Ο Σύριζα που ηγείται της εκστρατείας ενάντια στην εξόρυξη και στη μεταλλουργία του χρυσού επικαλείται περιβαλλοντικούς λόγους όπως κάνει πάντα για να ματαιώσει κάθε σημαντική βιομηχανική επένδυση. Έτσι απέρριψε όλες τις περιβαλλοντικές μελέτες της εταιρείας που τις έχει εγκρίνει το ελληνικό κράτος (ΥΠΕΧΩΔΕ και ΣτΕ), και αρμόδια επιστημονικά όργανά του όπως είναι το ΙΓΜΕ, λέγοντας, όπως συνηθίζει, ότι το κράτος είναι στην υπηρεσία του κάθε ιδιωτικού κεφάλαιου, που εύκολα μπορεί να σκοτώνει τον κόσμο για το κέρδος του. Κάνει δηλαδή πως δεν ξέρει ότι το κράτος ενδιαφέρεται για τα συνολικά συμφέροντα του κεφάλαιου αλλά και για την κοινή γνώμη ειδικά σε μια περιοχή του κόσμου με δημοκρατικές κατακτήσεις λαών. Στη συνέχεια ο Σύριζα στηρίχθηκε σε ειδικές ad hoc επιτροπές εκεί όπου είχε συνδικαλιστική δύναμη όπως σε ένα τοπικό τμήμα του ΤΕΕ, το τμήμα Κεντρικής Μακεδονίας, και στο ΑΠΘ. Όμως από τα συνολικά 13 άτομα των δύο πιο βασικών επιτροπών, μόνο 4 ήταν επιστημονικά σχετικοί με το θέμα, εκ των οποίων ειδικός στο κεντρικό σημείο, δηλαδή μηχανικός μεταλλείων-μεταλλουργός ήταν μόνο ένας. Αντίθετα πέρα από τα επίσημα κρατικά όργανα που έχουν εγκρίνει τη συγκεκριμένη μεταλλουργική μέθοδο, οι πραγματικά ειδικοί καθηγητές και με κύρος που έχουν μιλήσει έχουν δηλώσει ότι η μέθοδος μεταλλουργίας που θα χρησιμοποιηθεί στο συγκεκριμένο εργοστάσιο (η ακαριαία τήξη σε κλειστό φούρνο) είναι αυτή με τις αυστηρότερες προδιαγραφές στον κόσμο και εφαρμόζεται στις σκανδιναβικές χώρες.
Αν ο Σύριζα και γενικά οι αντίπαλοι της επένδυσης ήθελαν μια εναλλακτική έγκυρη γνώμη θα μπορούσαν να ζητήσουν γνωμοδότηση της πιο αρμόδιας μόνιμης επιτροπής Μηχανικών Μεταλλείων Μεταλλουργών του ΤΕΕ ή ακόμα να οργανώσουν παγκόσμιου κύρους συναντήσεις ειδικών στην εξορυκτική βιομηχανία και στη μεταλλουργία χρυσού. Τέλος αν ήθελαν να διαφωτίσουν πιο άμεσα την κοινή γνώμη θα καλούσαν τους ειδικούς των δύο πλευρών, δηλαδή τους “υπέρ και τους κατά της επένδυσης” σε τηλεοπτικές συζητήσεις που θα εκλαΐκευαν στο κοινό τον πυρήνα των επιχειρημάτων τους.
Αντί να κάνουν όμως κάτι από αυτά ξεσήκωσαν σε μια κωμόπολη της περιοχής, στην Ιερισσό, ένα κίνημα βίας και τρομοκρατίας, που έφτασε το 2013 στο σημείο να περιλούζει μεταλλωρύχους με πετρέλαιο και να τους απειλεί με κάψιμο, να τραμπουκίζει στα παιδιά τους στα σχολεία της Ιερισσού, αναγκάζοντας τα να πηγαίνουν για μάθημα στο γειτονικό Στρατώνι με μια λογική απαρτχάιντ, ενώ τώρα κλιμακώνει τη βία πετροβολώντας τα σπίτια των μεταλλωρύχων στην Ιερισσό, σπάζοντας τα αυτοκίνητά τους και δυναμώνοντας ξανά το μπούλιγκ στα παιδιά τους. Τελευταία “μορφή πάλης” είναι η απρόκλητη επίθεση στις μαζικές διαδηλώσεις των μεταλλωρύχων με σφεντόνες και μπουλόνια από έναν στρατιωτικού τύπου σχηματισμό υποτιθέμενων αναρχικών.
