Χωρίς αυτό το στάδιο της ενεργειακής πολιορκίας και της πολιτικής διάσπασης της Ευρώπης δεν θα μπορέσει η Ρωσία να περάσει στην επόμενη φάση της μαζικής στρατιωτικής επίθεσης σε αυτήν την πιο πλούσια περιοχή του πλανήτη. Ήδη φάνηκε πόσο πολλαπλάσιες στρατιωτικές δυνάμεις από όσες διέθεσε σε αυτή της την επίθεση χρειαζόταν αντικειμενικά η Ρωσία για να καταλάβει μόνο μια χώρα της Ευρώπης. Επίσης μια τέτοια γενική επίθεση στην Ευρώπη θα μπορεί να πραγματοποιηθεί, όπως έχουμε ξαναπεί, μόνο στα πλαίσια ενός πολεμικού καταμερισμού κατά τον οποίο η φασιστική Κίνα θα επιτεθεί ταυτόχρονα στην Ιαπωνία και στην Κορέα οπότε οι ΗΠΑ εκτός από τον Ατλαντικό θα απασχοληθούν και στο κεντρικότερο γι αυτές πολεμικό μέτωπο του Ειρηνικού. Και το πιο σημαντικό: Κανένα τέτοιο πόλεμο, που μοιραία θα γίνει παγκόσμιος, δεν θα επιχειρήσουν η Ρωσία και η Κίνα αν δεν σύρουν πίσω τους σε όλα τα θερμά μέτωπα αντιπαράθεσης ένα ευρύτατο μέτωπο νέο-ιμπεριαλιστικών ή περιφερειακά ισχυρών φασιστικών ή αυταρχικών κυβερνήσεων και χωρών στις οποίες υπόσχονται συμμετοχή σε μια νέα αναδιανομή του πλανήτη στα πλαίσια αυτού που κολακευτικά και παραπλανητικά ονομάζουν Πολυπολικό κόσμο.

Για να πετύχει λοιπόν αυτούς τους μεγάλους στόχους της η Ρωσία έχει εξαπολύσει σήμερα δύο παράλληλους και αλληλένδετους μερικούς πολέμους ενάντια στην Ευρώπη μέσα σε έναν ενιαίο: Ο ένας, που στρατηγικά είναι ο πιο βαθύς, είναι ο ανοικτός στρατιωτικός, ρατσιστικός πόλεμος προσαρτήσεων και κατοχής ενάντια στην Ουκρανία. Ο άλλος είναι ένας οικονομικός πόλεμος πρόκλησης ενεργειακής ασφυξίας και πολιτικο-οικονομικής κρίσης στην Ευρώπη και ευρύτερα στη Δύση. Αυτόν τον πόλεμο τον ξεκίνησε η Ρωσία λίγους μήνες πριν από τον ουκρανικό και τώρα τον κλιμακώνει χάρη σε αυτόν λέγοντας ότι αφού μου επιβάλει η Ευρώπη κυρώσεις και διάφορα εμπάργκο τότε της επιβάλλω και εγώ.

Τον πρώτο πόλεμο τον έχει ξεκινήσει και το διεξάγει από την πλευρά της ως τώρα μόνη της η ρωσική υπερδύναμη και η έκταση του είναι σχετικά μικρή, παρόλο που η φρίκη του είναι δίχως όριο και οι συνέπειες του παγκόσμιες. Ο δεύτερος πόλεμος είναι μικρότερης κτηνωδίας και πολύ πιο καλυμμένος σαν τέτοιος αλλά είναι πελώριος στο εύρος του. Είναι πελώριος όχι τόσο γιατί έχει σαν άμεσο και ζωντανό στόχο του όλη την Ευρώπη, αλλά γιατί συμμετέχουν σε αυτόν, ακολουθώντας τη Ρωσία χωρίς να φαίνεται ότι το κάνουν επίτηδες και μάλιστα υπό τη δική της καθοδήγηση, λίγο ή πολύ όλα τα φασιστικά ή αυταρχικά ή εξαρτημένα από αυτήν και από τη στενή σύμμαχό της Κίνα καθεστώτα των ραντιέρηδων των υδρογονανθράκων. Αυτοί αρνούνται να αυξήσουν την παραγωγή των τελευταίων για να μην αντικαταστήσουν εκείνους που δεν δίνει ή απειλεί ότι δεν θα δώσει η Ρωσία, οπότε συμμετέχουν στην ενεργειακή ασφυξία και την οικονομική αφαίμαξη και το βάθεμα της κρίσης των οικονομιών της Ευρώπης. Αυτή οξύνεται παραπέρα καθώς συνδυάζεται με την έλλειψη των σιτηρών που προκαλεί η Ρωσία φράζοντας τα λιμάνια της Ουκρανίας πέρα από τη διαταραχή της παραγωγής τους εκεί, αν και αυτή η έλλειψη χτυπάει περισσότερο τον Τρίτο Κόσμο πράγμα που θα χρησιμοποιήσει η Ρωσία για να τον εξαρτήσει παραπέρα. Επίσης ακόμα πιο καλυμμένα και έμμεσα συμμετέχουν σε αυτόν τον ενεργειακό κυκλωτικό πόλεμο κατά της Ευρώπης και μια σειρά πολιτικά κινήματα κατά της εξόρυξης των υδρογονανθράκων κυρίως στις ΗΠΑ αλλά και όπου μπορούν στον Τρίτο Κόσμο. Επιπλέον κάνουν τα πάντα για να εμποδίσουν εκείνες τις ΑΠΕ που δίνουν όπως και οι υδρογονάνθρακες στα ηλεκτρικά δίκτυα την πολύτιμη ενέργεια βάσης, εκείνη δηλαδή που παράγεται ανεξάρτητα από τις καιρικές συνθήκες, όπως την υδροηλεκτρική ή την πυρηνική και οι οποίες επίσης μειώνουν την ανάγκη για υδρογονάνθρακες. Εξαιτίας αυτού του πολύπλευρου ενεργειακού σαμποταρίσματος οι τιμές των υδρογονανθράκων ανεβαίνουν ασταμάτητα, οπότε αντίστοιχα οι εσωτερικές διακρατικές, εθνικές, αλλά και ταξικές αντιθέσεις στην ενεργειακά εξαρτημένη από τη Ρωσία Ευρώπη δυναμώνουν.

Από τους δύο αυτούς πολέμους ενώ ο πιο αντιπροσωπευτικός της χιτλερικής φύσης της Ρωσίας είναι ο ανοιχτά στρατιωτικός, ο πιο αντίστοιχος με τον όγκο και την πραγματική διπλωματική ισχύ της Ρωσίας σαν υπερδύναμης είναι ο ενεργειακός.

Ο ανοικτά κτηνώδης πόλεμος στην Ουκρανία χρησιμεύει σήμερα στρατιωτικά στη Ρωσία για να αποκτήσει νέα εδάφη στρατηγικής σημασίας για τον πόλεμο που ετοιμάζει. Όμως πολιτικά της χρησιμεύει για να στείλει ένα σύνθημα σε όλους τους φαιο-«κόκκινους» φασίστες στην Ευρώπη και σε όλο τον κόσμο, και ειδικά σε ότι αφορά την ενεργειακή περικύκλωση της πλούσιας Ευρώπης σε όλους τους ραντιέρηδες των υδρογονανθράκων καθώς και άλλων πολύ καίριων για την παραγωγή και αποθήκευση της ενέργειας στρατηγικών πρώτων υλών (όπως ουράνιο και άλλα στρατηγικά ορυκτά, κυρίως σπάνιες γαίες κλπ), ότι η Ρωσία έχει αποφασίσει να πολιορκήσει την Ευρώπη και κυρίως να έρθει σε ρήξη με τις ΗΠΑ, τις οποίες στην πραγματικότητα χρησιμοποιεί περισσότερο σαν πρόσχημα για να επιτίθεται στην Ευρώπη παρά για να τις αντιμετωπίσει άμεσα. Η βαθύτερη δικαιολόγηση της επίθεσης στην Ευρώπη γίνεται με τον ισχυρισμό των πουτινικών θεωρητικών τύπου Ντούγκιν ότι η Ευρώπη είναι υποδουλωμένη πολιτικά και πολιτιστικά στις φιλελεύθερες ΗΠΑ και ότι ο μόνος που μπορεί να την απελευθερώσει είναι η Ρωσία ως επικεφαλής ενός παγκόσμιου μετώπου κρατών καταπιεσμένων τάχα κυρίως από την φιλελεύθερου τύπου αστική δημοκρατία.

Όμως αυτός ο κτηνώδης και ωμός πόλεμος έχει από τη φύση του την αρνητική για τη Ρωσία ιδιότητα να συσπειρώνει αυθόρμητα ενάντιά της τους λαούς. Έτσι από την πρώτη στιγμή συσπείρωσε ισχυρά όχι μόνο όλο τον ουκρανικό λαό, αλλά και όλους τους λαούς και τα κράτη μέσα στην ΕΕ, οπότε απομόνωσε σε σημαντικό βαθμό τους φαιο-«κόκκινους» ρωσόφιλους, ενώ το αντίστοιχο έκανε και στο εσωτερικό των ΗΠΑ όπου σε πρώτη φάση απομόνωσε τις ρωσόφιλες δυνάμεις του Τραμπ και συσπείρωσε τη διασπασμένη αμερικάνικη αστική τάξη γύρω από την καλύτερη πλευρά του Δημοκρατικού Κόμματος των ΗΠΑ που έχει επικεφαλής της τον Μπάιντεν. Έτσι ένωσε και την ΕΕ με τις ΗΠΑ και οδήγησε ακόμα και τις ως τότε ουδέτερες και ειρηνόφιλες Σουηδία και Φινλανδία να θελήσουν να ενταχθούν στο ΝΑΤΟ (άλλο αν εκεί συναντάνε την αληθινή δύναμη και την εκδίκηση της βαθιάς ρώσικης διάβρωσης της Ευρώπης με τα βέτο της Τουρκίας και το μισοβέτο της Κροατίας). Είναι χαρακτηριστικό πως η εξαιρετικά φιλορώσικη, ειδικά τα τελευταία 50 χρόνια, ελληνική κοινή γνώμη πήγε στην πλειοψηφία της κόντρα στην Ρωσία, και μάλιστα τόσο πολύ ώστε οι αφοσιωμένοι πράκτορες των εισβολέων ηγέτες της ψευτοκομμουνιστικής αριστεράς αναγκάστηκαν στα λόγια να καταδικάζουν την εισβολή φροντίζοντας βέβαια σύμφωνα με τις υποδείξεις των αφεντικών τους να κατηγορούν απείρως περισσότερο τα θύματά της σαν ναζιστές. Αυτό τον πολιτικό ελιγμό τον έκαναν στην ουσία και όλες οι φιλοπουτινικές χώρες του κόσμου όταν ψήφιζαν στον ΟΗΕ λευκό η αποχή και μόνο σε ελάχιστες περιπτώσεις ψήφισαν ανοιχτά υπέρ της εισβολής της. Δηλαδή στη μεγάλη τους πλειοψηφία αναγκάστηκαν να κρυφτούν προκειμένου να υποστηρίξουν τη Ρωσία. Πάντως η απέχθεια αλλά και ο φόβος που θα προκαλούσε αυτός ο απρόκλητος πόλεμος, ιδιαίτερα αν έδειχνε μια μεγάλη αποτελεσματικότητα του ρώσικου στρατού, θα μετατρεπόταν σε ταχύτατες πολεμικές προετοιμασίες των χωρών της Ευρώπης και σε μεγάλο βαθμό θα διαφύλασσε και την πολιτική συνοχή τους.

Αυτές τις αρνητικές συνέπειες της εντελώς απρόκλητης εισβολής τους τα ρώσικα πολιτικά επιτελεία προφανώς την είχαν προβλέψει. Από ότι φαίνεται είχαν ετοιμάσει δύο απαντήσεις που θα συνέτειναν στην αποσυσπείρωση, δηλαδή τη διάσπαση του εχθρικού τους στρατοπέδου, ιδίως εκείνου μεταξύ των ευρωπαϊκών αστικών δημοκρατιών και πιο πολύ εκείνων μεταξύ της Ευρώπης συνολικά και των ΗΠΑ.

