Όμως αυτή η κίνηση είναι η μόνη ειλικρινής αυτού του πιο αναίσχυντου και πιο θρασύ από κάθε άλλον πολιτικό απατεώνα που πέρασε από αυτή τη χώρα, και μάλιστα είναι κίνηση που έχει στρατηγικά χαρακτηριστικά. Ο Τσίπρας είναι πραγματικά ο συνεχιστής του Παπανδρέου και καθόλου δεν σφετερίζεται την πολιτική του κληρονομιά. Γιατί ο Α. Παπανδρέου ήταν όπως και ο Τσίπρας επίσης ένας γόνος της μεγαλοαστικής τάξης, ένας ψεύτης, ένας εκμαυλιστής, ένας διαφθορέας του λαού και του κρατικού μηχανισμού, ένας ασύλληπτος καταστροφέας της παραγωγής, ιδιαίτερα της βιομηχανικής, ένας εκκαθαριστής των πολιτικών του αντιπάλων μέσα στο ίδιο του το κόμμα μέσα από επιλεκτικά συχνά ανύπαρκτα σκάνδαλα. Πάνω απ’ όλα όμως ο Α. Παπανδρέου, όπως και ο Τσίπρας ήταν ένας δουλικός προωθητής των συμφερόντων της φασιστικής ρώσικης κρατικομονοπωλιακής ολιγαρχίας στη χώρα μας και στην Ευρώπη.

Ο Τσίπρας είναι ο Α. Παπανδρέου σε μια ανώτερη φάση της ρώσικης επέλασης στην Ελλάδα

Οι διαφορές που φαίνονται να υπάρχουν ανάμεσα σε αυτούς τους δύο στον πολύ κόσμο δεν αφορούν σε διαφορές στην πολιτική τους στρατηγική. Αφορά σε δύο διαφορετικές φάσεις της εφαρμογής της ίδιας ακριβώς στρατηγικής που δίνουν στον καθένα από αυτούς διαφορετικά πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα. Για παράδειγμα η εποχή διακυβέρνησης Α. Παπανδρέου έδωσε στον πρώτο το πλεονέκτημα μιας καλύτερης εικόνας στο λαό από αυτήν την ιστορικά άθλια που έχει εξασφαλίσει ο Τσίπρας. Όμως από την άλλη ο Τσίπρας έχει προσφέρει στο κοινό τους αφεντικό, τη ρώσικη υπερδύναμη -και αυτό μετράει πιο πολύ για έναν πράκτορα- πολύ μεγαλύτερα και καταστροφικότερα για τη χώρα μας αποτελέσματα και σε πολύ μικρότερο χρόνο από όσα πρόσφερε ο Παπανδρέου.

Πιο συγκεκριμένα ο Παπανδρέου είχε την τύχη όταν ανέβηκε στην εξουσία να βρει μια χώρα που είχε αρκετή διεθνή οικονομική πίστη για να μπορεί αυτός να δανείζεται από το εξωτερικό τα λεφτά που μοίραζε στις μάζες, ώστε να φαίνεται αρκετά συνεπής στις υποσχέσεις του ότι θα τις βγάλει από τη μιζέρια. Έτσι δεν πρόλαβε να γίνει τόσο μισητός στο λαό όσο έγινε ο Τσίπρας αργότερα. Είχε με αυτόν τον τρόπο στη διάθεσή του όλο το χρόνο που χρειαζόταν για να φρενάρει και να καταστρέφει τη βιομηχανική παραγωγή, για να δυναμώνει την κρατική διαφθορά και την παραγωγική σπατάλη και πάνω απ’ όλα για να δημιουργεί τις πολιτικές και ιδεολογικές βάσεις που θα επέτρεπαν να στηθεί η νεοαποικιακή εξουσία των ανατολικών αφεντικών του. Ο Α. Παπανδρέου ήταν ο οραματιστής της χρεωκοπίας και της υποδούλωσης της χώρας και οι καλυμμένοι ως ευρωπαίοι ρωσόφιλοι Σημίτης, Γ. Παπανδρέου, Καραμανλής ο Β΄, και Σαμαράς συνέχισαν στο δρόμο του όσο τους επέτρεπαν τα ευρωπαιόφιλα στην κύρια πλευρά της στελεχικής σύνθεσής τους κόμματα ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, στα οποία οι ίδιοι ηγούντο. Μέσα από αυτά τα κόμματα κατάφεραν να χώσουν τη χώρα στο Ευρώ εξαπατώντας την ΕΕ και τελικά πέτυχαν, αξιοποιώντας και την παγκόσμια κρίση του 2007, τη για 30 ολόκληρα χρόνια προετοιμάζομενη χρεωκοπία, δηλαδή την έκρηξη μιας βόμβας στο κέντρο της ευρωπαϊκής ενότητας.

