Ούτε ο ίδιος ο Τραμπ προσπαθεί ιδιαίτερα να το αρνηθεί (με εξαίρεση τις ποινικές ευθύνες που προκύπτουν από αυτή την υπόθεση), αφού προκειμένου να υπερασπιστεί τη “βαθιά του φιλία” με τον Πούτιν, έχει έρθει σε σύγκρουση με όλα τα παραδοσιακά πολιτικά επιτελεία των δύο αμερικάνικων κομμάτων, και με όλους τους μηχανισμούς ασφαλείας των ΗΠΑ που διαπιστώνουν επέμβαση της Ρωσίας στις εκλογές του 2016 για να εκλεγεί ο Τραμπ. Αυτός ο κομπασμός και αυτή η αλαζονεία είναι αναγκαστικοί για αυτούς, γιατί ο φασισμός πρέπει πάντα να εμφανίζεται πανίσχυρος στο στρατό των οπαδών του, που είναι γενικά άνθρωποι που ψάχνουν να ακολουθήσουν κάποιον ισχυρό που δήθεν θα καθαρίσει για λογαριασμό τους.

Όμως ο ανοιχτός κομπασμός θα ήταν αδύνατος αν η ρωσική υπερδύναμη δεν είχε πρώτα εξασφαλίσει ότι και το αντίπαλο του Τραμπ στρατόπεδο ήταν κι αυτό καταδιαβρωμένο στην ηγεσία του από φίλους και πράκτορες της ρωσικής υπερδύναμης. Αυτό είναι αλήθεια ιδιαίτερα για την ηγετική φράξια των Ομπάμα-Κλίντον στο δημοκρατικό κόμμα, που κέρδισαν στα 2008-2016 την προεδρία με γενική γραμμή της εξωτερικής πολιτικής τους ότι ο εχθρός δεν είναι η ανερχόμενη ρώσικη υπερδύναμη, αλλά η παρακατιανή συμμορία της Αλ Κάιντα. Ακόμα πιο ανοιχτά αληθεύει για την ψευτοαριστερή δήθεν αντιπολίτευση του Σάντερς, υμνητή του μπρεζνιεφικού σοσιαλφασισμού που τελευταία παριστάνει το σοσιαλδημοκράτη για να αλώσει το γενικά όχι φασιστικό και αντιπουτινικό δημοκρατικό κόμμα με ένα πλήθος φραξιών που καθοδηγεί. Όλοι αυτοί παριστάνουν τους πρωταθλητές του αντι-τραμπισμού, ενώ η πολιτική τους στα βασικά της σημεία είναι ταυτόσημη με αυτήν του Τραμπ, ιδιαίτερα στην εξωτερική πολιτική, με την αντι-αλκάιντα γραμμή που μεταφράζεται σε καταστροφικό επεμβατισμό της υπερδύναμης στον Τρίτο κόσμο. Πρόσφατα προστέθηκε μια ακόμα αποπροσανατολιστική γραμμή που προπαγανδίζεται ανοιχτά από τον Τραμπ, είχε όμως προετοιμαστεί από τον Ομπάμα, πως ο πραγματικός διεθνής αντίπαλος των ΗΠΑ είναι η Κίνα, και άρα η Ρωσία είναι σύμμαχος ή εν δυνάμει σύμμαχος. Αυτή είναι μια γραμμή που πιάνει ιδιαίτερα στους φιλελεύθερους οικονομιστές που δυσκολεύονται να πιστέψουν πως η Ρωσία μπορεί να είναι πολύ ισχυρή πολιτικά όταν είναι σχετικά αδύναμη οικονομικά.

Σε μια χώρα όπως η Ελλάδα, όπου ηγεμονεύει ο σοσιαλφασιστική ψευτοαριστερά σε όλα τα κόμματα, άρα και στην ενημέρωση, ελάχιστα έχει ακούσει ο λαός για αυτή τη μεγάλη σύγκρουση που μαίνεται στο εσωτερικό των ΗΠΑ. Αυτό είναι απολύτως αναμενόμενο, αφού η σύγκρουση ανάμεσα στην προεδρία Τραμπ και σε ένα πλήθος κρατικών μηχανισμών και πολιτικών στελεχών που κατηγορούν τον Τραμπ περισσότερο ή λιγότερο ανοιχτά σαν πράκτορα της Ρωσίας, θα γκρέμιζε την απατηλή εικόνα για τα διεθνή πράγματα που περίτεχνα χτίζει ο σοσιαλφασισμός εδώ και τρεις δεκαετίες. Αυτή είναι η εικόνα μιας παντοδύναμης αμερικάνικης αυτοκρατορίας που έχει κυριαρχήσει παγκόσμια, που όλο και περικυκλώνει, όλο και κοντοζυγώνει στο μοναδικό αντίπαλο δέος, στο μοναδικό κάστρο που δεν έχει πέσει ακόμα, τη Ρωσία. Και αυτή η ψεύτικη εικόνα ενός περικυκλωμένου κάστρου που δίνει μια τάχα απέλπιδα μάχη ζωής και θανάτου για την ίδια του την επιβίωση οπωσδήποτε δεν ταιριάζει με την πραγματικότητα ενός χαφιέ που φτάνει να αρπάξει την πολιτική εξουσία μέσα στον περικυκλωτή, τις ΗΠΑ, για λογαριασμό του δήθεν απελπισμένου περικυκλωμένου, της Ρωσίας. Κυρίως όμως δεν ταιριάζει με το εξής γεγονός: Ότι δεν υπάρχει ακροδεξιός, φασίστας και ρατσιστής σε όλο τον κόσμο και το σημαντικότερο στο ίδιο το κέντρο της υποτιθέμενης παγκόσμιας αυτοκρατορίας, στις ΗΠΑ, που να μην είναι φίλος της πουτινικής Ρωσίας! Αν ήταν όπως τα λένε και το παγκόσμιο κέντρο της αντίδρασης ήταν οι ΗΠΑ, τότε η ακροδεξιά των ΗΠΑ θα ήταν και ο μεγαλύτερος σημαιοφόρος της αντιρώσικης επίθεσης. Όπως όμως αποδείχτηκε και με τον Τραμπ, στις ΗΠΑ όπως και σε όλο τον υπόλοιπο πλανήτη συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο: όσο πιο φασίστας ρατσιστής και ναζιστής είναι κάποιος, τόσο πιο πολύ αγαπάει το δήθεν πολιορκημένο κάστρο της Ρωσίας και μισεί τη δήθεν παντοδύναμη αυτοκρατορία. Δεν είναι ότι έγινε ο ναζισμός φίλος των αδύναμων και των καταπιεσμένων, είναι ότι το παγκόσμιο κέντρο του ναζισμού και κάθε αντίδρασης σήμερα είναι η Ρωσία.  

Όπως είπαμε ο Χίτλερ έχει δύο πρόσωπα, το ένα είναι αυτό του καημένου θύματος και το άλλο του θριαμβευτή τιμωρού. Όσο προχωράει η προέλασή του, τόσο η μάσκα του θύματος, που είναι φτιαγμένη για να παραλύει τους εχθρούς του, θα υποχωρεί επειδή δεν είναι πια απαραίτητη, και τόσο θα εμφανίζεται το αληθινό πρόσωπο του τέρατος. Είναι αναγκαίο να αποκαλύψουμε αυτό το αληθινό πρόσωπο όσο το δυνατόν νωρίτερα, γιατί όσο νωρίτερα το καταλάβουν οι λαοί τόσο περισσότερα βάσανα και συμφορές θα γλιτώσουν. Γι’ αυτό πρέπει να σκίσουμε τη μάσκα της απάτης, τη θεωρία της δήθεν περικύκλωσης της Ρωσίας, δηλαδή τη θεωρία των νέων Χίτλερ που επειδή ακριβώς είναι Χίτλερ μπορούνε να κατασκευάζουνε και να συντηρούνε τέτοια μεγάλα και τερατώδη ψέματα, και να αποκαλύψουμε το αληθινό πρόσωπο του τέρατος, τον αληθινό περικυκλωτή, και τον αληθινό επίδοξο παγκόσμιο δικτάτορα.

