Όμως μόνο του και μάλιστα σαν πρώτο από κάθε άλλο το αίτημα: « Έξω ο τούρκικος στρατός» σε ότι αφορά την εθνική ανεξαρτησία, την εδαφική ακεραιότητα και την ειρήνη στη Συρία αποτελεί αυτή τη στιγμή μια άνευ προηγουμένου υποκρισία αν δεν έχει μπροστά του το ένα και κεντρικό αίτημα για όλη αυτήν την περίοδο που είναι: «η άμεση αποχώρηση και ο τερματισμός της κατοχής της Συρίας από τη ρώσικη φασιστική υπερδύναμη και το σύμμαχο της ιρανικό στρατό».
Γιατί είναι η ρώσικη υπερδύναμη που κατέχει ουσιαστικά και διαχειρίζεται τη μαρτυρική χώρα και που με το στόλο, τους πυραύλους και τα αεροπλάνα της, ισοπεδώνοντας κατά προτίμηση νοσοκομεία κράτησε στην εξουσία το μισητό της ανδρείκελο, το χασάπη και βασανιστή Ασαντ κόντρα σε έναν ολάκερο επαναστατημένο λαό και από τότε ορίζει σαν σωματέμπορας το ποιος θα λεηλατεί το κορμί της, το ποιος θα μπαίνει δηλαδή και το ποιος θα βγαίνει από αυτήν.
Είναι η Ρωσία που ήδη με τη συμφωνία της Αστάνα επικύρωσε το δικαίωμα του ιρανικού στρατού να είναι ο πρώτος ξένος κατοχικός στρατός που μπήκε στη χώρα για να μοιραστεί την εξουσία με τον Ασαντ πολεμώντας λυσσασμένα την αντίσταση. Επίσης είναι η Ρωσία, που πάλι στην Αστάνα, πρωτοέδωσε επίσημα και ένα κομματάκι εξουσίας στην Τουρκία στην Ιντλίμπ, σαν αντάλλαγμα για τη μερική εγκατάλειψη, και από την πλευρά της, της πατριωτικής ένοπλης αντίστασης στον Ασαντ, ενώ της έδωσε στη συνέχεια και την άδεια να καταλάβει σε συμμαχία με τις ελάχιστες δυνάμεις της πατριωτικής αντίστασης που έχουν απομείνει την κουρδική πόλη Αφρίν.
Τώρα είναι πάλι η πουτινική Ρωσία που δίνει στην Τουρκία ένα ακόμα πιο μεγάλο και πιο δηλητηριασμένο δώρο: τη ζώνη κυρίως κουρδικού πληθυσμού στη βόρεια Συρία, δηλώνοντας μόλις έγινε η εισβολή ότι είναι πρόθυμη να μεσολαβήσει μεταξύ Τουρκίας και Κούρδων, ουσιαστικά μεταξύ κυβέρνησης Ερντογάν και των ενεργούμενων της φασιστών ηγετών του ΡΚΚ, για την ειρήνευση τάχα στη Βόρεια Συρία. Αυτή η «μεσολάβηση» θα σημαίνει κυρίως ένα πράγμα: ότι ο Ερντογάν και ολόκληρη η τούρκικη αστική τάξη θα βρίσκονται στη Βόρεια Συρία σαν όμηροι της Ρωσίας και σε αυξανόμενη σύγκρουση με τη Δύση σε ένα τέλμα μακρόσυρτης πολιτικοστρατιωτικής φθοράς με το ΡΚΚ (το οποίο εννοείται έτσι θα αποκτάει αληθινό πολιτικό κύρος για να εξασφαλίσει τελικά την απόλυτη φασιστική κυριαρχία στους Κούρδους της Συρίας στήνοντας εκεί το πρώτο κράτος του που θα διαμελίζει τη Συρία και θα απειλεί με το ίδιο και την Τουρκία). Η αιχμαλωσία της Τουρκίας από τη Ρωσία σημαίνει ανάλογα με τις εξελίξεις στο εσωτερικό των ΗΠΑ, ότι αυτή είτε θα φύγει από το ΝΑΤΟ, ή θα μείνει μέσα σε αυτό σαν σύμμαχος της Ρωσίας σύμφωνα με το στρατηγικό υπόδειγμα της Ελλάδας, που ήταν η πρώτη χώρα μέσα στο ΝΑΤΟ που λειτουργεί μέσα του υπέρ της ρωσικής διπλωματίας σε όλα τα βασικά ζητήματα (Αιγαίο, Κύπρος, Μακεδονικό, κυρώσεις του ΝΑΤΟ στη Ρωσία, κλπ).