Η πρώτη απάντηση είναι ο σχετικός στρατιωτικός καθησυχασμός της Ευρώπης, δηλαδή η εικόνα που έδωσε σε όλη τη Δύση η Ρωσία ότι ο στρατός της είναι ένας συνδυασμός κτηνωδίας από τη μια αλλά και ανημποριάς από την άλλη. Η κτηνωδία ασφαλώς δεν έχει μέσα της τίποτα το προσποιητό όπως έχει αποδείξει τόσες φορές ο ρώσικος στρατός, και μάλιστα ακόμα περισσότερο στην Τσετσενία και στη Συρία καθώς η κτηνωδία είναι η φύση του. Όμως όσο και αν ο στρατός μιας σαπισμένης γραφειοκρατικής εξουσίας δύσκολα μπορεί να εμπνεύσει αυτοθυσία και πρωτοβουλία, και διαθέτει την από τα πάνω προς τα κάτω βίαια επιβαλλόμενη πειθαρχία, δεν δικαιολογείται μια ανημποριά που οφείλεται στο ότι η ίδια η ηγεσία του επιβάλει αυτοπεριορισμούς στην τακτική της, που και οι ίδιοι οι ειδικοί δύσκολα μπορούν να εξηγήσουν με καθαρά στρατιωτικά κριτήρια. Αυτό επισημαίνεται σε άρθρο των Τάιμς την Νέας Υόρκης (https://www.nytimes.com/2022/05/03/world/europe/russia-ukraine-war-nato.html) αλλά και σε πολλά άλλα κείμενα του έγκυρου ξένου τύπου που κυρίως σχολιάζουν την ελάχιστη χρήση του πιο ισχυρού όπλου της υπερδύναμης, της αεροπορίας σ’ αυτόν τον πόλεμο, ενώ επισημαίνουν την απόλυτη ιδεολογική απροετοιμασία οπότε, το άθλιο ηθικό του στρατού, τον επιχειρησιακό ερασιτεχνισμό του, την πολύ κακή επιμελητεία κλπ. Είναι πολύ χαρακτηριστικό ότι την ίδια ακριβώς λογική της κραυγαλέας ανικανότητας του ρώσικου στρατού τη διατυμπανίζουν σε όλο τον κόσμο τον τελευταίο καιρό και οι επιτελείς του σκληρού πουτινικού μηχανισμού προπαγάνδας όπως ο περίφημος Σολοβιόφ (ο οποίος είπε ότι τα ρωσικά στρατεύματα δεν μπορούν να αποκτήσουν drones επειδή παράγονται λίγα, και ακόμη και αυτά που κατασκευάζονται χρειάζονται πολύ χρόνο για να φθάσουν στο πεδίο της μάχης:  «Απλώς προσπαθήστε να φέρετε κάτι στο Ντονμπάς. Είναι πιο εύκολο να το περάσετε μέσω του ουκρανικού τελωνείου στο Λβιβ. Αφήνουν μόνο τα όπλα να περάσουν. Αλλά το να στείλουμε κάτι στους δικούς μας, είναι σχεδόν αδύνατο. Διαμαρτυρηθήκαμε για αυτό εκατοντάδες φορές!», τόνισε ο Σολοβιόφ. Από την πλευρά του, ο Μιχαήλ Κονταριονόκ ισχυρίστηκε ότι οι Ρώσοι πολεμούν στο μέτωπο κραδαίνοντας «όπλα του παρελθόντος» ενώ τόνισε πως ακόμη και μια γενική επιστράτευση, δεν θα βοηθήσει καθώς η χώρα δεν διαθέτει εφέδρους για τη δημιουργία νέων στρατιωτικών μονάδων, https://www.protothema.gr/world/article/1241704/polemos-stin-oukrania-akomi-kai-ta-rosika-mme-epikrinoun-ton-poutin-gia-tin-eisvoli/).

Όμως ο βασικός τρόπος με τον οποίο η Ρωσία προσπάθησε να καθησυχάσει τη Δύση ήταν ότι έδειξε στην αρχή της επίθεσης της ότι είχε έναν πελώριο στόχο, την κατάληψη σχεδόν όλων των μεγάλων πόλεων της χώρας, τον οποίο συντριπτικά απέτυχε να πραγματοποιήσει, έτσι ώστε να της δώσει περισσότερο την εικόνα μιας ήττας παρά μιας νίκης. Ασφαλώς ο λόγος που ο Πούτιν δεν πήρε την Ουκρανία είναι ότι ο λαός της αντιστάθηκε με απίστευτη γενναιότητα, πατριωτική ενότητα και ψηλού επιπέδου οργάνωση, αλλά κανείς δεν ήξερε τόσο καλά όσο η Ρωσία και από πείρα τις βαθιές αντιρώσικες διαθέσεις, τον περήφανο χαρακτήρα του ουκρανικού λαού και την πολιτική και στρατιωτική κατάσταση της Ουκρανίας* όταν κατάστρωνε την επίθεσή της.

Απλά η Ρωσία άπλωσε να πιάσει από την Ουκρανία ότι μπορούσε από τη σκληρή ουκρανική αντίσταση αλλά από την αρχή ήξερε ότι κάποια νέα εδάφη ήθελε οπωσδήποτε να τα κρατήσει πάσει θυσία, πράγμα που ήταν αποφασισμένη να το πετύχει χωρίς να διστάζει να δείξει στην Ουκρανία και σε όλη την ανθρωπότητα τη θηριωδία της. Η μέχρι τώρα πρακτική της δείχνει ότι αυτός ο μίνιμουμ στρατιωτικός στόχος ήταν να καταλάβει ολόκληρες τις δυο περιοχές (Λουγκάνσκ και Ντονέτσκ) στα όρια που τα είχε αναγνωρίσει προηγούμενα σαν δήθεν ανεξάρτητα κράτη και, κυρίως, να εξασφαλίσει έναν στεριανό διάδρομο κατ αρχήν για να μεταφέρει απρόσκοπτα τα στρατεύματα της μέσω του Ντονέτσκ στην προσαρτημένη Κριμαία όπου βρίσκεται η μεγαλύτερη ναυτική βάση της Ρωσίας στη Μαύρη Θάλασσα. Αργότερα θα μπορούσε να επεκτείνει αυτή τη λωρίδα ως την Υπερδνειστερία, ώστε να αποκόψει την Ουκρανία από τη Μαύρη Θάλασσα και στη στιγμή της μεγάλης πολεμικής επίθεσης στην Ευρώπη να μπορεί ταχύτατα μέσω Μολδαβίας, Ρουμανίας και Βουλγαρίας να περάσει το στρατό της στην Ελλάδα και να περικυκλώσει την Ευρώπη από το Νότο. Αυτός ο διάδρομος δεν ανοίγει χωρίς την κατάληψη της Μαριούπολης και αφού ο ουκρανικός στρατός αντιστάθηκε οι νεοχιτλερικοί ακολούθησαν τη λύση Γκρόζνυ, δηλαδή την ισοπέδωση της. Πιο μερικά τη μέθοδο της ισοπέδωσης τη χρησιμοποίησαν οι εισβολείς και σε άλλες πόλεις για να τρομοκρατήσουν τον πληθυσμό και να παράγουν έναν πελώριο προσφυγικό κύμα, που προφανώς θα προσπαθήσουν να το χρησιμοποιήσουν την κατάλληλη στιγμή και σαν ένα επιπλέον όπλο για τη διάσπαση της Ευρώπης.

Γι αυτούς τους λόγους εκτιμάμε ότι η κλίμακα στην οποία η Ρωσία έδωσε το χτύπημα στην Ουκρανία είναι πλανητική και ότι πρέπει να εξηγηθεί μόνο με τέτοιους όρους. Αυτούς τους όρους μπορεί κανείς να τους διαπιστώσει πολύ πιο αδρά στο ζήτημα της μεγάλης μάχης των μετόπισθεν του ουκρανικού πολέμου που είναι η μάχη για την ενεργειακή ανεξαρτησία και πάνω απ όλα για την πολιτική ενότητα της ΕΕ απέναντι στον εισβολέα. Μπορεί δηλαδή η ασύλληπτη βία της Ρωσίας στην Ουκρανία να αφύπνισε για πάντα και να έδεσε πολιτικά όσο ποτέ πριν τους λαούς και τις χώρες της Ευρώπης μεταξύ τους, όμως η οικονομική πίεση που ήδη δέχεται η ΕΕ από τη στέρηση της ρώσικης ενεργειακής δεξαμενής (αλλά και των δεξαμενών των ανοιχτών και κρυφών φίλων της), από την οποία από οικονομίστικο κρετινισμό και αστική χοντροπετσιά έχει εξαρτήσει η Ευρώπη την ευημερία της, αρχίζει να μετατρέπεται σε μεγάλο πρόβλημα πολιτικής συνοχής γι αυτήν. Να γιατί η πουτινική Ρωσία συνδύασε μετά από προετοιμασία χρόνων την ωμή στρατιωτική επίθεση με τη λεπτή πολιτικά ενεργειακή περικύκλωση ολόκληρης της Ευρώπης. Ο στόχος του ενεργειακού της πολέμου είναι από τώρα ο ίδιος με το μελλοντικό της στρατιωτικό πόλεμο, δηλαδή η κατοχή ολόκληρης της Ευρώπης.

Από την άλλη όμως μια πολύ πιο ισχυρή και πολύ πιο αποτελεσματική εμφάνιση της ρώσικης πολεμικής μηχανής στην Ουκρανία, θα προκαλούσε σοβαρές ανησυχίες και στις πατριωτικές δυνάμεις του Τρίτου Κόσμου, και όχι μόνο στις δημοκρατικές αλλά και σε πολλές μη πρακτόρικες εθνικιστικές, που πάνω απ’ όλα θέλει να συσπειρώσει ο Πούτιν ενάντια στην Ευρώπη. Ο Πούτιν δεν έχει συμφέρον σε αυτή την περίοδο να επιδεικνύει σε αυτές τις χώρες μια Ρωσία πανίσχυρη υπερδύναμη, δηλαδή μια άλλη Αμερική, αλλά μια Ρωσία ισότιμη τάχα με τους άλλους πόλους του νέου δήθεν «Πολυπολικού κόσμου», πρώτη μεταξύ ίσων που θα αντλεί τη δύναμη της ακριβώς επειδή δεν τα μπορεί όλα μόνη της. Μια τέτοια Ρωσία θα πρέπει να είναι διατεθειμένη να μοιραστεί την ευρωπαϊκή πολεμική λεία με όλους τους πρωταγωνιστές και στρατηλάτες των νέων Πόλων του «Πολυπολικού Κόσμου», εκείνους που σαν την Κίνα, την Ινδία, τη Βραζιλία, την Τουρκία, το Ιράν κλπ αναδείχτηκαν από τον πρώην Τρίτο Κόσμο.

Ο παραμελημένος Τρίτος Κόσμος και η βαθύτερη χρήση του για την ευρωπαϊκή ενεργειακή περικύκλωση και ασφυξία

Οι ευρωπαίοι και γενικότερα οι δυτικοί μονοπωλιστές δεν αντιλαμβάνονται ως τώρα την ενεργειακή περικύκλωση της ΕΕ ως τέτοια και κυρίως ως πολιτική περικύκλωση. Κι αυτό γιατί στο βάθος υποτιμούν τον Τρίτο Κόσμο, τις αντιιμπεριαλιστικές διαθέσεις των εθνών του, αλλά και τις μεταξύ των τριτοκοσμικών χωρών βαθιές εθνικές και κρατικές αντιθέσεις. Όμως πάνω σε αυτές εργάζονται μεθοδικά ειδικά οι ρώσοι και οι κινέζοι ιμπεριαλιστές ακριβώς επειδή αυτοί έχουν προκύψει ιστορικά μέσα από το σφετερισμό και την προδοσία ταξικών και εθνικών αντιιμπεριαλιστικών κινημάτων και έτσι μπορούν να διασπούν και να αποσαθρώνουν την πολιτική, οπότε και τη στρατιωτική συνοχή και τις διεθνείς θέσεις των αντιπάλων τους παλιότερων ιμπεριαλιστών. Ένα καθαρό παράδειγμα είναι στη χώρα μας πόσο αστραπιαία οι ρωσόδουλοι, ιδιαίτερα οι «καθώς πρέπει» ψευτοευρωπαίοι ηγέτες του ΣΥΡΙΖΑ, μετατοπίσανε όλο το βάρος τους από τον αιματηρό ουκρανικό πόλεμο, στον οποίο το τερατώδες αφεντικό τους ήταν πολιτικά γυμνό και μισητό, στις ψηλές τιμές της ενέργειας που πληρώνει κυρίως η φτωχολογιά και που την ευθύνη τους βέβαια δεν την έριξαν στη Ρωσία, πόσο μάλλον στους κρυμμένους συμμάχους της στον Τρίτο κόσμο και στη Δύση, αλλά στη ντόπια, κυρίως τη φιλοδυτική αστική τάξη. Εννοείται κουβέντα δεν θα λέγαν ποτέ για το ότι ειδικά η πανάκριβη ελληνική ηλεκτρική ενέργεια οφείλεται πάνω απ όλα στο δικό τους πρακτόρικο μακρόχρονο παραγωγικό και ειδικά στο ενεργειακό σαμποτάζ στο οποίο με μοναδική αφοσίωση συμμετείχαν και οι ρωσόφιλοι τρεις τελευταίοι ηγέτες της ΝΔ.

