Αλλά ο προβοκάτορας συνεχίζει ακάθεκτος γιατί ο σκοπός του πια δεν είναι μόνο να αναδείξει στην προεδρία τη ρωσόφιλη Κλίντον αλλά να φτιάξει μια δικιά του φανατική οργανωμένη φασιστική βάση μέσα στο ρεπουμπλικανικό κόμμα και να το διασπάσει και σε πρώτη φάση να το κάνει να χάσει την ισχυρή πλειοψηφία που έχει ως σήμερα στα δυο σώματα του Κογκρέσσου. Επίσης μόνο προχωρώντας ως την άκρη τη φασιστική και φιλοπουτινική γραμμή του θα μπορεί να κάνει την προεδρία Κλίντον να φαίνεται η γνήσια αμερικάνικη και παγκόσμια άμυνα απέναντι στον Πούτιν, πράγμα που θα της επιτρέψει να πνίξει κάθε φωνή γνήσιας αντίστασης σε αυτόν μέσα στο Δημοκρατικό κόμμα, και να προχωρήσει ορμητικά την πολιτική κατευνασμού απέναντί του καθώς και τις ύπουλες συμμαχίες μαζί του ενάντια στις χώρες και τα κινήματα του τρίτου και δεύτερου κόσμου που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο καθυστερούν την περικύκλωση της Ευρώπης, κυρίως σήμερα τη Σαουδική Αραβία, την Ουκρανία και τη συριακή αντίσταση. Βεβαίως τίποτα δεν θα βοηθήσει την Κλίντον σε αυτήν την πολιτική της όσο και ο Πούτιν θα συνεχίζει την ανοιχτά Φιλοτράμπ και κυρίως την επιφανειακά αντι-Κλίντον πολιτική του με τα σε βάρος της χακαρίσματα και τις διαρροές για δευτερεύοντα ζητήματα.
Μπορεί κανείς να αναρωτηθεί: και γιατί δεν προτιμάει ο Πούτιν να βγει ο ανοιχτά φιλικός του Τραμπ στην προεδρία; Μα γιατί αν βγει ένας φιλορώσος πρόεδρος στις ΗΠΑ δεν θα μπορεί ποτέ να πάρει μαζί του την πλειοψηφία του Κογκρέσσου ακόμα και στην απίθανη περίπτωση που πάρει την πλειοψηφία ρεπουμπλικανικού κόμματος, γιατί ένα τέτοιο φασιστόμουτρο δεν μπορεί να πάρει ούτε μια μειοψηφία του δημοκρατικού κόμματος. Δηλαδή μια προεδρία Τραμπ θα καεί, και μαζί της θα καεί και κάθε φιλορωσισμός καθώς απέναντι στον Τραμπ θα στηθεί το πιο μαζικό αντιρώσικο μέτωπο και στις ΗΠΑ και στην ΕΕ. Ο Τραμπ ενώνει το αντιφασιστικό αντι-Πούτιν μέτωπο, η Κλίντον το διασπά. Ο αληθινός Πούτιν είναι η Κλίντον, ο Τραμπ μπορεί να είναι χρήσιμος στην Κλίντον μόνο σαν ανοιχτή φιλορώσικη διασπαστική μειοψηφία μέσα στο ρεπουμπλικανικό κόμμα. Ήδη πάντως αν και αργά και τρελαμένοι οι επικεφαλής του ρεπουμπλικανικού κόμματος παύουν να υποστηρίζουν τον Τραμπ στην προεδρία για να μην χάσουν το Κογκρέσσο, και αυτός βέβαια, τους κατηγορεί για προδότες διασπαστές ενώ ετοιμάζει τη φανατισμένη βάση του να μην αναγνωρίσει και το αποτέλεσμα των εκλογών για να διασπάσει το κόμμα του. BienJoue. Καλοπαιγμένο που λένε και οι Γάλλοι:
Αναδημοσιεύουμε παρακάτω ένα κομμάτι από το άρθρο της 31 Μαρτίου του 2016 της Νέας Ανατολής:
...”Μόνο με έναν από τους Μπους και Ρούμπιο απέναντι της η Κλίντον θα δυσκολευόταν πολύ στη μάχη για την προεδρία γιατί αυτοί σαν μετριοπαθείς στα ζητήματα των ηθών και των ατομικών δικαιωμάτων θα έπαιρναν, αντίθετα με τον Τεντ Κρουζ, πολλούς ψήφους από τη δημοκρατική φιλελεύθερη βάση του Δημοκρατικού κόμματος, από ανθρώπους που αντιπαθούν την Κλίντον.
