Οι νέ­οι χί­τλερ βιά­ζο­νται να ε­ξα­πο­λύ­σουν τον πό­λε­μο για την κα­τάκτη­ση της πα­γκόσμιας η­γε­μο­νί­ας. Γι’ αυ­τό ε­ντεί­νουν τις προ­κλή­σεις τους α­νά τον πλα­νή­τη (δια­με­λι­σμός της Γε­ωρ­γί­ας και με­τά της Ου­κρα­νί­ας α­πό τη Ρω­σί­α, ε­πέμ­βα­ση και γε­νο­κτο­νί­α στη Συ­ρί­α, διαρ­κές κοι­νο­βου­λευ­τι­κό πρα­ξι­κό­πη­μα α­πό τα τσι­ρά­κια της στη Νι­κα­ρά­γουα, κι­νε­ζι­κές προ­κλή­σεις στη Νό­τια Σι­νι­κή Θά­λασ­σα κτλ). Ό­σον α­φο­ρά τις τε­λευ­ταί­ες, η α­πό­φα­ση του δι­κα­στηρί­ου (ΔΔΔ) έ­δω­σε έ­να γε­ρό χτύ­πη­μα στην προ­σπά­θεια των κι­νέ­ζων σο­σιαλ­φα­σιστών να αλ­λά­ξουν το στά­τους κβο στη θα­λάσ­σια αυ­τή πε­ριο­χή. 

Κα­ταρ­χάς αυ­τή η α­πό­φα­ση κα­τέρ­ρι­ψε τον ι­σχυ­ρι­σμό της α­να­γνώ­ρισης «ι­στο­ρι­κών» ή «πα­ρα­δο­σια­κών» δι­καιω­μά­των που δε συν­δέ­ο­νται ά­με­σα με α­να­γνω­ρι­σμέ­νη κυ­ριαρ­χί­α πά­νω σε α­νά­λο­γο τύ­πο ξη­ράς. Οι κι­νέ­ζοι σο­σια­λιμπε­ρια­λι­στές ε­πι­κα­λού­νται γι’ αυ­τή την α­να­γνώ­ρι­ση έ­να χάρ­τη του ’47 που πε­ριέ­κλειε σχε­δόν ο­λό­κλη­ρη τη Νό­τια Σι­νι­κή Θά­λασ­σα με μια γραμ­μή α­πό παύ­λες. Ε­πί κα­θε­στώ­τος Κουό­μι­νταν­γκ ο χάρ­της πε­ριεί­χε 11 παύ­λες ε­νώ στη συνέ­χεια με πρό­τα­ση του πρω­θυ­πουρ­γού της τό­τε Λα­ϊ­κής Κί­νας Τσου Εν­λά­ι οι παύ­λες μειώ­θη­καν στις 9 (πρό­σφα­τα οι σο­σιαλ­φα­σί­στες πρό­σθε­σαν μί­α α­κόμα παύ­λα α­να­το­λι­κά της Ται­βάν στην Α­να­το­λι­κή Σι­νι­κή Θά­λασ­σα). 