Όταν μιλάμε λοιπόν για πολιτική περικύκλωση της Ευρώπης, εννοούμε κατ αρχήν αυτήν από όλες τις φασιστικές χώρες του κόσμου καθώς και εκείνες με μισοφασιστικές ή αυταρχικές κυβερνήσεις, οι οποίες έχουν επικεφαλής τους την πουτινική Ρωσία και σε ρόλο υπαρχηγού της την Κίνα του Σι, καθώς και από αρκετές ταλαντευόμενες χώρες που είναι οικονομικά ή πολιτικά εξαρτημένες ή απειλούνται από κάποιες από τις παραπάνω.

Αυτή την πολιτική περικύκλωση της Ευρώπης μπορεί κανείς να τη διαπιστώσει σχετικά απλά σε δύο** βασικές ψηφοφορίες που έγιναν στον ΟΗΕ μετά τη ρώσικη εισβολή και πιο πολύ στη δεύτερη από αυτές. Στην πρώτη ψηφοφορία μπήκε η πρόταση να καταδικαστεί η ρώσικη εισβολή στην Ουκρανία. Εκεί ψήφισε υπέρ μια συντριπτική πλειοψηφία (141 χώρες), αλλά οι 35 που ψήφισαν λευκό ή έκαναν αποχή μαζί με τις 5 που ψήφισαν κατά οπότε ουσιαστικά στήριξαν τον εισβολέα, όλες μαζί μαζεύουν το 58% του πληθυσμού της γης. Στη δεύτερη ψηφοφορία μπήκε η πρόταση να αποπεμφθεί η Ρωσία από μέλος του Συμβουλίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Εκεί ψήφισε υπέρ της αποπομπής μόνο μια οριακή πλειοψηφία χωρών (93), ενώ αντικειμενικά στήριξαν τους ρώσους νεοχιτλερικούς 24 χώρες με αποχές και 58 που ψήφισαν κατά (Σύνολο 82). Το πρόβλημα είναι ότι οι 93 χώρες αποτελούν μια μικρή μειοψηφία των πληθυσμών της γης (24,5%) ενώ οι 82 αποτελούν τη μεγάλη πλειοψηφία (75,5%). Αυτό που αξίζει για την ανάλυση μας είναι ότι στις 82 χώρες που αντικειμενικά στάθηκαν στο πλευρό της Ρωσίας μετρήσαμε όλους τους σημαντικούς παραγωγούς υδρογονανθράκων του πρώην ή νυν Τρίτου Κόσμου, εκτός από την Κολομβία, η οποία μετά την ψηφοφορία πέρασε σε φιλορώσο πρόεδρο, και από τη Λιβύη που η κυβέρνηση της στην Τρίπολη ψήφισε κατά της Ρωσίας αλλά οι περισσότερες πετρελαιοπηγές της ελέγχονται από το ρωσόδουλο Χαφτάρ και την Γκάζπρομ.

Αυτό λοιπόν που δεν είναι ακόμα πλατειά γνωστό στους λαούς είναι ότι η ΕΕ δεν μπορεί να εξασφαλίσει αρκετούς υδρογονάνθρακες σε φτηνή τιμή επειδή αυτή την τιμή τη διαμορφώνει κύρια η Ρωσία με τους φίλους της καθώς καθορίζουν από κοινού την προσφορά του. Αν δηλαδή σήμερα το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο έχουν εξακοντιστεί στα ύψη αυτό οφείλεται στο ότι η Ευρώπη έχει αποτύχει να αντικαταστήσει ένα μεγάλο μέρος από τους υδρογονάνθρακές που χάνει από τη Ρωσία με πολλούς επιπλέον υδρογονάνθρακες που θα παρήγαγε τώρα ο Τρίτος Κόσμος για να αντικαταστήσει τους ρώσικους που θα έφευγαν από το παγκόσμιο εμπόριο. Έτσι οι μόνοι επιπλέον υδρογονάνθρακες που μπορεί να θεωρεί η Ευρώπη εξασφαλισμένους είναι αυτοί από τις αγγλοσαξωνικές χώρες και τη Νορβηγία, όμως από αυτούς μόνο το φυσικό αέριο των ΗΠΑ μπορεί να αντληθεί σε πολύ μεγαλύτερες ποσότητες και να καλύψει το 1/3 των αναγκών που καλύπτει σήμερα το ρώσικο φυσικό αέριο. Αντίθετα όλες οι προσπάθειες που έχει κάνει η Ευρώπη ως τώρα για να εξασφαλίσει τον εφοδιασμό της σε υδρογονάνθρακες, ειδικά σε φυσικό αέριο από τις σχετικά δυτικόφιλες ή ουδέτερες χώρες σε αντικατάσταση των ρωσικών έχουν δώσει πολύ περιορισμένα αποτελέσματα, αλλά και αυτό συμβαίνει κυρίως με το Κατάρ για το φυσικό αέριο.

Η πιο χαρακτηριστική πολιτικά διαμόρφωση της τιμής ενός υδρογονάνθρακα αφορά αυτή του πετρελαίου, που στην κύρια πλευρά είναι στα χέρια ενός καρτέλ, του ΟΠΕΚ. Η επίμονη άρνηση του ΟΠΕΚ να ανεβάσει έστω και ελάχιστα την παραγωγή του πετρελαίου πέρα από τις ποσότητες που αυτός έχει συμφωνήσει εδώ και μήνες με τη Ρωσία, είναι μια άρνηση πολιτικής και όχι οικονομικής φύσης. Γιατί η Ρωσία είναι πια όχι απλά ένα μέλος, αλλά ο μεγαλύτερος παραγωγός και ο ντεφάκτο πολιτικός αρχηγός του ΟΠΕΚ (ο οποίος αποκαλείται πια άτυπα ΟΠΕΚ +1). Η Ρωσία μπήκε στον ΟΠΕΚ επειδή κόντυνε για να πάψει να φαίνεται σαν υπερδύναμη. Δηλαδή από Υπερδύναμη προσπάθησε να φαίνεται ένας Πόλος του Πολυπολικού Κόσμου, όπως η παλιά τριτοκοσμική Κίνα, ή η Ινδία, ή η Βραζιλία, δηλαδή έγινε ένας από τους Brics, ή ένας από τους G20. Έτσι κρυμμένοι μέσα σε πιο φτωχά παλάτια αυτοί οι νέοι τσάροι, αυτός ο ασύλληπτα παραπλανητικός συνδυασμός βάρβαρου ηγεμόνα και δούλου, όπως αποκάλυψε ο Μαρξ στο έργο του (ΕΝΑ ΠΟΛΥ ΣΠΟΥΔΑΙΟ ΚΑΙ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ ΠΟΛΥΤΙΜΟ ΓΙΑ ΤΗ ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΕΠΟΧΗ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΟΥ ΜΑΡΞ ΓΙΑ ΤΗ ΓΕΝΝΗΣΗ ΚΑΙ ΕΠΕΚΤΑΣΗ ΤΟΥ ΡΩΣΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ, Κεφάλαιο 4 από τnν μπροσούρα «Αποκαλύψεις της Διπλωματικής Ιστορίας του 18ου Αιώνα»), σχεδόν ελέγχουν πολιτικά κάθε μέλος του ΟΠΕΚ ξεχωριστά αξιοποιώντας τις αντιθέσεις των μελών του με τους λαούς τους, με τους γείτονές τους και με τους δυτικούς, αξιοποιώντας στο βάθος τις ίδιες τους τις ταξικές αδυναμίες. Οπότε με ό,τι πιο ελεεινό έχουν μέσα τους αυτοί οι ραντιέρηδες των υδρογονανθράκων, ειδικά εκείνοι του Περσικού Κόλπου, γίνονται ο κύριος και πιο ουσιαστικός λόγος για τον οποίο διασπάται σήμερα η ΕΕ και σέρνεται πίσω από τη Ρωσία και τα διάφορα βέτο των Ορμπάν. ***

Η Ρωσία βέβαια μπόρεσε μόνο σε πολύ μεγάλο βάθος χρόνου να εξαρτήσει πολιτικά τη μία μετά την άλλη, στον έναν ή στον άλλο βαθμό, ΟΛΕΣ τις χώρες στον πρώην ή νυν Τρίτο Κόσμο που παράγουν υδρογονάνθρακες και γενικά πολύ σημαντικές στρατηγικές πρώτες ύλες. Αυτό το έχει κάνει είτε ανοιχτά μέσα από φιλικές της φασιστικές δικτατορίες, είτε έμμεσα με την υπόθαλψη στρατιωτικών και πολιτικών επιθέσεων των δυτικών ιμπεριαλιστών (Ιράκ, Λιβύη), είτε τελευταία με τη βοήθεια της οικονομικής διείσδυσης της Κίνας. Είναι ασύλληπτο πόσο αθόρυβα, πόσο μακροπρόθεσμα και κυρίως πόσο από τα μέσα δούλεψε για να κερδίσει πολιτικά κατ απόλυτη προτεραιότητα αυτές ακριβώς τις χώρες τις τόσο πολύτιμες για την ενεργειακή περικύκλωση και ασφυξία της Ευρώπης. Ιδιαίτερα πάλεψε στην περίοδο Πούτιν και έχει κερδίσει ηγεμονική θέση σχεδόν σε όλες τις πετρελαιοπαραγωγές χώρες της Μέσης Ανατολής, της Αφρικής και της Λατινικής Αμερικής, εκεί που κάποτε υπήρχαν για χρόνια κυρίως ανεξάρτητες τριτοκοσμικές ή δυτικόφιλες κυβερνήσεις. Είναι χαρακτηριστικό πια που χώρες κάποτε τριτοκοσμικά κάστρα ανεξαρτησίας ή φιλοδυτικές πετρελαϊκές βάσεις έχουν περάσει τα τελευταία χρόνια στην κύρια πλευρά με τη Ρωσία, όπως η Αλγερία, η Λιβύη, η Βενεζουέλα, η Νιγηρία, η Βραζιλία, το Μεξικό, η Κολομβία ενώ η μεγαλύτερη κατάκτηση της ρώσικης διπλωματίας που έχει κάνει δυνατή τη σημερινή άθλια στάση του ΟΠΕΚ είναι η Σαουδική Αραβία του φασίστα διαδόχου Σαλμάν, (και λιγότερο των Εμιράτων), σε μια μετατόπιση που θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε σεισμική στον παγκόσμιο ενεργειακό και πολιτικό χάρτη. Σήμερα σε όλη την περιοχή του Κόλπου έχουν κρατήσει μια κάπως φιλοουκρανική και φιλοευρωπαϊκή στάση μόνο τα πλούσια σε υδρογονάνθρακες, αλλά πολύ μικρά, οπότε πολιτικο-στρατιωτικά αδύναμα και εξαρτημένα από τη στρατιωτική προστασία των ΗΠΑ, Κατάρ και Κουβέιτ. Σε περίπτωση κλιμάκωσης της επιθετικότητας του Άξονα Ρωσίας-Κίνας είναι ωστόσο πολύ πιθανό ότι η μεγαλύτερη πηγή υδρογονανθράκων στον κόσμο θα βρεθεί στα χέρια του, παρά τις βάσεις που έχουν οι ΗΠΑ στο Κατάρ. Ο καθοριστικός παράγοντας πάντως για την ποιοτική ενίσχυση της θέσης της Ρωσίας στον Κόλπο δεν ήταν η κίνηση της ίδιας της Σαουδικής Αραβίας προς αυτήν, αλλά η κυριαρχία του Ραϊσί στο Ιράν. Η Σ. Αραβία κινήθηκε έτσι εξαιτίας του τρόμου των πριγκήπων-ραντιέρηδων του πετρελαίου για την επιρροή που άσκησαν για χρόνια στα λαϊκά κινήματα που είχαν επικεφαλής τους τα νέα εθνικά αστικά μεσοστρώματα του αραβικού κόσμου και τη Μουσουλμανική Αδελφότητα που τα εκπροσωπούσε πολιτικά. Αυτά η Ρωσία πάλεψε για χρόνια να τα συντρίψει και τελικά συνέτριψε με τη βοήθεια των δυτικών φιλελεύθερων που κάνουν το θανάσιμο λάθος να ανατρέπουν ακόμα και με την πολιτική βία τις πολιτιστικές καθυστερήσεις των μαζών και έτσι στρατεύονται με «φωτισμένους» φασίστες δικτάτορες για να τσακίσουν πολιτιστικά συντηρητικά αλλά όχι φασιστικά πολιτικά κινήματα. Έτσι αφού συνέτριψε αυτά τα κινήματα μαζί με τους Εμίρηδες και τους Μουλάδες, τελικά η Ρωσία συνέτριψε τους αστούς φιλελεύθερους και στο τέλος όλους τους δημοκράτες. Αυτό γίνεται σήμερα σε όλη τη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική. Πάντως μέσα σε αυτό το γενικό προτσές το μεγάλο σημείο καμπής ήταν η περυσινή άνοδος στην Προεδρία του Ιράν του ρωσόφιλου φασίστα Ραϊσί που προορίζεται και για διάδοχος του Καμενέι πράγμα που θα σημαίνει το οριστικό πέρασμα των μουλάδων του Ιράν με τη Ρωσία. Τον Ραϊσί ουσιαστικά τον έφερε στην εξουσία η προβοκατόρικη πολιτική του Τραμπ που ήταν εχθρική απέναντι στην πολύ πιο ανεξάρτητη από τη Ρωσία και πολύ πιο φιλική προς την Ευρώπη προεδρία Ρουχανί. Η άνοδος του Ραϊσί στην εξουσία σημαίνει κυριαρχία της Ρωσίας και στο Ιράκ μέσω και του στενού φίλου του Μοκτάντα Αλ Σαντρ. Είναι η άνοδος του Ραϊσί στο Ιράν- και όχι η άνοδος των Ταλιμπάν στο Αφγανιστάν- που σε συνδυασμό με την κυριαρχία της Ρωσίας στη Συρία, την κυριαρχική επιρροή της στην Αίγυπτο μέσω της δικτατορίας Σίσι, την πρόσφατη δικτατορία στην Τυνησία, την κατοχή της μισής Λιβύης και την πολύ ισχυρή επιρροή της στη Σαουδική Αραβία, ο κύριος λόγος για τον οποίο η Ρωσία έκανε τώρα και όχι επί Τραμπ την επίθεση της στην Ουκρανία και την ενεργειακή περικύκλωση της Ευρώπης. Αυτό δείχνει πόσο η περικύκλωση από το Νότο της Ευρώπης είναι για τη Ρωσία πιο σημαντική από το αν έχει έναν φιλικό ή εχθρικό της πρόεδρο στο υποτιθέμενο κέντρο της παγκόσμιας Αυτοκρατορίας. Λειτουργώντας ταυτόχρονα σαν αφεντικά και σαν δούλοι, ξέρουν καλά τι σημαίνει να έχουν μαζί τους τον κάθε Νότο.