Η “περικύκλωση της Ρωσίας” είναι πολεμική σημαία των νέων Χίτλερ

Η θεωρία πως “οι ΗΠΑ και η Δύση περικυκλώνουν τη Ρωσία” είναι η γενική γραμμή του σοσιαλιμπεριαλισμού για την παγκόσμια εξέλιξη από το 1991. Πρόκειται για μια θεωρία φτιαγμένη για να νομιμοποιήσει στη συνείδηση των λαών τη δική του επίθεση σαν ένα δήθεν μέτρο άμυνας και σπασίματος αυτής της περικύκλωσης. Όπως θα αποδείξουμε στη συνέχεια, η θεωρία αυτή είναι όχι μόνο πλήρως ασύμβατη με τις εξελίξεις των τελευταίων 30 χρόνων, αλλά είναι στην πραγματικότητα μια τέλεια αντιστροφή της αλήθειας, γιατί αυτός που βρίσκεται σε φάση γενικής ανόδου και επίθεσης δεν είναι η Δύση, αλλά ο ανατολικός νεοχιτλερικός πολεμικός άξονας Ρωσίας-Κίνας. Και αυτός που βρίσκεται σε φάση πτώσης και παρακμής, που δέχεται το ένα χτύπημα και τη μία ήττα μετά την άλλη, αυτός που έχει πέσει θύμα περικύκλωσης από τους ίδιους αυτούς φασίστες είναι η μισοδημοκρατική αστοφιλελεύθερη Ευρώπη.

Είναι χαρακτηριστικό ότι τη θεωρία αυτή υιοθετούν όλες ανεξαιρέτως οι αποχρώσεις του σοσιαλφασισμού, φυσικά αυτές που είναι πιο ανοιχτά οπαδοί της δήθεν “τακτικής” συμμαχίας με τη Ρωσία (ΛΑΕ, ΝΑΡ, χιτλεροτροτσκιστές τύπου ΚΕΔ/Αβαντγκάρντ) αλλά και αυτές που τάχα υιοθετούν τον ανόθευτο αντικαπιταλισμό και καμώνονται πως στέκονται εξίσου εχθρικά απέναντι σε κάθε ιμπεριαλιστικό μπλοκ (ψευτοΚΚΕ, “μ-λ”, ΣΕΚ). Έτσι οι τελευταίοι μπορούν απ’ τη μια να υιοθετούν ολόκληρη τη γραμμή της ρώσικης εξωτερικής πολιτικής (η Δύση επιτίθεται, εμείς αμυνόμαστε), απ’ την άλλη να παρουσιάζουν τη θέση τους αυτή όχι σαν μια πολιτική θέση, αλλά σαν μια ουδέτερη περιγραφή της πραγματικότητας, και έτσι να συνεχίζουν να εμφανίζονται σαν καθαροί αντικαπιταλιστές.

Φυσικά τη θεωρία αυτή την εισήγαγε στην Ελλάδα τη δεκαετία του 1990 το πιο στρατηγικό πρακτορείο του ρώσικου σοσιαλιμπεριαλισμού, το ψευτοΚΚΕ, και από εκεί την υιοθέτησαν όλες οι φράξιες του σοσιαλφασισμού που δεν κάνουν βήμα στην πολιτική και ιδεολογική τους γραμμή αν αυτό το βήμα δεν έχει πρώτα εγκριθεί από την Παπαρήγα και τον Κουτσούμπα.

Γράφει το ψευτοΚΚΕ:

“Αδιαμφισβήτητο είναι πλέον το γεγονός ότι η στρατιωτική πολιορκία ενάντια στη Ρωσία αποτελεί μέρος της συνολικής στρατηγικής των ιμπεριαλιστών των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής και του ΝΑΤΟ.”

“Ριζοσπάστης”, 13/12/1998 (https://www.rizospastis.gr/story.do?id=3751488)

Οι αμερικανικές ενέργειες στην περιοχή (σσ. του Αφγανιστάν και της Κεντρικής Ασίας) δε στοχεύουν αποκλειστικά στον έλεγχο των ενεργειακών δρόμων. Υπηρετούν την ευρύτερη στόχευση περικύκλωσης της Ρωσίας και της Κίνας.

“Ριζοσπάστης”, 23/09/2001 (https://www.rizospastis.gr/story.do?id=955383)

“Η Ουκρανία και άλλες χώρες, πεδία βάρβαρης αντιλαϊκής πολιτικής και άγριου αντικομμουνισμού, αποτελούν προκεχωρημένα φυλάκια της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΝΑΤΟ για περικύκλωση της Ρωσίας, στο πλαίσιο οξύτατων ανταγωνισμών μαζί της.”

“Ριζοσπάστης”, 13/12/2018 (https://www.rizospastis.gr/story.do?id=10127443)

Το “αντικαπιταλιστικό” ΣΕΚ:

“Η προσπάθεια της ΕΕ και του ΝΑΤΟ να επεκταθούν ανατολικά μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, μέσα από νεοφιλελεύθερες «θεραπείες σοκ» αλλά και η στρατιωτική περικύκλωση της Ρωσίας, ποτέ δεν σταμάτησε. Τώρα όμως εντείνεται ξανά”.

Κείμενο του ΣΕΚ για την 3η Συνδιάσκεψη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ (http://www.sekonline.gr/article.php?id=90)

Το μετωπικό σχήμα “Λαϊκή Αντίσταση” των ΚΚΕ(μ-λ) και Μ-Λ ΚΚΕ:

Οι δραματικές εξελίξεις στην Ουκρανία δεν αποτελούν παρά προέκταση της εκστρατείας που εδώ και πάνω από δύο δεκαετίες ξεκίνησε ο δυτικός ιμπεριαλισμός, μετά την διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, με στόχο την ασφυκτική περικύκλωση της Ρωσίας και τον εκμηδενισμό των όποιων ερεισμάτων της έχουν απομείνει στις ανατολικές χώρες που ανήκαν ή βρίσκονταν παλαιοτέρα στην επιρροή της Σοβιετικής Ένωσης.

“Εισήγηση στην εκδήλωση της Λαϊκής Αντίστασης – Α.Α.Σ. για την Ουκρανία” (https://bit.ly/2KDKoSB)

Και το ΝΑΡ:

Στο πλαίσιο αυτό έχει προαναγγελθεί μια σκληρή αντιπαράθεση με την Κίνα και αναζήτηση νέων ισορροπιών με τη Ρωσία, παρότι ήδη το ΝΑΤΟ και οι ΗΠΑ προχωρούν τα σχέδια στρατιωτικής περικύκλωσης του ρωσικού καπιταλισμού.

Απόφαση Π.Ε. ΝΑΡ, Ιανουάριος 2017 (https://bit.ly/2ZV4OtX)

Σε δεκάδες τέτοιες τοποθετήσεις μπορεί κανείς να βρει λεπτομερείς περιγραφές της περικύκλωσης, σαν το μεγάλο σχέδιο και την εξήγηση πίσω από όλες τις επεμβάσεις και κινήσεις του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού τα τελευταία 30 χρόνια. Αυτό που δε θα βρει παρά σε ελάχιστες περιπτώσεις είναι το γιατί γίνονται όλα αυτά, ποιος είναι ο σκοπός της περικύκλωσης, τι θα γίνει αν η περικύκλωση πετύχει και ολοκληρωθεί, ποιο είναι το επόμενο βήμα για τον περικυκλωτή. Αυτή η παράλειψη δεν είναι τυχαία. Αυτό που ψιθυρίζουν αλλά δεν λένε καθαρά είναι ότι η περικύκλωση αυτή έχει στόχο την πολεμική επίθεση στη Ρωσία με σκοπό τη βίαιη αλλαγή καθεστώτος, την αποικιοποίηση, έως και το διαμελισμό της. Και θα εξηγήσουμε γιατί το ψιθυρίζουν και δεν το λένε ανοιχτά.

