Στις φετινές εκλογές του 2024-25 περισσότερο από κάθε άλλη χρονιά η απογοήτευση αυτή εκδηλώνεται με δύο μορφές. Η πρώτη είναι η γενική αποχή από τις γενικές συνελεύσεις, που ούτε πια τις καλεί το ΔΣ της ΕΛΜΕ, και η δεύτερη είναι η αναζήτηση ατομικών λύσεων μέσα στους συλλόγους των διδασκόντων.
Η βάση αυτής της απογοήτευσης έχει να κάνει με την αδιέξοδη και καταστροφική γραμμή της ΟΛΜΕ που εκφράζεται με τα παρακάτω τρία σημεία, αλλά και την υποκειμενική αδυναμία της παράταξής μας να δώσει μια διέξοδο στον κλάδο εξ αιτίας των πολύ μικρών της δυνάμεων.
Α) ΤΟ ΔΩΔΕΚΑΧΡΟΝΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΤΟΥ ψευτοΚΚΕ που είναι αντίθετο στα συμφέροντα της εργατικής τάξη;
Τη γραμμή του δωδεκάχρονου σχολείου την εκπόνησε το ψευτοΚΚΕ και την υιοθέτησαν όλες οι ψευτοαριστερές παρατάξεις στην ΟΛΜΕ (η ΣΥΝΕΚ του Σύριζα, οι «Παρεμβάσεις» της εξωκοινοβουλευτικής μικροαστικής λεγόμενης αριστεράς), σε κόντρα με τα Πολυκλαδικά λύκεια για τα οποία ζητούσε, και τελικά πέτυχε, τη διάλυσή τους. Τα Πολυκλαδικά Λύκεια ήταν σχολεία στα οποία η θεωρία δένονταν με την πράξη, με πολύ καλά οργανωμένα εργαστήρια, με υψηλού επιπέδου βιβλία και πολύ καλό πρόγραμμα σπουδών. Τα Πολυκλαδικά είχε οργανώσει στα πρώτα χρόνια του ΠΑΣΟΚ η αυτοδυναμική τάση του ΠΑΣΟΚ, που στο επίπεδο της οικονομίας ήθελε-κόντρα στη γραμμή καταστροφής της βιομηχανίας των Α. Παπανδρέου-Λαλιώτη- Σημίτη- Γ. Παπανδρέου τη βιομηχανική ανάπτυξή της. Με το 12χρονο σχολείο του το ψευτοΚΚΕ, θέλει να πετύχει την καταστροφή της εκπαίδευσης και της γνώσης, μέσα στα γενικότερα πλαίσια της αντιβιομηχανικής του πολιτικής της καταστροφής της παραγωγικής βάσης της χώρας και την παράδοσή της στο ρωσοκινεζικό ιμπεριαλιστικό πολεμικό άξονα. Αυτό το σύνθημα ήταν πάντα πάνω πάνω στα διεκδικητικά αιτήματα των όποιων απεργιών καλούσε τον κλάδο η ΟΛΜΕ. Το σύνθημα αυτό ποτέ δεν εξηγήθηκε αναλυτικά στους καθηγητές, ποτέ δεν αναλύθηκε ποιο θα είναι το πρόγραμμά του, ποιες παραγωγικές ανάγκες της κοινωνίας θα καλύψει και φυσικά ούτε τι είδους τάχα ηθικούς χαρακτήρες θέλει να διαπλάσει.
Το 12χρονο τους καθώς είναι μαχητικά αντίθετο στη σύγχρονη παραγωγή, απεχθάνεται το πείραμα και τη μέση τεχνική και την πολυτεχνική εκπαίδευση. Αυτοί που προβάλουν το 12χρονο σχολείο αφού έχουν δηλητηριάσει και διαφθείρει με ψέματα και διαστρέβλωση του μαρξισμού την αριστερά, αφαιρούν από την εργατική νεολαία το δικαίωμα να δουλεύει και να σπουδάζει ταυτόχρονα, και της επιβάλλουν να σέρνεται μέσα στην τάξη του Γενικού λυκείου στο μαρτυρικό της διαμέρισμα της πίσω τάξης.
