Χαλκοκονδύλη 35, τηλ-φαξ: 2105232553 email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

 Έ­να κλασ­σι­κά α­ντι­δυ­τι­κό, ε­θνι­κι­στι­κό και γε­νι­κά ι­διαί­τε­ρα ρω­σό­φιλο κα­θε­στώς, ε­κεί­νο των Ά­σα­ντ, το ο­ποί­ο ό­μως δεν δέ­χθη­κε να γί­νει ά­βου­λο πιό­νι στα χέ­ρια της Μό­σχας, δέ­χε­ται τα πυ­ρά του ι­σλα­μο­φα­σι­σμού της “Α­ρα­βι­κής Ά­νοι­ξης” με κύ­ριο χρη­μα­το­δό­τη τους -ι­σλαμοφα­σί­στες σε ό­λη την πο­λιτι­κή γραμ­μή- ε­μί­ρη­δες του Κα­τάρ, αλ­λά και των ε­πεμ­βα­τι­στών των Η­ΠΑ (Δη­μο­κρατι­κών και Ρε­που­μπλι­κά­νων), της Αγ­γλί­ας, της Γαλ­λί­ας, κα­θώς και της δυ­τι­κόφι­λης (αν και προ­βο­κα­ρι­σμέ­νης στην συ­γκε­κρι­μέ­νη πε­ρί­πτω­ση) Σα­ου­δι­κής Α­ραβί­ας. Βέ­βαια αυ­τοί που σε κά­θε πε­ρί­πτω­ση κρα­τούν πί­σω α­πό την κου­ί­ντα τα γκέ­μια των συ­ρια­κών ε­ξε­λί­ξε­ων, παί­ζο­ντας και με τα δύ­ο α­ντι­μα­χό­με­να συρια­κά στρα­τό­πε­δα, εί­ναι οι ρώ­σοι σο­σια­λι­μπε­ρια­λι­στές.

Στην αρ­χή, οι δυ­τι­κό­φι­λοι φι­λε­λεύ­θε­ροι και πολ­λοί παρα­πλα­νη­μέ­νοι δη­μο­κρά­τες ε­ντός της Συ­ρί­ας υ­πέ­πε­σαν στο βα­ρύ λά­θος να συμ­μα­χή­σουν με τον ι­σλα­μο­φα­σι­σμό κα­τά μιας πράγ­μα­τι δι­κτα­το­ρι­κής και σε πολλές πε­ρι­πτώ­σεις α­κό­μη και κτη­νώ­δους ε­ξου­σί­ας Ά­σα­ντ.

Η Μου­σουλ­μα­νι­κή Α­δελ­φό­τη­τα, κα­τά το α­ξε­πέ­ρα­στο μο­ντέ­λο που ε­φαρ­μό­στη­κε σε Τυ­νη­σί­α, Αί­γυ­πτο και Λι­βύ­η, έ­παι­ζε το συν­δε­τι­κό κρίκο με­τα­ξύ φι­λε­λεύ­θε­ρων και α­κραί­ων ι­σλα­μο­φα­σι­στών με­σαιω­νι­στών. Σι­γά σι­γά, και με τους πό­ρους του ι­σλα­μο­φα­σι­στι­κού Κα­τάρ, οι δη­μο­κρά­τες και οι φι­λε­λεύ­θε­ροι πέ­ρα­σαν σε δεύ­τε­ρο πλά­νο και πλέ­ον η έ­νο­πλη α­ντι­πο­λί­τευ­ση στον κο­σμι­κό ε­θνι­κι­στή Ά­σα­ντ α­πο­τε­λεί­ται σχε­δόν εξ ο­λο­κλήρου α­πό φο­ντα­με­ντα­λι­στές ι­σλα­μο­να­ζή­δες τύ­που Αλ Κά­ι­ντα, ε­νώ αρ­χη­γός του Εθνι­κού Συ­να­σπι­σμού της Α­ντι­πο­λί­τευ­σης στο ε­ξω­τε­ρι­κό α­νέ­λα­βε πρό­σφα­τα έ­νας σύ­ριος «συ­να­σπι­σμαί­ος», πρώ­ην σο­βιε­τό­φι­λος «μαρ­ξι­στής – λε­νι­νι­στής» και νυν «σο­σιαλ­δη­μο­κρά­της» (Τζορ­τζ Σά­μπρα), στέ­λε­χος του «Συ­ρια­κού Δη­μο­κρα­τι­κού Κόμ­μα­τος του Λα­ού».