Αν η υποτιθέμενη περικύκλωση της Ρωσίας οδηγεί σε μια τέτοια εξέλιξη, αν δηλαδή η επιτυχία της συνεπάγεται τη βίαιη αποικιοποίηση-διαμελισμό της Ρωσίας και αναγκαστικά έναν νέο παγκόσμιο πόλεμο, τότε η πάλη που διεξάγει η Ρωσία για το σπάσιμο της περικύκλωσης (άρα την αποτροπή της επίθεσης, της αποικιοποίησης, του πολέμου) είναι απολύτως δίκαιη, προοδευτική και φιλειρηνική! Ο λενινισμός διδάσκει ότι το δίκιο σε κάθε σύγκρουση κρίνεται από το για ποιο σκοπό παλεύει η κάθε πλευρά. Αν τα πράγματα είναι έτσι όπως τα παρουσιάζει η σοσιαλφασιστική ψευτοαριστερά, αν δηλαδή η πάλη που διεξάγει ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός είναι μια πάλη για την κατοχή και τον διαμελισμό ενός κυρίαρχου έθνους, στην περίπτωσή μας της Ρωσίας, τότε η πάλη που διεξάγει η Ρωσία ενάντια σε αυτή την προοπτική είναι μια πάλη ενάντια στην ξένη κατοχή, ενάντια στο διαμελισμό, είναι δηλαδή μια πάλη δίκαιη!

Να γιατί ο σοσιαλφασισμός αντί να πει πώς έχουν τα πράγματα καθαρά και ξάστερα, αντί να φτάσει την ανάλυσή του μέχρι τις λογικές της συνέπειες, κάνει μόνο τα μισά του δρόμου. Αυτοί οι κύριοι θέλουν και την πίτα ολόκληρη και το σκύλο χορτάτο. Και να βγάζουν τη Ρωσία να έχει δίκιο, και να καμώνονται τους “εξίσου εχθρούς κάθε ιμπεριαλισμού”. Και να παίρνουν τον οπαδό τους απ’ το χεράκι και να τον οδηγούν βήμα προς βήμα στο συμπέρασμα ότι η Ρωσία διεξάγει μια δίκαιη μάχη για την εθνική της ύπαρξη, ακεραιότητα και ανεξαρτησία, αλλά οι ίδιοι να μην κάνουν το τελευταίο αυτό βήμα για να μη χρειάζεται να δώσουν εξηγήσεις που βγάζουν την ιμπεριαλιστική Ρωσία να έχει αντικειμενικά δίκιο και να δίνει έναν δίκαιο αγώνα υπέρ βωμών και εστιών.

Αυτό το “εχθροί κάθε ιμπεριαλισμού” που έχει για σημαία ο σοσιαλφασισμός σε μια φάση που η Ρωσία ανοιχτά εισβάλει, επιτίθεται, διαμελίζει, σημαίνει: “λαοί-θύματα της εισβολής, μην αντιστέκεστε στον ιμπεριαλιστή εισβολέα γιατί τότε θα παίρνετε το μέρος του αντίπαλου ιμπεριαλισμού και πρέπει σαν αντικαπιταλιστές να είστε κατά κάθε ιμπεριαλισμού και να μην παίρνετε το μέρος κανενός”. Αυτή είναι η θέση που πήρε ο Τρότσκι όταν ο Χίτλερ εισέβαλε στην Τσεχοσλοβακία το 1938 και συμβούλευσε τους τσεχοσλοβάκους εργάτες να μην αντισταθούν, και είναι η θέση που επανέλαβαν οι ψευτοαριστεροί πράκτορες της Μόσχας όταν αυτή εισέβαλε στην Ουκρανία το 2014, υποκρινόμενοι ότι αυτό δεν είναι ένα ζήτημα εισβολής και κατοχής τμήματος της Ουκρανίας από το ρώσικο ιμπεριαλισμό, αλλά μια διαμάχη ΗΠΑ-Ρωσίας για σφαίρες επιρροής.

Η δουλειά της σοσιαλφασιστικής ψευτοαριστεράς θα είναι να παραλύσει από τα μέσα τις αντιστάσεις στις ευρωπαϊκές χώρες-θύματα της επίθεσης. Μια μερίδα της, αυτή που σήμερα εμφανίζεται σαν πιο “λαϊκομετωπική”, θα καλωσορίζει το ρώσικο χιτλερικό στρατό σαν απελευθερωτές από την αμερικάνικη νεοφιλελεύθερη τυραννία για να φτιάξει το νέο ταγματασφαλίτικο στρατό που θα πολεμάει στο πλευρό του, ενώ μια άλλη μερίδα, οι “αντικαπιταλιστές”, για να ρίξουν στην αδράνεια και την παράλυση τα πιο δημοκρατικά στοιχεία που σιχαίνονται τη φασιστική μπόχα, θα τους λέει: “ούτε ΗΠΑ ούτε Ρωσία”, που σημαίνει “μην αντιστέκεστε στη ρώσικη επίθεση γιατί τότε γίνεστε τσιράκια του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού και άρα εξίσου αντιδραστικοί με τους φασίστες που σιχαίνεστε“.

Αυτά είναι τα δύο πολιτικά πρόσωπα του σοσιαλφασισμού: ένα “λαϊκομετωπικό”, φανερά φιλοπουτινικό, και ένα “αντικαπιταλιστικό”, κρυφά φιλοπουτινικό για να κάνει το φίλο στους προοδευτικούς και δημοκρατικούς ανθρώπους πρώτου τους μαχαιρώσει πισώπλατα, και αυτή είναι η αλληλο-συμπληρούμενη λειτουργία τους. Τα βασικά στοιχεία αυτής της τακτικής έχουν φανερωθεί στην Ουκρανία, τη Γεωργία, την Τσετσενία, τη Συρία και οπουδήποτε φανερώνει την αληθινή επιθετική-κανιβαλική της φύση η Ρωσία των νέων τσάρων-Χίτλερ.

Η Ρωσία περικυκλώνει την Ευρώπη από Καύκασο, Μέση Ανατολή και Βόρεια Αφρική

Η υποτιθέμενη δυτική περικύκλωση αποδεικνύεται, μας λένε, από μια σειρά επεμβάσεων κυρίως των ΗΠΑ και δευτερευόντως των δυτικοευρωπαίων ιμπεριαλιστών. Αυτές ξεκινάνε από τη Σερβία το 1999, το Αφγανιστάν το 2001, το Ιράκ το 2003, τη Λιβύη και ολόκληρη τη λεγόμενη αραβική άνοιξη απ’ το 2011 και μετά. Σε αυτές ο σοσιαλφασισμός συμπεριλαμβάνει και τον πόλεμο στη Γεωργία το 2008 και στην Ουκρανία το 2014. Παρόλο που την πολεμική επίθεση την εξαπέλυσε η ίδια η Ρωσία ενάντια σε αυτές τις δύο χώρες, οι σοσιαλφασίστες της δίνουν και πάλι αμυντικό ρόλο επειδή τάχα οι δυτικοί την “προκάλεσαν”, και τι να κάνει η δόλια, αναγκάστηκε να απαντήσει.

Πρόκειται για γκεμπελική αντιστροφή της αλήθειας. Μια τέτοια αφήγηση μπορεί να σταθεί μόνο με αποσιώπηση ή παραχάραξη των πιο βασικών δεδομένων για το τι συνέβη σε κάθε περίπτωση χωριστά. Θα αποδείξουμε ότι αυτές οι επεμβάσεις δεν έγιναν βάσει ενός σχεδίου περικύκλωσης της Ρωσίας, αντίθετα έγιναν σε συμμαχία με τη Ρωσία, με την καθοριστική της έγκριση και ενθάρρυνση, και τελικά όλες ανεξαιρέτως έριξαν τις χώρες στις οποίες ο δυτικός ιμπεριαλισμός επενέβαινε, στα νύχια του ρώσικου σοσιαλιμπεριαλισμού που δούλευε εντατικά με τους πράκτορές του τόσο μέσα στις γραμμές των δυτικών επεμβασιών που τους ενθάρρυνε να χτυπήσουν τα εθνικιστικά (και άρα σε ένα βαθμό αντιρώσικα) τριτοκοσμικά καθεστώτα, όσο και σε αυτό των θυμάτων στα οποία παριστάνει το φίλο και συμπαραστάτη.

Θα εξετάσουμε πως εφαρμόστηκε με επιτυχία αυτή η μέθοδος σε μια σειρά χωρών.

