Χαλκοκονδύλη 35, τηλ-φαξ: 2105232553 email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

της από τα 6 κόμματα και τη ναζιστική συμμορία που θέλουν να την παραδώσουν στο ρωσοκινεζικό άξονα που ήδη την αγοράζει τζάμπα.

 Κορυφή της βαριάς βιομηχανίας είναι η χαλυβουργία. Χωρίς χάλυβα δεν υπάρχει στοιχειωδώς οικονομικά και πολιτικά ανεξάρτητη ανάπτυξη μιας χώρας.

Στην Ελλάδα η χαλυβουργία για χρόνια τώρα υπονομεύεται από τους πράκτορες του σοσιαλιμπεριαλισμού. Η δολοφονία από τη «17 Νοέμβρη» του Αγγελόπουλου, τον οποίο νωρίτερα είχε πολιτικά αδυνατίσει μέσα από παρατεταμένες απεργίες το ψευτοΚΚΕ,  είχε σαν αποτέλεσμα να παγώσουν οι υψικάμινοι της Χαλυβουργικής. Και πρόσφατα μετά από 9 μήνες μιας απεργίας ενάντια σε κάθε οικονομική παραγωγική λογική, που  την πραγματοποιούσε τελικά χωρίς την πραγματική πλειοψηφική θέληση των εργαζομένων το ψευτοΚΚΕ, η Ελληνική Χαλυβουργία βρίσκεται και αυτή στο χείλος του γκρεμού. Και οι τρεις  ελληνικές χαλυβουργίες, οι δύο προαναφερθείσες και η Σιδενόρ, αυτή τη στιγμή είναι προ του οριστικού κλεισίματος.

Η κατάστασή τους αποτυπώνεται στον παρακάτω πίνακα που δείχνει τη συνολική  παραγωγή χάλυβα σε χιλιάδες τόνους στη χώρα μας πριν και μετά την κρίση:

Λόγω της κατακόρυφης καταστροφικής πτώσης της οικοδομής και του κατασκευαστικού τομέα μέσω της υπερφορολόγησης και του σαμποταριστικού παγώματος (και  με το επιλεκτικό υπέρ του Μπόμπολα κίνημα «δεν πληρώνω») των μεγάλων οδικών έργων, «η ζήτηση στην Ελλάδα για χαλυβουργικά προϊόντα το 2013 θα πέσει κάτω από τους 300.000 τόνους, θα επιστρέψει δηλαδή στα επίπεδα της δεκαετίας του 1950» !!! (Βήμα, 7-7). Παρόλο που την ίδια στιγμή «η παραγωγική ικανότητα των ελληνικών χαλυβουργιών προσεγγίζει τους 4 εκατομμύρια τόνους!» (στο ίδιο). Γίνεται έτσι αντιληπτό ότι οι χαλυβουργίες στη χώρα μας, που είναι γενικά πολύ σύγχρονες, υπολειτουργούν κατά 75% σε σχέση με τις πραγματικές τους δυνατότητες. To εργοστάσιο της Χαλυβουργίας Ελλάδος στον Ασπρόπυργο βρίσκεται ήδη σε καθεστώς ψυχρής εφεδρείας. «Ψυχρή εφεδρεία» σημαίνει ότι το χαλυβουργείο οπου λιώνει το σκραπ έχει πάψει να λειτουργεί. Απλά γίνονται εργασίες συντήρησης και διορθώσεις, ώστε να είναι σε θέση οι φούρνοι να επαναλειτουργήσουν άμεσα. Σε καθεστώς ψυχρής εφεδρείας βρισκόταν και το εργοστάσιο της Χαλυβουργικής στην Ελευσίνα, το οποίο πρόσφατα έβαλε πάλι μπροστά. Ούτε όμως και στη Σιδενόρ οι συνθήκες είναι καλύτερες. Τα εργοστάσια σε Θεσσαλονίκη και Βόλο (Sovel) λειτουργούν λίγες ημέρες την εβδομάδα, ενώ το Μάρτιο η μονάδα της Sovel είχε τεθεί σε διαθεσιμότητα. 

Αυτή η κατάσταση δεν οφείλεται μόνο στην πτώση της εσωτερικής ζήτησης, δηλαδή στην πτώση της οικοδομής και του κατασκευαστικού τομέα. Οφείλεται και σε ένα ειδικό σαμποτάζ της παραγωγής που είναι έτσι φτιαγμένο  ώστε να σκοτώνει και τις εξαγωγές.

