σε βάρος όχι τόσο του παλαιστινιακού λαού όσο του ίδιου του Ισραήλ.
Αυτή η σφαγή άοπλων διαδηλωτών εξυπηρετεί απόλυτα τα σχέδια των ισλαμοναζήδων της Χαμάς και των πουτινικών προστατών της να δυναμώσουν στο έπακρο το παλαιστινιακό, το αραβικό και το μουσουλμανικό μίσος ενάντια στο διπλωματικά όλο και πιο απομονωμένο σε παγκόσμιο επίπεδο Ισραήλ και βέβαια να δυναμώσουν παραπέρα την πολιτική τους ισχύ όχι μόνο στη λωρίδα της Γάζας, αλλά και στην Δυτική όχθη.
Αυτή η σφαγή έρχεται μετά την αναγνώριση της Ιερουσαλήμ σαν πρωτεύουσας του Ισραήλ από τον ακόμα μεγαλύτερο προβοκάτορα Τραμπ, και θα προκαλέσει έναν νέο φαύλο κύκλο ισραηλοπαλαιστινιακής βίας από τον οποίον ο πλέον κερδισμένος θα είναι ο παγκόσμιος ρωσοκινεζικός άξονας του φασισμού. Εκτιμάμε ότι η πιο στρατηγική παγκόσμια ιδεολογική σημαία που θα υψώσει αυτός ο άξονας για να ενώσει όλους του φασίστες της γης στον εξοντωτικό πόλεμο που ετοιμάζει κατά των δημοκρατικών λαών όλου του κόσμου θα είναι η σημαία του αντισημιτικού «αντισιωνισμού».
Είναι γεγονός ότι η «μεγάλη πορεία επιστροφής», όπως ονομάζονται αυτές οι κινητοποιήσεις, οργανώθηκε από τις δυνάμεις του ισλαμοφασισμού (Χαμάς, Ισλαμική Τζιχάντ) και της ψευτοαριστεράς (PFLP, DFLP) και προβάλει ένα αντιδραστικό σύνθημα, αυτό της επιστροφής μετά από 70 χρόνια των παλαιστινίων προσφύγων και των απογόνων τους στο Ισραήλ, αίτημα που στοχεύει απλά στη δραματική αλλαγή της εθνικής σύνθεσης του πληθυσμού της χώρας σαν πρώτο βήμα για την κατάλυση της κυριαρχίας της. Πρέπει εδώ να τονίσουμε ότι η σοσιαλιστική σταλινική ΕΣΣΔ είχε με μεγάλη ένταση καταδικάσει σαν εντελώς αντιδραστικό τον πόλεμο που είχε προκαλέσει την παλαιστινιακή προσφυγιά. Μιλάμε για τον πόλεμο του 1948 που είχε κηρύξει η αραβική αντίδραση για την εξαφάνιση του νεοσύστατου κράτους του Ισραήλ κάτω από την καθοδήγηση της αποικιακής Αγγλίας και με τη συμμετοχή των χιτλερικών παλαιστινιακών δυνάμεων της κλίκας Αλ Χουσεϊνί οι οποίοι πολέμησαν στον β παγκόσμιο κίνημα σαν τμήμα του χιτλερικού στρατού. Είναι πολύ χαρακτηριστικό ότι η ΕΣΣΔ είχε τότε καταψηφίσει μαζί με το Ισραήλ την απόφαση 194-ΙΙΙ της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ που είχε υποστηριχθεί από τις ΗΠΑ και την Αγγλία και η οποία ανάμεσα σε άλλα σημεία της περιείχε και τη θέση ότι οι παλαιστίνιοι πρόσφυγες μπορούσαν να επιστρέψουν στο Ισραήλ ή να αποζημιωθούν. (Για τη στάση της ΕΣΣΔ στον πόλεμο του 1948 δες Laurent Rucker: Staline, Israel et les Juifs σελ.131 και Yaakov Rο’i: Soviet decision making in Practice. The USSR and Israel 1947-1954 σελ. 232-247 )
Από εκείνη την εποχή σημειώθηκαν πελώριες αλλαγές στην ισραηλο-παλαιστινιακή διένεξη που αντιστοιχούσαν σε ουσιαστικές αλλαγές στους παγκόσμιους συσχετισμούς δύναμης ανάμεσα στο στρατόπεδο της προόδου και σε εκείνο της αντίδρασης. Η πιο κοσμο-ιστορική τέτοια αλλαγή ήταν η μετατροπή της σοσιαλιστικής ΕΣΣΔ από ηγέτιδας δύναμης του παγκόσμιου δημοκρατικού κινήματος σε μια ιμπεριαλιστική και μάλιστα χιτλερικού τύπου υπερδύναμη πράγμα που οδήγησε από τη μια το παλαιστινιακό κίνημα να ξεπέσει τελικά στα χέρια των νέων Χουσεϊνί, δηλαδή των ρωσόδουλων αντισημιτών της Χαμάς, και από την άλλη οδήγησε το Ισραήλ να συμπλέει για χρόνια με τους μεσανατολικούς σχεδιασμούς της αμερικάνικης υπερδύναμης, ενώ αργότερα έφερε στην εξουσία τους ρωσόφιλους προβοκάτορες Νετανιάχου-Λίμπερμαν. Αυτοί αξιοποίησαν τις γενοκτονικού τύπου επιθέσεις της Χαμάς για να καλλιεργήσουν έντονα αντιπαλαιστινιακά αισθήματα στον ισραηλινό λαό και να ρίξουν τη χώρα τους στις χειρότερες ως τώρα επεκτατικές και κατοχικές πολιτικές ενάντια στο παλαιστινιακό κράτος. Ταυτόχρονα έκαναν και κάνουν τα πάντα για να συντρίψουν το παλαιστινιακό κίνημα που καθοδηγήθηκε για δεκαετίες από την εθνοανεξαρτησιακή και δημοκρατική Φατάχ, (η οποία προσπάθησε πολύ να απαλλαχθεί από την κακή κληρονομιά των Χουσεϊνί) και να το παραδώσουν στην Χαμάς, δηλαδή ακριβώς στους πιο λυσσασμένους γενοκτόνους αντισημίτες.
