Με τέ­τοιες δυ­νά­μεις στην ε­ξου­σί­α και στη Γά­ζα και στο Ισ­ρα­ήλ η πορεί­α προς τη θερ­μή σύ­γκρου­ση ή­ταν πια ζή­τη­μα χρό­νου και η αρ­χή έ­γι­νε ό­πως πά­ντα α­πό τη Χα­μάς με την α­πα­γω­γή και δο­λο­φο­νί­α των τριών ισ­ρα­η­λι­νών ε­φήβων στη Χε­βρώ­να. Αυ­τήν ι­σχυ­ρί­ζε­ται πως δεν την ορ­γά­νω­σε, ό­μως την κά­λυψε ο η­γέ­της της Χα­μάς, Χα­λέ­ντ Με­σά­αλ, συγ­χαί­ρο­ντας ευ­θέ­ως τους α­πα­γω­γείς για το κα­τόρ­θω­μά τους (βλ. Haaretz, 23/6). Στην ε­πι­χεί­ρη­ση για την α­νεύ­ρε­ση των α­παχθέ­ντων το Ισ­ρα­ήλ συ­νέ­λα­βε ε­κα­το­ντά­δες υ­πό­πτων, σχε­δόν το σύ­νο­λο των στελε­χών της Χα­μάς στη Δυ­τι­κή Ό­χθη, ο­ρι­σμέ­νοι εκ των ο­ποί­ων εί­χαν ανταλ­λα­χθεί πα­λιό­τε­ρα με τον ό­μη­ρο των ι­σλα­μο­φα­σι­στών στρα­τιώ­τη Γκι­λά­ντ Σα­λίτ. Σε α­ντί­ποι­να για τη δο­λο­φο­νί­α των 3 ισ­ρα­η­λι­νών ε­φή­βων, φα­σί­στες ισ­ρα­η­λι­νοί α­πή­γα­γαν και έ­κα­ψαν ζω­ντα­νό έ­ναν πα­λαι­στί­νιο έ­φη­βο στις 2/7. Συ­νε­λή­φθη­σαν έ­ξι ε­βραί­οι ύ­πο­πτοι αλ­λά το κύμα δια­μαρ­τυ­ρί­ας σά­ρω­σε την Πα­λαι­στί­νη. Τό­τε βρή­καν την ευ­και­ρί­α οι ι­σλα­μο­φα­σί­στες και στις 7/7 η Χα­μάς ε­ξα­πέ­λυ­σε ένα μπα­ράζ ρου­κε­τών στο Ισ­ρα­ήλ και, για πρώ­τη φο­ρά α­πό τη συμ­φω­νί­α ε­κε­χειρί­ας του ’12, α­νέ­λα­βε α­νοι­χτά την ευ­θύ­νη για την ε­πί­θε­ση, α­ξιώ­νο­ντας την α­πελευ­θέ­ρω­ση των υ­πό­πτων για τη δο­λο­φο­νί­α των τριών νε­ο­λαί­ων. Πά­νω ε­κεί άρ­χι­ζε η ισ­ρα­η­λι­νή ε­πι­χεί­ρη­ση με την ο­νο­μα­σί­α “Operation Protective Edge” κα­τά της Χα­μάς, η ο­ποία δρα σε συμ­μα­χί­α με άλ­λες φαιο­πρά­σι­νες και φαιο-”κόκ­κι­νες” ρω­σό­δου­λες οργα­νώ­σεις όπως εί­ναι η Ι­σλα­μι­κή Τζι­χά­ντ, το PFLP και το DFLP που ε­πί­σης συμ­μετέ­χουν στις ε­πι­θέ­σεις. 