Αν παρακολουθήσει κανείς τη γενική τακτική τους πήραν ηγετικές θέσεις εξουσίας στις χώρες αυτές στη μία μετά την άλλη δουλεύοντας πάντα σε δύο συμπληρωματικές κατευθύνσεις. Από τη μια προσέγγισαν τις πιο ραντιέρικες, τις πιο διεφθαρμένες και τις πιο αυταρχικές φράξιες κάθε μετααποικιακής αστικής τάξης προσφέροντας τους εκδουλεύσεις ενάντια στους λαούς τους και ενάντια στους κάθε φορά γείτονές τους, και από την άλλη δουλεύανε μέσα στα αντιπλουτοκρατικά και αντιιμπεριαλιστικά κινήματα, όπου σπρώχνανε στην ηγεσία τους τα πιο αδίστακτα και φιλόδοξα μικροαστικά στοιχεία, πάντα σε κρυφές συνεργασίες με τις άρχουσες τάξεις. Σε αυτά τα κινήματα έριχναν κυρίως το σύνθημα της πάλης ενάντια στους δυτικούς ιμπεριαλιστές που οι μάζες τους είχαν ζήσει, τους μεν ευρωπαίους από την αποικιακή ληστρική τους εποχή, τους δε αμερικάνους από τις ωμές επεμβάσεις τους στη μετααποικιακή εποχή και πιο πολύ από αυτές στη διάρκεια των δύο δεκαετιών του Πούτιν μετά από προβοκάτσιες των δυτικών ρωσόδουλων (πχ στο Αφγανιστάν, μέσω του Κλίντον και της Αλ Κάιντα του πράκτορά τους Ζαουάχρι, στο Ιράκ μέσω της προβοκάτσιας με τα δήθεν όπλα μαζικής καταστροφής του εγκαθέτου του Κλίντον αρχηγού της Σία Τένετ, και στη Λιβύη μέσω του ρωσόφιλου Ομπάμα που αξιοποίησε αρχικά το ισλαμοδημοκρατικό κίνημα των Αδελφών Μουσουλμάνων). Όταν έτσι οι πιο φασιστικές φράξιες τελικά έπαιρναν την εξουσία στον Τρίτο κόσμο είχαν ήδη ενσωματώσει τη ληστρική λογική του Άξονα: Πάμε με τη Ρωσία και την Κίνα για το μεγάλο γιουρούσι της εκδίκησης, δηλαδή για να πάρουμε πίσω τα κλεμμένα από τη Δύση, όπου κλεμμένο θεωρούν οι φασίστες και σοσιαλφασίστες ρωσόφιλοι του Νότου και τον πλούτο που εξασφάλισε στο Βορρά η σκληρή απλήρωτη δουλειά κυρίως του δικού του υπερεκμεταλλευμένου προλεταριάτου.

Όπως έχουμε γράψει πολλές φορές, ένας βασικός λόγος για τον οποίο οι δυτικοί ιμπεριαλιστές, υποτιμούν τη σημασία της ξεχωριστής πολιτικής και στρατιωτικής ισχύος των ιμπεριαλιστών που ήρθαν πιο καθυστερημένοι στη μοιρασιά του κόσμου, είναι η δική τους συνεχιζόμενη οικονομική, ιδιαίτερα χρηματιστική και τεχνολογική πρωτοκαθεδρία στον κόσμο, που συνεχίζεται παρά την άνοδο της Κίνας. Έτσι δεν μπορούσαν όλα αυτά τα χρόνια, ούτε ακόμα μπορούν να δουν, ότι κυρίως ο ρώσικος, αλλά και ο κινέζικος ιμπεριαλισμός έχουν υποτάξει τη σχετικά πιο περιορισμένη οικονομική τους ισχύ (ο πρώτος σε πρώτες ύλες, ο δεύτερος κυρίως σε φτηνή εργατική δύναμη) στις ανάγκες της πολιτικής-διπλωματικής και στρατιωτικής τους διείσδυσης σε όλο τον κόσμο, ιδιαίτερα στον Τρίτο κόσμο σε συνδυασμό με την ανάπτυξη των εξοπλισμών τους με στόχο την επίτευξη της παγκόσμιας κυριαρχίας τους κύρια μέσα από τον πόλεμο. Επίσης επειδή είναι οικονομιστές, οι δυτικοί ιμπεριαλιστές δεν βλέπουν ότι η Ρωσία είναι και ο πολιτικοστρατιωτικός ηγέτης του ρωσοκινεζικού Αξονα και θεωρούν σαν κύριο αντίπαλό τους την Κίνα επειδή είναι οικονομικά πιο ισχυρή από τη Ρωσία. Ταυτόχρονα εξαιτίας της ταξικής τους φύσης δεν κατάλαβαν ποτέ, και μάλιστα είδαν σαν ένα πολύ ευτυχές γι αυτούς γεγονός, το ότι οι ψευτοκομμουνιστές μεγαλορώσοι ηγέτες της ΕΣΣΔ που πήραν με επικεφαλής τον Χρουστσόφ την πολιτική εξουσία από το προλεταριάτο στα 1956 πήραν σχεδόν ταυτόχρονα την εξουσία και σε όλα τα κομμουνιστικά και αριστερά κινήματα στον κόσμο και τα μετατρέψανε όχι σε δυτικά αλλά σε δικά τους εισοδιστικά αποσπάσματα σε όλες τις χώρες. Μάλιστα όταν αργότερα, στα 1990 πέταξαν από πάνω τους και την υποχρεωτική στενή στολή του κομμουνιστή τα ίδια αυτά αποσπάσματα έσπασαν σε πολιτικές φράξιες που πήραν κάθε είδους ιδεολογικό χρώμα, και χώθηκαν μέσα σε όλα τα πολιτικά ρεύματα των ντόπιων αστικών τάξεων, μαύρα, μπλε, ή κόκκινα. Γι αυτό το λόγο οι άνθρωποι της Ρωσίας προηγούνται χρονικά σε κάθε χώρα που η Κίνα διεισδύει και είναι χάρη σε αυτούς που εκείνη εξασφαλίζει ισχυρές οικονομικές και δευτερεύουσες πολιτικές θέσεις. Για παράδειγμα χωρίς το ψευτοΚΚΕ να είναι κυρίαρχο στη Ζώνη του Πειραιά, χωρίς οι χειρότεροι από τους κνίτες να έχουν γίνει ηγέτες του ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς το φιλοΣΥΡΙΖΑ ΠΑΣΟΚ των ρωσόδουλων Α. και Γ. Παπανδρέου και χωρίς τον πρώτο ρωσόδουλο γόνο της μεγαλοαστικής τάξης Καραμανλή τον Β΄ δεν θα είχε αγοράσει ποτέ η Κίνα για ένα σακούλι φλουριά το πρώτο λιμάνι της χώρας και ένα από τα μεγαλύτερα της Ευρώπης. Ούτε θα είχε πότε χάρη στους Τσίπρα και μετά χάρη στο διορισμένο από τον Καραμανλή, επίσης διπρόσωπο ρωσόδουλο Μητσοτάκη, με τόση ευχέρεια σαμποτάρει όλες τις υποδομές του εκτός από τους γερανούς που μεταφέρουν τα προϊόντα της στην Ευρώπη.

Αυτήν την αδυναμία τους να εξασφαλίσουν άμεσες ή βραχυπρόθεσμες εναλλακτικές πηγές για τον ενεργειακό εφοδιασμό τούς τον αποδίδουν ως τώρα οι δυτικές κυβερνήσεις περισσότερο σε επιφανειακούς τεχνικούς λόγους, όπως πχ ότι το Κατάρ δεν μπορεί να υπεραντλήσει φυσικό αέριο από ένα πελώριο κοίτασμα φυσικού αερίου επειδή αυτό είναι γεωλογικά κοινό με το Ιράν, ή το αποδίδουν σε ένα στενό οικονομικό συμφέρον πχ ότι η Σαουδική Αραβία και άλλες χώρες του Κόλπου δεν είναι διατεθειμένες να αντλούν περισσότερο πετρέλαιο για να μην σπάσουν τις τιμές. Όμως η πραγματικότητα είναι πολύ πιο σκληρή για την Ευρώπη και εδώ και χρόνια την ονομάζουμε στρατηγική περικύκλωση της από τη Ρωσία και γενικότερα από το ρωσοκινεζικό πολεμικό Αξονα. Αυτή η περικύκλωση εκδηλώνεται σήμερα πιο εκκωφαντικά στο ζήτημα της ενέργειας, αλλά ισχύει ευρύτερα στο ζήτημα των στρατηγικών πρώτων υλών, όπου ισχύει ο εξής καταμερισμός ανάμεσα στις δύο χώρες του πολεμικού Άξονα Ρωσίας-Κίνας: Η μεν Ρωσία ελέγχει στην κύρια πλευρά τους υδρογονάνθρακες και τα σιτηρά και μια σειρά στρατηγικά μέταλλα, ενώ η Κίνα ελέγχει ειδικά τις σπάνιες γαίες που είναι κρίσιμες για την κατασκευή των μπαταριών, είναι απαραίτητες για την λειτουργία των ΑΠΕ καθώς και για μια σειρά βιομηχανικά εξαρτήματα. Για παράδειγμα αν κυριαρχήσει η Ρωσία και στο Νίγηρα (που τον έχει από παντού περικυκλώσει μετά από τις πρόσφατες δικτατορίες της στο Μάλι, στη Μπουργκίνα Φάσο και την πολιτική κρίση στο Τσαντ) θα μπορέσει να ελέγξει το 75% της παγκόσμιας παραγωγής του ουράνιου αφού ουσιαστικά ήδη ελέγχει το Καζακστάν και το Ουζμπεκιστάν. Έτσι θα μπορεί την κατάλληλη στιγμή να στερήσει από τη Γαλλία το ουράνιο που τροφοδοτεί τους πυρηνικούς της αντιδραστήρες.