Ο σωτήρας της Κλίντον Ντόναλντ Τραμπ
Όμως στο σημείο αυτό εμφανίστηκε ο Ντόναλντ Τραμπ. Ο Τραμπ είναι κατά κάποιο τρόπο ο «αντισυστημικός» Σάντερς των Ρεπουμπλικάνων. Ο Σάντερς χρησιμοποιεί τις αριστερές διαθέσεις των χαμηλά αμειβόμενων και άνεργων νεολαίων με σχετικά χαμηλή μόρφωση ενάντια στην υπερεκμεταλλευτική και πάμπλουτη μεγαλοαστική τάξη για να ενισχύσει στο βάθος τη γραμμή της Κλίντον. Ο Τραμπ χρησιμοποιεί τις από τα δεξιά «αντισυστημικές» διαθέσεις της κακοπληρωμένης και άνεργης λευκής εργατικής τάξης για να εξουδετερώσει κάθε πραγματικό αντίπαλο της Κλίντον και της ρώσικης πολιτικής μέσα στο ρεπουμπλικανικό στρατόπεδο. Και το έχει κάνει αυτό τόσο καλά που σε ελάχιστο χρόνο εξαφάνισε τους Μπους και Ρούμπιο και έμεινε πρώτος και μακράν απέναντι σε έναν Κρουζ , που ακόμα και αν πάρει το χρίσμα είναι πολύ δύσκολο, όπως είπαμε, να νικήσει την Κλίντον. Όσο για τον ίδιο τον Τραμπ αυτός είναι αδύνατο να πάρει την προεδρία όχι μόνο γιατί η Αμερική δεν έχει γίνει ακόμα μια φασιστική χώρα, αλλά γιατί αυτό το υποκείμενο δεν μπορεί, και προφανώς δεν θέλει να πάρει ούτε μια δημοκρατική γυναικεία ψήφο, ούτε μια αφροαμερικάνικη, ούτε μία ισπανόφωνη, ούτε μια μουσουλμανική σε μια Αμερική που δημογραφικά έχει πάψει προ πολλού να είναι μια χώρα λευκών αγγλοσαξόνων. Σε μια αναμέτρηση με την Κλίντον μάλιστα ένα μεγάλο μέρος των ψηφοφόρων του ρεπουμπλικανικού κόμματος που απεχθάνεται το ρατσισμό του και το τραμπούκικο χυδαίο ύφος του θα απόσχει ή θα ψηφίσει Κλίντον.
