες ε­πι­στη­μο­νι­κές βε­βαιό­τη­τες. Η με­γα­λύ­τε­ρη ε­πα­νά­στα­ση στη φυ­σι­κή με­τά α­πό την ε­πο­χή του Νεύ­τω­να, η αιν­σται­νι­κή θε­ω­ρί­α της σχε­τι­κό­τη­τας, προ­έ­κυ­ψε α­πό την ε­πί­μο­νη ε­πί 15 χρό­νια α­πο­τυ­χί­α της νευ­τώ­νειας μη­χα­νι­κής να ερ­μη­νεύ­σει τα α­προσδό­κη­τα α­πο­τε­λέ­σμα­τα του α­στρο­νο­μι­κού πει­ρά­μα­τος του Μά­ι­κελ­σον που επέ­με­ναν, ό­σες φο­ρές και αν αυ­τό ξα­να­γι­νό­ταν, ό­τι εί­ναι στα­θε­ρή η τα­χύ­τη­τα του φω­τός ό­ποια και αν ή­ταν η τα­χύ­τη­τα της πη­γής του. Μή­πως αυ­τό ση­μαί­νει ότι εί­ναι λα­θε­μέ­νη η νευ­τώ­νεια μη­χα­νι­κή; Ό­χι, εί­ναι ο­λό­σω­στη αλ­λά σε τα­χύτη­τες πο­λύ μι­κρό­τε­ρες α­πό την τα­χύ­τη­τα του φω­τός στις ο­ποί­ες μας πλη­σί­α­σε μό­νο η α­νά­πτυ­ξη της τε­χνο­λο­γί­ας και ο ε­πι­στη­μο­νι­κός πει­ρα­μα­τι­σμός. Σε τα­χύ­τη­τες δη­λα­δή κο­ντι­νές στην τα­χύ­τη­τα του φω­τός η κλασσική μη­χα­νική πρέ­πει να α­νε­βεί στο ε­πί­πε­δο της πιο γε­νι­κής θε­ω­ρί­ας της σχε­τι­κό­τη­τας και μά­λι­στα να γί­νει μια υ­πο­πε­ρί­πτω­ση της. 