Η Χα­μάς κά­νει ό­τι μπο­ρεί για να προ­βο­κά­ρει το Ισ­ρα­ήλ εμ­φα­νί­ζο­ντάς το σαν ε­γκλη­μα­τι­κό κρά­τος και η κυ­βέρ­νη­ση Νε­τα­νιά­χου-Λί­μπερ­μαν α­νταπο­κρί­νε­ται σε αυ­τή την κα­τη­γο­ρί­α με το να βομ­βαρ­δί­ζει πε­ριο­χές α­μά­χων. Δηλα­δή η Χα­μάς το­πο­θε­τεί τους ε­κτο­ξευ­τή­ρες της σε πολυ­σύ­χνα­στους χώ­ρους (νο­σο­κο­μεί­α, σχο­λεί­α, τζα­μιά) χρη­σι­μο­ποιώ­ντας τους α­μά­χους σαν αν­θρώπι­νη α­σπί­δα. Το Ισ­ρα­ήλ, που την έ­χει ξα­να­πά­θει στο πα­ρελ­θόν τώ­ρα, πριν βομ­βαρδίσει μια πε­ριο­χή, κα­λεί τους κα­τοί­κους της να την ε­γκα­τα­λεί­ψουν με τηλε­φω­νή­μα­τα, SMS, φυλ­λά­δια και βομ­βί­δες κρό­του για να ε­γκα­τα­λεί­ψουν τα κτί­ρια. Ό­μως α­πό τη μια δεν εί­ναι εύ­κο­λο για με­γά­λες μά­ζες να ε­γκα­τα­λεί­ψουν το χώ­ρο που ζουν σε σύ­ντο­μο διά­στη­μα και επει­δή δεν ξέ­ρουν που α­κρι­βώς θα βρουν σι­γου­ριά, α­πό την άλ­λη το Ισ­ρα­ήλ δεν ει­δο­ποιεί πά­ντα ώ­στε να αιφ­νι­διάσει την Χα­μάς και έ­τσι υ­πάρ­χουν πολ­λοί ά­μα­χοι νε­κροί, ι­διαί­τε­ρα γυ­ναι­κόπαι­δα, και ο α­ριθ­μός τους κα­θη­με­ρι­νά αυ­ξά­νε­ται.

Πά­ντως σε ε­πί­πε­δο πο­λι­τι­κού δόγ­μα­τος που υ­πάρ­χει πί­σω α­πό τους στρα­τιω­τι­κούς στό­χους κά­θε πλευ­ράς και πέ­ρα α­πό το ό­τι οι ισ­ρα­η­λι­νοί βομ­βαρ­δι­σμοί σκο­τώ­νουν πο­λύ πε­ρισ­σό­τε­ρους α­μά­χους α­πό τους ε­λά­χι­στους που σκο­τώ­νουν οι μη α­κρι­βείς πύ­ραυ­λοι της Χα­μάς, υ­πάρ­χει μια ποιο­τι­κή δια­φο­ρά α­νά­με­σα στα δυο στρα­τό­πε­δα: Η Χα­μάς σκο­τώ­νει ισ­ρα­α­η­λι­νούς α­μά­χους με τη λο­γι­κή ό­τι δεν πρέ­πει να υ­πάρ­χουν ε­βραί­οι κά­τοι­κοι στο Ισ­ρα­ήλ, δη­λα­δή με τη λο­γι­κή της γε­νο­κτο­νί­ας σε βά­ρος του ισ­ρα­η­λι­νού έ­θνους. Α­ντί­θε­τα το Ισ­ρα­ήλ δέ­χε­ται την ύ­παρ­ξη του πα­λαι­στι­νια­κού πλη­θυ­σμού και στην με­γά­λη πλειο­ψη­φί­α του και την ύ­παρ­ξη του α­νε­ξάρ­τη­του πα­λαι­στι­νια­κού κρά­τους. Βέ­βαια η ισ­ρα­η­λι­νή α­κρο­δε­ξιά τύ­που Μπε­ϊ­ντέ­νου αλ­λά και η τά­ση Νε­τα­νιά­χου στο Λι­κού­ντ δεν δέ­χο­νται στην ου­σί­α έ­να κα­νο­νι­κό πα­λαι­στι­νια­κό κρά­τος, ό­μως πέ­ρα α­πό το ό­τι αυ­τή η θέ­ση εί­ναι μειο­ψη­φι­κή στο Ισ­ρα­ήλ, ού­τε η ισ­ρα­η­λι­νή α­κρο­δε­ξιά έ­χει τη λο­γι­κή της γε­νο­κτο­νί­ας, ό­πως την έ­χει η Χα­μάς και γε­νι­κά οι σύγ­χρο­νοι α­ντι­ση­μί­τες.