Αυτή η χρεωκοπία πέτυχε να συντρίψει σε ελάχιστο χρόνο τη ντόπια τραπεζοβιομηχανική μεγαλοαστική τάξη, πρόσφερε τζάμπα τις κρατικές παραγωγικές υποδομές στους ρωσοκινέζους κρατικοκαπιταλιστές και σε ελάχιστους δυτικούς φίλους τους και, το πιο σημαντικό, έφερε για πρώτη φορά ένα συμπαγώς ρώσικο κόμμα, τον ΣΥΡΙΖΑ, στην εξουσία. Αυτό το πέτυχαν μετά το 2009 όλοι οι χρεωκόποι διακομματικά ενοχοποιώντας επιδέξια σαν υπεύθυνους για την πείνα του λαού τους αδιάφορους γι αυτήν την ενοχοποίηση ευρωπαίους δανειστές και όχι το παραγωγικό σαμποτάζ που έκαναν οι ίδιοι για χρόνια, ιδιαίτερα μέσα στην κρίση, το οποίο απογειώθηκε από τον ΣΥΡΙΖΑ με την οργανωμένη χρεωκοπία των τραπεζών το 2015.

Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα ειδικό προωθημένο κομματικό απόσπασμα του ψευτοΚΚΕ, του άντρου αυτού της αντεργατικής-αντιβιομηχανικής πολιτικής και της αντικομμουνιστικής προδοσίας, το οποίο ντύθηκε με τη βοήθεια μερικών εσωτερικάκηδων με την προβιά του ευρωπαίου ανανεωτή για να γίνει αποδεκτό στην ΕΕ. Αυτό το προωθημένο απόσπασμα ήταν και είναι ακόμα επιφορτισμένο με δύο βασικά καθήκοντα: πρώτο να φέρει τη ρώσικη ιμπεριαλιστική μηχανή στο κέντρο του ελληνικού κράτους και δεύτερο να τη φέρει στο κέντρο αποφάσεων των διακρατικών ευρωπαϊκών οργάνων. Το πρώτο δεν είναι το πιο σημαντικό αλλά είναι το πιο άμεσο.

Το πρώτο αυτό καθήκον έχει με τη σειρά του τρεις προϋποθέσεις: τον πλήρη πολιτικό έλεγχο της τηλεόρασης, που είναι ο βασικός διαμορφωτής της πολιτικής συνείδησης του έθνους, τον έλεγχο της δικαστικής εξουσίας που είναι η μόνη που θα μπορούσε να αντιπαρατεθεί σε ένα κοινοβούλιο κατειλημμένο από τους έλληνες Μαδούρο, και τέλος και το σημαντικότερο τον έλεγχο του στρατού. Για τις ανάγκες των εκτεταμένων εκκαθαρίσεων που απαιτούνται για τον έλεγχο αυτού του κατά κύριο λόγο εθνικιστικού στρατού προκειμένου αυτός να «ρωσοποιηθεί», οι κνίτες του ΣΥΡΙΖΑ έφεραν στην πολιτική ηγεσία του το ρωσόφιλο εθνοφασίστα Καμμένο. Οι ίδιοι, αρχικά με τον Ήσυχο και τώρα με το Βίτσα, κράτησαν τη θέση του υφυπουργού για να επιβλέπουν και να καθοδηγούν χωρίς να εκτίθενται σαν «αριστεροί» τις πραγματικά πλατειές εκκαθαρίσεις και αναδιατάξεις μέσα στο στρατό που έχουν επιταχυνθεί σε πρωτοφανή ρυθμό μετά το 2015 με την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία.

