Αν ο ελληνικός λαός δεν διακρίνει και δεν συντρίψει τους αληθινούς εχθρούς του, θα ζήσει μια οικονομική καταστροφή πολύ μεγαλύτερη από αυτή που ζει ως σήμερα μαζί και μια δικτατορία. Αυτοί που θα υποφέρουν περισσότερο θα είναι οι εργαζόμενοι και οι άνεργοι που ήδη πιο πολύ απ όλους δοκιμάζουν την πείνα και την ταπείνωση. Αυτοί έχουν κοινή μοίρα για τον εξής λόγο: όσο πιο πολλοί είναι οι άνεργοι τόσο πιο πολύ υποφέρουν και οι εργαζόμενοι, γιατί τα αφεντικά απειλούν τους δεύτερους ότι αν δεν δέχονται τους όρους τους ενάμιση εκατομμύριο άνεργοι περιμένουν να τους πάρουν τη θέση. Για να μπορούν λοιπόν οι εργαζόμενοι να παλέψουν αποτελεσματικά σε κάθε χώρο δουλειάς ενάντια στην υπερεκμετάλλευσή τους πρέπει πρώτα απ όλα να παλέψουν μαζί με τους ανέργους και όλο το λαό για να μειώσουν την πελώρια ανεργία.

Αλλά για να πολεμήσει κανείς την ανεργία πρέπει να ξέρει που οφείλεται. Το μεγάλο πρόβλημα είναι ότι τυφλώνουν σε αυτό το ζήτημα πιο πολύ το λαό μας εκείνοι που εμφανίζονται σαν εκπρόσωποί του, δηλαδή σαν εργατικά και αριστερά κόμματα. Αυτοί λένε ότι για την ανεργία φταίνε τα μνημόνια που τα έφεραν οι δανειστές για να καταστρέψουν τη χώρα και να την αγοράσουν τζάμπα. Όμως το ένα ζήτημα είναι γιατί τόσο λίγες χώρες στην Ευρώπη μπήκαν σε μνημόνια, γιατί όλες αυτές βγήκαν από τα μνημόνια και γιατί από αυτές μόνο η Ελλάδα έχασε το 25% της παραγωγής της ενώ οι άλλες ελάχιστα, και μόνο σε αυτήν η ανεργία ανέβηκε 150% ενώ στις άλλες πέφτει. Το άλλο ζήτημα είναι γιατί καταστρέφουν οι ευρωπαίοι με τα μνημόνια τη χώρα για να την αγοράσουν τζάμπα, όπως λένε, την ώρα που αυτοί που κυρίως αγοράζουν τζάμπα τα καλύτερα κομμάτια της είναι οι ρώσοι και κινέζοι κρατικο- ολιγάρχες.

Για τη χρεωκοπία και τα μνημόνια φταίει ο εσωτερικός συνειδητός πολιτικός πόλεμος στη βιομηχανική παραγωγή και όχι οι δανειστές

Στην ουσία η κρίση της Ελλάδας οφείλεται σε μια εντελώς εσωτερική ελληνική αιτία. Πρόκειται για ένα επί πολλές δεκαετίες μεθοδικό πολιτικό σαμποτάρισμα όλων των τομέων της παραγωγής, ιδιαίτερα της βιομηχανικής στο οποίο επιδίδεται η ψευτοαριστερά (κυρίως ο ΣΥΡΙΖΑ και το ψευτοΚΚΕ) και οι κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ με ευθύνη των αρχηγών τους, δηλαδή των Α. και Γ. Παπανδρέου, Σημίτη, Καραμανλή του β΄ και Σαμαρά. Αυτό το σαμποτάζ έφερε τελικά τη χρεωκοπία του 2009 οπότε και τα μνημόνια και γίνεται με χιλιάδες τρόπους. Κυρίως γίνεται με κυβερνητικές, διοικητικές και δικαστικές απαγορευτικές αποφάσεις με πρόσχημα τη μόλυνση, τα δάση και τα αρχαία, ή με εσκεμμένες γραφειοκρατικές καθυστερήσεις ή με την τεχνητή αύξηση του κόστους της ενέργειας, ή με την υπερφορολόγηση, ή με απεργίες που τραβάνε επίτηδες μέχρι το κλείσιμο επιχειρήσεων και την απόλυση όλων των εργατών (πχ Πιρέλι, Γκουντγίαρ, Χαλυβουργία Ασπροπύργου) ή ακόμα και με αλλεπάλληλους εμπρησμούς εργοστασίων, αποθηκών ή μεγαλοκαταστημάτων λιανικής (πχ Σόφτεξ, Σπρίντερ, Μινιόν).

