ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ Η. ΖΑΦΕΙΡΟΠΟΥΛΟΥ ΓΡΑΜΜΑΤΕΑ ΚΕ ΟΑΚΚΕ ΣΤΗΝ EΡΤ ΣΤΙΣ 31 ΜΑΗ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΥΡΩΕΚΛΟΓΕΣ 2024
ΔΙΑΚΑΝΑΛΙΚΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΟΑΚΚΕ ΣΤΙΣ 26 ΜΑΗ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΥΡΩΕΚΛΟΓΕΣ 2024
ΝΕΑ ΑΝΑΤΟΛΗ
Νέα Ανατολή αρ.φ.559 (εδώ μπορείτε να βρείτε τα φύλλα από φ.486-Μάρτης 2013-και νεώτερα)
Που μπορείτε να βρείτε την έντυπη έκδοση της Νέας Ανατολής
Βίντεο των Τάϊμς της Νέας Υόρκης στο οποίο ουκρανοί παραδίνουν σε ρώσικες δυνάμεις βάση στη Σεβαστούπολη (http://www.nytimes.com/video/world/europe/100000002780196/russians-take-over-ukrainian-base.html?emc=eta1)
Η προσάρτηση
της Κριμαίας από τη Ρωσία ολοκληρώθηκε και τώρα οι χιτλερικοί του Κρεμλίνου μεθοδεύουν τις επόμενες κινήσεις τους σε μια διπλωματική παρτίδα που μοιάζει να είναι για έναν μόνο παίχτη. Η πολιτική ηγεσία του Κιέβου, απ’ τη μεριά της, κάνει ότι μπορεί για να αμβλύνει τις όποιες αντιστάσεις στον επιθετιστή, ενώ οι παρακμασμένοι δυτικοί μονοπωλιστές αρκούνται στις διακηρύξεις καταδίκης χρησιμοποιώντας το μόνο μέσο «άμυνας» απέναντι στο Χίτλερ που τους επιτρέπει ο βαθμός εξαχρείωσής τους: τον κατευνασμό.
Όπως προηγούμενα πούλησαν τη Γεωργία και έκαναν γαργάρα το αίτημά της για ένταξη στο ΝΑΤΟ για να μην ενοχλήσουν τη Μόσχα – το αποτέλεσμα βέβαια ήταν ο άμεσος διαμελισμός της μικρής Γεωργίας – έτσι τα παχύδερμα αυτά παραδίδουν σήμερα την Ουκρανία στα νύχια του κανίβαλου, τον οποίο δε σταματούν να καλούν για να καθίσει στο τραπέζι των συνομιλιών. Πέρα, λοιπόν, από την καταδίκη στα λόγια των επεκτατικών-διαμελιστικών ενεργειών του Κρεμλίνου και σε κάποιες θολές προειδοποιήσεις, οι δυτικοί ηγέτες δεν έχουν ακόμα προβεί σε καμία ουσιαστική κύρωση, σε κανένα οικονομικό μέτρο που να κάνει τη ρωσική υπερδύναμη να το ξανασκεφτεί, σε κανένα συντονισμένο διπλωματικό εμπάργκο. Το μόνο που έκαναν οι ΗΠΑ και η ΕΕ ήταν να επιβάλουν περιοριστικά μέτρα (πάγωμα περιουσιακών στοιχείων και απαγόρευση εισόδου) σε μια χούφτα πολιτικών και στρατιωτικών αξιωματούχων της Ρωσίας που δεν έχουν κεφάλαια στη Δύση – ελάχιστοι εκ των οποίων ανήκουν στο στενό περιβάλλον του ρώσου προέδρου και κανένας από όσους στοχεύουν οι Ευρωπαίοι – και του καθεστώτος Γιανουκόβιτς που έχουν άμεσα εμπλακεί στα γεγονότα της Κριμαίας. Με τα πολλά η Γερμανία ανακοίνωσε λίγες μέρες αργότερα την αναστολή παράδοσης ενός προσομοιωτή μάχης που είχε ανατεθεί από τους Ρώσους στη γερμανική Rheinmetall.
