Αν δεν τα κα­ταφέ­ρει ε­γκα­τα­λεί­πει τρέ­χο­ντας την κόκ­κι­νη γραμ­μή, πα­ρα­δέ­χε­ται ό­τι οι δανει­στές που έ­τσι κι αλ­λιώς εί­ναι κτή­νη, τη νί­κη­σαν αλ­λά αυ­τή έ­πε­σε η­ρω­ι­κά και τέλος πά­ντων εί­ναι η μό­νη που πά­λε­ψε σε σχέ­ση με ό­λους τους άλ­λους που­λη­μέ­νους.

Τώ­ρα, ό­πως πά­ντα σχε­δόν, αυ­τή η κόκ­κι­νη γραμ­μή βρί­σκε­ται σε έ­να ση­μεί­ο που την α­πώ­λειά του θα τη  νιώ­θουν ά­με­σα οι φτω­χές μά­ζες στο πε­τσί τους. Μό­νο σε τέ­τοια ση­μεί­α  η  συμ­μο­ρί­α, ό­πως και γε­νι­κό­τε­ρα ο «ε­πα­να­στα­τι­κός» σο­σιαλ­φα­σι­σμός (ψευ­τοΚ­ΚΕ) στή­νει τις κόκκι­νες γραμ­μές του. Αυ­τό για να μπο­ρεί να πε­τυ­χαί­νει την πλα­τύ­τε­ρη πο­λι­τι­κή στή­ρι­ξη σε κά­θε του σύ­γκρου­ση και σε κά­θε βρώ­μι­κο πό­λε­μο. Η α­πά­τη και ο κυ­νι­σμός  στην πε­ρί­πτω­ση του Σύ­ρι­ζα εί­ναι ό­τι ε­πι­διώ­κει συμ­μα­χί­α α­πό αυ­τούς, που με τη μά­χη που δί­νει, θέ­λει α­κρι­βώς να τους ε­ξο­ντώ­σει, και τους ε­ξο­ντώ­νει.

Συ­γκε­κρι­μέ­να.  Την ώ­ρα που ο Σύ­ρι­ζα κα­λεί το λα­ό να τον στη­ρί­ξει στην ε­θνι­κή μά­χη για να μην πέ­σουν ού­τε μια δραχ­μή πα­ρα­κά­τω οι συ­ντά­ξεις κατα­στρέ­φει την ου­σια­στι­κή και μο­να­δι­κή προ­ϋ­πό­θε­ση πά­νω στην ο­ποί­α στη­ρίζο­νται οι συ­ντά­ξεις, δη­λα­δή την πα­ρα­γω­γή. Ό­ταν πά­νω στην κο­ρύ­φω­ση της  κρί­σης διώ­χνει τη με­γα­λύ­τε­ρη και πιο ζω­ντα­νή βιο­μη­χα­νι­κή ε­πέν­δυ­ση, τη με­ταλλουρ­γί­α χρυ­σού, ό­ταν κλεί­νει, με ό­πλο το πα­νά­κρι­βο φυ­σι­κό α­έ­ριο και το πανά­κρι­βο η­λε­κτρι­κό σχε­δόν ό­λη τη χα­λυ­βουρ­γί­α και την υ­πό­λοι­πη βα­ριά βιομη­χα­νί­α της χώ­ρας, ό­ταν στα­μα­τά­ει τις έ­ρευ­νες για πε­τρέ­λαια στην Κρή­τη, όταν στα­μα­τά­ει τον α­γω­γό ΤΑΡ, ό­ταν  χρε­ο­κο­πεί ε­κα­το­ντά­δες ε­ξα­γω­γι­κές βιο­μη­χα­νί­ες με τα capital controls που ο ί­διος προ­κά­λε­σε, και πά­νω απ’ ό­λα α­πό μια πο­λύ πιο ά­με­ση σκο­πιά σχε­τι­κά με την υ­γεί­α των α­σφα­λι­στι­κών τα­μεί­ων, ό­ταν σκοτώ­νει με πρα­κτι­κό δι­πλα­σια­σμό της φο­ρο­λο­γί­ας τους τις μι­κρο­με­σαί­ες ε­πιχει­ρή­σεις, τό­τε δεν κά­νει τί­πο­τα άλ­λο α­πό το να κα­τε­βά­ζει α­πό σή­με­ρα τις συ­ντά­ξεις. Για­τί οι συ­ντά­ξεις, τώ­ρα που ό­λα τα α­πο­θε­μα­τι­κά ό­λων των τα­μείων έ­χουν φα­γω­θεί α­πό το σά­πιο κρά­τος του πα­παν­δρε­ϊ­σμού και τώ­ρα α­πό το πολύ πιο σά­πιο του συ­ρι­ζα­ϊ­σμού, πα­ρά­γο­νται α­πο­κλει­στι­κά α­πό τις  ει­σφορές των ερ­γο­δο­τών και των ερ­γα­ζο­μέ­νων, δη­λα­δή ά­με­σα α­πό την πα­ρα­γω­γή. Ό­ταν αυ­τή η πα­ρα­γω­γή μειώ­νε­ται αυ­τό­μα­τα μειώ­νο­νται οι συ­ντά­ξεις.