Η βασική αντίφαση της πρωθυπουργίας Τσίπρα σε σχέση με την πρωθυπουργία Α. Παπανδρέου είναι ότι η ίδια η χρεωκοπία που τη διευκολύνει στο να πετυχαίνει θαυμάσια τον κεντρικό σκοπό της που είναι η πολιτική και οικονομική άλωση του κράτους και της κρατικής περιουσίας από το ρωσοκινέζικο άξονα, σε συνδυασμό με την αναγκαία για τους ρωσοκινέζους επιτάχυνση του παραγωγικού σαμποτάζ, της στερεί τη δυνατότητα να εκπληρώνει τις ψεύτικες υποσχέσεις για οικονομική ανακούφιση των μαζών. Όμως με αυτές ακριβώς τις υποσχέσεις ο Τσίπρας και οι άλλοι κνίτες και εσωτερικάκηδες σύντροφοί του υφάρπαξαν την κρατική μηχανή. Να γιατί ο ίδιος και η συμμορία του έγιναν τόσο σύντομα κατάπτυστοι και μισητοί στη μεγάλη πλειοψηφία του πληθυσμού. Τη μόνη ουσιαστική βάση στήριξης που διάλεξαν να διατηρήσουν είναι δημοσιοϋπαλληλία, λόγω της ανάγκης τους να ελέγχουν πάντα την κρατική μηχανή. Αυτή τη διαφύλαξαν από νέες περικοπές μισθών και κυρίως από τις απολύσεις των πιο διεφθαρμένων της στοιχείων δίνοντας ένα μήνυμα ότι η διαφθορά αμείβεται σαν δεσμός πίστης μέσα από τη συνενοχή. Η δημοσιοϋπαλληλία δεν είναι μειοψηφία στο σύνολο του πληθυσμού αφού μαζί με την οικογενειακή της επιρροή δίνει έναν καίριο και ρυθμιστικό αριθμό ψήφων, ιδίως όταν συνδυάζεται με την αντιδεξιά δημαγωγία που δίδαξε και σε ένα βαθμό ρίζωσε σε προοδευτικούς ανθρώπους ο ακροδεξιός Α. Παπανδρέου και η υπό την ηγεσία του σοσιαλφασιστική μερίδα του ΠΑΣΟΚ.

Σημαίνουν όλα τα παραπάνω ότι το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΡΙΖΑ ταυτίζονται στην πολιτική, όπως ταυτίζονται ο Τσίπρας και ο Α. Παπανδρέου; Όχι δεν ταυτίζονται και αυτό όχι γιατί ο Τσίπρας δεν είναι Παπανδρέου αλλά γιατί ο Α. Παπανδρέου δεν ήταν ποτέ στ αλήθεια ΠΑΣΟΚ. Ήταν απλά ένας τροτσκιστής, δηλαδή ένας ψευτοκομμουνιστής, άριστος εισοδιστής που μπορούσε να παίρνει όλα τα πρόσωπα όλων των τάσεων μέσα στο ΠΑΣΟΚ για να τις εκκαθαρίζει σταδιακά στρέφοντας τη μία ενάντια στην άλλη μέχρι να μείνει κυρίαρχη μόνο μία τάση : η δήθεν αριστερή φιλοΚΚΕ τάση, η οποία είχε πάντα και συνεχίζει να έχει αρχηγό της τον έμπιστο του Α. Παπανδρέου και ταλαντούχο ραδιούργο Λαλιώτη. Η ασυνήθιστη σε παγκόσμιο επίπεδο συνεισφορά του πράκτορα του Κρεμλίνου Α. Παπανδρέου -για την οποία ο Πούτιν ήθελε να του φτιάξει αδριάντα στη Μόσχα (Ελευθεροτυπία 24.6.2005)- ήταν ότι δεν μπήκε σε ένα κόμμα της αστικής τάξης για να ανεβεί στην ηγεσία του και να αλλάξει την πορεία του όπως έκαναν άλλοι πράκτορες πχ σαν τον Σρέντερ ή τη Μέρκελ (αυτό το δοκίμασε και ο Α. Παπανδρέου αρχικά στο κόμμα του πατέρα του την Ένωση Κέντρου και απέτυχε), αλλά έφτιαξε ένα κόμμα ο ίδιος, το ΠΑΣΟΚ, ενώνοντας κυρίως τους πολιτικούς εκφραστές της μικρομεσαίας αστικής τάξης και των ριζοσπαστικοποιημένων μικροαστικών μαζών που πριν τη δικτατορία εκφράζονταν κυρίως μέσα από την Ενωση Κέντρου και εν μέρει από την ΕΔΑ. Οι διαφορετικές φράξιες αυτού του κόμματος δεν ήταν ρωσόφιλες αλλά ο Παπανδρέου αφού τις δηλητηρίασε με μπόλικο εθνικισμό και με αντιδυτικισμό άρχισε να τις στρέφει προς τη Ρωσία (αρχικά σαν ΕΣΣΔ) ενώ τις εμπόδιζε απόλυτα να δώσουν οποιαδήποτε πάλη με το ψευτοΚΚΕ. Όμως ποτέ και παρά τις αλλεπάλληλες εκκαθαρίσεις και τις προβοκάτσιες ο Παπανδρέου δεν μπόρεσε να κάνει το ΠΑΣΟΚ λόγω της ταξικής του φύσης υποτακτικό στη Ρωσία. Γι αυτό προσπαθούσε μέσω του Λαλιώτη να το κάνει πολιτικό και ιδεολογικό ακόλουθο του κοινοβουλευτικά πολύ πιο μειοψηφικού ψευτοΚΚΕ και αργότερα του πιο «σοσιαλδημοκρατικού» αποσπάσματος του ψευτοΚΚΕ, του ΣΥΝ. Ο στελεχικός και ψηφοφορικός στρατός του ΠΑΣΟΚ μικροαστικής καταγωγής και κατά ένα μέρος του αστοποιημένος μέσα από την άσκηση κρατικής εξουσίας και μάλιστα διεφθαρμένης - με τη ρητή παρότρυνση του Α.Π- εξουσίας, για δεκαετίες αντιστεκόταν σ’ αυτήν την υποταγή. Μάλιστα αντιστεκόταν παρά τη μονίμως τροφοδοτούμενη από τα πάνω, δηλαδή από τους ρωσόδουλους ηγέτες του ΠΑΣΟΚ, διάσπαση του σε δύο τμήματα στην εθνικιστική-κρατικοκαπιταλιστική και στην φιλοευρωπαϊκή οικονομικά πιο φιλελεύθερη τάση του.