Ό­μως αυ­τές οι παύ­λες δεν α­φο­ρού­σαν έ­λεγ­χο στη θά­λασ­σα αλ­λά μό­νο στο έ­δα­φος των βρα­χο­νη­σί­δων που πε­ρι­λαμ­βά­νο­νται σε αυ­τήν την έ­κτα­ση. Σύμ­φω­να με τη σύμ­βα­ση του Ο­Η­Ε για το δί­καιο της θά­λασ­σας του 1982 (UNCLOS), α­να­γνω­ρι­σμέ­νη κυ­ριό­τη­τα ε­νός κα­τοι­κη­μέ­νου νη­σιού πε­ρι­λαμ­βά­νει 12 ναυ­τι­κά μί­λια χω­ρι­κών υ­δά­των αλ­λά και 200 ναυ­τι­κά μί­λια α­πο­κλει­στι­κής οι­κο­νο­μι­κής ζώ­νης (Α­ΟΖ) και δι­καιώ­μα­τα ε­πί ο­ποιασ­δή­πο­τε συν­δε­ό­με­νης με αυ­τήν υ­φα­λο­κρη­πί­δας (που εί­ναι α­ντι­κεί­με­νο ο­ποιον­δή­πο­τε ε­πι­κα­λυ­πτό­με­νων δι­καιω­μά­των άλ­λων κρα­τών). Α­ντί­θε­τα, α­να­γνω­ρι­σμέ­νη κυ­ριό­τη­τα ε­πί ε­νός α­κα­τοί­κη­του βρά­χου ή μό­νι­μα προ­ε­ξέ­χο­ντα ύ­φα­λου πε­ρι­λαμ­βά­νει μο­νά­χα 12 ν.μ. χω­ρι­κών υ­δά­των αλ­λά ό­χι έ­λεγ­χο σε μια Α­ΟΖ. Αν κοι­τά­ξει λοι­πόν κα­νείς το χάρ­τη θα δει ό­τι η γραμ­μή των 9 παυ­λών πε­ρι­λαμ­βά­νει πο­λύ με­γα­λύ­τε­ρη έ­κτα­ση α­πό αυ­τή που α­ντι­στοι­χεί στα δι­καιώ­μα­τα κυ­ριαρ­χί­ας του Πε­κί­νου πά­νω στα νη­σιά Χσί­σα (Πα­ρα­σέλ), Νάν­σα (Σπρά­τλι) και άλ­λα νη­σιά της πε­ριο­χής κα­θώς και εκ­με­τάλ­λευ­σης της γύ­ρω υ­φα­λο­κρη­πί­δας. Συ­νε­πώς η γραμ­μή αυ­τή δε μπο­ρεί να χρη­σι­μο­ποι­η­θεί πα­ρά μό­νο για να ε­πι­ση­μά­νει την ύ­παρ­ξη νη­σιών στη Νό­τια Σι­νι­κή Θά­λασ­σα που α­νή­κουν στην Κί­να, ό­χι για να θε­με­λιώ­σει ε­πι­πλέ­ον θα­λάσ­σιες διεκδι­κή­σεις των κι­νέ­ζων σο­σια­λι­μπε­ρια­λι­στών. Αυ­τό που κά­νει η Κί­να εί­ναι ό­τι με­τα­τρέ­πει τις βρα­χο­νη­σί­δες και τους υ­φά­λους σε νη­σιά και χτί­ζει ναυ­τι­κές και α­ε­ρο­πο­ρι­κές βά­σεις σε αυ­τά μπα­ζώ­νο­ντας τε­ρά­στιες ε­κτά­σεις α­κό­μα και ε­ξα­φα­νί­ζο­ντας α­κό­μα και κο­ραλ­λιο­γε­νείς που προ­στα­τεύ­ο­νται διε­θνώς.

«Η α­πό­φα­ση του ΔΔΔ κα­ταρ­ρί­πτει ε­πί­σης τους ι­σχυ­ρι­σμούς της Κί­νας για α­πε­ριό­ρι­στο δι­καί­ω­μα κα­τα­δί­ω­ξης και α­ντι­με­τώ­πι­σης ο­ποιασ­δή­πο­τε στε­νής πα­ρα­κο­λού­θη­σης της μα­ζι­κής της δρα­στη­ριό­τη­τας α­ξιο­ποί­η­σης και κα­τα­σκευ­ής στρα­τιω­τι­κών α­ε­ρο­δια­δρό­μων, πλατ­φορ­μών ε­φο­δια­σμού, ε­γκα­τα­στά­σε­ων ε­πι­κοι­νω­νιών, και σε ο­ρι­σμέ­νες πε­ρι­πτώ­σεις ε­να­πο­θή­κευ­σης ό­πλων. Τέ­τοια κα­τα­σκευ­ή έ­χει συμ­βεί σε ε­πτά προ­η­γού­με­να α­κα­τοί­κη­τες το­πο­θε­σί­ες στα Σπρά­τλι» (Project Syndicate, 12/7), με στό­χο την α­να­τρο­πή του νο­μι­κού στά­τους κβο αλ­λά και την προ­ε­τοι­μα­σί­α του πο­λέ­μου για την κα­τά­χτη­ση του Ει­ρη­νι­κού. 