Όμως κι αυτά τα ελάχιστα και για τα μάτια μέτρα θεωρήθηκαν πολλά για ορισμένες κυβερνήσεις της Ευρώπης. Σύμφωνα με το βρετανικό περιοδικό The Economist (17/3): «Μια αιτία της ευρωπαϊκής συγκράτησης, είπαν διπλωμάτες στις Βρυξέλλες, ήταν η εσωτερική διάσπαση ανάμεσα στα περιστέρια (μεταξύ άλλων η Ιταλία, η Ισπανία και η Κύπρος) και τα γεράκια (ιδιαίτερα η Βρετανία, η Πολωνία και τα βαλτικά κράτη). Μια άλλη ήταν η ανάγκη να έχουν μια νομικά βάσιμη λίστα που θα μπορούσε να σταθεί στο δικαστήριο. Μια τρίτη, σε Ευρώπη και Αμερική, ήταν η ανάγκη για μία λίστα που θα αφήνει χώρο για διάλογο με τους αξιωματούχους του κ. Πούτιν καθώς και χώρο για κλιμάκωση προσθέτοντας περισσότερα ονόματα αν χρειαστεί». Δηλαδή για να προσθέσουν το όνομα του Πούτιν στη λίστα θα πρέπει να έχει προηγηθεί παγκόσμιο πυρηνικό ολοκαύτωμα; Αλλά τι να περιμένει κανείς από μια Ευρώπη διαβρωμένη από τους πράκτορες της ρωσικής διπλωματίας, με πρώτους-πρώτους την υπουργό εξωτερικών Άστον και τον προεδρεύοντα Σαμαρά που ακόμα δεν έχει καταδικάσει ρητά τη Ρωσία σαν υπεύθυνη για το διαμελισμό της Ουκρανίας; Αυτοί εύκολα υπερισχύουν σε μια ένωση που διοικείται από παχύδερμους και μυωπικούς πολιτικά μονοπωλιστές και που εξαρτάται εμπορικά και ενεργειακά, αλλά σε ένα βαθμό και κεφαλαιικά σε μεγάλο βαθμό από τη Ρωσία; Αυτό που ενδιαφέρει πρωτίστως τα ευρωπαϊκά μονοπώλια δεν είναι η εδαφική ακεραιότητα και η εθνική κυριαρχία μιας χώρας που βρίσκεται στην πόρτα τους, αλλά η διατήρηση των αγορών τους προιόντων και κεφαλαίων με τη Ρωσία, που είναι ο τρίτος εμπορικός εταίρος της ΕΕ και καλύπτει το 30% της ενεργειακής της επάρκειας.
Η απάντηση της πολιτικής ηγεσίας της Δύσης στα εγκλήματα των νέων χίτλερ απέχει παρασάγγες από μία πολιτική αρχών διεθνούς δημοκρατικού δικαίου, η οποία θα περιλάμβανε τη σφοδρή καταγγελία του επιθετιστή σε όλα τα διεθνή φόρα, τη διακοπή κάθε διπλωματικής και κάθε οικονομικής συνεργασίας μαζί του, την ενθάρρυνση λαϊκών διαμαρτυριών παντού και κυρίως τη στρατιωτική ενίσχυση του θύματος στην προσπάθειά του να αποκαταστήσει την εθνική του κυριαρχία και εδαφική ακεραιότητα. Το θέμα είναι ότι η ίδια η νέα πολιτική ηγεσία της Ουκρανίας εμφανίζεται σκανδαλωδώς ενδοτική απέναντι στο διαμελιστή της.
