ξέσπασε αιφνίδια «πολιτική κρίση» για τη θέσπιση ενός νέου νόμου που επιβάλλει απαγορεύσεις στη ρατσιστική προπαγάνδα που προκαλεί σε ρατσιστική βία και μίσος.
Ο «καυγάς» τους για το νέο αντιρατσιστικό νομοσχέδιο είναι τόσο υποκριτικός, όσο και γελοίος. Όταν υπάρχει μία ανοιχτή ναζιστική συμμορία στη Βουλή, όταν οι βουλευτές της έχουν επανειλημμένα συμμετέχει σε επιθέσεις ρατσιστικής βίας, όταν με δηλώσεις τους έχουν καλύψει τέτοιες επιθέσεις, όταν έχει γεμίσει το αστυνομικό δελτίο με συλλήψεις δραστών ρατσιστικών επιθέσεων που έχουν προπαγαδιστικά υλικά της «Χρυσής Αυγής», δηλ σε μία χώρα όπου αποδεικνύεται στην πράξη ότι ένα συγκεκριμένο κόμμα ασκεί ρατσιστική βία, γιατί ψάχνουν για ερμηνείες, και νομοθετικά μοντέλα; Γιατί δεν ασκούν εδώ και τώρα διώξεις στην ηγεσία της «Χ.Α» και στους βουλευτές της για ηθική αυτουργία σε ρατσιστική βία;
Η αλήθεια είναι ότι δεν τους ενδιαφέρει να προχωρήσει κανένα αντιρατσιστικό νομοσχέδιο και καμία εφαρμογή μέτρων κατά της ναζιστικής βίας. Για την ακρίβεια τις πολιτικές ηγεσίες των 6 κοινοβουλευτικών κομμάτων τις ενδιαφέρει ακριβώς το αντίθετο, δηλ να μην προχωρήσει κανένα αντιρατσιστικό νομοσχέδιο. Για αυτό βάζουν πλάτη ο ένας στον άλλο, με τις ψευτοκόντρες τους και τις διαφωνίες τους.
Οι πιέσεις της Ευρώπης προκάλεσαν την «πρωτοβουλία» ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ για τη θέσπιση του νέου αντιρατσιστικού νόμου
Ήταν κάτω από την πίεση της κοινής γνώμης και τελικά των θεσμικών οργάνων της Ευρώπης που δεν μπορούν να την παραβλέψουν, που το πολιτικό καθεστώς στριμώχτηκε αφόρητα και αναγκάστηκε να ασχοληθεί με την υπόθεση του αντιρατσιστικού νόμου. Αυτή η πίεση ήταν δεκαπλάσια για το ΠΑΣΟΚ αλλά και για τη ΔΗΜΑΡ από ότι για το Σαμαρά. Έτσι το πιο έκθετο τμήμα τους φιλοναζιστικού καθεστώτος και της κυβέρνησης, δηλαδή το μέτωπο ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ ανέλαβε να εκστρατεύσει για τον αντιρατσιστικό νόμο της Ευρώπης, ενώ ο Σαμαράς ανέλαβε το ρόλο του αντιρρησία. Αν οι ΠΑΣΟΚ- ΔΗΜΑΡ έκαναν πραγματική σύγκρουση έπρεπε να καταγγείλουν το Σαμαρά σα φιλοχρυσαυγίτη και να αποχωρήσουν από την κυβέρνηση. Αντίθετα, εμφανίζονται έτοιμοι για νέες συζητήσεις και διαπραγματεύσεις, δηλαδή θέλουν μια λύση μεταξύ Ευρώπης και Σαμαρά, που τελικά θα είναι στην πράξη ανώδυνη για τη «Χρ. Αυγή». Οι ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ προώθησαν δηλαδή έναν αντιρατσιστικό νόμο έτσι όπως τον ήθελε η Ευρώπη, μόνο για να τον προβοκάρουν, να τον πετσοκόψουν, και τελικά να τον αχρηστεύσουν με τη βοήθεια του υπόλοιπου κυβερνητικού αλλά και του αντιπολιτευτικού θιάσου. Έτσι, μοιράστηκαν οι βασικοί ρόλοι, και από τότε προστίθεται και μία νέα πράξη με εντυπωσιακά κάθε φορά σκηνικά σε μία καλοστημένη θεατρική παράσταση που δοκιμάζει τις αντοχές μιας Ευρώπης η οποία σε ηγετικό επίπεδο βρίσκεται στα χέρια των σιχαμερών μονοπωλιστών της. Αυτοί για να τα έχουν καλά με τους φασίστες της Κίνας και της Ρωσίας αλλά και για να τσακίζουν οι ίδιοι τα μεροκάματα των λαών τους νοιάζονται ελάχιστα ή καθόλου για τη δημοκρατία.