Σερβία 1999: η Ρωσία ενθαρρύνει κρυφά τη δυτική επέμβαση ενώ παριστάνει το φίλο του θύματος

Ο σοσιαλφασισμός αντιμετωπίζει τη Σερβία σαν να ήταν από πάντα μια ρώσικη επαρχία. Αυτό είναι ένα μεγάλο ψέμα, αντίστοιχο της ανύπαρκτης “παραδοσιακής ελληνο-ρώσικης φιλίας”, και ιδεολογικά βασίζεται στους δήθεν “βαθιούς πολιτιστικούς δεσμούς” της ορθοδοξίας και της κοινής σλαβικής καταγωγής, δηλαδή στη φασιστική μυθολογία της θρησκείας και του αίματος.

Στη μεταπολεμική ιστορία η Γιουγκοσλαβία του Τίτο ακολούθησε μετά το 1960 μια γενικά ανεξαρτησιακή τριτοκοσμική γραμμή, που ήταν πάντα σφήνα στα επεκτατικά σχέδια του σοσιαλιμπεριαλισμού στα Βαλκάνια αλλά και ευρύτερα λόγω του πρωταγωνιστικού της ρόλου στο κίνημα των αδέσμευτων. Η πραγματική σερβο-ρωσική “φιλία” εγκαινιάστηκε όταν ο Μιλόσεβιτς άρχισε τη σοβινιστική του εξόρμηση για τη δημιουργία της μεγάλης Σερβίας. Αυτό ήταν το πρώτο βήμα του περάσματος της Σερβίας στη ρώσικη επιρροή. Ο Γιέλτσιν έδωσε διπλωματική κάλυψη και υποστήριξη σε κάθε αθλιότητα και κάθε σφαγή που διέπραξαν οι Σέρβοι φασίστες, στη γενοκτονική επιχείρηση διαμελισμού της Κροατίας και της Βοσνίας που είχε σαν κορύφωσή της τη μαζική εκτέλεση οχτώ χιλιάδων Βόσνιων μουσουλμάνων στη Σρεμπρένιτσα.

Ο Μιλόσεβιτς, όμως, ήταν Σέρβος σοβινιστής και όχι ανδρείκελο της Ρωσίας. Αυτό αποδείχτηκε όταν αρνήθηκε μετά το 1995 την είσοδο όχι μόνο δυτικού, αλλά και του ρώσικου στρατού σε σέρβικο έδαφος.

Ο σοσιαλφασισμός κρύβει με επιμέλεια ότι την απόφαση 1244 του Συμβούλιου Ασφαλείας του ΟΗΕ, αμέσως μετά τη ΝΑΤΟϊκή επέμβαση, που πρόβλεπε προσωρινή διοίκηση του ΟΗΕ στο Κόσοβο και απαιτούσε την αποχώρηση του στρατού και της αστυνομίας της Σερβίας από αυτό, την υπερψήφισε και η Ρωσία την ώρα που ξεσήκωνε τον κόσμο κατά της επέμβασης! Μάλιστα αυτή η απόφαση καλούσε ρητά να ληφθεί υπόψη το βασικό μέρος της συνθήκης του Ραμπουϊγιέ που καλούσε να γίνει σεβαστή η “θέληση του λαού του Κοσόβου” για το μελλοντικό στάτους του Κοσόβου, δηλαδή προετοίμασε το έδαφος για την απόσχισή του από τη Σερβία. Κρύβουν επίσης ότι ο πρώτος στρατός που μπήκε στο Κόσοβο μετά τη ΝΑΤΟϊκή επέμβαση ήταν ο ρώσικος, που κατέλαβε ένα στρατηγικό σημείο όπως είναι το αεροδρόμιο της Πρίστινα. Κρύβουν ότι η ανατροπή του Μιλόσεβιτς από τη δυτική επέμβαση, όχι μόνο δεν οδήγησε τη Σερβία στην αγκαλιά της Δύσης, αλλά αντίθετα οδήγησε για πρώτη φορά στη σύγχρονη ιστορία τη Σερβία ολοκληρωτικά στο ρώσικο έλεγχο, μέσω των Σέρβων πρακτόρων της που τότε παρίσταναν τους φίλους της Δύσης. Αυτό το τελευταίο το παραδέχονται έμμεσα όταν μέχρι και σήμερα κατατάσσουν τη Σερβία στη ρώσικη σφαίρα επιρροής και γι’ αυτό τάχα η Δύση την έχει βάλει στο μάτι.

Δηλαδή σύμφωνα με αυτή την απάτη, η Δύση επενέβη το 1999 για να πετάξει έξω τη Ρωσία στα ευρύτερα πλαίσια της δήθεν περικύκλωσής της, και αυτή την επέμβαση η Ρωσία την υποστήριξε, και χάρη σε αυτήν έβαλε για πρώτη φορά από τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο στρατό της στα δυτικά Βαλκάνια και ολόκληρη τη Σερβία κάτω από την πολιτική επιρροή της! Στην πραγματικότητα η δυτική επέμβαση, εφόσον έγινε σε συμμαχία με τη Ρωσία ενάντια στο σέρβικο εθνικισμό, παρέδωσε όλον αυτόν τον εθνικισμό, και τελικά ολόκληρη τη χώρα, στη ρώσικη ηγεμονία.

Αφγανιστάν: από τους τότε αντιρώσους Ταλιμπάν στον Γκάνι

Στην περίπτωση του Αφγανιστάν τα πράγματα είναι ακόμα πιο καθαρά. Ο σοσιαλφασισμός λέει πως οι ΗΠΑ επιτέθηκαν και κατέλαβαν το Αφγανιστάν για να περικυκλώσουν τη Ρωσία από το νότο της, που είναι η κεντρική Ασία. Πράγματι το Αφγανιστάν είναι ένας εξαιρετικά κρίσιμος κρίκος για το ρώσικο σοσιαλιμπεριαλισμό και συγκεκριμένα για την χερσαία έξοδό του μέσω του Πακιστάν στον ινδικό ωκεανό. Γι’ αυτό άλλωστε εισέβαλε το 1979 για να βάλει αυτή τη χώρα υπό στρατιωτική κατοχή του αλλά έφαγε τα μούτρα του χάρη στην πανεθνική ηρωική αντίσταση που βρήκε απέναντί του.

Και εδώ αποκαλύπτεται η σοσιαλφασιστική απάτη. Αν οι ΗΠΑ ήθελαν να περικυκλώσουν τη Ρωσία, τότε οι Ταλιμπάν, το πιο αντιρώσικο καθεστώς στον κόσμο, θα ήταν το τελευταίο που θα τους ενοχλούσε! Μάλιστα θα ήταν μια θαυμάσια σφήνα που εμπόδιζε το ρώσικο στρατό από το να κάνει βήμα προς το νότο. Οι Ταλιμπάν ήταν το εθνικό κίνημα των Αφγανών Παστούν που γιγαντώθηκε ακριβώς πάνω στα ερείπια που άφησε πίσω της η ρώσικη εισβολή της δεκαετίας του 1980.Είναι χαρακτηριστικό ότι ήταν η μοναδική κυβέρνηση στον κόσμο που αναγνώρισε την ανεξαρτησία της Τσετσενίας, όταν οι δυτικοί διπλωμάτες και πολιτικοί έκαναν αηδιαστικές υποκριτικές εκκλήσεις προς τη Ρωσία να δείξει μέτρο στη γενοκτονική της βία που είχε ισοπεδώσει τη χώρα στους βομβαρδισμούς και είχε σκοτώσει και βασανίσει εκατοντάδες χιλιάδες Τσετσένους.

Όμως μετά την επέμβαση, και χάρη στην επέμβαση, των ΗΠΑ που ανέτρεψαν την κυβέρνηση των Ταλιμπάν, ο ουσιαστικός πολιτικός έλεγχος του Αφγανιστάν έχει περάσει στη Ρωσία. Η πλατφόρμα αυτής της επέμβασης είχε προετοιμαστεί πριν τις 11 του Σεπτέμβρη από τη φιλική προς τη Ρωσία προεδρία Κλίντον που εναντιώθηκε με μανία στους Ταλιμπάν, τους άσκησε αφόρητη οικονομικοστρατιωτική πίεση και αποκλεισμό και τελικά τους έριξε εξασθενημένους στα δίχτυα της προβοκατόρικης ηγεσίας της Αλ Κάιντα. Αυτή γκρεμίζοντας τους δίδυμους πύργους έσυρε τις ΗΠΑ σε μια εισβολή που δεν μπορούσε παρά να στηριχθεί στους παλιούς ταγματασφαλίτες, συνεργάτες της ρώσικης κατοχής της δεκαετίας του 1980, στο φιλορώσικο Ιράν, αλλά και στην ίδια τη Ρωσία του Πούτιν που παραχώρησε πολιτική στήριξη και στρατιωτικές βάσεις στις ΗΠΑ στον χώρο κυριαρχίας της στην παλιά ΕΣΣΔ.