Στη λογική όλων αυτών των επιθέσεων είναι η ταύτιση των εργατών με το κεφάλαιο που τους εκμεταλλεύεται, λογική που είναι φασιστική. Το μόνο κοινό συμφέρον που έχουν οι εργάτες και το κεφάλαιο είναι η ύπαρξη του εργοστάσιου μέσα από το οποίο οι πρώτοι παράγουν το μισθό τους και την υπεραξία και το κεφάλαιο αποσπά τη δεύτερη. Για τους συνειδητούς εργάτες το εργοστάσιο είναι το άμεσο έδαφος του ταξικού ανταγωνισμού και η υλική βάση κάθε αληθινής κοινωνικής επανάστασης.
Η ελληνική εργατική τάξη διαισθάνεται ότι τα “περιβαλλοντικά” κινήματα του Σύριζα είναι προσχηματικά και εχθρικά της και γι αυτό στέκεται αποφασιστικά απέναντί τους. Και σωστά. Το αντιβιομηχανικό κίνημα του Σύριζα πραγματικά δεν οφείλεται σε κάποιο αντικαπιταλισμό του, αλλά στο ότι παρατάσσεται με ένα άλλο κεφάλαιο πολύ μεγαλύτερο, πολύ πιο συγκεντρωμένο και πολύ πιο αντεργατικό από αυτό που ο Σύριζα κυνηγάει. Πρόκειται για το κρατικοφασιστικό, υπερ-συγκεντρωμένο μονοπωλιακό κεφάλαιο της νεοχιτλερικής Ρωσίας που σε συμμαχία με την επίσης νεοχιτλερική Κίνα θέλει να τσακίσει το ντόπιο ελληνικό ή σύγχρονο δυτικό κεφάλαιο, προκειμένου να εγκαταστήσει τη δική της αποικιακού τύπου κυριαρχία. Αυτή αναγκαστικά θα στηρίζεται στην ανάπτυξη περιορισμένων, αλλά στρατηγικών παραγωγικών λειτουργιών, όπως λιμανιών, σιδηροδρόμων, αγωγών ενέργειας καθώς και της αρκετά ακίνδυνης για τους αποικιοκράτες μικρής παραγωγής. Αυτού του τύπου οι μορφές παραγωγής σημαίνουν υπερεκμετάλλευση της ζωντανής εργασίας δηλαδή άθλια μεροκάματα και σχετικά καθυστερημένη τεχνολογία. Και τα δύο αυτά μπορεί κανείς να τα διαπιστώσει στις εγκαταστάσεις της COSCO στον Πειραιά.
Να γιατί ο σαμποταριστές του Σύριζα και του ψευτοΚΚΕ με τη βοήθεια των επίσης ρωσόδουλων, με ευρωπαϊκή όμως εμφάνιση, Σημίτιδων, Καραμανλήδων, Σαμαράδων, Παπανδρέηδων, γκρεμίζουν συστηματικά εδώ και χρόνια τη ντόπια και δυτική βιομηχανία με κάθε είδους ψευτο-αντικαπιταλιστικά προσχήματα ενώ αφήνουν ασύδοτες τις επιχειρήσεις των ρωσοκινέζων Γκάζπρομ και COSCO, καθώς και των ντόπιων φίλων τους κρατικοκαπιταλιστών (Μπόμπολα, Κόκκαλη, Κοπελούζου, Μυτιληναίου, Βγενόπουλου κλπ) να πλουτίζουν με την κυριολεκτική λεηλασία του εθνικού πλούτου (αδιαφανείς αναθέσεις έργων, ψηλές τιμές προϊόντων πχ φυσικό αέριο, διόδια αυτοκινητοδρόμων κλπ).
