Όλοι αυτοί μιλάν κυρίως για τα αυτιά της μικροαστικής τάξης και των απόμαχων της δουλειάς, που πια εξαρτώνται για την επιβίωσή τους από το κράτος. Μιλάνε δηλαδή για τα μικροαφεντικά, τους δημοσίους υπαλλήλους και τους συνταξιούχους.Παριστάνουν μάλιστα ότι οι μεταξύ τους διαφορές, πολιτικές και ταξικές, είναι χαώδεις ή εν πάση περιπτώσει σημαντικές. Στην πραγματικότητα, τουλάχιστον σε επίπεδο κομματικών ηγεσιών, όλοι τους κινούνται σε κοινή γραμμή υπεράσπισης, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, της παραγωγικής καταστροφής, της υπερεκμετάλλευσης των εργαζομένων και της πορείας της χώρας μας προς το διεθνές στρατόπεδο του φασισμού και του πολέμου.
“Φιλελεύθεροι” ή κρατιστές, κανείς τους δε λέει λέξη για βαριά βιομηχανία ή έστω πιο γενικά για βιομηχανία, που αποτελεί τη βάση της οικονομίας κάθε πραγματικά ανεξάρτητης και αναπτυγμένης χώρας. Όλοι τους χτυπούν την προοπτική των επενδύσεων στην καθ’ αυτό παραγωγή και κλείνουν μάλιστα με τα γνωστά ψευτοταξικά, περιβαλλοντικά, γραφειοκρατικά και άλλα προσχήματα - ή και πολλές φορές χωρίς καν πρόσχημα, όπως κάνουν τώρα με την Landis των έξυπνων μετρητών ρεύματος στην Κόρινθο - ακόμη και ήδη υπάρχουσες σύγχρονες παραγωγικές μονάδες.
Υπέρμαχοι της «ελεύθερης οικονομίας», «κεϋνσιανοί σοσιαλδημοκράτες» ή και τάχα μαρξιστές, όλοι τους πάντως έχουν ως απαράβατο όριο την ουσιαστική ανυπαρξία των επιθεωρήσεων εργασίας, που επιτρέπει το τσάκισμα κάθε έννοιας ωραρίου και νόμιμων κατώτατων αμοιβών. Φτιάχνουν έτσι όλοι τους από κοινού ένα βασίλειο μαύρης εργασίας και υπερκμετάλλευσης των εργαζομένων μέσα στην τεράστια θάλασσα των εκατοντάδων χιλιάδων μικροεπιχειρήσεων σε όλη τη χώρα, με την ψευτοαριστερά ειδικότερα να χτυπάει με διάφορα προσχήματα την κάρτα εργασίας που θεσμοθετήθηκε πρόσφατα και που μπορεί να βάλει ένα φρένο στην καταστρατήγηση των νόμιμων ωραρίων, με πρόσχημα ότι είναι δύσκολα εφαρμόσιμη στις μικρές επιχειρήσεις. Ειδικά μάλιστα αυτή η αντεργατική ασυδοσία βασιλεύει στην υποτιθέμενη «βαριά βιομηχανία» της Ελλάδας, όπως την αποκαλούν όλοι τους με αντιβιομηχανικό θράσος, δηλαδή στον τουρισμό, αλλά και στους χιλιάδες εργολάβους, αυτές τις (στο μεγαλύτερο μέρος τους) αιματορουφήχτρες που αναλαμβάνουν μια σειρά δουλειές για άλλες μεγαλύτερες, ακόμα και πολύ μεγάλες επιχειρήσεις σε όλο το φάσμα της οικονομίας με όρους δουλοπαροικίας για τους εργαζόμενούς τους.
Δήθεν «ευρωπαϊκού - δυτικού προσανατολισμού» ή ανοιχτά υπέρμαχοι του Πούτιν και του κατακτητικού πολέμου του στην Ουκρανία, όλοι τους πάντως δεν έχουν να πουν λέξη για τη ραντιέρικη αντιπαραγωγική βδέλλα της μεσαίας και μεγάλης γαιοκτησίας, δηλαδή τους ιδιοκτήτες σπιτιών και γης στην πόλη και στην ύπαιθρο, που τραβά σα βαρίδι προς τα κάτω όλη την παραγωγή με την υπέρογκη πρόσοδο που απομυζά, ενώ έχει φτάσει να κάνει όνειρο θερινής νύχτας το να βρει ένας χαμηλόμισθος εργάτης ή υπάλληλος ένα νοικιασμένο σπίτι για να στεγάσει τον εαυτό του και την οικογένειά του, αφού τα νοίκια έχουν φτάσει πια σχεδόν στο ύψος ενός μέσου μισθού. Ο μεν Μητσοτάκης τής χαρίζει φόρους κληρονομιάς και οι υπόλοιποι την καλύπτουν με τη σιωπή τους (το ψευτοΚΚΕ, που είναι ο ίδιος μεγάλος ιδιοκτήτης σπιτιών από κληρονομιές που του έχουν αφήσει παλιοί αγωνιστές), με κάποιες λίγες γκρίνιες για τα μάτια από ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ.
Με επικεφαλής την ψευτοαριστερά των ΣΥΡΙΖΑ - ψευτοΚΚΕ και κρυφοσυμμάχους τους Μητσοτάκη - Ανδρουλάκη, κανείς δε λέει κουβέντα 13 χρόνια μετά την - και τυπική - χρεοκοπία της χώρας και για τις υπόλοιπες βδέλλες που πίνουν το αίμα του εργαζόμενου λαού μέσα από το σύστημα της μίζας, της ρεμούλας, της γενικευμένης διαφθοράς στο δημόσιο και πιο ειδικά σε εφορίες, πολεοδομίες, νοσοκομεία, και της εγκληματικής εγκατάλειψης των παιδιών της φτωχολογιάς στα σχολεία. Εκεί οι φόροι που πληρώνει άμεσα ή έμμεσα η σκληρά εργαζόμενη μάζα (οι έμμεσοι μάλιστα - π.χ. ΦΠΑ στα είδη πλατιάς, μαζικής κατανάλωσης - αυξημένοι πολύ τελευταία σε απόλυτους αριθμούς λόγω του πληθωρισμού), κατασπαταλιούνται σε ένα σύστημα που ζητάει από τον εργαζόμενο μπαξίσια - φακελάκια όταν πάει να εγχειριστεί, για να είναι σίγουρος ότι δε θα αντιμετωπιστεί με αδιαφορία για τη ζωή του και δεν θα κινδυνέψει ή «μαύρα» 20ευρα και 50ευρα σε ιδιαίτερα μαθήματα, αν θέλει μια στοιχειώδη μόρφωση για το παιδί του, αφού τα σχολεία έχουν πια διαλυθεί ως χώροι μετάδοσης γνώσης μέσω της «διαμερισματοποίησης» της τάξης, που ουσιαστικά πετάει εκτός κάθε πραγματικής εκπαίδευσης τα παιδιά της φτωχολογιάς.
Η «ιδιωτικοποίηση» της παιδείας και της υγείας, δηλαδή, που μηρυκάζουν από το πρωί ως το βράδυ πως τάχα θέλουν να εμποδίσουν οι κνίτες και οι συριζαίοι υποκριτές, μαζί με τους ανταρσαίους φίλους τους, γίνεται ακριβώς μπροστά στα μάτια μας μέσα από τη δράση των ίδιων τους των ψευτοαριστερών συμμοριών που αντιδρούν με λύσσα σε κάθε είδους αξιολόγηση στο Δημόσιο και σαπίζουν αργά αλλά σταθερά την πλατιά μάζα των δημοσίων υπαλλήλων. Αυτοί οι τελευταίοι στην πλειοψηφία τους όταν μπαίνουν στο δημόσιο είναι γενικά καλοί και τίμιοι άνθρωποι, που θέλουν να δουλέψουν και να προσφέρουν, τους οποίους όμως με σύστημα η καθεστωτική ακρίδα (στην οποία συμμετέχουν, εκτός από τους ψευτοαριστερούς και οι κνιτοποιημένοι συνδικαλιστές των «φιλοευρωπαϊκών» αστικών κομμάτων) διαφθείρει και περιθωριοποιεί, για να τους εξαρτάει, οδηγώντας τους είτε να γίνονται μέρος του συστήματος της αντιπαραγωγικής και αντιλαϊκής διαφθοράς, είτε απλώς να μη δουλεύουν. Αποτέλεσμα αυτού του τύπου της «ιδιωτικοποίησης» του δημόσιου τομέα στην Ελλάδα από την καθεστωτική, διεφθαρμένη και τεμπέλικη γραφειοκρατία ήταν και το κρατικό διακομματικό έγκλημα των Τεμπών, που τόσο εξόργισε τη νεολαία και την προλεταριακή φτωχολογιά που χρησιμοποιεί το τρένο όταν χρειάζεται να ταξιδέψει.
Το ψευτοΚΚΕ αρχηγός και οργανωτής του αντεργατικού οργίου
Δεν είναι τυχαίο ότι αρχηγός της αντεργατικής αυτής μαφίας, αυτού του πολυπλόκαμου τέρατος που έχει δημιουργήσει ενάντια στο ελληνικό προλεταριάτο (στο οποίο ανήκουν και οι Έλληνες και οι βασανισμένοι μετανάστες εργάτες) έναν πρωτοφανή στην Ευρώπη ρυθμό πτώσης της εργασιακής κατάστασης του σε επίπεδο μισθών και εργασιακών συνθηκών είναι το κόμμα που λατρεύουν και αφήνουν πάντα στο απυρόβλητο τόσο ο Μητσοτάκης, όσο και ο Τσίπρας. Πρόκειται για το αγαπημένο κόμμα τόσο της κρατικοδίαιτης, ανατολικού τύπου ολιγαρχίας τύπου Σαββίδη, Μελισσανίδη, Κόκκαλη, Μυτιληναίου, Π. Γερμανού κλπ., αλλά και του κινεζο-”δυτικού” Μαρινάκη, ακόμη και της κλασικού δυτικού τύπου αστικής τάξης στη χώρα, το κόμμα των υποτιθέμενων «άγιων» του Περισσού, το ψευτοΚΚΕ.
Αυτό όχι μόνο αφήνει πάντα στο απυρόβλητο (όπως μπορεί να δει κανείς και μόνος του αναζητώντας στα περιεχόμενα των ιστοσελίδων του Ριζοσπάστη ή του 902.gr) τις πουλημένες επιθεωρήσεις εργασίας, που κάνουν ελέγχους για τα μάτια ή έχοντας πρώτα πάρει τηλέφωνο τον κάθε μικρό ή μεγάλο εργοδότη για να «πάρει τα μέτρα του» πριν την επίσκεψη του κλιμακίου των ελεγκτών, αλλά τις εκθειάζει από πάνω και μάλιστα έχει τον έλεγχο του συλλόγου τους. Αυτοί χαρακτηριστικά δεν λένε ποτέ λέξη για τη διαφθορά, τη ρεμούλα και τα βασανιστήρια που υφίσταται ο λαός στις συναλλαγές του με το νεοφεουδαρχικό κράτος. Αυτοί κυρίως έχουν υπονομεύσει (στην ουσία έχουν σκοτώσει εντελώς) κάθε πραγματική ταξική συνδικαλιστική οργάνωση της εργατικής τάξης ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του ‘70, στην αρχή σε συνεργασία με το τότε ισχυρό γραφειοκρατικό, κρατικοκαπιταλιστικό ΠΑΣΟΚ και στη συνέχεια ενάντια ακόμη και σε αυτό, επειδή τελικά δεν αποδείχθηκε εντελώς ρωσόδουλο και σαμποταριστικό όπως οι ίδιοι.
Αυτό το έκαναν οι ψευτοκομμουνιστές και ψευτοαριστεροί σκοτώνοντας τη μεγάλη, κλασικού τύπου βιομηχανία στη χώρα σε συνεργασία με τις ηγετικές κυβερνητικές κλίκες του ΠΑΣΟΚ (Α. Παπανδρέου - Σημίτη - Γ. Παπανδρέου) και της μετά το 1997 ΝΔ (Καραμανλής Β’ - Σαμαράς - Μητσοτάκης Β’) και φυσικά με την αρχισαμποταριστική διακυβέρνηση του κνίτη Τσίπρα. Έφτιαξαν έτσι ένα προλεταριάτο πολυδιασπασμένο σε μια θάλασσα μικρομεσαίων εργοδοτών, το οποίο εργάζεται κατά 55% σε επιχειρήσεις 1 έως 50 εργαζόμενων, με συνολικά το 75% να δουλεύει σε επιχειρήσεις κάτω των 250 εργαζομένων η κάθε μία. Το υπόλοιπο 25%, το οποίο δουλεύει στους μεγάλους εργοδότες (με κάπως πιο υποφερτές αμοιβές και συνθήκες εργασίας μόνο στις σύγχρονες βιομηχανικές λόγω της ψηλής τους παραγωγικότητας), έχει φτάσει να τρέμει οποιαδήποτε συνδικαλιστική διεκδίκηση και οργάνωση, όχι γιατί δεν έχει ψυχή και καρδιά να παλέψει όπως νομίζουν πολλοί, αλλά γιατί ξέρει ότι, σε περίπτωση εκδικητικής απόλυσης στο παραμικρό συνδικαλιστικό σκίρτημα, θα πέσει στην παγωμένη θάλασσα του 75%, εκεί όπου ο μισθός με το ζόρι πια φτάνει ακόμα και για το νοίκι και που το κνούτο του εργοδότη πέφτει ατιμώρητα στην πλάτη του εργαζόμενου, μακριά από τα φώτα οποιασδήποτε δημοσιότητας, οποιουδήποτε «Ριζοσπάστη» και οποιασδήποτε «Αυγής».
Εκεί, στη μάζα της μικροπαραγωγής, κυριαρχούν τα μαύρα, το ατελείωτο ωράριο, πολλές φορές το 6ήμερο, καμιά φορά και 7ήμερο χωρίς ρεπό, η σωματική και ψυχική εξάντληση, οι προσβολές και η εργοδοτική τρομοκρατία. Η νεο-δουλοκτησία του μικρού και μικρομεσαίου αφεντικού και του εργολάβου, που την έχει φτιάξει το καθεστωτικό σαμποτάζ κάθε παραγωγικής ανάπτυξης και καθε συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης του κεφαλαίου, για την οποία οι κλασικοί του μαρξισμού πάντα τόνιζαν ότι αποτελεί φυσική τάση και πρόοδο σε σχέση με τη μικρή παραγωγή, λειτουργεί ως φόβητρο - και τελικά ως αρνητικός μαγνήτης, που τραβάει προς τα κάτω τους όρους πώλησης της εργατικής δύναμης και στις μεγάλες και κάπως πιο ανεπτυγμένες ως προς τα μέσα παραγωγής καπιταλιστικές επιχειρήσεις. Ήδη το αουτσόρσινγκ (παραχώρηση εργασιών σε εξωτερικά συνεργεία εργολάβων) έχει κάνει την εμφάνισή του σε μεγάλες, ακόμη και βιομηχανικές μονάδες, ως ένας ακόμη μοχλός πίεσης για να συνθλίψει κι εκεί την όπως είπαμε πολύ πιο παραγωγική και κάπως πιο ψηλά αμειβόμενη (αλλά σε επίπεδο σχετικής υπεραξίας πιο εκμεταλλευόμενη) εργασία των αορίστου χρόνου εργατών και χαμηλόμισθων υπαλλήλων των μεγάλων σύγχρονων εταιρειών. Η νεο-δουλοκτησία δηλαδή υπέρ των μικρών αφεντικών προστίθεται έτσι στην πίεση του εφεδρικού στρατού των ανέργων (στις εποχές μεγάλης ανεργίας) πάνω σε όλους όσοι εργάζονται με κάπως πιο υποφερτούς όρους, τραβώντας τους κι αυτούς προς τα κάτω και λειτουργώντας ως μοχλός τρομοκρατίας στα χέρια ΚΑΙ της μεγαλοεργοδοσίας.
Η «θάλασσα» δηλαδή της μικρής καθυστερημένης παραγωγής και του συνεργατικού όργιου μέσω της πολυδιάσπασης σε άπειρα μικροαφεντικά που έχει φτιάξει το καθεστώς κορυφής με επικεφαλής το ψευτοΚΚΕ και τους φιλοκνίτες πρωθυπουργούς είναι η απάντηση στο μεγάλο ερώτημα που θέτουν πολλοί δημοκρατικοί και αριστεροί άνθρωποι, δηλαδή στο γιατί, παρά τη φτώχεια και τη χειροτέρευση των όρων ζωής, την όλο και μεγαλύτερη απόκλιση της Ελλάδας από το βιοτικό επίπεδο των αναπτυγμένων χωρών της Ευρώπης, δεν αχνοφαίνεται στον ορίζοντα ένα εργατικό κίνημα άμυνας και διεκδικήσεων, ακόμα και (στα πρώτα του σκιρτήματα) ρεφορμιστικό και όχι επαναστατικό, όπως δε φάνηκε και τα χρόνια της πλέον βαριάς κρίσης και ανεργίας (2010-2018). Τα μόνα κινήματα που σήμερα κάνουν αραιά και πού την εμφάνισή τους είναι εκείνα που είτε στήνει ως «ομοιώματα» εργατικού κινήματος το ψευτοΚΚΕ για να πραγματοποιήσει το σαμποτάζ του κατά της βαριάς βιομηχανίας (όπως ήταν η απεργία διαρκείας στη Χαλυβουργία Ασπροπύργου το 2012) ή εκείνα που είναι αυθεντικά, αλλά ο Περισσός τρέχει γρήγορα-γρήγορα και τα υιοθετεί και στη συνέχεια τα πουλάει, όπως το πρόσφατο της efood (δες εδώ στον μεσότιτλο To μεγάλο πούλημα στα «εμβληματικά» κινήματα της Κόσκο και της efood).
Όπως έχουμε σημειώσει και πρόσφατα, «έχοντας καταργήσει ήδη από το 2012 τα διακηρυκτικά αιτήματα - απάτη περί 1400 ευρώ βασικό μισθό - 1150 ευρώ βασική σύνταξη, που ήταν απλώς αφιόνι την ώρα που επιταχυνόταν η χρεοκοπία της χώρας στα τέλη της δεκαετίας του 2000 (βλ. ΤΟ ΑΙΤΗΜΑ- ΑΠΑΤΗ ΓΙΑ ΤΑ 1400 ΕΥΡΩ ΚΑΤΩΤΑΤΟ ΜΙΣΘΟ), το ψευτοΚΚΕ προσέχει ιδιαίτερα τις σχέσεις του με τη θάλασσα του καθυστερημένου παραγωγικά μικρομεσαίου κεφάλαιου, θέτοντας πια μισθολογικά αιτήματα λίγο πάνω ή και ταυτόσημα με εκείνα του «ρεφορμιστικού» ΓΣΕΕίτικου συνδικαλισμού, τον οποίο ο Περισσός καταγγέλλει ως συμβιβασμένο. Χαρακτηριστικά μιλάει για 850 Ευρώ ελάχιστο μισθό ακριβώς για να ικανοποιήσει τα μικρά αφεντικά των οποίων πια επιδιώκει τη στηριξη, αλλά με όρους αντεργατικούς, ενάντια στο δυτικού τύπου μεγάλο κεφάλαιο, δηλαδή ενάντια αποκλειστικά στους “μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους” όπως παπαγαλίζει διαρκώς!!! (αν και στην πράξη σε αυτούς δεν περιλαμβάνει τους ρωσοκινέζους και ρωσόφιλους κρατικολιγάρχες). Στην πραγματικότητα τον ΓΣΕΕίτικο συνδικαλισμό, τον καταγγέλλει όχι επειδή είναι - και όντως είναι - ταξικά συμβιβασμένος έως πουλημένος στην αστική τάξη και κυρίως στο κράτος της, αλλά επειδή έχει και μια πλευρά ευρωπαϊκής αστοδημοκρατίας μέσα του, επειδή δηλαδή δεν είναι σοσιαλφασιστικός στις συνδικαλιστικές διαδικασίες, δηλαδή δεν ασκεί ωμή βία και νοθεία, όπως εκείνος του ψευτοΚΚΕ-ΠΑΜΕ, που αποτελεί το απόλυτο αντεργατικό και μάλιστα φασιστικό, εχθρικό σε κάθε δημοκρατία στα συνδικάτα που ελέγχει, ταξικό τέρας. Και στη μεγάλη δυτική (ή ντόπια δυτικού τύπου) επιχείρηση, ωστόσο, ο κνίτης συνδικαλιστής, αν δεν έχει εντολή και κεντρική έγκριση να ηγηθεί κινήματος για το κλείσιμό της (πράγμα που μπορεί να το κάνει μόνο αν έχει για καιρό μεγάλες ζημιές και έτσι πάει σε απολύσεις, οπότε ο κνίτης κάνει απεργία μέχρι κλεισίματος της), συμμετέχει σε όλες τις λοβιτούρες και σε όλα τα ταξικά πουλήματα, όντας πολλές φορές «μεσολαβητής» μεταξύ του αφεντικού και των σκληρά εκμεταλλευόμενων προλετάριων ή και εκβιάζει ώστε να ελέγχει τις προσλήψεις, για να παίρνει δικούς του στη δουλειά και να αυξάνει το στρατό του. Μέχρι την κατάρρευση της οικοδομής στην Ελλάδα με την κρίση του 2009-2010, αυτή ήταν η βασική δραστηριότητα του κνίτη στα μεγάλα εργοτάξια των κατασκευών».
Σαμποτάρουν και δίνουν ως αντάλλαγμα στην αστική τάξη φτηνή εργατική σάρκα
Φαίνεται έτσι σήμερα πιο καθαρά ότι το παραγωγικό σαμποτάζ, το οποίο επίμονα καταγγέλλει η ΟΑΚΚΕ τουλάχιστον από το 1990 ως μέθοδο του φιλορώσικου καθεστώτος κορυφής για την οικονομική (και τελικά την πολιτική) απομάκρυνση της χώρας από την αστική, αλλά ακόμα δημοκρατική Ευρώπη, εκτός από έγκλημα ενάντια στην εθνική ανεξαρτησία και στην προκοπή αυτού του τόπου, έρχεται μαζί και με ένα κομβικό «δηλητηριασμένο» αντάλλαγμα που παρείχε και παρέχει ακόμη η ψευτοαριστερά στην κλασικού τύπου αστική τάξη. Αυτό της το παρέχει για να εξασφαλίζει την ανοχή, αν όχι και τη συμμαχία της, την ώρα που της σκοτώνει τη δυνατότητα της οικονομικής της μεγέθυνσης. «Θα σκοτώνουμε την παραγωγή, δε θα σας αφήσουμε να μεγαλώσετε παραγωγικά και να γίνετε ευρωπαϊκού τύπου και μεγέθους καπιταλιστές, αλλά θα σας επιτρέψουμε να ζείτε αρκετά καλά και με εξασφαλισμένα τα κάπως καλά κέρδη σας μέσω της φτηνής και χωρίς οργάνωση εργατικής δύναμης που θα σας εξασφαλίσουμε». Αυτό είπε στην ουσία ο σοσιαλφασισμός στους κλασικούς αστούς της χώρας από το 1990 και δώθε κι αυτό είναι το μεταξύ τους «συμβόλαιο τιμής» ή μάλλον ατιμίας ενάντια στον κοινό από στρατηγική άποψή εχθρό τους, το προλεταριάτο.
Εκεί βρίσκεται η λύση στο αίνιγμα της απόλυτης καθεστωτικής ασυλίας του ψευτοΚΚΕ από όλες τις αστικές φράξιες*. Εκεί βρίσκεται ακόμη η λύση στο αίνιγμα γιατί ποτέ η μεγαλοαστική τάξη δεν εξεγέρθηκε όταν έβλεπε να καρατομούνται πολιτικοί ή και οικονομικοί της εκπρόσωποι από τον σοσιαλφασισμό από το 1981 και εξής. «Ο καθένας για τον εαυτό του και ο θεός για όλους», σκεφτόταν ο κάθε μεμονωμένος αστός, επιχειρηματίας ή πολιτικός, αν δε χαιρόταν κιόλας για τον πολιτικό ή οικονομικό θάνατο του ανταγωνιστή του, όταν ο κνίτης (μαζί με τους φίλους του πρωθυπουργούς) τού έκλεινε το εργοστάσιο ή τον πετούσε εκτός πολιτικής ζωής συχνά με στημένα και τις περισσότερες φορές επιλεκτικά διαλεγμένα σκάνδαλα.
Πιο απλά, η ελληνική αστική τάξη, μια από τις - από τη γέννα της - χειρότερες σε εθνικό συλλογικό πνεύμα και σε αντεργατική αντιδραστικότητα τουλάχιστον στην Ευρώπη, δέχτηκε ουσιαστικά αδιαμαρτύρητα το κόψιμο των παραγωγικών φτερών της ίδιας και συνολικά της χώρας, από τη στιγμή που το ψευτοΚΚΕ και ο αντιδραστικός στολίσκος που το ακολουθεί (από τον κυβερνητικό ΣΥΡΙΖΑ ως τις μικροαστικές «επαναστατικές» οργανώσεις και τον σε μεγάλο βαθμό κνιτοποιημένο αναρχισμό) τής υποσχέθηκαν χρυσές δουλοκτητικές μπίζνες. Αυτό ουσιαστικά έκανε ο κνίτης και ο συριζαίος με την πλατιά μάζα των μεταναστών ήδη από τη δεκαετία του 1990, γι’ αυτό υπερασπιζόταν και την παράτυπη (κι όχι τη νόμιμη, με χαρτιά και δικαιώματα) μετανάστευση, που γιγάντωσε τους κλασικούς φασιστοναζήδες ρατσιστές μέσα στον ντόπιο πληθυσμό. «Λιγότερη τεχνολογία και σύγχρονα μηχανήματα, λιγότερη παραγωγή, αλλά ελεύθερο ξεζούμισμα των άμεσων παραγωγών, Ελλήνων και μεταναστών, για να καλύπτεται η ρωσοκίνητη παραγωγική καθυστέρηση και να εξασφαλίζονται τα κέρδη σας», είναι το κρυφό σύνθημα του κνίτη που καταγοήτευσε την ελληνική μπουρζουαζία, μικρή, μεσαία και μεγάλη. Και αναφερόμαστε κύρια στον κνίτη και δευτερευόντως στον συριζαίο, μολονότι ο δεύτερος παίζει πιο έντονα στο κεντρικό κυβερνητικό παιχνίδι, γιατί το ψευτοΚΚΕ, μολονότι παριστάνει το δήθεν κόμμα αρχών που αποφεύγει κάθε λέρωμα με αστική εξουσία και κυβερνήσεις, είναι ο πυρήνας, η ουσία και η πηγή όλης της πολιτικής και όλης της ιδεολογίας του σοσιαλφασιστικού, ψευτοαριστερού μπλοκ, δηλαδή και της γραμμής του ΣΥΡΙΖΑ. Χωρίς την πολιτική καταγγελία και το ξεσκέπασμα του ψευτοΚΚΕ στα μάτια των εργαζομένων και γενικά του λαού, είναι αδύνατο να αναγεννηθεί μια πραγματικά λαϊκή, δημοκρατική και επαναστατική Αριστερά, αφού είναι αυτό το ίδιο που με την παραχάραξη του μαρξισμού και την παραπλάνηση των καταπιεσμένων και εκμεταλλευόμενων μπλοκάρει τη συγκρότησή της και οδηγεί την καλών προθέσεων βάση της Αριστεράς να μετατρέπεται στο αντίθετό των διαθέσεών της, δηλαδή σε πρωτοπορία της φιλοϊμπεριαλιστικής αντίδρασης.
Αυτοί που δολοφόνησαν το εργατικό κίνημα είναι και οι μεγαλύτεροι υπερασπιστές του Πούτιν
Και φυσικά, οι ίδιοι αυτοί άνθρωποι που παριστάνουν τους αρχηγούς της επαναστατικής εργατιάς και ευρύτερα της φτωχολογιάς, την ώρα που την αφήνουν να πεθαίνει στη δουλειά και να ταπεινώνεται με όλους τους δυνατούς τρόπους, είναι αυτοί που υπερασπίζονται και τη χειρότερη φασιστική αντίδραση σε διεθνή κλίμακα, ενώ παριστάνουν τους εχθρούς του ιμπεριαλισμού. Είναι δηλαδή εκείνοι που ξεπλένουν τη γενοκτονικού τύπου εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, συκοφαντώντας με τον πιο χυδαίο τρόπο το θύμα και παρουσιάζοντας τον δολοφόνο θύτη ως αμυνόμενο. Αυτό το κάνουν με την ίδια μεθοδολογία που ακολουθούν και στο εσωτερικό: φωνάζουν πολύ ενάντια στον δευτερεύοντα και ευρισκόμενο σε πτώση εχθρό των λαών, τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, όχι από την πλευρά των λαών και όχι από τα αριστερά, αλλά υπέρ του κύριου και ανερχόμενου εχθρού, του άξονα Ρωσίας - Κίνας, δηλαδή από τα δεξιά.
Στη χώρα μας και στις περισσότερες χώρες της Ευρώπης πλην της Ουκρανίας, ο αποικιακός πόλεμος που ξεκίνησε η Ρωσία δεν έχει ακόμα πάρει τη μορφή του αίματος, των βομβαρδισμών, του θανάτου και των μαχών σε πεδιάδες και σε γειτονιές πόλεων, αλλά κύρια εκείνη της ολοένα και μεγαλύτερης ενεργειακής και ευρύτερα οικονομικής περικύκλωσης της Ευρώπης. Αυτή παίρνει την πιο άμεσα ορατή μορφή της στο ακριβό ηλεκτρικό και φυσικό αέριο (που έπεσαν για λίγο αλλά θα εκτιναχθούν ξανά το χειμώνα) και γενικά στις αυξημένες τιμές σε όλα τα καταναλωτικά αγαθά, που στριμώχνουν πρώτα και κύρια τον κόσμο της μισθωτής δουλειάς, αλλά μπορεί να γίνει ακόμη χειρότερη. Αυτό ειδικά στην περίπτωση που τα αυξημένα επιτόκια των κεντρικών τραπεζών διεθνώς οδηγήσουν σε κάποια τραπεζική έκρηξη, όπως αυτές που προανήγγειλε η κατάρρευση των περιφερειακών αμερικανικών τραπεζών και κυρίως του ελβετικού τραπεζικού γίγαντα Credit Suisse. Η περικύκλωση της Ευρώπης γίνεται ολοένα και πιο εμφανής όσο περνά ο καιρός, καθώς οι αντιδραστικές ηγεσίες αναδυόμενων καπιταλιστικών, ακόμα και νεο-ιμπεριαλιστικών χωρών του Τρίτου Κόσμου (Λούλα της Βραζιλίας, πρίγκιπας Σαλμάν της Σαουδικής Αραβίας, διάδοχοι του Μαντέλα στη Νότια Αφρική, Μόντι της Ινδίας, Σίσι της Αιγύπτου κλπ.) παρατάσσονται όλο και περισσότερο, άμεσα ή έμμεσα, κατά της Ευρώπης και στο πλευρό του άξονα Ρωσίας - Κίνας.
Αυτή η κρίση, λοιπόν, μόνο σε δεύτερο πλάνο οφείλεται στο δωρεάν χρήμα που μοιράστηκε ανά τον κόσμο αναγκαστικά κατά τη διάρκεια της πανδημίας. Ο βασικός υπεύθυνος για τη διατήρηση του πληθωρισμού ψηλά, δηλαδή για τη διαιώνιση της κρίσης αυξημένων τιμών είναι ο ρωσικός ενεργειακός εκβιασμός, ο οποίος άρχισε ήδη πριν την εισβολή από το καλοκαίρι του 2021 και συνεχίστηκε - κλιμακώθηκε μετά τη χιτλερικού τύπου εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία.
Σε αυτό τον πόλεμο η Ελλάδα είναι - διακηρυκτικά - αλληλέγγυα στην Ουκρανία, ενώ τα βάθη της ψυχής του καθεστώτος της είναι με τον εισβολέα. Κι αυτό γιατί, μολονότι η δυτικού τύπου αστική τάξη που εκφράζεται μέσα από τη Νέα Δημοκρατία και από το ισχνό πια πάλαι ποτέ «εκσυγχρονιστικό» κομμάτι του ΠΑΣΟΚ συμπαθεί την Ουκρανία και δεν έλκεται ιδιαίτερα από τον φασιστικού τύπου καπιταλισμό του Πούτιν, το τρικέφαλο τέρας Μητσοτάκη του Β’ - Καραμανλή του Β’ - Σαμαρά και οι Λαλιώτης-ΓΑΠ-Ανδρουλάκης έχουν επιβάλει σιωπητήριο στο φιλοουκρανικό κοινό των δύο κομμάτων. Το μόνο που λενε στα πεταχτά για να βγαίνουν από τη δύσκολη θέση είναι η βρώμικη επιχειρηματολογία τους ότι, όπως η Ουκρανία έχει δίπλα της την «αναθεωρητική Ρωσία», που βέβαια ποτέ δε τη χαρακτηρίζουν φασιστική, έτσι κι η Ελλάδα έχει τάχα δίπλα της την «αναθεωρητική Τουρκία». Οπότε, σύμφωνα με αυτή τη θεωρία, την Ελλάδα τη συμφέρει να εμφανίζεται στην επιφάνεια φιλοουκρανική για να κερδίζει αντιτουρκικούς πόντους στα μάτια της Δύσης. Ένα δυσάρεστο, αλλά αναγκαίο καθήκον: έτσι αντιμετωπίζουν την υποστήριξη προς την Ουκρανία οι Έλληνες καθεστωτικοί ευρωπαιοφανείς ρωσόδουλοι τύπου Δένδια (και στο βάθος και Μητσοτάκη). Μάλιστα το βαθύτερο σχέδιό τους είναι ακόμα πιο καταστροφικό και πιο ρωσόφιλο. Με το να παίρνουν επιφανειακά το μέρος της Ουκρανίας και να δίνουν άφθονες αμερικάνικες βάσεις στην Ελλάδα, οι Μητσοτάκης-Δένδιας έχουν πείσει τις ΗΠΑ να δίνει όπλα και περισσότερο δίκιο στην Ελλάδα παρά στην Τουρκία στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο, οπότε η Τουρκία, ειδικά η κοινή της γνώμη, έχει γίνει στο έπακρο αντιαμερικάνικη και τελικά ρωσόφιλη. Δηλαδή η ελληνική ψευτοουκρανοφιλία της κυβέρνησης Μητσοτάκη έχει προσφέρει την υπερπολύτιμη για την Ευρώπη Τουρκία στον κύριο εχθρό της. Τόσο πολύ μάλιστα, ώστε πρόσφατα με πρόσχημα τους σεισμούς είχαμε μια όχι νατοϊκή, αλλά φιλορώσικη ελληνοτουρκική «ειρήνη» στο Αιγαίο.
Ταυτόχρονα όμως σε ό,τι αφορά το εσωτερικό της χώρας οι κνίτες, οι κνιτοποιημένοι φιλοπουτινικοί «αναρχικοί» των Εξαρχείων, οι ναρίτες, οι χειρότεροι συριζαίοι και φυσικά οι κλασσικοί φασίστες και ναζήδες Κασιδιάρηδες μιλούν όλη μέρα στο δρόμο, στο καφενείο και κυρίως στις χιλιάδες αναρτήσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και στις βρώμικες ιστοσελίδες «γεωπολιτικών» αναλύσεων ανοιχτά υπέρ του Πούτιν και της Ρωσίας, καλλιεργώντας μια δεξιά αντιδραστική (και όχι προοδευτική αντιιμπεριαλιστική, όπως καμώνονται οι ψευτοαριστεροί) αντίθεση προς τη Δύση. Έτσι, σύσσωμο το καθεστώς αλλάζει τη συνείδηση του δημοκρατικού λαού μας κι από εκεί που το 70% καταδίκαζε τον Πούτιν και τον πόλεμό του τον Μάρτιο του 2022, τώρα το ποσοστό αυτό έχει υποχωρήσει κάτω από το 50%.
Μόνο η εργατική τάξη μπορεί να σώσει το λαό και τη χώρα από την πείνα, το φασισμό και τον πόλεμο
Είναι πλέον προφανές και από την ιστορική και από την πρόσφατη εμπειρία ότι στην Ελλάδα αστική τάξη με πνεύμα πραγματικής εθνικής ανεξαρτησίας και ανάπτυξης δεν υπάρχει, τουλάχιστον όπως αυτή εκφράζεται στους κεντρικούς πολιτικούς συσχετισμούς μέσα στην άρχουσα τάξη (δε μιλάμε εδώ για μεμονωμένους αναπτυξιακούς αστούς, είτε στο οικονομικό είτε στο πολιτικό πεδίο, αλλά για συγκροτημένα ρεύματα μέσα στην αστική τάξη).
Μόνο με επικεφαλής τους φτωχούς και τους καταραμένους, αυτούς που εδώ και δεκαετίες έχουν χάσει το εργατικό κόμμα τους (μετά τη δολοφονία του παλιού, πραγματικού ΚΚΕ το 1956 από τους Ρώσους σοσιαλφασίστες και τους Έλληνες υποτακτικούς τους) και την πίστη τους σε ένα πιο φωτεινό μέλλον για τη χώρα και τον κόσμο, μπορεί να υπάρξει ένα πραγματικό αντιφασιστικό, δημοκρατικό και πατριωτικό μέτωπο το οποίο θα αντισταθεί και στο εσωτερικό εργασιακό κολαστήριο, αλλά και στην πορεία της χώρας μας προς την υποταγή στον ρωσοκινέζικο άξονα του πολέμου.
Αυτούς ακριβώς τους φτωχούς και καταραμένους στέλνει το διακομματικό καθεστώς στο μεγαλύτερο μέρος τους στην ψευτοταξική “αριστερά” των φτωχών και σε ένα μέρος τους στην αγκαλιά του κάθε σκανδαλωδώς νόμιμου ναζί εγκληματία Κασιδιάρη, αφού, σκοτώνοντας κάθε σκίρτημα ενιαίας εργατικής ταξικής δράσης και πάλης, τους αφήνει ως μόνη διέξοδο για να χουν κι εκείνοι μια ταυτότητα και μια υπερηφάνεια σ’ αυτόν τον κόσμο που τους καταρρακώνει, την ταγματασφαλίτικη τάχατες «εθνική υπερηφάνεια». Αυτή η ανοιχτά ναζιστική αποκτήνωση που επιχειρείται σε τμήμα του λαού μας είναι η χειρότερη εκδοχή της ρωσόδουλης και αντεργατικής γραμμής όλου του καθεστώτος, καθώς έρχεται να σκοτώσει κι αυτήν ακόμα την περιορισμένη δημοκρατία και παραγωγή στη χώρα και να οδηγήσει το έθνος «σύσσωμο» πίσω από τους νέους χίτλερ, Πούτιν και Σι, στο όνομα της «εκδίκησης» ενάντια στην «υλιστική, άθεη και ανθελληνική Δύση», σε βρώμικες εκστρατείες «για τα μάρμαρα» και για το «όνομα της Μακεδονίας που είναι η ψυχή μας» ή και ενάντια στον «αιώνιο εχθρό» Τουρκία, ανάλογα με το αν αυτή θα ρουφηχτεί τελικά ή όχι από το μέτωπο Ρωσίας - Κίνας.
Τη φαιή ρατσιστική «εθνική» και μαχαιροβγαλτική γραμμή των Κασιδιάρηδων έρχεται να συμπληρώσει η ψευτο-”κόκκινη” μορφή του ίδιου ρωσόδουλου φασισμού, με τη διχτατορία επάνω σε κάθε δημοκρατική φωνή στα πανεπιστήμια από τους προστατευόμενους από ΣΥΡΙΖΑ και ψευτοΚΚΕ τραμπούκους της ΕΑΑΚ, την εδώ και χρόνια προσπάθεια του ψευτοΚΚΕ να καταλάβει με πραξικοπηματική βία τη ΓΣΕΕ από το ρεύμα των κάπως ανεξαρτησιακών και μη σοσιαλφασιστών συνδικαλιστών του ΠΑΣΟΚ, τις εκστρατείες των Τσίπρα - Πολάκη - Ρουβίκωνα για εκκαθαρίσεις και προγραφές δημοσιογράφων και δικαστών, την ασυλία που έχει εξασφαλιστεί με επικεφαλής το ΣΥΡΙΖΑ στο ποινικό λούμπεν. Η τελευταία μάλιστα χρησιμοποιείται από το φαιό σκέλος του φαιο-«κόκκινου» μετώπου ως επιχείρημα με το οποίο οι κλασικοί ναζήδες συσπειρώνουν τμήματα του λαού που υποφέρουν από τη μικροεγκληματικότητα, με τη γραμμή της «μηδενικής ανοχής στο έγκλημα», που σημαίνει χτύπημα μεταναστών, Ρομά κλπ. Μέσα σ’ αυτούς τους τελευταίους το καθεστώς αφήνει επίτηδες το λούμπεν να βασιλεύει για να μετατρέπει τους ναζήδες σε καθωσπρέπει αστυνόμους και τάχα «σωτήρες» του λαού.
Η απάντηση σε όλα τα παραπάνω δεν μπορεί παρά να είναι ένα ενιαίο εργατικό μέτωπο, το οποίο θα σπάσει το φαύλο κύκλο της υπανάπτυξης και της εργασιακής κόλασης στα μικρά και μεσαία αφεντικά, αλλά και στα μεγάλα νεο-δουλοκτητικά που χρησιμοποιούν για τη διάσπαση των εργαζομένων εργολαβικά αφεντικά, δίνοντας ταυτόχρονα πνοή στις συνδικαλιστικές διεκδικήσεις και στους κάπως με πιο σταθερές, αορίστου χρόνου συμβάσεις εργαζόμενους της μεγαλοεργοδοσίας. Αν οι εργαζόμενοι των μικρομεσαίων αφεντικών και των εργολάβων (εφόσον δεν μπορέσουν να πετύχουν να μην αντικαθίστανται οι παλιοί εργάτες από τους εργολαβικούς) πάρουν ανάσα και κερδίσουν με ένα πολιτικό και όχι μόνο συνδικαλιστικό κίνημα ψηλότερους μισθούς και αναγνωρισμένα στην πράξη και όχι απλά στα λόγια δικαιώματα, κυρίως παλεύοντας ενάντια στην απλήρωτη υπερωρία και απλήρωτο ένσημο οπότε για πραγματικές επιθεωρήσεις εργασίας και ψηφιακές κάρτες παντού, τότε οι εργαζόμενοι του μεγάλου κεφάλαιου δεν θα παγώνουν και μόνο στη σκέψη ότι μπορεί να βρεθούν πεταμένοι στη θάλασσα της μικρής νεο-δουλοκτησίας και θα αναβαθμίσουν την πάλη τους, σηκώνοντας κεφάλι στις επιχειρήσεις που πληρώνουν λίγο καλύτερα.
Αν η μη φασιστική, σχετικά φιλοαναπτυξιακή αστική τάξη στη χώρα μας θέλει πραγματικά να σωθεί από το κνίτικο και ευρύτερα καθεστωτικό παραγωγικό σαμποτάζ, οι εργάτες δεν πρέπει πια να τις επιτρέψουν να το κάνει, όπως μέχρι σήμερα, σε βάρος τους, δηλαδή με το φτηνό και εξοντωτικό μεροκάματο. Οι εργαζόμενοι πρέπει αντίθετα να αναγκάσουν τα όποια παραγωγικά και αναπτυξιακά τμήματα της αστικής τάξης μικρά ή μεγάλα, αν θέλουν να επιβιώσουν, να διαχωρίσουν τη θέση τους και να αντισταθούν στις παρασιτικές ρωσόδουλες ακρίδες που ληστεύουν το λαό αλλά και το μη φασιστικό κεφάλαιο μικρό και μεγάλο με το υπέρογκα αυξημένο ρεύμα στη βιομηχανία, με την ουσιαστική απαγόρευση επενδύσεων, με τα δικαστήρια - δολοφόνους της παραγωγής.
Τις εποχές που οι δυτικόφιλοι ή εθνικοί αστοί κάθε είδους έκαναν συμμαχίες με το σοσιαλφασισμό και με τον πάτρωνά του, το ρώσικο σοσιαλιμπεριαλισμό και τους κινέζους συμμάχους του, στις πλάτες της εργατικής τάξης, μπορούν να τις κάνουν να περάσουν ανεπιστρεπτί μόνο οι εργαζόμενοι. Δίχως την ανεξάρτητη ταξικά και δημοκρατική πολιτική οργάνωση του εργαζόμενου λαού η αστική τάξη, ιδιαίτερα η μεγαλοαστική, θα υποχωρεί ή θα ταλαντεύεται γιατί θα κοιτάει να μην συγκρούεται με το κυρίαρχο πολιτικό μπλοκ και εν προκειμένω με τα νέα ρωσοκινέζικα αφεντικά, αλλά να παίρνει κάθε λογής ταξικά ανταλλάγματα, δουλειές και κέρδη από αυτό. Έτσι κι αλλιώς, η κοντόθωρη οπτική της αστικής τάξης είναι το άμεσο κέρδος της στο τώρα. Το προλεταριάτο, αντίθετα, βλέπει πιο μακριά και ξέρει πώς να υπερασπίζεται και τα άμεσα, αλλά και τα μακροπρόθεσμα συμφέροντα και του ίδιου σαν τάξης και της ανθρωπότητας. Γι αυτό η φύση του είναι στη διάρκειά της πολιτικής του αντιφασιστικού μετώπου και μιας πιθανής αντιφασιστικής διακυβέρνησης της χώρας να συγκρούεται και με την μη φασιστική, μη κομπραδόρικη αστική τάξη προκειμένου να μην της επιτρέψει να συμμαχήσει με τον κύριο εχθρό του και μάλιστα έστω κάποια προοδευτικά τμήματα της να μπουν στο μέτωπο ή να συμμαχήσουν μαζί του. Αυτά μπορούν όμως να γίνουν με ένα πολύ ισχυρό ενιαίο εργατικό μέτωπο στον πυρήνα του αντιφασιστικού. Στην πραγματικότητα ακόμα και αν φτάσει στην πολιτική διακυβέρνηση της χώρας η εργατική τάξη πρέπει να βλέπει το μέτωπο σαν μια μορφή περάσματος προς την δικιά του επανάσταση. Εννοείται ότι κάθε τάξη που συμμετέχει στο αντιφασιστικό μέτωπο έχει τη δική της στρατηγική, Όμως καμιά στρατηγική δεν έχει νόημα αν δεν νικηθεί ο φασισμός και ο σοσιαλφασισμός, εν προκειμένω ο νεοχιτλερικός άξονας και οι πράκτορές του στη χώρα.
Χωρίς οργανωμένη πάλη για το ψωμί και την ανάπτυξη, ο λαός θα γίνεται άθελά του έρμαιο της φασιστικής και σοσιαλφασιστικής δημαγωγίας, που θα του υπόσχεται χόρταση ενάντια στη Δύση και στους δυτικόφιλους πλούσιους αν απλώς σκοτώσει τη δημοκρατία και κάνει αρχηγούς του έθνους τους Κασιδιάρηδες και Κουτσούμπες υποτακτικούς του Πούτιν. Τότε όμως θα ακολουθήσει η πραγματική πείνα και η πραγματική υπερ-βάρβαρη δικτατορία των πιο αχαλίνωτων πλούσιων του πλανήτη, των Ρωσοκινέζων κρατικών μονοπωλιστών, καθώς και των ντόπιων κρατικοολιγαρχών υποτακτικών τους.
Πρέπει πάντως να σημειώνεται πάντα ότι, ενώ οι ρωσόδουλες ηγεσίες των κλασικών φασιστών και της ψευτοαριστεράς είναι ίδιες σε ταξική ποιότητα, αντιδραστικότητα και ξενοδουλεία, η βάση του ψευτοΚΚΕ και γενικότερα της ψευτοαριστεράς δεν είναι μια αντιδραστική μάζα, όπως είναι γενικά η βάση των φαιών ναζιφασιστών, αλλά τμήμα του λαού, πολλές φορές προοδευτικών διαθέσεων, που πρέπει να κερδηθεί από το αντιφασιστικό δημοκρατικό μέτωπο και τελικά από την πραγματική αριστερά. Η αντίθεση μαζί της, δηλαδή, είναι μια αντίθεση στους κόλπους του λαού, γι’ αυτό και είναι εντελώς προβοκατόρικο, εκτός από εξωπραγματικό, κάθε αίτημα να τεθεί το κόμμα της εκτός νόμου. Το βασικό εδώ είναι η οργάνωση λαού και η καταγγελία των σοσιαλφασιστικών ηγεσιών για τον πολιτικό απεγκλωβισμό της βάσης τους.
Η ΟΑΚΚΕ μπορεί και πρέπει να παίξει τον ρόλο της ως πολιτικός καθοδηγητής τόσο του ενιαίου εργατικού, όσο και του ευρύτερου αντιφασιστικού δημοκρατικού και πατριωτικού μετώπου, σεβόμενη πάντα τις διαθέσεις του λαού και ξεκινώντας από την άμεση πείρα του και τις βαθύτερες διαθέσεις του. Αυτός είναι ο πιο σίγουρος δρόμος για την έξοδο από την αντεργατική κόλαση, αλλά και από την παγκόσμια ρωσοκινέζικη στρούγγα του πολέμου και του αιματοβαμμένου φασισμού. Ένας πρώτος σταθμός σε αυτή τη μάχη θα είναι και η ενίσχυση της ΟΑΚΚΕ, δηλαδή η υπερψήφιση του μόνου κόμματος - σημαιοφόρου της εργατικής τάξης και ευρύτερα της αντιφασιστικής δημοκρατίας στις εκλογές της 21ης του Μάη.
*Σημείωση: τα τελευταία χρόνια έχουν βάλει τον περιθωριακό χουντο-«φιλελεύθερο», πολιτικό εκπρόσωπο της νεο-δουλοκτησίας Τζήμερο να χτυπάει τον Περισσό με φασιστικά αντικομμουνιστικά επιχειρήματα και μάλιστα να ζητάει να βγει εκτός νόμου. Αυτό το κάνουν και για να ξεπλένεται το ψευτοΚΚΕ ως τάχα «εργατικό επαναστατικό», δηλαδή πραγματικό «κομμουνιστικό» κόμμα, αλλά κυρίως τον θέλουν σαν προβοκάτορα με το να ζητάει να τεθεί εκτός νόμου το ψευτοΚΚΕ. Έτσι πιάνει το επιχείρημα του ψευτοΚΚΕ και αυτό καλύπτεται από τους δημοκράτες όταν παίρνει ανοιχτά θέση υπέρ της νομιμότητας των ναζί της «Χρυσής Αυγής» και του Κασιδιάρη, ισχυριζόμενο ότι αν αυτοί βγουν εκτός νόμου, θα βγει και εκείνο.