Χαλκοκονδύλη 35, τηλ-φαξ: 2105232553 email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

  Η οικονομική κρίση την οποία προκάλεσαν οι ρωσόδουλοι στη χώρα μας μαζί με το πολύχρονο σαμποτάζ της παραγωγής οδηγούν τη βιομηχανία στο μαρασμό και το κλείσιμο.

 

Η βαριά βιομηχανία  που είναι η βάση για την ύπαρξη της χώρας μας σαν μιας σύγχρονης, ανεξάρτητης  και προοδευμένης χώρας με ένα λαό με κάπως ψηλό βιοτικό επίπεδο, βρίσκεται κυριολεκτικά στο χείλος του γκρεμού. Αιτία το συστηματικό σαμποτάζ

Η Πρωτομαγιά βρίσκει γι’ ακόμη μια χρονιά την παγκόσμια εργατική τάξη χωρίς μαζικά δικά της κόμματα, χωρίς μια κάποια κάπως ενιαία κατεύθυνση, κυρίως χωρίς μια ορατή ελπίδα, για τους περισσότερους εργαζόμενους του χεριού και του πνεύματος, για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση. Κι αυτό παρά το γεγονός ότι μες στα μυαλά και στις καρδιές των εργαζόμενων μαζών σε Ανατολή και Δύση επιβιώνουν και σιγοκαίνε σαν μια βαθιά και πανίσχυρη πολιτισμική παρακαταθήκη οι δημοκρατικές και επαναστατικές παραδόσεις των μεγάλων αντιφασιστικών και εργατικών επαναστατικών αγώνων του 20ού αιώνα.

Αυτή είναι μια κατάσταση που κάθε άλλο παρά πρωτόγνωρη είναι για την παγκόσμια εργατιά, ειδικά από το 1980 και μετά, όταν μετά την ΕΣΣΔ έπεσε το τελευταίο κάστρο των σοσιαλιστικών επαναστάσεων του 20ού αιώνα, η κόκκινη Κίνα του Μάο Τσε Τουνγκ και του Χούα Κούο Φενγκ, αλωμένη από τους σοσιαλφασίστες του Τενγκ Σιάο Πινγκ. Η τραγωδία δεν ήταν τόσο η άλωση απ’ τα μέσα των πρώτων νικηφόρων προλεταριακών επαναστάσεων στην ιστορία και η μετατροπή της Ρωσίας και της Κίνας από κέντρα της παγκόσμιας προόδου σε διεθνείς φάρους του φασισμού, της αντεπανάστασης και του πολέμου. Ήταν κυρίως η μετατροπή της συντριπτικής πλειονότητας των “κομμουνιστικών” (από τη δεκαετία του 60) κι έπειτα των “μ-λ κομμουνιστικών” (τη δεκαετία του 80) κομμάτων και οργανώσεων σε κάθε χώρα σε πρωτοπορίες του πραξικοπηματισμού, του σοσιαλφασισμού και της αντεργατικής αντίδρασης, σε ακροδεξιά εργαλεία των νέων αστικών τάξεων Μόσχας και Πεκίνου για τη χιτλερικού τύπου κατάκτηση της παγκόσμιας ηγεμονίας.

 

Έχουν περάσει 125 χρόνια από τον πρώτο γιορτασμό της Πρωτομαγιάς σαν «παγκόσμιας μέρας των εργατών» με απόφαση της επαναστατικής τότε Β’ Διεθνούς. Εκείνη την Πρωτομαγιά ο ουσιαστικός ιδεολογικός και πολιτικός καθοδηγητής της ο Φ. Ένγκελς έγραφε: «σήμερα που γράφω αυτές τις γραμμές το προλεταριάτο της Ευρώπης και της Αμερικής επιθεωρεί τις δυνάμεις του, που για πρώτη φορά κινητοποιούνται σε μια στρατιά, κάτω από μια σημαία και για έναν άμεσο στόχο: το νομοθετικό καθορισμό της κανονικής οκτάωρης εργάσιμης ημέρας,

Σε κάθε Πρωτομαγιά από αυτές των τελευταίων χρόνων η εργατική τάξη, δηλαδή αυτή που δουλεύει σκληρά, που παίρνει μισθούς πείνας, και που φοβάται μήπως χάσει αύριο τη δουλειά και βυθιστεί στην απελπισία της ανεργίας, λείπει στη συντριπτική πλειοψηφία της από την ιστορική γιορτή της, ενώ κάτω από τις σημαίες και τα ιστορικά σύμβολα της παρελαύνουν κατά πλειοψηφία οι χειρότεροι εχθροί της και ελάχιστοι παραπλανημένοι από τους φίλους της σε τελετές που εντελώς αναπόφευκτα δεν έχουν ούτε αληθινό παλμό ούτε επαναστατική συγκίνηση.

Να γιορτάζουμε στη χώρα μας την Πρωτομαγιά σημαίνει να ξεσκεπάζουμε πρώτα από όλα αυτούς που μιλάνε στο όνομα της εργατικής τάξης και έχουνε κάνει κουρέλι εδώ και χρόνια αυτό που είναι το πιο βαθύ στην ύπαρξή της, το διεθνή της χαρακτήρα, το γεγονός δηλαδή ότι όλοι οι εργάτες είναι σε τελική ανάλυση αδέλφια όποια εθνικότητα και να έχουν.