Πως η Ρωσία προσπαθεί να κρύβει ότι προκαλεί και ότι καθοδηγεί τον ενεργειακό στραγγαλισμό της Ευρώπης και εμφανίζεται ως αμυνόμενη στις κυρώσεις

Είναι εξόχως πολιτικός ο λόγος για τον οποίο η Ρωσία δεν θέλει να ενοχοποιείται η ίδια για το ότι κήρυξε πρώτη τον ενεργειακό πόλεμο στην ΕΕ από τον Οκτώβρη του 2021, δηλαδή πριν την εισβολή όταν έκοψε τον πιο δύσκολα αντικαταστήσιμο υδρογονάνθρακα, το φυσικό αέριο στη σποτ αγορά (δηλαδή στην αγορά της τελευταίας στιγμής), και άρχισε ξαφνικά να πουλάει μόνο σε όσους είχαν αγοράσει με μακροπρόθεσμα συμβόλαια. Και αυτός που είχε προαγοράσει πιο πολύ απ όλους ήταν η Κίνα. Ο Πούτιν διάλεξε αυτή τη στιγμή επίτηδες γιατί τότε η ζήτηση για αέριο μεγάλωσε απότομα καθώς τέλειωνε η πανδημία οπότε μπήκε μπρος δυνατά η παγκόσμια παραγωγή. Έτσι η αγορά σποτ έμεινε με ελάχιστο νέο διαθέσιμο αέριο, οπότε είχαμε και την πρώτη μεγάλη εκτόξευση των τιμών του φυσικού αερίου για την Ευρώπη. Η Ρωσία το οργάνωσε όλο αυτό έτσι ώστε το κοινό και ένα μέρος των ειδικών να μπερδέψει την απόλυτη έλλειψη αερίου που προκάλεσε αυτή, με τη σχετικά έλλειψη λόγω λήξης Κόβιντ, οπότε ανέβηκε η παγκόσμια ζήτηση του. Πάντως ο Διεθνής Οργανισμός Ενέργειας ξεκαθάρισε το ζήτημα καταγγέλλοντας τη Ρωσία για εσκεμμένη μείωση στην προμήθεια αερίου (IEAchiefaccusesRussiaofworseningEurope’sgascrisis).

Αλλά και το δεύτερο μεγάλο και πιο ωμό κύμα των διακοπών του φυσικού αέριου πρακτικά το ξεκίνησε φέτος την Άνοιξη πάλι η Ρωσία σαν τάχα απάντηση στις κυρώσεις της Δύσης κατά της Ρωσίας. Έτσι μετά την επίθεση της στην Ουκρανία και ιδίως μετά τις σφαγές και τα βασανιστήρια της, οπότε η ΕΕ αποφάσισε να απαντήσει με κλιμάκωση των κυρώσεων κάνοντας εμπάργκο στο ρώσικο πετρέλαιο και συζητώντας για εμπάργκο στο ρωσικό φυσικό αέριο που είναι πολύ επώδυνο για την ίδια την Ευρώπη, η Ρωσία κρύφτηκε πίσω από αυτά που ονόμασε κλιμάκωση του πολέμου που έκαναν οι ΗΠΑ και η Ευρώπη εναντίον της και άρχισε πρώτη το δικό της πόλεμο στην ανέτοιμη Ευρώπη ακριβώς στο φυσικό αέριο. Μεταχειρίστηκε δηλαδή εδώ τη δικιά της κλιμάκωση της κτηνώδους επίθεσης της στη Ουκρανία και σαν μια προβοκάτσια για να προκαλέσει νέες αμυντικές και δίκαιες κυρώσεις από την ΕΕ ακριβώς στον ενεργειακό τομέα, δηλαδή στο ισχυρό σημείο της Ρωσίας. Έτσι οι νεοχιτλερικοί του Κρεμλίνου παριστάνοντας όπως πάντα τα θύματα άδικης επίθεσης εγκαινίασαν το νέο κύμα διακοπών παροχής αερίου. Ονόμασαν λοιπόν τις ευρωπαϊκές χώρες συμπαραστάτριες της Ουκρανίας «εχθρικές» και απαίτησαν να τους πληρώνουν σε ρούβλια, δηλαδή να αναιρέσουν οι ίδιες στην πράξη ένα μέρος από την πρώτη δέσμη οικονομικών κυρώσεων που επιβάλανε στη Ρωσία και αφορούσε τις συναλλαγές σε ρούβλια μέσω ρωσικών τραπεζών. Μόλις η Πολωνία και η Βουλγαρία αρνήθηκαν να πληρώσουν σε ρούβλια η Ρωσία τους έκοψε το αέριο ειδοποιώντας όλη την Ευρώπη ότι μπορούσαν να συνεχίσουν και σε άλλους που θα αρνούνταν να υποταχθούν σε αυτή την απαίτηση. Όσο για το λιγότερο οδυνηρό για την ίδια την Ευρώπη εμπάργκο, αυτό κατά του ρώσικου πετρελαίου, που ήταν σχετικά πιο εύκολο να ενεργοποιηθεί από την ΕΕ το έχει πρακτικά εξουδετερώσει ως τα σήμερα η Ρωσία μέσω του βέτο στην ΕΕ του πράκτορά της Ορμπάν.

Είναι λοιπόν εξαιτίας αυτού του δεύτερου, του ενεργειακού πολέμου που εμφανίστηκαν τα πρώτα μεγάλα ρήγματα στην πολιτική ενότητα της Ευρώπης που έφερε η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία. Έτσι, λίγες βδομάδες μετά τη διακοπή της παροχής του αερίου στην Πολωνία και τη Βουλγαρία έντρομες η Ιταλία και η Γερμανία, επειδή ήταν πολύ βαθύτερα εξαρτημένες από αυτό από όσο η Πολωνία και η Βουλγαρία, υπέκυψαν στη Ρωσία και παραβίασαν μέσω των εταιριών τους προμήθειας αερίου μια αρχική οδηγία της Κομισιόν να μην πληρώσουν σε ρούβλια. Όμως και αυτή η οδηγία είχε διατυπωθεί με εσκεμμένη ασάφεια για να δώσει στις επιμέρους χώρες τη δυνατότητα να την ερμηνεύσουν πιο ευνοϊκά γι αυτές αν πιέζονταν πολύ. Στη συνέχεια έφτασαν στο σημείο άλλα να λέει η Κομισιόν σε μια οδηγία της και άλλα την επόμενη μέρα ο επίσημος εκπρόσωπός της. Αυτές οι διαρκείς υπαναχωρήσεις έχουν όσο ποτέ προηγούμενα τραυματίσει το πολιτικό κύρος της ΕΕ με αποτέλεσμα η Ρωσία να αρχίσει με διαρκώς νέα προσχήματα να κλείνει και άλλες στρόφιγγες παροχής ενώ όλο και πιο πολλές εταιρίες εμπορίας αερίου ή κράτη πληρώνουν σε ρούβλια. Είναι μόνο ο καλός καιρός στην Ευρώπη αυτή την εποχή καθώς και ο κόβιντ, που οι κινέζοι φασίστες δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν χωρίς τα εξοντωτικά λοκ άουτ που μειώνουν τη βιομηχανική τους παραγωγή, οι δύο βασικοί παράγοντες που περιορίζουν κάπως αυτή τη στιγμή τη συνολική διεθνή κατανάλωση φυσικού αερίου, και έτσι η τιμή του δεν ανεβαίνει σε πολλαπλάσιο ύψος. Ουσιαστικά αυτή τη στιγμή που γράφουμε η Ευρώπη έχει υποχωρήσει στον Πούτιν στο εμπάργκο του φυσικού αερίου για να μην διασπαστεί.

Αποδεικνύεται με όλα αυτά ότι η ΕΕ δεν είναι ακόμα έτοιμη για ένα εμπάργκο στη Ρωσία σε όλες τις κατηγορίες υδρογονανθράκων, πόσο μάλλον αφού συνεχίζει να δυσκολεύεται πολιτικά ακόμα και στο οικονομικά πιο «εύκολο» εμπάργκο πετρελαίου. Στην πραγματικότητα αυτή η πελώρια αδυναμία της Ευρώπης οφείλεται στο ότι ένα εμπάργκο απαιτεί περικύκλωση του εχθρού, αλλά περικύκλωση δεν μπορεί να κάνει κανείς όταν είναι περικυκλωμένος ο ίδιος από αυτόν. Και για να σπάσει η ενεργειακή περικύκλωση της Ευρώπης από τη Ρωσία πρέπει να σπάσει η πολιτική της περικύκλωση.

Στην ενέργεια απλά φαίνεται πιο έντονα από όσο αλλού η πολιτική περικύκλωση της Ευρώπης και βαθύτερα όλης της Δύσης από τη Ρωσία και γενικότερα από το ρωσοκινεζικό νεοχιτλερικό Αξονα.

Ο ένας λόγος για τον οποίο η Ρωσία μπορεί να κλείνει τις κάνουλες, να κάνει δηλαδή ουσιαστικά εκείνη επιθετικό εμπάργκο στην Ευρώπη, ενώ η Ευρώπη δεν μπορεί να κάνει ακόμα αμυντικό εμπάργκο στη Ρωσία σε όλο το εύρος των υδρογονανθράκων, είναι ότι δεν ανοίγουν τις κάνουλες τους όσο χρειάζεται για την Ευρώπη οι άλλες χώρες παραγωγοί υδρογονανθράκων στον κόσμο. Ο άλλος και ίσως ο πιο σημαντικός λόγος για τον οποίο σαμποτάρεται και εξουδετερώνεται σε μεγάλο βαθμό το ευρωπαϊκό εμπάργκο είναι ότι υπάρχουν γιγαντιαίες βιομηχανικές χώρες καταναλώτριες υδρογονανθράκων κυρίως η Κίνα αλλά και η Ινδία που μπορούν να αγοράζουν εκείνες το αέριο της Ρωσίας αλλά και το πετρέλαιο που δεν αγοράζει η Ευρώπη ακόμα και στο 75% της τιμής με το οποίο το αγοράζει η Ευρώπη. Έτσι η Ρωσία μπορεί να τροφοδοτεί όχι μόνο την πολεμική της μηχανή αλλά και να τροφοδοτεί το κομμάτι της οικονομίας της που θίγεται από κάθε αντι-ναζιστικό εμπάργκο με τα χρήματα αυτών των φασιστικών χωρών ή των αντιδραστικών κυβερνήσεων τύπου Μόντι, που είναι πραγματικοί σύμμαχοί της όπως φαίνεται και στην πράξη τους αλλά όπως αποδείχτηκε και στις ιστορικές ψηφοφορίες του ΟΗΕ δηλαδή και στα λόγια.

Η πολιτική περικύκλωση της Ευρώπης είναι λοιπόν μια πολύ δύσκολη δουλειά και θέλει χρόνο να σπάσει.