Στο 12ο εκπαιδευτικό συνέδριο της ΟΛΜΕ και στην ενότητα «Επαγγελματική Εκπαίδευση και Κατάρτιση (Ε.Ε.Κ.)» έχουν γίνει χαρακτηριστικές τοποθετήσεις υπέρ της καταστροφής και όχι της βελτίωσης της τεχνικής επαγγελματικής εκπαίδευσης. Λένε οι ΣΥΝΕΚ: «Αντιπαλεύοντας την «καταστροφή» των «βιομηχανικών ειδικοτήτων», θα πρέπει να αναδειχτεί μια νέα στρατηγική για την ΤΕΕ/ΕΕΚ».
Δηλαδή λένε ότι πρέπει να καταργηθούν οι τομείς και οι ειδικότητες στα ΕΠΑΛ και να δούμε ένα άλλο μοντέλο: «Αυτό το μοντέλο για την ΕΕΚ προτείνεται να προσεγγίζει διαλεκτικά επιστήμες, τεχνολογία και κοινωνία». Δηλαδή αντί οι μαθητές να γίνουν ειδικοί της παραγωγής, να συζητούν γενικά για την επιστήμη και την τεχνολογία και όχι για να μάθουν όσο πιο καλά γίνεται την επαγγελματική τεχνική ειδικότητα που επέλεξαν. Αλλά τους τομείς και τις ειδικότητες τους επιβάλλει η ίδια η παραγωγή της κοινωνίας και δεν βγήκαν από το κεφάλι κανενός γραφειοκράτη υπουργού. Οπότε αυτό σημαίνει ότι από την ΤΕΕ θα βγαίνουν απόφοιτοι που δεν θα ξέρουν τίποτα για τη δουλειά στην παραγωγή!
Η 2η ομάδα (Παρεμβάσεις, ΠΑΜΕ) είναι σαφέστερη και απαιτεί την καταστροφή τώρα δά. Λένε: « … Απαιτούμε: Ένα σχολείο 12χρονης, ενιαίας και υποχρεωτικής εκπαίδευσης, … και ολοκληρωμένη επαγγελματική εκπαίδευση αμέσως μετά, για όσα επαγγέλματα δεν απαιτείται πανεπιστημιακή μόρφωση. Αυτό πρέπει να είναι το μοναδικό δημόσιο, δωρεάν εκπαιδευτικό σύστημα επαγγελματικής εκπαίδευσης, με ταυτόχρονη κατάργηση όλων των δομών έξω απ’ αυτό (ΔΙΕΚ, ΙΕΚ, ΕΠΑΣ άλλων υπουργείων κλπ)». Ζητούν δηλαδή να αντικατασταθεί όλη η μέση ΤΕΕ μέχρι τα 18 με το γενικό τους λύκειο, για το οποίο ποτέ δεν περιέγραψαν τα προγράμματα σπουδών του και ποτέ δεν εξήγησαν την παραγωγική αναγκαιότητά του. Ακριβώς για να μην αποκαλυφθεί η απάτη τους στους συναδέλφους των ΕΠΑΛ, αφού απαιτούν να τους καταργήσουν, όχι μόνο σαν ειδικούς της παραγωγής (ηλεκτρολόγους, μηχανολόγους, πληροφορικούς, σχεδιαστές κλπ) αλλά και σαν εργαζόμενους.