Ήταν λογικό μετά την κατακόρυφη πτώση της εσωτερικής ζήτησης οι χαλυβουργίες να στραφούν στις εξαγωγές. Για να μπορέσει ένα προϊόν μη μονοπωλιακό να σταθεί στην παγκόσμια αγορά πρέπει να είναι στοιχειωδώς αντίστοιχο  τόσο σε επίπεδο τιμής όσο και ποιότητας με τα ανταγωνιστικά του. Το 2011 τα χαλυβουργικά προϊόντα έφτασαν μεν στο μεγαλύτερο ποσό εξαγωγών και ήταν μαζί με τα προϊόντα αλουμινίου τα πρώτα σε αξία εξαγώγιμα αγαθά της χώρας φθάνοντας τα 650 εκατ. ευρώ, αλλά  πούλαγαν κάτω του κόστους οπότε τελικά αναγκάστηκαν να μειώσουν στο ελάχιστο και τις εξαγωγές τους. 

Αυτό γιατί ήδη από το 2010 το ρωσόδουλο καθεστώς επέβαλε δύο ειδών μέτρα κατά της βιομηχανίας: α) μέτρα τεράστιας αύξησης του κόστους της ενέργειας  που είχε επίπτωση σε όλη τη βιομηχανία αλλά ειδικά κατέστρεφε τη βαριά βιομηχανία και ειδικότερα την πολύ ενεργοβόρα  χαλυβουργία και β) μια φορολογική καταιγίδα σε όλη τη βιομηχανία. Το αποτέλεσμα ήταν ότι το τελικό κόστος του χάλυβα εκτοξεύτηκε στα ύψη, η ανταγωνιστικότητα βυθίστηκε, οπότε και οι εξαγωγές χάλυβα έπεσαν  στον πάτο. Πρόκειται για μια συνειδητή πολιτική παραγωγικής καταστροφής και ταυτόχρονα υποδούλωσης της χώρας. Η αύξηση του ενεργειακού κόστους και της φορολογίας, είχε σαν αποτέλεσμα το κόστος των προϊόντων να εκτοξευτεί.

Το κόστος ηλεκτρικής ενέργειας αποτελεί το 35% του κόστους μεταποίησης των εγχώριων χαλυβουργιών και ανεβάζει κατά τουλάχιστον 10% το συνολικό κόστος παραγωγής για τα ελληνικά χαλυβουργικά προϊόντα σε σχέση με τις ανταγωνίστριες χώρες. Γιαυτό  παρόλη τη δραστική και βίαιη μείωση των ελληνικών μισθών τα τελευταία χρόνια η παραγωγική βύθιση συνεχίστηκε. Οι ίδιοι οι αστοί παρατηρούν: «Το κόστος εργασίας από το 63,4% του βιομηχανικού κοστολογίου το 2008 υποχώρησε το 2012 στο 39,6% και το κόστος ενέργειας από το 26,5% εκτινάχθηκε στο 45,3%. Δηλαδή, ό,τι κερδήθηκε από τη μία πλευρά χάθηκε από την άλλη. Όλες οι θυσίες των εργαζομένων πήγαν στη ΔΕΗ και στο φυσικό αέριο…» (http://www.euro2day.gr/specials/interviews/133/articles/756720/Article.aspx).  Ενώ δηλαδή η πτώση των μισθών έπρεπε να μεταφραστεί σε πτώση της τιμής του προϊόντος και κατά συνέπεια να γίνεται έστω και με αυτόν το βάρβαρο τρόπο ανταγωνιστικό στην παγκόσμια αγορά, εν τούτοις με την πολιτική των ρωσόδουλων η τιμή αυτή εξακολουθεί να είναι πολύ υψηλή. Στον παρακάτω πίνακα βλέπουμε τις τιμές της ηλεκτρικής ενέργειας και του φυσικού αερίου που πληρώνει η βαριά βιομηχανία της χώρας μας σήμερα.