Αν εξετάσει κανείς γενικότερα τη δράση της Αλ Κάιντα θα διαπιστώσει ότι αυτή πάντα ευνοεί τα στρατηγικά σχέδια της Ρωσίας και πιο ειδικά το γνωστό “παγκόσμιο αντιτρομοκρατικό μέτωπο” που λειτουργεί σαν στρατηγικός αντιπερισπασμός για λογαριασμό της, καθώς επιτρέπει στην τελευταία από τη μια να αποπροσανατολίζει τη Δύση σε σχέση με τον κίνδυνο που εκπροσωπεί η ίδια και από την άλλη της επιτρέπει να διαμορφώνει μια συμμαχία με τη Δύση ενάντια στις χώρες και τα δημοκρατικά κινήματα του τρίτου κόσμου που η Αλ Κάιντα προβοκάρει χτυπώντας ιδιαίτερα τους δυτικούς πληθυσμούς μέσα στη Δύση (τσάκισμα του αντιΑσαντικού, αντιρώσικου κινήματος στην Συρία μέσω του αντιΙΣΙΣ μετώπου).

Να πως περιέγραφε η Λε Μοντ (22/10/2009) τη νέα κατάσταση στο Αφγανιστάν:

Ο “άνθρωπος των Αμερικανών” (εννοεί τον Καρζάι) ξεκίνησε απ’ το 2008 να κάνει μια εθνικιστική στροφή, επιδιώκοντας να αντισταθμίσει την επιρροή της Ουάσιγκτον και, παραπέρα, εκείνη του Λονδίνου, του οποίου η πιο λεπτή ανάμιξη – λόγω αποικιοκρατικού παρελθόντος – σταμάτησε κι αυτή από δυσαρέσκεια. Τρεις περιφερειακές δυνάμεις ευνοήθηκαν από το κενό: η Ρωσία, το Ιράν και η Κίνα. Επομένως η γεωπολιτική του Αφγανιστάν είναι “πολυπολική”.

Υπάρχει μεγαλύτερη ειρωνεία της ιστορίας από τούτη την επιστροφή της Μόσχας; (…) Αυτή η ρωσική πίεση προς το νότο, δηλαδή προς το Αφγανιστάν, υπήρξε μόνιμη, παραπειστική, μέχρι την κλιμάκωσή της σε μια βίαιη στρατιωτική εισβολή (1979-1989) που έληξε με μια καταστροφή. Αλλά το μάθημα αντλήθηκε. Το χαμηλό προφίλ κρίθηκε πιο αποτελεσματικό. Σήμερα ο κ. Καρζάι θέλει να αγοράσει ρωσικό στρατιωτικό εξοπλισμό. Και οι Αμερικανοί – άλλη ειρωνεία της ιστορίας! – ζητιανεύουν από τους κκ. Πούτιν και Μεντβέντιεφ την άδεια διέλευσης του εξοπλισμού του ΝΑΤΟ στα βόρεια σύνορα του Αφγανιστάν, τη μικρή αυλή της Ρωσίας.

Η νίκη του στις προεδρικές εκλογές του 2004 – τις πρώτες που διεξήχθησαν στο Αφγανιστάν – του προσφέρει μία λαϊκή νομιμοποίηση διευρύνοντας το πεδίο ελιγμών του. Νέα δίκτυα επιβάλλονται. Ο κ. Καρζάι επιτρέπει την επανεμφάνιση των παλιών κομμουνιστών (σ.σ. εννοεί τους πρώην μπρεζνιεφικούς σοσιαλφασίστες) των οποίων η κουλτούρα του κράτους μπορεί να χρησιμεύσει στο εμβρυακό καθεστώς.

“Η ΕΣΣΔ διαμόρφωσε εξαιρετικά στελέχη, εξηγεί ένας διεθνής παρατηρητής στην Καμπούλ. Κατέχουν σήμερα θέσεις-κλειδιά μέσα στην αστυνομία, το στρατό, τις μυστικές υπηρεσίες. Αυτοί οι θεσμοί δε θα μπορούσαν να λειτουργήσουν χωρίς αυτούς”. Επικεφαλής αυτού του δικτύου είναι ο Μοχάμαντ Χανίφ Ατμάρ, που υπήρξε παλαιό στέλεχος των μυστικών υπηρεσιών του κομμουνιστικού καθεστώτος πριν την κατάλυσή του στα 1992. Σήμερα είναι υπουργός των εσωτερικών.

Οι Δυτικοί δε βρίσκουν τίποτα να αντιλέξουν στην αποκατάσταση των πρώην κομμουνιστών. Εύχονται τα καλύτερα για τον κ. Ατμάρ. Παρόλα αυτά, θα είναι πιο προβληματισμένοι, και μάλιστα τελείως επικριτικοί, όπως έγινε με τη μεγάλη αλλαγή του 2006.

Η ΡΩΣΙΑ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ ΣΤΟ ΑΦΓΑΝΙΣΤΑΝ (http://oakke.gr/na550/afganistan450.htm)

Σήμερα πια, μετά από 18 χρόνια πολέμου ενάντια στην αμερικάνικη κατοχή, μετά την εξόντωση από τη ρωσόφιλη προεδρία Ομπάμα του διαδόχου του Ομάρ που συνέχιζε την αντιρώσικη γραμμή του, οι Ταλιμπάν έχουν φτάσει να δέχονται τη Ρωσία για μεσολαβητή, δήθεν ειρηνευτή, της σύγκρουσής τους με την κυβέρνηση των διαδόχων του Καρζάι (https://www.aljazeera.com/news/2019/05/taliban-progress-afghan-talks-moscow-190530072213758.html) ενώ η αμερικάνικη πλευρά έχει κατηγορήσει τη Ρωσία ότι τους εξοπλίζει (https://www.bbc.com/news/world-asia-41842285)! Πρόκειται για το θρίαμβο της ρώσικης διπλωματίας που πλέον ηγεμονεύει και στις δύο πλευρές της εμφύλιας σύγκρουσης. Η χώρα που αντιστάθηκε στο ρώσικο ιμπεριαλισμό περισσότερο από κάθε άλλη στον κόσμο έχει περάσει στη ρώσικη επιρροή χάρη στην αμερικάνικη επέμβαση… η οποία σύμφωνα με το σοσιαλφασισμό έγινε για να περικυκλώσει τη Ρωσία!

Το Ιράκ, από τον Σαντάμ στον Σαντρ και το “Κ”Κ Ιράκ

Το 2018 ήταν χρονιά βουλευτικών εκλογών στο Ιράκ. Στις εκλογές αυτές τη σχετική πλειοψηφία κατέκτησε η συμμαχία του σιίτη ισλαμοφασίστα αλ-Σαντρ με το παλιό μπρεζνιεφικό πρακτορείο της Μόσχας που λέγεται “Κ”Κ Ιράκ. Ο Σαντρ, που είχε διακριθεί σαν αρχηγός του αντιαμερικάνικου αντάρτικου τα πρώτα χρόνια της αμερικάνικης κατοχής, και τώρα είναι αρχηγός του μόνου συμπαγούς, φασιστικού και ένοπλου τρομοκρατικού κόμματος του Ιράκ δεχεται εδώ και καιρό τους ύμνους της πιο ανοιχτά επιθετικής έκφρασης του ρώσικου παγκόσμιου ηγεμονισμού, αυτής του ευρασιατισμού του Ντούγκιν. Ταυτόχρονα και η επίσημη Ρωσία δεν μπορεί να κρύψει τη χαρά της για τον ηγεμονικό ρόλο που παίζει μετά τις τελευταίες εκλογές ο Σαντρ, πόσο μάλλον που από το πολιτικό του στρατόπεδο γίνεται λόγος για εγκατάσταση των S-400 στη χώρα.

