Και ερχόμαστε τώρα πιο συγκεκριμένα στο σκάνδαλο με το Κατάρ που όπως όλα που έχουν άμεσες και δραματικές πολιτικές επιπτώσεις θα το εξετάσουμε σε αυτή τη φάση από την άποψη αυτών των επιπτώσεων. Η ΟΑΚΚΕ εκπαιδευμένη με αρνητικό δάσκαλο τους έλληνες ρωσόδουλους, που άνοιξαν διακομματικά και επί δεκαετίες το δρόμο τους προς την εξουσία στη χώρα μας μέσα από επιλεκτικά ή μερικές φορές και ανύπαρκτα σκάνδαλα διαφθοράς, έχει μάθει ένα πράγμα: Όπου συμβαίνει αστυνομικά στοιχεία διαφθοράς να οδηγούν σε δραματικές πολιτικές εκκαθαρίσεις εξετάζουμε αν οι πολιτικές δυνάμεις εσωτερικές ή παγκόσμιες που βγαίνουν κερδισμένες από αυτές τις εκκαθαρίσεις είναι περισσότερο διεφθαρμένες, περισσότερο φασιστικές, περισσότερο επιθετικές και τελικά εχθρικές στο λαό μας και στους άλλους λαούς από εκείνες που εκκαθαρίστηκαν ή αν ισχύει το αντίστροφο. Πάντως στη χώρα μας ποτέ δεν συνέβη το αντίστροφο την τελευταία 35ετία της αποκάλυψης σκανδάλων πολιτικής χρήσης. Έτσι και στο σκάνδαλο με το Κατάρ θα εξετάσουμε κάτω από το πολιτικό πρίσμα της χρήσης του από το παγκόσμιο φασιστικό στρατόπεδο και τα αστυνομικά και δικαστικά στοιχεία της υπόθεσης προσπαθώντας να ανακαλύψουμε που βρίσκεται η αλήθεια τους, που η υπερβολή ή η κατασκευή τους και κυρίως που βρίσκεται η επιλεκτικότητα τους. Γιατί όταν τα σκάνδαλα διαφθοράς οδηγούν σε πολιτικό θρίαμβο τους πιο διεφθαρμένους αστούς και ιμπεριαλιστές, τότε ξέρουμε ότι από την αρχή οι εκκαθαρισμένοι που συνελήφθησαν όσο και να είναι διεφθαρμένοι δεν συλλήφθηκαν σαν τέτοιοι εξαιτίας του ότι ξεχείλισε σε όγκο και ποιότητα αυτού του είδους η δράση τους, αλλά επειδή επιλέχθηκαν από πριν να εξεταστούν, να παρακολουθούνται και να ερευνηθούν από κρατικούς αστυνομικούς και δικαστικούς μηχανισμούς παρακολούθησης που ειδοποιούνται ή πιέζονται από το φασιστικό στρατόπεδο να κινητοποιηθούν για να ελέγξουν ποινικά κάποιους από τα πριν επιλεγμένους από αυτό το στρατόπεδο πολιτικούς του εχθρούς συνειδητούς ή ασυνείδητους.
Αυτό συμβαίνει γιατί είναι κυρίως ο φασισμός που αναζητεί στους αστούς πολιτικούς αντιπάλους του τα αδύνατα σημεία τους, κυρίως τα ηθικά τους ελαττώματα και πάθη για να συντρίψει όποτε τα βρει όχι μόνο τους ίδιους σαν πρόσωπα αλλά κυρίως και την πολιτική τους γραμμή που στην ανοιχτή αντιπαράθεση δυσκολεύεται να εξουδετερώσει. Ο χρηματισμός τους είναι πολιτικά το πιο θανάσιμο από αυτά τα πάθη καθώς οι πλατειές λαϊκές μάζες υποφέρουν πολύ οικονομικά και εξοργίζονται όταν οι ψηφισμένοι τους εκπρόσωποι πλουτίζουν σε βάρος τους παρά τις προνομιακές απολαβές τους που οι ίδιες τους έχουν αναγνωρίσει σαν νόμιμες. Το επιλεκτικό σκάνδαλο διαφθοράς είναι το πιο ισχυρό πολιτικό όπλο του φασισμού απέναντι στην αστική δημοκρατία καθώς και του χιτλερικού τύπου ιμπεριαλισμού απέναντι στον ιμπεριαλισμό δυτικού φιλελεύθερου τύπου. Αυτό συμβαίνει επειδή ενώ και οι δυο αυτές μορφές αστικής κυριαρχίας προϋποθέτουν από τη φύση τους