Τη στιγ­μή λοι­πόν που, ει­δι­κά μέ­σα στην α­με­ρι­κα­νι­κή α­στι­κή τάξη α­κού­γο­νται στε­ντό­ρειες φω­νές για τον κίν­δυ­νο στο προ­ε­δρι­κό μέ­γα­ρο της Δα­μα­σκού στη θέ­ση του α­πλώς α­ντι­δυ­τι­κού Ά­σα­ντ να βρε­θούν αλ­κα­ϊ­ντια­νοί ε­θνο­εκ­κα­θα­ρι­στές, η δυ­τι­κή φι­λο­ρώ­σι­κη τρι­πλέ­τα Κά­με­ρον – Ο­μπά­μα – Ο­λά­ντ ξε­σπα­θώ­νει έ­τοι­μη για κά­θε εί­δους βρω­μιά και ε­πέμ­βα­ση στο ε­σω­τερι­κό μιας α­νε­ξάρ­τη­της χώ­ρας, δή­θεν στο ό­νο­μα της «προ­στα­σί­ας των α­μά­χων».

Κι αυ­τό, πα­ρά το γε­γο­νός ό­τι πριν α­πό έ­να μή­να, μια α­πό τις βα­σι­κές συ­νι­στώ­σες του έ­νο­πλου α­ντάρ­τι­κου της Συ­ρί­ας, το Μέ­τω­πο Αλ Νούσ­ρα, δή­λω­σε δη­μό­σια πί­στη και υ­πο­τα­γή στον αρ­χη­γό της Αλ Κά­ι­ντα, Α­ϊ­μάν Αλ Ζα­ουά­χρι, δια­δό­χου του Μπιν Λά­ντεν και εκ­παι­δευ­μέ­νου α­πό τους Ρώ­σους στον Καύ­κασο το 1997-1998, κα­τά τη μαρ­τυ­ρί­α του Α­λε­ξά­ντερ Λιτ­βι­νέν­κο.

Η α­ντί­στα­ση τό­σο του κα­θε­στώ­τος Ά­σα­ντ και του συ­ρια­κού λα­ού, κυ­ρί­ως των μειο­ψη­φι­κών μη σου­νι­τι­κών ο­μά­δων του πλη­θυ­σμού (α­λα­ου­ι­τών, χρι­στιανών κλπ), αλ­λά και η α­πο­μά­κρυν­ση πολ­λών δη­μο­κρα­τών α­πό το μέ­τωπο της α­ντι­πο­λί­τευ­σης ε­ντός κι ε­κτός Συ­ρί­ας, με κα­ταγ­γε­λί­ες κα­τά της Μουσουλ­μα­νι­κής Α­δελ­φό­τη­τας, φαί­νε­ται ό­τι έ­χουν κά­νει έ­ξαλ­λους τους ρω­σό­φιλους προ­βο­κά­το­ρες που κυ­βερ­νούν σή­με­ρα Α­με­ρι­κή και Αγγλί­α, αλ­λά και τον πά­ντα έ­τοι­μο για διε­θνείς ε­πεμ­βά­σεις  που α­ντι­κει­με­νι­κά ε­ξυ­πη­ρε­τούν τη Ρω­σία, Ο­λά­ντ.

Με την α­ρω­γή του στρα­τη­γι­κού συμ­μά­χου του Πού­τιν, ι­σλα­μο­φασί­στα Ερ­ντο­γάν, που εί­ναι ο πα­γκό­σμιος πρω­το­πό­ρος σε α­ντιΆ­σα­ντ λύσ­σα, έ­χουν αρ­χί­σει ή­δη να στή­νουν τη νέ­α προ­βο­κά­τσια πε­ρί χρή­σης χη­μι­κών όπλων α­πό το συ­ρια­κό κα­θε­στώς, γε­γο­νός που αυ­θαί­ρε­τα ο Ο­μπά­μα έ­χει θέ­σει ως «κόκ­κι­νη γραμ­μή», πέ­ρα α­πό την ο­ποί­α η Δύ­ση θα «α­να­λά­βει δρά­ση». Ω­στό­σο, επει­δή αυ­τή δεν φά­νη­κε να πεί­θει ι­διαί­τε­ρα την πα­γκό­σμια κοινή γνώ­μη και μά­λι­στα κιν­δύ­νε­ψε να γε­λοιο­ποι­ή­σει τους προ­βο­κά­το­ρες, με­τά τις δη­λώσεις της Κάρ­λα Ντελ Πό­ντε ό­τι μάλ­λον οι α­ντάρ­τες και ό­χι ο Ά­σα­ντ έ­χουν χρησι­μο­ποι­ή­σει χη­μι­κά, μπή­κε μπρο­στά η νέ­α, α­κό­μη πιο ξε­σκο­λι­σμέ­νη προ­βο­κάτσια.