Πάντως για την ώρα οι πιέσεις που ασκούνται από τα ευρωπαϊκά θεσμικά όργανα, που δέχονται με τη σειρά τους όπως είπαμε την πίεση της κοινής τους γνώμης, είναι αφόρητες για το πολιτικό καθεστώς. Είναι χαρακτηριστική η σκληρή τοποθέτηση του λιθουανού αντι-σοσιαλφασίστα επιτρόπου του Συμβουλίου της Ευρώπης, Μουίζνιεκς, στην τελευταία επίσκεψη του στην Ελλάδα για συνολική αδράνεια του πολιτικού κόσμου, και για απροθυμία της κυβέρνησης να εφαρμόσει τη Διεθνή Αντιρατσιστική Σύμβαση του ΟΗΕ, και τις ευρωπαϊκές οδηγίες. Πρόσφατα μίλησε για την κατεπείγουσα ανάγκη ψήφισης αποτελεσματικού αντιρατσιστικού νόμου στην Ελλάδα και η επίτροπος εσωτερικών υποθέσεων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, Μάλμστρομ. Πίσω από αυτές τις τοποθετήσεις βρίσκεται η αντίστοιχη πίεση που έχει ασκηθεί από διεθνείς οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων και κυρίως από τις εβραϊκές οργανώσεις. Ιδιαίτερη ανησυχία σε διεθνές επίπεδο προκάλεσε επίσης το γεγονός ότι η κυβέρνηση και όλα τα κοινοβουλευτικά κόμματα αρνήθηκαν να αποσύρουν τη Ζαρούλια από τα έδρανα του Συμβουλίου της Ευρώπης, παρά τις διαμαρτυρίες.
Το πολιτικό καθεστώς κάνει σήμερα έναν εκβιασμό και ένα τεστ στην Ευρώπη για το μέχρι που μπορεί να υποχωρήσει στο σκάνδαλο της νομιμότητας μίας δολοφονικής ναζιστικής συμμορίας που έχει κοινοβουλευτική ομάδα σε ένα κράτος-μέλος της. Ο εκβιασμός γίνεται με την απειλή της πτώσης της κυβέρνησης, αν δεν βάλουν όλοι «λίγο νερό στο κρασί τους». Οι οικονομικές συνέπειες από μια κυβερνητική ανωμαλία στην Ελλάδα κάνει τους σε βαθειά οικονομική και πολιτική κρίση ευρωπαίους μονοπωλιστές να τρέμουν σύγκορμοι. Από την άλλη το ελληνικό πολιτικό καθεστώς, που στρώνει κόκκινα χαλιά στον αρχισφαγέα Πούτιν και στη στρατηγική σύμμαχο του φασιστική Κίνα θα κάνει ότι μπορεί για να μείνουν νόμιμοι και ασύδοτοι οι ναζιστές της «ΧΑ». Η «ΧΑ» όχι μόνο θα χρησιμεύσει σα δολοφονική συμμορία στην υπηρεσία του Πούτιν σε μία χώρα που μετατρέπεται όλο και περισσότερο σε ρωσο-κινέζικη αποικία αλλά κυρίως κάθε οπαδός του ευρασιατισμού, της νεοναζιστικής θεωρίας των Ντούγκιν-Πούτιν θα διεκδικεί τη νομιμοποίησή του στην ευρωπαϊκή πολιτική ζωή έχοντας σα σημείο αναφοράς την Ελλάδα.