«Σύμ­φω­να με την UNCLOS, τα κρά­τη μπο­ρούν να κα­τα­σκευά­ζουν τε­χνη­τά νη­σιά και ε­γκα­τα­στά­σεις μέ­σα στη δι­κή τους α­πο­κλει­στι­κή οι­κο­νο­μι­κή ζώ­νη αλ­λά και στα διε­θνή ύ­δα­τα (ό­μως μό­νο για ει­ρη­νι­κούς σκο­πούς). Σε κα­μιά πε­ρί­πτω­ση δε μπο­ρεί αυ­τό να έ­χει το νο­μι­κό α­πο­τέ­λε­σμα της με­τα­τρο­πής ε­νός προ­η­γού­με­να υ­πο­βρύ­χιου ύ­φα­λου σε «βρά­χο» (που θα μπο­ρού­σε να ε­πι­τρέ­ψει τη διεκ­δί­κη­ση 12 μι­λί­ων χω­ρι­κών υ­δά­των), ή ε­νός α­κα­τοί­κη­του βρά­χου σε «νη­σί» (που θα μπο­ρού­σε να ε­πι­τρέ­ψει α­κό­μα και 200 μί­λια Α­ΟΖ). Η υ­πό­θε­ση των Φι­λιπ­πι­νών ε­πι­βε­βαί­ω­σε αυ­τές τις βα­σι­κές αρ­χές. 

Κά­νο­ντάς το αυ­τό, το ΔΔΔ ξε­κα­θά­ρι­σε ε­πί­σης ό­τι η Κί­να δεν έ­χει κα­νέ­να α­πο­λύ­τως δι­καί­ω­μα – του­λά­χι­στο στην πε­ρί­πτω­ση του προ­η­γού­με­να υ­πο­βρύ­χιου Mischief Reef – να προ­βεί σε ο­ποια­δή­πο­τε κα­τα­σκευα­στι­κή δρα­στη­ριό­τη­τα, κα­θώς το έ­δα­φος που διεκ­δι­κεί βρί­σκε­ται εντός της Α­ΟΖ των Φι­λιπ­πι­νών». 