Η έκρηξη στη νοτιοανατολική Τουρκία και ο ρόλος του Ερντογάν

Ξαφ­νι­κά, την Κυ­ρια­κή 12 του Μά­η, στην τουρ­κι­κή πό­λη Ρε­ϊ­χαν­λί της νο­τιο­α­να­το­λι­κής Τουρ­κί­ας, ση­μειώ­θη­κε δι­πλή βομ­βι­στι­κή ε­πί­θε­ση, η ο­ποία κό­στι­σε τη ζω­ή σε 43 αν­θρώ­πους, ε­νώ οι τραυ­μα­τί­ες ξε­πε­ρά­σα­νε τους 100. Η πό­λη α­πο­τε­λεί σου­νι­τι­κό θύ­λα­κα μέ­σα σε μια περιο­χή της Τουρ­κί­ας ό­που ζουν κα­τά πλειο­ψη­φί­α α­λα­ου­ΐ­τες, δη­λα­δή ο­μό­θρη­σκοι της οι­κο­γέ­νειας Ά­σα­ντ και των βα­σι­κών α­ξιω­μα­τού­χων του συ­ρια­κού κα­θε­στώ­τος. Ε­πίσης, στην ευ­ρύ­τε­ρη πε­ριο­χή έ­χουν βρει κα­τα­φύ­γιο και χι­λιά­δες σύ­ροι ά­μα­χοι πρό­σφυγες, που έ­χουν ε­γκα­τα­λεί­ψει τις ε­στί­ες τους ε­ντός της Συ­ρί­ας.

Γρή­γο­ρα γρή­γο­ρα και χω­ρίς κα­μιά ά­με­ση –α­πτή α­πό­δει­ξη, τα πρω­το­πα­λί­κα­ρα του ι­σλα­μο­φα­σί­στα Ερ­ντο­γάν, Α­ρέ­ντς και Ντα­βού­το­γλου, βγήκαν να κα­τη­γο­ρή­σουν δη­μό­σια και α­νοι­χτά τις συ­ρια­κές μυ­στι­κές υ­πη­ρε­σί­ες και το συ­ρια­κό κα­θε­στώς σαν υ­πεύ­θυ­νους για την ε­πί­θε­ση, δια­τυ­πώ­νοντας μά­λι­στα με θρά­σος και α­πει­λές για «α­πά­ντη­ση» κα­τά της Συ­ρί­ας. Μά­λι­στα, οι τούρ­κοι ι­σλα­μο­φα­σί­στες, που αυ­το­πλα­σά­ρο­νται σαν με­τριο­πα­θές πο­λι­τι­κό ρεύ­μα, α­ντί­στοι­χο της ευ­ρω­πα­ϊ­κής χρι­στια­νο­δη­μο­κρα­τί­ας, κα­λούν ξε­τσί­πω­τα το δυ­τι­κό ι­μπε­ρια­λι­σμό σε ε­πέμ­βα­ση κα­τά του συ­ρια­κού κα­θε­στώ­τος, στο πλευ­ρό της Αλ Κά­ι­ντα, α­πο­δει­κνύ­ο­ντας πό­σο κάλ­πι­κος και φι­λο­ϊ­μπε­ρια­λι­στικός (και τε­λι­κά φι­λο­ρώ­σι­κος) εί­ναι α­κό­μη κι αυ­τός ο με­σαιωνι­κός ι­δε­ο­λο­γι­κός α­ντι­δυ­τι­κι­σμός τους, που δεν έ­χει μέ­σα του κα­νέ­να πνεύμα κα­θυ­στε­ρη­μέ­νης έ­στω τρι­το­κο­σμι­κής α­νε­ξαρ­τη­σί­ας α­πέ­να­ντι στον ι­μπερια­λι­σμό τύ­που Τα­λι­μπάν στο Αφ­γα­νι­στάν.