Η πρόταση ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ
Η πρόταση ΠΑΣΟΚ – ΔΗΜΑΡ στις βασικές της διατάξεις σχεδόν αντιγράφει την απόφαση-πλαίσιο 2008/913/ΔΕΥ του Συμβουλίου της ΕΕ στο κείμενο του σχεδίου νόμου με το οποίο η Ελλάδα έπρεπε να είχε συμμορφωθεί έως τα τέλη του 2010. Δηλαδή, περιλαμβάνει α) την απαγόρευση του ρατσιστικού λόγου που προτρέπει σε μίσος και βία, β) την απαγόρευση της άρνησης και του εγκωμιασμού του Ολοκαυτώματος και των ναζιστικών εγκλημάτων όταν γίνεται με τέτοιο τρόπο ώστε να υποκινούν ρατσιστική βία και μίσος, και γ) την απαγόρευση της άρνησης και του εγκωμιασμού εγκλημάτων γενοκτονίας και εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας που αναγνωρίζονται σαν τέτοια σύμφωνα με το Καταστατικό του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου (όπως η γενοκτονία της Σρεμπρένιτσα), όταν γίνεται με τέτοιο τρόπο ώστε να υποκινούν ρατσιστική βία και μίσος. Αυτές οι απαγορεύσεις εφαρμόζονται υπό την προϋπόθεση ότι τα αντίστοιχα εγκλήματα έχουν αναγνωριστεί σαν εγκλήματα γενοκτονίας, πολέμου ή κατά της ανθρωπότητας με αμετάκλητη απόφαση εθνικού ή διεθνούς δικαστηρίου. Αυτό ακριβώς είναι και το κείμενο της οδηγίας. Στην ουσία κρατάνε μόνο ότι είναι υποχρεωτικό σύμφωνα με την απόφαση-πλαίσιο. Αυτό το κείμενο έχει πολλές ελλείψεις για να το πει κανείς πραγματικά δημοκρατικό αλλά είναι συνολικά θετικό, δηλαδή δημιουργεί προβλήματα στους ναζιστές.
Γι’ αυτό ΔΗΜΑΡ-ΠΑΣΟΚ συνεχίζουν το θέατρο των διαξιφισμών με ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, ετοιμάζοντας διάφορες υποχωρήσεις, με στόχο να επιτευχθεί η πολυπόθητη συναίνεση σε ένα αλλοιωμένο κείμενο – έκτρωμα που θα προστατεύει τελικά τους ναζιστές. Εδώ πιθανά να παίξει ρόλο και το ξεχωριστό κείμενο του ΣΥΡΙΖΑ σα βάση για την «επαναδιατύπωση» του αντιρατσιστικού, και γι’ αυτό ο ΣΥΡΙΖΑ καθυστερεί τόσο πολύ με την κατάθεσή του ενώ συμπεριφερόμενος βρώμικα δεν έχει τοποθετηθεί ακόμα με σαφήνεια για το τι ακριβώς νόμο θέλει.
Σε ότι αφορά το ψευτοΚΚΕ είναι το μοναδικό κόμμα που από τότε που τέθηκε ζήτημα νέου αντιρατσιστικού (2011) μέχρι σήμερα αντιτίθεται στην υιοθέτηση οποιουδήποτε αντιρατσιστικού νόμου καταγγέλλοντας οποιαδήποτε τέτοια πρόταση σαν εργαλείο της καπιταλιστικής Ευρώπης για να βγάλει εκτός νόμου σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες τους κομμουνιστές!!! Έτσι βρίσκεται μόνιμα στο πλευρό των ναζιστών της «ΧΑ» http://www.oakke.gr/antifasism/2013-02-16-20-18-50/2013-02-16-20-23-24/item/).