 

Αλ­λά αυ­τά εί­ναι ψι­λά γράμ­μα­τα για τα δι­σε­κα­τομ­μύ­ρια των θε­α­τών της μα­το­βα­μέ­νης αυ­τής τη­λε­ο­πτι­κής πα­ρά­στα­σης. Μά­λι­στα τώ­ρα που οι ισ­ρα­η­λι­νές μά­ζες εί­ναι ό­λο και πιο φο­βι­σμέ­νες και θυ­μω­μέ­νες κα­τά των πα­λαι­στί­νιων γε­νι­κά κά­τω α­πό την ε­πί­δρα­ση της α­κρο­δε­ξιάς προ­πα­γάν­δας γί­νο­νται α­κό­μα πιο εύ­κο­λο πο­λι­τι­κό θύ­μα των α­ντι­ση­μι­τών. Χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά στη συ­νο­ρια­κή πό­λη Σντε­ρότ του Ισ­ρα­ήλ που δέ­χε­ται τις χει­ρό­τε­ρες ε­πι­θέ­σεις α­πό τη Χα­μάς οι κά­τοι­κοι μα­ζεύ­ο­νται σε έ­να λό­φο κά­θο­νται σε πο­λυ­θρό­νες και πα­ρα­κο­λου­θούν τους βομ­βαρ­δι­σμούς σα να βλέ­πουν ται­νί­α, τρώ­νε ποπ­κορ­ν και κά­θε τό­σο χει­ρο­κρο­τούν για έ­ναν εύ­στο­χο βομ­βαρ­δι­σμό σε βά­ρος της λωρί­δας της Γά­ζας. Τέ­τοιο    αι­μο­βό­ρο πλά­νο δύ­σκο­λα θα πέρ­να­γε έ­ξω α­πό τη Γά­ζα, ού­τε θα δια­δι­δό­ταν με μα­νί­α, ό­μως περ­νά­ει α­πό το α­κό­μα δη­μο­κρα­τι­κό Ισ­ρα­ήλ και δια­δί­δε­ται με μα­νί­α α­πό την πα­γκό­σμια νε­ο­χι­τλε­ρι­κή προ­πα­γαν­δι­στι­κή μη­χα­νή.

Να για­τί ο χα­μέ­νος της υ­πό­θε­σης εί­ναι το ρεύ­μα της πα­λαι­στι­νια­κής ε­θνι­κής α­νε­ξαρ­τη­σί­ας που εκ­φρά­ζει κά­θε φί­λος της συ­νύ­παρ­ξης των δύ­ο κρα­τών. Σή­με­ρα μό­νο το 10% των Πα­λαι­στι­νί­ων υ­πο­στη­ρί­ζει τον πα­λαι­στί­νιο πρό­ε­δρο Α­μπάς, κι αυ­τό ό­χι για­τί έ­κα­νε τη συμ­φι­λί­ω­ση με τους ι­σλα­μο­φα­σί­στες αλ­λά α­ντί­θε­τα για­τί συ­νερ­γά­ζε­ται α­στυ­νο­μι­κά με το Ισ­ρα­ήλ και για­τί πε­ριο­ρί­ζε­ται στις εκ­κλή­σεις σε Η­ΠΑ και Ε­Ε για να χα­λι­να­γω­γή­σουν το Ισ­ρα­ήλ (βλ. El Pais, 8/7). Α­ντί­θε­τα η Χα­μάς κερ­δί­ζει πο­λι­τι­κά κά­θε φο­ρά που σκο­τώ­νε­ται έ­νας Πα­λαι­στί­νιος ά­μα­χος α­πό ισ­ρα­η­λι­νή ρου­κέ­τα και μπο­ρεί να εκ­με­ταλ­λευ­τεί πο­λι­τι­κά α­κό­μα και τη δέ­σμευ­ση των μι­σθών της χα­μα­σί­τι­κης γρα­φειο­κρα­τί­ας α­πό το Ισ­ρα­ήλ και τον οι­κο­νο­μι­κό α­πο­κλει­σμό που έ­χει ε­πι­βά­λει αυ­τό μα­ζί με την Αί­γυ­πτο (φι­λι­κή προς τον Α­μπάς) στη λω­ρί­δα της Γά­ζας. 

