Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα ο Γκιου­λέν εί­ναι, ό­πως έ­χου­με γρά­ψει σε προη­γού­με­να άρ­θρα της Ν.Α., έ­νας α­με­τα­νό­η­τος σκο­τα­δι­στής, α­ντι­ση­μί­της, υ­πο­στη­ρι­κτής του πα­γκό­σμιου ρω­σο­κι­νε­ζι­κού νε­ο­χι­τλε­ρι­κού ά­ξο­να, και το δί­κτυό του, που αρ­χι­κά εί­χε στη­ρί­ξει την ά­νο­δο του Ερ­ντογάν στην ε­ξου­σί­α σε κό­ντρα με τους κε­μα­λι­στές στρα­τη­γούς, τώ­ρα ε­πι­χει­ρεί να τον α­να­τρέ­ψει χρη­σι­μο­ποιώ­ντας γι’ αυ­τό τη συ­κο­φα­ντί­α, τα σκάν­δα­λα και τους αν­θρώ­πους που δια­θέ­τει μέ­σα στο βα­θύ κρα­τι­κό μη­χα­νι­σμό. Κα­τα­φεύ­γο­ντας στις Η­ΠΑ ο Γκιου­λέν φρό­ντι­σε να κρύ­ψει το βε­βα­ρυμ­έ­νο του πα­ρελ­θόν, για να εμ­φα­νί­σει ένα “με­τριο­πα­θές” δυ­τι­κό­φι­λο πρό­σω­πο. Ό­μως τα έρ­γα και τα λό­για του εί­ναι γνω­στά και εί­ναι κά­τι για το ο­ποί­ο ο ί­διος δεν έ­χει κά­νει κα­μί­α αυ­το­κρι­τι­κή. Η α­ντί­θε­ση μάλιστα με τον Ερ­ντο­γάν εμ­φα­νί­στη­κε και έ­γι­νε ευθέως α­ντα­γω­νιστι­κή σε μια στιγ­μή που ο τε­λευ­ταί­ος ε­πι­χεί­ρη­σε μα­ζί με τον α­να­τρα­πέ­ντα ισλαμι­στή πρό­ε­δρο της Αι­γύ­πτου Μόρ­σι και με τις άλ­λες ση­μα­ντι­κές χώ­ρες της πε­ριο­χής να ε­πι­λύ­σει το Συ­ρια­κό πα­ρα­κά­μπτο­ντας τις δύ­ο υ­περ­δυ­νά­μεις, και βα­σι­κά τη Ρω­σί­α.