στενές και πολύ εύκολα ένοχες σχέσεις του κεφάλαιου με την πολιτική εξουσία, ο φασισμός όταν έχει την εξουσία δεν έχει οποιοδήποτε εξωτερικό πολιτικό έλεγχο πάνω στην πολλαπλάσια διαφθορά του γιατί στην περίπτωση του το πιο ισχυρό φασιστικό κομμάτι του μονοπωλιακού κεφάλαιου ασκεί απόλυτη τρομοκρατική εξουσία σε όλα τα άλλα. Από την άλλη στην αστική δημοκρατία, όπου το φασιστικό μονοπώλιο δεν ασκεί ακόμα απόλυτη εξουσία, τα ξεχωριστά κομμάτια της αστικής τάξης μπορούν ανοιχτά ή και παράνομα να ασκούν πολιτικό έλεγχο το ένα στο άλλο και να βγάζουν στο φως τα άπλυτα του. Όμως μόνο το φασιστικό μονοπώλιο και ο αντίστοιχος ιμπεριαλισμός έχει και το σχέδιο, και τη συγκέντρωση δυνάμεων, και την οργάνωση και πιο πολύ την έλλειψη κάθε ηθικής αναστολής για να ενοχοποιεί με κάθε τρόπο τους εχθρούς του καθώς και να υποδεικνύει στις αστυνομικές και δικαστικές αρχές αλλά και στον Τύπο στελέχη του αστοδημοκρατικού στρατοπέδου που πρέπει να ελεγχθούν ή να παρακολουθηθούν ή αγοράζει στελέχη όλων αυτών των μηχανισμών εξουσίας για να ανακαλύπτουν υπαρκτούς ή ανύπαρκτους ενόχους και σκάνδαλα προσφέροντας σε αυτά τα στελέχη χρήμα ή εξουσία. Ο μόνος εχθρός του φασιστικού μονοπώλιου που αυτό δεν μπορεί εύκολα να εξουδετερώσει μέσα από τα ηθικά σκάνδαλα είναι το επαναστατικό προλεταριάτο και οι λαοί, που δεν έχουν σχέσεις διαπλοκής αλλά μαχητικής σύγκρουσης με το κεφάλαιο και το κράτος του. Γι΄ αυτό τα κατηγορεί συνήθως για εθνοπροδοσία συκοφαντώντας το διεθνισμό τους.
Ας δούμε λοιπόν τις πολιτικές συνέπειες του Qatargate, του σκανδάλου με το Κατάρ όπως από την πρώτη στιγμή το ονομάζει ο διεθνής τύπος και μέσα από αυτές μπορεί κανείς να διαπιστώσει την επιλεκτικότητα του.
Κατ΄ αρχήν με αυτό το σκάνδαλο την ώρα που η Ευρώπη βρίσκεται σε πόλεμο σε ένα τμήμα της και ολόκληρη βρίσκεται σε συνθήκες αγωνιώδους ενεργειακού στραγγαλισμού απογειώνεται από τους φασίστες και σοσιαλφασίστες σε όλο τον κόσμο η καταγγελία του πιο αντιπροσωπευτικού των διαθέσεων των λαών της, και γι΄ αυτό του πιο δημοκρατικού θεσμικού οργάνου εξουσίας της ΕΕ, που είναι το Ευρωκοινοβούλιο. Είναι το Ευρωκοινοβούλιο και όχι η Κομισιόν και ακόμα λιγότερο το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο εκείνο που καθόλου τυχαία είναι το πιο σταθερό και πιο καταγγελτικό της θεσμικό όργανο απέναντι στη κτηνωδία της ρώσικης επίθεσης στην Ουκρανία φτάνοντας στο σημείο να τη χαρακτηρίσει πρόσφατα τρομοκρατική χώρα. Για τον ίδιο λόγο είναι πάντα και το πιο αποφασιστικό θεσμικό όργανο σε ότι αφορά την καταδίκη των φασιστικών δικτατοριών της Κίνας, του Ιράν και κάθε άλλου φασιστικού καθεστώς στον κόσμο. Όμως με αυτό το σκάνδαλο οι φασίστες, οι σοσιαλφασίστες και κάθε ψεκασμένος χλευάζουν αυτό το θεσμό επειδή στήριξε με τις αποφάσεις και τη δράση του την ενότητα της ενεργειακά περικυκλωμένης και στραγγαλιζόμενης Ευρώπης με το πιο μικρό και λιγότερο αυταρχικό ραντιέρικο κράτος από αυτά του