Αυτή η διευκόλυνση -θανάσιμη παγίδα για την Τουρκία, αποτελεί μια στρατηγικών διαστάσεων επιτυχία της ρώσικης διπλωματίας η οποία ανοίγει για τα καλά το δρόμο του νεοχιτλερικού συμμαχικού άξονα της με την Κίνα για το μεγάλο του στόχο: τον έλεγχο της νοτιοανατολικής Μεσογείου και από εκεί των υδρογονανθράκων του Κόλπου, που είναι η βασική προϋπόθεση για την ενεργειακή περικύκλωση της Ευρώπης. Αυτή η διπλωματική επιτυχία θα ήταν αδύνατη χωρίς τη γουρουνίσια όσο και γεμάτη παρακμιακή τύφλα στάση των αμερικανών ηγεμονιστών και των δεύτερης πια γραμμής ευρωπαίων ιμπεριαλιστών. Όλοι αυτοί πατώντας στα χνάρια των ενδοτιστών προγόνων τους Τσάμπερλεν και Νταλαντιέ όχι μόνο παραδώσανε την ηρωική συριακή αντίσταση, που τους ζητούσε έστω ελαφριά αντιαεροπορικά όπλα, στο μαχαίρι των Πούτιν, αλλά του στείλανε πεσκέσι και την ερντογανική Τουρκία που ήταν η μόνη δύναμη στην περιοχή που με σθένος και για καιρό υπεράσπισε το συριακό αντάρτικο. Μάλιστα υπέκυψαν τόσο αισχρά στη Ρωσία στο ρόλο της του σφαγέα του συριακού λαού ώστε όταν ο Ερντογάν τόλμησε να την αψηφήσει κατεβάζοντας ένα καταδιωκτικό της που εισέβαλε στον εναέριο χώρο σχεδόν του κήρυξαν πόλεμο για την αποκοτιά του, ενώ στη συνέχεια πήραν το μέρος του εκτεταμένου φασιστικού δικτύου των γκιουλενιστών στο αιματηρό τους πραξικόπημα εναντίον του Ερντογάν το 2016 κηρύσσοντας πολιτικό πόλεμο ενάντια του. Ταυτόχρονα σε όλο αυτό το διάστημα, ειδικά η ΕΕ, στέκονταν στο πλευρό του ΡΚΚ ενάντια στην Τουρκία παρότι ήταν αυτό που από την πρώτη στιγμή στάθηκε στο πλευρό του Ασαντ συντρίβοντας στα πρώτα του βήματα το μαζικό δημοκρατικό κίνημα των Κούρδων της Συρίας ενάντια στον Ασαντ και παρόλο που ήταν το ΡΚΚ και όχι ο Ερντογάν που έσπασε την παρατεταμένη ανακωχή στο κουρδικό. Αυτό έγινε όταν ο Ερντογάν βρέθηκε κάτω από τα ενωμένα πυρά των ευρασιατιστών γκιουλενιστών και των κάθε λογής ρωσόφιλων «κόκκινων» στην εξέγερση του Πάρκου Γκεζί το 2013 πού όπως αποδεικνύεται σήμερα οφειλόταν ακριβώς στη σωστή αντι-ασαντική, οπότε και αντιπουτινική θέση, που πήρε την προηγούμενη χρονιά υπερασπίζοντας τη συριακή εξέγερση.