Αυτός ο πόλεμος όχι μόνο δεν σταμάτησε με τα μνημόνια, αλλά δυνάμωσε και μάλιστα έφτασε σε οργιώδη ύψη με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Αυτή έδωσε το μεγαλύτερο ως τώρα χτύπημα στον παραγωγικό ιστό της χώρας, ιδίως στη βιομηχανία, όταν το 2015 με την εσκεμμένη παράταση της διαπραγμάτευσης πέρα από το χρονικό όριο κάλυψης των ελληνικών τραπεζών από την ΕΚΤ προκάλεσε τραπεζικό πανικό και τα κάπιταλ κοντρόλς. Έτσι κατάφερε να στραγγαλίσει τη χρηματοδότηση χιλιάδων επιχειρήσεων και να προκαλέσει το κλείσιμο ή την εν δυνάμει χρεωκοπία τους. Αλλά έκανε και πιο ωμό σαμποτάζ. Έτσι α) πάγωσε την επένδυση των 8 δις του Ελληνικού από την οποία θα ζούσαν 70.000 άνεργοι και θα μειωνόταν το έλλειμμα του ασφαλιστικού για το οποίο σκοτώνει η κυβέρνηση τους μικρομεσαίους με τις νέες ασφαλιστικές υπερεισφορές, β) σταμάτησε τους ελέγχους ενάντια στο λαθρεμπόριο καυσίμων από το οποίο το κράτος χάνει 1 δις το χρόνο, γ) σταμάτησε την επένδυση των 400εκ της Αφάντου Ρόδου, του 1 δις της μονής Τοπλού, του 1,5 δις της Αταλάντης, δ) έδιωξε την αυτοκινητοβιομηχανία ΤΕΣΛΑ, ε) πάγωσε τα υδατοδρόμια για τα υδροπλάνα, στ) παγώνει την έρευνα για τους υδρογονάνθρακες και κρατάει σε αχρηστία το υδροηλεκτρικό φράγμα της Μεσοχώρας. Όλα αυτά την ώρα που οι χαλυβουργίες κλείνουν από την πανάκριβη τιμή της κιλοβατώρας και του πανάκριβου ρώσικου φυσικού αέριου ενώ εκατοντάδες χιλιάδες μικροεπιχειρήσεις πεθαίνουν από την υπερφορολόγηση και πιο πολύ από τις ψηλές ασφαλιστικές εισφορές που επιβάλλουν οι εγκληματίες του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό το αυξανόμενο σαμποτάζ σημαίνει μείωση του ύψους και του όγκου των μισθών, οπότε διαρκή μείωση του όγκου των ασφαλιστικών εισφορών παρά την αύξηση του ύψους τους, οπότε αύξηση των ελλειμμάτων των ταμείων, οπότε αύξηση των κρατικών ελλειμμάτων για την πληρωμή των συντάξεων. Αν σε αυτά προσθέσει κανείς τη μείωση των φορολογικών εσόδων του κράτους λόγω της μείωσης της κατανάλωσης του εργαζόμενου και άνεργου πληθυσμού καταλαβαίνει κανείς από που προκύπτουν τα όλο και μεγαλύτερα κρατικά ελλείμματα, τα οποία μοιραία φέρνουν διαρκώς χειρότερα νέα μνημονιακά μέτρα, δηλαδή νέα μείωση της κατανάλωσης του πληθυσμού. Μάλιστα από όλα τα μέτρα των δανειστών οι κυβερνήσεις διαλέγουν αυτά που κάνουν τη μεγαλύτερη ζημιά στην παραγωγή, όπως είναι η υπερφορολόγηση και η αύξηση των εισφορών, πράγμα που τελικά μειώνει και τον όγκο των φόρων και τον όγκο των εισφορών που συλλέγει το κράτος. Η αληθινά μεγάλη ευθύνη των ευρωπαίων δανειστών σε αυτό το έγκλημα, είναι ότι για να διατηρούν μια επίπλαστη εικόνα ευρωπαϊκής ενότητας, επιτρέπουν στις ελληνικές κυβερνήσεις να μένουν στο Ευρώ με όρους καταστροφής της παραγωγής, και μάλιστα να καταστρέφουν τη χώρα καλυπτόμενες πολιτικά πίσω από τα μνημόνια.

