Η συμπεριφορά αυτή έχει οδηγήσει μερίδα του ξένου τύπου να αποκαλεί δίκαια και όλο και πιο συχνά την Ελλάδα «Δούρειο Ίππο της Ρωσίας», και ακόμα πιο πρόσφατα «Δούρειο Ίππο της Κίνας στην ΕΕ», όπως έγραψε π.χ. το γαλλικό περιοδικό “LePoint”.

Η πρώτη και πιο ακραία εκδήλωση αυτής της σχέσης ήταν μέχρι στιγμής το μπλοκάρισμα της Αθήνας στη δήλωση που σχεδιαζόταν να υποβληθεί εκ μέρους των 28 κρατών-μελών της ΕΕ στο Συμβούλιο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ στη Γενεύη, ένα κείμενο επικριτικό για την επίδοση της Κίνας πάνω στα ανθρώπινα δικαιώματα. Ελληνικές διπλωματικές πηγές δικαιολόγησαν την ενέργεια λέγοντας πως η κριτική της ΕΕ στην Κίνα ήταν «μη εποικοδομητική», και θα μπορούσε να υπονομεύσει το επερχόμενο διμερές συμβούλιο ανθρωπίνων δικαιωμάτων ΕΕ-Κίνας που μπορεί, λένε, να λειτουργήσει πιο αποτελεσματικά από το αντίστοιχο φόρουμ των Ηνωμένων Εθνών. «Οι ίδιοι κύκλοι επισήμαναν ότι η Αθήνα έχει εκφράσει και στο παρελθόν επιφυλάξεις για τον τρόπο άσκησης της ευρωπαϊκής κριτικής, όχι μόνο σχετικά με την Κίνα, αλλά και σε ό,τι αφορά την Αίγυπτο» (skai.gr, 18/6) του ρωσόφιλου δικτάτορα Σίσι. Όπως κατήγγειλαν η Διεθνής Αμνηστία και το Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων είναι η πρώτη φορά που η ΕΕ αποτυγχάνει να υποβάλει μία τέτοια δήλωση στο συγκεκριμένο σώμα, κάτι που παραδοσιακά γίνεται τρεις φορές το χρόνο. Το Πεκίνο, όπως είναι φυσικό, χαιρέτισε την ελληνική στάση που το βοηθά να χτυπήσει το δημοκρατικό αντιφασιστικό κίνημα του κινεζικού λαού.

Στη δεύτερη περίπτωση η Ελλάδα, μαζί με την Πορτογαλία, την Ιρλανδία και την Ισπανία αντιτάχθηκε στο σχέδιο Γαλλίας-Γερμανίας να περιοριστεί η εξαγορά κρίσιμων ευρωπαϊκών βιομηχανιών από τρίτες μεγάλες δυνάμεις, ιδιαίτερα από την Κίνα, και πέτυχε να υιοθετηθεί μία συμβιβαστική πρόταση χωρίς περιοριστικούς μηχανισμούς (FinancialTimes, 23/6). Ήταν ο Τσίπρας που πήρε τη σκυτάλη από τον πορτογάλο επίσης ψευτοαριστερό Α. Κόστα και υπερθεμάτισε ενάντια στο σχέδιο Μακρόν που στεκόταν εμπόδιο στις αποικιοκρατικές βλέψεις των κινέζων ιμπεριαλιστών μέσα στη χώρα μας και την παραπέρα διείσδυσή τους μέσα στην Ευρώπη.

Η χειρότερη και πιο ξεχωριστή πάντως από τις δύο αυτές αντιευρωπαϊκές θέσεις του ελληνικού καθεστώτος ήταν η άρνησή του να καταγγείλει το φασισμό του κινεζικού πολιτικού καθεστώτος, οπότε αποκαλύπτεται διεθνώς σαν τμήμα του παγκόσμιου νεοχιτλερικού άξονα Μόσχας-Πεκίνου και σαν ο πιο έμπιστος πράκτοράς του άξονα αυτού μέσα στην ενωμένη Ευρώπη.

-Δημοσιεύτηκε στο φ 525 της Νέας Ανατολής, Ιούνης 2017-