Ό­ποιος έ­χει την παρα­μι­κρή ι­δέ­α α­πό διε­θνή πο­λι­τι­κή και δια­θέ­τει κοι­νή λο­γι­κή, κα­τα­λα­βαί­νει ό­τι έ­να κα­θε­στώς το ο­ποί­ο πιέ­ζε­ται α­πό ό­λες τις πλευ­ρές ε­ξω­τε­ρι­κά, ε­νώ κιν­δυ­νεύ­ει και στο ε­σω­τε­ρι­κό του α­πό το α­δρά χρη­μα­το­δο­τού­με­νο ι­σλα­μο­φα­σι­στι­κό έ­νο­πλο μπλοκ, δε θα πραγ­μα­τοποιούσε πο­τέ ε­πί­θε­ση κα­τά α­μά­χων μέ­σα στο έ­δα­φος του βα­σι­κό­τε­ρου περι­φε­ρεια­κού ε­χθρού του, ο ο­ποί­ος «τυ­χαί­νει» να εί­ναι μέ­λος του ΝΑ­ΤΟ και να μπο­ρεί υ­πό συν­θή­κες να προ­κα­λέ­σει γε­νι­κευ­μέ­νη ι­μπε­ρια­λι­στι­κή ε­πέμ­βαση κα­τά της Συ­ρί­ας στο ό­νο­μα της «βο­ρειο­α­τλα­ντι­κής αλλη­λεγ­γύ­ης».

Η Συ­ρί­α αρ­νή­θη­κε με­τά βδε­λυγ­μί­ας την κα­τη­γο­ρί­α και μέ­σω κυβερ­νη­τι­κών της α­ξιω­μα­τού­χων κα­τήγ­γει­λε, και σω­στά, προ­βο­κά­τσια α­πό πλευράς Ερ­ντο­γάν.

Ο φί­λος της Χα­μάς και πρό­δρο­μος της Α­ρα­βι­κής Ά­νοι­ξης, που φιλο­δο­ξεί να γί­νει το 2014 πρό­ε­δρος – δι­χτά­το­ρας της Τουρ­κί­ας, πε­ριέ­πλε­ξε τα πράγ­μα­τα, με μια δή­λω­σή του, στην ο­ποί­α ε­νέ­πλε­ξε «πι­θα­νά» στο ζή­τη­μα της έκρη­ξης δυ­νά­μεις οι ο­ποί­ες α­ντι­τί­θε­νται στην εκε­χει­ρί­α Τουρ­κί­ας – κουρ­δι­κού PKK. Εί­ναι σί­γου­ρο ό­τι η συ­γκε­κρι­μέ­νη συμ­φω­νί­α θα γί­νει ε­φαλ­τή­ριο νέ­ων εκ­κα­θα­ρί­σε­ων κε­μα­λι­κών, κο­σμι­κών ε­θνι­κι­στών α­πό το Ερ­ντο­γάν στο ό­νο­μα του «ι­σλα­μι­κού διε­θνι­σμού» που ε­νώ­νει τους τούρ­κους ι­σλα­μο­φα­σί­στες με τους κούρ­δους σο­σιαλ­φα­σί­στες του Ο­τσα­λάν. Ω­στό­σο, μέχρι τη στιγ­μή που γρά­φο­νται τού­τες οι γραμ­μές, η υ­πό­θε­ση φαί­νε­ται στη­μένη κα­θα­ρά για να δι­καιο­λο­γή­σει την α­νά­λη­ψη ι­μπε­ριαλι­στι­κής δρά­σης κα­τά της Συ­ρί­ας ή έ­στω την έ­ναρ­ξη της προ­ε­τοι­μα­σί­ας της.

Ο βρώ­μι­κος ρό­λος της ι­σλα­μο­φα­σι­στι­κής Χεζ­μπο­λάχ ως «συμ­μάχου» του Ά­σα­ντ