Ο τρό­πος που διε­ξά­γε­ται η ισ­ρα­η­λι­νή ε­πι­χεί­ρη­ση, ό­πως α­πέ­δει­ξε και η προ­η­γού­με­νη το 2009 πο­λύ λί­γο θα πλή­ξει την πο­λι­τι­κο-στρα­τιω­τι­κή ι­σχύ της Χα­μάς. Το Ισ­ρα­ήλ μπο­ρεί να έ­χει α­σφά­λεια μό­νο αν βρει τρό­πους να κερ­δί­σει πο­λι­τι­κά τις πα­λαι­στι­νια­κές μά­ζες ξε­κινώ­ντας α­πό μια πραγ­μα­τι­κή συμ­μα­χί­α με τις πα­τριω­τι­κές πα­λαι­στι­νια­κές δυ­νά­μεις που α­να­γνω­ρί­ζουν την ύ­παρ­ξη του κρά­τους του Ισ­ρα­ήλ. Αυ­τό πα­λιό­τε­ρα δεν ή­ταν εύ­κο­λο για­τί η Χα­μάς εί­χε πε­ρισ­σό­τε­ρο γό­η­τρο πα­τώ­ντας στην κα­ταγ­γε­λί­α της υ­παρ­κτής δια­φθο­ράς της πα­λαι­στι­νια­κής αρ­χής στα κα­τε­χό­με­να. Ό­μως ε­δώ και αρ­κε­τά χρό­νια, ι­διαί­τε­ρα α­πό το 2007 και με­τά, που η Χα­μάς ά­σκη­σε τη δι­κιά της φα­σι­στι­κή, πο­λύ πιο διε­φθαρ­μέ­νη και κα­τα­πιε­στι­κή ε­ξου­σί­α στη Γά­ζα, που ά­σκη­σε ω­μή βί­α στη Φα­τάχ, και ο λα­ός της λω­ρί­δας δυ­στύ­χη­σε ό­σο πο­τέ, ε­νώ στη Δυ­τι­κή ό­χθη η κα­τά­στα­σή του βελ­τιώ­θη­κε υ­λι­κά, μια προ­σέγ­γι­ση Ισ­ρα­ήλ-Φα­τάχ ή­ταν δυ­να­τή. Αλ­λά μια τέ­τοια προ­σέγ­γι­ση προ­ϋ­πό­θε­τε πά­νω απ ό­λα τον τερ­μα­τι­σμό της ε­πέ­κτα­σης των ισ­ρα­η­λι­νών οι­κι­σμών στη Δυ­τι­κή ό­χθη και την πλή­ρη πο­λι­τι­κή ρή­ξη με τη Χα­μάς. Ό­μως οι σο­βι­νι­στές του Νε­τα­νιά­χου και  οι φα­σί­στες του ρώ­σου προ­βο­κά­το­ρα Λί­μπερ­μαν έ­κα­ναν το α­ντί­θε­το: συ­νέ­χι­σαν με πά­θος την ε­πέ­κτα­ση των οι­κι­σμών στα κα­τε­χό­με­να, ο­πό­τε γε­λοιο­ποί­η­σαν τη συ­νερ­γα­ζό­με­νη με αυ­τούς πα­λαι­στι­νια­κή αρ­χή, και ταυ­τό­χρο­να προ­σέγ­γι­ζαν με τρό­πο τη Χα­μάς ό­ταν πχ της έ­δι­ναν τη δυ­να­τό­τη­τα με πρό­σχη­μα την α­πε­λευ­θέ­ρω­ση του ισ­ρα­η­λι­νού στρα­τιώ­τη αιχ­μα­λώ­του της Σα­λίτ να  εμ­φα­νί­ζε­ται σαν πα­ρά­γο­ντας ει­ρή­νης αλ­λά και ε­θνι­κής νί­κης κα­θώς σε α­ντάλ­λαγ­μα του Σα­λίτ οι Νε­τα­νιά­χου-Λί­μπερ­μαν  α­πε­λευ­θέ­ρω­ναν ε­κα­το­ντά­δες ι­σλα­μο­φα­σί­στες της Χα­μάς.

 