Στην πραγματικότητα ο Τραμπ δεν είναι δυνατό να επιδιώκει από την αρχή να κατακτήσει την προεδρία των ΗΠΑ, αλλά μόνο να προβοκάρει και να διασπάσει το ρεπουμπλικανικό κόμμα υπέρ της Κλίντον και, από στρατηγική άποψη, να φασιστικοποιήσει όσο μεγαλύτερο κομμάτι του γίνεται. Και τι σημαίνει σήμερα φασιστικοποίηση οπουδήποτε στον κόσμο; Σημαίνει φιλία με τη Ρωσία του Πούτιν. Ήδη ο Τραμπ έχει εκφράσει ανοιχτά την εκτίμησή του στον Πούτιν σαν ηγέτη, αλλά τέτοια είναι όλη του η γραμμή στην εξωτερική πολιτική, μόνο που παίρνει τη μορφή της αναδίπλωσης των ΗΠΑ στον εαυτό τους. Αυτή η αναδίπλωση θα ήταν μια προοδευτική πολιτική αν συνοδευόταν από διπλωματική και οικονομική βοήθεια και κυρίως βοήθεια σε όπλα στις χώρες και στους λαούς που παλεύουν ενάντια στην επιθετικότητα του νεοχιτλερικού άξονα Όταν όμως για τον Τραμπ αυτός ο άξονας είναι σύμμαχος στην πάλη ενάντια στον κύριο εχθρό των ΗΠΑ που είναι ο ΙΣΙΣ και γενικά η τρομοκρατία, όταν σκέφτεται ότι το ΝΑΤΟ πρέπει να αντικατασταθεί από ένα στρατό ενάντια στην τρομοκρατία (http://www.nytimes.com/2016/03/27/us/politics/donald-trump-foreign-policy.html?emc=edit_th_20160327&nl=todaysheadlines&nlid=28314501&_r=0), όταν θεωρεί ότι ο διαμελισμός της Ουκρανίας είναι ένα κύρια ευρωπαϊκό ζήτημα, που δεν πρέπει να οδηγήσει σε παγκόσμιο πόλεμο τις ΗΠΑ με τη Ρωσία (https://next.ft.com/content/2695854c-efaf-11e5-a609-e9f2438ee05b), τότε αυτού του είδους η αναδίπλωση είναι η αντίστοιχη με αυτή, την αντικειμενικά φιλοχιτλερική, που κράτησαν οι πιο αντιδραστικοί κύκλοι του Ρεπουμπλικανικού κόμματος των ΗΠΑ πριν από τον β΄ παγκόσμιο πόλεμο.
Αλλά η στάση του Τραμπ απέναντι στην πουτινική Ρωσία είναι κάτι το πολύ χειρότερο από αυτήν των κατευναστών πολιτικών προγόνων του, κι αυτό όχι μόνο γιατί συνδέεται με τη διάσπαση του κόμματός του και μάλιστα σε βάρος ακριβώς των μη κατευναστικών του τάσεων, αλλά γιατί ήταν στενές για χρόνια οι πολιτικές και προσωπικές σχέσεις του Τραμπ με το ζεύγος Κλίντον, τόσο ώστε να είναι οικονομικός ενισχυτής των Κλίντον (δωρητής στο ίδρυμα Κλίντον) και τόσο ώστε λίγο πριν ανακοινώσει την υποψηφιότητα του να έχει επικοινωνήσει τηλεφωνικά με τον Μπιλ Κλίντον (http://edition.cnn.com/2015/08/05/politics/donald-trump-bill-clinton-2016/).
Αλλά το μεγάλο και βαθύ ζήτημα δεν είναι πως κινούνται τα πρόσωπα σε αυτές τις περιπτώσεις αλλά το πως κινούνται οι τάξεις. Αυτό που πρέπει να συγκρατήσουμε από αυτήν την εκλογική πάλη στις ΗΠΑ, που η έκβαση της θα κρίνει όπως είπαμε τόσα πολλά για τον κόσμο, είναι ότι καμιά πολιτική και κοινωνική δύναμη δεν μπορεί να αντισταθεί αποτελεσματικά στο σοσιαλιμπεριαλισμό και στο νεοχιτλερισμό αν δεν είναι δεμένη με τον εργαζόμενο λαό και τη φτωχολογιά της δοσμένης χώρας. Η πουτινική Ρωσία είναι σοσιαλιμπεριαλισμός και όχι