Αλλά αν κανείς ρίξει μια ματιά στα πολιτικά εκπαιδευτικά προγράμματα του παλιού πραγματικού προλεταριακού και επαναστατικού ΚΚΕ και του ΕΑΜ, θα δει πόσο αυτά κυριαρχούνταν από την ανάγκη για το δέσιμο της εκπαίδευσης με την παραγωγή. Έγραφε το πρόγραμμα της ΕΠΟΝ για τη μέση εκπαίδευση: “Θέλουμε να την ενώσουμε με τη ζωή μας και τις ανάγκες της, να τη συμφιλιώσουμε με τον αγρό, το εργοστάσιο, το εμπόριο, με το εργαστήριο, γενικά με την υλική και πνευματική παραγωγή μας”. Είναι πολύ χαρακτηριστικό πόσο τόνιζε ο Μαρξ στην Κριτική του προγράμματος της Γκότα την « έγκαιρη σύνδεση της παραγωγικής δουλειάς με τα μαθήματα σαν ένα από τα πιο ισχυρά μέσα για τη μετατροπή της σημερινής κοινωνίας». Και λέγοντας «σημερινή» εννοούσε την καπιταλιστική κοινωνία. Πρόκειται για ό,τι πιο αντίθετο με το 12χρονο σχολείο.
Β) Η ΑΝΤΙΘΕΣΗ ΣΤΗΝ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ της ΟΛΜΕ έφερε την κοινωνία απέναντι στον κλάδο των καθηγητών-Η ταξική φύση του συνθήματος «όχι στην αξιολόγηση»
Η αξιολόγηση είναι μια κοινωνική διαδικασία που συντελείται συνειδητα η αυθόρμητα σε κάθε πτυχή της ανθρώπινης συλλογικής παραγωγικής δραστηριότητας. Αφού ο χαρακτήρας της εργασίας είναι κοινωνικός, η εργασία θα περιέχει μέσα της υποχρεωτικά και τον κοινωνικό έλεγχο, είτε αυτός θα έχει σαν κύριες τις από τα πάνω και πιο καταπιεστικές μορφές που αντιστοιχούν στην κεφαλαιοκρατική λειτουργία του παραγωγικού προτσές, είτε τις πιο δημοκρατικές και από τα κάτω που κυριως αντιστοιχούν στην κοινωνική ιδιοποίηση των μέσων παραγωγής στις σοσιαλιστικές κοινωνίες ή που δευτερεύουσες πλευρές τους εφαρμόζονται στις σχετικά πιο δημοκρατικές καπιταλιστικές χώρες .
Αποτελεί κεντρικό πολιτικό καθήκον της σοσιαλφασιστικής ψευτοαριστεράς να στηρίζει ή και καλύπτει εδώ και τέσσερις περίπου δεκαετίες το συστηματικό και μάλιστα αυξανόμενο κρατικογραφειοκρατικό παρασιτισμό και τη διαφθορά της κρατικής υπαλληλίας παντού στη χώρα. Εδώ ακολουθείται η πρωτοφανής στην παγκόσμια ιστορία μέθοδος της κατάργησης της αξιολόγησης ενός ανθρωπου που κάτι παράγει κοινωνικά και μάλιστα παράγει μόρφωση σε μαθητές. Αυτό σημαίνει ότι οι μαθητές στην ελληνική μεση εκπαίδευση παραδίνονται σε έναν εκπαιδευτικό που είναι εντελώς στο χέρι του αν θα τους μάθει γραμματα η θα τους αφήσει στο απόλυτο σκοτάδι. Αυτός ο παρασιτισμός διαπράττει το χειρότερο έγκλημά του επειδή τα θύματα του είναι κυρίως τα παιδιά της φτωχολογιάς που δεν έχουν να πληρώνουν ιδιωτικούς δασκάλους οπότε τα αφήνει αμόρφωτα όσο ποτέ στην ιστορία της ταξικής πάλης και έτσι τα καταδικάζει στην πιο άγρια εκμετάλλευση, στην εγκληματική λουμπενοποίηση και πιστεύουμε στο τέλος σε κρέας για τα κανόνια του ρωσικού και του κινέζικου νεοχιτλερισμού που η ηγέτιδα πολιτική δύναμη αυτού του παρασιτισμού υπηρετεί. Η ψυχική αλλοτρίωση και πολιτική υποδούλωση της νεολαίας είναι ο πιο βασικός στόχος αυτού του φασισμού. Όσο για τους ιδίους τους καθηγητές που δεν αξιολογούνται από καμμια κοινωνική οντότητα η μοίρα τους είναι να γίνουν κοινωνικά παράσιτα δηλαδή κρατικοί μικροραντιέρηδες.