Α­νά­λο­γα συμ­βαί­νουν και στον ε­πι­στη­μο­νι­κό σο­σια­λι­σμό, στην επι­στή­μη της τα­ξι­κής πά­λης. Το μαρ­ξι­σμό σαν θε­ω­ρί­α της προ­λε­τα­ρια­κής ε­πα­νάστα­σης τον έ­φτα­σε στον ώ­ρι­μο πυ­ρή­να του, δη­λα­δή στην α­να­κά­λυ­ψη της α­να­γκαιό­τη­τας της δι­κτα­το­ρί­ας του προ­λε­τα­ριά­του, η ήτ­τα των α­στι­κο­δη­μο­κρατι­κών και των ερ­γα­τι­κών ε­πα­να­στά­σε­ων του 1848. Α­πό ε­κεί ξε­κί­νη­σε μια αρ­κε­τά μα­κριά νύ­χτα της σχε­τι­κής στα­θε­ρο­ποί­ησης της ε­ξου­σί­ας της α­στι­κής τά­ξης που έ­φτα­σε χο­ντρι­κά μέ­χρι το γαλ­λο­γερ­μα­νι­κό πό­λε­μο του 1871 α­πό ό­που γεν­νή­θη­κε η πρώ­τη προ­λε­τα­ρια­κή ε­ξου­σί­α στην ι­στο­ρί­α, η πα­ρι­σι­νή Κομ­μούνα. Αυ­τή με την η­ρω­ι­κή ήτ­τα της ε­πι­βε­βαί­ω­σε την ορ­θό­τη­τα της δι­δα­σκα­λί­ας του Μαρ­ξ για την α­να­γκαιό­τη­τα της δι­κτα­το­ρί­ας του προ­λε­τα­ριά­του. Α­πό την άλ­λη στη διάρ­κεια αυ­τής της σχε­τι­κής νύ­χτας γρά­φτη­κε και το Κε­φά­λαιο, ενώ προς το τέ­λος της δη­μιουρ­γή­θη­κε η Α΄ Διε­θνής. Μι­λά­με για σχε­τι­κή στα­θερο­ποί­η­ση, ο­πό­τε τε­λι­κά και για σχε­τι­κή νύ­χτα, επει­δή πο­τέ ο κα­πι­τα­λισμός δεν εί­ναι στα­θε­ρός, ού­τε α­πό την ά­πο­ψη της διε­ξα­γω­γής της τα­ξι­κής πάλης που συ­νε­χί­ζε­ται α­στα­μά­τη­τα με πο­λύ­μορ­φες, πο­σο­τι­κές αλ­λά και ποιο­τικές, έ­στω και ε­λάσ­σο­νες αλ­λα­γές, ού­τε α­πό την ά­πο­ψη της α­νά­πτυ­ξης των πα­ραγω­γι­κών δυ­νά­με­ων οι ο­ποί­ες α­να­πτύσ­σο­νται με πε­λώ­ρια ε­πι­στη­μο­νι­κο­τε­χνι­κά άλ­μα­τα. Βέ­βαια αυ­τές οι πα­ρα­γω­γι­κές δυ­νά­μεις την ί­δια ώ­ρα που α­να­πτύσσο­νται δε­σμεύ­ο­νται κιό­λας α­πό τον ί­διο τον κα­πι­τα­λι­στι­κό τους τρό­πο ανά­πτυ­ξής τους. Αυ­τό φαί­νε­ται πο­λύ πιο κα­θα­ρά σή­με­ρα που κά­θε στιγμή χιλιά­δες νέ­ες μι­κρές και με­γά­λες ε­πι­στη­μο­νι­κές και τε­χνι­κές α­να­κα­λύ­ψεις φυ­λα­κί­ζο­νται με τη μορ­φή της πα­τέ­ντας α­πό κά­θε ε­ται­ρι­κό και κρα­τι­κό ερ­γαστή­ρι και δεν κυ­κλο­φο­ρούν ή μέ­νουν α­χρη­σι­μο­ποί­η­τες ε­νώ μέ­σα πα­ρα­γω­γής και άν­θρω­ποι κα­τα­στρέ­φο­νται κά­θε τό­σο α­πό τις ό­λο και πιο συ­χνές οι­κο­νομι­κές υ­φέ­σεις και κρί­σεις και α­πό τους ό­λο και πιο κα­τα­στρο­φι­κούς και πιο κα­νι­βα­λι­κούς πο­λέ­μους που γεν­νά­νε αυ­τές οι κρί­σεις. Ό­λα αυ­τά εί­ναι πράγμα­τα που κά­νουν πο­λύ πιο α­να­γκαί­α α­πό πο­τέ την προ­λε­τα­ρια­κή ε­πα­νά­στα­ση και εξου­σί­α. 