Είναι η Ρωσία και η Κίνα που πάνω από όλους επωφελούνται από το σαμποτάζ της παραγωγής και για λογαριασμό τους αυτό διεξάγεται

Για να βρει κανείς γιατί γίνεται αυτό το σαμποτάζ, πρέπει να αρχίσει από το ποιος είναι αυτός που κυρίως επωφελείται από αυτό. Αντίθετα από ότι λένε οι αντιευρωπαίοι, δηλαδή η ψευτοαριστερά και οι φασίστες, αποδεικνύεται σήμερα ότι αυτός που επωφελείται δεν είναι κυρίως η Ευρώπη, αλλά η Ρωσία και η στρατηγική σύμμαχός της Κίνα που χάρη στην καταστροφή της οικονομίας από τους σαμποτέρ αποχτάνε σχεδόν τζάμπα από αυτούς τα οικονομικά κλειδιά της βαριά τραυματισμένης χώρας μας, δηλαδή τις βασικές υποδομές και την ενέργεια και σε λίγο και τις τράπεζες. Είναι η Κίνα που πήρε το Λιμάνι του Πειραιά (ΚΟΣΚΟ). Είναι η Ρωσία με τον άνθρωπο του Πούτιν Σαββίδη που πήρε λιμάνι της Θεσσαλονίκης (σε συνεργασία με στενά συνεργαζόμενους με το ρώσικο κράτος γερμανούς, καθώς και με γάλλους δεμένους με την ΚΟΣΚΟ). Είναι επίσης ρώσοι ολιγάρχες που πήραν τον ΟΠΑΠ, που αγοράζουν για ένα κομμάτι ψωμί -λόγω του επίτηδες πανύψηλου ΕΝΦΙΑ- ακριβά τουριστικά ακίνητα, ενώ αρπάζουν και εργοστάσια με μαζική γεωργοκτηνοτροφική βάση (Δωδώνη, ΣΕΚΑΠ) κλπ. Ακόμα και εκεί που φαίνεται ότι αγοράζουν οι δυτικοί η δουλειά γίνεται σε μοιρασιά με τη Ρωσία (ο ΟΣΕ χαρίστηκε κυριολεκτικά στους ιταλικούς σιδηροδρόμους αφού πρώτα αυτοί έκαναν συμφωνία μοιρασιάς με τους ρώσικους σιδηροδρόμους, ενώ τα 14 αεροδρόμια δόθηκαν σε μια γερμανική εταιρία που κάνει χοντρές δουλειές στη Ρωσία και τη διεύθυνση τους θα την έχει ο άνθρωπος της Ρωσίας Κοπελούζος). Ταυτόχρονα είναι οι κινέζοι που πήραν μεγάλο μέρος του ΑΔΜΗΕ, αγοράζουν λιγνιτικούς σταθμούς και έχουν μπει χοντρά στις τηλεπικοινωνιακές υποδομές (ΟΤΕ, FORTHNET).