Μέσα στα πλαίσια της γλοιώδους αυτής συμπεριφοράς των δυτικών ιμπεριαλιστών εκτυλίχθηκε τώρα και η αποχώρηση των στρατιωτικών δυνάμεων της αμερικάνικης υπερδύναμης από τη Βόρεια Συρία, που κυρίως αυτές δεν έπρεπε να είναι εκεί. Όχι τυχαία βέβαια και αυτές εγκαταστάθηκαν εκεί με την άδεια της Ρωσίας σαν σύμμαχοι της στην κοινή «αντιτρομοκρατική» πάλη ενάντια στον εσκεμμένα αποκρουστικό κανίβαλο και προβοκάτορα ISISο οποίος λειτούργησε στη Συρία σαν ένας αντιπερισπασμός της Ρωσίας για να ασχοληθεί αυτή με την ησυχία της με το σφάξιμο της δημοκρατικής αντίστασης, την ώρα που ήταν ακριβώς αυτή η οποία και ήθελε αλλά και μπορούσε εξαιτίας του παλλαϊκού και μαχητικού χαρακτήρα της να συντρίψει τον ISISαν οι ρώσοι και οι δυτικοί της επέτρεπαν να το κάνει. Δηλαδή προκειμένου οι δυτικοί ιμπεριαλιστές να μην συγκρουστούν με τη Ρωσία βοηθώντας τη δημοκρατική αντίσταση της Συρίας να διαλύσει τον ISIS προτίμησαν, αντί να αντιμετωπίσουν έναν ISIS από τον οποίο είχαν μερικούς εκατοντάδες νεκρούς στις μητροπόλεις τους, να ενωθούν με τον χασάπη Πούτιν και το ΡΚΚ του κόντρα στην Τουρκία, τη μόνη χώρα στην περιοχή που επεχείρησε να του αντισταθεί! Αυτή η αισχρότητα αντιστοιχεί σε 10 Μόναχα του 1938 και σε 10 εγκαταλείψεις της Τσεχοσλοβακίας στα χέρια του Χίτλερ, γιατί τουλάχιστον ούτε αυτός ούτε και οι σουδήτες του σκότωσαν 400.000 κόσμο ισοπεδώνοντας πόλεις και μάλιστα με ιδιαίτερη χαρά νοσοκομεία, μπροστά στα τηλεοπτικά μάτια όλης της ανθρωπότητας.
Η λειτουργία των στρατιωτικών δυνάμεων που έστειλε η προεδρία Ομπάμα στη βόρεια Συρία ήταν μόνο μία: να ξεπλύνουν οριστικά το επίσης τρομοκρατικό, αλλά «μετριοπαθώς» τρομοκρατικό, και ανοιχτά ρωσόφιλο ΡΚΚ σαν μια δυτική δύναμη αφοσιωμένη στον «αντιτρομοκρατικό» αγώνα και να το ανταμείψουν γι αυτό με πλούσιο και βαρύ οπλισμό, οπότε να δώσουν τη βεβαιότητα στην Τουρκία ότι η Δύση θέλει να την περικυκλώσει και οπωσδήποτε να ρίξει τον Ερντογάν. Στην καλλιέργεια αυτής της βεβαιότητας βοήθησε αποφασιστικά ο ξαφνικός φιλοαμερικανισμός των κνιτών του ΣΥΡΙΖΑ που έδωσε για πρώτη φορά στις ΗΠΑ τη σιγουριά ότι η Ελλάδα ήταν πια ενιαία φιλονατοϊκή και η μόνη αφοσιωμένη τους χώρα στην ανατολική Μεσόγειο και τα νοτιοανατολικά Βαλκάνια. Σαν τέτοια θα μπορούσε σε μεγάλο βαθμό να αντικαταστήσει την Τουρκία σαν ασφαλής βάση τους στην περιοχή μέσω της οποίας θα μπορούσαν να εκβιάσουν παραπέρα τον Ερντογάν και την Τουρκία να συμμορφωθούν προς τις αυτοκαταστροφικές απαιτήσεις τους.