Στην ουσία το πιο μεγάλο έγκλημα που κάνανε οι Νετανιάχου-Λίμπερμαν σε έμμεση συνεργασία με τη Χαμάς και τώρα με τον αρχιπροβοκάτορα Τραμπ ήταν να θάψουν τη λύση των δύο κρατών Ισραηλινού και Παλαιστινιακού, για την οποία πάλεψε τόσο το Εργατικό κόμμα του Ισραήλ μετά τα 1980 όσο και η Φατάχ επί Αραφάτ.
Όμως παρόλο τον αντιδραστικό πολιτικό προσανατολισμό των κινητοποιήσεων της Γάζας αυτές δεν ήταν ένοπλες. Άλλωστε μόνο έτσι οι καθοδηγητές της Χαμάς –που είναι μαιτρ στην χρησιμοποίηση των άμαχων μαζών για να αποσπούν πελώρια διπλωματικά οφέλη από την όποια ισραηλινή βία- θα μπορούσαν να αξιοποιήσουν διπλωματικά τη σίγουρη και διακηρυγμένη από τα πριν βίαιη απάντηση των Νετανιάχου-Λίμπερμαν. Έτσι ενώ όσοι παλαιστίνιοι προσέγγισαν το φράχτη που χωρίζει τη Γάζα από το Ισραήλ χρησιμοποίησαν το πολύ καμένα λάστιχα και πέτρες για να πλησιάσουν τον φράκτη, τα πάνοπλα ισραηλινά στρατεύματα, που ήταν στην πρακτικά απροσπέλαστη άλλη πλευρά του, πυροβολούσαν στο ψαχνό τους διαδηλωτές (βλ. hrw.org,3/4) σκοτώνοντας 35 από αυτούς και τραυματίζοντας εκατοντάδες.
Αμέσως ο Λίμπερμαν, σαν υπουργός άμυνας, δικαιολόγησε το φονικό λέγοντας ότι «δεν υπάρχουν αθώοι στη Γάζα» δηλαδή ότι όλοι οι κάτοικοι της αξίζει να τιμωρηθούν και απέρριψε τις εκκλήσεις της διεθνούς κοινότητας για την πραγματοποίηση επίσημης έρευνας του στρατού (dw.com, 8/4). Αυτός πάτησε πάνω στην αποδεδειγμένη πραχτική της Χαμάς να επιτίθεται κατά ισραηλινών στόχων σκάβοντας λαγούμια κάτω από το φράχτη της Γάζας ή υποδυόμενη δημοσιογράφους ή χρησιμοποιώντας ασθενοφόρα και διακριτικά της Ερυθράς Ημισελήνου για να ασκήσει τη δική του αντίστροφη και μάλιστα διακηρυγμένα γενοκτονική βία κατά αμάχων. Όμως τίποτα από αυτά στις συγκεκριμένες συνθήκες δεν μπορούσε να ισχύει, γι αυτό και υπήρξε διεθνής κατακραυγή για την ισραηλινή αντίδραση στη διαδήλωση στον συνοριακό φράκτη.
Το πιο μεγάλο κακό είναι ότι τέτοιες πράξεις μαζικής βίας του Ισραήλ ενισχύουν την επιρροή του ισλαμοφασισμού μέσα στον παλαιστινιακό λαό, αφού του ενισχύουν την πεποίθηση ότι είναι αδύνατη η γειτνίαση των δύο λαών και ότι το ισραηλινό κράτος πρέπει γι’ αυτό να καταστραφεί. Η Χαμάς που έχει την πιο πάνω γραμμή-αν και τελευταία, για να πάρει την εξουσία και στη Δυτική όχθη, παριστάνει ότι αποδέχεται τακτικά την ύπαρξη του ισραηλινού κράτους - σπεύδει να παρουσιαστεί σαν ο αντίπαλος πόλος της γραμμής Λίμπερμαν και έτσι το δίπολο αυτό αλληλοτροφοδοτείται διαρκώς και η ένταση αυξάνεται προς μεγάλη ικανοποίηση των σοσιαλιμπεριαλιστών Μόσχας-Πεκίνου που επιδιώκουν να εντάξουν όλο τον αραβομουσουλμανικό κόσμο στο δικό τους χιτλερικό αντιδυτικό, στην ουσία και αντιτριτοκοσμικό, στρατόπεδο.