Με τέ­τοιους κα­λούς α­ντι-Ά­σα­ντ φί­λους, ο Πού­τιν και α­πό πί­σω του οι δι­πλω­μα­τι­κά πιο α­δύ­να­μοι Κι­νέ­ζοι παί­ζουν το ε­ξής παι­χνί­δι: εμφα­νί­ζο­νται ως με­σο­βέ­ζοι, και ε­λα­φρώς πιο φι­λι­κοί προς το στρα­τό­πε­δο Ά­σαντ, το ο­ποί­ο ό­μως συ­χνά ε­πι­πλήτ­τουν και το κα­λούν σε συ­ναλ­λα­γή και συμ­φω­νία με τους ι­σλα­μο­να­ζή­δες. Πα­ράλ­λη­λα, και πα­ρά τα ό­σα λέ­ει α­κό­μη και το ί­διο το κα­θε­στώς Ά­σα­ντ, που η­λι­θί­ως ε­ξυ­μνεί τη στά­ση της Ρω­σί­ας, οι ρώ­σοι σο­σια­λι­μπε­ρια­λι­στές κα­θό­λου δεν ο­μνύ­ουν στην «μη ε­πέμ­βα­ση στα ε­σω­τε­ρικά της Συ­ρί­ας». Α­ντί­θε­τα, πα­ζα­ρεύ­ουν και συ­ζη­τά­νε συ­νε­χώς με Α­με­ρικά­νους, Εγ­γλέ­ζους, Γάλ­λους κλπ. για μελ­λο­ντι­κές λύ­σεις στη Συ­ρί­α με την ε­μπλο­κή και των δύ­ο στρα­το­πέ­δων, στις ο­ποί­ες φυ­σι­κά και κοι­τάν να έ­χουν (και θα έ­χουν, αν πε­τύ­χουν) το πά­νω χέ­ρι.

Ο α­νοι­χτός ι­σλα­μο­φα­σι­σμός των «ε­ξε­γερ­μέ­νων», ο­δή­γη­σε εξ αντα­να­κλά­σε­ως το κο­σμι­κό κα­θε­στώς Ά­σα­ντ να έρ­θει σε σύ­γκρου­ση με έ­να με­γάλο τμή­μα της ι­σλα­μο­φα­σι­στι­κής  γε­νο­κτο­νι­κού τύ­που τρο­μο­κρα­τί­ας με την οποί­α πα­λιό­τε­ρα εί­χε ά­ρι­στες σχέ­σεις (βλέ­πε τις σχέ­σεις του με τη Χαμάς, που τε­λι­κά τον πού­λη­σε).

Το ζή­τη­μα για τους ι­σλα­μο­φα­σί­στες και τους ρώ­σους κρυ­φούς πά­τρω­νές τους γι­νό­ταν α­κό­μη πιο σύν­θετο α­πό την -σω­στή μέ­χρι πριν λίγο και­ρό- σχε­δόν φι­λο­Ά­σα­ντ στά­ση του Ισ­ρα­ήλ, η ο­ποί­α μπλό­κα­ρε τους Ο­μπά­μα – Κά­με­ρον στο α­ντιΆ­σα­ντ κρε­σέ­ντο τους.

Έ­πρε­πε λοι­πόν να ε­φευ­ρε­θεί έ­νας μπα­μπού­λας, υ­πο­τί­θε­ται χειρό­τε­ρος των αλ­κα­ϊ­ντια­νών γε­νο­κτό­νων που α­πο­τε­λούν σή­με­ρα το στρα­τιω­τικά ι­σχυ­ρό­τε­ρο μέ­ρος των α­νταρ­τών. Αυ­τός ο μπα­μπού­λας θα έ­πρε­πε να εί­ναι ανοι­κτά «σύμ­μα­χος» του Ά­σα­ντ ώ­στε να δώ­σει την ευ­και­ρί­α στον δυ­τικό ι­μπε­ρια­λι­σμό α­νοι­κτά και στο σο­σια­λι­μπε­ρια­λι­σμό ύ­που­λα να ε­πέμ­βουν στην εν­δο­συ­ρια­κή δια­μά­χη.

Αυ­τό το ρό­λο α­νέ­λα­βε να τον παί­ξει η α­πό πα­λιά συ­ριόφι­λη, ι­ρα­νό­φι­λη αλ­λά τε­λι­κά ρω­σό­δου­λη στην η­γε­σί­α της ι­σλα­μο­να­ζι­στι­κή συμ­μο­ρί­α της λι­βα­νι­κής Χεζ­μπο­λάχ.