Πραγματικά αξιοποιώντας όσο τότε στο μάξιμουμ τις εντάσεις στο Αιγαίο και τους κυπριακούς υδρογονάνθρακες (που η κυπριακή κυβέρνηση επίτηδες υποκινημένη από ΗΠΑ και Ρωσία δεν θέλει από τώρα να μοιραστεί σε ένα ποσοστό με τους τουρκοκύπριους έστω σε μορφή καταπιστεύματος όταν θα έρθει η λύση στο κυπριακό, δες άρθρο ΝΑ https://www.oakke.gr/global/2013-02-16-19-25-28/item/930-) οι ΗΠΑ πρωτοστάτησαν στο να δημιουργηθεί σε συμφωνία με την ΕΕ, ιδιαίτερα με τη Γαλλία, ένας βρόγχος διπλωματικής περικύκλωσης της Τουρκίας και πίεσης στον Ερντογάν από το Νότο και από τη Δύση. Αυτός έχει στην αιχμή του το ΡΚΚ και σε ευρύτερο ευρωμεσογειακό πλαίσιο την Ελλάδα, την Κύπρο, το Ισραήλ και την Αίγυπτο. Αυτόν τον βρόγχο η αμερικάνικη υπερδύναμη όντας σε στρατηγική πτώση και πολιτική κατάπτωση το έχτισε στην παραζάλη της αποκλειστικά με δανεικά ρώσικα υλικά κι αυτό γιατί, όχι μόνο το ΡΚΚ εκ γενετής αλλά και κάθε ελληνική και κυπριακή κυβέρνηση εδώ και 30 χρόνια όπως και η φασιστική δικτατορία Σίσι πιο πρόσφατα, αγαπάνε τη Ρωσία χίλιες φορές βαθύτερα από όσο τη Δύση ενώ οι κυβερνήσεις Λικούντ και η ισραηλινή ακροδεξιά έχουν εναποθέσει τις ανόητες ελπίδες τους για ένα μεγάλο Ισραήλ στη ρώσικη διπλωματία και πιο πολύ στο φασιστοΤραμπ, που είναι ο πρώτος μέχρις αυτοθυσίας ανοιχτός φίλος της πρώτης στην προεδρία των ΗΠΑ.
Όλη αυτή η πολύχρονη και γουρουνίσια πίεση ήταν αρκετή για να χωθούν ο Ερντογάν και η Τουρκία για πρώτη φορά τόσο βαθιά στην αγκαλιά του Πούτιν εμπιστευόμενοι την αεράμυνά τους στους S-400, ενώ οι ΗΠΑ ανταπάντησαν με το να ακυρώσουν την πώληση των F-35, (τα οποία οι αμερικάνοι δεν απαγορεύουν στην Ελλάδα η οποία επίσης έχει από χρόνια τους S-300), προκαλώντας έτσι τον Ερντογάν να πάρει κάποια στιγμή και ρώσικα καταδιωκτικά αν δεν υποχωρήσει στις πιέσεις τους. Τελικά οι δυτικοί εχθροί της ερντογανικής Τουρκίας πέτυχαν να κάνουν αυτό που ήθελαν: Να μετατρέψουν τον Ερντογάν σε έναν εχθρό της Δύσης και ειδικά της Ευρώπης πράγμα που αν συνεχιστεί οι λαοί της θα πληρώσουν με ποτάμια αίματος. Αυτό λέγεται αυτοεκπληρούμενη προφητεία που σημαίνει ότι ο εναγκαλισμός του Ερντογάν με τον ρώσο Χίτλερ ναι μεν θα τον κάνει υπόλογο στην ιστορία και ενδεχόμενα εχθρό των ευρωπαϊκών λαών, αλλά και γι αυτό θα πρέπει η ευθύνη να βαραίνει συντριπτικά την Ευρώπη και τις ΗΠΑ, στο βαθμό που ακόμα και τώρα η Δύση σαν σύνολο υποκύπτει πολύ περισσότερο στον Πούτιν παρά ο Ερντογάν. Είναι μάλιστα χαρακτηριστικό ότι ακόμα και τώρα ενώ ο Ερντογάν βρίσκεται στις δαγκάνες του Πούτιν δεν είναι η Δύση, αλλά αυτός που δεν αφήνει τη Ρωσία να τσακίσει εντελώς τη δημοκρατική αντίσταση στην Ιντλίμπ, και το σημαντικότερο, είναι σχεδόν ο μόνος που αντιστέκεται στη Ρωσία στη Λιβύη στέλνοντας βαριά όπλα στην επίσημη κυβέρνηση της Τρίπολης για να μην υποκύψει στην περικύκλωση του εκλεκτού της Ρωσίας συνταγματάρχη Χαφτάρ.
