Αυ­τό συμ­βαί­νει για­τί μό­λις τώ­ρα εκ­δη­λώ­νε­ται ταυ­τό­χρο­να το α­ποτέ­λε­σμα του πο­λύ­χρο­νου πα­ρα­γω­γι­κού σα­μπο­τάζ α­πό τις κυ­βερ­νή­σεις Γ. Πα­πανδρέ­ου και Σα­μα­ρά (σε στε­νή πά­ντα συ­νερ­γα­σί­α με τους αρ­χι­σα­μπο­τα­ρι­στές συρι­ζαί­ους και κνί­τες) συν το α­πο­τέ­λε­σμα του ι­λιγ­γιώ­δους οι­κο­νο­μι­κού πλήγμα­τος των τε­λευ­ταί­ων τριών μη­νών α­πό την ί­δια τη συμ­μο­ρί­α, πλήγ­μα­τος που ο­φεί­λε­ται κυ­ρί­ως  στην πο­λε­μι­κή α­ντιευ­ρω­πα­ϊ­κή εκ­στρα­τεί­α της του τε­λευ­ταί­ου μή­να. 

Αυ­τή η εκ­στρα­τεί­α, που εκ­βί­α­σε τους ευ­ρω­παί­ους πι­στω­τές με μια ά­γρια έ­ξο­δο της χώ­ρας α­πό το Ευ­ρώ, εί­χε σαν α­πο­τέ­λε­σμα την κα­τα­στροφι­κή έ­ξο­δο α­πό τη ντό­πια οι­κο­νο­μί­α ε­νός χρη­μα­τι­κού κε­φά­λαιου ύ­ψους 20δις Ευ­ρώ α­πό τις ή­δη α­δυ­να­τι­σμέ­νες τρα­πε­ζι­κές κα­τα­θέ­σεις, την παύ­ση κά­θε ε­πενδυ­τι­κής δρα­στη­ριό­τη­τας, την υ­πο­νό­μευ­ση της ει­σα­γω­γής πρώ­των υ­λών για την πα­ρα­γω­γή και την ε­ξί­σου με­γάλη υ­πο­νό­μευ­ση των ε­ξα­γω­γών.  

Πολιτική αφύπνιση  του λαού αλλά και φασιστική απειλή

Το πο­λύ κα­λό μέ­σα σε αυ­τήν την κα­τα­στρο­φή εί­ναι  ό­τι α­πό  πο­λι­τι­κή ά­πο­ψη πο­τέ η χώ­ρα δεν ή­ταν σε κα­λύ­τε­ρη κα­τά­στα­ση τα τε­λευ­ταί­α 35 χρό­νια. Το λέ­με αυ­τό  για­τί τώ­ρα είναι  η πρώ­τη φο­ρά που οι βα­θύ­τε­ροι  υ­πεύ­θυ­νοι της πα­ρα­γω­γι­κής, πο­λι­τι­κής και η­θι­κής  κα­τρακύ­λας της χώ­ρας ό­λα αυ­τά τα χρόνια, δη­λα­δή οι ψευ­το­α­ρι­στε­ροί αρ­χι­σα­μπο­τέρ, που πά­ντα κέρ­δι­ζαν α­πό κά­θε φά­ση αυ­τής της κα­τα­ρα­κύ­λας,  τώ­ρα πλη­ρώ­νουν οι ί­διοι γι αυ­τήν. Με  το που ανέ­βη­καν στην ε­ξου­σί­α και ι­κα­νο­ποί­η­σαν έ­να πο­λι­τι­κό τους ό­νει­ρο μι­σού αιώνα, οι προ­δό­τες αυ­τοί του μαρ­ξι­σμού και  του ερ­γα­ζό­με­νου λα­ού, χά­νουν μέσα σε λί­γες μέ­ρες με α­σύλ­λη­πτο ρυθ­μό  το πο­λι­τι­κό κε­φά­λαιο που κέρ­δι­σαν  με τα ψέμ­μα­τα και την υ­πο­κρισί­α τους σε έ­να τό­σο μα­κρύ διά­στη­μα.  Κα­νέ­νας, όχι μό­νο α­πό τους ψη­φο­φό­ρους τους, αλ­λά και α­πό τον υ­πό­λοι­πο πλη­θυ­σμό της χώ­ρας κα­θώς και  α­πό τον πλη­θυ­σμό  των άλ­λων  χω­ρών της Ευ­ρώ­πης, δεν θα μπο­ρού­σε να  φα­ντα­στεί ό­τι αυ­τοί οι τύ­ποι  θα ή­ταν τό­σο η­λί­θια θρα­σείς ώ­στε να υ­ψώ­νουν αλ­λε­πάλ­λη­λα α­πό­λυ­τα και η­ρω­ι­κά “ό­χι” στους δα­νει­στές τους που σε λί­γο με το ί­διο πά­θος θα τα κά­να­νε “ναι”, ή  α­κό­μα χει­ρό­τε­ρα ό­τι θα ή­ταν τό­σο ξε­τσί­πω­τοι ψεύ­τες ώ­στε να ο­νο­μά­ζουν αυ­τά τα “ναι”  “ό­χι “ και αυ­τές τις πα­νωλε­θρί­ες τους νί­κες. Αυ­τή η συ­νει­δη­τή, υ­πο­τι­μη­τι­κή της νο­η­μο­σύ­νης των πο­λι­τών και στο βά­θος φα­σι­στι­κή α­ντι­στρο­φή της πραγ­μα­τι­κό­τη­τας πι­στεύου­με ό­τι  σύ­ντο­μα θα ε­ξορ­γί­σει  τους ψη­φο­φό­ρους της συμ­μο­ρί­ας  πιο πο­λύ από κά­θε άλ­λο κά­μω­μα της , ι­διαί­τε­ρα ό­ταν θα κα­τα­λάβουν ό­τι η ζω­ή τους θα γί­νει με αυ­τούς χει­ρό­τε­ρη α­πό ό­σο ή­ταν πριν, δη­λα­δή ό­ταν θα κα­τα­λά­βουν ό­τι έ­δωσαν την ε­ξου­σί­α σε ω­μούς σφε­τε­ρι­στές των ελ­πί­δων που οι ί­διοι τους φού­ντωναν κα­θη­με­ρι­νά ε­πί πέ­ντε ο­λό­κλη­ρα χρό­νια α­πελ­πι­σί­ας.  