Αλλά επειδή δε φτάνουν οι υψηλές αυτές τιμές της ενέργειας το διακομματικό καθεστώς έχει επιβάλει μια σειρά από φόρους στη βιομηχανία που αυξάνουν ακόμη παραπέρα την τελική τιμή του προϊόντος. Αναλυτικά, οι καταναλωτές υψηλής τάσης πληρώνουν ανά μεγαβατώρα Ειδικό Φόρο Κατανάλωσης 2,5 ευρώ, τέλη ΑΠΕ 3,5 ευρώ, τέλη CO2 3,5 ευρώ και Υπηρεσίες Κοινής Ωφέλειας (ΥΚΩ) 4 ευρώ. Στη μέση τάση οι χρεώσεις είναι διπλάσιες. Για ΕΦΚ καταβάλλουν 5 ευρώ, για τέλη ΑΠΕ 8 ευρώ, για τέλη CO2 5 ευρώ και για ΥΚΩ 7,5 ευρώ. Όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται «μόνον οι έκτακτοι φόροι που ενσωματώνονται στην τελική τιμή που πληρώνουν οι έλληνες βιομήχανοι αγγίζουν την τελική τιμή που πληρώνει ο γάλλος συνάδελφός τους» (Βήμα, 7-7). 

Αλλά το σαμποτάζ δεν το κάνουν απλά και μόνο οι ρωσόδουλοι έλληνες κυβερνήτες. Το κάνουν ωμά και τα ίδια τα ρώσικα αφεντικά τους. 

Οι τιμές του φυσικού αερίου που πουλά το ρώσικο μονοπώλιο της Gasprom στην Ελλάδα είναι 30% ακριβότερες από ότι το αγοράζει η υπόλοιπη Ευρώπη. Αλλά η ΔΕΠΑ ανεβάζει και αυτή την τιμή του αερίου  με το ποσοστό του κέρδους της να είναι περίπου 15%,  που θεωρείται υπερβολικά υψηλό. Ταυτόχρονα με τις παραπάνω υψηλές τιμές επιβάλλονται και άλλοι φόροι στο φυσικό αέριο. Από την 1η Σεπτεμβρίου του 2011 «επιβάλλεται στις χαλυβουργίες ο ειδικός φόρος κατανάλωσης (ΕΦΚ) στο φυσικό αέριο, που ανέρχεται σε 5,4 ευρώ/MWh. Το ύψος του φόρου αυτού είναι δεκαπλάσιο από το ελάχιστο ύψος που προβλέπει η Οδηγία 98/2003 (0,15 ευρώ/Gigajoule ή 0,54 ευρώ/MW). Τα περισσότερα κράτη-μέλη της ΕΕ δεν επιβάλλουν ΕΦΚ στις βιομηχανίες τους ή επιβάλλουν το ελάχιστο της Οδηγίας» (http://www.propolitix.gr/?p=761). Συμπερασματικά και όπως καταγγέλλει η ΕΒΙΚΕΝ (Ένωση Βιομηχανικών Καταναλωτών Ηλεκτρικής Ενέργειας): «Εκτίμησή μου είναι ότι και στην Υψηλή Τάση οι διαφορές είναι σημαντικές και ότι το κόστος στη χώρα μας, ανάλογα με τον κλάδο, είναι από 30% έως και 100% υψηλότερο από εκείνο των ανταγωνιστών μας. Όμως και το κόστος του φυσικού αερίου για τη βιομηχανία είναι στη χώρα μας απαγορευτικό, 30-40% υψηλότερο από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο και μέχρι και 100% ακριβότερο από ορισμένους Ευρωπαίους ανταγωνιστές μας» (http://www.newsbomb.gr/chrhma/story/324548, 8-7). Στον παρακάτω πίνακα φαίνονται οι επιπτώσεις αυτής της πολιτικής στις εξαγωγές στην Αλγερία το 2012 και για αντίστοιχες χώρες του ευρωπαϊκού νότου με κρίση.

Τα στοιχεία είναι από http://www.energypress.gr/news/oikonomia, 2-4.