Η Χεζ­μπο­λάχ α­πό την αρ­χή του συ­ρια­κού εμ­φύ­λιου εί­χε κρα­τή­σει «χα­μη­λούς τό­νους», αν και, λό­γω σι­ι­τι­σμού, δή­λω­νε πά­ντα αλ­λη­λέγ­γυα με τον Ά­σα­ντ κα­τά των σου­νι­τών ι­σλα­μο­φα­σι­στών της α­ντι­πο­λί­τευ­σης. Η συμμο­ρί­α αυ­τή,  λοι­πόν, που την ε­νώ­νει με τους σου­νί­τες φα­σί­στες ο γε­νο­κτο­νικός α­ντι­ση­μι­τι­σμός, ξαφ­νι­κά και πά­νω που οι προ­βο­κά­το­ρες στις δυ­τικές κα­γκε­λα­ρί­ες εί­χαν στρι­μω­χτεί α­πό το α­ντι-Αλ Κά­ι­ντα κά­λε­σμα του Ά­σα­ντ, το ο­ποί­ο τους α­πο­κά­λυ­πτε ως υ­πο­κρι­τές και ε­πεμ­βα­σί­ες, βγή­κε να «στη­ρί­ξει α­νοι­χτά», δη­λα­δή να προ­βο­κά­ρει θα­νά­σι­μα το συ­ρια­κό κα­θε­στώς, με δύ­ο τρό­πους: με την α­νοι­χτή της ε­πέμ­βα­ση στις μά­χες ε­νά­ντια στους σύ­ρους α­ντάρ­τες κο­ντά στα λι­βα­νο-συ­ρια­κά σύ­νο­ρα, ε­ντός της Συ­ρί­ας, και με τη δή­λω­ση ό­τι πε­ρι­μέ­νει α­πό τον Ά­σα­ντ «ε­ξε­λιγ­μέ­να ό­πλα», με τα ο­ποί­α θα «αλ­λά­ξει την ι­σορ­ρο­πί­α των δυ­νά­με­ων στην πε­ριο­χή», με εμ­φα­νή στό­χο της το Ισ­ρα­ήλ. Μέ­χρι τώ­ρα ο Ά­σα­ντ δεν έ­χει αρνη­θεί αυ­τήν την δι­πλω­μα­τι­κά δη­λη­τη­ριώ­δη βο­ή­θεια, πράγ­μα που τ’ω­ρα τον κά­νει στό­χο των δυτι­κών ε­πεμ­βα­τι­στών.

Ο Ο­μπά­μα ά­δρα­ξε α­μέ­σως την ευ­και­ρί­α και, α­πό την Ιε­ρου­σα­λήμ, ό­που μι­λού­σε με το Νε­τα­νιά­χου, έ­βα­λε στο στό­χα­στρο τη Χεζ­μπο­λάχ, δη­λώ­νοντας ό­τι ο Ά­σα­ντ πρέ­πει να χτυ­πη­θεί για­τί ε­ξο­πλί­ζει την τε­λευ­ταί­α, ά­ρα θέτει σε κίν­δυ­νο το Ισ­ρα­ήλ. Κι ό­λα αυ­τά, τη στιγ­μή που η ισ­ρα­η­λι­νή α­στι­κή τά­ξη, η ο­ποί­α κά­τι έ­δει­χνε να έ­χει μυ­ρι­στεί, κρα­τού­σε σα­φή ου­δε­τε­ρό­τη­τα, έως και φι­λι­κή στά­ση προς τον Ά­σα­ντ, α­κρι­βώς για­τί ξέ­ρει τι σι­χα­με­ρά κα­θάρ­μα­τα εί­ναι οι τζι­χα­ντι­στές που ε­τοι­μά­ζο­νται να τον α­ντι­κα­τα­στή­σουν.

Το Ισ­ρα­ήλ, προ­φα­νώς ε­πη­ρε­α­σμέ­νο α­πό την γραμ­μή Ο­μπά­μα στο εξω­τε­ρι­κό και α­πό τον ρω­σό­φι­λο σο­βι­νο­φα­σί­στα προ­βο­κά­το­ρα Λί­μπερ­μαν και το α­κρο­δε­ξιό του α­σκέ­ρι του Γισ­ρα­έλ Μπε­ϊ­τέ­νου στο ε­σω­τε­ρι­κό,, έ­πε­σε στη λού­μπα και βομ­βάρ­δι­σε φορ­τί­α ό­πλων τα ο­ποί­α ο Ά­σα­ντ προ­ό­ρι­ζε για τη Χεζ­μπο­λάχ, πα­ρα­βιά­ζο­ντας την ε­θνι­κή κυ­ριαρ­χί­α της Συ­ρί­ας τρεις συ­νο­λι­κά φο­ρές τους τε­λευ­ταί­ους μή­νες.