σκέτος ιμπεριαλισμός γιατί έχει μάθει να χρησιμοποιεί σαν τη μεγαλύτερη εφεδρεία του τις ταξικές αντιθέσεις μέσα σε κάθε χώρα που αποτελεί τωρινό ή μελλοντικό θύμα του. Ιδιαίτερα τη βασική αντίθεση αστική τάξη – προλεταριάτο, αλλά με τέτοιο τρόπο ώστε το προλεταριάτο να μην χειραφετείται σαν τάξη αλλά να υποτάσσεται στη μεγαλύτερη αντίδραση. Αν το Ρεπουμπλικανικό κόμμα διασπάται σήμερα και σχεδόν διαλύεται μπροστά στα μάτια μας είναι γιατί η κοινωνική ηγεσία του, δηλαδή ο σκληρός πυρήνας της κρατικομονοπωλιακής αστικής τάξης των ΗΠΑ αποβιομηχανοποίησε σε πολύ μεγάλο βαθμό τη χώρα αυτή μόλις αντίκρισε μπροστά της γυμνό και ελεύθερο για υπερεκμετάλλευση το νικημένο από τους αναθεωρητές αστούς νέου τύπου κινέζικο βιομηχανικό προλεταριάτο, και αποφάσισε να επενδύσει εκεί, και σε άλλες χώρες με άθλια μεροκάματα, τα πελώρια υπερκέρδη του. Έτσι έφτιαξε μια άνεργη λευκή βιομηχανική εργατική τάξη που τα χειρότερα στοιχεία αυτού του κόμματος εύκολα την έστρεψαν ενάντια στα ταξικά αδέλφια της, τους μετανάστες μέσα στις ΗΠΑ. Έτσι άλλωστε από την άλλη μεριά και η κοινωνική ηγεσία του Δημοκρατικού κόμματος, που είναι οι εξαιρετικά αρπακτικοί μονοπωλιστές, πρώην εφευρέτες και νυν ραντιέρηδες της νέας τεχνολογίας, στέρησαν τις δουλειές εκατομμυρίων μισοειδικευμένων νέων αμερικανών ή ξεφτίλισαν τα μεροκάματά τους αποκόπτοντας τους από κάθε βιομηχανική παραγωγική χρήση αυτών των ανακαλύψεων. Έτσι τους έστρεψαν σε ψευδοσωτήρες «σοσιαλιστές» και «επαναστάτες» της κακιάς ώρας σαν τον Σάντερς, πράγμα που δεν θα αργήσουν επίσης σκληρά να πληρώσουν. Αυτή είναι μια μορφή εκδίκησης του σοβιετικού και του κινέζικου προλεταριάτου για την εποχή που οι δυτικοί ιμπεριαλιστές χειροκροτούσαν ενθουσιασμένοι τους σοσιαλιμπεριαλιστές Χρουστσόφ και μετά τους Τενγκ Σιάο Πιγκ επειδή γονατίζανε αυτά τα επαναστατικά προλεταριάτα και μαζί τους, τους επαναστάτες προλετάριους όλης της γης.
Θα πει κανείς: Μα θα πληρώσουν οι δυτικοί μονοπωλιστές αλλά πιο πολύ θα πληρώσουν οι λαοί. Ναι θα πληρώσουν και οι λαοί, αλλά αυτοί θα σηκωθούν γιατί τίποτα δεν θα τους βαραίνει πια, τάχουν χάσει σχεδόν όλα. Αλλά οι ιμπεριαλιστές και οι σοσιαλιμπεριαλιστές δεν θα ξανασηκωθούν.
Δεν θα κουραζόμαστε να το λέμε. Καμιά αντίσταση στους σοσιαλιμπεριαλιστές δεν θα έχει δύναμη, πνοή και ελπίδα σταθερής νίκης σε καμιά χώρα αν δεν έχει στο κέντρο της τους λαούς και πρώτα απ όλα τους συνειδητούς κομμουνιστές, δηλαδή τους ορκισμένους εχθρούς της καπιταλιστικής παλινόρθωσης στην ΕΣΣΔ και στην Κίνα. Οι σοσιαλναζήδες φέρνουν βάσανα αλλά μαζί και ενάντια τους φέρνουν την πιο βαθειά, την πιο απελευθερωτική θεωρητική γνώση και την πιο ψηλή οργάνωση του επαναστατικού προλεταριάτου που έχουμε γνωρίσει ως τώρα.” (Δημοσιεύτηκε στο φ. 512 της Νέας Ανατολής, Γενάρης-Φλεβάρης 2016).