Έ­να εύ­λο­γο ε­ρώ­τη­μα που βά­ζουν αρ­κε­τοί κα­λο­προ­αί­ρε­τοι άν­θρω­ποι εί­ναι πως δι­καιο­λο­γούν οι ισ­ρα­η­λι­νοί σο­βι­νι­στές στο λα­ό τους τη διαρ­κή επέ­κτα­ση των οι­κι­σμών που ση­μαί­νουν στην ου­σί­α ό­χι μό­νο συ­νέ­χι­ση της κα­τοχής αλ­λά και τον κα­τα­τε­μα­χι­σμό και τη διά­λυ­ση του πα­λαι­στι­νια­κού κράτους. Αυ­τοί λοι­πόν προ­βάλ­λουν κυ­ρί­ως το ε­πι­χεί­ρη­μα ό­τι μό­νο έ­τσι μπο­ρεί ο ισ­ρα­η­λι­νός πλη­θυ­σμός των υ­παρ­χό­ντων οι­κι­σμών αλ­λά και ό­λου του Ισ­ρα­ήλ να έ­χει στρα­τιω­τι­κή α­σφά­λεια αν πο­τέ το πα­λαι­στι­νια­κό κρά­τος ε­πιτε­θεί στο Ισ­ρα­ήλ. Στη βά­ση της λο­γι­κής αυ­τής το Ισ­ρα­ήλ κρα­τά­ει και τα υ­ψώ­μα­τα του Γκο­λάν α­πό τη Συ­ρί­α, αρ­νεί­ται να ε­πι­στρέ­ψει στα προ του πο­λέ­μου του 67 σύνο­ρα και ε­πι­διώ­κει να δια­πλα­τύ­νει τη στε­νή λω­ρί­δα ε­δά­φους του που βρί­σκεται με­τα­ξύ της Με­σο­γεί­ου και της Δυ­τι­κής Ό­χθης. Αυ­τή η λο­γι­κή πε­ρί “στρατη­γι­κού βά­θους”, που την ε­πι­κα­λού­νται συ­νή­θως ε­πε­κτα­τι­κές χώ­ρες ε­κτός α­πό α­ντι­δρα­στι­κή εί­ναι και α­νό­η­τη στην πε­ρί­πτω­ση του ση­με­ρι­νού Ισ­ρα­ήλ. Γιατί το Ισ­ρα­ήλ δεν έ­χει α­λη­θι­νό στρα­τη­γι­κό ε­χθρό το πα­λαι­στι­νια­κό κράτος, αλ­λά το ρω­σο­κι­νε­ζι­κό νε­ο­χι­τλε­ρι­κό ά­ξο­να. Αυ­τός ση­κώ­νει ό­πως και ο Χί­τλερ την α­ντι­ση­μι­τι­κή ση­μαί­α- αλ­λά έμ­με­σα με α­ντι­σιω­νι­στι­κό προ­κά­λυμ­μα- για να ε­νο­ποι­ή­σει ό­λες τις χώ­ρες και του λα­ούς του κό­σμου σε έ­ναν κα­τα­νο­η­τό κοι­νό  στό­χο, που εί­ναι ό­χι πια η εξό­ντω­ση των ε­βραί­ων γε­νι­κά αλ­λά η ε­ξόντω­ση του ισ­ρα­η­λι­νού κρά­τους, ως “κρά­τους δο­λο­φό­νου”, ως κρά­τους που εί­ναι τά­χα ταυ­τό­χρο­να κρά­τος των α­πα­ντα­χού Ε­βραί­ων αλ­λά, κυ­ρί­ως, κρά­τος δή­θεν κρυ­φός η­γέ­της ό­λων των δυ­τι­κών, “νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρων” ι­μπε­ρια­λι­στι­κών κρα­τών, δη­λα­δή κρά­τος ε­ξου­σια­στής ό­λων των κρα­τών. Χά­ρη στις προ­βο­κά­τσιες που στή­νουν οι ρώ­σοι νε­ο­χι­τλε­ρι­κοί μέ­σω των ι­σλα­μο­να­ζι­στών της Χεζ­μπο­λάχ στο βορ­ρά και της Χα­μάς στο νό­το του Ισ­ρα­ήλ, αυ­τό το τε­λευ­ταί­ο βομ­βαρ­δί­ζει τις α­σπί­δες τους που στή­νουν με τους α­μάχους, ο­πό­τε η πα­γκό­σμια σο­σιαλφα­σι­στι­κή προ­πα­γάν­δα δια­τυ­μπα­νί­ζει τη σφα­γή, και την κά­νει πά­ντα τη μό­νη με­γά­λη και α­πε­χθή σφα­γή, ε­νώ αυ­τή κυ­ριο­λε­κτι­κά ω­χριά μπρο­στά  στις πο­λύ πιο με­γά­λες, ε­ντε­λώς στο­χευ­μέ­νες και ε­ντε­λώς α­πρό­κλη­τες σφα­γές των κρα­τών του σοσιαλφα­σι­σμού (Τσε­τσε­νί­α, Βο­σνί­α, Σου­δάν), που ο ί­διος και οι δυτι­κοί φι­λε­λεύ­θε­ροι κρύ­βουν ό­σο μπο­ρούν. Έ­τσι το Ισ­ρα­ήλ ό­λο και πε­ρισ­σό­τερο έ­χει α­πέ­να­ντί του έ­να στρα­τη­γι­κό βά­θος των ε­χθρών του ό­χι ό­σο εί­ναι το βά­θος της Δυ­τι­κής ό­χθης, ού­τε ό­σο εί­ναι το βά­θος της Συ­ρί­ας και του Ι­ράκ, αλλά ό­σο εί­ναι το βά­θος ό­λης της Μέ­σης Α­να­το­λής, συν το βά­θος του Ι­ράν, του Αφγα­νι­στάν, του Πα­κι­στάν, του Μπα­γκλα­ντές, αλ­λά α­κό­μα και της Ιν­δο­νη­σί­ας και ό­λης της Βό­ρειας Α­φρι­κής και πα­ρα­κά­τω της Νι­γη­ρί­ας και πα­ρα­κά­τω ό­σο στρα­τη­γικό βά­θος έ­χουν ό­λες οι χώ­ρες του τρί­του αλ­λά και του δεύ­τε­ρου κό­σμου, ό­που πια ο α­ντι­ση­μι­τι­σμός, σαν α­ντι­σιω­νι­σμός ή και σαν σκέ­τος α­ντι­ση­μι­τι­σμός μπαί­νει σι­γά-σι­γά και γί­νε­ται κομ­μά­τι της ό­λο και πιο κυ­ρί­αρχης στους φτω­χούς και κα­τα­πιε­σμέ­νους α­πό το δυ­τι­κό ι­μπε­ρια­λι­σμό λα­ούς φαιο-”κόκ­κι­νης” νε­ο­να­ζι­στι­κής ι­δε­ο­λο­γί­ας.