Όμως ο αριστερός κόσμος που σε άλλες εποχές θα ήταν αυτός που θα αντιδρούσε πρώτος σε αυτό το ξεπούλημα είναι πολιτικά αποπροσανατολισμένος από τα δήθεν αριστερά κόμματα, ιδιαίτερα από το ψευτοΚΚΕ και τους εξωκοινοβουλευτικούς βαστάζους τους, που λένε διαρκώς ότι δεν μας νοιάζει ποιος και πως αγοράζει τη χώρα αφού δεν κάνουμε διάκριση ανάμεσα σε καπιταλιστές. Λένε δηλαδή ότι λέγανε οι τροτσκιστές στην κατοχή ότι το ίδιο εχθροί ήταν οι γερμανοί κατακτητές και οι έλληνες αστοί που αντιστέκονταν σε αυτούς. Και τούτο γιατί οι ηγεσίες της ψευτοαριστεράς είναι πολιτικοί συνεχιστές των προδοτών που πήραν με δόλο και με βία την πολιτική εξουσία και από κει τον οικονομικό πλούτο στις πρώην σοσιαλιστικές Ρωσία (στα 1956) και Κίνα (στα 1978) και τις μετέτρεψαν σε ιμπεριαλιστικές φασιστικές. Να γιατί αυτοί οι προδότες της αριστεράς έχουν στο πλευρό τους υπέρ των αρπακτικών της Κίνας και της Ρωσίας, όλους όσους μυρίζονται φασισμό και τώρα η απαίσια αυτή μυρουδιά αναδύεται κεντρικά από το ρωσοκινέζικο πολεμικό επιθετικό μέτωπο. Nα γιατί όλοι αυτοί είναι ενωμένοι ενάντια στην εθελοντική και γι αυτό δημοκρατική ένωση αστικών κρατών που είναι η Ενωμένη Ευρώπη.

Η τραγωδία είναι ότι όχι μόνο αυτοί αλλά όλος ο επίσημος πολιτικός κόσμος δεν αντιδρά καθόλου που ο άνθρωπος της ρώσικης κρατικοολιγαρχίας Σαββίδης αγόρασε με σκανδαλώδη διαγραφή χρεών τη ΣΕΚΑΠ και τον ΠΑΟΚ, που παίρνει κύπελλα με εξαγορές και βία για να κατασκευάσει έναν πολιτικό στρατό προκειμένου να γίνει η Θεσσαλονίκη λιμάνι της Ρωσίας στη Μεσόγειο και τελικά όλη η Ελλάδα μια αποικία της. Να γιατί χωρίς διαμαρτυρίες η κυβέρνηση ετοιμάζεται να του δώσει το μεγαλύτερο τηλεοπτικό κανάλι, το MEGA, αφού πρώτα η ίδια το έκλεισε με οικονομικό στραγγαλισμό. Αυτά όλα προετοιμάζουν τελικά μια φασιστική δικτατορία τσαβικού τύπου, γι αυτό βλέπει κανείς τους ναζήδες της ΧΑ, αυτά τα πιο πιστά τσιράκια του Πούτιν, τόσο άνετα να προπηλακίζουν βουλευτές μέσα στο κοινοβούλιο.

Έτσι επίσης εξηγείται γιατί σύσσωμος ο πολιτικός κόσμος θεωρεί φυσιολογικό ή και χειροκροτεί το γεγονός ότι μια πανίσχυρη φασιστική χώρα σαν την Κίνα απόκτησε το κεντρικό λιμάνι της χώρας μας όπου τώρα δεν γίνεται καμιά απεργία και κανένα κίνημα καταγγελίας για το πόσο κατάφωρα παραβιάζεται εκεί από τα νέα αφεντικά η εργατική νομοθεσία. Ποτέ η Κίνα δεν θα άρπαζε την τόσο πολύτιμη Επισκευαστική Ζώνη του Περάματος αν προηγούμενα δεν την είχε στραγγαλίσει παραγωγικά το κλαδικό σωματείο του ΠΑΜΕ ρίχνοντας 5000 εργάτες στην ανεργία, καθώς επί χρόνια έδιωχνε τα καράβια με διαρκείς προσχηματικές απεργίες μέσω των οποίων τα κατακρατούσε εκεί για μήνες. Είναι επίσης χαρακτηριστικό ότι εκεί ακριβώς στη Ζώνη με την έγκριση της ελληνικής δικαιοσύνης και των κυβερνήσεων Σαμαρά και Σύριζα και με την πλήρη ανοχή του κλαδικού του ΠΑΜΕ έχουν στήσει οι ναζί της ΧΑ το πρώτο ανοιχτά ρατσιστικό εργατικό συνδικάτο της χώρας. Κι όμως το ίδιο αυτό κλαδικό σωματείο του ΠΑΜΕ είχε εμποδίσει με τραμπουκισμούς και εκβιασμούς τη δημιουργία από τους εργάτες (που το ήθελαν και είχαν όπως όλοι εργάτες το δικαίωμα να το έχουν), ενός πρωτοβάθμιου εργοταξιακού σωματείου της Ζώνης σε πλήρη σύγκρουση με το ρατσισμό και τους ναζί*.