Αντί να ενισχύσει την αμυντική θωράκιση της χώρας, η κυβέρνηση Γιατσενιούκ την παρέλυσε πλήρως απαγορεύοντας στο στρατό να χρησιμοποιήσει όπλα ενάντια στους εισβολείς μέχρι τη διεξαγωγή του δημοψηφίσματος στην Κριμαία, αλλά και μετά από αυτό και μη δίνοντάς του σαφείς διαταγές. Έτσι οι ρωσικές δυνάμεις κατάφεραν αβίαστα να αφοπλίσουν πολλές βάσεις του ουκρανικού στρατού μέσα στη χερσόνησο, να την καταλάβουν αναίμακτα και στη συνέχεια να ισχυριστούν ότι όχι μόνο τοπικά ο λαός της Κριμαίας αποφάσισε την προσχώρηση στη Ρωσία, αλλά και ότι ο ουκρανικός λαός γενικά δεν θεωρούσε την Κριμαία κομμάτι της χώρας του γι’ αυτό και την παρέδωσε αναίμακτα εντελώς. Οι νέες αρχές της Ουκρανίας με επικεφαλής τους προβοκάτορες της Γιάσενιουκ-Τιάνιμποκ είχαν καταργήσει προηγούμενα την ισοτιμία ρωσικής και ουκρανικής γλώσσας για να προκαλέσουν βαθιά διάσπαση μέσα στον ουκρανικό λαό όλων των εθνοτήτων και να δώσουν στη Μόσχα ένα επιπλέον πρόσχημα επέμβασης. Το μεγάλο σκάνδαλο έγκειται επίσης στο ότι ακόμα και μετά την απόσπαση της Κριμαίας το Κίεβο επιδιώκει «καλές σχέσεις» με τη Μόσχα, την οποία καλεί σε συνομιλίες.
Είναι πολύ χαρακτηριστική η άθλια στάση που κράτησε, στη σχετική συνεδρίαση του συμβουλίου ασφαλείας του ΟΗΕ, ο πρωθυπουργός Γιατσενιούκ κάνοντας έκκληση στις «καλές προθέσεις» των διαμελιστών της Ουκρανίας και εκφράζοντας στον απεσταλμένο της Μόσχας, Τσούρκιν, την πεποίθηση πως «οι Ρώσοι δε θέλουν πόλεμο. Ελπίζω ότι η ρωσική κυβέρνηση και ο ρώσος πρόεδρος θα εισακούσουν τις επιθυμίες του λαού τους κι ότι θα επιστρέψουμε αμέσως σε διάλογο και θα λύσουμε αυτή τη διαμάχη» (Financial Times, 13/3). Λες και το όλο ζήτημα οφείλεται σε παρεξήγηση την ώρα που η μεγάλη πλειοψηφία του ρώσικου λαού δουλεμένη από τη ρεβανσιστική και αντιδυτική προπαγάνδα δεκαετιών του Κρεμλίνου επιδοκιμάζει με πάθος την προσάρτηση της Κριμαία! Λίγες μέρες νωρίτερα, ο ουκρανός υπουργός εξωτερικών, Αντρέι Ντεσάτσι, είχε ταχθεί υπέρ της σύστασης μιας ομάδας επαφής αποτελούμενης από ομολόγους του διαφόρων κρατών που θα διαμεσολαβήσει στην κρίση. Αυτή είναι, στην πραγματικότητα, και η πεμπτουσία των ρωσικών νεοτσαρικών επιδιώξεων για το ουκρανικό ζήτημα, όπως έχουμε εκτιμήσει μέσα από την αρθρογραφία μας.
Η Μόσχα επιδιώκει πάνω απ’ όλα μία διαμεσολάβηση της ουκρανικής κρίσης από την ΕΕ και την ίδια που θα οδηγήσει στη συν-υιοθεσία της Ουκρανίας από ΕΕ-Ρωσία, , η οποία θα επιτρέπει στη Ρωσία να διασπά περισσότερο την Ουκρανία και ταυτόχρονα να επεμβαίνει και να διασπά περισσότερο την ΕΕ. Η ίδια η ιδέα της μεσολάβησης υπήρξε αντικείμενο συζήτησης μεταξύ του ουκρανού πρωθυπουργού και ευρωπαίων ηγετών. «Ο Ντεσάτσι είπε ότι έμαθε από τους μεσολαβητές πως η Ρωσία δεν έχει «κατηγορηματικά αρνηθεί την ιδέα να επιτραπεί σε μια ομάδα επαφής να βοηθήσει να τερματιστεί η διαμάχη. Οι Ρώσοι το σκέφτονται,» είπε ο Ντεσάτσι, επομένως υπάρχει «λόγος να ελπίζουμε.» Επέμεινε στο ότι η νέα ουκρανική κυβέρνηση κατανοεί πως είναι ζωτικό να καθιερωθούν καλές σχέσεις με όλους τους γείτονες, συμπεριλαμβανομένης της Ρωσίας» (Associated Press, 8/3).