Ο λε­νι­νι­σμός, σαν α­νά­πτυ­ξη του μαρ­ξι­σμού, γεν­νή­θη­κε μέ­σα α­πό την πά­λη του ρώ­σι­κου ε­πα­να­στα­τι­κού προ­λε­τα­ριά­του ε­νά­ντια στην ά­νο­δο και στη στα­δια­κή κυ­ριαρ­χί­α των δε­ξιών οπ­πορ­του­νι­στών μέ­σα στη Β΄ Διε­θνή, που ή­ταν οι πο­λι­τι­κοί εκ­πρό­σω­ποι της ερ­γα­τι­κής α­ρι­στοκρα­τί­ας και έ­γι­ναν τε­λι­κά στην πλειο­ψη­φί­α τους υ­πη­ρέ­τες των ι­μπε­ρια­λι­στών-μο­νο­πω­λι­στών κάθε χώ­ρας. Αυ­τοί, α­φού έ­θα­ψαν ου­σια­στι­κά ε­πί χρό­νια τη μαρ­ξι­στι­κή δι­δα­σκαλί­α για την ε­πα­να­στα­τι­κή δι­κτα­το­ρί­α του προ­λε­τα­ριά­του και α­φού έ­ρι­ξαν του ερ­γά­τες της Γερμα­νί­ας στις χει­ρό­τε­ρες ρε­φορ­μι­στι­κές κοι­νο­βου­λευτι­κές αυ­τα­πά­τες, τε­λι­κά, α­ντί να α­πα­ντή­σουν με α­ντί­στα­ση στον α΄ πα­γκό­σμιο πό­λε­μο, έ­φτα­σαν στο ση­μεί­ο να ρί­ξουν το προ­λε­τα­ριά­το της Ευ­ρώ­πης στο σοσιαλ­σο­βι­νι­σμό και στην πιο αι­σχρή αλ­λη­λο­σφα­γή. Κυ­ρί­ως μέ­σα από αυ­τή τη σχε­τι­κή νέ­α νύ­χτα που ση­μα­το­δο­τεί­ται α­πό την ψυ­χρό­τη­τα, ως και ε­χθρό­τη­τα της η­γε­σί­ας της β΄ Διε­θνούς α­πέ­να­ντι στο ι­δρυ­τι­κό συ­νέ­δριο των μπολ­σε­βίκων του 1903 και φτά­νει ως την πρώ­τη νι­κη­φό­ρα ε­πα­νά­στα­ση του 1917, βγή­κε η λε­νι­νιστι­κή θε­ω­ρί­α για τον ι­μπε­ρια­λι­σμό. 