Τελικά αυτή η επί δεκαετίες πολιτική και ιδεολογική προετοιμασία της βάσης του ΠΑΣΟΚ καρποφόρησε μετά τη χρεωκοπία της χώρας το 2009. Τότε οι απογοητευμένες και εξαπατημένες από το «λεφτά υπάρχουν» μάζες του ΠΑΣΟΚ, τυφλωμένες για χρόνια από τους ηγέτες τους, πήγαν μαζί με τις χειρότερες κρατικές βδέλλες του ΠΑΣΟΚ με τον ΣΥΡΙΖΑ. Έτσι, ανέβασαν τον ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία αντί να τα βάλουν με την πολύχρονη αντιβιομηχανική εκστρατεία στην οποία πρωτοστάτησε ο ΣΥΡΙΖΑ, το κόμμα που έπαιξε τον πιο καθοριστικό ρόλο στη χρεωκοπία και που ως τότε ήταν ασήμαντο ψηφοφορικά. Δηλαδή η βάση του ΠΑΣΟΚ ανέβασε στην εξουσία το φασισμό του ρωσοκινεζικού άξονα και τους κνίτες του ΣΥΡΙΖΑ πιστεύοντας στην πλειοψηφία της ότι φέρνει στην εξουσία μια δημοκρατική και αντιιμπεριαλιστική αριστερά. Εδώ βρίσκεται το πλεονέκτημα του Τσίπρα σε σχέση με το μέντορά του Α. Παπανδρέου. Απόκτησε λόγω των περιστάσεων ένα κόμμα όχι τόσο μεγάλο σαν το ΠΑΣΟΚ στις δόξες του, αλλά ένα κόμμα αρκετά συμπαγές ιδεολογικά στο φασισμό του και τη διαφθορά του και αρκετά μεγάλο ώστε να μπορεί επίσης να γίνει κυριαρχικό μέσα στον κρατικό μηχανισμό με γρήγορο και αποφασιστικό γιουρούσι και να προκαλέσει μόνο σε δυο χρόνια εξουσίας τόσες οικονομικές και πολιτικές καταστροφές στη χώρα και τέτοια υποδούλωση στον ρωσοκινεζικό άξονα που το αρχικό μεγάλο ΠΑΣΟΚ δεν μπόρεσε να πετύχει ούτε σε τρεις δεκαετίες.