Έτσι ξεσκεπάζονται οι «φιλοευρωπαίοι» κυβερνήτες του Κιέβου σαν ακόλουθοι της Μόσχας, κάτι που εξηγεί επίσης γιατί την ίδια ενωτική διάθεση μ’ αυτούς επιδεικνύει και ο ψευτοπρωθυπουργός της Κριμαίας, δοσίλογος Αξιόνοφ, λέγοντας ότι οι ουκρανοί στρατιώτες «δεν είναι εχθροί μας», αλλά και ο ίδιος ο Πούτιν όταν τοποθετεί τις δύο χώρες «στην ίδια πλευρά του οδοφράγματος», υπονοώντας ότι στρατηγικά οι δύο λαοί θα συμμαχήσουν για να επιτεθούν στην πλούσια δυτική Ευρώπη.
Άλλωστε, τα πρόσωπα που βρίσκονται σήμερα στην κορυφή του κρατικού μηχανισμού πρόσκεινται, κυρίως, στο κόμμα μίας αδίστακτης και πιστά αφοσιωμένης στο Κρεμλίνο πολιτικής απατεώνισσας, της πρώην πρωθυπουργού Γιούλια Τιμοσένκο, τόσο πολύ αφοσιωμένης ώστε να χαρακτηριστεί από τον ίδιο τον Πούτιν σαν «ο μόνος άντρας στην ουκρανική πολιτική». Έτσι, εκτός από τον πρωθυπουργό Αρσένι Γιατσενιούκ, υπό την καθοδήγησή της βρίσκονται επίσης ο πρόεδρος του κράτους Ολεξάντρ Τουρτσίνοφ, ο επικεφαλής του συμβουλίου εθνικής ασφάλειας και άμυνας – συνιδρυτής του φιλο-ναζιστικού «Σβόμποντα» – Αντρέι Παρούμπι, αλλά και ο πανίσχυρος υπουργός εσωτερικών, Αρσέν Αβάκοφ, που είναι κρατικοολιγάρχης. Η ίδια η Τιμοσένκο ξεκίνησε την πολιτική-επιχειρηματική της καριέρα σαν κρατικο-ολιγάρχισσα, και συγκεκριμένα αναδείχθηκε οικονομικά από το μηδέν εξαιτίας των δεσμών της με το ρωσικό κράτος. Πολύ νωρίς, με τη διάλυση της ΕΣΣΔ, ενώ ήταν μια μικροαστή απέκτησε από τη μια στιγμή στην άλλη μεγάλη περιουσία ιδρύοντας τα «Ενωμένα Ενεργειακά Συστήματα της Ουκρανίας», μία εταιρεία μεσάζουσα για εισαγωγές ρωσικού φυσικού αερίου, που έδωσε στην ίδια τον τίτλο της «πριγκίπισσας του αερίου» (βλ. New York Times, 19/3). Σήμερα, αυτή και οι συνεργάτες της τοποθετούν σε όλη την ανατολική ρωσόφωνη Ουκρανία ως διοικητές επαρχιών πανίσχυρους ολιγάρχες που σίγουρα έχουν στενούς δεσμούς με τη ρωσική αγορά. Στην επαρχία Ντνιεπροπετρόφσκ, για παράδειγμα, έχει διοριστεί ένας τραπεζίτης και ιδιοκτήτης ποδοσφαιρικής ομάδας ονόματι Ι. Κολομόισκι, ενώ στο Ντονιέτσκ κάποιος Σ. Ταρούτα, ολιγάρχης της μεταλλουργίας (στο ίδιο).