Α­κό­μα πιο κα­θα­ρά ο μα­ο­ϊ­σμός σαν α­νά­πτυ­ξη του μαρ­ξι­σμού-λε­νι­νισμού γεν­νή­θη­κε μέ­σα α­πό την πε­λώ­ρια και στρα­τη­γι­κού χα­ρα­κτή­ρα ήτ­τα που λέ­γε­ται κα­πι­τα­λι­στι­κή πα­λι­νόρ­θω­ση της ΕΣ­ΣΔ. Αυ­τό δεν ση­μαί­νει ό­τι η α­κόμα πιο μα­κρι­νή και ο­δυ­νη­ρή πε­ρί­ο­δος με­τά και την κι­νέ­ζι­κη πα­λι­νόρ­θω­ση που ση­μα­το­δο­τεί­ται α­πό την 3η ο­λο­μέ­λεια της ΚΕ του 11ου Συ­νέ­δριου του ΚΚ Κί­νας του 1978 και φτά­νει ως σή­με­ρα α­παι­τεί έ­να νέ­ο μα­ο­ϊ­σμό, έ­να νέ­ο κο­σμο­ϊ­στορι­κό θε­ω­ρη­τι­κό άλ­μα για να ξε­πε­ρα­στεί. Ο μα­ο­ϊ­σμός δί­νει ου­σια­στι­κά τις βασι­κές κα­θο­δη­γη­τι­κές γραμ­μές και για αυ­τή την πε­ρί­ο­δο. Το ό­τι αυ­τός ο με­γάλος δια­λε­κτι­κός και διε­θνι­στής ά­φη­σε πριν πε­θά­νει στην πα­γκό­σμια ερ­γατι­κή τά­ξη και τους λα­ούς α­νά­με­σα στις άλ­λες και την πο­λύ συ­γκε­κρι­μέ­νη πο­λι­τι­κή κλη­ρο­νο­μιά  ό­τι «αν η Κί­να αλ­λά­ξει χρώ­μα οι λα­οί θα πρέ­πει να ε­νωθούν και να τη συ­ντρί­ψουν», δεί­χνει ό­τι ο μα­ο­ϊ­σμός εί­ναι θε­ω­ρί­α για πο­λύ μα­κρι­νά τα­ξί­δια. Άλ­λω­στε πα­τώ­ντας στα­θε­ρά πά­νω στο μα­ο­ϊ­σμό και ι­διαί­τε­ρα στη θε­ωρί­α των Τριών κό­σμων μπο­ρέ­σα­με και ε­μείς να α­να­λύ­σου­με τα βα­σικά στοι­χεί­α της ρώ­σι­κης πα­γκό­σμιας στρα­τη­γι­κής και τα­κτι­κής του «ψό­φιου κο­ριού» για την πε­ρι­κύ­κλω­ση της Ευ­ρώ­πης. Έ­τσι α­πο­κα­λύ­ψα­με τη στρα­τη­γι­κή προ­σποί­η­ση ό­τι δή­θεν η σο­βιε­τι­κή αυ­το­κρα­το­ρί­α αυ­τοκτό­νη­σε, και έ­τσι προ­βλέ­ψα­με α­νά­με­σα στα άλ­λα και τον ει­δι­κό, αρ­νη­τι­κό ρό­λο που θα έ­παι­ζε η δι­κιά μας χώ­ρα, σαν το πρώ­το και τρα­γι­κό θύ­μα και πει­ρα­μα­τό­ζω­ο αυ­τής της στρα­τη­γι­κής, στις ευ­ρω­πα­ϊ­κές ε­ξε­λί­ξεις. Για να  συλ­λά­βου­με κα­λύ­τε­ρα τις νέ­ες κα­τα­στά­σεις και να α­πα­ντή­σου­με σε αυ­τές προ­σπα­θή­σα­με να ε­φαρ­μό­σουμε τη θε­ω­ρί­α των Τριών Κό­σμων, προ­σαρ­μό­ζο­ντας την ό­σο μπο­ρού­σα­με στις συνθή­κες του σχη­μα­τι­σμού του νε­ο­να­ζι­στι­κού ρω­σο­κι­νε­ζι­κού Ά­ξο­να, δη­λα­δή του Ά­ξο­να των δύ­ο κα­νί­βα­λων με πυ­ρη­νι­κά που ε­τοι­μά­ζουν έ­ναν πα­γκόσμιο πό­λε­μο. Ή­δη οι θε­ω­ρη­τι­κοί του Πού­τιν έ­χουν εκ­πο­νή­σει χο­ντρι­κά τη νο­μι­μοποι­η­τι­κή «θε­ω­ρί­α» αυ­τού του πο­λέ­μου που εί­ναι ο ρα­τσι­στι­κός νε­ο- Ευ­ρα­σιατι­σμός, που ση­κώ­νει σαν πα­γκό­σμια ε­νο­ποι­η­τι­κή, γε­νο­κτο­νι­κή ση­μαί­α του, τον α­ντι­ση­μι­τι­σμό, ό­πως έ­κα­ναν και οι να­ζι­στές προ­κά­το­χοί του. Η α­πά­ντη­ση στο νε­ο­χι­τλε­ρι­κό ά­ξο­να θα εί­ναι κα­τά τη γνώ­μη μας μια νέ­α ε­ξε­λιγ­μέ­νη έκ­δο­ση του πα­γκό­σμιου α­ντι­φα­σι­στι­κού με­τώ­που, κά­τω α­πό το φως της στρα­τη­γικής θε­ω­ρί­ας των Τριών κό­σμων.