Αντίσταση στην κομπραδόρικη αστική τάξη νέου τύπου και κλασικού τύπου. Όχι στις εργασιακές γαλέρες

Οι εργάτες και οι άνεργοι δεν έχουν πιο επικίνδυνο ταξικό εχθρό από τον εσωτερικό, δηλαδή τους ψευτο-αντικαπιταλιστές, που εμφανίζονται κυρίως με αριστερό, αλλά στην περίπτωση των ναζιστών και υπερδεξιό πρόσωπο. Όλοι αυτοί ενώ στα λόγια τα βάζουν γενικά με τον καπιταλισμό ή ειδικά με τους τραπεζίτες, στην πράξη τα βάζουν μόνο με τους ντόπιους ή τους δυτικούς καπιταλιστές, για να ανοίξουν το δρόμο στους ρωσοκινέζους κρατικο- καπιταλιστές που είναι οι πιο φασίστες και θέλουν να κάνουν τη χώρα αποικία τους. Το ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει την Ελλάδα μέσα στην ΕΕ, όπως τη θέλει πια ανοιχτά και το ψευτοΚΚΕ καθώς και οι φανατικά ρωσόφιλοι ναζί, δεν είναι επειδή αγαπάνε την ΕΕ αλλά επειδή το θέλει η Ρωσία για να τη διασπάει από τα μέσα σε συμμαχία με τις ΗΠΑ του φίλου της Τραμπ. Για να καθησυχάζεται άλλωστε η ΕΕ ξεπουλιέται από το ΣΥΡΙΖΑ και ένα μειοψηφικό μέρος της ελληνικής κρατικής περιουσίας και σε ευρωπαϊκά κεφάλαια.

Η πολιτικο-ιδεολογική αποδέσμευση των εργαζόμενων και των ανέργων από την ψευτοαριστερά και τους ξένους προστάτες της, που αποτελούν τον κύριο εχθρό τους, δεν φτάνει για την επιβίωση τους αν δεν αντισταθούν και στο κύρια δυτικόφιλο κομμάτι της αστικής τάξης. Γιατί και αυτό, λόγω της ανεργίας που προκαλούν οι σαμποτέρ, εκμεταλλεύεται όσο μπορεί περισσότερο τους εργαζόμενους συντρίβοντας τα μεροκάματα και τα εργασιακά τους δικαιώματα, χώρια που ο κύριος πολιτικός του εκπρόσωπος Μητσοτάκης δεν καταγγέλλει ποτέ το σαμποτάζ που συντρίβει τα πιο παραγωγικά τμήματα της ελληνικής αστικής τάξης, αλλά μιλάει για «αριστερές ιδεοληψίες της κυβέρνησης». Το χειρότερο είναι ότι αυτός και οι άλλοι υποτιθέμενοι φιλοευρωπαίοι Γεννηματά, Θεοδωράκης κλπ εκθειάζουν τις σκανδαλώδεις εκχωρήσεις στρατηγικών τομέων της οικονομίας στους ρωσοκινέζους, και ευνοούν την κρατική υπερπάχυνση των κρατικο-ολιγαρχών (Μπόμπολα, Κόκκαλη, Κοπελούζου, Γερμανού, Μυτιληναίου) που είναι δεμένοι με το ρωσοκινέζικο μπλοκ εξουσίας. Γι αυτό όλοι τους κοιτάνε αλλού όταν ο ΣΥΡΙΖΑ φιμώνει τον εχθρικό του τύπο (ΔΟΛ) και τον παραδίνει στον Σαββίδη, ή όταν φασιστικοποιεί το κράτος με το να εκκαθαρίζει τους δικαστές που του αντιστέκονται, ή όταν με τους ρωσόδουλους ΑΝΕΛ εκκαθαρίζει ταχύτατα το στρατό για να προωθήσει προφανώς τους φιλικότερους στο νέο μπλοκ εξουσίας αξιωματικούς , ή όταν αποφυλακίζει τους φονιάδες της ΧΑ και τους αφήνει να τραμπουκίζουν την ώρα που χρυσαυγιτοποιείται η αστυνομία. Η ελληνική αστική τάξη, ακόμα και τα πιο βαλλόμενα από τους σαμποταριστές παραγωγικά τμήματά της, έχει αποδείξει ότι δεν μπορεί να σώσει τη χώρα από την καταστροφή και το φασισμό.