Να γιατί ο Γιατσενιούκ δηλώνει τώρα πως «δεν είναι στην ημερήσια διάταξη» η ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ, και ότι θα υπογράψει μόνο το πολιτικό σκέλος της συμφωνίας σύνδεσης με την ΕΕ αφήνοντας ανοιχτό το οικονομικό σκέλος για διαπραγματεύσεις. Ήδη ο Γιατσενιούκ έχει εξαγγείλει τη θέσπιση νέου συντάγματος που θα παρέχει διευρυμένες εξουσίες στις περιφέρειες (δηλ. ομοσπονδιακό μοντέλο διακυβέρνησης, που σε τέτοιες συνθήκες κατοχής διευκολύνει το διαμελισμό) ενώ διακήρυξε την ουδετερότητα τη χώρας του απέναντι στο ΝΑΤΟ. Αυτοί οι δυο όροι – ομοσπονδία και ουδετερότητα – προτάθηκαν λίγο προηγούμενα από το ρωσικό υπ. Εξ. (βλ. Ναυτεμπορική, 17/3). Και σα να μην έφταναν όλα αυτά, οι ουκρανικές δυνάμεις στην Κριμαία, που τόσο καιρό μάταια περίμεναν να πάρουν κάποιες σαφείς εντολές από το γενικό επιτελείο, ετοιμάζονται τώρα για αποχώρηση με εντολή του πανίσχυρου συμβουλίου εθνικής ασφάλειας και άμυνας που καθοδηγείται, όπως προείπαμε, από τον φιλο-ναζί (και πρώην συντονιστή της πλατείας) Παρούμπι. Αυτό έδωσε εντολή στην κυβέρνηση να προσφύγει στον ΟΗΕ για να κηρύξει την Κριμαία αποστρατιωτικοποιημένη ζώνη και να οργανώσει την αποχώρηση του στρατού (βλ. El Pais, 19/3). Να γιατί διοργανώθηκε στη Μόσχα πολυπληθής διαδήλωση «υπέρ» της Ουκρανίας από τον κρυφοναζί καγκεμπίτη Ναβάλνι με τα αμφιλεγόμενα συνθήματα «κάτω τα χέρια από την Ουκρανία» (ποιος, η Ρωσία ή η Δύση;) και «όχι στον πόλεμο», που σημαίνει στο βάθος ειρηνική επίλυση της κρίσης σε συνεργασία με τους διαμελιστές.
Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι το ίδιο φιλορώσικο καθεστώς Γιανούκοβιτς βοήθησε στην ανάδειξη προσώπων όπως είναι οι δήθεν ευρωπαιόφιλοι Γιατσενιούκ-Τιμοσένκο-Κλίτσκο σαν νικητών λαϊκών ηγετών καθώς και ο φιλοναζιστής Τιανιμπόκ, του Σβόμποντα το οποίο συμμετέχει στην κυβέρνηση. Είναι η ίδια κυβέρνηση Γιανουκόβιτς που υποχωρούσε πάντα στη βία των περιθωριακών, ολιγομελών συμμοριών του ναζιφασισμού ενώ χτυπούσε με λύσσα τη μεγάλη μάζα των ειρηνικών φιλοευρωπαίων διαδηλωτών της Μαϊντάν που τους ακολουθούσε. Αφού άφησε αυτή την αλητεία να δουλεύει τους δρόμους, το ίδιο το κόμμα του τον απέπεμψε τελικά δίνοντας την εξουσία στο μέτωπο των κρυφοναζί ψευτοδημοκρατών και των ανοιχτών ναζί.
Όλοι οι ανοιχτοί ναζι-φασίστες, που μετά τη «αλλαγή» έχουν μετατρέψει τον 7ο όροφο του δημαρχιακού μεγάρου του Κιέβου σε στρατόπεδό τους, διακηρύσσουν την αποστασιοποίησή τους τόσο από την ΕΕ όσο κι απ’ τη Ρωσία – δεν είναι δηλαδή στρατηγικά αντιρώσοι – και μπρος στο διαμελισμό φανερώνεται η μεγάλη απάτη. Η γαλλική Le Monde της 16/3 παραθέτει τη δήλωση που έκανε ένας ηγέτης της νεοναζιστικής συμμορίας «Πατριώτες της Ουκρανίας» ότι προτεραιότητά τους είναι να ασχοληθούν με το διεφθαρμένο παλιό καθεστώς, «όμως η ρώσικη επέμβαση στην Κριμαία αποτραβά λίγο την προσοχή μας, είναι πραγματικά κρίμα», λες και η ρώσικη επέμβαση και μάλιστα η προσάρτηση της δεν είναι αυτό το μεγάλο, το πιο καίριο για το μέλλον της Ουκρανίας ζήτημα! Σε τέτοια καθάρματα δόθηκαν υψηλά κυβερνητικά πόστα, όπως είναι το εθνικό συμβούλιο ασφαλείας και άμυνας.
Αλλά δεν είναι μόνο ο προβοκάτορας Γιανουκόβιτς που ανέδειξε τους φασίστες της Μαϊντάν σαν πατριωτική πρωτοπορία. Είναι και η φιλορωσική ορθόδοξη εκκλησία. Στις 22/1 το συμβούλιο των εκκλησιών έστειλε μήνυμα συμπαράστασης προς τους εξεγερμένους με υπογραφή του Αντώνιου, εκπροσώπου της ορθόδοξης εκκλησίας του πατριαρχείου Μόσχας (Le Monde, 12/2). Είναι και οι κρατικο-ολιγάρχες του Κιέβου που με τα ΜΜΕ τους επίσης υποστήριξαν το κίνημα της Μαϊντάν, όπως το καθοδήγησαν από την αρχή οι ρωσόφιλοι προβοκάτορες. Οι ίδιες οι εταιρείες πληροφορικών συστημάτων έλαβαν μέρος στήνοντας δική τους σκηνή μέσα στην πλατεία, με πρωτοβουλία του δημιουργού του συστήματος πληρωμής MoneXy, Γιούρι Τσάικα. Η σκηνή λειτουργούσε σαν ίντερνετ καφέ και σαν σημείο παροχής βοήθειας στους χρήστες. Όπως είπε ο ιδρυτής της εταιρείας Front Manager, Μαξίμ Πλάχτι: «Οι επιχειρήσεις μας τα παρείχαν, και αγοράσαμε δέκα τάμπλετς. Έτσι, στα καλά καθούμενα, για μια τέτοια περίπτωση, μας κάνανε μία πολύ καλή τιμή. Και σε ό,τι αφορά τη σύνδεση Wi-Fi, ήρθαν κάποιοι άνθρωποι, έτσι απλά, και μας την εγκατάστησαν. Δε μας είπαν ούτε πώς τους έλεγαν. Ήρθε ένας τύπος, έτσι, εγκατέστησε τον εξοπλισμό και ξανάφυγε. Ούτε που ζήτησε να πληρωθεί» (Le Monde, 15/1). Τόσο «αντικαθεστωτικό» ήταν αυτό το κίνημα από την πλευρά των διοργανωτών (γιατί από την πλευρά της μεγάλης ειρηνικής μάζας που συμμετείχε σε αυτό ήταν γεμάτο καλές δημοκρατικές και εθνοανεξαρτησιακές προθέσεις)!
Τώρα τι θα γίνει μ’ αυτές τις ακόμα μειοψηφικές φασιστο-συμμορίες και κόμματα που ξεπήδησαν μέσα από τη Μαϊντάν; Εκτιμούμε ότι θα συνεχίσουν να έχουν τρεις χρήσεις για το αληθινό αφεντικό τους, την ΚαΓκεΜπε. Πρώτον θα χρησιμοποιούνται σαν προβοκατόρικα τάγματα εφόδου για να οξύνουν τις ενδοουκρανικές εθνοτικές αντιθέσεις, Δεύτερον θα χρησιμοποιούνται σαν δημοκρατικό διπλωματικό άλλοθι για τις ρώσικες αληθινά ναζιστικές επεμβάσεις στην Ουρανία, και Τρίτο θα χρησιμοποιούνται για να δυναμώνει ο αντιδυτικισμός στη χώρα, οπότε έμμεσα ο φιλορωσισμός. Δηλαδή οι φασίστες θα εκμεταλλεύονται το γουρουνίσιο κατευναστικό πνεύμα των δυτικών απέναντι στη Ρωσία για να κατηγορούν όχι τόσο τη Ρωσία σαν κύριο εχθρό, αλλά την «ύπουλη, προδοτική και παρακμιακή» Δύση. Και όσο θα φασιστικοποιείται η κεντρική πολιτική σκηνή τόσο αυτοί θα απορροφώνται από τον επίσημο κρατικό μηχανισμό για να τον κάνουν ακόμα πιο ρωσόφιλο και φασιστικό.