Η ιδιαίτερη λύσσα του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ ενάντια στη βιομηχανία του χρυσού οφείλεται στο ότι όλο το χώρο του Βόρειου Αιγαίου, και πιο πολύ το λιμάνι της Θεσσαλονίκης και την περιοχή του Άγιου Όρους, στην οποία βρίσκονται και τα μεταλλεία, τον εποφθαλμιά η Ρωσία για τους στρατηγικούς σκοπούς της. Ειδικά το Άγιο Όρος το θέλει για να αποσπάσει από το πατριαρχείο της Κων/λης την εκκλησιαστική ηγεσία των ορθοδόξων πληθυσμών. Γι αυτό έχει κάνει ήδη ηγεμονικό στην περιοχή το πουτινικό κεφάλαιο μέσω του Σαββίδη που αγοράζει ποδοσφαιρικές ομάδες, ξενοδοχεία, γη, και εργοστάσια. Γι αυτό για τα μεταλλεία αυτά χύθηκε αίμα με τις δολοφονίες των δύο διαδοχικών ντόπιων ιδιοκτητών τους Αθανασιάδη και Βρανόπουλου (Εθνική) από τη φιλορώσικη “17Ν”, για αυτό υπήρξε πάλι βία κατά των μεταλλωρύχων και τελικά ματαίωση από το ΣτΕ της μεταλλουργίας χρυσού της TVX. Γι αυτό το κράτος έδωσε για ένα κομμάτι ψωμί τα μεταλλεία στον ρωσόφιλο Μπόμπολα (2003), ο οποίος στη συνέχεια τσέπωσε μισό δις από τους Καναδούς της Ελ Ντοράντο και κάποιους προκατόχους τους. Όταν ήταν να πουλήσει ακριβά τα μεταλλεία ο Μπόμπολας στην Ελ Ντοράντο ο Σύριζα δεν έκανε φασαρία, μάλιστα έβαζε διαφημίσεις της Ελληνικός Χρυσός στην Αυγή (2/5/2010). Μόλις τα πήραν οι Καναδοί, αφήνοντας πάντως τη διεύθυνση στο Μπόμπολα, ο Σύριζα άρχισε ξανά τον πόλεμο.
Αλλά οι Καναδοί μετά το πάθημα της TVX βάλανε ψηλές ρήτρες αποζημίωσης στο ελληνικό κράτος αν ματαιωνόταν το έργο. Για να μην πληρώσει η κυβέρνηση των σαμποταριστών αυτές τις ρήτρες στους Καναδούς αλλά και για να πάρει πάλι ο Μπόμπολας από τους τελευταίους τζάμπα τα μεταλλεία, η κυβέρνηση Τσίπρα δεν θέλει να αναλάβει την ευθύνη για την ακύρωση του έργου, αλλά να εξαναγκάσει τους Καναδούς να φύγουν. Γι αυτό χρησιμοποιεί βία και μάλιστα ενάντια στους μεταλλωρύχους δηλαδή ενάντια στον εύκολο στόχο, ελπίζοντας κιόλας ότι αυτοί θα απαντήσουν με βία στους διαφωνούντες κατοίκους για να ματαιώσει την επένδυση στο όνομα της αποφυγής ταραχών.
Για τους παραπάνω λόγους:
Όλοι οι αριστεροί που ξέρουν ότι το εργατικό κίνημα και η βιομηχανία είναι το μέλλον ενός λαού, όλοι οι δημοκράτες που μισούν την τραμπούκικη βία όταν αυτή γίνεται το κεντρικό επιχείρημα του κράτους και του παρακράτους και όλοι οι πραγματικοί πατριώτες που ξέρουν ότι η χώρα μας πεινάει, καταθλίβεται και αργοπεθαίνει λόγω αποβιομηχάνισης και ότι βγαίνει από τη δημοκρατική Ευρώπη μόνο και μόνο για να πάει στη ρωσοκινέζικη βαρβαρότητα, πρέπει να συμπαρασταθούν στους αγωνιζόμενους μεταλλωρύχους της Βόρειας Χαλκιδικής.
Αθήνα, 14/4/2015