Εί­ναι φυ­σι­κά σί­γου­ρο ό­τι οι Ρώ­σοι, οι ο­ποί­οι κρα­τούν γε­ρά ταμπού­ρια ΚΑΙ μέ­σα στο κα­θε­στώς Ά­σα­ντ, θα λέ­νε στους σύ­ρους ε­πι­τε­λείς ό­τι στο βά­θος οι τζι­χα­νι­στές φα­σί­στες της α­ντι­πο­λί­τευ­σης εί­ναι «πράχτορες του Ισ­ρα­ήλ». Ως τέ­τοιους δή­θεν χτυ­πά­ει τους σου­νί­τες α­ντάρ­τες και ο Νασ­ρά­λα της Χεζ­μπο­λάχ, που στη­ρί­ζει δή­θεν τον Ά­σα­ντ για να μην πέ­σει η Συ­ρία στα χέ­ρια «της Α­με­ρι­κής και του Ισ­ρα­ήλ».

Η ρώσικη τακτική σκούπα – φαράσι, το Ιράν και η αντιιμπεριαλιστική θέση

Πρό­κει­ται για μια α­πί­στευ­τα λε­πτή τε­λειο­ποί­η­ση της τα­χτι­κής «σκού­πα – φα­ρά­σι» του ρώ­σι­κου σο­σια­λι­μπε­ρια­λι­σμού: η Δύ­ση, με επι­κε­φα­λής της η­γέ­τες που εί­ναι  υ­φε­σια­κοί προς τη Μό­σχα ή και λα­κέ­δες της, θα ρί­ξει το θα­να­τη­φό­ρο χτύ­πη­μα στον Ά­σα­ντ, φέρ­νοντας στην ε­ξου­σί­α τους ι­σλα­μο­φα­σί­στες ε­γκλη­μα­τί­ες συ­νο­δευό­με­νους α­πό κα­νά δυο φι­λε­λεύθε­ρους για μό­στρα και αρ­χη­γό έ­ναν κνί­τη. Α­πό την άλ­λη, η ρω­σό­δου­λη Χεζμπο­λάχ και ό,τι το ρω­σό­δου­λο υ­πάρ­χει μέ­σα στο κα­θε­στώς Ά­σα­ντ θα κρα­τή­σουν έ­να φε­ου­δά­κι ε­ξου­σί­ας μέ­σα στη νέ­α συ­ρια­κή «ε­θνι­κή ε­νό­τη­τα», ε­νώ οι ε­θνι­κι­στές α­σα­ντι­κοί, που θα πι­στεύ­ουν, ό­πως θα τους λεν και οι Ρώ­σοι, ό­τι τους έφα­γαν κα­τά βά­ση «οι Α­με­ρι­κά­νοι και οι Ε­βραί­οι» (ό­πως πι­στεύ­ουν και οι κα­ντα­φι­κοί σή­με­ρα στη Λι­βύ­η), δε θα μπο­ρούν να εί­ναι τί­πο­τε άλ­λο α­πό του­λά­χι­στο ρω­σό­φι­λοι.

Την ί­δια ώ­ρα, ο Αχ­μα­ντι­νε­τζά­ντ του Ι­ράν, ο ο­ποί­ος δή­θεν «στηρί­ζει α­πό­λυ­τα» τη Συ­ρί­α, συ­να­ντιέ­ται και χα­ϊ­δεύ­ει γλοιω­δώς τους δύ­ο πιο ξε­τσί­πω­τους ε­χθρούς του Ά­σα­ντ, τους ι­σλα­μο­φα­σί­στες Μόρ­σι της Αι­γύ­πτου και Ερ­ντο­γάν της Τουρ­κί­ας και ζη­τά­ει συμ­με­το­χή στη διε­θνή διά­σκε­ψη την ο­ποί­α ε­τοι­μά­ζουν Α­με­ρι­κή και Ρω­σί­α για το συ­ρια­κό. Λει­τουρ­γεί δη­λα­δή σαν υ­πο­ϊ­μπε­ρια­λι­στής, κι ό­χι σαν τρι­το­κο­σμι­κή αλ­λη­λεγ­γύ­η στον Ά­σα­ντ, α­φού δεν α­παι­τεί, ό­πως εί­ναι η ε­θνι­κο­α­νε­ξαρ­τη­σια­κή θέ­ση, να α­φε­θεί ο συ­ρια­κός λα­ός ε­λεύ­θε­ρος να κα­νο­νί­σει τα της χώ­ρας του.