Το βασικό επιχείρημα της ψευτοαριστεράς είναι ότι η κρατική υπαλληλία σαν κομμάτι του λαού δεν πρέπει, εφόσον έχει τη δύναμη να το κάνει, να δέχεται αξιολόγηση από το αστικό κράτος. Αλλά αυτό το τάχα αντικαπιταλιστικό τμήμα της υπαλληλίας θυμάται ότι το κράτος εργοδότης του, είναι όντως αστικό μόνο σ αυτή την περίπτωση, ενώ εφαρμόζει όλες τις ταξικού χαρακτήρα εντολές του. Όμως αντίθετα από κάθε πραγματικό προλετάριο που δεν διανοείται να μην δέχεται την αξιολόγηση του εργοδότη του αυτοί την απορρίπτουν και μπορούν να το κάνουν μόνο και μόνο επειδή έχουν κάλυψη όπως είπαμε από το ισχυρότερο ανερχόμενο ιμπεριαλιστικά τμήμα της πολιτικής εξουσίας. Επειδή πάντως αυτή η σάπια επιχειρηματολογία δεν βρίσκει καμμιά απήχηση στις μάζες η ψευτοαριστερά χρησιμοποιεί το επιχείρημα ότι με την αξιολόγηση μπορεί η αντίπαλή της φράξια μέσα στο κράτος βασικά η πιο δυτικόφιλη ή τάχα η πιο φασιστική (που όμως είναι επίσης ρωσόφιλη και γι’ αυτό ακίνδυνη γι’ αυτήν) θα εξοντώσει το πιο φιλολαϊκό και προοδευτικό τμήμα της υπαλληλίας που η ίδια υποτίθεται ότι εκπροσωπεί. Αλλά, πέρα από το ότι αυτό το πολιτικό πρόβλημα το έχουν οι δημόσιοι υπάλληλοι λιγότερο από κάθε άλλον υπάλληλο εξ αιτίας της μονιμότητας τους, ο κίνδυνος οι αξιολογητές να περάσουν σε φασιστικές εκκαθαρίσεις των αξιολογούμενων (πράγμα που στην ουσία θα συμβεί πρακτικά μόνο αν η σοσιαλφασιστική αριστερά και οι φαιοί φασίστες μπορέσουν να ασκήσουν την δικτατορία τους) δεν εμποδίζεται με την κατάργηση της αξιολόγησης των δημοσίων υπαλλήλων, η οποία θα σήμαινε σε πρώτο επίπεδο δικτατορία των δημόσιων υπαλλήλων ιδιαίτερα πάνω στη φτωχολογιά. Εμποδίζεται αποκλειστικά με την πάλη για την πολιτική δημοκρατία, οπότε και για τις συνδικαλιστικές ελευθερίες των δημόσιων υπαλλήλων. Αλλά η πάλη για πολιτική δημοκρατία εναπόκειται κυρίως στον λαό πελάτη των κρατικών υπηρεσιών. Και η πιο καλή εγγύηση για το ότι ο λαός θα παλέψει για το δικαίωμα των κρατικών υπαλλήλων, και μάλιστα των πιο δημοκρατών που είναι υποχρεωτικά οι πιο φιλικοί προς τους απλούς πολίτες να μην τιμωρούνται γι αυτό το λόγο από τους προϊσταμένους τους είναι η αξιολόγηση από τα κάτω. Αυτή συνίσταται στο να μπορούν οι πολίτες σαν φορολογούμενοι, σαν ταξιδιώτες, σαν άρρωστοι, σαν γονείς ή σαν μαθητές, κλπ. να συμμετέχουν στην αξιολόγηση των κρατικών υπαλλήλων. Μια τέτοια πλευρά αξιολόγησης σε κάποιο βαθμό υπάρχει στις δημοκρατικές χώρες αλλά το πιο αντιδραστικό, αντιλαϊκό κομμάτι της υπαλληλικής γραφειοκρατίας, και η ψευτοαριστερά που το εκπροσωπεί, την απεχθάνεται πιο πολύ από το κάθε τι. Στη σοσιαλιστική επανάσταση που θα γκρεμίσει το αστικό κράτος αρχίζοντας από το πιο αντιλαϊκό κομμάτι του που πιο πολύ από όλους το προστατεύει η κρατική ψευτοαριστερά και βέβαια οι κλασικοί φασίστες, η αξιολόγηση όχι μόνο δεν θα αρκείται στο να παίρνει διαρκώς τη γνώμη των μαζών για τις επιδόσεις της κρατικής υπαλληλίας αλλά θα την βάζει κάτω από τον άμεσο και διαρκή έλεγχό τους.