Ε­κτι­μά­με ό­τι ό­χι πο­λύ αρ­γά η ό­ποια α­γά­πη του λα­ού σε αυ­τούς τους σφε­τε­ρι­στές θα γί­νει μί­σος. Το πό­σο με­γά­λη έ­ντα­ση θα έ­χει αυ­τό το μί­σος το κα­τά­λα­βε πρώ­τος ο πα­μπό­νη­ρος Γλέ­ζος, που η γε­ρο­ντι­κή πο­λι­τι­κά­ντι­κη ματαιο­δο­ξί­α του εί­ναι ευ­θέ­ως α­νά­λο­γη της νε­α­νι­κής του τόλ­μης. Αυ­τός λοιπόν  έ­σπευ­σε τα­χύ­τα­τα να δια­χω­ρί­σει τη θέ­ση του α­πό την η­γε­σί­α της συμ­μο­ρίας ζη­τώ­ντας συ­γνώ­μη α­πό τους ψη­φο­φό­ρους για την συμ­με­το­χή του στη δη­μιουργί­α “μιας ψευ­δαί­σθη­σης”. Σε αυ­τό το πνεύ­μα κοι­τά­νε να δια­χω­ρίσουν τώ­ρα τη θέ­ση τους α­πό τη συμ­μο­ρί­α και άλ­λοι τάχα­τες “α­ρι­στε­ροί” και “ευαί­σθητοι” του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, κυ­ρί­ως συ­νι­στω­σια­κού τύ­που (πχ Ρι­νάλ­ντι της ΚΟ­Ε) που τί­ποτα τά­χα δεν έ­χουν δει και τί­πο­τα δεν έ­χουν κα­τα­λά­βει α­πό τις οι­κο­νο­μι­κές ανα­γκαιό­τη­τες που κά­νουν τον κά­θε δα­νει­ζό­με­νο να μην φτύ­νει κα­τά­μου­τρα τον δανει­στή του δη­λα­δή  να μην τον α­πο­κα­λεί το­κο­γλύ­φο και χι­τλε­ρι­κό,  ιδιαί­τε­ρα ό­ταν δεν εί­ναι κα­θό­λου ού­τε το έ­να ού­τε το άλ­λο.  Μό­νο  οι χι­τλε­ρικοί της Χρυ­σής Αυ­γής α­πο­κα­λούν το­κο­γλύ­φους  τις χώ­ρες που δα­νεί­ζουν την δι­κή μας με ε­πι­τό­κια πιο χα­μη­λά α­πό ό­σα δανείζο­νται οι ί­διες και μό­νο οι συ­ρι­ζαί­οι προ­στά­τες της Χρυ­σής Αυ­γής κα­τη­γο­ρούν τη Γερ­μα­νί­α, την πιο α­ντι­χι­τλε­ρι­κή χώ­ρα της Ευ­ρώ­πης, σαν χι­τλε­ρι­κή, την ώ­ρα που αυ­τοί συ­νερ­γάζο­νται με τους πραγ­μα­τι­κούς και εν ε­νερ­γεί­α ρώ­σους χί­τλερ.