Μπροστά στον κίνδυνο να κλείσουν οι χαλυβουργίες στην Ευρώπη εν μέσω μια παγκόσμιας κρίσης στο βιομηχανικό αυτό κλάδο, η Ευρωπαϊκή Ένωση ζητά από τα κράτη-μέλη της «Να μειωθούν τα τιμολόγια ενέργειας σε ενεργοβόρες βιομηχανίες, όπως οι χαλυβουργίες, στο πλαίσιο μέτρων για τη στήριξη του κλάδου, που έχει υποστεί βαρύ πλήγμα από τη μείωση της ζήτησης και τα "λουκέτα" σε μονάδες παραγωγής. Το «σχέδιο δράσης για τον χάλυβα» που παρουσιάστηκε από τον αρμόδιο επίτροπο Αντόνιο Ταγιάνι, θέτει στόχο τη μείωση της γραφειοκρατίας, την ενίσχυση της καινοτομίας και τη μείωση του ενεργειακού κόστους για τον κλάδο, που διαμορφώνεται στο 40% του λειτουργικού κόστους» (<http://www.energypress.gr/news/timologia/Komision, 11-6>). Η υπόλοιπη Ευρώπη δηλαδή φροντίζει να μην κλείσουν οι βιομηχανίες της, και αυτό όχι μόνο για τα κέρδη των καπιταλιστών αλλά και για την ύπαρξη αυτών των χωρών σαν προηγμένων  βιομηχανικών. Αντίθετα η «επαναστατική» Ελλάδα, στην πραγματικότητα η πιο πολιτικά καθυστερημένη χώρα της Ευρώπης, κάνει ότι μπορεί για να κλείσει τις δικές της, οδηγώντας στην ανεργία νέες χιλιάδες βιομηχανικών εργατών και τη χώρα σε απόλυτη εξαθλίωση. 

Τα παραπάνω μέτρα είχαν άμεσα αποτελέσματα που αποτυπώνονται στους ισολογισμούς των βιομηχανιών, που φαίνονται στον παρακάτω πίνακα.

Συνολικά για την τετραετία 2009-2012 οι χαλυβουργίες εμφάνισαν συνολικά ζημιές 600 εκατ. ευρώ. Τα στοιχεία είναι από http://www.dealnews.gr/epixeiriseis, 19-6-12 και  http://www.euro2day.gr/news/enterprises,27-2 , καθώς και http://www.euro2day.gr/news/enterprises,20-6. 

Αυτή τη δύσκολη κατάσταση την επιδεινώνουν παραπέρα οι πρακτόρικες ηγεσίες των δήθεν αριστερών κομμάτων του ΣΥΡΙΖΑ και του ψευτοΚΚΕ καθώς και της εξωκοινοβουλευτικής ουράς τους. Πολλές φορές αυτό το πετυχαίνουν εμποδίζοντας τον εκσυγχρονισμό του εργοστασίου και κατά συνέπεια την πτώση του κόστους παραγωγής όπως έγινε με την παρεμπόδιση της κατασκευής λιμανιού από την Ελληνική Χαλυβουργία στον Ασπρόπυργο ή στο Βόλο. Αυτός ο εκσυγχρονισμός μπορεί σε ένα εργοστάσιο να του επιτρέψει μέσα σε συνθήκες κρίσης και αύξησης των τιμών της ενέργειας να επιβιώσει. 

Όταν δεν επαρκούν για το κλείσιμο των εργοστασίων οι ψηλές τιμές της ενέργειας (δες πχ Σέλμαν), η υπερφορόλογηση και το σαμποτάρισμα του τεχνολογικού εκσυγχρονισμού, επεμβαίνει η αντιμαρξιστική ψευτοαριστερά για να τα αποτελειώσει χρησιμοποιώντας δήθεν εργατικά «ταξικά» επιχειρήματα. Το βασικό σύνθημα αυτού του είδους σαμποτάζ είναι το «καμιά απόλυση, καμιά μείωση μισθών, όποιος και αν είναι ο όγκος της παραγωγής και όποιο να είναι το κόστος παραγωγής της βιομηχανίας».  