Ο βασικός στόχος της ηρωοποίησης του Α. Παπανδρέου δεν είναι η πασοκοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ αλλά η συριζοποίηση του ΠΑΣΟΚ

Από τους «αριστερούς» του ΣΥΡΙΖΑ και τους φίλους τους: ΑΝΕΛ, ψευτοΚΚΕ και ναζί της ΧΑ, δηλαδή από αυτό το υπόγειο στρατηγικά συμμαχικό μέτωπο που μπορούμε να ονομάσουμε με μια λέξη «νέο ρώσικο κόμμα», ο λαός μας θα απαλλαχτεί μόνο με μεγάλες οδύνες και σκληρούς δημοκρατικούς εθνικοαπελευθερωτικούς αγώνες. Μάλιστα αν όλα τα ιδιωτικά κανάλια τα ελέγξουν οι ρωσόδουλοι, δεν θα μπορεί να προκύψει χωρίς αυτούς τους αγώνες ξανά μια δημοκρατική κυβέρνηση, δηλαδή κυβέρνηση που δεν θα έχει σε θέση κυριαρχίας ή σε θέση ρυθμιστή ένα από τα ρώσικα κόμματα, οπότε και σε θέση πραγματικής εξουσίας για να δυναστεύουν τη χώρα τις κατάλληλες εισαγγελίες και τα κατάλληλα ΣΔΟΕ, τα κατάλληλα σοσιαλφασιστικά και ναζιστικά τάγματα εφόδου στα υπουργεία και στα εργοστάσια, και τις κάθε λογής κατάλληλες ψευτοαναρχικές παρακρατικές συμμορίες της ανοιχτής βίας και της καταστροφής στους δρόμους του πολιτικού κέντρου της χώρας. Να γιατί είναι βασικό για τις επερχόμενες ανάγκες της ρώσικης διπλωματίας, η οποία θα επιδιώξει οπωσδήποτε οι κυβερνήσεις της να έχουν ευρωπαϊκό μανδύα (ώστε οι ρωσοκινέζοι να έχουν την ελληνική νεοαποικία τους εντός της ΕΕ και της Ευρωζώνης), να δημιουργηθεί ένα ακόμα ρώσικο κόμμα, που να πλαισιώνει τον μειοψηφικό ΣΥΡΙΖΑ και να είναι κάπως ευπαρουσίαστο στη Δύση.

Τέτοιο κόμμα προφανώς δεν είναι η ναζιστική ΧΑ, αλλά δεν είναι ούτε και το ψευτοΚΚΕ.

Το τελευταίο δεν μπορεί να είναι κατάλληλο για μια συγκυβέρνηση, όχι γιατί οι δυτικοί θα είχαν πρόβλημα με την κούφια και επιλεκτικά αντιδυτική, δήθεν αντικαπιταλιστική γραμμή του, αλλά γιατί το ψευτοΚΚΕ σε οποιαδήποτε κυβέρνηση με πρόγραμμα πείνας θα έχανε αυτόματα τη βάση του η οποία το ακολουθεί γιατί το περνάει για κόμμα της φτωχολογιάς. Κάτι τέτοιο θα ήταν μια κατατροφή για τη ρώσικη πολιτική που χρειάζεται το ψευτοΚΚΕ για μια πολύ σοβαρότερη δουλειά από αυτή που διεκπεραιώνει τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ. Το χρειάζεται για να γίνει η καθοδηγητική πολιτική δύναμη και ο οργανωτικός πυρήνας της ανοιχτής ρώσικης δικτατορίας στην Ελλάδα όταν θα έρθει η ώρα εκείνη όπου η Ελλάδα δεν θα μπορεί να παίζει το παιχνίδι «μέσα στην Ευρώπη ενάντια στην Ευρώπη υπέρ της Ρωσίας» γιατί η Ευρώπη θα έχει κατανοήσει μέσα από την πικρή πείρα της ότι η σοσιαλιμπεριαλιστική Ρωσία είναι ο θανάσιμος κύριος εχθρός της. Ήδη γι αυτό το σκοπό στη σχεδιαζόμενη δικτατορία του στην Ελλάδα, το ψευτοΚΚΕ έχει δώσει τη μορφή της «δικτατορίας του προλεταριάτου» και όχι του «αντιιμπεριαλιστικού δημοκρατικού αντιμονοπωλιακού μετώπου» που το κατάργησε μόλις φτιάχτηκε το ειδικό απόσπασμα ΣΥΡΙΖΑ που ανέλαβε να το εφαρμόσει στην πράξη με «δημιουργικό» τρόπο. Για τo πόσο προλεταριακή θα είναι η δικτατορία του ψευτοΚΚΕ μας προειδοποιούν οι ρωσοκρατούμενες «Λαϊκές Δημοκρατίες» του Ντονέτσκ και του Λουχάνσκ. Βεβαίως το ψευτοΚΚΕ δεν ζει μόνο για εκείνη την υπέρτατη στιγμή, κάνει ρώσικη πολιτική και τώρα δα σε κάθε στιγμή του. Μάλιστα ενώ εμφανίζεται σαν κόμμα πολύ πιο εχθρικό στο ΣΥΡΙΖΑ παρά στη ΝΔ, η μόνιμη θέση του: «κάτω όλα τα αστικά κόμματα», κρύβει κάτω από τον αντικαπιταλιστικό μανδύα της την πρακτική και πλήρη πολιτική του στήριξη στον ΣΥΡΙΖΑ στα πιο βασικά του καθήκοντα. Γιατί την ώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ επιχειρεί αργά αλλά με επιτυχίες την υποδούλωση του τηλεοπτικού τύπου και της δικαιοσύνης στα φασιστικά νέα αφεντικά της χώρας, η μόνιμη κραυγή του ψευτοΚΚΕ ότι αυτή η πάλη δεν αφορά καθόλου το λαό γιατί είναι διαμάχη διαφορετικών μερίδων της αστικής τάξης τάχα για την υποδούλωση των εργαζομένων είναι υποστήριξη στο φασισμό. Αν το «κάτω όλοι οι αστοί» του ψευτοΚΚΕ συνδυαστεί με το ότι όλα τα «ταξικά» κινήματα του ψευτοΚΚΕ χτυπάνε πάντα πρακτικά και με μένος μόνο τα ευρωπαϊκά μνημόνια και μόνο τα ντόπια και δυτικά εργοστάσια και επενδύσεις και ποτέ τις ανατολικές σκανδαλώδεις παραχωρήσεις εθνικού πλούτου και τις γαλέρες του ανατολικού μονοπώλιου, τότε καταλαβαίνει κανείς ότι το ψευτοΚΚΕ είναι όχι η ουρά του ΣΥΡΙΖΑ αλλά η πρωτοπορία του ΣΥΡΙΖΑ. Ποτέ ο φασιστικός ΣΥΡΙΖΑ δεν θα μπορέσει να είναι τόσο φασιστικός όσο το ψευτοΚΚΕ, πέρα από τον τελικό ρόλο για τον οποίο προορίζεται το τελευταίο.

Για να αποφευχθεί λοιπόν η απουσία ενός δεύτερου «καθώς πρέπει» ρώσικου κόμματος, εκτός του ΣΥΡΙΖΑ, θα πρέπει αυτό το ρόλο να τον παίξει το νέο λαλιωτικό ΠΑΣΟΚ που θα φοράει ακόμα πιο πειστικά από το ΣΥΡΙΖΑ την προβιά της Ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας. Γιατί το νέο ΠΑΣΟΚ έχει μπόλικους νικημένους φιλοευρωπαίους, που ακολουθούν καταπτοημένοι όντας πάντα διψασμένοι για μια θέση στη Βουλή, τη νέα ηγεσία. Αυτή εκτός από τον ίδιο το Λαλιώτη, (που ξέρει ότι είναι προτιμότερο να κατασκευάζει κανείς βασιλιάδες από το παρασκήνιο παρά να είναι βασιλιάς και να φθείρεται), περιλαμβάνει το άθυρμα του Φ. Γεννηματά, και τον εξίσου ρωσόδουλο και εξίσου διπρόσωπο με τον πατέρα του, αλλά αδύναμο σαν πολιτική προσωπικότητα Γ. Παπανδρέου. Η πρώτη εκπροσωπεί τυπικά τους γεννηματικούς εθνικιστές που είχαν και αναπτυξιακές και κάπως φιλοευρωπαϊκές τάσεις, ενώ ο δεύτερος εκπροσωπεί και πάντα προδίδει τους λεγόμενους προεδρικούς γραφειοκράτες κρατικοκαπιταλιστές που είχαν σαν αληθινό τους πρακτικό αρχηγό τον πολιτικά νεκρό Τσοχατζόπουλο.