Αυ­τό που γε­νι­κό­τε­ρα θέ­λου­με να πού­με, με την ευ­και­ρί­α της δη­μοσί­ευ­σης του δο­κι­μί­ου του Μά­ο Τσε Τουν­γκ «Για την Πράξη», εί­ναι ό­τι έ­τσι κι αλ­λιώς μας χρειά­ζο­νται νέ­ες θε­ω­ρη­τι­κές ε­πε­ξερ­γα­σί­ες και νέ­ες πρα­κτικές α­πα­ντή­σεις σε έ­να πλή­θος με­τώ­πων της τα­ξι­κής πά­λης και μά­λι­στα ό­χι μόνο στην πο­λι­τι­κή, αλ­λά και στη φι­λο­σο­φί­α και στην πο­λι­τι­κή οι­κο­νο­μί­α. Αυτή εί­ναι η υ­πο­χρέ­ω­ση ό­λων των μαρ­ξι­στών ε­πα­να­στα­τών σε ό­λο τον κό­σμο. Αυτοί δεν θα πρέ­πει να πε­ρι­μέ­νουν νέ­ες με­γα­λο­φυ­ί­ες για να α­πα­ντή­σουν στα μεγά­λα ε­ρω­τή­μα­τα που τους βά­ζει η ζω­ή. Α­πλά, ό­πως μας λέ­ει ο Μά­ο, ο­φεί­λουν να βυ­θι­στούν και να α­φε­θούν στην τα­ξι­κή πά­λη και ταυ­τό­χρονα να με­λε­τά­νε και να ε­ρευ­νούν με στό­χο να λύ­σουν τα συ­γκε­κρι­μέ­να πο­λι­τι­κά προ­βλή­μα­τα που βά­ζει η ζω­ή. Έ­τσι θα  σκά­βουν κα­τά χι­λιά­δες στο έ­δα­φος της θε­ω­ρί­ας του επι­στη­μο­νι­κού σο­σια­λι­σμού, ό­πως άλ­λες χι­λιά­δες σκά­βουν στο έ­δα­φος του ε­πιστη­μο­νι­κού πει­ρα­μα­τι­σμού και προ­χω­ρά­νε την ε­πι­στή­μη και την τε­χνι­κή σε ύ­ψη πρω­το­φα­νή. Δεν ξέ­ρου­με αν θα εί­ναι κά­ποιοι με­μο­νω­μέ­νοι άν­θρω­ποι ή νέ­α συλ­λο­γι­κά πο­λι­τι­κά ε­πι­τε­λεί­α με κά­ποιους τα­λα­ντού­χους αν­θρώ­πους ανά­με­σά τους που θα συ­μπυ­κνώ­σουν θε­ω­ρη­τι­κά ό­λη αυ­τή την α­να­ζή­τη­ση. Το σίγου­ρο ό­μως εί­ναι ό­τι ό­ποια ση­μα­ντι­κή  ε­πε­ξερ­γα­σμέ­νη σκέ­ψη προ­κύ­ψει αυτή θα ο­φεί­λε­ται στο βά­θος στο ό­τι πολ­λές χι­λιά­δες και ε­κα­τομ­μύ­ρια πραγ­ματι­κοί ε­πα­να­στά­τες θα μπουν στην τα­ξι­κή πά­λη της νέ­ας πε­ριό­δου και θα ε­ρευνούν, θα σκέ­φτο­νται και θα συ­ζη­τά­νε για να δώ­σουν θε­ω­ρη­τι­κές και πρα­κτικές α­πα­ντή­σεις στα νέ­α μι­κρά και με­γά­λα προ­βλή­μα­τα που πά­λι η πρά­ξη βά­ζει μπρο­στά τους. Χω­ρίς τα ε­κα­τομ­μύ­ρια των ε­πα­να­στα­τών και των χι­λιά­δων δια­νο­ού­με­νων ό­λης της δη­μο­κρα­τι­κής και προ­λε­τα­ρια­κής μά­ζας στην Ευ­ρώ­πη δεν θα υ­πήρ­χε κα­νέ­νας Μαρ­ξ, χω­ρίς τους α­ντί­στοι­χους μα­χη­τές της ρώ­σι­κης ε­πα­νά­στα­σης και της αρ­χι­κά ε­πα­να­στα­τι­κής β΄ διε­θνούς δεν θα υ­πήρ­χε κανέ­νας Λέ­νιν και χω­ρίς τη Γ΄ Διε­θνή και τη ρώ­σι­κη και την κι­νέ­ζι­κη ερ­γα­τι­κή τά­ξη και α­γρο­τιά δεν θα υ­πήρ­χε κα­νέ­νας Στά­λιν και κανέ­νας Μά­ο. Αυ­τό συμ­βαί­νει και στον πο­λι­τι­σμό και στην τέ­χνη γε­νι­κό­τε­ρα. Ο ό­γκος και η ποιό­τητα του α­νή­συ­χου καλ­λιερ­γη­μέ­νου κοι­νού α­πο­φα­σί­ζει για τον α­ριθ­μό και την ποιό­τη­τα των και­νο­τό­μων καλ­λι­τε­χνών, σο­φών κλπ που θα πα­ρα­χθούν. Το κα­λύτε­ρο πα­ρά­δειγ­μα για το ζή­τη­μα αυ­τό μας το δί­νει η αρ­χαί­α Α­θή­να. Ε­κεί καμιά πε­νη­ντα­ριά χι­λιά­δες καλ­λιερ­γη­μέ­νοι άν­θρω­ποι, δου­λο­κτή­τες και ε­λεύθε­ροι χει­ρώ­να­κτες, που εί­χαν αρ­κε­τό χρό­νο και κυ­ρί­ως δί­ψα για φι­λο­σο­φι­κές συ­ζη­τή­σεις πα­ρή­γα­γαν μέ­σα σε μια γε­νιά και μέ­σα σε λί­γα οι­κο­δομι­κά τετρά­γω­να τους πε­ρισ­σό­τε­ρους αρ­χη­γούς φι­λο­σο­φι­κών ρευ­μά­των και με­γά­λους τρα­γω­δούς και ποι­η­τές που έ­βγα­λε πο­τέ η αν­θρω­πό­τη­τα. 