Κόλπου, τη στιγμή ακριβώς που αυτό είναι ο μόνος σχετικά αξιόπιστος και κυρίως μαζικός και κοντινός τροφοδότης της σε φυσικό αέριο. Το Κατάρ είναι εδώ και πολλά χρόνια μια βάση του αντιφατικού γεμάτου ισχυρές εσωτερικές συγκρούσεις κινήματος των αραβικών νέων αντι-ιμπεριαλιστικών και αντι-κρατικοφασιστικών αστικών τάξεων που λέγεται Αδελφοί Μουσουλμάνοι. (Παραπέμπουμε με αυτήν την ευκαιρία για τις πολιτικές ανάγκες αυτής της φάσης ένα κείμενο που δημοσιεύουμε σήμερα (https://oakke.gr/global/item/1525-) αν και ημιτελές που το είχαμε γράψει το Δεκέμβρη του 2020 γιατί βοηθάει πολύ στην κατανόηση των σχέσεων Δύσης και Μουσουλμανικής Αδελφότητας, σχέσεις που και εμείς αργήσαμε για καιρό να κατανοήσουμε). Σαν τέτοιο το Κατάρ βρέθηκε τις δυο τελευταίες δεκαετίες σε πολύ πιο μεγάλη αντίθεση με τη Ρωσία και τα ρωσόφιλα καθεστώτα τύπου Άσαντ, Σίσι, και πάνω απ΄ όλα με το φασιστικό στενά πια δεμένο με τη νεοχιτλερική Ρωσία Ιράν, παρά με τη Δύση. Είναι από το φόβο του Ιράν που το Κατάρ στράφηκε για την άμυνα του κιόλας από το 1999 στις ΗΠΑ στην οποία παραχώρησε την πιο μεγάλη στρατιωτική βάση (στρατιωτικό σώμα 10.000 στρατιωτών) που αυτές διαθέτουν στη Μέση Ανατολή. Ο ρόλος του Κατάρ για τη Δύση έγινε ακόμα πιο καίριος για την Ευρώπη από την ώρα που τα τελευταία χρόνια αυτό άρχισε να απειλείται και από τη Σαουδική Αραβία του Σαλμάν στο βαθμό που αυτή έχει αρχίσει να συνεργάζεται στενότερα με τον Πούτιν τόσο στον ΟΠΕΚ όσο και στη Βόρεια αραβική Αφρική. Έτσι το Κατάρ έγινε η χώρα κλειδί για το σπάσιμο του ενεργειακού αποκλεισμού της Ευρώπης από τη Μέση Ανατολή και γι΄ αυτό το λόγο συνωστίζονται ο ένας μετά τον άλλο οι υπουργοί Εξωτερικών της ΕΕ για να εξασφαλίσουν από αυτό το φυσικό αέριο που τους στερεί ο Πούτιν με τον ενεργειακό στραγγαλισμό της που τον ξεκίνησε το Σεπτέμβρη του 2021, δηλαδή πριν από την εισβολή του στην Ουκρανία. Πιστεύουμε ότι η ΕΕ θα αγωνιούσε ακόμα περισσότερο για την ασφάλεια της σε φυσικό αέριο αν ήξερε ότι η Αλγερία που τροφοδοτεί το Νότο της με φυσικό αέριο είναι πια σε στρατηγική ενότητα με τη Ρωσία, όπως σε μικρότερο βαθμό είναι και το Αζερμπαϊτζάν και αν αυτά τα δυο δεν μειώνουν την παροχή τους προς την Ευρώπη είναι γιατί έτσι μπορεί ο Πούτιν να διασπάει τις νότιες από τις βόρειες χώρες της που δέχονται τη μεγαλύτερη πίεση στο φυσικό αέριο.
Επίσης αν η Ευρώπη τολμήσει να απελευθερωθεί από τον ανόητο φόβο της ότι θα πεθάνει πιο νωρίς από την κλιματική υπερθέρμανση παρά από μια ρωσοκινέζικη στρατιωτική επίθεση και αποκτήσει έτσι τη διορατικότητα να αγοράζει το φυσικό αέριο με μακροπρόθεσμα συμβόλαια και όχι στην αγορά σποτ (δηλαδή στη διεθνή αγορά στην πανάκριβη τιμή που διαμορφώνεται κάθε στιγμή), τότε θα μπορεί να αγοράζει το καταριανό πολύ πιο φθηνά από το αμερικάνικο φυσικό αέριο επειδή είναι και πιο κοντινό στην Ευρώπη στη μεταφορά του αλλά και γιατί έχει πολύ πιο χαμηλό κόστος στην εξόρυξή του από το σχιστόλιθο.