Βε­βαί­ως μπο­ρεί κάλ­λι­στα έ­να κρά­τος να δώ­σει λε­φτά το ί­διο για να συμπλη­ρώ­σει τα λε­φτά στα α­σφα­λι­στι­κά τα­μεί­α, αλ­λά και αυ­τά τα λε­φτά, τα λε­φτά του κρα­τι­κού προ­ϋ­πο­λο­γι­σμού που σή­με­ρα τά­χει γλεί­ψει ως τον πά­το ο Σύρι­ζα, προ­έρ­χο­νται α­πό τους φό­ρους, δη­λα­δή είτε α­πό τους ερ­γα­ζό­με­νους τους ί­διους εί­τε, α­πό την υ­πε­ρα­ξί­α, εί­τε α­πό τον  πα­λιό συσ­σω­ρευ­μέ­νο πλού­το. Αλ­λά με την πτώ­ση της πα­ρα­γω­γής μειώ­νο­νται ό­λοι αυ­τοί οι πό­ροι. Σε βά­θος χρό­νου δη­λα­δή ού­τε έ­τσι μπο­ρούν οι συ­ντά­ξεις να κρα­τη­θούν στο πα­λιό τους ύ­ψος. Το μό­νο που μπο­ρεί να γί­νει α­πό μια προ­ο­δευ­τι­κή κυ­βέρ­νη­ση εί­ναι να γί­νει α­να­δια­νο­μή του πα­λιού πλού­του με την πε­ριουσί­α της εκ­κλη­σί­ας,  που ό­μως δεν την κά­νει με τί­πο­τα ο Σύ­ρι­ζα, ή με μια α­να­δια­νο­μή στην υ­πε­ρα­ξία που μπο­ρεί να γί­νει α) με μια φο­ρο­λο­γί­α σε βά­ρος της με­γά­λης α­γρο­τι­κής γαιο­κτη­σί­ας που ό­μως ο Σύ­ρι­ζα την α­θω­ώ­νει με το να την α­να­κα­τεύ­ει  με τη μικρο­με­σαί­α α­γροτι­κή πα­ρα­γω­γή, β) με το χτύ­πη­μα της φο­ρο­δια­φυ­γής των χιλιά­δων με­γά­λων και μι­κρών λα­μο­γιών, ι­διαί­τε­ρα  των κρα­τι­κο­ο­λι­γαρ­χών. Αλ­λά τα κά­θε λο­γής λα­μό­για α­πο­τε­λούν την πι­στή  κοι­νω­νι­κή βά­ση κά­θε φα­σι­σμού, ο­πό­τε και της κυ­βέρ­νη­σης Σύ­ρι­ζα.

 Αλ­λά ο­ποια­δή­πο­τε και αν εί­ναι η α­να­δια­νο­μή της υ­πε­ρα­ξί­ας ή του παλιού πλού­του, χω­ρίς πα­ρα­γω­γή νέ­ου πλού­του, δη­λα­δή χω­ρίς α­να­νε­ού­με­νη βιο­μηχα­νι­κή πα­ρα­γω­γή δεν θα μπο­ρούν να υ­πάρ­χουν συ­ντά­ξεις ού­τε σε αυ­τό το πολύ μι­κρό ύ­ψος για αρ­κε­τό και­ρό α­κό­μα. Ει­δι­κά σήμε­ρα με μια πο­λι­τική ανα­δια­νο­μής υ­πέρ των πα­ρα­σί­των που ε­φαρ­μό­ζει ο Σύ­ρι­ζα μό­νο να πέ­φτουν μπορούν οι συ­ντά­ξεις και ε­κεί­νο που μπο­ρεί να ε­πι­βρα­δύ­νει την πτώ­ση τους για τους πιο φτω­χούς συ­ντα­ξιού­χους εί­ναι να ε­πι­τα­χυν­θεί η πτώ­ση για τους πιο εύ­πο­ρους.

Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα αυ­τό το μέ­τρο έ­χει ή­δη ε­ξαγ­γεί­λει η κυ­βέρ­νη­ση ό­ταν μας δια­βε­βαιώ­νει ό­τι θα πέ­σουν κα­τα­κό­ρυ­φα οι συ­ντά­ξεις των ερ­γα­ζομέ­νων που σύ­ντο­μα θα βγουν στη σύ­ντα­ξη (των λε­γό­με­νων νέ­ων συ­ντα­ξιού­χων). Πως ε­ξη­γεί­ται αυ­τή η α­ντί­φα­ση; Α­γα­πά­ει ο Τσίπρας πιο πο­λύ τους πα­λιούς συ­ντα­ξιού­χους α­πό αυ­τούς που έρ­χο­νται; Ό­χι, κα­θό­λου. Α­πλά εί­ναι πο­λύ πιο δύ­σκο­λο να πά­ρεις α­πό κά­ποιου την τσέ­πη  σί­γου­ρο ει­σό­δη­μα που ει­σέ­πρατ­τε ως χθες, πα­ρά να πεις σε κά­ποιον: φί­λε ε­τοι­μά­σου να ζή­σεις χει­ρό­τε­ρα του χρό­νου α­πό ό­σο νό­μι­ζες ό­τι θα ζήσεις. Δη­λα­δή τα κυ­βερ­νη­τι­κά μού­τρα ξέ­ρουν ό­τι εί­ναι πο­λύ κα­λύ­τε­ρο να έ­χεις έ­να φα­να­τι­κό σύμ­μα­χο για μια τω­ρι­νή μά­χη πα­ρά έ­ναν αυ­ρια­νό ε­χθρό. Ε­πί­σης ο Τσί­πρας έ­χει δια­λέ­ξει τους εν ε­νερ­γεί­α συ­ντα­ξιού­χους για­τί πράγ­μα­τι α­πό αυ­τούς ζουν και τα ά­νερ­γα παι­διά τους, δη­λα­δή έ­νας πολ­λα­πλά­σιος πλη­θυ­σμός, σχε­δόν η μι­σή χώ­ρα. 

Εν­νο­εί­ται ό­τι α­φού η κυ­βέρ­νη­ση εί­ναι δια­τε­θει­μέ­νη να ε­ξα­σφα­λί­σει ό­σο-ό­σο μια τω­ρι­νή συμ­μα­χί­α με τους εν ε­νερ­γεί­α συ­ντα­ξιού­χους, α­κρι­βώς για­τί στο ό­νο­μά τους θα δώ­σει τη μά­χη ε­νά­ντια στην ΕΖ, εί­ναι δια­τε­θει­μέ­νη να κά­νει και άλ­λους ε­χθρούς και μά­λι­στα μέ­σα από το λα­ό, και μά­λι­στα ε­νάντια στην πα­ρα­γω­γή. Έ­τσι η πρό­τα­ση για έ­ναν «έ­ντι­μο» συμ­βι­βα­σμό, δη­λα­δή για μια πο­λε­μι­κή α­να­κω­χή της με  την ΕΖ ό­χι μό­νο δεν πε­ρι­λαμ­βά­νει ού­τε την ε­λά­χι­στη α­πε­λευ­θέ­ρωση της πα­ρα­γω­γής, ό­χι μό­νο μια α­να­δια­νο­μή πλού­του σαν αυ­τή που πε­ρι­γρά­ψα­με, αλ­λά ζη­τά­ει έ­να μέ­τρο μεί­ω­σης της πα­ρα­γω­γής που ε­πι­πλέ­ον α­φαι­ρεί α­πό το ει­σό­δη­μα ε­κεί­νων των προ­λε­τά­ριων που το έ­χουν πε­ρισ­σό­τε­ρο α­νά­γκη.

Πρό­κει­ται για τη γνω­στή της ξαφ­νι­κή «ε­θνι­κή α­παί­τη­ση»,  α­πό τη μια να αυ­ξη­θούν οι α­σφα­λι­στι­κές ει­σφο­ρές των ερ­γο­δο­τών, που στη συ­ντρι­πτι­κή τους πλειο­ψη­φί­α, σε ό­τι α­φο­ρά το συ­νο­λι­κό α­ριθ­μό των ερ­γα­ζο­μέ­νων που α­πασχο­λούν εί­ναι μι­κρο­με­σαί­οι ε­μπο­ρο­βιο­τέ­χνες, και α­πό την άλ­λη να αυ­ξηθούν σε α­να­λο­γί­α  οι ει­σφο­ρές των χει­ρό­τε­ρα α­μοι­βό­με­νων ερ­γα­ζο­μέ­νων αυτής της χώ­ρας. Το πρώ­το ση­μαί­νει να πέ­σουν κι άλ­λο οι δου­λειές ή να στραγ­γιχτούν οι μι­κρο­με­σαί­οι, το άλ­λο ση­μαί­νει να χά­σουν κι άλ­λες δου­λειές οι ασφα­λι­σμέ­νοι προ­λε­τά­ριοι, για να πά­ρουν τη θέ­ση τους οι ανα­σφά­λι­στοι προλε­τά­ριοι, δη­λα­δή οι ερ­γα­σια­κές γα­λέ­ρες να γί­νουν α­κό­μα πιο γα­λέ­ρες και οι ά­γρια εκ­με­ταλ­λευό­με­νοι να γί­νουν α­κό­μα πιο εκ­με­ταλ­λευό­με­νοι.