Όμως δεν υπήρξε καμμιά αληθινή αριστερά στην ιστορία που απαιτούσε να μην αξιολογεί η ιδιοκτήτρια τάξη των κρατικών σχολείων, η αστική τάξη, τους δασκάλους ειδικά αυτούς του δημόσιου σχολείου. Η ψευτοαριστερά είχε πέτυχει ως τώρα μόνο στην Ελλάδα αυτή τη μη αξιολόγηση ακριβώς επειδή είναι κρατική δύναμη. Οι προοδευτικοί και δημοκρατικοί εκπαιδευτικοί δεν είχαν ποτέ καμμιά αντίρρηση για οποιονδήποτε έλεγχο της δουλειάς τους από το κράτος και τους μηχανισμούς του, αρκεί να εξασφαλίζουν το δικαίωμα της οργάνωσης τους μέσα και έξω από τα σχολεία για να αμύνονται μαζί με όλο το λαό, και ειδικά με τους μαθητές και τους γονείς, σε κάθε κρατική αυθαιρεσία, σε κάθε φασισμό και σε κάθε άδικη επίθεση εναντίον τους.
Η Κίνηση «Παιδεία για Δημοκρατία και Ανάπτυξη» υποστηρίζει τη συγκεκριμένη αξιολόγηση όσο θα είναι συνεπής στη δέσμευση της ότι δεν θα είναι τιμωριτική, και ότι δεν θα έχει σα στόχο την εντατικοποίηση της δουλειάς τους. Δηλαδή είμαστε αντίθετοι σε μια αξιολόγηση που στις σημερινές συνθήκες της ανεργίας και της κρίσης θα απολύει τους εκπαιδευτικούς και θα εντατικοποιεί τη δουλειά τους.
Πιστεύουμε ότι οι δημοκράτες εκπαιδευτικοί πρέπει πάνω από όλα να παλέψουν για έναν έλεγχο του λαού, δηλαδή των μαθητών και των γονιών μαζί τους που θα τους έχουν κερδίσει με την πάλη τους για τη μόρφωση των παιδιών του, πάνω στο σημερινό σχολείο.
Αυτό είναι η βασική προϋπόθεση για να αλλάξει το σχολείο προς όφελος της εργατικής τάξης και του λαού.
Τη ίδια λοιπόν στιγμή που οι φτωχοί γονείς βλέπουν τα παιδιά τους αμόρφωτα και οι ίδιοι λόγω της οικονομικής και μορφωτικής τους κατάστασης, είναι ανήμποροι να τα βοηθήσουν, και την στιγμή που οι ίδιοι υφίστανται την αξιολόγηση του εργοδότη τους και τις συχνά απαράδεκτες συνθήκες δουλειάς τους, την ίδια στιγμή βλέπουν την ΟΛΜΕ και τις παρατάξεις της να είναι ενάντια σε κάθε έλεγχο του εργοδότη τους και τους καθηγητές να δουλεύουν σε πολύ καλύτερες συνθήκες δουλειάς από αυτούς. Αυτή η κατάσταση έφερε την κοινωνία ενάντια στους εκπαιδευτικούς, ειδικά αυτών της μέσης εκπαίδευσης και πια είναι αρκετές οι φωνές εκπαιδευτικών που διαμαρτύρονται για αυτήν την κατάσταση.