Με­τά τις συλ­λή­ψεις, Ευ­ρώ­πη και Η­ΠΑ -που στην η­γε­σί­α τους εί­ναι πιο δια­βρω­μέ­νες α­πό τους αν­θρώ­πους του σο­σια­λι­μπε­ρια­λι­σμού α­πό πο­τέ άλ­λοτε-, α­ντί να υ­πο­στη­ρί­ξουν τη νί­κη αυ­τή του τουρ­κι­κού λα­ού α­πέ­να­ντι στους πιο μαύ­ρους α­ντι­δρα­στι­κούς ή έ­στω να α­πο­φύ­γουν να α­να­μι­χθούν στα ε­σωτε­ρι­κά της χώ­ρας, κού­νη­σαν το δά­χτυ­λο στον Ερ­ντο­γάν. Πο­λύ χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά, ο νέ­ος ε­πί­τρο­πος διεύ­ρυν­σης της Ε­Ε χα­ρα­κτή­ρι­σε ει­ρω­νι­κά την α­στυ­νο­μι­κή ε­πι­χεί­ρη­ση για τη σύλ­λη­ψη των δη­μο­σιο­γρά­φων σαν “ό­χι α­κρι­βώς πρό­σκλη­ση για να προ­χω­ρή­σουμε” (The Guardian, 19/12). Την ί­δια στιγ­μή που διε­ξά­γε­ται η πά­λη με τον υπε­ρα­ντι­δρα­στι­κό ι­σλα­μο­φα­σι­σμό, η Δύ­ση πιέ­ζει την Ά­γκυ­ρα να στεί­λει δυνά­μεις στη Συ­ρί­α, σε έ­να στρα­τη­γι­κά α­σή­μα­ντο μέ­τω­πο του πο­λέ­μου και στο πλευ­ρό των δια­με­λι­στών του ΠΚΚ, αλ­λά και του ί­διου του Ά­σα­ντ, ο­ξύ­νο­ντας τις σχέ­σεις μα­ζί της και ο­δη­γώ­ντας την σε πλή­ρη α­πο­μό­νω­ση και τε­λι­κά στα νύ­χια της κα­λο­κρυμ­μέ­νης ρώ­σι­κης δι­πλω­μα­τί­ας.
Στην ου­σί­α έ­νας ι­σλα­μι­στής, δηλ. κά­ποιος που δεν έ­χει ξε­κά­θα­ρη εικό­να της α­ντι­κει­με­νι­κής πα­γκό­σμιας πραγ­μα­τι­κό­τη­τας και που συν­δέ­ε­ται με χί­λια νή­μα­τα με τη χει­ρό­τε­ρη πο­λι­τι­κοϊδε­ο­λο­γι­κή κα­θυ­στέ­ρη­ση και αντί­δρα­ση και πά­ει και τα βά­ζει γε­νι­κά με τον ι­μπεριαλι­σμό, εί­ναι πο­λύ επιρ­ρε­πής στο να α­πορ­ρο­φη­θεί α­πό ε­κεί­νον τον ι­μπε­ρια­λι­σμό που φρο­ντί­ζει να κρύ­βει τις προ­θέ­σεις του και έ­χει τους κα­λύ­τε­ρους δε­σμούς με την πο­λι­τι­κοϊδε­ο­λο­γι­κή α­ντί­δρα­ση και κα­θυ­στέ­ρη­ση. Έ­τσι, η αι­σχρή α­ντι­δη­μοκρα­τι­κή και χω­ρίς αρ­χές στά­ση της Δύ­σης, σε συν­δυα­σμό και με την κά­λυ­ψη του πραγ­μα­τι­κού (ρω­σό­δου­λου) προ­σα­να­το­λι­σμού του Γκιου­λέν, σπρώχνει τον Ερ­ντο­γάν κα­τευ­θεί­αν στην α­γκα­λιά της Μό­σχας. Έ­τσι ε­ξη­γεί­ται που η Τουρ­κί­α, σε α­ντί­θε­ση με τις δυ­τι­κές χώ­ρες, δε συμ­με­τέ­χει στο οι­κο­νο­μι­κό ε­μπάρ­γκο της Δύ­σης α­πέ­να­ντι στη Ρω­σί­α. Την ί­δια στιγ­μή ο Πού­τιν πη­γαί­νει στην Ά­γκυρα για να κλεί­σει νέ­ες οι­κο­νο­μι­κές και ε­νερ­γεια­κές συμ­φω­νί­ες (αύ­ξη­ση της προ­μή­θειας σε φυ­σι­κό α­έ­ριο, ε­πί­σπευ­ση κα­τα­σκευ­ής πυ­ρη­νι­κού ερ­γο­στασί­ου κτλ.). Πα­ρό­λ’ αυ­τά ο Ερ­ντο­γάν συ­νε­χί­ζει να κη­ρύσ­σει α­νοι­χτό δι­πλω­ματι­κό πό­λε­μο ε­νά­ντια στον α­γα­πη­μέ­νο της Ρω­σί­ας αι­γύ­πτιο δι­κτά­το­ρα Σί­σι, τον ο­ποί­ο ό­μως, διευ­κο­λύ­νο­ντας τη Ρω­σί­α, υ­πο­στη­ρί­ζει και η τυ­φλή Δύ­ση και η ε­πί­σης τυ­φλή στο συ­γκε­κρι­μέ­νο ζή­τη­μα Σ. Α­ρα­βί­α.

Ο Ερ­ντο­γάν έ­χει έ­τσι α­πο­μο­νω­θεί α­κό­μα πε­ρισ­σό­τε­ρο, κα­θώς η ως τώρα σχε­τι­κά φι­λι­κή του λό­γω του α­ντι-Άσα­ντ και α­ντι-Ι­ράν κοι­νού με­τώ­που Σα­ου­δι­κή Α­ρα­βί­α κά­νει κι­νή­σεις προ­σέγ­γι­σης με το Κρεμ­λί­νο. Με τη δια­με­σολά­βη­ση της Ρω­σί­ας το Κα­τάρ στα­μα­τά­ει τις ε­χθρι­κές προς τον Σί­σι α­να­με­ταδό­σεις του Αλ Τζα­ζί­ρα στην Αί­γυ­πτο, πράγ­μα που χα­ρο­ποιεί την Σ. Α­ρα­βί­α (El Pais, 26/12).

Η Τουρ­κί­α εί­ναι ω­στό­σο μί­α χώ­ρα-κλει­δί για τα συμ­φέ­ρο­ντα του σο­σιαλι­μπε­ρια­λι­σμού στη Με­σό­γειο. Μια Τουρ­κί­α ό­χι μό­νο ε­χθρι­κή, αλ­λά και α­πλά ου­δέ­τε­ρη α­πέ­να­ντι στη Ρω­σί­α, αποτελεί εμπόδιο για την τε­λευ­ταί­α, που διαφορετικά δεν μπο­ρεί να έ­χει α­σφα­λή πρό­σβαση στη Με­σό­γειο, πράγ­μα που α­κυ­ρώ­νει ό­λη την αντιευ­ρω­πα­ϊκή της στρατη­γι­κή. Αυ­τό το γε­γο­νός ε­ξη­γεί την ό­ξυν­ση της πά­λης στο ε­σω­τε­ρι­κό της χώ­ρας, αλ­λά και την ε­νορ­χη­στρω­μέ­νη δι­πλω­μα­τι­κή ε­πί­θε­ση ε­νά­ντιά της α­πό τις υπερ­δυ­νά­μεις και τα τσι­ρά­κια τους στη ση­με­ρι­νή η­γε­σί­α της Ε­Ε.