Αυτή δεν είναι μια απροσδόκητη εξέλιξη για όσους ξέρουν τον τρόπο δράσης του ρώσικου σοσιαλιμπεριαλισμού, που συνίσταται στο να χρησιμοποιεί τη δύναμη του κύριου ανταγωνιστή του, του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, για να υποτάξει όλες τις ενδιάμεσες δυνάμεις, αρχικά τις τριτοκοσμικές και μετά τις δεύτερης γραμμής ιμπεριαλιστικές της Ευρώπης, της Ασίας, της Αμερικής και της Ωκεανίας.   

Όπως λοιπόν στο Αφγανιστάν έτσι και στο Ιράκ είχαμε μια αμερικάνικη επέμβαση που επίσης προετοιμάστηκε και ενθαρρύνθηκε καίρια από τη Ρωσία για την ανατροπή της τριτοκοσμικής ηγεσίας του Ιράκ με πρόσχημα πάλι την κοινή πάλη ενάντια στον δήθεν κύριο παγκόσμιο εχθρό, την τρομοκρατία. Αυτή η πάλη πήρε στο Ιράκ κυρίως τη μορφή της εξουδετέρωσης των Όπλων Μαζικής Καταστροφής (ΟΜΚ) του καθεστώτος Σαντάμ. Κάτω από την επιρροή της μεγαλύτερης παγκόσμιας προπαγανδιστικής μηχανής, αυτής που διαθέτουν οι νεοτσαρικοί καγκεμπιτών και των φαιο-”κόκκινων¨ συνεργατών τους σε όλο τον κόσμο, όλοι ξέρουν και όλοι θυμούνται, ότι η Ρωσία αντιτάχθηκε στην αμερικανο-αγγλική εισβολή του 2003 στο Ιράκ στο Συμβούλιο Ασφαλείας (Σ.Α) του ΟΗΕ. Όμως ελάχιστοι έχουν παρατηρήσει ότι η μακρόχρονη πολιτική βάση που προετοίμασε την αμερικάνικη εισβολή ήταν μια σειρά αποφάσεις του Σ. Α, όλες με τη στήριξη της επίσης αντιΣανταμικής Ρωσίας, που αμφισβητούσαν τις όπως αποδείχτηκε εύκολα ελέγξιμες διαβεβαιώσεις του Ιράκ ότι είχε καταστρέψει όλα τα επικίνδυνα όπλα του (που βέβαια επιτρέπεται να τα έχουν στο πολλαπλάσιο οι υπερδυνάμεις) και απαιτούσαν από αυτό να αποδεχτεί την απόλυτη κατάργηση της κρατικής κυριαρχίας του, να επιτρέψει δηλαδή στους επιθεωρητές του ΟΗΕ, που σημαίνει στους επιθεωρητές των δύο υπερδυνάμεων να ελέγχουν όλα τα σημεία του εδάφους του κάθε στιγμή, πράγμα που η ηγεσία του Ιράκ σωστά δεν αποδέχτηκε. Στην πραγματικότητα η διαφωνία της Ρωσίας με την αμερικάνικη εισβολή ήταν προσχηματική. Αφού δηλαδή ενθάρρυνε τις ΗΠΑ να κάνουν την εισβολή τις άφησε να λουστούν τις συνέπειες αυτής της βρωμοδουλειάς και να την πάνε ως την άκρη της δηλαδή να πάνε ως την εξόντωση όλης της πολιτικής και διοικητικής ηγεσίας της χώρας, δηλαδή του κόμματος του Μπάαθ που σαν κόμμα μιας τριτοκοσμικής αστικής τάξης, παρόλο τον αυταρχισμό του αντιστεκόταν όχι μόνο στις ΗΠΑ αλλά και στη Ρωσία. Στην συνέχεια με τις ΗΠΑ κυνηγημένες από ένα ασταμάτητο αντάρτικο οι φίλοι της Ρωσίας σε συνεργασία με το γειτονικό Ιράν κατακτήσανε από τα μέσα τη νικημένη και θυμωμένη με τις ΗΠΑ χώρα. Η καλύτερη απόδειξη για το ότι η Ρωσία δεν είχε καμιά ουσιαστική εναντίωση στην εισβολή είναι ότι ψήφισε την απόφαση 1483 του 2003 που ενώ δεν έλεγε λέξη κατά της αμερικάνικης εισβολής αναγνώριζε σαν διεθνώς νόμιμο το κατοχικό καθεστώς που αυτή η εισβολή επέβαλε και απλά έβαζε όρους σε αυτήν την κατοχή απαιτώντας ουσιαστικά από τις ΗΠΑ να την μοιραστούν με τον ΟΗΕ, που στην πράξη σήμαινε κυρίως με τις φιλο-ιρανικές και ουσιαστικά φιλορώσικες δυνάμεις στο εσωτερικό της χώρας.

Με την καταστροφή από τις κατοχικές δυνάμεις των ΗΠΑ της σουνιτικής αστικής τάξης που βρισκόταν στην ηγεσία της χώρας σαν κόμμα του Μπάαθ, ήταν φυσικό ότι το κενό εξουσίας θα το αναλάμβαναν αρχικά οι φιλοϊρανοί σιίτες και τελικά το ρωσόφιλο κόμμα του Σαντρ που με σύνθημα την εθνική ενότητα σιιτών και σουνιτών και την ανεξαρτησία από το Ιράν πήρε ουσιαστικά την πολιτική εξουσία σε συμμαχία με το εντελώς πρακτόρικο ψευτοΚΚ του Ιράκ που το 2003 είχε στηρίξει την αμερικάνικη επέμβαση. Έτσι ήρθε η ώρα που η ραγδαία κατερχόμενη και γι αυτό η πιο ηλίθια υπερδύναμη θα έπρεπε να παραδώσει τη χώρα που εκκαθάρισε από τους εχθρούς της Ρωσίας στο νέο αφεντικό της.

Πάντως και στο Ιράκ, όπως και στο Αφγανιστάν θα ήταν αδύνατη η εμπλοκή των ΗΠΑ σε μια τέτοια, αυτοκαταστροφική περιπέτεια, αν δεν είχε και πάλι βοηθήσει τα ρώσικα σχέδια το πιο υφεσιακό ή και φιλικό απέναντι στη Ρωσία τμήμα του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού που σαν τέτοιο εξασφάλισε τρεις προεδρείες των ΗΠΑ, αυτές των Κλίντον, Ομπάμα και Τραμπ. Πρέπει κιόλας εδώ να σημειώσουμε πόσο καταλυτική ήταν η προβοκάτσια του τοποθετημένου από την προεδρία Κλίντον αρχηγού της ΣΙΑ Τένετ, που παραπλάνησε την αμερικάνικη πολιτική ηγεσία της προεδρίας Μπους πείθοντάς την ότι υπήρχαν στο Ιράκ του Σαντάμ μέσα μαζικής καταστροφής καθώς και δεσμοί του καθεστώτος Σαντάμ με την Αλ Κάιντα. Κάτω από μια τέτοια δήθεν τρομοκρατική απειλή έγινε δυνατή για δεύτερη φορά μετά το Αφγανιστάν η συμμαχία των ΗΠΑ με το Ιράν και ουσιαστικά και με την ίδια τη Ρωσία για να ανατραπεί ένα κύρια αντιιρανικό και αντιρώσικο παρά αντιαμερικάνικο καθεστώς στη Μέση Ανατολή. Αυτές είναι οι συνέπειες της στρατηγικής πτώσης μια υπερδύναμης (των ΗΠΑ) και της στρατηγικής ανόδου μιας άλλης έτσι ώστε να πραγματοποιείται μόνιμα ένα σχήμα που επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά στον τρίτο κόσμο αλλά και στην ζώνη των μεσαίων ιμπεριαλισμών τα τελευταία 20 χρόνια: Οι ΗΠΑ τινάζουν την ελιά και η Ρωσία μαζεύει τον καρπό. Ή για να το πούμε αλλιώς, η Ρωσία είναι το φαράσι και οι ΗΠΑ είναι η σκούπα που σπρώχνει προς το ρώσικο φαράσι το ένα μετά το άλλο τα πιο πολιτικά εύθραυστα και απομονωμένα κράτη του τρίτου και του δεύτερου κόσμου.