Από την ώρα που το Κατάρ απέκτησε αυτόν τον καίριο ρόλο για την Ευρώπη, το εμιράτο αυτό έγινε ο πιο αγαπημένος εχθρικός στόχος όλων των ρωσόφιλων της Ευρώπης, ιδιαίτερα από την ώρα που επιχείρησε να κερδίσει πόντους ανεκτικότητας και δημοκρατισμού στα μάτια της ευρωπαϊκής κοινής γνώμης σαν οργανωτής του Μουντιάλ. Η επίθεση τους έγινε όπως πάντα με το γνωστό αλάθητο τρόπο τους για να τραβήξουν τους φιλελεύθερους και κυρίως τους αυθόρμητους αριστερούς ενάντια σε ό,τι αντιδραστικό έχει το Κατάρ υπερτονίζοντας κάθε μορφή ιδεολογικής και πολιτικής καθυστέρησης του και πιο πολύ κάθε αντεργατισμό του. Γιατί πραγματικά τίποτα δεν λείπει στο Κατάρ από όλα εκείνα που μπορούν να εξοργίσουν κάθε άνθρωπο με αρκετά ανεπτυγμένη δημοκρατική κουλτούρα σαν αυτή που επικρατεί μετά τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο στις βόρειες αστοδημοκρατικές χώρες. Αυτή η κουλτούρα είναι βγαλμένη από το άφθονο αίμα που έχουν χύσει οι λαοί αυτών των χωρών στις μεγάλες αστικές επαναστάσεις τους και εθνοαπελευθερωτικούς αγώνες τους για μισή χιλιετία, αλλά και στους πιο πρόσφατους ταξικούς προλεταριακούς και αντιφασιστικούς αγώνες τους. Δηλαδή ο ανεπτυγμένος δημοκρατισμός τους δεν είναι ένα κόλπο των ιμπεριαλιστικών ηγεσιών τους για να ξεγελάνε τους λαούς του Τρίτου κόσμου και να τους εκμεταλλεύονται, όπως λένε οι σοσιαλφασίστες. Στο βάθος οι λαοί των αστοδημοκρατικών χωρών καταλαβαίνουν ότι οι αντίστοιχες αλλαγές στις χώρες του Νότου που μπήκαν πιο τελευταία στη σύγχρονη ταξική πάλη χρειάζονται το χρόνο τους και χρειάζονται νέες πολιτικές και πολιτιστικές επαναστάσεις και αντιφασιστικά κινήματα που οι ίδιοι οι λαοί αυτών των χωρών ήδη πραγματοποιούν σε αλλεπάλληλα κύματα με χρονική συμπύκνωση αιώνων και γι΄ αυτό με ασύλληπτες θυσίες και ηρωισμό, ώστε να απαλλαχθούν από τα έξω από την καταπίεση των νέων ιμπεριαλιστών της Ανατολής και των παλιών της Δύσης και από τα μέσα από την καταπίεση των διεφθαρμένων ντόπιων αστικών τους τάξεων. Καταλαβαίνουν επίσης οι λαοί των βόρειων αστικών δημοκρατιών ότι ώσπου να ολοκληρωθεί αυτή η πορεία έχουν και αυτές οι χώρες και αυτοί οι λαοί το δικαίωμα να γεύονται τη διοργάνωση διεθνών αγώνων και άλλων διεθνών συναντήσεων ιδίως όταν οι δοσμένες χώρες δεν εμπλέκονται σε επιθέσεις ενάντια σε άλλες χώρες και σε άλλους λαούς. Τέτοιες διοργανώσεις σε χώρες που δεν είναι σκληρά φασιστικές, όπως είναι πχ η Κίνα ή η Αίγυπτος, ανοίγουν τα πνεύματα και τις εμπειρίες των ντόπιων λαών, και δίνουν και προσωρινή ανακούφιση και καλύτερο έδαφος πάλης στους δημοκράτες τους και πιο μεγάλη επαφή με τα πολιτιστικά πιο προοδευτικά ρεύματά τους. Αυτός είναι ο ένας λόγος που δεν έπιασαν οι πολιτικές εκστρατείες εκείνων των ρωσόφιλων που ντύνονται φιλελεύθεροι και δημοκράτες αντιφασίστες και κάνουν πως υποστηρίζουν τα δικαιώματα των ΛΟΑΤΚΙ στο Κατάρ ή ντύνονται διεθνιστές εργάτες για να υποστηρίξουν τα δικαιώματα των ξένων εργατών εκεί. Ο άλλος λόγος είναι ότι ο κόσμος κρίνει τέτοια ζητήματα με συγκρίσεις δηλαδή σκέφτεται με βασικό κριτήριο αν το Κατάρ είναι χειρότερο ή καλύτερο από άλλες αραβικές και μουσουλμανικές χώρες στα ζητήματα των δικαιωμάτων των ΛΟΑΤΚΙ και των εργατών και όχι αν είναι καλύτερο ή χειρότερο από την Ευρώπη γιατί ξέρει ότι μια θέση που θα έλεγε ότι πρέπει οι μουσουλμανικές χώρες να αποκλείονται από τη διοργάνωση διεθνών συναντήσεων είναι ακροδεξιά ρατσιστική. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι αυστηροί ανθρωπιστές κριτές του Κατάρ δεν έκαναν καμιά διεθνή εκστρατεία καταγγελίας της Αιγύπτου του Σίσι όταν αυτή φιλοξένησε πρόσφατα τη διεθνή διάσκεψη για το κλίμα την ώρα που χιλιάδες πολιτικοί κρατούμενοι στέναζαν την ίδια στιγμή στα κελιά και στις αίθουσες βασανιστηρίων αυτής της μιας από τις πιο απάνθρωπες δικτατορίες στον κόσμο.