 

Με αυ­τή λοι­πόν την α­ντι­δρα­στι­κή και ε­ντε­λώς στε­νό­μυα­λη “στρα­τιωτι­κή” γραμ­μή οι α­ντι­δρα­στι­κοί του Ισ­ρα­ήλ ό­χι μό­νο παίρ­νουν τη χώ­ρα τους στο λαι­μό τους αλ­λά παίρ­νουν στο λαι­μό τους ό­λες τις δη­μοκρα­τι­κές χώ­ρες και τους λα­ούς, που σω­στά υ­πε­ρα­σπί­ζουν, και πρέ­πει να υ­πε­ρα­σπί­ζουν ως το τέ­λος το δι­καί­ω­μα του κρά­τους του Ισ­ρα­ήλ στην ύ­παρ­ξη πα­ρά τα ό­ποια λά­θη ή ακό­μα και ε­γκλή­μα­τα της α­στι­κής του τά­ξης. Πρέ­πει να το κά­νουν, α­κρι­βώς ε­πει­δή αυ­τό εί­ναι το μό­νο κρά­τος στον κό­σμο που γεν­νή­θη­κε α­πό τη νι­κη­φό­ρα πά­λη των λα­ών ε­νά­ντια στον τε­λευ­ταί­ο με­γά­λο κα­νι­βα­λι­κό ι­μπε­ρια­λι­σμό, το γερ­μα­νι­κό χι­τλε­ρι­κό ι­μπε­ρια­λι­σμό. Ε­πει­δή ο ε­βρα­ϊ­κός λα­ός μαρ­τύ­ρη­σε α­πό αυ­τόν τον ε­χθρό της αν­θρω­πό­τη­τας και του πο­λι­τι­σμού γε­νι­κά και σαν ισ­ρα­η­λι­νός λα­ός τον πο­λέ­μη­σε στο πλευ­ρό του πα­γκό­σμιου α­ντι­χι­τλε­ρι­κού μετώ­που και ε­πει­δή οι πο­λι­τι­κοί πρό­γο­νοι των α­πα­ντα­χού ι­σλα­μο­να­ζή­δων, οι παλαι­στί­νιοι Αλ Χου­σε­ϊ­νί και Σί­α πο­λέ­μη­σαν στο πλευ­ρό των χι­τλε­ρι­κών, ό­ποιος θέ­λει σή­με­ρα την κα­τάρ­γη­ση του κρά­τους του Ισ­ρα­ήλ εί­ναι και με τον παλιό Χί­τλερ και με τους νέ­ους ρω­σο­κι­νέ­ζους Χί­τλερ που έρ­χο­νται να συ­νε­χίσουν και να κλι­μα­κώ­σουν το έρ­γο του. Προ­βλέ­που­με, στη­ριγ­μέ­νοι στην ευ­κο­λία με την ο­ποί­α οι νέ­οι Χί­τλερ σε το­πι­κούς πο­λέ­μους και μπρο­στά στα μά­τια όλης της αν­θρω­πό­τη­τας κα­τε­βά­ζουν γε­μά­τα ε­πι­βα­τι­κά α­ε­ρο­πλά­να σαν μύ­γες, χρη­σι­μο­ποιούν τους ί­διους τους λα­ούς σαν ο­μή­ρους κα­θώς την ευ­κο­λί­α με την ο­ποί­α γε­νο­κτο­νούν, δο­λο­φο­νούν και βα­σα­νί­ζουν τους α­ντι­πά­λους τους ότι  μπρο­στά στους νέ­ους ε­πι­στή­μο­νες Χί­τλερ, ο πρώ­τος Χί­τλερ θα μοιά­ζει με έ­ναν α­πλό νευ­ρω­τι­κό κα­τά συρ­ρο­ή δο­λο­φό­νο.