Το ότι βρέθηκε σε αυτή την ταπεινωτική θέση εξάρτησης η Ευρώπη είναι αποκλειστική ευθύνη των ηγετικών της τάξεων και οι αλυσίδες αυτής της εξάρτησης, ειδικά στο φυσικό αέριο έχουν χαλκευτεί για χρόνια και δεν μπορούν να σπάσουν απότομα καθώς σε ένα μέρος τους έχουν χωθεί και μέσα στο κορμί της ευρωπαϊκής παραγωγικής ζωής, ιδιαίτερα της γερμανικής όπου χτυπάει η καρδιά της. Όμως αφού βρέθηκε σε αυτή τη θέση η μεγαλύτερη υπηρεσία που έχει να προσφέρει η Ευρώπη σε αυτή τη φάση στον ουκρανικό εθνικοαπελευθερωτικό πόλεμο, εκτός αν η Ρωσία περάσει σε μια νέα πιο ισοπεδωτική γενοκτονική επίθεση οπότε θα πρέπει να επέμβει και με στρατεύματα στο έδαφος, είναι να συνεχίζει να αποτελεί το μεγαλύτερο εξοπλιστικό, οικονομικό και ανθρωπιστικό μετόπισθεν αυτού του πολέμου. Η πιο κρίσιμη μάχη αυτών των μετόπισθεν είναι να αμύνονται οι λαοί της όσο γίνεται πιο καλά στη διάσπαση που σπέρνει με τα πρακτόρικα του πολιτικά αποσπάσματα ο εισβολέας μέσα στις ευρωπαϊκές χώρες καθώς όλες οι χώρες και όλες οι τάξεις δεν δέχονται το ίδιο πλήγμα από μια διακοπή της παροχής των υδρογονανθράκων. Εννοείται ότι παράλληλα πρέπει να καταγγέλλονται όλα αυτά τα πετρελαϊκά μονοπώλια αλλά και πολλά μονοπώλια της βαριάς βιομηχανίας που για να διατηρούν ανέπαφη την ισχύ τους στο διεθνή ανταγωνισμό σπάνε κάθε ενεργειακό εμπάργκο ενάντια στη Ρωσία και σπρώχνουν την Ευρώπη να ακολουθήσει πολιτικές καθησυχασμού της Ρωσίας στο ουκρανικό. Είναι τέτοια εκείνα που προκειμένου να συνεχίσουν τις μπίζνες τους συσπειρώνονται πίσω από ηγέτες σαν τον Μακρόν που ζητούν να κάνει η Ουκρανία εδαφικές παραχωρήσεις στους ρώσους ναζήδες με τη γελοία και σιχαμερή αυταπάτη ότι έτσι θα σταματήσει ο πόλεμος. Από την άλλη όμως δεν θεωρούμε σωστή την επίμονη κριτική που ασκεί η κυβέρνηση Ζελένσκι στην Ευρώπη, ιδιαίτερα στη Γερμανία, ότι με το να μην κάνει γενικό εμπάργκο στους υδρογονάνθρακες χρηματοδοτεί αντικειμενικά σε τεράστιο βαθμό τη Ρωσία για να συνεχίζει τον πόλεμο της και γίνεται έτσι συνυπεύθυνη των θανάτων και των καταστροφών που αυτή προκαλεί.

Εμείς σαν διεθνιστές τιμάμε βαθιά και θα χρωστάμε για πάντα ευγνωμοσύνη στον ουκρανικό λαό γιατί κράτησε και κρατάει με το αίμα του κλειστές τις πύλες της Ευρώπης στην πρώτη βάρβαρη επέλαση των νεοχιτλερικών και πιο πολύ γιατί χάρη σε αυτή του την αντίσταση αποκάλυψε την κτηνωδία τους σε όλο τον πλανήτη, και είναι πραγματικά τρομερά σκληρό να πληρώνουν τόσο άνισα σε πόνο διπλανοί λαοί ενώ όλοι ωφελούνται το ίδιο από αυτόν. Όμως οι συνειδήσεις των λαών δεν προχωράνε με τον ίδιο ανεπτυγμένο τρόπο, ούτε αντιλαμβάνονται ταυτόχρονα με τον ίδιο τρόπο τα γεγονότα, γιατί κάθε χώρα ξεκινάει πρώτα από τα δικά της συμφέροντα και τη δικιά της αντίληψη για τους κινδύνους και για τα σχέδια των εχθρών της. Γι αυτό καμιά χώρα και κανένας άλλος λαός δεν βγήκε να πολεμήσει για τα θύματα της Ρωσίας και των συμμάχων της πριν αυτή φτάσει στην πόρτα τους: όπως για την εθνοεκκαθαριζόμενη και τεμαχιζόμενη Βοσνία το 1995, για την γενοκτονικά ισοπεδούμενη Τσετσενία το 1999, για τη διαμελιζόμενη Γεωργία το 2008, για την ίδια τη διαμελιζόμενη Ουκρανία το 2014 , και πάνω από όλα για τη μαρτυρική Συρία το 2016. Πάντα συμβαίνει, όσο δεν υπάρχουν παγκόσμιες ενώσεις εθνών και στο βάθος των διεθνιστικών τάξεων τις πρώτες μπόρες να τις πληρώνουν οι λαοί της ιμπεριαλιστικής περιφέρειας, αν και τώρα τελικά την πιο μεγάλη ποινή θα την πληρώσουν οι λαοί του Βορρά, ιδίως αυτοί της Ευρώπης και της Ιαπωνίας.

Προς το παρόν, σε αυτή τη φάση, οι ευρωπαϊκοί λαοί, ιδιαίτερα τα εκατοντάδες εκατομμύρια των προλετάριων προσφέρουν απείρως λιγότερα σε σχέση με τους Ουκρανούς πατριώτες για να πολεμήσουν τον ναζί τύραννο, αλλά συνεισφέρουν με το δικό τους ιδρώτα πληρώνοντας για πιο ακριβή ενέργεια, που τους επιβάλλει η περικύκλωση του τύραννου, και υποβάλλονται στις δικές τους πρώτες στερήσεις στη θέρμανση τους και στις μετακινήσεις τους ενώ συνεχίζουν να αγκαλιάζουν με θέρμη τους ουκρανούς πρόσφυγες και στο βάθος βάζουν τον εαυτό τους στο βεληνεκές των αντιποίνων οικονομικών και αργότερα στρατιωτικών του Πούτιν επειδή απαιτούν από τις κυβερνήσεις τους να στείλουν όπλα στην αντίσταση.

Γι αυτό δεν είναι μόνο στους πρώην ή και νυν Τριτοκοσμικούς κλειδοκράτορες των υδρογονανθράκων που ο Πούτιν θέλει να δείξει αποφασιστικότητα σφάζοντας, βασανίζοντας και γκρεμίζοντας μπροστά στα μάτια όλου του πλανήτη ό,τι μπορεί από την πραγματικά ηρωική και αποτελεσματική στον εθνικοαπελευθερωτικό πόλεμο που δίνει Ουκρανία. Θέλει να δείξει αυτή την αποφασιστικότητα και στη Κίνα στο μεγαλύτερο καταναλωτή μη παραγωγού υδρογονανθράκων και εργοστασιάρχη του πλανήτη, αλλα και στην Ινδία του σοβινοφασίστα υποψήφιου σημαντικού ιμπεριαλιστή Μόντι. Είναι τόσο τεράστιας σημασίας για τη Ρωσία η ντεφάκτο υποστήριξη που δίνει η Ινδία και η Κίνα στη Ρωσία στο σπάσιμο της απόπειρας του ευρωπαϊκού εμπάργκο στο πετρέλαιο και στο φυσικό αέριο, ώστε η επίσημη Ελλάδα παρά την ακούραστη δυτική της προσποίηση, βγήκε με το Μητσοτάκη και έβαλε αποφασιστικό βέτο στην ΕΕ η οποία προσπάθησε να συμπληρώσει το εμπάργκο του ρώσικου πετρελαίου με την αναγκαία απαγόρευση σε κάθε πλοίο ευρωπαϊκής ιδιοκτησίας να μεταφέρει ρώσικους υδρογονάνθρακες σε οποιαδήποτε χώρα. Η ΕΕ τότε υπέκυψε στο βέτο του «δυτικού» Μητσοτάκη απνευστί πριν υποκύψει στο βέτο του Ορμπάν. Η Κίνα μπορεί να παίρνει τους ρώσικους υδρογονάνθρακες μέσω αγωγών, αλλά η Ινδία, όπως και άλλες χώρες που θα σπάσουν αυτό το εμπάργκο, δεν έχουν αυτή τη δυνατότητα, οπότε η λύση είναι τα πλοία, ειδικά τα πλοία υγροποιημένου φυσικού αερίου. Με πρόσχημα λοιπόν τα συμφέροντα των ελλήνων πλοιοκτητών από τους οποίους ο πιο ισχυρός βγήκε να πει πριν από κάθε τέτοια συζήτηση ότι δεν θα μεταφέρει ρώσικο πετρέλαιο (Αγγελικούσης), η Ελλάδα έβαλε το βέτο και περιφρούρησε καίρια τα ρώσικα συμφέροντα. Εδώ αποδείχθηκε πόσο πολύτιμο είναι για τη Ρωσία να είναι η Ελλάδα και μάλιστα ειδικά η Ελλάδα του πουλημένου στη Ρωσία και στο ψευτοΚΚΕ ψευτοφιλελεύθερου Μητσοτάκη μέσα στο μέτωπο των υποστηρικτών της Ουκρανίας για να το υπονομεύει από τα μέσα, όπως κάνει πάντα.

Η Ρωσία επικεφαλής ενός παγκόσμιου φασιστικού μετώπου αρπαγής μέσω του καρτέλ των υδρογονανθράκων

Αποδεικνύεται επίσης όσο περνάει ο καιρός ότι η Ρωσία δεν επιδιώκει μια απότομη διακοπή των ποσοτήτων των υδρογονανθράκων που παρέχει στην Ευρώπη πράγμα που θα προκαλέσει με την ωμότητα και οργή των λαών την πολιτική τους επανασυσπείρωση. Φαίνεται ότι επιδιώκει έναν καλό συνδυασμό μερικού κλεισίματος της παροχής υδρογονανθράκων -λίγο πιο ανοιχτά από την ίδια και λίγο πιο κρυφά από το υπό την ηγεσία της μέτωπο των παραγωγών υδρογονανθράκων- και ταυτόχρονα μια διατήρηση όσο γίνεται πιο ψηλά της διεθνούς κατανάλωσης τρίτων χωρών, δηλαδή της ζήτησης των υδρογονανθράκων που παράγει η ίδια αλλά και οι άλλοι παραγωγοί ώστε σταδιακά να ανεβαίνουν στα ύψη οι τιμές. Το αποτέλεσμα μιας αλματώδους ύψωσης των τιμών των υδρογονανθράκων θα είναι διπλά ωφέλιμο όχι μόνο για την ίδια τη Ρωσία αλλά ακόμα πιο πολύ για το παγκόσμιο φασιστικό μέτωπο υπό την ηγεσία της. Από τη μια θα μεταφέρεται ένας πλούτος, μια πελώρια εργατική υπεραξία από τους λαούς της Ευρώπης, της Κορέας και Ιαπωνίας, στους ρωσόφιλους φασίστες ραντιέρηδες των υδρογονανθράκων του πρώην και του νυν τρίτου κόσμου από τον οποίο ένα κομμάτι θα πηγαίνει σα «δώσιμο» στη Ρωσία μιας και αυτή θα είναι ο πολιτικός ηγεμόνας με τα πυρηνικά και την πιο ανεπτυγμένη διπλωματική μηχανή του κόσμου, αλλά και στην Κίνα που είναι ήδη ο ηγέτης βιομήχανος και χρηματιστής, ο δεύτερος στην ιεραρχία των νεοχιτλερικών δουλοκτητών. Βέβαια εκτός από τους λαούς της Ευρώπης και ακόμα περισσότερο από αυτούς, οι ψηλές τιμές των υδρογονανθράκων θα λεηλατούν και τους λαούς και τις χώρες του τρίτου κόσμου που δεν παράγουν υδρογονάνθρακές και έχουν λίγες ΑΠΕ. Μάλιστα όπως είπαμε παραπάνω θα τους οδηγούν σε πείνα και θάνατο επειδή η Ρωσία τους κόβει τα ουκρανικά και, για όποιον θέλει να τιμωρήσει περισσότερο, και τα δικά της σιτηρά. Έτσι θα δίνεται η ευκαιρία στη Ρωσία και στο μπλοκ των παραγωγών υδρογονανθράκων ή σε άλλες φιλικές τους σιτοπαραγωγές χώρες (πχ Ινδία) να εξαγοράζουν επιμέρους χώρες ή επιμέρους τμήματα των αρχουσών τάξεων, ακόμα και τμημάτων των λαών, εθνών, εθνικών μειονοτήτων του Τρίτου κόσμου αλλά ενδεχόμενα και της ίδιας της Ευρώπης ώστε να οικοδομηθεί ένας μεγάλος, ένας διεθνής στρατός που οι νεοχιτλερικοί την κατάλληλη στιγμή θα τον καλέσουν στο μεγάλο πόλεμο για το μεγάλο κοινό πλιάτσικο ενάντια στην περικυκλωμένη Ευρώπη και στον υπόλοιπο πλούσιο Β κόσμο. Έτσι όταν αυτός θα ξεκινήσει θα είναι ένας πραγματικά παγκόσμιος πόλεμος, αν και στα τελικά πλιάτσικα το πάνω χέρι το έχουν πάντα οι αρχηγοί των συμμοριών.