Μπο­ρεί να υ­πο­θέ­σει κα­νείς τι θα βγά­λουν ε­κα­τομ­μύ­ρια  ε­πα­να­στατη­μέ­νων λα­ών που θα πα­λεύ­ουν πυ­ρε­τώ­δι­κα να αλ­λά­ξουν τον κό­σμο, παίρ­νο­ντας ε­δώ και ε­κεί την ε­ξου­σί­α, με τό­σα μέ­σα έ­ρευ­νας, με­λέ­της και κυ­ρί­ως ε­πικοι­νω­νί­ας και συ­ζή­τη­σης α­πό ά­κρου σε ά­κρο στον πλα­νή­τη. Μπο­ρεί κα­νείς να υπο­θέ­σει πό­σο εύ­κο­λα, ό­ταν έρ­θει αυ­τή η στιγ­μή θα νι­κη­θούν τα α­κα­δη­μα­ϊ­κά κλει­στά ιε­ρα­τεί­α της ντό­πιας και κυ­ρί­ως της πα­γκό­σμιας α­ντιδρα­στι­κής αστι­κής δια­νό­η­σης, ι­διαί­τε­ρα ε­κεί­να των κρα­τι­κών ψευ­το­μαρ­ξι­στών και ψευτο­ε­πα­να­στα­τών που ει­δι­κεύ­ο­νται σε έ­να πράγ­μα πά­νω απ ό­λα: στον ι­δε­ο­λο­γικό θά­να­το κά­θε γνή­σιας ε­πα­να­στα­τι­κής πρω­το­πο­ρί­ας και σκέ­ψης. 

Α­πλά αυ­τές οι με­γά­λες στιγ­μές θέ­λουν με­γάλη και ε­πώ­δυ­νη προε­τοι­μα­σί­α και προ­πα­ντός α­νοι­χτό μυα­λό και βα­θιά και πά­ντα ει­λι­κρι­νή και α­κού­ρα­στη θέ­λη­ση για τη διόρ­θω­ση των λα­θών και των α­δυ­να­μιών μας. Γι αυ­τό έ­χου­με γρά­ψει μό­νι­μα στην ι­στο­σε­λί­δα μας για να μην τα ξε­χνά­με πο­τέ, τα παρα­κά­τω α­θά­να­τα λόγια του Μαρ­ξ:   