Πάνω στην ψηφοφορία για τη βίζα ξέσπασε το σκάνδαλο με το Κατάρ
Όμως ο πραγματικός πολιτικός πόλεμος των ρωσόφιλων ενάντια στο Κατάρ δεν είχε σαν κεντρικό πολιτικό του γήπεδο εκείνο του Μουντιάλ. Το κεντρικό του γήπεδο ήταν το θέμα της βίζας για τους Καταριανούς στην ΕΕ. Δηλαδή μόλις πριν ένα χρόνο η Ευρώπη απευθύνθηκε στο Κατάρ, όχι μόνο σαν μεμονωμένα κράτη αλλά και συλλογικά σαν ΕΕ για περισσότερο φυσικό αέριο. Το Κατάρ ζήτησε από την ΕΕ το δικαίωμα να έχει βίζα ο πολίτης του Κατάρ αντί για 90 μέρες παραμονής το χρόνο στην ΕΕ, όπως ίσχυε ως τότε, 180 μέρες το χρόνο. Αυτό ήταν ένα λογικό αίτημα σαν ελάχιστο πολιτικό αντάλλαγμα για τον ρόλο που ήθελε η ΕΕ να παίξει το μικρό Κατάρ σαν βασικός τροφοδότης της με φυσικό αέριο, έναν ρόλο δηλαδή που αντικειμενικά θα το έφερνε σε μεγαλύτερη αντίθεση με τη Ρωσία, το Ιράν, και σχεδόν όλες τις άλλες πολύ ισχυρότερες χώρες της Μέσης Ανατολής. Στην ουσία το δικαίωμα σε μεγαλύτερο χρόνο ισχύος της βίζας σημαίνει περισσότερο χρόνο για τους κεφαλαιούχους και διευθυντικά στελέχη του Κατάρ να διαχειρίζονται και να αναπτύσσουν τις επενδύσεις τους στην ΕΕ. Αυτό το αίτημα του Κατάρ ικανοποιήθηκε γρήγορα και σχεδόν ομόφωνα τον Απρίλη από τα πρώτα συλλογικά όργανα της ΕΕ: Κομισιόν, Συμβούλιο της Ευρώπης και Επιτροπή Πολιτικών Ελευθεριών, Δικαιοσύνης και Εσωτερικών Υποθέσεων του Ευρωκοινοβουλίου. Στην Επιτροπή Πολιτικών Ελευθεριών πέρασε με τη συντριπτική πλειοψηφία των πολιτικών ομάδων (42 ψήφοι) ενώ καταψήφισαν οι ομάδες των φαιο-«κόκκινων» ρωσόφιλων της ψευτοαριστεράς και των ακροδεξιών (16 ψήφοι). Για να εγκριθεί όμως και να περάσει σαν νόμος από την ΕΕ αυτή η διάταξη για τη βίζα έπρεπε να περάσει και από την Ολομέλεια του Ευρωκοινοβουλίου. Αλλά για να περάσει από αυτό το όργανο θα έπρεπε το Κατάρ να απαντήσει στην κατηγορία που γινόταν από οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων και τα ευρωπαϊκά συνδικάτα για το ότι έξι χιλιάδες εργάτες σκοτώθηκαν στα έργα υποδομής για το Μουντιάλ. Το αντίστοιχο αίσχος βαραίνει όλα τα κράτη του Κόλπου τα οποία βρίσκονται στα χέρια μιας πλούσιας μάζας ντόπιων πολιτών, που έχοντας επικεφαλής τους μια κληρονομική ομάδα δισεκατομμυριούχων, χτίζουν τα πιο σύγχρονα, κατασκευαστικά πιο περίπλοκα και ταυτόχρονα γιγαντιαία κτίρια μέσα στην έρημο χάρη στην υπερεκμετάλλευση πολλαπλάσιων εργατών από όσους είναι ο πληθυσμός τους. Απέναντι λοιπόν σε αυτήν την ένσταση της ΕΕ το Κατάρ υποχρεώθηκε από το Ευρωκοινοβούλιο να πάρει μέτρα για να αλλάξει η εργασιακή κατάσταση τους. Και τουλάχιστον στα χαρτιά όπως φαίνεται και σε πρώτη φάση το Κατάρ αυτά τα μέτρα τα πήρε. Αλλά η παραχώρηση της επέκτασης της βίζας στο Κατάρ έπρεπε να συνδυαστεί και με διαρκή έλεγχο της εφαρμογής αυτων των μέτρων από την ΕΕ. Εκεί ήταν που η Καϊλή πρόλαβε όχι μόνο να προεξοφλήσει την εφαρμογή τους αλλά δεν έκανε καν έναν υπαινιγμό για την - ως τότε - εγκληματική κακομεταχείριση των εργατών. Έτσι είχε η κατάσταση πριν την τελική ψηφοφορία στην Ολομέλεια του Ευρωκοινοβουλίου που θα γινόταν αυτές τις μέρες για να πάρει το Κατάρ την επέκταση της βίζας. Όμως αντί να παρθούν επιπλέον μέτρα ελέγχου η βίζα ματαιώθηκε για ένα μακρύ διάστημα μόλις ξέσπασε το σκάνδαλο γιατί αμέσως άλλαξαν θέση όλες οι πολιτικές ομάδες που ήταν υπέρ της βίζας, ιδίως οι πιο ενθουσιώδεις και πιο αριστεροί Πράσινοι.