Ο θερμός πόλεμος είναι ο κεντρικός και για την ενεργειακή και γενική πολιτική περικύκλωση της Ευρώπης

Αυτή η μελετημένη και προσεκτική ληστρική απόσπαση υπεραξίας με τη μορφή γαιοπροσόδου από τους βόρειους λαούς ασφαλώς δεν προορίζεται να κρατήσει για πολύ καιρό γιατί ούτε η Ευρώπη ούτε ο πιο φτωχός Τρίτος κόσμος θα κάθονται αμέτοχοι να παρακολουθούν μια τέτοια άνετη ληστεία. Γι αυτό οι νεοναζιστικές λεγεώνες θα κρατάνε ζωντανό τον οικονομικό αποκλεισμό σε συνδυασμό με την πολιτική βία και ανωμαλία στη γηραιά ήπειρο ώστε οι λαοί και οι δημοκρατίες να μην έχουν το χρόνο να προλάβουν να αμυνθούν πολιτικά και στρατιωτικά. Κυρίως όμως θα κρατάνε γι αυτό το λόγο πάνω στο σώμα της Ευρώπης ανοιχτή ή μισάνοιχτη και ματωμένη την πληγή του ουκρανικού πολέμου. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο βλέπουμε και κάποιες ατέρμονες διαπραγματεύσεις από την πίσω πόρτα για τη λεγόμενη «συλλογική ασφάλεια στην Ευρώπη», στην οποία μπορεί να θέλει να μπει μέσα η Ρωσία σαν κατοχική δύναμη και ταυτόχρονα μέσω της Κίνας ή και της Τουρκίας με την ιδιότητα τους σαν «εγγυητριών δυνάμεων της Ουκρανικής ανεξαρτησίας». Μπορεί δηλαδή μια τερατώδης «ειρήνευση» μέσα από μια τέτοια διαδικασία «διεθνών εγγυήσεων» να είναι ένας βασικός, και ίσως αποδειχτεί και ο βασικότερος, στόχος της Ρώσικης εισβολής, που αφού απέδειξε την απάνθρωπη «τρέλλα» της και χάρη στα πυρηνικά της μπορεί να βάλει το χέρι της σε κάθε μόριο της ευρωπαϊκής διακρατικής ζωής, επειδή οι αδιόρθωτοι κατευναστές δεν θα θέλουν ποτέ να την ερεθίσουν ταπεινώνοντας την. Γι αυτό το λόγο θεωρούμε πολύ σημαντικό λάθος την επανάληψη της πρόσκλησης της Ουκρανίας (που είχε γίνει και στην αρχή του πολέμου στη διάρκεια των αρχικών διαμεσολαβήσεων στην Άγκυρα), αυτή τη φορά μέσω του ΥΠΕΞ της Ουκρανίας, την πρώτη του Μάη στη νεοναζιστική Κίνα να γίνει εγγυήτρια της Ουκρανικής ανεξαρτησίας (Ukraine asks China to be security guarantor: interview). Το χειρότερο είναι ότι η Κίνα του Σι είναι η στρατηγικότερη και ισχυρότερη σύμμαχος του εισβολέα και γι αυτό στηρίζει όσο καμιά άλλη τη βασική θέση του ότι γι αυτή την εισβολή την ευθύνη την έχουν οι ΗΠΑ, δηλαδή ένας βασικός σημερινός σύμμαχος του θύματος. Μια συμμετοχή της Κίνας ως εγγυήτρια δύναμη σε μια οποιαδήποτε προσωρινή ειρήνευση στο ουκρανικό (γιατί μόνο προσωρινή μπορεί να είναι αν η Ρωσία δεν φύγει από όλη την Ουκρανία και δεν της δώσει πολεμικές αποζημιώσεις) θα σημαίνει συμμετοχή 10 ακόμα Ρωσιών στη διάσπαση και μετά στον πόλεμο της Ρωσίας κατά της Ευρώπης.

Για μας υπάρχουν δύο μόνοι όροι για μια στοιχειώδη ειρήνευση στην Ουκρανία. Η πλήρης αποχώρηση του ρώσικου στρατού από την Ουκρανία, η πλήρης διατήρηση της κυριαρχίας της Ουκρανίας στα διεθνή πρώην σοβιετικά της σύνορα και η καταγγελία από κάθε κράτος που θέλει να έχει διπλωματικές σχέσεις με την Ουκρανία και κάθε άλλη χώρα του πλανήτη, της επίσημης κανιβαλικής πλατφόρμας του πολέμου όπως αναγγέλθηκε από τον Πούτιν λίγο πριν την εισβολή και στη συνέχεια διευκρινίστηκε με το κείμενο του Ρία Νοβόστι (ΓΙΑΤΙ Η ΟΥΚΡΑΝΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΥΕΜΕΝΗ ΚΑΙ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ, ΚΥΠΡΟΣ ΚΑΙ ΣΕΡΒΙΑ), και τις αντισημιτικές δηλώσεις Λαβρόφ.

Πάντως η πρακτική αυτού του πολέμου με την ισοπέδωση της Μαριούπολης και το ξεκοίλιασμα τόσων πόλεων και τις σφαγές και τα συστηματικά βασανιστήρια μέχρι θανάτου, και τους βιασμούς γυναικών, ανδρών και παιδιών από το ρώσικο στρατό, δεν θα ξεχαστούν από τους ευρωπαϊκούς λαούς. Και το ξέρουν καλά οι νεοναζήδες του Κρεμλίνου και το έχουν αποφασίσει ότι δεν υπάρχει πια ουσιαστικός γυρισμός για αυτούς, ακόμα και αν επιχειρήσουν μια νέα φόρμουλα καθησυχασμού και διάσπασης της Δύσης αν και πιο σύντομη από αυτή του 1990, και φέρουν έναν δήθεν δημοκράτη στη θέση Πούτιν. (Ο κρυφοφασίστας ρώσος ιμπεριαλιστής φιλο-προσαρτητής Ναβάλνυ, ο κρατικός αντικαθεστωτικός τάχα «ριζοσπάστης δημοκράτης» που εξαπατά το πλατύ δημοκρατικό ρεύμα του οποίου ηγήθηκε επάξια ο δολοφονημένος Νεμτσόφ και ενέπνευσε η υπέροχη επίσης δολοφονημένη Πολιτόφσκαγια, αποτελεί μια εκδοχή που δεν μπορούμε να αποκλείσουμε). Το πελώριο βήμα των ρώσων σοσιαλιμπεριαλιστών είναι ότι αποφάσισαν να εκτεθούν ανοιχτά και να κηρύξουν μπροστά στις τηλεοράσεις έναν κτηνώδη και αποτρόπαιο πόλεμο μέσα στην Ευρώπη. Γι αυτό υψώνουν για κάλυψη όπως κάνουν πάντα από τα 1956 - και τώρα τη σηκώνουν ακόμα πιο ψηλά - την κεντρική προσχηματική σημαία που ξέρουν πως θα μπορούσε να τους δώσει συμπάθειες ή ανοχή από τους λαούς, από τα έθνη και από τα κράτη που δεν έχουν δικιά τους οργάνωση και συνείδηση συμφερόντων: Τη σημαία της πάλης ενάντια στην προηγούμενη κυρίαρχη και σήμερα κατερχόμενη ιμπεριαλιστική υπερδύναμη που είναι οι ΗΠΑ.

Αυτή τη συνταγή οι νέοι Χίτλερ της Ρωσίας την πήραν από τους παλιούς. Ενώ είναι σήμερα γνωστό σε όλους ότι εκείνοι συσπείρωσαν τους χειρότερους εκμεταλλευτές και τα πιο αντιδραστικά μεσοστρώματα κραυγάζοντας ενάντια στο πανίσχυρο και ακτινοβόλο τότε σοσιαλιστικό προλεταριάτο της ΕΣΣΔ, είναι ελάχιστα γνωστό ότι οι γερμανοί χιτλερικοί ξεγέλασαν και συσπείρωσαν και ένα σημαντικό κομμάτι του γερμανικού προλεταριάτου, ιδιαίτερα του λούμπεν και, ακόμα περισσότερο, μια σειρά καταπιεσμένους λαούς και έθνη ειδικά του αποικιακού κόσμου, επειδή τους υποσχέθηκαν έναν πόλεμο που θα αφάνιζε τους μισητούς Άγγλους, τους κυρίαρχους τότε ιμπεριαλιστές- αποικιοκράτες. Όμως τότε υπήρχε ένα μεγάλο ανάχωμα στο φασισμό που λεγόταν παγκόσμιο εργατικό και κομμουνιστικό κίνημα με επικεφαλής του την ΕΣΣΔ, που ξεκαθάριζε καθαρά ότι η χιτλερική Γερμανία ήταν χειρότερη από την Αγγλία αλλά και τη Γαλλία και τις καλούσε επίμονα σε από τα 1934 ως τα 1939 στο αντιχιτλερικό αντιγερμανικό μέτωπο. Έτσι κομμουνιστές και σοσιαλδημοκράτες στη μεγάλη τους πλειοψηφία αντιστάθηκαν στη χιτλερική Γερμανία, οπότε οι χιτλερικοί φώναζαν: Κάτω οι κομμουνιστές και κάτω οι φιλελεύθεροι. Ετσι βέβαια οι ίδιοι βοηθούσαν τις μάζες να ενωθούν εναντίον τους και να κινηθούν προς τα αριστερά.

Σήμερα οι μάζες είναι πολύ πιο ώριμες πολιτιστικά και πιο δημοκρατικές πολιτικά από τότε. Το πρόβλημα είναι ότι δεν υπάρχει πουθενά στον κόσμο μια προλεταριακή εξουσία σαν της ΕΣΣΔ τότε, αλλά ούτε υπάρχουν μαζικά προλεταριακά επαναστατικά και πραγματικά κομμουνιστικά κόμματα που να τα θεωρούν οι νέοι Χίτλερ της Ρωσίας και της Κίνας και οι ακόλουθοί τους φασίστες παντού στον κόσμο σαν κύριο εχθρό τους. Έτσι η διεθνής πολεμική κραυγή τους με την οποία σκοτώνουν και βασανίζουν τους δημοκράτες σε όλο τον κόσμο είναι να τους κατηγορούν σκέτα για πράκτορες της νέας Αγγλίας, δηλαδή των ΗΠΑ. Αν αυτός ο ισχυρισμός φαίνεται σε μερικούς αριστερούς τώρα πιο πειστικός από παλιά είναι γιατί τώρα οι ρώσοι και οι κινέζοι νεοχιτλερικοί αντί να έχουν απέναντι τους αληθινούς κομμουνιστές που αποκαλύπτουν την απάτη, έχουν μαζί τους τους ψεύτικους κομμουνιστές, δηλαδή τους χειρότερους προδότες της εργατικής τάξης. Τέτοιοι είναι στην πραγματικότητα και οι ίδιοι οι πολιτικοί πατεράδες των Πούτιν και των Σι, οι ψευτοκομμουνιστές Χρουστσόφ, Μπρέζνιεφ και Τεγκ Σιαο Πιγκ που στη θέση της σοσιαλιστικής ΕΣΣΔ και της σοσιαλιστικής Κίνας έστησαν τις νέες αστικές ληστρικές συμμορίες αυτών των χωρών. Ειδικά μάλιστα οι ρώσοι σοσιαλιμπεριαλιστές μετέτρεψαν και τα αντίστοιχα πραγματικά τότε κομμουνιστικά κόμματα σε όλο τον κόσμο σε συμμορίες πολιτικών πρακτόρων του ρώσικου σοσιαλιμπεριαλισμού αλλάζοντας μάλιστα συχνά και διάφορα χρώματα και εισοδίζοντας μέσα στις αστικές τάξεις. Γι αυτό έχει η Ρωσία την ηγεμονία σε σχέση με την Κίνα στο παγκόσμιο φαιο- «κόκκινο» φασιστικό μέτωπο και γι αυτό άνοιξε αυτή και όχι η Κίνα την αυλαία του Τρίτου Παγκόσμιου πολέμου, επειδή μόνο αυτή μπορεί να οργανώσει τη διεθνή περικύκλωση όχι απλά της Ευρώπης αλλά, όταν χρειαστεί και των ΗΠΑ, δηλαδή της Δύσης ολόκληρης.

Γι αυτούς τους λόγους εκτιμάμε ότι η κλίμακα στην οποία η Ρωσία έδωσε το χτύπημα στην Ουκρανία είναι πλανητική και ότι πρέπει να εξηγηθεί μόνο με τέτοιους όρους. Απλά αυτούς τους όρους μπορεί κανείς να τους διαπιστώσει πιο εύκολα στο ζήτημα της μεγάλης μάχης των μετόπισθεν του ουκρανικού πολέμου που είναι η μάχη για την ενεργειακή ανεξαρτησία και πάνω απ όλα για την πολιτική ενότητα της ΕΕ απέναντι στον εισβολέα. Μπορεί δηλαδή η ασύλληπτη βία της Ρωσίας στην Ουκρανία να αφύπνισε για πάντα και να έδεσε πολιτικά όσο ποτέ πριν τους λαούς και τις χώρες της Ευρώπης μεταξύ τους. Όμως η οικονομική πίεση που ήδη δέχεται η ΕΕ από τη στέρηση της ρώσικης ενεργειακής δεξαμενής αλλά και των δεξαμενών των ανοιχτών και κρυφών φίλων της, από την οποία από οικονομίστικο κρετινισμό και από αστική χοντροπετσιά έχει εξαρτήσει η Ευρώπη την ευημερία της, αρχίζει να μετατρέπεται σε μεγάλο πρόβλημα πολιτικής συνοχής γι αυτήν. Να γιατί η πουτινική Ρωσία συνδύασε μετά από προετοιμασία χρόνων την ωμή στρατιωτική επίθεση με την λεπτή πολιτική και ενεργειακή περικύκλωση.