Όχι στο νεοναζιστικό άξονα Μόσχας-Πεκίνου-Τεχεράνης. Όχι στη δυτική ιμπεριαλιστική επέμβαση στον τρίτο κόσμο που του ανοίγει το δρόμο

Λευτεριά στη μαρτυρική Τσετσενία Συμπαράσταση στους αγωνιζόμενους εργάτες της Κίνας Όχι στο παραγωγικό σαμποτάζ. Υπεράσπιση του ενιαίου μεροκάματου. Πολιτικά δικαιώματα στους μετανάστες · Αυτοοργάνωση των εργατών και αντίσταση στα σοσιαλφασιστικά συνδικάτα

Η παγκόσμια μέρα της εργατικής τάξης βρίσκει για δεύτερη χρονιά την Ευρώπη στα δίχτυα ενός νέου μεγάλου πολέμου, αυτού που ξεκίνησε ο νεοναζιστικός άξονας Ρωσίας - Κίνας για την αναδιανομή του πλανήτη, με πρώτο σταθμό τη μαρτυρική και ηρωική Ουκρανία. Στην Ελλάδα, πάλι, συμπίπτει παράλληλα με μια προεκλογική περίοδο από την οποία ο μεγάλος απών είναι το σκληρά εκμεταλλευόμενο προλεταριάτο, ο κόσμος της μισθωτής δουλειάς.

Ο Μητσοτάκης υπόσχεται αυξήσεις μισθών και παροχές «από την ανάπτυξη» στην οποία ισχυρίζεται ότι ο ίδιος και η ΝΔ του είναι πρωταθλητές, ενώ σχεδόν όλοι οι υπόλοιποι υπόσχονται αναδιανομή του ήδη υπάρχοντος πλούτου, μιλώντας πολύ λιγότερο για την παραγωγή του. Μεταξύ αυτών των δεύτερων, «πρωταθλητής» είναι ο Κουτσούμπας - ψευτοΚΚΕ, ενώ ακόλουθος του, λίγο αμήχανος αλλά πιο «κυβερνητικός» και «ρεαλιστής» είναι ο Τσίπρας - ΣΥΡΙΖΑ, με μπαλαντέρ ανάμεσά τους τον Βαρουφάκη.

Ενημέρωση: Μπορείτε να δείτε εδώ ολόκληρη τη συγκέντρωση 

https://www.youtube.com/watch?v=m1VUeMhBhvA&t=693s

Η ΟΑΚΚΕ καλεί τους φίλους και συναγωνιστές της στην ανοιχτή συγκέντρωση-συζήτηση που διοργανώνει στα γραφεία της την Κυριακή με κύριο θέμα τις κοσμοϊστορικές αλλαγές που ζουν οι λαοί και οι χώρες της Ευρώπης μετά την ανοιχτή συμπαράταξη της ηγεσίας των ΗΠΑ με τη Ρωσία και με τις ελάχιστες χώρες που στηρίζουν την εισβολή της στην Ουκρανία όπως αυτή αναδείχθηκε μέσα από τη διπλή ψηφοφορία στη ΓΣ και το ΣΑ του ΟΗΕ όσο και με την αήθη επίθεση στον ουκρανό ηγέτη Ζελένσκι από το Τραμπ. Εκείνο που κινεί τα πράγματα είναι πια η ανάδειξη της υποχρέωσης της Ευρώπης να στηριχθεί κύρια στις δικές της δυνάμεις για το μεγάλο πόλεμο που η νεοχιτλερική Ρωσία ετοιμάζει εναντίον της με τη βοήθεια της επίσης νεοχιτλερικής Κίνας και πλέον της φασιστικής δοσιλογικής προεδρίας Τραμπ. Αυτό το μαύρο μέτωπο προσπαθεί να διασπάσει τις ευρωπαϊκές δημοκρατίες και πάνω απ όλα να υπονομεύσει τις αμυντικές τους προσπάθειες προωθώντας μια «ειρήνη» τύπου Μονάχου σε βάρος της ηρωικής Ουκρανίας.

Σαν ένα βασικό θέμα της συζήτησης, πέρα από το πως οι χώρες και οι λαοί της Ευρώπης θα κρατήσουν την ενότητα τους, είναι το πως θα μπορεί να συγκροτηθεί σε κάθε χώρα και τελικά σε πανευρωπαϊκή κλίμακα ένα αντιφασιστικό μέτωπο και ειδικά ποιος θα είναι ο ρόλος της εργατικής τάξης καθώς και των πραγματικών επαναστατών μαρξιστών σε αυτό σήμερα που την ηγεσία αυτού του μετώπου σε όλες τις χώρες την έχουν οι δημοκρατικές και μισοδημοκρατικές αστικές τάξεις.

Αυτό που ζούμε σαν λαός δεν είναι τίποτα μπροστά σε αυτό που έρχεται, δηλαδή σε αυτό που μας ετοιμάζουν οι ηγεσίες των 6 κομμάτων και της ναζιστικής δολοφονικής συμμορίας (που αυτές οι 6 ηγεσίες έχουν εγκαταστήσει στη Βουλή).