Εννοείται από εκείνη τη στιγμή και πέρα οι φαιο-«κόκκινοι», που είναι όλοι τους φανεροί ή μισοφανεροί αντιευρωπαίοι και φίλοι των ηγετών της παγκόσμιας αστικής διαφθοράς, δηλαδή των νεοχιτλερικών δήμιων και βασανιστών της Ρωσίας, της Κίνας, του Ιράν κλπ, θριαμβολογούν ρίχνοντας όλα τους τα πυρά στο Κατάρ. Εδώ ήρθε στο φως και η σοβινιστική τύφλα των ελλήνων φιλελεύθερων οι οποίοι, παρά το ότι είναι φιλοευρωπαίοι, κάτω από την επιρροή του Μητσοτάκη συντάχθηκαν με τους ρωσόφιλους στην επίθεση τους στο Κατάρ επειδή αυτό έχει στενούς δεσμούς με την ερντογανική Τουρκία. Αυτό είναι φυσικό μιας και αυτή ήταν η μόνη ισχυρή χώρα που ως φιλική προς τη Μουσουλμανική Αδελφότητα στήριξε το Κατάρ ενάντια στη Σαουδική Αραβία όταν στράφηκε κι αυτή μαζί με το Ιράν εναντίον του. Οι ρωσόφιλοι βέβαια ξέρουν ότι αν κόψουν τους στενούς δεσμούς αυτού του κράτους με την Ευρώπη θα το στείλουν στην αγκαλιά του Πούτιν όπως ήδη το έχουν μισοπετύχει με την επίσης στρατιωτικά καίρια για την άμυνα της Ευρώπης Τουρκία, η οποία μαζί με το Κατάρ υπήρξε συνεπής ως πρόσφατα σύμμαχος των δημοκρατικών εξεγέρσεων της Μουσουλμανικής Αδελφότητας στη Συρία, στην Αίγυπτο, στη Λιβύη και στην Τυνησία όπου λυσσασμένα τη χτύπησε η Ρωσία βοηθώντας τα πραξικοπήματα και τις δικτατορίες των εχθρών της.
Πρώτα εξετάζουμε τις πολιτικές συνέπειες των σκανδάλων και κάτω από το πρίσμα τους τα αστυνομικά τους στοιχεία
Επειδή όπως είπαμε παραπάνω έχουμε πια σαν στάση αρχής να εξετάζουμε πρώτα τις πολιτικές συνέπειες τους όταν εμφανίζονται τα σκάνδαλα διαφθοράς και κάτω από αυτές τις συνέπειες να αξιολογούμε και τα αστυνομικά και δικαστικά στοιχεία αυτών των σκανδάλων αυτό θα κάνουμε και τώρα. Μας απασχολεί λοιπόν το γεγονός ότι αυτή η εισαγγελία οικονομικής διαφθοράς του Βελγίου άρχισε να ερευνά την υπόθεση με το Κατάρ από τον Ιούλιο του 2022 δηλαδή όταν η ΕΕ είχε τοποθετηθεί με τις πρώτες ψηφοφορίες υπέρ της βίζας για το Κατάρ. Σε προηγούμενη εισαγγελική έρευνα την οποία μάλιστα χειρίστηκε ο ίδιος εισαγγελέας είχε βρεθεί στο στόχαστρο στις αρχές του 2022 με την έκδοση εντάλματος σύλληψης ηγετικού στελέχους της κυβέρνησης Ντμπειμπά της Λιβύης που είναι όπως το Κατάρ αδελφομουσουλμανική και στην κύρια πλευρά δυτικόφιλη και έχει απέναντι της το ίδιο ρωσόφιλο πολιτικό μπλοκ και τους αντίστοιχους φασίστες μόνο που στη θέση του Ιράν έχει τον χασάπη Χαφτάρ. Θα ήμασταν πολύ πιο καθησυχασμένοι σχετικά με τις διαθέσεις εκείνων που προκάλεσαν αυτές τις δύο έρευνες αν είχαν ξεκινήσει πρώτα οι ανάλογες έρευνες για τους ευρωβουλευτές που κατά καιρούς έχουν καταψηφίσει τις προτάσεις για τον περιορισμό, τον έλεγχο και την απαγόρευση του μεγαλύτερου νόμιμου όργιου εξαγοράς όχι απλά βίζας αλλά μόνιμης άδειας παραμονής και τελικά ακόμα και υπηκοότητας στην ιστορία της ΕΕ. Πρόκειται για μία πρακτική αρκετών ευρωπαϊκών κρατών που έδωσε το δικαίωμα στις δύο μεγαλύτερες και πιο