Να για­τί αυ­τή η στά­ση έ­χει τε­λι­κά ε­ξορ­γί­σει ό­λες τις χώ­ρες της Ευρω­ζώ­νης και έ­χει ο­δη­γή­σει στην πο­λι­τι­κή α­πο­μό­νω­ση αυ­τούς τους ξι­πα­σμέ­νους σαλ­τι­μπά­γκους που δεν θα μπο­ρού­σαν να βρουν έ­ναν πιο πε­τυ­χη­μέ­νο εκ­πρό­σω­πο για να τους εκ­θέ­τει τό­σο εύ­γλωτ­τα και σε τόσο μι­κρό διά­στη­μα από τον υ­πουρ­γό οι­κο­νο­μι­κών τους.

Ο φασιστικός κίνδυνος στο πρόσωπο της προέδρου της Βουλής

Ό­σο και αν η κα­ταρ­ρα­κτώ­δης πο­λι­τι­κή α­πο­μυ­θο­ποί­η­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ εί­ναι έ­να ε­ξαι­ρε­τι­κό γε­γο­νός και ό­σο και αν αυ­τή η α­πο­μυ­θο­ποί­η­ση συν­δυάζε­ται α­να­πό­φευ­κτα με μια σει­ρά α­πό αλ­λε­πάλ­λη­λες δια­ψεύ­σεις, αλ­λη­λο­διαψεύ­σεις και α­ντι­φα­τι­κές το­πο­θε­τή­σεις των η­γε­τι­κών στελε­χών της κυ­βέρ­νη­σης, δη­λα­δή με μια προ­ϊ­ού­σα κρί­ση που συ­νή­θως την συ­να­ντά­ει κα­νείς στο τέ­λος  μιας δια­κυ­βέρ­νη­σης και ό­χι στην αρ­χή της, πα­ρα­φυ­λά­ει στην πε­ρί­πτωση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ έ­νας ει­δι­κός κίν­δυ­νος. Πρό­κει­ται για τον κίν­δυ­νο που έ­χουμε ε­πι­ση­μά­νει πριν α­πό τις ε­κλο­γές η κρί­ση της δια­κυ­βέρ­νη­σης ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ να μην κα­τα­λή­ξει σε μια κοι­νο­βου­λευ­τι­κή πτώ­ση του αλ­λά σε έ­να ι­διό­τυ­πο διαρ­κές κοι­νο­βου­λευ­τι­κό πρα­ξι­κό­πη­μα, δη­λα­δή σε έ­να ει­δι­κού τύ­που φα­σι­στι­κό πρα­ξι­κό­πη­μα, έ­να πρα­ξι­κό­πη­μα σο­σιαλ­φα­σι­στι­κό που θα διε­ξά­γει  μια στε­νή η­γε­τι­κή ο­μά­δα του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ στο ό­νο­μα της φτω­χο­λο­γιάς και του α­ντι­ι­μπε­ριαλι­στι­κού α­γώ­να του έ­θνους. Εί­ναι κα­τά τη γνώ­μη μας στις πα­ρού­σες υ­λι­κές συνθή­κες  ο μό­νος τρό­πος να κρα­τά­ει μια υ­περ­δύ­να­μη στην ε­ξου­σί­α έ­να έ­κτρω­μα για το ο­ποί­ο πά­λε­ψε ε­πί 40 ο­λό­κλη­ρα χρό­νια να το α­νε­βά­σει στην κυ­βέρ­νηση. 