Γι αυ­τό οι ισ­ρα­η­λι­νοί δη­μο­κρά­τες, ό­λοι οι Ε­βραί­οι στον κό­σμο που βλέ­πουν μα­κριά και ό­λες οι δη­μο­κρα­τι­κές χώ­ρες και λα­οί πρέ­πει να στα­μα­τήσουν αυ­τή τη στιγ­μή την πο­λι­τι­κή της ισ­ρα­η­λι­νής άρ­χου­σας τά­ξης και ι­διαί­τε­ρα την ε­πε­κτα­τι­κή προ­βο­κα­τό­ρι­κη πο­λι­τι­κή των Νε­τα­νιά­χου-Λί­μπερ­μαν χω­ρίς ό­μως πο­τέ και σε κα­μιά στιγ­μή να πά­ψουν να κα­ταγ­γέλ­λουν σαν κύ­ριο εχθρό και του πα­λαι­στι­νια­κού αλ­λά και του ισ­ρα­η­λι­νού λα­ού κα­θώς και της ει­ρή­νης στη Μέ­ση Ανα­το­λή τους ι­σλα­μο­να­ζή­δες  της Χα­μάς και τους πα­γκό­σμιους προ­στά­τες τους που εί­ναι η ρω­σο­κι­νέ­ζι­κη συμ­μα­χί­α και οι φί­λοι της στον ό­λο και πιο φι­λο­πό­λε­μο και δια­βρω­μέ­νο α­πό αυ­τούς Ο­Η­Ε.

 