Δεν εί­ναι ό­τι δεν έ­χουν ι­δέ­α α­πό οι­κο­νο­μί­α οι «ι­δε­ο­λη­πτι­κοί και δογμα­τι­κοί» συ­ρι­ζαί­οι, ό­πως λέ­νε συ­νει­δη­τά ή α­συ­νεί­δη­τα οι α­βα­ντα­δό­ροι τους φι­λε­λεύ­θε­ροι. Εί­ναι ό­τι αυ­τή  εί­ναι η στρα­τη­γι­κή τους, δη­λα­δή ο τε­μα­χισμός βή­μα-βή­μα του λα­ού. Κά­θε ε­πάγ­γελ­μα, κά­θε το­μέ­ας, κά­θε ει­δι­κό­τη­τα, κάθε ε­λάτ­τω­μα στην ώ­ρα του, πά­ντα με τη βο­ή­θεια των που­λη­μέ­νων συν­δι­κα­λι­στών ό­πως προ­χθές με αυ­τούς της ΓΣΕ­ΒΕ­Ε,  μέ­χρι που αν­θρώ­πι­νη θέ­ση στην κοινω­νί­α θα υ­πάρ­χει μό­νο για τους νε­ο-ταγ­μα­τα­σφα­λί­τες της υ­περ­δύ­να­μης η ο­ποία αρ­γά αλ­λά στα­θε­ρά, σαν το βό­α κα­τα­πί­νει και χω­νεύ­ει τη χώ­ρα. Αυ­τό που θέλει αυ­τή η χο­λέ­ρα που εί­ναι στην ε­ξου­σί­α, είναι χρό­νο.  Χρό­νο για να δια­λύσει την Ευ­ρώ­πη, χρό­νο για να ε­πι­βά­λει την πο­λι­τι­κή της δι­κτα­το­ρί­α νέ­ου τύπου στην Ελ­λά­δα. Νέ­ου τύ­που ση­μαί­νει α) έ­λεγ­χος των κα­να­λιών με ε­ξό­ντω­ση των πα­λιών ι­διο­κτη­τών με «α­ντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή» και «α­ντι-δια­φθο­ρά» δη­μαγω­γί­α και πα­ράλ­λη­λο  πού­λη­μα των κα­να­λιών στους και­νούρ­γιους α­να­το­λικούς ε­γκά­θε­τους, β) έ­λεγ­χος της δι­κα­στι­κής ε­ξου­σί­ας με αλ­λε­πάλ­λη­λα συ­νταγμα­τι­κά πρα­ξι­κο­πή­μα­τα που α­στα­μά­τη­τα ε­ξε­λίσ­σο­νται δί­πλα μας, γ) έ­λεγ­χος του στρα­τού με τις δρα­στή­ριες μα­ζι­κές α­πο­στρα­τεί­ες-εκκαθα­ρί­σεις που πραγ­μα­το­ποιεί  α­κρι­βώς γι αυ­τή τη δου­λειά ο το­πο­θε­τη­μέ­νος φα­σί­στας υ­πουργός, και τε­λι­κά γ) έ­λεγ­χος της πο­λι­τι­κής α­στυ­νο­μί­ας.

Αυ­τό το χρό­νο ζη­τά­ει πά­νω απ’ ό­λα ο Τσί­πρας, στη­ριγ­μέ­νος στους η­θικούς και πο­λι­τι­κούς συ­ναυ­τουρ­γούς του α­λη­θι­νούς να­ζή­δες, ψεύ­τι­κους κομμου­νι­στές, κάλ­πι­κους ευ­ρω­παί­ους.  Αυ­τόν το χρό­νο δεν πρέ­πει ε­πί ποι­νή θανά­του να του το δώ­σου­με. Πο­τέ μα­ζί του, ού­τε για μια στιγ­μή και σε τί­πο­τα.