Γ) Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΑΝΕΧΕΙΑ των εκπαιδευτικών
Όπως κάθε εργαζόμενος στη χώρα έτσι και οι εκπαιδευτικοί υποφέρουν από το ειδικό ελληνικό παραγωγικό σαμποτάζ, από το πογκόσμιο χτυπημα του εργατικού κινήματος από τον σοσιαλφασισμό, καθώς και από την παγκόσμια οικονομική καπιταλιστική ύφεση και κρίση. Έτσι βλέπουν τους μισθούς τους ουσιαστικά να μειώνονται καθημερινά με τις ανατιμήσεις και τον πληθωρισμό. Ιδιαίτερα δύσκολη είναι η κατάσταση των νεοδιόριστων που είναι αναγκασμένοι να πληρώνουν δυσθεώρητα νοίκια κυρίως στα νησιά, με αποτέλεσμα να μην μπορούν να τα βγάλουν πέρα. Η ΟΛΜΕ αντί να οργανώσει ένα παρατεταμένο αγώνα συσπειρώνοντας γονείς και μαθητές σε ένα τεράστιο μέτωπο για αυξήσεις στους μισθούς των εκπαιδευτικών και καλύτερη μόρφωση για τους μαθητές, κάλεσε μαζί με την ΑΔΕΔΥ σε δύο 24ωρες όλες και όλες σε όλη τη διάρκεια της χρονιάς. Είναι σαφές ότι με αυτές τις ψευτοαπεργίες και με συμμετοχή μονοψήφιου ποσοστού σε αυτές δεν μπορεί να υπάρξει οποιαδήποτε αύξηση στους μισθούς.
ΟΙ ΕΚΛΟΓΕΣ ΣΤΗ Β’ ΕΛΜΕ ΔΥΤ. ΑΤΤΙΚΗΣ της 19 Δεκέμβρη 2024
Η αποστροφή των εκπαιδευτικών στις μαζικές διαδικασίες εκφράστηκε και με τη μειωμένη συμμετοχή στις εκλογές των ΕΛΜΕ που για την β’ ΕΛΜΕ Δυτ. Αττικής που κατέβηκε η Κίνηση «Παιδεία για Δημοκρατία και Ανάπτυξη» ήταν στο 10% περίπου σε σχέση με πέρυσι.
Η μικρότερη από κάθε άλλη χρονιά αυτή συμμετοχή μαζί με το αρνητικό που έχει μέσα της και που είναι η συντριπτική πλέον άλωση ενός συνδικάτου από μια βαθιά αντιλαϊκή ηγεσία, έχει μέσα της και το θετικό γεγονός ότι η μεγάλη πλειοψηφία του κλάδου της έχει γυρίσει την πλάτη. Αυτό το θετικό θα κυριαρχήσει όταν μια νέα δημοκρατική γραμμή διεξόδου, που ήδη υπάρχει σήμερα στον πυρήνα της στην «Κίνηση ‘‘Παιδεία για Δημοκρατία και Ανάπτυξη’’», θα συσπειρώσει την πλειοψηφία των καθηγητών για μια άλλη πορεία στην εκπαίδευση στο σχολείο. Αυτή η Κίνηση, που την πρωτοβουλία της συγκρότησης της πάνω σε πλατιά δημοκρατική και αντιφασιστική βάση την έχει πάρει η ΟΑΚΚΕ, κατέβηκε για άλλη μια χρονιά στις εκλογές στην Β΄ ΕΛΜΕ Δυτικής Αττικής.