Πως αυτοαναιρείται μεθοδευμένα ο προτεινόμενος αντιρατσιστικός. Η μεγάλη παγίδα βρίσκεται στην αιτιολογική έκθεση της νομοθετικής πρότασης ΠΑΣΟΚ - ΔΗΜΑΡ
Όμως οι αντιναζιστικές στα λόγια και φιλοναζιστικές στην πράξη ηγεσίες των ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ έχουν προετοιμαστεί και για το μακρινό ενδεχόμενο η Ευρώπη να παραμείνει αταλάντευτη στις απαιτήσεις της οπότε θα αναγκαστούν να περάσουν το νόμο ως έχει.
Έτσι υπάρχει μία ειδική παράγραφος στην αιτιολογική έκθεση του νόμου που αντιπαραθέτει την ελευθερία της έκφρασης με τους περιορισμούς που περιλαμβάνονται στην πρόταση νόμου, και εξηγεί πως πρέπει να ερμηνεύονται, δηλαδή να εφαρμόζονται από τα δικαστήρια, αυτοί οι περιορισμοί : «κρίνεται σκόπιμο να ερευνάται η προσφορότητα κάθε συγκεκριμένης εκδήλωσης να παράγει άμεσο και επικείμενο κίνδυνο τόσο συνολικά για την ειρηνική και ομαλή κοινωνική συμβίωση, όσο και ειδικότερα για τα δικαιώματα της ομάδας ή του προσώπου κατά των οποίων στρέφεται». Αυτός ο ερμηνευτικός περιορισμός θα μπορούσε να κάνει ζημιά υπέρ των ναζί ακόμα και σε μία χώρα με δημοκρατικά δικαστήρια και ανεπτυγμένη αντιρατσιστική νομολογία. Στην Ελλάδα όμως με μία αποδειγμένα αντισημιτική και φιλοναζιστική δικαστική νομολογία σε ηγετικό επίπεδο, μια τέτοια ερμηνεία σημαίνει ακύρωση στην πράξη του νόμου.
Γιατί στην Ελλάδα υπάρχει ήδη μία και μόνη απόφαση σε επίπεδο Αρείου Πάγου για την εφαρμογή του αντιρατσιστικού, που νομιμοποιεί το ρατσιστικό λόγο, μετατρέπει το θύμα του ρατσισμού σε κατηγορούμενο, και προστατεύει το θύτη. Πρόκειται για την απόφαση που επικύρωσε την αθώωση του ναζιστή Κ. Πλεύρη, και σύμφωνα με την οποία το κάλεσμα για εξόντωση των Εβραίων εντός 24 ωρών στο εκτελεστικό απόσπασμα και για να ανοίξουν οι Έλληνες τάφους για να τους ρίξουν μέσα, δεν είναι κάλεσμα σε βία και μίσος. Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι η απόφαση του Εφετείου που αθώωσε τον Κ. Πλεύρη και την οποία επικύρωσε σε όλο της το σκεπτικό ο Άρειος Πάγος, αποφαίνεται ότι όποιος κατηγορεί τους Εβραίους ως συνωμότες κατά της ανθρωπότητας για την παγκόσμια κυριαρχία, αφενός δεν είναι ρατσιστής, και αφετέρου νομιμοποιείται να ζητάει την εξόντωσή τους. Αυτή την απόφαση και το σκεπτικό της δεν την κατάγγειλαν ποτέ ΠΑΣΟΚ –ΔΗΜΑΡ.