Να γιατί η Ευρώπη, οι ΗΠΑ και κάθε άλλη χώρα του κόσμου έχουν το δικαίωμα και την υποχρέωση να βοηθάνε την Ουκρανία εξαιτίας του χιτλερικού πολέμου που η πουτινική Ρωσία διεξάγει εναντίον της με το να εφαρμόζουν οικονομικά αντίποινα εναντίον της τελευταίας και να της δίνουν στρατιωτική βοήθεια. Όμως ενώ η μάχη είναι παγκόσμια και δημοκρατική αντιναζιστική στο περιεχόμενο της, υπάρχουν πολιτικοί περιορισμοί που πρέπει να μπαίνουν σε κάθε φάση της. Είναι οι περιορισμοί που βάζει η ανάγκη να μην ενισχύεται πολιτικά ο εισβολέας και να μην αδυνατίζουν οι δημοκρατίες που στέκονται απέναντι του. Για παράδειγμα μια αποστολή ειδικά Νατοϊκών στρατιωτικών δυνάμεων στην Ουκρανία, όπως πχ οι κλειστοί ουρανοί που ζητάει η ουκρανική κυβέρνηση, ενώ είναι από άποψη αρχής εντελώς δίκαιες ενέργειες απέναντι σε χιτλερικές επιθέσεις και αντίθετα από ότι φοβούνται οι δυτικοί δεν θα φέρουν πυρηνικό πόλεμο, δηλαδή δεν θα οδηγήσουν σε αυτοκτονία των νεοχιτλερικών μαζί με όλη την ανθρωπότητα, νομίζουμε ότι δεν συμφέρουν αυτή τη στιγμή από την άποψη της συσπείρωσης της πλειοψηφίας των πληθυσμών του κόσμου. Κατά τη γνώμη μας πρέπει να εξαντληθούν οι δυνατότητες της ουκρανικής αντίστασης να σταματήσει η ίδια τον εισβολέα παίρνοντας όπλα από τη Δύση και αυτή να πιεστεί γι αυτό στο μάξιμουμ από τους ευρωπαϊκούς λαούς. (Βέβαια πάντα το πιο σημαντικό και ουσιώδεις είναι οι λαοί της Ευρώπης να εμποδίσουν κάθε κατάπαυση πυρός που δεσμεύει την Ουκρανία ότι δεν θα διεκδικήσει το ολοκληρωτικό διώξιμο του κατακτητή από τη χώρα και ακόμα περισσότερο από όποιο έδαφος κατέλαβε μετά από τις 24 του Φλεβάρη).

Γιατί όπως είπαμε παραπάνω το μεγαλύτερο πολιτικό όπλο του Πούτιν είναι η απέχθεια των λαών, ιδιαίτερα αυτών του Τρίτου Κόσμου, στις δυτικές, ιδιαίτερα τις αμερικάνικες επεμβάσεις και εισβολές σε άλλες χώρες, όσο και αν αυτές οι μετά την άνοδο του Πουτιν στην εξουσία ήταν και προβοκαρισμένες από τη Ρωσία και δεν είχαν τα ρατσιστικά, γενοκτονικά και, κυρίως τα αποικιακά χαρακτηριστικά της προσάρτησης που έχει ο ρωσικός πόλεμος στην Ουκρανία. Και βέβαια είναι η στάση του Τρίτου Κόσμου που θα κρίνει την έκβαση του μεγάλου πόλεμου που έρχεται, αν δηλαδή η Ευρώπη θα είναι περικυκλωμένη η όχι στη διάρκεια του. Ειδικά μάλιστα, επειδή ο Τρίτος Κόσμος δεν έχει όπως η Ευρώπη την άμεση εμπειρία του β παγκόσμιου πόλεμου για να διακρίνει γρήγορα τη διαφορά του σημερινού ουκρανικού πολέμου από εκείνους των ΗΠΑ τα τελευταία 20 χρόνια, χρειάζεται να μεσολαβήσει ένα διάστημα για να μπορέσουν να δουν οι καταπιεσμένοι του λαοί και χώρες του όχι μόνο το ουκρανικό δίκιο, όσο το δίκιο της Ευρώπης και το δικαίωμα ακόμα και των ΗΠΑ να επέμβουν πιο ενεργά και άμεσα σε αυτόν τον πόλεμο εφόσον το επιζητά ο ουκρανικός λαός. Χρειάζεται δυστυχώς ακόμα χρόνος για να απαντηθεί η προπαγάνδα του Πούτιν και του Σι, που τη διακινεί ο παγκόσμιος κνίτης, ότι στην Ουκρανία δεν πολεμάνε στην ουσία οι Ουκρανοί τους νεοχιτλερικούς αλλά οι αμερικάνοι πολεμάνε το μόνο αντίβαρο στην ισχύ τους που είναι η Ρωσία. Για να αποδείξει το αντίθετο ο ηρωικός ουκρανικός λαός προσφέρει εδώ και τρεις μήνες θυσία στο βωμό της γνώσης και της συνειδητοποίησης των λαών το αίμα του και τον μεγάλο πόνο του, ενώ ταχύρρυθμα εκπαιδευτικά μαθήματα σαν αρνητικοί δάσκαλοι προσφέρουν με την κτηνωδία τους οι ίδιοι οι νεοχιτλερικοί εισβολείς σε όλο τον πλανήτη.

Ένας ανάλογος περιορισμός, που η βάση του είναι οικονομική αλλά καταλήγει κι αυτός να είναι πολιτικός, ισχύει για το μποϋκοτάζ της Ρωσίας στους υδρογονάνθρακες, ουσιαστικά στο φυσικό αέριο. Εδώ το πρόβλημα είναι ότι η Ευρώπη δεν μπορεί σήμερα να πετύχει ένα πραγματικό πλήγμα στη Ρωσία χωρίς να έχει εξασφαλίσει προηγούμενα τις κατάλληλες πολιτικές συμμαχίες με χώρες παραγωγούς αερίου αλλά και χωρίς να έχει βρει τεχνικά μέσα για τη μεταφορά του για όλες τις χώρες, γιατί αλλιώς θα τραυματίσει τον εαυτό της περισσότερο από όσο τη Ρωσία. Με το να τραυματίζεται η ΕΕ και μάλιστα στην πολιτική της ενότητα, πράγμα που είναι το σημαντικότερο, ο ωφελημένος είναι αντικειμενικά η Ρωσία. Γιατί έτσι αδυνατίζει το πιο βασικό οικονομικό, πολιτικό και στρατιωτικό μετόπισθεν της Ουκρανικής αντίστασης που είναι η ΕΕ, οπότε έμμεσα αποδυναμώνεται και η αιχμή του δόρατος της ευρωπαϊκής άμυνας που είναι η Ουκρανία. Και οι ΗΠΑ δεν μπορούν να αντικαταστήσουν για την Ουκρανία την ευρωπαϊκή στήριξη στην προοπτική μιας αναζωπύρωσης της ρώσικης επίθεσης μια επόμενη στιγμή.

*    Η βασική εξήγηση που δίνεται ως τώρα από τους δυτικούς για το ότι η Ρωσία είχε τον αδύνατο στόχο να καταλάβει ολόκληρη την Ουκρανία είναι ότι δεν περίμενε την ηρωική και καλά οργανωμένη αντίσταση του ουκρανικού λαού. Όμως δεν πιστεύουμε ότι σε τέτοιο βαθμό δεν ήξεραν τι αντίσταση θα συναντούσαν τα πολιτικά και στρατιωτικά επιτελεία της υπερδύναμης που εισχωρεί πιο βαθιά από κάθε άλλη στο εσωτερικό των πιο μακρινών χωρών και ότι είχαν τέτοιες παιδαριώδεις αυταπάτες για τους πιο κοντινούς τους γείτονες, και μάλιστα εκείνους που κάνανε τα πιο μαζικά και πιο παρατεταμένα στη σύγχρονη Ευρώπη δημοκρατικά κινήματα για να ξεφορτωθούν τους ίδιους και τους πράκτορές τους. Ή ότι περίμεναν πως ο ουκρανικός στρατός θα διαλυόταν αμέσως και ότι ο ρωσόφωνος πληθυσμός θα τους χειροκροτούσε στους δρόμους, αλλά και ότι είναι εξαιτίας αυτών των αυταπατών που δεν προετοίμασαν ένα στρατό όχι 200.000 αλλά τουλάχιστον 800.000 που ήταν απαραίτητος για έναν πόλεμο αντίστασης μέσα στις πόλεις συν την ισοπέδωση αυτών των πόλεων μπροστά στις κάμερες. Κανείς άλλος δεν ήξερε καλύτερα από αυτούς από άμεση εμπειρία ότι ο ουκρανικός στρατός ναι μεν είχε αιφνιδιαστεί και είχε υποκύψει γρήγορα το 2014, γιατί ήταν ουσιαστικά διαλυμένος από τη ρωσόδουλη ηγεσία Γιαννούκοβιτς, όμως είχε ανασυγκροτηθεί, είχε εκπαιδευτεί και είχε πολεμήσει στη συνέχεια για 8 ολόκληρα χρόνια στο μέτωπο του Ντονμπάς δίνοντας χιλιάδες νεκρούς ως την τωρινή εισβολή, είχε δηλαδή πληρώσει βαρύ φόρο αίματος ώστε να έχει στο μεταξύ μάθει από τα λάθη του και διορθώσει πολλές αδυναμίες του. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο υπουργός άμυνας της Ουκρανίας Ρέζνικοφ θεωρούσε το Γενάρη, όταν ο στρατός που είχε ετοιμάσει η Ρωσία στα σύνορα είχε ήδη φτάσει στις 175.000 (λίγο πιο κάτω από τον τελικό των 190. 000) πως ήταν ανεπαρκής για μια εισβολή στη χώρα επειδή όπως είπε ο ουκρανικός στρατός μπορούσε απέναντι σε αυτόν να «αντιπαρατάξει 250.000 επίσημο αριθμό, 400.000 βετεράνους και 200.000 εφέδρους»).

Επειδή αυτή η αντίσταση ήταν πραγματικά γενναία και ισχυρή, όπως ταιριάζει σε έναν δημοκρατικό αλλά και πολιτικά και στρατιωτικά προετοιμασμένο λαό απλά η Ρωσία δεν μπόρεσε να πάρει ούτε μια πόλη στ αλήθεια παρά μόνο ισοπεδώνοντας την. Αν αυτό το έκανε και για άλλες εκτός από τη Μαριούπολη δεν θα υπήρχε πέτρα στον πλανήτη που δεν θα ξεσηκωνόταν ενάντια σε ένα τέτοιο έγκλημα που θα εκτυλισσόταν μπροστά στις τηλεοράσεις. Έτσι από τη Μαριούπολη πήρε μόνο τα φρικτά ερείπια που τη στοιχειώνουν πολιτικά ενώ στη Χερσώνα η πολύ μεγάλη μάζα του λαού είναι πολιτικά ανυπότακτη.

** Α) Ψήφοι στη Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνώνγια την καταδίκη της Ρωσίας για την εισβολή στην Ουκρανία-https://en.wikipedia.org/wiki/United_Nations_General_Assembly_Resolution_ES-11/1

    Β) Ψήφοι στη Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών για την αναστολή της Ρωσίας από το Συμβούλιο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ - https://en.wikipedia.org/wiki/United_Nations_General_Assembly_Resolution_ES-11/3

*** Ο δευτερεύων λόγος είναι οι σοσιαλφασίστες των ΗΠΑ και της Ευρώπης που εμποδίζουν τη σχιστολιθική εξόρυξη του φυσικού αερίου στις αστικές δημοκρατίες, χώρια από το ότι εμποδίζουν την καθαρή εναλλακτική του που είναι η πυρηνική ενέργεια και τα υδροηλεκτρικά φράγματα.  >>