Φυσικά κανένας κνίτης δεν έμαθε ποτέ ότι το αδερφό κόμμα του Περισσού είναι πια κυβέρνηση στο Ιράκ που προέκυψε από την αμερικάνικη εισβολή και κατοχή, ενάντια στην οποία νομίζανε ότι διαδηλώνανε το 2003 (ενώ στην ουσία διαδηλώνανε ενάντια στην μονοπώληση της νέας εξουσίας από τις ΗΠΑ), γιατί τότε θα έπρεπε να αναρωτηθεί τι απέγιναν τα φοβερά και τρομερά αμερικάνικα σχέδια με τα οποία τάιζε και συνεχίζει να ταΐζει το ψευτοΚΚΕ και οι εξωκοινοβουλευτικές ουρές του τους φίλους και τα μέλη τους.

Λιβύη. Από τον Καντάφι στον Χαφτάρ

Μιαν ακόμα γρήγορη και πετυχημένη εφαρμογή του σχήματος “σκούπα-φαράσι”, όπου το αίμα του Τρίτου κόσμου χύνεται άφθονο και τα λεφτά και τα διπλωματικά συμφέροντα της Δύσης χαραμίζονται υπέρ της Ρώσικης διπλωματίας χωρίς αυτή να διαθέσει ούτε ένα ρούβλι και δίχως να χάσει ούτε μια στάλα διπλωματικό κεφάλαιο, μπορεί να την διαπιστώσει στην περίπτωση της Λιβύης. Εδώ μια καιροσκοπική και άνανδρη ιμπεριαλιστική συμμαχία Γαλλίας και Αγγλίας κάτω από την διπλωματική υποκίνηση και με τη στρατιωτική κάλυψη της ρωσόφιλης προεδρίας Ομπάμα, συνέτριψε με εξωτερική επέμβαση το καθεστώς Καντάφι και εξόντωσε τον ίδιο. Ο Καντάφι ανατράπηκε επειδή δε δέχτηκε τη ρώσικη προστασία. Η Ρωσία έκανε αποχή στην απόφαση 1973/2011 του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ ώστε αυτή να περάσει και να μπορέσει να γίνει νόμιμα η δυτική επέμβαση, χωρίς όμως να εκτεθεί η ίδια που έκανε πως έχει επιφυλάξεις.

Εν τω μεταξύ μέσα από τον λιβυκό εμφύλιο που ξέσπασε την επόμενη της ανατροπής της κυβέρνησης του Καντάφι, άρχισε να αναδεικνύεται σαν η ισχυρότερη φράξια του εμφυλίου αυτή του ανθρώπου της Ρωσίας, στρατηγού Χαλίφα Χαφτάρ. Αυτός έχει απλώσει την επιρροή του αρχικά με τη στήριξη της ρωσόφιλης χούντας της Αιγύπτου, της Σαουδικής Αραβίας και των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων, που υποστηρίζουν τόσο τον Αιγύπτιο δικτάτορα Σίσι όσο και τον Χαφτάρ επειδή αυτοί είναι εχθροί της Μουσουλμανικής Αδελφότητας. Τελευταία, την υποστήριξή του στον Χαφτάρ ανακοίνωσε και ο Τραμπ, τη στιγμή μάλιστα που αυτός ετοιμαζόταν να επιτεθεί στην πρωτεύουσα της αναγνωρισμένης από τον ΟΗΕ κυβέρνηση της Τρίπολης. Ο Χαφτάρ, όπως και ο Σίσι, παριστάνει τον αποτελεσματικό εχθρό της τρομοκρατίας και τον αντι-ισλαμιστή, παρόλο που στην πραγματικότητα δεν είναι ούτε το ένα ούτε το άλλο, παρά μόνο όταν είναι να χτυπήσει τα σχετικά λιγότερο αντιδραστικά ανεξαρτησιακά ισλαμικά ρεύματα τύπου Μουσουλμανικής Αδελφότητας που υποστηρίζονται από την Τουρκία και μέχρι πρόσφατα και από την Αλγερία (η ανατροπή του καθεστώτος Μπουτεφλίκα στην Αλγερία πρέπει να έδωσε το πράσινο φως για την επίθεση Χαφτάρ στην Τρίπολη).

Έτσι η Μόσχα, που για λόγους τακτικής τελευταία κάνει πως κρατάει αποστάσεις από τον Χαφτάρ, ηγεμονεύει στη Λιβύη χτίζοντας ένα πλατύ μέτωπο δυνάμεων που πολεμάνε για το δικό της συμφέρον. Ειδικά οι αποχαλινωμένοι επεμβασίες της Σαουδικής Αραβίας και των ΗΑΕ, σύντομα θα βρεθούν περικυκλωμένοι και θα πέσουν θύματα του νεοχιτλερικού άξονα τον οποίο βοήθησαν να τους περικυκλώσει.

Συρία. Η αποκάλυψη του ποια δύναμη μόνο έχει το δικαίωμα της επέμβασης

Στη Συρία η δυτική επέμβαση που επαπειλούταν μέχρι το 2013 ήταν η μόνη που δεν έγινε. Κι αυτό παρά το ότι η συριακή εξέγερση ήταν η πιο μαζική, η πιο αποφασιστική και στρατιωτικά η πιο ισχυρή από όλες τις αραβικές, και παρά το ότι η Χεζμπολάχ, το Ιράν και η ίδια η Ρωσία εισβάλανε στη χώρα για να την καταπνίξουν χωρίς να έχουν, ούτε να ζητήσουν, κανένα τέτοιο δικαίωμα από κανέναν ΟΗΕ αλλά μόνο από το μειοψηφικό τους ανδρείκελο. Για την ακρίβεια υπήρξε μια δυτική στρατιωτική επέμβαση που έγινε στη Συρία, αλλά μόνο εκεί και μόνο όσο την ήθελε η Ρωσία, δηλαδή απέναντι στον ΙΣΙΣ (που μπορούσε να αντιμετωπιστεί από την αντίσταση αφού θα νικούσε Ασαντ).

Πουθενά όσο στην Συρία δεν αποδείχθηκε τόσο καθαρά πως μόνο η δήθεν “περικυκλωμένη” υπερδύναμη έχει το δικαίωμα να ορίζει ποιος θα επεμβαίνει και ποιος όχι σε μια χώρα, ποιος θα βομβαρδίζει τα νοσοκομεία και τους αμάχους της, ποιος θα την αδειάζει από τους κατοίκους της και έτσι θα ορίζει τις προσφυγικές ροές και την άνοδο των φασισμών στον ανεπτυγμένο κόσμο, και τέλος ποιος θα οργανώνει τις Αστάνες που θα τη διαμελίζουν και θα την διανέμουν σε εκείνους που εγκρίνει η “περικυκλωμένη” δύναμη. Από την άλλη μεριά, πουθενά όσο στην παράδοση της Συρίας στο ανατολικό λεπίδι δεν αποδείχτηκε εναργέστερα η έλλειψη οποιωνδήποτε δημοκρατικών αρχών αλλά και το κατευναστικό πνεύμα του Μονάχου, το αντίστοιχο του 1938 που επικρατεί στους δυτικούς ιμπεριαλιστές απέναντι στον ρωσοκινεζικό νεοχιτλερικό άξονα. Και δεν εννοούμε με αυτό ότι δεν εισέβαλαν στη Συρία, πράγμα που η μαζική δημοκρατική αντίσταση ποτέ δεν ζήτησε, αλλά το ότι αρνήθηκαν να της δώσουνε τα ελαφριά αντιαεροπορικά όπλα που είχε ανάγκη για να προστατέψει τον πληθυσμό της απέναντι στους σφαγείς.

Έτσι έγινε και ο Σαντάμ και ο Καντάφι που δε δέχτηκαν τη ρώσικη προστασία ανατράπηκαν από τους δυτικούς, ενώ ο Άσαντ που τη δέχτηκε έμεινε στη θέση του. Είναι προφανές ότι το μήνυμα που στέλνουν οι δυτικοί, εν γνώσει τους ή μη, είναι: είτε θα δεχτεί κάποιος τη ρώσικη προστασία είτε θα χάσει το κεφάλι σου.