διεφθαρμένες δικτατορίες του κόσμου, αυτές της Ρωσίας και της Κίνας, να αγοράζουν άδειες παραμονής σε όλην την ΕΕ για τους πολίτες τους (και τις οικογένειές τους) αρκεί αυτοί να αγοράσουν ακίνητα αξίας (στη χώρα μας από 250.000 ευρώ και πάνω), ή να κάνουν αντίστοιχου ύψους επενδύσεις. Με αυτό το νόμο όχι μόνο δεκάδες χιλιάδες μικροί ή μεγάλοι γαιοκτήμονες της Ρωσίας και της Κίνας, δηλαδή στη συντριπτική πλευρά τους φιλοκαθεστωτικά στοιχεία, γίνονται κάτοικοι μιας δημοκρατικής ομάδας χωρών, αλλά δίνουν το δικαίωμα στα δύο κράτη καταγωγής τους, κυρίως στο ρώσικο που έχει κάνει ωμά τη διακήρυξη ότι έχει το δικαίωμα να εισβάλει σε κάθε χώρα που θα κρίνει ότι απειλεί την ασφάλεια των πολιτών της. Αυτή η στάση δείχνει ύποπτη επιλεκτικότητα. Περισσότερο μοιάζει με μια εκστρατεία που βασίζεται σε κάποια πολιτική μεθόδευση με χορήγηση στοιχείων από κύκλους που έχουν συμφέρον να στοχοποιήσουν συγκεκριμένους πολιτικούς χώρους κατάλληλων για να προσανατολίσουν τις εισαγγελικές αρχές αποκλειστικά σε αυτούς, παρά με μία γενικευμένη εκστρατεία κατά της διαφθοράς. Μία τέτοια γενικευμένη εκστρατεία θα ξεκινούσε χτυπώντας σαν ένα πανίσχυρο ευρωπαικό αλλά και παγκόσμιο κέντρο διαφθοράς τη Ρωσία και την Κίνα και όχι βάζοντας σαν το πιο επικίνδυνο κέντρο διαφθοράς το Κατάρ όπως γίνεται σήμερα. Αυτό συνεπάγεται την τρομακτική απομόνωσή του μέσα στην ΕΕ με τεράστιες πολιτικές συνέπειες όχι μόνο για το ίδιο και την ΕΕ γεωπολιτικά αλλά και για τους θεσμούς της ΕΕ που εμφανίζει με αυτή τη μεθόδευση ότι το κέντρο της διαφθοράς της βρίσκεται σε αυτούς τους γενικά δημοκράτες ευρωβουλευτές που ψηφίζουν μέτρα οικονομικής και πολιτικής άμυνας απέναντι στην Ρωσία και στην Κίνα και όχι στους φαιο-«κόκκινους» φασίστες που ψηφίζουν ενάντια σε αυτά.
Πολύ αρθρογράφοι παραλληλίζουν αυτή την κάθαρση με εκείνη των manipulite, («καθαρά χέρια») δηλαδή την εκστρατεία κατά της διαφθοράς πολιτικών στελεχών της Ιταλίας που οργανώθηκε από τον δικαστή Ντι Πιέτρο στα 1990. Σχετικά με αυτό τον παραλληλισμό σημειώνουμε ότι αυτή δεν ήταν παρά μία χαρακτηριστική περίπτωση κάθαρσης στην οποία εξοντώθηκαν πολιτικά τα ηγετικά στελέχη τους και ουσιαστικά διαλύθηκαν τα δυτικόφιλα και κυρίως τα αντιρώσικα κόμματα της ιταλικής αστικής τάξης, που πάτησε πάνω στην πραγματική, ενδημική, σχεδόν θεσμική στην Ιταλία διαφθορά πολιτικών και διοικητικών στελεχών της. Η πολιτική συνέπεια αυτής της εκστρατείας ήταν να μην υποστούν κανένα πλήγμα οι σοσιαλφασίστες και να ανεβεί στην εξουσία ο ρωσόφιλος Πρόντι. Είναι τα «καθαρά χέρια» που άνοιξαν το δρόμο στην κυριαρχία της ρωσόφιλης δεξιάς και ακροδεξιάς και των χειρότερων ψευτοαριστερών λαϊκιστών, και δόθηκε ένα παραπέρα χτύπημα στην ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων, ιδιαίτερα της βιομηχανίας από το οποίο η Ιταλία δεν συνήλθε, ενώ η θεσμική διαφθορά έμεινε ανενόχλητη να οργιάζει και να αναπτύσσεται.