Ο αντιρατσιστικός νόμος 927/1979 που καταπάτησαν τα ελληνικά δικαστήρια δεν περιλάμβανε καμία ερμηνευτική εγκύκλιο στην αιτιολογική του έκθεση. Μία τέτοια ερμηνεία του νόμου έκανε για πρώτη φορά στη δίκη του Κ. Πλεύρη ο φιλοναζιστής εισαγγελέας Λαζαράκος, που αναγόρευσε σε κριτήριο εφαρμογής του νόμου το κατά πόσο θίγεται η δημόσια τάξη, όπως μεταφράζεται αλλιώς η ειρηνική και ομαλή κοινωνική συμβίωση των πολιτών, και έτσι καταρχήν πέταξε τους δικηγόρους των θυμάτων έξω από την αίθουσα. Αυτή την ερμηνεία την ακολούθησαν κατά γράμμα και τα επόμενα δικαστήρια που τελικά αποφάνθηκαν στην ουσία ότι τη δημόσια τάξη τη διασαλεύουν οι Εβραίοι και όχι οι αντισημίτες.
Πρόκειται για μία έξοδο κινδύνου όχι μόνο των ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ αλλά όλου του καθεστώτος για να διασωθεί το μοναδικό κοινοβουλευτικό ναζιστικό κόμμα της Ευρώπης.
Ο Σαμαράς και η «γενοκτονία των Ποντίων»
Το βασικό μπλοκάρισμα του αντιρατσιστικού νόμου έχει αναλάβει να το κάνει ο Σαμαράς. Το Σαμαρά δεν τον πειράζει να φωνάζουν οι ναζιστές υπέρ του Χίτλερ, ούτε όταν ο Άρειος Πάγος τους βαφτίζει «επιστήμονες». Γι’ αυτό επιμένει ότι είναι καλός ο παλιός αντιρατσιστικός νόμος. Αυτός ο νόμος αν ήταν δημοκρατικά τα δικαστήρια θα ήταν αρκετός για να επιβληθούν απαγορεύσεις στους χρυσαυγίτες, παρόλο που έχει ασάφειες. Αλλά τα δικαστήρια τον κατάργησαν στην πράξη στηριγμένα με άφθαστη κακοπιστία και σε αυτές τις ασάφειες. Κι επειδή ο Σαμαράς δεν καταγγέλλει τα δικαστήρια που τον κατάργησαν, στην ουσία δεν θέλει κανέναν αντιρατσιστικό νόμο. Επειδή όμως έγινε κατάπτυστος στην Ευρώπη φέρνει τώρα σε αντιπαράθεση με ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ κάποιες τροποποιήσεις του παλιού αντιρατσιστικού σύμφωνα με την απόφαση-πλαίσιο. Αυτός ο νόμος μπορεί επίσης να προκαλέσει προβλήματα στους ναζιστές, αλλά σε αντάλλαγμα ο Σαμαράς απειλεί να στείλει στη φυλακή και τους δημοκράτες που αντιστέκονται στον εθνοσοβινισμό.
Έτσι ξαφνικά αναγόρευσε σε υψίστης σημασίας ζήτημα το σεβασμό των αποφάσεων της ελληνικής Βουλής για τις γενοκτονίες, οπότε και για τη γενοκτονία των Ποντίων (!) που μόνο η ελληνική Βουλή τη λέει γενοκτονία και καμιά άλλη χώρα, ενώ πολλοί έλληνες δημοκράτες ανάμεσά τους κι εμείς βλέπουμε μια σφαγή αλλά όχι μια γενοκτονία. Πρόκειται για θράσος χιλίων πιθήκων και για κουρέλιασμα της απόφασης-πλαίσιο που δεν μιλάει γενικά για ότι μπορεί το κάθε εθνικό κοινοβούλιο να θεωρήσει ως γενοκτονία, αλλά για το Ολοκαύτωμα, τα εγκλήματα του ναζισμού και τους ορισμούς του καταστατικού του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου.