 Όταν αυτό το σύνθημα, την ώρα που έχει συντριβεί και η εσωτερική ζήτηση και οι εξαγωγές, μετατραπεί σε απεργία διαρκείας τότε έχουμε σίγουρο κλείσιμο του εργοστασίου.  Όταν κλείνει το εργοστάσιο οι ψευτοαριστεροί  λένε στους εργάτες ότι γι αυτό φταίει ο καπιταλιστής γιατί, όπως λένε, αν ήθελε να το κρατήσει σε λειτουργία θα έβαζε νέα κεφάλαια από τα κέρδη που έχει συσσωρεύσει στο παρελθόν. Αλλά ποιο κεφάλαιο αποφασίζει να μειωθεί και μάλιστα αποφασίζει να μειώνεται ασταμάτητα επί χρόνια, όπως γίνεται στις χαλυβουργίες ; Ούτε καν ο σοσιαλισμός δεν μπορεί να ζει ένα εργοστάσιο όταν αυτό έχει διαρκώς ζημιές, γιατί το προϊόν του δεν μπορεί να καταναλωθεί σε τιμές που να καλύπτουν το κόστος παραγωγής, οπότε θα χρειάζεται να τρώει το όποιο παραγωγικό κεφαλαιικό απόθεμα του έχει μείνει. Γι αυτό ο Λένιν  και το ΚΚΣΕ είχαν αποφασίσει στην περίοδο της Νέας Οικονομικής Πολιτικής (ΝΕΠ) να απολύονται οι εργάτες που δεν ήταν χρειαζούμενοι στην παραγωγή ακριβώς για να μη βυθιστούν και κλείσουν τα εργοστάσια αυτά. Και τότε μάλιστα δεν υπήρχαν ούτε καν επιδόματα ανεργίας και οι εργάτες γύριζαν στα χωριά τους όπου ζούσαν πολύ χειρότερα από πριν.  

Μήπως αυτό σημαίνει ότι οι εργάτες πρέπει να δέχονται αδιαμαρτύρητα και μάλιστα για μακρύ χρόνο τη μείωση της δουλειάς και των μισθών όταν τους τη ζητήσει ο εργοστασιάρχης; Όχι. Πρέπει να απαιτήσουν να έχουν στα χέρια τους και να ψάξουν τα οικονομικά της εταιρείας και να βρουν τι φταίει για τη ζημιά στην εταιρία. Και αν βρουν ότι φταίει πραγματικά η τεχνητά ψηλή τιμή της ενέργειας και η υπερφορολόγηση, τότε πρέπει να απαιτήσουν από την κυβέρνηση και μάλιστα σε ενότητα με το συγκεκριμένο καπιταλιστή να καταργήσει αυτές τις ειδικές επιβαρύνσεις. Αυτή τη γραμμή οι σοσιαλφασίστες του ψευτοΚΚΕ και του ΣΥΡΙΖΑ την καταγγέλουν μετά βδελυγμίας σαν γραμμή ταξικής συνεργασίας και προδοσίας. Αυτό έγινε πριν λίγους μήνες όταν η ηγεσία της ΠΟΕΜ (Ομοσπονδίας Μετάλλου) έβαλε ζήτημα πάλης ενάντια στην ακριβή τιμή του ρεύματος για τις χαλυβουργίες, το ψευτοΚΚΕ την κατήγγειλε ότι ζητάει προνόμια για το βιομήχανο (!)  και συγκεκριμένα «σαν προσπάθεια να χρησιμοποιηθούν οι εργαζόμενοι σαν μέσο πίεσης για να εξασφαλιστούν νέα προνόμια για το βιομήχανο» (902.gr, 6/3/2013). Στην  πραγματικότητα η δική τους είναι η γραμμή της πιο επαίσχυντης και εγκληματικής ταξικής συνεργασίας με τους πολύ μεγαλύτερους καπιταλιστές της Ρωσίας και της Κινας που κλείνουν τα ελληνικά εργοστάσια  για να εγκαταστήσουν εδώ τζάμπα αποικιοκρατικές οικονομικές και πολιτικές βάσεις. Η γραμμή του ψευτοΚΚΕ εναντίον κάθε αντιφασιστικού και αντιιμπεριαλιστικού μετώπου αποδεικνύει όσο τίποτα άλλο τον πραγματικά προδοτικό για την εργατική τάξη και κομπραδόρικο φιλοϊμπεριαλιστικό χαρακτήρα του.