Τέλος σε ότι αφορά την ίδια την Καϊλή και το συντριπτικό ηθικό και πολιτικό πλήγμα που έχει δεχτεί πιστεύουμε ότι το μεγάλο της έγκλημα είναι ότι εξέθεσε βαθιά με τη στάση της και ουσιαστικά προβόκαρε το δημοκρατικό στρατόπεδο στην Ευρωβουλή. Βέβαια πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι οι ντόπιοι αντιδραστικοί δεν τη χτυπάνε για το κακό που έκανε αλλά για το ότι ανεξάρτητα από τις προθέσεις της υποστήριξε το πλησίασμα ενός φιλικού κράτους στην ΕΕ αυτή την εποχή. Μάλιστα άρχισαν στη χώρα μας να την κατηγορούν και σαν εθνοπροδότρια λόγω των στενών σχέσεων του Κατάρ με την Τουρκία και τη Μουσουλμανική Αδελφότητα. Ταυτόχρονα ένα παράπλευρο όφελος για τους ρωσόφιλους από τον πολιτικό εκμηδενισμό της τόσο για εσωτερικούς λόγους αλλά και ευρωπαϊκούς είναι ένα δεύτερο αντικειμενικά θετικό στη στάση της πάλι ανεξάρτητα από τις προθέσεις της, το ότι δηλαδή δεν συντάχθηκε με το σοσιαλφασιστικό μπλοκ Ανδρουλάκη-Τσίπρα-ψευτοΚΚΕ -Καραμανλή και με τους φασίστες της Ελληνικής Λύσης και του Κασιδιάρη ενάντια στην εν εξελίξει μεγάλη και σκοτεινή πολιτική προβοκάτσια που μέσω ΕΥΠ και Πρέταντορ έχει σύμφωνα με την πολιτική μας ανάλυση μεθοδεύσει το ρωσόφιλο μέτωπο στην Ελλάδα. Ως αντιπρόεδρος του Ευρωκοινοβουλίου είχε επίσης αναλάβει ένα σημαντικό πόστο στην ΕΕ σχετικό με τις παρακολουθήσεις, οπότε βρέθηκε αντικειμενικά απέναντι στα σχέδια τους να μετατρέψουν τη σκοτεινή αυτή υπόθεση εσωτερικών πολιτικών εκκαθαρίσεων στην Ελλάδα σε μια υπόθεση στην οποία θα αναλάμβανε αυτό το ρόλο η ΕΕ. Αν αυτό συμβεί κάποια στιγμή η ΕΕ θα σέρνεται πίσω από τους φαιο-«κόκκινους» για να εκκαθαρίζει εκείνη ένα δυτικόφιλο στην πλειοψηφία της βάσης του (αλλά όχι σε επίπεδο πρωθυπουργίας) κόμμα σαν τη ΝΔ.
Για μας πάντως η πιο καταστροφική ως τώρα συνέπεια αυτού του σκανδάλου, αν αυτό δεν προορίζεται να είναι η αρχή μιας συνειδητής εκστρατείας για να ξεχαρβαλωθεί η ΕΕ και οι θεσμοί της μπροστά στους επελαύνοντες νεοχιτλερικούς, είναι το να αποτελέσει αυτό την αιτία για τη ρήξη των σχέσεων Ευρώπης – Κατάρ και για το σπρώξιμο του τελευταίου στην αγκαλιά της Ρωσίας. Γιατί η Ρωσία δεν έχει πάψει να το καταγγέλλει μέσω τρίτων ενώ η ίδια το χαϊδεύει και επιδιώκει να συνεργάζεται μαζί του ιδιαίτερα στην εξόρυξη αερίου στη Σιβηρία. Με λίγα λόγια κάνει με αυτό ότι και με την Τουρκία, μόνο που το Κατάρ είναι πιο ανεξάρτητο οικονομικά από την Τουρκία και πολύ πιο ανήσυχο από αυτήν για τη γειτνίαση του με το Ιράν και τη Σαουδική Αραβία. Σε ότι αφορά την ίδια την Ελλάδα, και το αν αμαυρώνει την εικόνα της στην Ευρώπη με την Καϊλή, το αληθινό πρόβλημα που θα κάνει κάποτε αυτή τη χώρα να ντραπεί είναι το ότι έχει λειτουργήσει και λειτουργεί σαν πολιτικός πλασιέ των ρώσικων συμφερόντων στην ΕΕ, αλλά και το ότι έχει γίνει ξέφραγο αμπέλι ανατολικών ολιγαρχών με ένα πλήθος τεράστιων ατιμώρητων σκανδάλων που αφορούν δισεκατομμύρια και όχι τα εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ της Καϊλή και που έχουν περάσει στη λήθη ξεπλένοντας τους ταυτόχρονα στη Δύση, σαν Ευρωπαίους (Κόκκαλης, Μπόμπολας, Σαββίδης, Γερμανός, Κοπελούζος, όπως και διακομματικές συμφωνίες ντροπής με ΚΟΣΚΟ και Γκάζπρομ). Γι΄ αυτούς άλλωστε τους λόγους η μεγαλύτερη δυσκολία για να δεχτούμε ότι η Καϊλή δεν δωροδοκήθηκε από το Κατάρ και έδρασε από άδολη ευρωπαϊκή νομιμοφροσύνη όπως ισχυρίζεται και ότι την εξέθεσε ο σύντροφος της σε αυτήν την κατηγορία, είναι ο παλιός πολιτικός δεσμός της με το πιο συμπυκνωμένο οικονομικό σκάνδαλο της χώρας που λέγεται Σαββίδης, δηλαδή με έναν άνθρωπο που εκπροσωπεί την απόλυτη σύμφυση του πιο διεφθαρμένου μονοπωλιακού κεφάλαιου με την πιο διεφθαρμένη και πιο φασιστική πολιτική εξουσία.