Στο Ι­ράν, φυ­σι­κά, υ­πάρ­χει και μά­λι­στα προς το πα­ρόν κυ­ριαρ­χεί η πραγ­μα­τι­κά φι­λο­συ­ρια­κή γραμ­μή α­πό σχε­τι­κά τρι­το­κο­σμι­κή πλευ­ρά, την οποί­α εκ­προ­σω­πεί ο σο­βι­νι­στής αρ­χη­γός του μου­λά­δων Κα­με­νε­ΐ. Ο Ά­σα­ντ έ­χει κά­θε δι­καί­ω­μα να δέ­χε­ται την ε­νί­σχυ­ση του Ι­ράν σε ό­πλα ή καύσι­μα, τη στιγ­μή που η α­ντι­πο­λί­τευ­ση μπου­κώ­νε­ται με τα πε­τρο­δο­λά­ρια του Κατάρ και της Σα­ου­δι­κής Α­ρα­βί­ας, ε­νώ η η­γε­σί­α της κά­θε­ται στα α­να­παυ­τι­κά μαξι­λά­ρια της Κων­στα­ντι­νού­πο­λης και του Κα­ΐ­ρου.

Ω­στό­σο, ό­σο δεν υ­πάρ­χει α­νοι­χτή ε­ξω­τε­ρι­κή ε­πί­θε­ση κατά της Συ­ρί­ας, η δη­μο­κρα­τι­κή και α­ντι­ι­μπε­ρια­λι­στι­κή θέ­ση εί­ναι να α­φε­θεί ο λα­ός της Συ­ρί­ας να κα­νο­νί­σει χω­ρίς ε­ξω­τε­ρι­κές ε­πεμ­βά­σεις το μέλ­λον του. Κα­μιά δου­λειά δεν έ­χουν στη Συ­ρί­α ού­τε και οι φα­σί­στες της Χεζ­μπο­λάχ, ού­τε οι Φρου­ροί της Ε­πα­νά­στα­σης του Ι­ράν, για­τί α­πό τη φύ­ση τους πε­ρισ­σό­τε­ρο προ­βο­κά­ρουν πα­ρά βο­η­θούν την πά­λη για την ε­θνι­κή α­νε­ξαρτη­σί­α της Συ­ρί­ας. Σί­γου­ρα, ό­μως, κα­μιά δου­λειά δεν έ­χουν ε­κεί οι μπόμπες του Ισ­ρα­ήλ, του Ο­μπά­μα και του Κά­με­ρον, ού­τε οι τζι­χα­ντι­στές α­πό τη Λιβύ­η, την Αλ­γε­ρί­α και την Πα­λαι­στί­νη.

Ο Ά­σα­ντ έ­χει ή­δη κερ­δί­σει μια ση­μα­ντι­κή δι­πλω­μα­τι­κή μά­χη μόνο και μό­νο με το να μην πα­ρα­δί­νε­ται στην α­ντι­πο­λί­τευ­ση, ό­πως θα ή­θελε η Ρω­σί­α, α­πο­κα­λύ­πτο­ντας τους α­ντι­πά­λους του σαν ξε­σκο­λι­σμέ­νους ι­σλαμο­φα­σί­στες. Με αυ­τόν τον τρό­πο διώ­χνο­νται οι δη­μο­κρά­τες α­πό το στρατό­πε­δο της α­ντι­πο­λί­τευ­σης και σε το­πι­κό και σε διε­θνές ε­πί­πε­δο.

Α­κό­μη και αν τε­λι­κά, κά­τω α­πό τα συ­ντο­νι­σμέ­να χτυ­πή­μα­τα Δύ­σης, Ισρα­ήλ και των δή­θεν «συμ­μά­χων» του Ρω­σί­ας, Χεζ­μπο­λάχ, Αχ­μα­ντι­νε­τζά­ντ και σί­α, ο Ά­σα­ντ πέ­σει, ο συ­ρια­κός λα­ός έ­χει ή­δη κα­τα­γά­γει α­ντι­κει­με­νι­κά μια πο­λι­τι­κή νί­κη ε­νά­ντια στον ι­μπε­ρια­λι­σμό και τον σο­σια­λι­μπε­ρια­λι­σμό, στη μά­χη για την α­νε­ξαρ­τησί­α και την ε­λευ­θε­ρί­α του. 

-Δημοσιεύτηκε στο φ. 487 της Νέας Ανατολής-