Πέρα από τον κομπραδόρικο χαρακτήρα τους τα 2 ψευτοαριστερά κόμματα (ψευτοΚΚΕ-ΣΥΡΙΖΑ) δεν θέλουν γενικότερα την έρευνα των οικονομικών στοιχείων και τον οποιονδήποτε έλεγχο μιας επιχείρησης από τους εργάτες  για να τους κρατούν στην αμάθεια και στην ταξική αμορφωσιά ώστε να μπορούν έτσι να τους ελέγχουν. Θέλουν να είναι οι σωτήρες και φυσικά τα νέα αφεντικά αν τα κόμματά τους έρθουν στην εξουσία. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Ο έλεγχος της οικονομικής κατάστασης του εργοστασίου για παράδειγμα των χαλυβουργιών θα αποκαλύψει ότι το σημερινό κράτος με τη ρωσόδουλη ηγεσία του και  με τα μέτρα που παίρνει σαμποτάρει επίσης την παραγωγή. Και τότε οι εργάτες θα βάλουν ζητήματα που έχουν να κάνουν με το κόστος της ηλεκτρικής ενέργειας, με το κόστος του φυσικού αερίου. Τότε θα ανακαλύψουν το τεράστιο σαμποτάζ που τα ίδια τα κόμματα έκαναν στη λιγνιτοπαραγωγή της χώρας εμποδίζοντας εργοστάσια που θα έκαιγαν λιγνίτη ή εμποδίζοντας υδροηλεκτρικά εργοστάσια που θα έριχναν το κόστος της κιλοβατώρας. Ταυτόχρονα θα ανακάλυπταν την απέραντη ενεργειακή εξάρτηση της χώρας από το πανάκριβο ρώσικο φυσικό αέριο. Έτσι η συνδικαλιστική τους πάλη θα έπαιρνε τη μορφή της πολιτικής πάλης ενάντια στο συνολικό καπιταλιστή που είναι το κράτος. 

Αν λοιπόν δοθεί η πάλη όχι μόνο των εργατών της χαλυβουργίας αλλά όλης της εργατικής τάξης ενάντια στις σαμποταριστικά ψηλές τιμές της ενέργειας, στην υπερφορολόγηση και ενάντια στο σαμποτάρισμα του κάθε τεχνικού εκσυγχρονισμού των  εργοστασίων, και αν τα βιομηχανικά κόστη γίνουν φυσιολογικά, τότε οι εργάτες πρέπει και μπορούν να απαιτήσουν αμέσως από την εργοδοσία την αύξηση του χρόνου εργασίας και των μισθών στα κανονικά επίπεδα και γενικά να δώσουν την οικονομική πάλη μέσα στο εργοστάσιο από θέση ισχύος. Αν η αύξηση του χρόνου εργασίας σημαίνει αύξηση των προσλήψεων, τότε οι εργαζόμενοι πρέπει να απαιτήσουν να επανασπροσληφθούν πρώτα οι απολυμένοι συνάδελφοί τους.  

Το πιο βασικό πάντως από στρατηγική άποψη στο να ζήσει ένα εργοστάσιο δεν είναι μόνο το να ζήσουν οι ίδιοι οι εργάτες ή η οικογένειά τους, αλλά να συνεχίσουν να υπάρχουν σαν εργάτες, σαν τάξη και να συνεχίσουν να υπάρχουν τα μέσα παραγωγής που είναι η υλική βάση, η αναγκαία προϋπόθεση της σοσιαλιστικής κοινωνίας και της σταθερής εργατικής εξουσίας. Άλλωστε πως μπορεί χωρίς εργοστάσια να συνεχιστεί η εργατική ταξική πάλη;  Από εκεί θα υψωθούν οι εργάτες όταν θα έρθει η ώρα και θα μετατρέψουν τη συνδικαλιστική  πάλη σε πολιτική πάλη για την κατάκτηση της εξουσίας. Τότε θα αποκτήσουν και τον έλεγχο της παραγωγής και θα είναι αφεντικά στα μέσα παραγωγής που πάνω τους θα χτιστεί η νέα κοινωνία. 

Με αυτούς τους τρόπους λοιπόν η ξενόδουλη κυβέρνηση χτυπά από έξω και οι ψευτοαριστεροί από τα μέσα. Έτσι ενώνονται και οι δύο στο κοινό σαμποτάρισμα της παραγωγής και της καταστροφής.

Αλλά πάνω από όλα αυτό που χρειάζεται είναι η ανεξαρτησία των εργατών από τα κόμματα της ψευτοαριστεράς. Η ΟΑΚΚΕ είναι εδώ για να διαφωτίσει αυτήν την πάλη και για να την οργανώσει.