Χω­ρίς να χά­νου­με λοι­πόν α­πό τα μά­τια μας τον κύ­ριο ε­χθρό θα πρέ­πει να απαι­τού­με ε­δώ και τώ­ρα α­πό το Ισ­ρα­ήλ να στα­μα­τή­σει τους οι­κι­σμούς στα κα­τε­χό­με­να και μά­λι­στα να αρ­χί­σει α­μέ­σως να ε­γκα­τα­λεί­πει ό­σους ε­μποδί­ζουν τη συ­νέ­χεια και συ­νο­χή του πα­λαι­στι­νια­κού κρά­τους, και ταυ­τό­χρο­να να δη­λώ­σει ό­τι θέ­λει τώ­ρα δα δια­πραγ­μα­τεύ­σεις για ά­με­ση ε­πι­στρο­φή του στα προ του πο­λέ­μου του 1967 σύ­νο­ρα. Έ­τσι θα ε­ξα­σφα­λί­σει συμ­μα­χί­α με τις πιο προ­ο­δευ­τι­κές τά­σεις της Φα­τάχ χω­ρίς να δε­χτεί το ζή­τη­μα της ε­πι­στρο­φής όλων των προ­σφύ­γων στο Ισ­ρα­ήλ που σή­με­ρα μπαί­νει προ­βο­κα­τό­ρι­κα α­πό τη Χα­μάς και ι­σοδυνα­μεί με κα­τάρ­γη­ση του κρά­τους του Ισ­ρά­ηλ. Αυ­τή εί­ναι η πρώτη και η πιο βα­σι­κή προ­ϋ­πό­θε­ση για να μπο­ρεί το Ισ­ρα­ήλ να εκ­στρα­τεύ­σει κατά της Χα­μάς που βομ­βαρ­δί­ζει τους α­μά­χους του Ισ­ρα­ήλ  α­πό θέ­σεις ε­ντός της Γά­ζας, χω­ρίς να της δί­νει πε­λώ­ριες πα­γκό­σμιες διπλω­μα­τι­κές  νί­κες. Η δεύ­τε­ρη προ­ϋ­πό­θε­ση για να ε­ξα­σφα­λί­ζει τις συ­μπά­θειες του πα­λαι­στι­νια­κού λα­ού της Γά­ζας που εί­ναι πια ω­μά, και το νιώ­θει, ό­μη­ρος της Χα­μάς, εί­ναι να α­πα­ντά­ει στους χα­μα­σί­τες προ­βο­κά­το­ρες για και­ρό πο­λι­τι­κο-δι­πλω­μα­τι­κά κα­τα­φεύ­γο­ντας σε διε­θνή όρ­γα­να και φό­ρα και στρα­τιω­τι­κά μό­νο σε έ­σχατη α­νά­γκη, ε­ξα­σφα­λί­ζο­ντας τό­τε τον ύ­ψι­στο  βαθ­μό α­σφά­λειας στους ά­μα­χους πα­λαι­στί­νιους και ό­χι το θά­να­το και την κα­τα­στρο­φή των υ­λι­κών ό­ρων της ζω­ής τους. Ση­μαί­νει ε­πι­πλέ­ον  με­γά­λη υ­λι­κή βο­ή­θεια και α­πο­ζη­μιώ­σεις στον πλη­θυ­σμό της Γά­ζας για τις ό­ποιες κα­τα­στρο­φές υ­φί­στα­νται α­πό το Ισ­ρα­ήλ σε κά­θε στρα­τιω­τι­κή α­ντι­πα­ρά­θε­ση και πλή­ρες σπά­σι­μο του ε­μπάρ­γκο σε μη ά­με­σα στρα­τιω­τι­κό υ­λι­κό. Αυ­τός ο τρό­πος πο­λέ­μου θα ση­μά­νει με­γά­λες α­πώ­λειες, κυ­ρί­ως αν­θρώ­πι­νες για τον ισρα­η­λι­νό στρα­τό, αλ­λά και πε­λώ­ριες υλι­κές θυ­σί­ες γε­νι­κά για τον ισ­ρα­η­λι­νό πλη­θυ­σμό. Ό­μως ει­δι­κά τις με­γά­λες ανθρώ­πι­νες α­πώ­λειες τις α­πο­κλεί­ουν ε­δώ και δε­κα­ε­τί­ες τα ισ­ρα­η­λι­νά ε­πι­τελεί­α στο ό­νο­μα του ό­τι ο ισ­ρα­η­λι­νός πλη­θυ­σμός εί­ναι λί­γος και δεν έ­χει περιθώ­ρια για πολ­λούς νε­κρούς. Αυ­τή η θέ­ση υ­πο­νο­εί ό­τι οι πα­λαι­στί­νιοι έχουν πε­ρισ­σό­τε­ρα τέ­τοια πε­ρι­θώ­ρια, ε­πει­δή εί­ναι πε­ρισ­σό­τε­ροι και πλη­θαίνουν γρη­γο­ρό­τε­ρα.  Αλ­λά τέ­τοιοι υ­πο­λο­γι­σμοί  ε­ξα­σφα­λί­ζουν α­κρι­βώς στη Χαμάς άλ­λο έ­να πο­λι­τι­κό ε­πι­χεί­ρη­μα για έ­ναν τάχα ε­θνο­εκ­κα­θα­ρι­στι­κό πόλε­μο που διε­ξά­γει το Ισ­ρα­ήλ.

 

Δη­λα­δή για μια α­κό­μα φο­ρά η γε­νι­κή στρα­τιω­τι­κή λο­γι­κή του Ισ­ρα­ήλ σε συν­δυα­σμό με την  ε­πε­κτα­τι­κή σο­βι­νι­στι­κή λο­γι­κή της ση­με­ρι­νής η­γε­τι­κής του ο­μά­δας ε­ξυ­πη­ρε­τεί πο­λι­τι­κο­δι­πλω­μα­τι­κά τους α­λη­θι­νούς ε­θνο­εκ­κα­θαρι­στές. Ε­κεί που έ­χουν φτά­σει δι­πλω­μα­τι­κά τα πράγμα­τα, δη­λα­δή σε μια με­γάλη διε­θνή α­πο­μό­νω­ση για το Ισ­ρα­ήλ, δεν υ­πάρ­χει γι αυ­τό στρα­τιω­τι­κή και πολι­τι­κή νί­κη χω­ρίς βα­ριές α­πώ­λειες. Χω­ρίς το­πι­κές και διε­θνείς συ­μπά­θειες, ι­διαί­τε­ρα μέ­σα στον πα­λαι­στι­νια­κό λαό, το Ισ­ρα­ήλ δεν θα μπο­ρεί να α­νασαί­νει και να πα­λεύ­ει για το με­γά­λο δί­κιο του, το ιε­ρό και α­πα­ρα­βί­α­στο δικαί­ω­μά του να υ­πάρ­χει, ό­πως κά­θε άλ­λο κρά­τος στον κό­σμο.