Γι αυτό το λόγο η συγχρόνως κτηνώδης και βλακώδης πίεση της Δύσης στην Τουρκία συνεχίζεται και δυναμώνει μέχρι αυτός να υποταχθεί απόλυτα στη Ρωσία, ή, όπως συμβαίνει με τους εθνικούς αστούς που η Ρωσία ξέρει ότι ποτέ δεν θα τους έχει σίγουρους, ώσπου να χάσει την εξουσία. Ήδη την πτώση του απεργάζονται δυο ηγέτες της αντιπολίτευσης που παίζουν γνήσια το ρώσικο παιχνίδι: ο ευρωπαιοφανής Κιλιντζάρογλου και η εμφανιζόμενη σαν εθνοσοβινίστρια Ακσενέρ.
Γι αυτό ήδη η πίεση της ΕΕ και κυρίως των ΗΠΑ κλιμακώνεται στον Ερντογάν τόσο πολύ και τόσο καλά ώστε η Ρωσία να έχει τη χαρά να βάλει βέτο στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ για να απορριφθεί ένα κοινό ευρωαμερικανικό ψήφισμα εναντίον της Τουρκίας. Μάλιστα το διπλωματικό παιχνίδι της Μόσχας είναι τόσο καλά παιγμένο ώστε κάθε βήμα της δυτικής πίεσης να αποδεικνύει περισσότερο στα μάτια του Ερντογάν ότι η Ρωσία είναι φίλη του. Πιο συγκεκριμένα: Είναι φανερό εδώ και καιρό ότι δυο δυνάμεις ανταγωνίζονται για τον έλεγχο της εξωτερικής πολιτικής μέσα στις ΗΠΑ, η ανοιχτά ρωσόφιλη Προεδρία Τραμπ και το χοντρικά αντιρωσικό, αν και υφεσιακό, Κογκρέσο. Εκείνο που είναι λιγότερο κατανοητό είναι ότι τον κεντρικό μοχλό εξουσίας τον κρατάει γερά η ρωσόφιλη Προεδρία, η οποία συνήθως χρησιμοποιεί τις δυνάμεις του Κογκρέσου σαν δικές της δυνάμεις με τον εξής χρήσιμο γι αυτήν τρόπο, όπως αυτός διακρίνεται στην περίπτωση της Τουρκίας: Ο Τραμπ κάνει όλες τις ευνοϊκές προς την Τουρκία κινήσεις, ενώ όλες τις εχθρικές τις κάνει το Κογκρέσο. Έτσι ο Ερντογάν και γενικότερα η Τουρκία βεβαιώνονται ότι ο Τραμπ ως φίλος της Ρωσίας τους βοηθάει ενώ το Κογκρέσο ως κυρίως ΗΠΑ ή ως «βαθύ αμερικάνικο κράτος» είναι ο εχθρός τους. Στη συγκεκριμένη περίπτωση ο «καλός» ρώσος Τραμπ έκανε τη στρατηγική κίνηση να αδειάσει από αμερικάνικο στρατό τη Βόρεια Συρία ανοίγοντας στην Τουρκία τον πολυπόθητο δρόμο για να εισβάλει σε μεγάλη κλίμακα στη Βόρεια Συρία και να ελέγξει τα βασικά σημεία στήριξης του ΡΚΚ στην περιοχή. Αυτό όμως δεν θα μπορούσε να γίνει χωρίς την έγκριση της