Εδώ γίνεται λόγος για την υποχρέωση των κρατών-μελών του ΝΑΤΟ να συνδράμουν οποιοδήποτε άλλο κράτος-μέλος δεχτεί στρατιωτική επίθεση. Ο αμερικανός πρόεδρος ξεκαθαρίζει ότι δε θέλει να αναλάβει αυτή την υποχρέωση, η οποία στην περίπτωση της Ευρώπης θα είχε προοδευτικό χαρακτήρα μιας και θα καθυστερούσε την επίθεση της Ρωσίας για την κατάληψή της, με τη δικαιολογία ότι κάτι τέτοιο οδηγεί στον Γ΄ παγκόσμιο. Αντί λοιπόν να καταγγείλει τη ρωσική επιθετικότητα που οδηγεί στον πόλεμο και να εργαστεί για την ενότητα των χωρών της Ευρώπης απέναντι σε αυτήν την απειλή, πάει και τα βάζει με μια αδύναμη χώρα που μόλις πρόσφατα μπήκε στο ΝΑΤΟ και δεν έχει επιτεθεί σε κανέναν γείτονα του για λογαριασμό οποιασδήποτε ισχυρότερης χώρας, το Μαυροβούνιο!

Το Μαυροβούνιο ήταν για χρόνια κάτω από την πολιτική κυριαρχία της φασιστικής Σερβίας αλλά αφότου ανεξαρτητοποιήθηκε προσέγγισε πολιτικά την Ευρώπη και στρατιωτικά το ΝΑΤΟ. Η φιλοδυτική στροφή του έχει εξαγριώσει τους νέους τσάρους, που γι’ αυτό υποκίνησαν ένα αντιδραστικό κίνημα ανατροπής της κυβέρνησης. Μάλιστα τον Οκτώβρη του ’16, προκειμένου να αποτρέψει την ένταξη της χώρας στο ΝΑΤΟ η Μόσχα δε δίστασε να σχεδιάσει στρατιωτικό πραξικόπημα. Οι αρχές της πρωτεύουσας Ποντγκόριτσα κινητοποιήθηκαν έγκαιρα και συνέλαβαν τους δράστες. Από τότε οι σχέσεις της μικρής αυτής χώρας με τη Ρωσία έχουν παραπέρα επιδεινωθεί. Ένα πολύ κρίσιμο σημείο είναι το ότι η φιλορωσική τάση έχει ακόμα αρκετή ισχύ μέσα στη χώρα κι αυτό μας δείχνει ποιος ευνοείται από τις κατά τα άλλα «ανεξήγητες» εμπρηστικές δηλώσεις του Τραμπ.

Σε ένα βίντεο που έκανε το γύρο του κόσμου έχει αποτυπωθεί όλη η δυσαρέσκεια του Κρεμλίνου για την πολιτική πορεία του Μαυροβουνίου. Το βίντεο τραβήχτηκε στην περσινή σύνοδο κορυφής της συμμαχίας στις Βρυξέλλες, στην οποία σύνοδο η χώρα αυτή συμμετείχε για πρώτη φορά. Εκεί εμφανίζεται ο προβοκάτορας Τραμπ να σπρώχνει περιφρονητικά τον πρωθυπουργό του Μαυροβούνιου Ντ. Μάρκοβιτς σαν να είναι ένα τίποτα, και να περνά μπροστά του για να φωτογραφηθεί μαζί με τους υπόλοιπους ηγέτες των κρατών-μελών. Φαίνεται πως κατά την αντίληψη του άθλιου αυτού υποκειμένου «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα», αρκεί φυσικά τα μέσα αυτά να υπαγορεύονται από τις ανάγκες και τα συμφέροντα του ανερχόμενου άκρως ληστρικού και αδίσταχτου ρωσικού κρατικοφασιστικού μονοπώλιου.