Αυτό το μήνυμα το στέλνουν οι δυτικοί, αν και με διαφορετικό τρόπο και σε διαφορετικό βαθμό, και στην περίπτωση των ωμών εισβολών και των προσαρτήσεων που πραγματοποιεί η Ρωσία στο ονομαζόμενο από την ίδια εγγύς εξωτερικό της, εν προκειμένω στην Γεωργία και, κυρίως στην Ουκρανία. Στην τελευταία φαίνεται να παίρνουν μέτρα ενάντια στη ρώσικη επιθετικότητα ακριβώς επειδή αυτή είναι ωμή όπως δεν είναι σε καμιά από τις περιπτώσεις στον αραβομουσουλμανικό κόσμο όπου δρουν συνήθως μέσω τρίτων. Όμως στην πράξη τα μέτρα που έχουν πάρει οι δυτικοί μονοπωλιστές που ηγούνται σε αυτές τις χώρες, μέτρα που στην ουσία αφορούν μόνο την Ουκρανία - όπου έχει επαναληφθεί το ανάλογο της κατοχής της Σουδητίας από το Χίτλερ - είναι ασήμαντα μπροστά στην πρόκληση και αφήνουν όχι μόνο τα θύματα της επίθεσης αλλά και τις χώρες της ανατολικής και της κεντρικής Ευρώπης ευάλωτα σε νέες επιθέσεις των νεοχιτλερικών. Αυτή η κατευναστική στάση οφείλεται κυρίως στο ότι έχει ενισχυθεί η ενεργειακή τους εξάρτηση από τη Ρωσία αρκετών ευρωπαϊκών χωρών, ιδιαίτερα του οικονομικού ηγέτη τους, της Γερμανίας πράγμα που έχει ισχυροποιήσει μέσα σε αυτές τις πιο φιλικές προς τη Ρωσία αστικές πολιτικές δυνάμεις.

Όμως και όποτε εισβάλει σε χώρες και προσαρτά τμήματα τους η Ρωσία προσποιείται το θύμα της επίθεσης για να δικαιολογήσει τη δικιά της επίθεση. Για να αναδειχτεί σε θύμα χρησιμοποιεί το όπλο που οι νέοι τσάροι χειρίζονται καλύτερα από κάθε άλλο, την προβοκάτσια. Η πιο επιστημονική προβοκάτσια έγινε στην Ουκρανία όπου η Ρωσία φρόντισε μέσω των επιδεικτικών υποχωρήσεων του Γιαννούκοβιτς και τελικά τη φυγή του αποκλειστικά μπροστά στην βία του Δεξιού Τομέα και καθόλου μπροστά στις μαζικές δημοκρατικές και φιλειρηνικές διαδηλώσεις της αντιπολίτευσης να εμφανίσει αυτούς του ναζιστές, με τους οποίους συνεργαζόταν μέχρι πριν λίγα χρόνια στη Μόσχα, σαν τον πιο αποτελεσματικό της αντίπαλο στην Ουκρανία, δηλαδή σαν την πρωτοπορία του αντιρώσικου εθνοανεξαρτησιακού αγώνα. Στο βάθος η πουτινική, καγκεμπίτικη Ρωσία το πέτυχε αυτό αξιοποιώντας την αντικομμουνιστική και γι αυτό εν μέρει φιλοχιτλερική στάση ενός κομματιού του ουκρανικού εθνικισμού στον β παγκόσμιο πόλεμο. Αυτή η στάση ενθαρρύνεται την σημερινή «αντιολοκληρωτική» ιδεολογία των δυτικών φιλελεύθερων που εξισώνει χιτλερική Γερμανία και Σοβιετική Ενωση και έτσι σχετικοποιεί τον ουκρανικό ναζισμό ενισχύοντας την πουτινική προπαγάνδα.

Περιγράψαμε τις χώρες όπου εκδηλώθηκε ανοιχτά η δυτική στρατιωτική επέμβαση, συν τη Συρία όπου αυτή δεν εκδηλώθηκε ακριβώς επειδή δεν είχε την έγκριση της Ρωσίας. Σε πολλές ακόμα χώρες ο σοσιαλιμπεριαλισμός κέρδισε θέσεις με τη βοήθεια της δυτικής διπλωματικής μηχανής χωρίς ωστόσο να χρειαστεί ανοιχτή στρατιωτική επέμβαση. Στην Αίγυπτο ο δυτικόφιλος εθνικιστής Μουμπάρακ ανατράπηκε με την υποστήριξη της προεδρίας Ομπάμα, για να κυριαρχήσει μετά τη σφαγή της μουσουλμανικής αδελφότητας ο ρωσόδουλος δικτάτορας Σίσι. Στην Τουρκία με τις απανωτές προβοκάτσιες των παραβιάσεων του εναέριου χώρου, του πραξικοπήματος, της προβοκατόρικης δολοφονίας του Ρώσου πρέσβη στις οποίες οι δυτικοί κράτησαν γλοιώδη φιλορώσικη στάση, ο σοσιαλιμπεριαλισμός έχει δέσει τον εθνικιστή Ερντογάν χειροπόδαρα και τον καθοδηγεί σε όλο και βαθύτερη ρήξη με τη Δύση. Στο Πακιστάν χάρη στον διαρκή αμερικάνικο επεμβατισμό που τσαλαπάτησε την εθνική ανεξαρτησία της χώρας έχει ανέβει στην εξουσία ο φιλορώσος ισλαμοφασίστας με εκσυγχρονιστική φορεσιά, Ίμραν Χαν. Πρόκειται για μια πελώρια ανατροπή συσχετισμών σε ολόκληρο τον πλανήτη που οι συνέπειές της δε θα αργήσουν να φανούν.

Για να επιστρέψουμε εκεί απ’ όπου ξεκινήσαμε, οι αμερικάνοι ξύπνησαν μια ωραία πρωία και ανακάλυψαν ότι η “διαλυμένη” Ρωσία έχει εγκαταστήσει έναν καλό της φίλο για πρόεδρό τους. Όμως αυτό δεν ήταν μια τυχερή στιγμή ή ένα ατύχημα, αλλά το αποτέλεσμα δεκαετιών πολιτικής δουλειάς από την πλευρά της ρώσικης υπερδύναμης, που ξέρει καλύτερα από οποιονδήποτε άλλο ιμπεριαλισμό στην ιστορία να εκμεταλλεύεται τις αντιθέσεις στο στρατόπεδο των εχθρών της και να φυτεύει τους ανθρώπους της στην ηγεσία τους. Σύντομα η Ευρώπη θα ξυπνήσει για να ανακαλύψει ότι “ξαφνικά” βρέθηκε περικυκλωμένη από εχθρούς που έχουν όλοι ενωθεί εναντίον της υπό την καθοδήγηση του νέου Χίτλερ που ετοιμάζεται πυρετωδώς για πόλεμο. Το καλό που θα βγει μέσα από αυτή την αρνητική κατάσταση είναι ότι οι λαοί θα γίνουν έξαλλοι με τις φιλελεύθερες ή σοσιαλδημοκρατικές, συντηρητικές ή και εθνικιστικές ηγεσίες τους, που όχι μόνο δεν τους εμπόδισαν να πέσουν θύματα περικύκλωσης, αλλά βοήθησαν ενεργά το έργο του περικυκλωτή με τον αλαζονικό επεμβατισμό τους, με την γουρουνίσια αδιαφορία τους για τα βάσανα των λαών του Τρίτου κόσμου, την έλλειψη αρχών και τη δειλία τους, τελικά επειδή πίστεψαν και υποτάχθηκαν στον Χίτλερ επειδή αυτός υποσχέθηκε να τους εξαιρέσει από τα βασανιστήρια που ετοιμάζει για την υπόλοιπη ανθρωπότητα.

Στο επόμενο, δεύτερο μέρος αυτού του κειμένου θα εξηγήσουμε πώς μέσα από μια ιστορική διαδρομή έφτασε η κάποτε πανίσχυρη και τώρα πια τελείως παρακμιακή δυτική διπλωματική αλλά και πολεμική μηχανή να δουλεύει σε μεγάλο βαθμό ενεργά υπέρ της Ρωσίας και ενάντια στα δικά της συμφέροντα.