Όλη η αντιρατσιστική νομοθεσία της Ευρώπης και η αντιρατσιστική σύμβαση του ΟΗΕ έχει τοποθετηθεί στο αντιναζιστικό στρατόπεδο, και είναι έκφραση της θέλησης όλων των λαών που πολέμησαν τη χιτλερική βαρβαρότητα. Το καταστατικό του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου είναι γέννημα-θρέμμα αυτής της αντιναζιστικής κληρονομιάς, και αφορά τα εγκλήματα που βασίστηκαν σε χιτλερικές γενοκτονικές πρακτικές και ασφαλώς έγιναν σε περίοδο μεταγενέστερη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Επειδή όμως, τα πιο πρόσφατα γεγονότα, όπως για παράδειγμα η γενοκτονία της Σρεμπρένιτσα δεν είναι άμεση εμπειρία όλων των λαών των κρατών –μελών, η οδηγία αφήνει το περιθώριο στα κράτη να εφαρμόσουν τις απαγορευτικές διατάξεις για την άρνηση ή τον εγκωμιασμό τέτοιων εγκλημάτων υπό τον όρο της ύπαρξης απόφασης εθνικού ή διεθνούς δικαστηρίου.
Πουθενά όμως δεν νομιμοποιείται κανένα εθνικό κοινοβούλιο, και καμία κυβέρνηση να επιβάλει σε διεθνές επίπεδο την άποψη της για οποιοδήποτε ιστορικό γεγονός, οποτεδήποτε στο παρελθόν, το οποίο μπορεί να αμφισβητηθεί από εκατό πλευρές, για το οποίο μπορεί να υπάρχουν πολλές ιστορικές απόψεις, και το οποίο δεν έχει καμία σχέση ούτε με το γράμμα ούτε με το πνεύμα της ευρωπαϊκής αντιρατσιστικής νομοθεσίας. Αυτά είναι καινοφανείς και γελοίες ανακαλύψεις του Σαμαρά που αποτελούν μέθοδες για να σχετικοποιηθεί η άρνηση του Ολοκαυτώματος, οπότε και η ίδια η έννοια του ρατσιστικού εγκλήματος που η καρδιά και η κορωνίδα του είναι η μοναδική βιομηχανική, παγκόσμια και απόλυτη γενοκτονία, εκείνη των εβραίων.
Τέτοιες προτάσεις όπως αυτή για τη «γενοκτονία των Ποντίων», πρέπει να καταγγελθούν όπως και ο εμπνευστής τους σαν φιλοναζιστής και προβοκάτορας. Κι όμως οι ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ το καλύτερο που μπόρεσαν να πουν για το Σαμαρά είναι ότι ακολουθεί ψηφοθηρική πολιτική γιατί θέλει να πάρει ψήφους από τη «Χρυσή Αυγή»…. Στο ίδιο κλίμα τον κατάγγειλε και ο Τσίπρας. Εν τω μεταξύ κρύφτηκαν από τα τηλεοπτικά παράθυρα όπου παρέλασε όλο το φαιό μέτωπο για να πετροβολήσει τη μοιραία Μ. Ρεπούση την οποία άφησε ακάλυπτη και ο Κουβέλης (που πάντως σκουληκοειδώς διαχώρισε την «επιστημονική αλήθεια» από την «αλήθεια για το λαό»). Επίσης και η ίδια η Μ. Ρεπούση σκουληκοειδώς απέφυγε να υποστηρίξει τη θέση της για να μείνει στη ΔΗΜΑΡ.
Η ΟΑΚΚΕ καλεί για άλλη μια φορά τους δημοκράτες να συγκροτήσουν ένα ευρύ αντιφασιστικό μέτωπο που θα απαιτεί να τεθούν εκτός νόμου οι ναζιστές, να συμμορφωθεί η Ελλάδα με τις διεθνείς και ευρωπαϊκές υποχρεώσεις της με αληθινούς αντιρατσιστικούς νόμους που θα επιβάλλουν ουσιαστικά μέτρα κατά της ναζιστικής βίας, και να καταγγείλουν την καθεστωτική προστασία στη ναζιστική βία.