Αυτό το ΠΑΣΟΚ είχε τα τελευταία χρόνια μόνο έναν κάπως υπολογίσιμο αντίπαλο του παπανδρεϊσμού μέσα του, τον μισοευρωπαϊστή μισοεθνικιστή Βενιζέλο. Αυτός είναι ο μόνος που αντιδρά στον συριζέικο εκφασισμό της χώρας, όμως ποτέ δεν ενοχλήθηκε από τον εκρωσισμό και τον εκκινεζισμό της ενώ ήταν πάντα τόσο πολύ σύμμαχος των ρωσόφιλων στην αντιβιομηχανική και γενικά αντιπαραγωγική τους πολιτική, που εμείς σαν ΟΑΚΚΕ τον περνούσαμε, για αρκετό καιρό για ρωσόδουλο. Αυτός λοιπόν κάηκε στην κομματική βάση του ΠΑΣΟΚ μπαίνοντας αντί για τον Γ. Παπανδρέου (που την έστριψε την κατάλληλη στιγμή από αυτήν την παγίδα), στη μνημονιακή συγκυβέρνηση με τη ΝΔ. Έτσι σχετικά εύκολα απομονώθηκε μετά την επιστροφή του Γ. Παπανδρέου και με την πανστρατιά των φαντασμάτων των εκτελεσθέντων σε προηγούμενες εκκαθαρίσεις πασόκων που σκηνοθέτησε ο Λαλιώτης, για να δείξει ότι το νέο ΠΑΣΟΚ, είναι το παλιό ΠΑΣΟΚ που ξαναδυναμώνει και μάλιστα πλαταίνει απλά αλλάζοντας όνομα σε Δημοκρατική Συμπαράταξη.

Καταλαβαίνει κανείς βέβαια ότι ένα πλάταιμα που ξεκινάει με μια ΔΗΜΑΡ δημιούργημα του συριζαίου Κουβέλη δεν γίνεται για να δυναμώσει το ΠΑΣΟΚ, αλλά για να υποδουλωθεί για πρώτη φορά αυτό για τα καλά στο ΣΥΡΙΖΑ και γενικά στο «νέο ρώσικο κόμμα». Γιατί τώρα δεν έχουμε το μεγάλο κρατικό πολυτασικό ΠΑΣΟΚ που ναι μεν δεν τολμούσε να χτυπήσει τον μικρό αντιπολιτευτικό ΣΥΡΙΖΑ αλλά και δεν υποτασσόταν σ αυτόν γιατί μπορούσε να κυβερνάει αυτοδύναμα. Τώρα έχουμε το αποκαθαρμένο και ανυπόληπτο μικρό ΠΑΣΟΚ των Λαλιώτη-Γ. Παπανδρέου που μπορεί να επιστρέψει στην εξουσία μόνο σαν τσόντα του φασιστικού κρατικού μηχανισμού που στήνουν ο ΣΥΡΙΖΑ και το ακροδεξιό του εξάρτημα που λέγεται ΑΝΕΛ. Αυτό σημαίνει ότι το νέο ΠΑΣΟΚ θα έχει αφεντικό του τον Τσίπρα, είτε αυτός είναι πρωθυπουργός, είτε δεν είναι. Γιατί ο οποιοσδήποτε νέος πρωθυπουργός (ακόμα και στην ελάχιστη πιθανή περίπτωση που αυτός θα είναι ο φιλο-ψευτοΚΚΕ, ανοιχτά φιλορώσος, φιλοκινέζος και αιχμάλωτος του ρωσόδουλου Καραμανλή, Μητσοτάκης), θα μπορέσει να διοικεί μόνο αν υποκλίνεται στο φασιστικό κράτος που στήνει ο Τσίπρας. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο τελευταίος είναι ο μόνος πολιτικός στην Ελλάδα για τον οποίο ο Πούτιν έχει εκδηλώσει ανοιχτά την εκτίμησή του. Συγκεκριμένα τον χαρακτήρισε ως «πρωθυπουργό με φρέσκιες ιδέες, που αγωνίζεται για το καλό του λαού του και της πατρίδας του»… (https://left.gr/news/o-poytin-ektheiazei-tsipra-prothypoyrgos-me-freskies-idees-agonizetai-gia-kalo-toy-laoy-toy-kai).