Το πιο α­νη­συ­χη­τι­κό δείγ­μα μιας τέ­τοιας σκο­τει­νής πρό­θε­σης της νέ­ας κυ­βέρ­νη­σης εί­ναι η το­πο­θέ­τη­ση της Κων­στα­ντο­πού­λου στη θέ­ση της προ­έδρου της Βου­λής. Αυ­τό το πλά­σμα, που τό­σο σκαν­δα­λώ­δι­κα πο­δο­πά­τη­σε με σα­διστι­κό ό­σο  και γε­λοί­ο τρό­πο μια ο­λό­κλη­ρη κοι­νοβου­λευ­τι­κή ε­πι­τρο­πή στην προ­η­γού­με­νη Βου­λή και έ­γι­νε τό­σο πε­ρί­γε­λος με αυ­τή της τη στά­ση που ού­τε καν οι βου­λευ­τές του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ δεν μπο­ρού­σαν στα σο­βα­ρά να την υ­πο­στηρί­ξουν, ή­ταν δια­πι­στω­μέ­να το πιο κα­τάλ­λη­λο πρό­σω­πο για να κά­νει το ί­διο για ο­λό­κλη­ρη τη Βου­λή. Το ό­τι η το­πο­θέ­τη­σή της ή­ταν μια βα­θειά κα­θε­στω­τι­κή ε­πι­λο­γή α­πο­δει­κνύ­ε­ται α­πό  το ό­τι την ψή­φι­σαν και τα τρί­α δήθεν δη­μο­κρατι­κά φι­λο­ευ­ρω­πα­ϊ­κά κόμ­μα­τα, ΝΔ-ΠΑ­ΣΟΚ-Πο­τά­μι, εν­θαρ­ρύ­νο­ντας έ­τσι αυ­τήν τη σο­σιαλ­φα­σί­στρια στο μελ­λο­ντι­κό έρ­γο της. Τώ­ρα δια­μαρ­τύ­ρο­νται που αυ­τή επι­χει­ρεί να α­φαι­ρέ­σει α­πό τη Βου­λή το δι­καί­ω­μα να α­πο­φα­σί­ζει αν δεν είναι πα­ρό­ντες οι φυ­λα­κι­σμέ­νοι  να­ζή­δες της ΧΑ και την ί­δια στιγ­μή στρέφει ε­ντε­λώς α­ντι­συ­νταγ­μα­τι­κά τη Βου­λή ε­νά­ντια στη δι­κα­στι­κή ε­ξου­σί­α που α­πα­γό­ρευ­σε σε αυ­τούς να συμ­με­τέ­χουν σε κά­θε συ­νε­δρί­α­ση της Βου­λής. Την ί­δια ώ­ρα α­να­κα­τεύ­ε­ται στα ζη­τή­μα­τα ου­σί­ας της κοι­νο­βου­λευ­τι­κής συ­ζήτη­σης, ε­νώ αρ­χί­ζει να δί­νει το λό­γο στους βου­λευ­τές σύμ­φω­να με τα γού­στα της. Προ­η­γού­με­να έ­δι­νε ο­δη­γί­ες στο νέ­ο πρό­ε­δρο της δη­μο­κρα­τί­ας, τον θλιβε­ρό Παυ­λό­που­λο για το πως πρέ­πει να α­σκεί τα κα­θή­κο­ντά του. Αυ­τά και μό­νο τα κα­μώ­μα­τα προ­ε­τοι­μά­ζουν τη χώ­ρα για πολι­τι­κή α­νω­μα­λί­α.

 Αυ­τά μό­να τους, δεν θα ή­ταν τό­σο α­νη­συ­χη­τι­κά, αν δεν ή­ταν πρα­κτι­κές ε­νός κόμ­μα­τος που μα­ζί με τους φα­σί­στες έ­βρι­ζε για χρό­νια αισχρά το κοι­νο­βού­λιο, ε­νώ προ­πη­λά­κι­ζε και πε­τρο­βο­λού­σε ό­σο μπο­ρού­σε τους βου­λευ­τές  του, ε­νός κόμ­μα­τος που εί­ναι στο πλευ­ρό της νε­ο­να­ζι­στι­κής κυ­βέρ­νη­σης της Ρω­σί­ας. Μό­νο για αυ­τόν τον τε­λευ­ταί­ο λό­γο πρέ­πει να ε­τοι­μα­ζό­μα­στε α­πό τώ­ρα και να πα­λεύ­ου­με πο­λι­τι­κά για την α­πο­τρο­πή μιας νέ­ας φα­σι­στι­κής δι­κτα­το­ρί­ας.

Έ­χου­με κά­θε λό­γο να α­νη­συ­χού­με α­κό­μα πε­ρισ­σό­τε­ρο για­τί  με ό­σα κά­νει η κυ­βέρ­νη­ση Τσί­πρα δεν θέ­λει πραγ­μα­τι­κά να μεί­νει μέ­σα στην ΕΖ και στην Ε­Ε για πο­λύ και­ρό. Αν το ή­θε­λε, ό­πως ό­λες οι προ­η­γού­με­νες, δεν θα ε­ξαπέ­λυε πο­λι­τι­κό και ι­δε­ο­λο­γι­κό πό­λε­μο ε­νά­ντια στην οι­κο­νο­μι­κή και εν μέρει πο­λι­τι­κή καρ­διά της ΕΖ που εί­ναι η Γερ­μα­νί­α ξε­κι­νώ­ντας την κοι­νο­βουλευ­τι­κή της θη­τεί­α με τη διε­θνή εκ­στρα­τεί­α της για  γερ­μα­νι­κές α­πο­ζη­μιώσεις, δη­λα­δή για την α­να­βί­ω­ση μιας πα­λιάς ε­θνι­κής έ­χθρας την ώ­ρα που ο να­ζισμός, έ­χει αλ­λά­ξει στρα­τό­πε­δο και διε­θνές κέ­ντρο. Αλ­λά πέ­ρα α­πό τη Γερμα­νί­α ό,τι έ­χει κά­νει ως τώ­ρα και με τις άλ­λες χώ­ρες της Ευ­ρώ­πης  η κυ­βέρ­νη­ση εί­ναι πό­λε­μος. Το εί­πε κα­θα­ρά και ο Τσί­πρας ό­ταν δή­λω­σε α­μέ­σως με­τά την πα­ρά­τα­ση του μνη­μο­νί­ου ό­τι “κερ­δί­σα­με μια νί­κη αλ­λά ό­χι τον πό­λε­μο”. Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα  αυ­τός και η κυ­βέρ­νη­σή του έ­χα­σαν μια μά­χη και την έχα­σαν για­τί, εξ αι­τί­ας της ω­μής ε­πι­θε­τι­κό­τη­τας και προ­κλη­κτι­κό­τη­τάς τους, δεν μπό­ρε­σαν να δια­σπά­σουν ού­τε τό­σο δα το μέ­τω­πο των 18 χω­ρών που οι ίδιοι με τις χο­ντρο­κομ­μέ­νες α­παι­τή­σεις τους δη­μιούρ­γη­σαν ενα­ντί­ον τους. Αν στοι­χειω­δώς δια­σώ­θη­καν α­πό έ­ναν πλή­ρη ε­ξευ­τε­λι­σμό αυ­τό το χρω­στά­νε στους  πρά­κτο­ρες ή φί­λους του Πού­τιν, Μέρ­κελ, Ο­λά­ντ, Ρέ­τζι και Γιουν­κέρ, στους ο­ποί­ους προ­φα­νώς η συμ­μο­ρί­α εξ αρ­χής στη­ρι­ζό­ταν υ­περ­τι­μώ­ντας τη δύ­ναμη του α­φε­ντι­κού τους στην Ε­Ε. 

Τι θέλει η συμμορία, να μείνει μέσα στο Ευρώ ή να φύγει;

Ε­δώ μπο­ρεί κα­νείς να α­να­ρω­τη­θεί: Μα τε­λι­κά ποιος εί­ναι ο σκο­πός της συμ­μο­ρί­ας;  να δια­σπά­σει την ζώ­νη του Ευ­ρώ, πράγ­μα που ση­μαί­νει ό­τι πρέπει να μέ­νει μέ­σα στο Ευ­ρώ ή να φύ­γει α­πό το Ευ­ρώ;  Νο­μί­ζου­με ό­τι η συμ­μο­ρί­α δεν θα φύ­γει α­πό το Ευ­ρώ πα­ρά μό­νο αν οι­κο­νο­μι­κά και πο­λι­τι­κά δεν μπο­ρεί να μέ­νει άλ­λο σε αυ­τό. Αλ­λά οι­κο­νο­μι­κά ό­λο και πε­ρισ­σό­τε­ρο δυ­σκο­λεύ­ε­ται να μεί­νει στο Ευ­ρώ κα­θώς προ­ω­θεί γορ­γά τη  ρώ­σι­κη και εν μέ­ρει κι­νέ­ζι­κη α­ποι­κια­κή οι­κο­νο­μί­α που ση­μαί­νει  ό­τι θα πρέ­πει να σκο­τώ­νει  α­στα­μά­τη­τα την σύγ­χρο­νη δυ­τι­κού τύ­που πα­ρα­γω­γή και  να α­να­τρέ­πει τους ευ­ρω­πα:ϊ­κούς κα­νό­νες του ε­λεύ­θε­ρου οι­κο­νο­μι­κού α­ντα­γω­νι­σμού που α­πο­τε­λούν τρο­χοπέ­δη στη μο­νο­πώ­λη­ση ο­λό­κλη­ρων καί­ριων πα­ρα­γω­γι­κών κλά­δων, ι­διαί­τε­ρα της ε­νέρ­γειας και των με­τα­φο­ρών, α­πό το ρω­σο­κι­νέ­ζι­κο μο­νο­πω­λια­κό κε­φά­λαιο. Αυ­τό το δι­πλό παι­χνί­δι οι ρωσό­δου­λοι αρ­χη­γοί ης ΝΔ και του ΠΑ­ΣΟΚ το παίζουν 35 πε­ρί­που χρό­νια, αλ­λά η με­γά­λη χρε­ω­κο­πί­α του 2009, έ­δει­ξε τα ό­ρια αυ­τού του παι­χνι­διού. Πα­ρα­γω­γι­κό σα­μπο­τάζ και ρω­σο­κι­νέ­ζι­κη α­ποι­κια­κή οι­κο­νομί­α δεν μπο­ρούν να πη­γαί­νουν πια εύ­κο­λα μα­ζί. Ι­διαί­τε­ρα δεν μπο­ρούν να πηγαί­νουν μα­ζί α­πό την ώ­ρα που η Ρω­σί­α μι­σο­κή­ρυ­ξε τον πό­λε­μο στην Ευ­ρώ­πη με την ει­σβο­λή και  με­ρι­κή κα­το­χή της Ου­κρα­νί­ας και χρειά­στη­κε την Ελ­λά­δα να βγει για πρώ­τη φο­ρά στο δι­πλω­μα­τι­κό ξέ­φω­το και κό­ντρα σε ό­λη την Ευ­ρώ­πη να υ­πο­στη­ρί­ξει αυ­τόν τον πόλεμο. Δη­λα­δή η Ευ­ρώ­πη ό­λο και πιο δύ­σκολα θα μπο­ρεί να στη­ρί­ζει οι­κο­νο­μι­κά μια Ελ­λά­δα που δυ­να­μώ­νει το χρέ­ος της, και ταυ­τό­χρο­να υ­πε­ρα­σπί­ζει τη Ρω­σί­α. Αυ­τό το ξέ­ρει η Ρω­σί­α και οι πρά­κτορες της στην Ελ­λά­δα. Ά­ρα το μό­νο που μπο­ρεί να κά­νουν α­φε­ντι­κά και υ­πη­ρέτες εί­ναι να μέ­νουν ό­σο πιο πο­λύ μπο­ρούν στο Ευ­ρώ για να δια­σπά­νε ό­σο μπορούν και ό­σο προ­λα­βαί­νουν την Ε­Ε, ε­νώ θα ε­τοι­μά­ζουν πυ­ρε­τώ­δι­κα ι­δε­ο­λο­γι­κά και οι­κο­νο­μι­κά τη χώ­ρα για το πέ­ρα­σμα στη δραχ­μή. Και ε­δώ δεν μι­λά­με για έ­να πέ­ρα­σμα στη δραχ­μή σε συ­νεν­νό­η­ση με την ΕΖ που θα έ­κα­νε την Ελ­λά­δα ικα­νή να προ­χω­ρή­σει μπρο­στά χω­ρίς οι­κο­νο­μι­κή συ­ντρι­βή και ταυ­τό­χρο­να χωρίς ξέ­νη οι­κο­νο­μι­κή ε­πι­τή­ρη­ση και ό­ρους, ό­πως το έ­χει προ­τεί­νει ε­δώ και δύ­ο χρό­νια η Ο­ΑΚ­ΚΕ. Μι­λά­με για μια πρά­ξη ά­γριας χρε­ω­κο­πί­ας, που θα φέ­ρει α­πόλυ­τη οι­κο­νο­μι­κή κα­τα­στρο­φή στο λα­ό μας, που οι ρω­σό­δου­λοι θα την α­πο­δώσουν στην Ευ­ρώ­πη και θα ζη­τή­σουν εκ­δί­κη­ση βά­ζο­ντας την χώ­ρα μας στο με­γάλο κα­τα­κτη­τι­κό  πό­λε­μο του α­φε­ντι­κού τους ε­νά­ντια στην τε­λευ­ταί­α.

Με­τά α­πό την πρό­σφα­τη κρί­ση έ­χθρας με την ΕΖ, το ι­δε­ο­λο­γι­κό και οι­κο­νο­μι­κό ρήγ­μα με την ΕΖ  και με την Ε­Ε έ­χει δυ­να­μώ­σει σε πρω­το­φα­νή βαθ­μό και αρ­κεί μό­νο να μι­λά­ει  σε ό­λα τα διε­θνή ΜΜΕ ο Βα­ρου­φά­κης για να δυ­να­μώ­νει αυ­τό ο­λο­έ­να. Τώ­ρα νο­μί­ζου­με ό­τι μια ε­πι­στρο­φή στην πα­λιά ευ­ρω­πα­ϊ­κή επο­χή εί­ναι α­δύ­να­τη α­φού πα­ράλ­λη­λα το σα­μπο­τάζ θα ε­ντα­θεί, και το χρέ­ος θα δυ­να­μώ­νει α­νά­λο­γα. Μέ­σα σε αυ­τές τις συν­θή­κες αυ­τό που μπο­ρεί να θέ­λει πραγ­μα­τι­κά η ρώ­σι­κη η­γε­σί­α του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ εί­ναι έ­να πράγ­μα πά­νω απ ό­λα : πο­λι­τι­κό χρό­νο. 

Η κυβέρνηση χρειάζεται χρόνο για να ετοιμάσει το φασιστικό της μηχανισμό μέσα σε όλο το κράτος

Δη­λα­δή η κυ­βέρ­νη­ση χρειά­ζε­ται ό­σο πε­ρισ­σό­τε­ρο χρό­νο γί­νε­ται για να μπο­ρεί να α­ντι­με­τω­πί­σει μια ό­λο και με­γα­λύ­τε­ρη οι­κο­νο­μι­κή πτώ­ση, που θα γί­νει  κα­τα­στρο­φι­κή αν η συμ­μο­ρί­α υ­πο­χρε­ω­θεί να βγά­λει τη χώ­ρα  α­πό το Ευ­ρώ.  Ε­πει­δή τέ­τοιες ε­ξε­λί­ξεις δια­κιν­δυ­νεύ­ουν  μια πι­θα­νά έ­ντο­νη  πο­λιτι­κή α­πο­μό­νω­ση τους α­πό τις μά­ζες οι σο­σιαλ­φα­σί­στες θα προ­σπα­θή­σουν να κα­τα­κτή­σουν  νέ­ες,  ι­σχυ­ρές θέ­σεις πα­ντού μέ­σα στο κρά­τος, ι­διαί­τε­ρα μέ­σα στον στρα­τό και στην α­στυ­νομί­α για να μπο­ρούν να α­ντι­τά­ξουν την οι­κο­νομι­κή και πο­λι­τι­κή τους ε­ξου­σί­α στην πο­λι­τι­κή  τους α­πο­μό­νω­ση. Ή­δη με μια κίνη­ση το φαιο-”κόκ­κι­νο” μέ­τω­πο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-Α­ΝΕΛ μεί­ω­σε κα­τά 54 τον α­ριθ­μό των α­νώτα­των α­ξιω­μα­τι­κών στο στρα­τό, που ή­ταν ως τώ­ρα 315! Προ­φα­νώς αυ­τή εί­ναι μια μέ­θο­δος μα­ζι­κής εκ­κα­θά­ρι­σης του πα­λιού στε­λε­χι­κού προ­σω­πι­κού. Πι­στεύ­ου­με ό­τι η κυ­βέρ­νη­ση Τσί­πρα πά­νω απ ό­λα τρέ­μει μια πε­λώ­ρια πο­λι­τι­κή ή κοινω­νι­κή πί­ε­ση που θα την υ­πο­χρέ­ω­νε σε πρό­ω­ρες ε­κλο­γές, δη­λα­δή πριν να εί­ναι σε θέ­ση να ε­πι­βά­λει με άλλους τρό­πους τη ε­ξου­σί­α της, δη­λα­δή με την οικο­νο­μι­κή ε­ξα­γο­ρά κά­ποιων στρω­μά­των και με την πο­λι­τι­κή βί­α. Ή­δη το ρώ­σι­κο στρα­τό­πε­δο, δια­θέ­τει την Χρυ­σή Αυ­γή και τον φι­λο­να­ζί ψευ­το-α­ναρ­χι­σμό τύπου πυ­ρή­νων της φω­τιάς. Εν­νο­εί­ται ό­τι ρό­λο ε­ξει­δι­κευ­μέ­νης τά­χα “α­ντι­καπι­τα­λι­στι­κής” βί­ας μπο­ρούν να παί­ξουν και το ψευ­τοΚ­ΚΕ και οι ε­ξω­κοι­νο­βουλευ­τι­κές ου­ρές του τε­λευ­ταί­ου και του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ.

Να για­τί ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ζη­τά­ει χρό­νο και να για­τί δεν ή­ταν έ­τοι­μος ού­τε οι­κο­νο­μι­κά ού­τε πο­λι­τι­κά να κο­ντρά­ρει μέ­χρι ρή­ξης με την ΕΖ  στη φά­ση που μό­λις πε­ρά­σα­με. Αυ­τό εί­ναι το νό­η­μα της φρά­σης του Τσί­πρα ό­τι “οι δα­νει­στές ή­θε­λαν να μας πα­γι­δέ­ψουν”. Εν­νο­ού­σε ό­τι η κυ­βέρ­νη­ση υ­πο­χώ­ρη­σε στην ΕΖ για να μην χρε­ω­κο­πή­σει πρό­ω­ρα. Το σί­γου­ρο εί­ναι ό­τι η α­ντί­θε­ση της κυ­βέρ­νησης με την ΕΖ θα ο­ξυν­θεί παρα­πέ­ρα  ε­νώ  στο ε­σω­τε­ρι­κό ο πό­λε­μος με την ευρω­παιό­φι­λη α­στι­κή τά­ξη  θα πά­ρει τη γνω­στή μορ­φή των α­ντι-δια­φθο­ρά και α­ντι-φο­ρο­δια­φυ­γή ε­πι­λε­κτι­κών εκ­κα­θα­ρί­σε­ων  σύμ­φω­να με την με­θο­δο­λο­γί­α Πούτιν. Ό­τι εί­ναι πα­ρα­γω­γι­κό, προ­ο­δευ­τι­κό και φι­λο­ευ­ρω­πα­ϊ­κό α­πό την αστική τά­ξη και ε­πι­βιώ­νει α­κό­μα θα εκ­κα­θα­ρι­στεί έ­τσι, ε­νώ οι πραγ­μα­τι­κά διεφθαρ­μέ­νοι α­να­το­λι­κοί κρα­τι­κο-ο­λι­γάρ­χες, ό­πως πά­ντα θα μεί­νουν  α­νέ­πα­φοι και θα δυ­να­μώ­σουν. Ή­δη οι υ­πό­λοι­πες κυ­βερ­νή­σεις της ΕΖ έ­χουν βά­λει την υ­πογρα­φή τους σε αυ­τό το προ­α­ναγ­γελ­μέ­νο όρ­γιο οι­κο­νο­μι­κής και ποι­νι­κής βί­ας που εί­ναι το “κί­νη­μα” της νέ­ας κυ­βέρ­νη­σης “κα­τά της δια­φθο­ράς”. Κέ­ντρο αυ­τής της εκ­στρα­τεί­ας εί­ναι η οι­κο­νο­μι­κή συ­ντρι­βή και τε­λι­κά η ά­λω­ση και οι πο­λι­τι­κές εκ­κα­θα­ρί­σεις ό­λων των με­γά­λων κα­να­λιών. Μά­λι­στα ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και οι φί­λοι του στην Ευ­ρώ­πη έ­χουν προ­ε­τοι­μά­σει το πο­λι­τι­κό έ­δα­φος γι αυ­τό το πο­γκρόμ λέ­γο­ντας ό­τι μό­νο ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ μπο­ρεί να κυ­νη­γή­σει τους πλούσιους για­τί τά­χα δεν δια­πλέ­κε­ται με αυ­τούς ό­πως δια­πλέ­κε­ται η ΝΔ και το ΠΑ­ΣΟΚ. Το ό­τι αυ­τό το πα­ρα­μύ­θι πέ­ρα­σε και σε αυ­τούς έ­ξω  που βλέ­πουν πό­σο απα­τε­ώ­νας εί­ναι του­λά­χι­στον πο­λι­τι­κά ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ο­φεί­λε­ται α­πο­κλει­στι­κά στην ελ­λη­νι­κή α­στι­κή τά­ξη που πο­τέ δεν στά­θη­κε ε­μπό­διο στις ως τώ­ρα ε­πι­λεκτι­κές και συ­χνά χω­ρίς ου­σια­στι­κές  α­πο­δεί­ξεις πο­λι­τι­κές διώ­ξεις πολ­λών ση­μα­ντι­κών στελε­χών της. Ε­πί­σης έ­ξω δεν ξέ­ρουν ό­τι αυ­τό που χα­ρα­κτηρί­ζει τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ εί­ναι η α­πέ­ρα­ντη κά­λυ­ψη που έ­δω­σε πά­ντα στην πα­ρα­σάγ­γας με­γα­λύ­τε­ρη κρα­τι­κή δια­φθο­ρά που υ­πάρ­χει στην Ελ­λά­δα που δεν εί­ναι ε­κείνη των πο­λι­τι­κών στε­λε­χών, αλ­λά των διοι­κη­τι­κών στε­λε­χών σε ό­λη την κρατι­κή σφαί­ρα.

Σε κά­θε πε­ρί­πτω­ση και ό­πως και αν ε­ξε­λι­χθούν τα πράγ­μα­τα και ό­ποιοι και αν εί­ναι οι διε­θνείς και πο­λι­τι­κοί συ­σχε­τι­σμοί που θα δια­μορ­φωθούν σε λί­γες βδο­μά­δες και μή­νες έ­να εί­ναι σί­γου­ρο ό­τι οι προ­βο­κά­το­ρες είναι σε πλή­ρη δρά­ση, και ορ­γα­νώ­νουν την πο­λι­τι­κή φα­σι­στι­κή και σα­μπο­ταρι­στι­κή τους α­τζέ­ντα με φρε­νή­ρεις ρυθ­μούς. Το μό­νο κα­λό εί­ναι ό­τι ε­πει­δή εί­ναι πρά­κτο­ρες έ­χουν έλ­λει­ψη  φα­ντα­σί­ας και σχε­τι­κά μι­κρό στρα­τό α­φο­σιωμέ­νων σμπί­ρων για να ε­ξα­πα­τή­σουν και να κι­νή­σουν πο­λύ ευ­ρύ­τε­ρες μά­ζες, ό­πως τα α­φε­ντι­κά τους. Γι αυ­τό η φρο­ντί­δα τους εί­ναι να πιά­σουν γε­ρά βα­σικούς κρί­κους στον στρα­τό, στην α­στυ­νο­μί­α, και στην εκ­κλη­σί­α που α­νέ­κα­θεν κα­θο­δη­γού­σε ι­δε­ο­λο­γι­κά και πο­λι­τι­κά τα ό­πλα στη βα­σα­νι­σμέ­νη αυ­τή χώ­ρα. Βέβαια ό­σο πε­ρισ­σό­τε­ρο θα ε­νώ­νονται ό­λοι αυ­τοί νέ­οι ψευ­το­α­ρι­στε­ροί φασί­στες, οι χι­τλε­ρι­κοί νε­ο­ταγ­μα­τα­σφα­λί­τες, και το πιο μαύ­ρο εί­δος α­ξιω­ματι­κών και πα­πά­δων τό­σο πιο γρή­γο­ρη θα εί­ναι η δη­μιουρ­γί­α του α­ντί­θε­του πόλου της προ­ό­δου και της δη­μο­κρα­τί­ας με πρω­το­πό­ρους τους πραγ­μα­τι­κούς αρι­στερούς και κομ­μου­νι­στές α­ντι­φα­σί­στες.