Τα εκλογικά αποτελέσματα φαίνονται στον παρακάτω πίνακα:
| ΕΚΛΟΓΕΣ για ΔΣ ΕΛΜΕ | 2024 (έγκυρα 291) | 2023 (έγκυρα 307) | 2022 (έγκυρα 306 ) |
| ΚΙΝΗΣΗ «ΠΑΙΔΕΙΑ ΓΙΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΑΝΑΠΤΥΞΗ» | 14-4,8% | 15-4,9% | 18-5,9% |
| ΣΥΝΕΚ (ΣΥΡΙΖΑ) | 91-31,3% | 127-41,4% | 129-42,2% |
| ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ (Εξωκοινοβουλευτική ψευτοαριστερά) | 112-38,5% | 95-30,9% | 105-34,3% |
| ΠΑΜΕ (ψευτοΚΚΕ) | 69-23,7% | 70-22,8% | 49-16% |
| ΔΑΚΕ (ΝΔ) | ΔΕΝ ΚΑΤΕΒΗΚΕ | ΔΕΝ ΚΑΤΕΒΗΚΕ | 5-1,6% |
Η παράταξή μας κατέβηκε με δύο βασικές θέσεις.
- Από τη μια μεριά της υπεράσπισης της μόρφωσης ειδικά για τους φτωχούς μαθητές που βρίσκονται απομονωμένοι στην πίσω μεριά της τάξης και στερούνται των βασικών γνώσεων. Η ολοένα και αυξανόμενη βία στα σχολεία συνδέεται με αυτό το διαχωρισμό.
Έχουμε βάλει εδώ και τέσσερα χρόνια στο κέντρο της πολιτικής μας για το δημόσιο σχολείο τη θέση μας για πάλη ενάντια στην συντριπτική διαμερισματοποίηση της τάξης και στο συνακόλουθο ταξικό αποκλεισμό των φτωχών μαθητών. Καλέσαμε τους καθηγητές να αντισταθούν σε αυτή τη διαμερισματοποίηση, που φτάνει μέχρι και τα όρια του κοινωνικού ρατσισμού. Διατυπώσαμε την άποψη ότι μια πραγματική αριστερά το πρώτο πράγμα που θα πάλευε στη δημόσια εκπαίδευση θα ήταν να μάθουν γράμματα τα παιδιά της «πίσω τάξης», δηλαδή τα παιδιά της εργατιάς.
Θυμίζαμε όλο και περισσότερο στις ζυμώσεις μας τις σχετικές θέσεις του Μαρξ:
«Εργασία των παιδιών και των εφήβων (και των δύο φύλων)
Θεωρούμε την τάση της σύγχρονης βιομηχανίας να προσελκύει παιδιά και εφήβους και των δύο φύλων να συμμετέχουν στη μεγάλη υπόθεση της κοινωνικής παραγωγής ως μια προοδευτική, υγιή και θεμιτή τάση, αν και στο καπιταλιστικό σύστημα πήρε άσχημες μορφές. Σε ένα λογικό κοινωνικό σύστημα, κάθε παιδί από την ηλικία των 9 ετών πρέπει να γίνει παραγωγικός εργάτης, όπως κάθε ικανός για εργασία ενήλικας πρέπει να υπακούει στον γενικό νόμο της φύσης, και συγκεκριμένα: για να τρώει, είναι υποχρεωμένος να εργάζεται και να εργάζεται όχι μόνο με το κεφάλι του, αλλά και με τα χέρια του. Προς το παρόν, ωστόσο, καθήκον μας είναι να φροντίζουμε μόνο τα παιδιά και τους εφήβους της εργατικής τάξης».
(«Κ. Μαρξ. Οδηγίες προς τους αντιπροσώπους του Προσωρινού Κεντρικού Συμβουλίου για ορισμένα θέματα»- Γράφτηκαν από το Μαρξ σε σχέση με το επικείμενο Συνέδριο της Διεθνούς στη Γενεύη το 1866, τόμος 16, Εκλογή έργων Μαρξ-Ένγκελς, σελ.198.