Η ληξιαρχική πράξη του πολιτικο-ιδεολογικού γάμου του λαλιωτικού ΠΑΣΟΚ με τον ΣΥΡΙΖΑ έγινε τις τελευταίες μέρες με δυο κείμενα που δημοσίευσαν σχεδόν ταυτόχρονα οι δύο αρχηγοί τους, πρώτα ο Λαλιώτης (http://www.efsyn.gr/arthro/arthro-ntokoymento-toy-kosta-lalioti-gia-ton-andrea-papandreoy) και μετά ο Τσίπρας, που είναι δύο ύμνοι στον κοινό τους γενάρχη αρχιπράκτορα. Ο πιο στρατηγικός ύμνος είναι αυτός του Τσίπρα στο κεντρικό άρθρο του βρώμικου «Ντοκουμέντου» για την επέτειο της ιδρυτικής πασοκικής διακήρυξης 3^ης του Σεπτέμβρη. Αυτό βγάζει τον ΑΠ έναν αρχηγό των καταπιεσμένων από τις ελίτ και τη Δύση, ουσιαστικά έναν λαϊκοδημοκράτη αντιιμπεριαλιστή, έναν δήθεν πρακτικό συνεχιστή της γραμμής της ΕΔΑ ο οποίος τάχα έφτιαξε το καλό ΠΑΣΟΚ της 3^ης του Σεπτέμβρη που όμως χάλασε από τα μέσα από την προδοσία και τη διαφθορά των διαδόχων του.

Όμως ο πιο χαρακτηριστικός από πρακτική πολιτική πλευρά είναι ο ύμνος του Λαλιώτη στον Α.Π που η μεγαλύτερη του έμφαση του βρίσκεται στην ενίσχυση του κεντρικού στόχου της τωρινής αντιευρωπαϊκής στρατηγικής της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ που είναι το διασπαστικό μέτωπο του Νότου ενάντια στο Βορρά, βασικά ενάντια στη Γερμανία, μέτωπο που έχει πυρήνα του την ένωση των μεσογειακών χωρών, απίθανο ηγέτη της τον χρεωκόπο Τσίπρα και κορμό του την υπερ-υφεσιακή Γαλλία των νέων Νταλαντιέ Ολάντ, Μακρόν και Σία. Ο Λαλιώτης λοιπόν τονίζει, και σωστά, διευκολύνοντας τον Τσίπρα πριν τη συνάντησή του με τον Μακρόν ότι ήταν πρώτος ο Παπανδρέου που έβαλε επί Μάαστριχτ σαν κεντρικό καθήκον την πάλη μέσα στην ΕΕ ενάντια στο Βορρά και βασικά ενάντια στη Γερμανία και στη «γερμανική Ευρώπη» βάζοντας γι αυτό το λόγο στην πρώτη γραμμή των «εθνικών» διεκδικήσεων της Ελλάδας το ζήτημα των γερμανικών πολεμικών αποζημιώσεων. Βεβαίως αυτή η κήρυξη ενός πανευρωπαϊκού πολιτικού πολέμου ενάντια στη Γερμανία δεν ήταν στρατηγική ανακάλυψη ενός οσοδήποτε επιδέξιου βαλκάνιου πράκτορα, αλλά ήταν πάντα η στρατηγική της Ρωσίας (προηγούμενα της ΕΣΣΔ) για τη διάσπαση της ΕΕ με την απομόνωση της βασικής της παραγωγικής μηχανής και κυρίως του πιο δημοκρατικού, αντισοβινιστικού και γι αυτό ενοποιητικού της παράγοντα. Αυτό γιατί η Γερμανία είναι η μόνη ιμπεριαλιστική χώρα στον κόσμο που ο φασισμός της, ο στρατιωτικός ιμπεριαλισμός και ο ηγεμονισμός της δοκίμασε μια τόσο απόλυτη και τόσο ντροπιαστική συντριβή, πράγμα που ανάλογό του δεν έπαθε ποτέ η γεμάτη σοβινισμό και αποικιακά ρατσιστικά σύνδρομα Γαλλία

Να πως γίνεται και ένας τόσο ενστιχτώδικα ψεύτης σαν τον Τσίπρα μπορεί να λέει μια μεγάλη αλήθεια όταν ταυτίζει την πολιτική του με αυτή του Α. Π. Είναι κάτι το ανάλογο με ένα χαλασμένο ρολόι που κάθε τόσο οι δείχτες του δείχνουν τη σωστή ώρα. Μόνο που κανείς δεν μπορεί να ξέρει μόνο από τους δείκτες του πότε είναι αυτή.

-Δημοσιεύτηκε στο φ. 527 της Νέας Ανατολής, Αύγουστος 2017-