Το Πε­κί­νο α­πέρ­ρι­ψε την ε­τυ­μη­γο­ρί­α του διε­θνούς δι­κα­στη­ρί­ου. Ε­πει­δή ό­μως αυ­τή η α­πό­φα­ση α­πο­μό­νω­σε πο­λι­τι­κά τους αρ­χι­φα­σί­στες της Κί­νας , αυ­τοί κα­τέ­φυ­γαν στα με­γά­λα α­δέρ­φια τους, τους νε­ο­να­ζί του Κρεμ­λί­νου και α­πό κοι­νού χρη­σι­μο­ποί­η­σαν την α­πει­λή ά­σκη­σης ωμής βί­ας ε­νά­ντια σε ό­λες τις χώ­ρες του κό­σμου που στη­ρί­ζουν το διε­θνές δι­κα­στή­ριο και πιο πο­λύ ενά­ντια στις γει­το­νι­κές χώ­ρες της Κί­νας για να λη­στέ­ψουν τις θά­λασ­σες που τα πε­ρι­βά­λουν. Αυ­τό εί­ναι το νό­η­μα των κοι­νών ναυ­τι­κών γυ­μνα­σί­ων Ρω­σί­ας Κί­νας μετά την α­πό­φα­ση της Χά­γης. Αυ­τή η θρα­σύ­τη­τα των δύ­ο νε­ο­χτλε­ρι­κών χω­ρών, το να πο­δο­πα­τούν δη­λα­δή ω­μά και προ­κλη­τι­κά α­πό κοι­νού το διε­θνές δί­καιο, θα ή­ταν α­δύ­να­τη χω­ρίς την αι­σχρή «στά­ση Μο­νά­χου» για μια α­κό­μα φορά των δυ­τι­κών ι­μπε­ρια­λι­στι­κών χω­ρών με πρω­τεργά­τη τις Η­ΠΑ με­τά την α­πόφα­ση της Χά­γης. Η στά­ση της Ουά­σι­γκτον να πά­ρει σβάρ­να τα εν­δια­φε­ρό­με­να κρά­τη που α­να­θάρ­ρη­σαν και να α­παι­τή­σει απ’ αυ­τά αυ­το­συ­γκρά­τη­ση, και ό­χι δυ­νά­μω­μα του κοι­νού α­γώ­να ε­νά­ντια στους νε­ο­χι­τλε­ρι­κούς ε­πε­κτα­τι­στές, επι­τρέ­πει στον άξονα να συ­νε­χί­σει α­νε­μπό­δι­στος τις προ­κλή­σεις. Σύμ­φωνα με α­με­ρι­κα­νό α­ξιω­μα­τού­χο, τα μη­νύ­μα­τα που στάλ­θη­καν α­πό την Ουά­σι­γκτον στις κυ­βερ­νή­σεις της πε­ριο­χής ή­ταν «έ­να κά­λε­σμα για η­ρε­μί­α, ό­χι μια προ­σπά­θεια να συ­σπει­ρω­θεί η πε­ριο­χή ε­νά­ντια στην Κί­να, κά­τι που θα μπο­ρούσε να πα­ρερ­μη­νευ­τεί σαν οι Η­ΠΑ να η­γού­νται μια συμ­μα­χί­α για τη συ­γκρά­τηση της Κί­νας» (Asia Times, 14/7). Μά­λι­στα ο Ο­μπά­μα έ­στει­λε στο Πε­κί­νο, α­μέ­σως με­τά την από­φα­ση της Χά­γης στις 25 του Ιού­λη, την βο­η­θό του Σύμ­βου­λο Ε­θνι­κής Α­σφα­λεί­ας Σού­ζαν Ρά­ις να μι­λή­σει στους α­νώ­τα­τους δι­πλω­μά­τες και στρα­τιω­τι­κούς της Κί­νας και στον ί­διο τον Ξι για να τους κα­θη­συ­χά­σει ό­τι οι Η­ΠΑ δεν θέ­λουν α­πό τους συμ­μά­χους στην πε­ριο­χή να προ­βούν σε «δρα­στη­ριό­τη­τες που αυξά­νουν τις ε­ντά­σεις και θα μπο­ρού­σαν να αυ­ξή­σουν τους κιν­δύ­νους ε­νός κακού υ­πο­λο­γι­σμού» (yahoo news) που ση­μαί­νει ό­τι θα τους ε­μπο­δί­σουν να ε­φαρ­μό­σουν την α­πό­φα­ση του Διε­θνούς Δι­κα­στη­ρί­ου και να υ­πο­τα­χτούν στον σω­μα­τώ­δη τραμπού­κο βια­στή τους για­τί αλ­λιώς αυ­τός μπο­ρεί να θυ­μώ­σει και να έ­χου­με πόλε­μο. Εν­νο­εί­ται ό­τι έ­τσι α­κρι­βώς θα έ­χου­με έ­ναν με­γά­λο πό­λε­μο ε­νώ θα τον α­πο­φεύ­γα­με αν ο τρα­μπού­κος έ­παιρ­νε έ­να κα­λό μά­θη­μα τώ­ρα α­πό ό­λους μαζί τους γεί­το­νές του. 

Ό­μως έ­τσι κι αλ­λιώς κα­νείς κα­τευ­να­στής ι­μπε­ρια­λι­στής δεν μπο­ρεί να α­πο­τρέ­ψει την α­πο­κά­λυ­ψη στους λα­ούς του Τρί­του κό­σμου και ό­λου του πλανή­τη την α­δί­στα­κτη και λη­στρι­κή φύ­ση των ρω­σο­κι­νέ­ζων ορ­γα­νω­τών ε­νός νέ­ου πα­γκό­σμιου πο­λέ­μου που αν γί­νει σί­γου­ρα θα είναι ο τά­φος τους και δεν α­πο­κλεί­ε­ται ο τά­φος ό­λου του ι­μπε­ρια­λι­σμού.