“Οι α­στι­κές ε­πα­να­στά­σεις, σαν τις ε­πα­να­στά­σεις του δέ­κα­του όγδο­ου αιώ­να, ορ­μούν γρή­γο­ρα α­πό ε­πι­τυ­χί­α σε ε­πι­τυ­χί­α, τα δρα­μα­τι­κά τους απο­τε­λέ­σμα­τα ξε­περ­νούν το έ­να το άλ­λο, άν­θρω­ποι και πράγ­μα­τα φαί­νο­νται σαν σε φω­τιές δια­μα­ντιών. Η έκ­στα­ση εί­ναι το πνεύ­μα κά­θε η­μέ­ρας. Μα η ζω­ή τους εί­ναι μι­κρή. Σε λί­γο φτά­νουν κιό­λας στο α­νώ­τα­το ση­μεί­ο τους και μια μακρυά α­πο­χαύ­νω­ση κυ­ριεύ­ει ύ­στε­ρα την κοι­νω­νί­α πριν μά­θει να α­φο­μοιώ­νει νηφά­λια τα α­πο­τε­λέ­σμα­τα της ορ­μη­τι­κής και θυελ­λώ­δι­κης ε­πο­χής της. Α­ντίθετα οι προ­λε­τα­ρια­κές ε­πα­να­στά­σεις, ό­πως οι ε­πα­να­στά­σεις του δέ­κα­του ένα­του αιώ­να, κά­νουν α­διά­κο­πη κρι­τι­κή στον ί­διο τον ε­αυ­τό τους, δια­κό­πτουν κά­θε στιγ­μή την πο­ρεί­α τους, γυ­ρί­ζουν πά­λι σε ε­κεί­νο που φαί­νε­ται πως έχει πραγ­μα­το­ποι­η­θεί για να το ξα­ναρ­χί­σουν από την αρ­χή, χλευά­ζουν με ω­μή α­κρί­βεια τις α­συ­νέ­πειες, τις α­δυ­να­μί­ες και τις ε­λε­ει­νό­τη­τες που πα­ρου­σιά­ζουν οι πρώ­τες δο­κι­μές τους, φαί­νο­νται πως ξα­πλώ­νουν κά­τω τον α­ντί­παλό τους μό­νο για να α­ντλή­σει και­νούρ­γιες δυ­νά­μεις α­πό τη γη και να ση­κω­θεί μπρο­στά τους πιο γι­γά­ντιος, ο­πι­σθο­χω­ρούν ο­λο­έ­να μπρο­στά στην α­προσ­διό­ρι­στη α­πε­ρα­ντο­σύ­νη των ί­διων των σκο­πών τους, ώ­σπου να δη­μιουρ­γη­θούν οι ό­ροι που κά­νουν α­δύ­να­το κά­θε πι­σω­γύ­ρι­σμα και οι ί­διες οι πε­ρι­στά­σεις φω­νά­ζουν: Ι­δού η Ρό­δος, ι­δού και το πή­δη­μα”.

Κ. Μαρ­ξ. 18η Μπρυ­μέρ

*  Η α­νά­λο­γη δου­λειά πρέ­πει εν­νο­εί­ται να γί­νει και για την πα­λι­νόρθω­ση στη ΕΣ­ΣΔ, α­πλά ε­κεί η με­λέ­τη εί­ναι πο­λύ δυ­σκο­λό­τε­ρη για­τί η πά­λη ή­ταν λι­γό­τε­ρο α­νοι­χτή α­φού διε­ξά­χθη­κε ως ε­πί το πλεί­στον μέ­σα στα α­νώ­τε­ρα όρ­γα­να του κόμ­μα­τος. Να μην ξε­χνά­με ό­τι η προϋ­πό­θε­ση της κα­τά­κτη­σης της πολι­τι­κής ε­ξου­σί­ας με­τά την ήτ­τα της πρώ­της  προ­λε­τα­ρια­κής ε­ξου­σί­ας, της παρι­σι­νής Κομ­μού­νας, ή­ταν η με­λέ­τη της ήτ­τας της, που πρώ­τος έ­κα­νε ο  ί­διος ο Μαρ­ξ.

 

-Δημοσιεύτηκε στο φ 485 της Νέας Ανατολής (Γενάρης-Φλεβάρης 2013)-

http://www.oakke.gr/ideology/item/86-%CE%BC%CE%AC%CE%BF-%CF%84%CF%83%CE%B5-%CF%84%CE%BF%CF%85%CE%BD%CE%B3%CE%BA-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CF%80%CF%81%CE%AC%CE%BE%CE%B7-1937

http://www.oakke.gr/ideology/item/99-%CE%BC%CE%AC%CE%BF-%CF%84%CF%83%CE%B5-%CF%84%CE%BF%CF%85%CE%BD%CE%B3%CE%BA-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CF%80%CF%81%CE%AC%CE%BE%CE%B7-1937