Αυτοί που αν οργανωθούν μπορούν να το κάνουν είναι αυτοί που δεν έχουν να χάσουν πολλά και δεν είναι εξαρτημένοι από την κρατική εξουσία. Τέτοιοι είναι κυρίως οι εργάτες, οι κακοπληρωμένοι υπάλληλοι του ιδιωτικού τομέα, και βέβαια οι άνεργοι. Μόνο αν αυτοί οργανωθούν και σχηματίσουν γύρω τους ένα πλατύ δημοκρατικό και πατριωτικό μέτωπο συσπειρώνοντας και τους μικροεπαγγελματίες και τους μικρομεσαίους επιχειρηματίες που καταστρέφονται με βασανιστικό τρόπο από τους φορομπήχτες σαμποταριστές, μπορούν να εμποδίσουν τη συντριβή ή την ακύρωση με ψεύτικες δικαιολογίες κάθε παραγωγικής επένδυσης. Επίσης, σε κάθε επιχείρηση που κινδυνεύει με κλείσιμο οι εργαζόμενοι όχι μόνο δεν πρέπει να είναι αδιάφοροι, όπως τους ζητάει η ψευτοαριστερά, αλλά να απαιτούν γνώση της οικονομικής κατάστασης της και να διεκδικούν από το κράτος, τις τράπεζες και τα κόμματα άμεσα μέτρα επιβίωσης της. Ταυτόχρονα, όμως πρέπει και σε αυτές τις επιχειρήσεις και σε όλες τις άλλες να αρνούνται οι εργαζόμενοι να δουλεύουν με όρους γαλέρας, με κλέψιμο του χρόνου της δουλειάς τους, του μισθού τους και της ασφάλισής τους και να οργανώνονται γι’ αυτό με κάθε τρόπο που μπορούν, σε κάθε χώρο δουλειάς και στη συνέχεια σε επίπεδο κλάδου όπου σήμερα η συνδικαλιστική ζωή αργοπεθαίνει στα χέρια των σφραγίδων του κρατικού συνδικαλισμού της ΓΣΕΕ και του ΠΑΜΕ, που καλούν το λαό σε αγώνα «για τα μάτια» τη μέρα της ψήφισης των μνημονίων. Τέλος μόνο οι εργαζόμενοι και οι άνεργοι μπορούν σαν μαζικό κίνημα να επιβάλουν ένα επίδομα ανεργίας για όλους τους ανέργους, κόντρα στο καθεστώς που τους αναγκάζει να επιβαρύνουν τους συνταξιούχους συγγενείς τους πράγμα που υπονομεύει το ηθικό τους και την οργανωμένη αντίστασή τους στο καθεστώς της εξαθλίωσης. Με όλα αυτά οι εργαζόμενοι και οι άνεργοι μπορούν να αποκτήσουν πολιτική υπεροχή συνολικά απέναντι στην εργοδοσία, στο κράτος και στα κλασσικά ή στα νέου τύπου αστικά, ψευτοεργατικά κόμματα, συσπειρώνοντας δίπλα τους όλα τα στρώματα και τμήματα τάξεων που καταπιέζονται για να παίξουν τον ιστορικό επαναστατικό τους ρόλο.

* Πρόκειται για το πρωτοβάθμιο αντιρατσιστικό σωματείο που προσπάθησε να δημιουργήσει στα 2010 το πολύ πλατύ κίνημα της «Αυτοοργάνωσης των εργατών της Ζώνης» στο οποίο πρωτοπόρα συμμετείχε η συνδικαλιστική παράταξη της ΟΑΚΚΕ στη Ζώνη, ο ΕΡΓΑΣ.

Αθήνα, 17/5/2017

-Δημοσιεύτηκε στο φ 525 της Νέας Ανατολής, Ιούνης 2017-