Ρωσίας, του ντε φάκτο αφεντικού της χώρας, το οποίο όπως είπαμε αμέσως ζήτησε να διαμεσολαβήσει αντί να απαιτήσει την άμεση απόσυρση του τουρκικού στρατού. Από την άλλη η Τουρκία βλέπει το «κακό» αμερικάνικο Κογκρέσο να επιτίθεται στον Τραμπ (ακόμα και οι Ρεπουμπλικανοί) γι αυτή του την κίνηση και να αποφασίζει κυρώσεις κατά του Ερντογάν και της Τουρκίας, τις οποίες ο «καλός» Τραμπ αναγκάζεται τάχα να εφαρμόσει. Αυτό σημαίνει ότι από τη μια ο Ερντογάν θα είναι κατα-υποχρεωμένος στη Ρωσία επειδή αυτή και ο φίλος της ο Τραμπ της άνοιξαν το βρόγχο, οπότε τον μετέτρεψαν σε διπλωματική ιδιοφυία εκεί που ήταν να πεθάνει από ασφυξία και να ξεφτιλιστεί στην Τουρκία, και από την άλλη οι επίσημες ΗΠΑ (δηλαδή πάλι ο Τραμπ αλλά κάτω τάχα υπό πίεση) και η ΕΕ θα δυναμώσουν τις επιθέσεις τους σε αυτόν δυναμώνοντας την εξάρτηση του από τη Μόσχα και, κυρίως το μίσος του τούρκικου λαού στη Δύση. Μάλιστα την ίδια ώρα θα τον δυσκολεύουν και στρατιωτικά όσο μπορούν στη Βόρεια Συρία. (Συνεχίζει για παράδειγμα να υπάρχει η απαγόρευση πτήσεων από τις ΗΠΑ στη Βόρεια Συρία για την τούρκικη αεροπορία).
Έτσι ξετυλίγεται το συριακό δράμα και στο βόρειο μέρος της Συρίας, όπου η ειρήνη θα είναι κάτι το πολύ μακρινό από την ώρα που οι δυτικοί γουρουνόπετσοι ιμπεριαλιστές έδωσαν στους ανατολικούς ναζικανίβαλους συναδέλφους τους το δικαίωμα να σκοτώσουν το δημοκρατικό και απελευθερωτικό αγώνα του λαού της, και μετά να την τεμαχίζουν και να τη μοιράζουν σε όποιον συνεργαστεί μαζί τους από ανάγκη ή από πεποίθηση. Μάλιστα οι κανίβαλοι φροντίζουν ώστε η μοιρασιά να είναι πάντα ρευστή και αμφίβολή ώστε να γίνεται με όρους μαλλιοτραβήγματος μεταξύ των επίδοξων τιμαριούχων πράγμα που θα εξασφαλίζει την επιδιαιτησία και την κυριαρχία των ναζικανίβαλων όχι μόνο στη Συρία αλλά σε όλη την περιοχή.
Κάτω από την παραπάνω γενική εικόνα μπορεί ίσως να έχει γίνει κατανοητό στο δημοκράτη αναγνώστη ότι το σωστό σύνθημα για τη Συρία είναι: «Έξω όλοι οι ξένοι στρατοί από τη Συρία αρχίζοντας από τον αρχηγό και προστάτη τους το ρώσικο νεοναζιστικό στρατό».