Προτείναμε σαν παράταξη για να ανατραπεί αυτή η κατάσταση της μαθητικής αμορφωσιάς και της ενδοσχολικής βίας, να απαιτήσουμε να βοηθηθούν για να καλύψουν το χαμένο έδαφος εκείνοι οι μαθητές που αδυνατούν να παρακολουθήσουν τα μαθήματα και να μπούμε εμείς μπροστά σε αυτόν τον αγώνα. Αυτό προϋποθέτει μια πολύπλευρη προσπάθεια με κύριο βάρος στο να γίνονται ειδικά μαθήματα μέσα στο σχολείο γιαυτούς. Αυτό το πολύτιμο έργο μπορεί σε συνεργασία με τον τακτικό καθηγητή της τάξης να ανατεθεί σε συναδέλφους (εφόσον το θέλουν βέβαια) οι οποίοι δεν συμπληρώνουν ωράριο στο σχολείο τους και οι οποίοι θα κάνουν απογευματινά μαθήματα στα παιδιά που το έχουν ανάγκη. Ασφαλώς μπορούν να γίνουν και προσλήψεις συναδέλφων για αυτά τα επιπλέον μαθήματα.
Επισημάναμε ότι με την πάλη μας απέναντι στην κυβέρνηση και στην σημερινή αντιλαϊκή αντιμαθητική ηγεσία της ΟΛΜΕ που καθόλου δεν ενδιαφέρονται για τη μόρφωση των μαθητών, θα φέρουμε και τους μαθητές πιο κοντά και σε μας και τους γονείς τους που οι διεφθαρμένοι γραφειοκράτες τους κάνουν να αισθάνονται τώρα ένοχοι για τα παιδιά τους που έχουν χαμηλές επιδόσεις και δεν μπορούν να κάνουν τίποτα.
- Από την άλλη μεριά η δίκαιη πάλη για αυξήσεις στους μισθούς μας πρέπει να συνδέεται με την παραπάνω θέση. Δηλαδή με την πάλη μας για την μόρφωση των μαθητών μας ενάντια σε κυβέρνηση και αντιμαθητική ΟΛΜΕ που ουδόλως ενδιαφέρονται για αυτή τη μόρφωση.
Με αυτόν τον τρόπο μπορεί να διαμορφωθεί ένα μέτωπο μόρφωσης από καθηγητές, μαθητές και γονείς που θα είναι πανίσχυρο και ικανό να φέρει ανατροπές και νίκες στον κλάδο.
Με βάση αυτές τις θέσεις και την πάλη μας η παράταξή μας πήρε όπως γράψαμε και πιο πάνω 14 ψήφους, και ουσιαστικά κράτησε τις δυνάμεις της με αναλογικά ελάχιστη πτώση την ώρα που οι παρατάξεις του σοσιαλφασισμού αθροιστικά σαφώς έπεφταν (ανέβηκαν οι Παρεμβάσεις αλλά ήταν επειδή καταβυθίστηκε πολύ περισσότερο ο Σύριζα). Πρόκειται για ένα θετικό αποτέλεσμα δεδομένων των συνθηκών της απόλυτης κυριαρχίας του σοσιαλφασισμού στο συνδικαλισμό της μέσης εκπαίδευσης και είναι αποτέλεσμα της συνεπούς θέσης μας για τη μόρφωση όλων των μαθητών. Είναι χαρακτηριστικό ότι και οι δύο παρατάξεις ΔΑΚΕ και ΠΕΚ των κλασσικών αστικών κομμάτων ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, δεν κατέβηκαν ούτε και σε αυτές τις εκλογές, όπως και στις προηγούμενες.
Στον παρακάτω σύνδεσμο κάνουμε ανάλυση για την άνοδο των Παρεμβάσεων και στο τι αυτές εκπροσωπούν: