Διακηρυγμένος στόχος του κινέζικου σοσιαλφασιστικού καθεστώτος είναι η καταπολέμηση του «εξτρεμισμού» και της «τρομοκρατίας», όμως στην πραγματικότητα αυτό που συμβαίνει εκεί είναι η καταπάτηση των εθνικών, θρησκευτικών και άλλων μειονοτικών δικαιωμάτων των υπό διωγμό εθνοτήτων από τις αρχές. Οι κρατούμενοι μουσουλμάνοι π.χ. αναγκάζονται να καταναλώσουν αλκοόλ ή χοιρινό κρέας παρότι η θρησκεία τους το απαγορεύει ενώ οι τιμωρίες περιλαμβάνουν πολύωρο δέσιμο με χειροπέδες, εικονικούς πνιγμούς και πρόσδεση πάνω σε μεταλλικούς μηχανισμούς. Εκατοντάδες χιλιάδες υπολογίζονται τα θύματα της καταστολής (https://en.wikipedia.org/wiki/Xinjiang_reeducation_camps).

Οι πρώτες χωριστικές απόπειρες στο Σιντσιάνγκ σημειώθηκαν ήδη στα τέλη της δεκαετίας του ’60 με την υποκίνηση του ρώσικου (τότε καλυμένου σαν σοβιετικού) σοσιαλιμπεριαλισμού. Όμως αυτές οι απόπειρες απέτυχαν γιατί η σοσιαλιστική Κίνα του Μάο τσε Τούνγκ, δίνοντας πάλη ενάντια στο μεγαλοκινέζικο σοβινισμό των Χαν, είχε αναγνωρίσει στους ουιγούρους όλα τα εθνοτικά τους δικαιώματα. Ετσι άλλωστε ο κινέζικος λαός όλων των εθνοτήτων που είχε πραγματικά την εξουσία στη χώρα του αντιστάθηκε αποφασιστικά στους επιθετιστές.

Όμως τη δεκαετία του ’90 η Κίνα μετατράπηκε από σοσιαλιστική σε σοσιαλιμπεριαλιστική χώρα και τότε άρχισε να δυναμώνει η γραμμή αφομοίωσης των εθνικών μειονοτήτων από την κυρίαρχη εθνότητα των Χαν. Το 1996 εξαπολύθηκε η φασιστική εκστρατεία των κινεζικών αρχών τάχα ενάντια στο έγκλημα, η οποία δυνάμωσε την καταπίεση των εθνοτήτων του Σιντσιάνγκ από τους σοβινιστές Χαν. Έτσι μπήκαν οι βάσεις για να αναπτυχθούν σε βάθος χρόνου όχι μόνο οι αποσχιστικές τάσεις αλλά και η θρησκευτική ριζοσπαστικοποίηση των μουσουλμανικών πληθυσμών. Το 2014 ο κινέζος πρόεδρος, ο ναζί Πούτιν της Κίνας, Σι ανήγγειλε επίσημα την πολιτική αφομοίωσης των Ουιγούρων κ.ά. εθνοτήτων, πολιτική που περιλάμβανε μεταξύ άλλων την εκπαίδευση του πληθυσμού στην κινεζική γλώσσα, οικονομικά κίνητρα και μια κρατικά οργανωμένη εθνοτική ανάμιξη: «Να ενισχύσουμε την εθνική ταυτοποίηση κάθε εθνότητας με τη μεγάλη πατρίδα, την κινεζική εθνική υπόσταση και την κινεζική κουλτούρα» είπε σε μία συγκέντρωση. «Πρέπει να υπάρξουν περισσότερες εθνικές επαφές, ανταλλαγές και ανάμιξη» (Τάιμς της Νέας Υόρκης, 13/10). Την επόμενη χρονιά άρχισαν να λειτουργούν τα στρατόπεδα «αναμόρφωσης μέσω εκπαίδευσης» για τους μουσουλμάνους του Σιντσιάνγκ. Αυτά απέτυχαν στο διακηρυγμένο στόχο τους κι έτσι τον Αύγουστο του 2016 η κινεζική πολιτική ηγεσία διόρισε γραμματέα του «Κ»Κ στο Σιντσιάνγκ τον Τσεν Τσουανγκούο, πρώην γραμματέα στο Θιβέτ και διάσημο για τη σκληρότητά του απέναντι στους τοπικούς πληθυσμούς. Αυτός πέρασε σκληρούς κανονισμούς που περιορίζουν τη θρησκευτική και πολιτιστική έκφραση των μειονοτικών εθνοτήτων, αύξησε την αστυνομική παρουσία στην περιοχή κι άρχισε να παρακολουθεί τον πληθυσμό με τη χρήση υψηλής τεχνολογίας (λογισμικό αναγνώρισης προσώπου). Το Μάρτη του 2017 η τοπική κυβέρνηση θέσπισε κανονισμούς «κατά της ριζοσπαστικοποίησης» που επέτρεψαν τη διεύρυνση του θεσμού των στρατοπέδων συγκέντρωσης.

Σε αντιδιαστολή με αυτή τη γραμμή φασιστικής καταπίεσης των μειονοτήτων κινήθηκε πάντα η λενινιστική-μαοϊκή γραμμή του σεβασμού των εθνομειονοτικών και θρησκευτικών δικαιωμάτων του λαού. Ο Μάο Τσετούνγκ έλεγε έξοχα στα 1956 ότι «Δίνουμε έμφαση στο χτύπημα του σωβινισμού των Χαν. Ο σωβινισμός των τοπικών εθνοτήτων πρέπει επίσης να χτυπηθεί, αλλά γενικά δε δίνουμε σ’ αυτό μεγάλη έμφαση» (Πάνω στις δέκα σπουδαιότερες σχέσεις). Και πράγματι, το ΚΚ Κίνας πριν μετατραπεί σε φασιστικό ενδιαφερόταν βαθιά για την ισότητα των πολυάριθμων εθνοτήτων που απαρτίζουν την αχανή χώρα και είχαν καταπιεστεί βάναυσα από τον ιμπεριαλισμό, τη φεουδαρχία και το γραφειοκρατικό καπιταλισμό και βέβαια από τον σοβινισμό των Χαν, της πλειοψηφικής εθνότητας της Λαικής Δημοκρατίας της Κίνας. Υπό τη λαϊκή εξουσία οι εθνότητες της Κίνας απέκτησαν πολιτικά δικαιώματα μέχρι και το επίπεδο της αυτοκυβέρνησης, ελευθερία έκφρασης στη μητρική τους γλώσσα, ελευθερία θρησκευτικής συνείδησης και τήρησης ή αναμόρφωσης των εθίμων και συνηθειών τους, πήραν τις τύχες τους στα χέρια τους και σε αδελφική συνεργασία με τις υπόλοιπες εθνότητες αναβάθμισαν τον τόπο τους παραγωγικά ανεβάζοντας ταυτόχρονα το βιοτικό και πολιτιστικό τους επίπεδο (βλ. “United and Equal – The Progress of China’s Minority Nationalities” by Yin Ming, FLP, Peking 1977).

Αντίθετα, οι σημερινοί σοσιαλφασίστες του Πεκίνου καταπατούν το δικαίωμα στη θρησκευτική λατρεία, ενισχύουν την κινεζόφωνη εκπαίδευση σε βάρος των μειονοτικών γλωσσών στα σχολεία, καταργούν την ελευθερία άσκησης των μειονοτικών ηθών και εθίμων και αλλάζουν την εθνοτική σύνθεση του Σικγκιανκ και κάθε άλλης Αυτόνομης Περιοχής κουβαλώντας όλο και περισσότερο Χαν πληθυσμό στις περιοχές αυτές. Οι τοπικές εθνότητες υπόκεινται σε πλήθος διακρίσεων ενώ το βιοτικό τους επίπεδο είναι συχνά χειρότερο εκείνου των Χαν συμπατριωτών τους.

Αυτή η στάση είναι κοινή σε κάθε ρεβιζιονιστή παντού στον κόσμο. Ειδικά ο ρεβιζιονισμός που φτάνει στο σημείο να ασκήσει ανοιχτή τρομοκρατική δικτατορία στο λαό είναι πάντα σοβινιστικός, πάντα ξεκινάει να δείχνει το βρώμικο μούτρο του στο λαό του και σε όλη την ανθρωπότητα καταπατώντας τα δικαιώματα εκείνων των ανθρώπων που από τη φύση τους βρίσκονται σε θέση μειοψηφίας μέσα σε μια κοινωνία, εθνικής, θρησκευτικής, σεξουαλικής κλπ. Η στάση απέναντι σε αυτές τις μειοψηφίες είναι το πρώτο κριτήριο, αλλά όχι το μοναδικό, για να διαπιστώσει αν κάποιος είναι πραγματικός αριστερός ή είναι ρεβιζιονιστής και μάλιστα σοσιαλφασίστας ρεβιζιονιστής (γιατί υπάρχουν και οι αστοφιλελεύθεροι ρεβιζιονιστές, όπως πχ ο Χου Γιαο Μπανγκ στην Κίνα πριν την άνοδο στην προεδρία του ΚΚ Κίνας του σοσιαλφασίστα ρεβιζιονιστή Τενγκ Σιάο Πιγκ). Καμιά φορά οι αστοφιλελεύθεροι ρεβιζιονιστές μπορεί να περάσουν αυτό το κριτήριο, αλλά οι σοσιαλφασίστες δεν το περνάνε ποτέ.

Έτσι με αυτό το κριτήριο, δηλαδή με αυτό το τεστ και μόνο μπορεί να καταλάβει κανείς αμέσως ότι όλοι οι γραμματείς του ψευτοΚΚΕ το οποίο ιδρύθηκε το 1958 (ο Ζαχαριάδης ήταν ο τελευταίος γραμματέας του ΚΚΕ), είναι ρεβιζιονιστές. Μάλιστα σύμφωνα με το ιδιαίτερο πάθος με το οποίο υπερασπίζονται στο πλευρό των σοβινιστών και των ναζί τη θέση ότι δεν υπάρχει ούτε τουρκική, ούτε μακεδονική εθνική μειονότητα για τα δικαιώματα της οποίας στάθηκαν στο απόσπασμα τόσοι ΚΚΕέδες, έλληνες και μακεδόνες, στον εμφύλιο, είναι σίγουρα σοσιαλφασίστες. Όπως οι κινέζοι σοσιαλφασίστες σήμερα ξεσκίζουν με τη στάση τους απέναντι στις εθνικές μειονότητες τις ιστορικές περγαμηνές του παλιού ΚΚ Κίνας, έτσι και οι έλληνες ομοϊδεάτες τους του Περισσού, λάτρεις του δόγματος της εθνικής ομογενοποίησης, ξεσκίζουν τις περγαμηνές του παλιού ΚΚΕ που πάλευε με συνέπεια για τα δικαιώματα των εθνικών μειονοτήτων της χώρας μας και καθοδηγούσε τον αγώνα τους σε ενότητα με τον υπόλοιπο λαό για εθνική ανεξαρτησία, ψωμί, ειρήνη και δημοκρατία.

Το πιο πάνω άρθρο δημοσιεύτηκε στο φ. 536 της Νέας Ανατολής